Περί πολιτικής βίας κατά του Μπουτάρη. (ή «ο Μπουτάρης λαγός»)

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
(Αντιγραφή από ανάρτηση στο facebook)

Διαπιστώνω μία ασυμμετρία μεταξύ καταδίκης της πολιτικής βίας κατά Μπουτάρη και καταδίκης της πολιτικής βίας σε άλλες περιπτώσεις.

Ενδεικτικά αναφέρω περιστατικά πολιτικής βίας.

1. Πρετεντέρης στα Εξάρχεια το 2007
2. Χατζηδάκης (αιμόφυρτος) το 2011
3. Παπούλιας στη Θεσσαλονίκη το 2011
4. Γεωργιάδης στη Νέα Φιλαδέλφεια το 2012 (συν 16 φορές κάψιμο του βιβλιοπωλείου του)
5. Κουμουτσάκος (αιμόφυρτος) έξω από τη Βουλή το 2015
6. Βαρουφάκης στα Εξάρχεια το 2015
7. Άγγελος Συρίγος στα πανεπιστήμια, μία φορά το εξάμηνο
8. Εβδομαδιαία δράση του Ρουβίκωνα
9. Μηνιαία δράση μπαχαλάκηδων / αναρχικών στο κέντρο των Αθηνών από το 1980 περίπου.
10. Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη το 2018.

Ελπίζω να συμφωνείτε στην ασυμμετρία αυτή. Εφόσον είναι έτσι, προχωρώ.

Αυτή η ασυμμετρία με κάνει να ΜΗΝ ΠΕΙΘΟΜΑΙ ότι όσοι διαμαρτύρονται σήμερα για την πολιτική βία και τον τραμπουκισμό κατά του Μπουτάρη, έχουν πράγματι στο στόχαστρό τους την πολιτική βία και τον τραμπουκισμό. Αν τα είχαν αυτά, θα προκαλούσαν τον ίδιο σάλο σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ορισμένες από τις οποίες ήταν πολύ χειρότερες από πλευράς φυσικής βίας (ειδικά το 2 και 5).

Δεν πείθομαι λοιπόν.

Άρα, υπάρχει άλλος λόγος που ξεσηκώθηκε το σύμπαν.

Εικάζω ότι αυτός ο λόγος είναι ότι ο Μπουτάρης αποτελεί έναν ΛΑΓΟ των απόψεών τους. Δηλαδή ο Μπουτάρης αντλεί το θράσος του ύφους με το οποίο πολιτεύεται εν γνώσει αυτής της στήριξης που του παρέχει πολύς κόσμος στον χώρο του τύπου και της πολιτικής.

Ο Μπουτάρης δεν λογαριάζει κανέναν και λέει δημόσια πράγματα που οι ίδιοι ντρέπονται να πουν με την ίδια σαφήνεια και ωμότητα. Λαγός, πώς αλλιώς να το πω. Τεστάρει τα νερά και τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα.

Παραδείγματα δηλώσεών του που τεκμηριώνουν ότι είναι λαγός

1. «Χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε ή δεν σκότωσε Έλληνες ή άλλου. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι οι Τούρκοι τον αγαπάνε. Όπως εμείς πηγαίνουμε στην Αγιά Σοφιά, εμένα με ενδιαφέρει να έρχονται να δουν το σπίτι του που έγινε μουσείο».

2. «Το να λέμε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, είναι επιθετική ενέργεια. Δεν είναι ελληνική, πώς να το κάνουμε. Αυτά τα λένε ηλίθιοι και αμόρφωτοι. Είναι σάχλα».

3. Αν συμφωνήσουμε σε κάποιο όνομα, θα πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς το όνομα του αεροδρομίου Μακεδονία και του σταθμού των λεωφορείων. Οι τουρίστες μπερδεύονται και νομίζουν ότι βρίσκονται στη Μακεδονία, δηλαδή στα Σκόπια.

4. Δεν θα ήθελα να είναι ο Μέγας Αλέξανδρος στην Αμφίπολη.

5. Θα επαναλάβω το πρώτο σημείο περί Κεμάλ, λέγοντας ότι αυτή η φράση είναι η επιτομή του «νεοφιλελευθερισμού» (με την έννοια που χρησιμοποιείται συχνά ο όρος), σε τέτοιο βαθμό που και οι θιασώτες του ακόμα θα έμεναν άφωνοι. Ο λόγος είναι ότι για μια χούφτα τουρίστες θα πρέπει να θυσιάσουμε τη μνήμη, να ξεχάσουμε τους προγόνους και την ταυτότητά μας και να ηρωοποιήσουμε τον σφαγέα των παππούδων μας, αφού τον έχουν ηρωοποιήσει οι Τούρκοι. Κριτήριο αξιολόγησης ενός πολιτικού, είναι πόσο τον αγαπάει ο λαός του και πόσα έσοδα μπορεί να μας προσφέρει. Όχι οι πράξεις του. Το απώγειο του ευτελισμού, δηλαδή.

Όλα αυτά τα «εθνομηδενιστικά» είναι πράγματα ακραία, που δεν τολμάει να τα πει άλλος με τόσο μεγάλη σαφήνεια ή θράσος, όμως βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση αν και ίσως όχι στον ίδιο βαθμό, σε όσα πιστεύουν κατά βάθος αρκετοί. Λαγός λοιπόν με τα όλα του.

Ένας επιπλέον λόγος που με οδηγεί σ’ αυτό το συμπέρασμα, είναι ότι ο ίδιος ο Μπουτάρης έχει πολύ συχνά καταστεί ηθικός αυτουργός σε παρακίνηση βίας.

1. Έχει δηλώσει για τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ ότι «πρέπει να φάει ξύλο».

2. Έχει δηλώσει για τον Παναγιώτη Καμμένο «Τον χοντρό δεν τον πάω – αν τον δω κρεμασμένο, δεν θα κόψω το σκοινί»

Κανένα σχόλιο δεν ψιθυρίστηκε για την λεκτική αυτή πολιτική βία από τον ίδιο. Λες και ζει σε καθεστώς πλήρους ασυλίας ή ότι έχει το ακαταλόγιστο.

Λαγός ή αναλώσιμος ή χρήσιμος ηλίθιος. Αυτός είναι ο λόγος της ασυμμετρίας. Να καταστεί, ως θύμα, συμπαθής, ώστε να συνεχίσει στο ίδιο βιολί. Τα άλλα θύματα δεν προσφέρονταν για κάτι τέτοιο. Άρπαξαν την ευκαιρία, από 3 ανεγκέφαλους που νόμιζαν ότι προσπαθώντας να τον χτυπήσουν θα του κλείσουν το στόμα, ενώ πέτυχαν το αντίστροφο. Και αμαύρωσαν την εκδήλωση της Μνήμης στην Γενοκτονία των Ποντίων. Χρήσιμοι ηλίθοι και αυτοί, αναμφίβολα.

Η πολιτική βία, όπως και γενικότερα η βία, είναι απαράδεκτη και καταδικαστέα γενικώς και αδιακρίτως. Χωρίς υποσημειώσεις ή αστερίσκους, χωρίς «αλλά» και αιτιολοήσεις.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει ταυτόχρονα να είναι οριζόντια η καταδίκη της. Όποιο και να είναι το θύμα ή ο θύτης. Όταν δεν είναι οριζόντια και είναι μονομερής, έχουμε και το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να το διαπιστώνουμε.