Υπεραναπλήρωση «προοδευτικότητας»

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Οκτωβρίου 2017 με τον τίτλο «Τι ισχύει στη Μ. Βρετανία»

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι αναμφίβολα το πιο κοινωνικά φιλελεύθερο και πολυπολιτισμικό κράτος της Ευρώπης. Για την αλλαγή φύλου εκεί ισχύουν τα κάτωθι: αναγνώριση αλλαγής φύλου γίνεται με δύο τρόπους, εκτός αν έχει ήδη αναγνωριστεί σε άλλη χώρα. Ο πρώτος προϋποθέτει τέσσερα πράγματα: ελάχιστη ηλικία 18 ετών, διάγνωση «δυσφορίας φύλου» (gender dysphoria), τουλάχιστον δύο χρόνια ζωής με το νέο φύλο και πρόθεση να ζήσει κανείς με το νέο του φύλο για όλη του τη ζωή. Ο δεύτερος τρόπος επιτρέπει το ίδιο αίτημα και σε όσους δεν έχουν διάγνωση δυσφορίας φύλου, αλλά επιθυμούν την αλλαγή φύλου για άλλους λόγους. Απαιτούνται οι εξής επιπλέον προϋποθέσεις: να έχει προηγηθεί εγχείρηση αλλαγής φύλου, τουλάχιστον έξι  χρόνια ζωής με το νέο φύλο και μετοχή σε γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης αναγνωρισμένο από το κράτος.

Η σύγκριση με την ελληνική έκδοση του νομοσχεδίου υπό ψήφιση αφήνει τον αναγνώστη άφωνο! Ελάχιστη ηλικία 15 ετών, με τη συγκατάθεση ενός γονέα για ηλικία 15-18 ετών, και χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση (*). Πρόκειται ασφαλώς για ευρωπαϊκή, τουλάχιστον, πρωτοπορία! Η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος με επιστολή της (4.10.2017) στην πολιτική ηγεσία δηλώνει ανοιχτά τη διαφωνία της με το νομοσχέδιο και ρητά επισημαίνει ότι «η εμπλοκή των εν λόγω νέων (15-18 ετών) στη διαδικασία (αλλαγής φύλου) θα επιβαρύνει παρά θα βελτιώσει την ψυχική τους κατάσταση». Οι ειδικοί καταρίπτουν τις απόψεις των κοινωνικά νεοφιλελευθέρων.

Τρεις μήνες μετά τις εκλογές του 2009, ο Γιάννης Ραγκούσης κατέθεσε τον νόμο 3838/2010. Επρόκειτο για το χαλαρότερο νομικό πλαίσιο απόδοσης ιθαγένειας στην Ευρώπη. Έδινε δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε μετανάστες για τις περιφερειακές εκλογές πριν αποκτήσουν την ιθαγένεια, κάτι πρωτοφανές. Αυτός ήταν ο ένας από τους δύο λόγους που κρίθηκε από το ΣτΕ ομόφωνα αντισυνταγματικός το 2011 και 2013. Επίσης, έδινε την ελληνική ιθαγένεια με αμιγώς τυπικές προϋποθέσεις (χρόνο διαμονής), δηλαδή «χωρίς εξατομικευμένη κρίση ως προς τον δεσμό του αλλοδαπού προς το ελληνικό έθνος» (ΣτΕ). Αυτός ήταν ο δεύτερος λόγος για τον οποίον κρίθηκε αντισυνταγματικός. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν παραβλέπονται τέτοιες κρίσεις. Στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα, εκτός από τα τυπικά προσόντα, απαιτείται και διαγώνισμα στα αγγλικά από βιβλίο 150 σελίδων με την Ιστορία, το πολίτευμα, τον Πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα των Βρετανών μέχρι και σήμερα. Εμείς επιλέξαμε την ευρωπαϊκή πρωτοπορία.

Το ερώτημα είναι: ποια βία και ποια ιεράρχηση αναγκών θέτει τους εκάστοτε κυβερνώντες να ζητούν αυτήν την πρωτοπορία; Από πού αντλείται ο υπερβάλλων ζήλος να προσφέρουμε –αμετάκλητα- την ελληνική ιθαγένεια σε αλλοδαπούς με το χαλαρότερο σύστημα στην Ευρώπη (ασχέτως αν κατέπεσε η απόπειρα), και ο υπερβάλλων ζήλος να προσφέρουμε το νομικό δικαίωμα αλλαγής φύλου 9 χρόνια νωρίτερα από το φιλικότερο για τέτοιες περιπτώσεις ευρωπαϊκό κράτος, χωρίς την προϋπόθεση του βίου έξι ετών και την προϋπόθεση της αναγνωρισμένης συμβίωσης, η οποία – αν μη τι άλλο – συνηγορεί σε μία πρόθεση αλλαγής φύλου εφ’ όρου ζωής από τους αιτούντες.

Τα στεγνά πολιτικά κίνητρα είναι αντιληπτά, όμως συνιστούν ανεπαρκή αιτιολόγηση μίας στάσης, η οποία κρύβει ανασφάλεια ενός ψυχικά τραυματισμένου συλλογικού υποκειμένου, ώστε να πείσει τον εαυτό του ότι είναι «προοδευτικό» και προχωρά στην υπεραναπλήρωση των συμπλεγμάτων του.

 

ΥΓ. Η επιστολή της Παιδοψυχιατρικής Ένωσης Ελλάδος

[gview file=”http://www.antibaro.gr/wp-content/uploads/2017/10/pee_epistolh_gia_emfyles_taytothtes.pdf”]

 

Υγ2: (*) το άρθρο γράφτηκε πριν διορθωθεί το νομοσχέδιο την τελευταία στιγμή πριν την ψήφισή του. Στην τελική του μορφή προϋποθέτει ΜΌΝΟ για τις ηλικίες 15-17 και τη συμφωνη γνώμη ειδικής ιατρικής επιτροπής. Για την ηλικία 17-18 μόνη προϋπόθεση είναι η συγκατάθεση του γονέα. Για τις ηλικίες >18, απλώς και μόνο μια αίτηση βούλησης. Δηλαδή: καμία υποχρέωση εγχείρησης αλλαγής φύλου, καμία υποχρέωση ιατρικής διάγνωσης “δυσφορίας φύλου”, καμία υποχρέωση να έχει ζήσει ο αιτών 6 χρόνια με το νέο του φύλο (ούτε μια ημέρα), καμία υποχρέωση πρόθεσης ότι σκοπεύει να ζήσει με το νέο του φύλο για όλη του τη ζωή, καμία υποχρέωση να είναι μέτοχος συμφώνου συμβίωσης αναγνωρισμένο από το κράτος (ώστε να τεκμηριώνεται η εν λόγω πρόθεση), δηλαδή όλα αυτά που απαιτούνται από το Ηνωμένο Βασίλειο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.