Φώτιος Κουρζάκης
Πέρασαν οι εορτές, ήλθε και το Νέον Έτος με την ελπίδα πάντοτε ότι κάτι κάλο θα πρόκυψη για το μέλλον Aλλά πώς θα γίνη τούτο, καθ’ήν στιγμήν όλα ευρίσκονται σε αποσύνθεση και τίποτε δεν προοιωνίζει το μέλλον;
Ο λόγος για την γενικήν κατάστασιν της πατρίδος μας. η οποία ολοέν και καταρρέει! Ασχολούμεθα πιο πολύ στο να πολιτικολογούμε και τα σχετικά με αυτήν, αλλά κανείς δεν ασχολείται με την πνευματικήν πλευρά και γι’ αυτό έχομε φθάσει σ’ αυτό το σημείο της πολυδιάσπασης και κατακερμάτωσης της ελληνικής κοινωνίας. Πολλά κόμματα και παρακόμματα δίχως προγράμματα και προοπτικές κατάφεραν να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο διεκδικώντας με χαρά την κρατικήν επιχορήγησιν εν μέσω οξείας οικονομικής κρίσεως
Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, εθνική ενότης. Υπάρχει ασυμφωνία, υπάρχει μεγάλη ασθένεια. Η ασθένεια της αποστασίας. Και, αποστασία δεν είναι τίποτε άλλο από την απομάκρυνσι του ανθρώπου από τον Θεόν. Η αποστασία φέρνει σχίσματα, διαιρέσεις και εδώ βρίσκει εύφορον έδαφος ο Αντίχριστος.
Εδώ όμως έχει τον ρόλον της η Εκκλησία. Να σηκώση φωνήν! Να κρούση τον κώδωνα του κίνδυνου, και να μπει «μπροστάρης» προβάλλοντας ως ένας άλλος Παλαιών Πατρών Γερμανός το Λάβαρον της σωτηρίας, της μετανοίας, της προσευχής, της καταλλαγής προς σωτηρίαν των ψυχών και της φιλτάτης ημών πατρίδος έναντι των αδυσωπήτων εχθρών, προτείνοντας όπως κτυπήσουν οι καμπάνες εις όλην την Ελληνικήν Επικράτειαν καλώντας καθημερινώς τους πιστούς εις τας ενορίας των για να ψάλλουν Παρακλητικόν Κανόνα εις την Μεγάλην Στρατηγόν και Οδηγητρίαν του Έθνους, την Παναγίαν μας, ως άλλοτε εψάλλη ο Ακάθιστος για την σωτηρίαν της Βασιλευούσης.
Τοιουτοτρόπως θα δώση δυνατόν «παρών» η Εκκλησία και σίγουρα ο πιστός λαός σύσσωμος θα ακολούθηση, παρασύροντας ούτω και τους αδιάφορους, ώστε να δοθεί μια νέα ώθηση και να αφυπνίση τους πολλούς και να δώση συνάμα ένα μήνυμα εις τους ιθύνονυας, διότι η επέμβαση της Εκκλησίας δεν είναι «παίξε – γέλασε» ως πολλοί νομίζουν.
Αυτό το ράσο το οποίον καθ’ οιονδήποτε τρόπο γελοιοποιούν, αυτό το ράσο είναι που έσωσε το Έθνος. Αυτό το ράσο είναι που έδωσε ζωή και ελπίδα, και αυτό το ΡΑΣΟ θα είναι και πάλι η σωτηρία του Έθνους και του Γένους όταν συνοδεύεται με προσευχή και νηστεία.
Αναμένομεν λοιπόν με καρτερία να ψάλλωμεν πανηγυρικά το: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμνε λαοί…» διότι: «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός» και «Ισχυκότες ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός»…