Ριζική οικονομική μεταρρύθμιση ή υποταγή στους διεθνείς τραπεζίτες;

Φυσικά,οι εξαγγελίες των διακομματικών τεχνοκρατών για οικονομική σωτηρία και μεταρρύθμιση
δεν ευσταθούν.Απλώς παίρνουμε λεφτά από το ΔΝΤ για να ξεπληρώσουμε τα ιδρυτικά κράτη της
ΕΚΤ.Κατά τα άλλα,εξακολουθούμε να είμαστε μιά παραστική χώρα που διαιωνίζει τη χλιδή της
με αρκετά δανεικά.
Η μόνη λύση για έξοδο από την κρίση είναι η οικογένεια και ο δάσκαλος να μάθουν το παιδί από μικρή ηλικία να εργάζεται σκληρά να κάνει αιματηρή αποταμίευση και,κυρίως,να μην νιώθει ζηλοφθόνια για την πρόοδο του διπλανού του.
Μόνο τότε θα ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες για την δημιουργία ενός εμποροβιομηχανικού κράτους που θα δώσει δουλειά στους νέους και τους περιθωριοποιημένους ενω θα συντελέσει στην εισροή συναλλάγματος που θα χρηματοδοτήσει τον δημόσιο τομέα και θα φτιάξει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης

$#Q%…μώ την ηττοπάθειά σας

Ρε, περίμενε ποτέ κανείς να νικήσουμε τους Ιταλούς το ’40;
Εμείς αλλάξαμε τη ροή του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, γιατί ξεφτιλίσαμε το φασισμό!
Δείξαμε πως «Μπορεί να γίνει»!

Οι 300 (+700) νοματαίοι, στις Θερμοπύλες,
ρεζίλεψαν τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε υπάρξει μέχρι τότε.

Και εσύ φοβάσαι μερικούς τραπεζίτες;

Τι νομίζεις ότι είναι;
Μερικά μα…σμένα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα είναι.

Ούτε Πάπες είναι, ούτε Χομεϊνίδες,
για να προστρέξουν εκατομμύρια άνθρωποι στο κάλεσμά τους.

Ακόμα και οι αυλικοί που τους υπηρετούν τους συχαίνονται.
Όλοι εναντίον τους είναι.

Η εξουσία τους είναι αέρας!
Μια ιδέα. Μια φούσκα.
Μια τεράστια απάτη!

Μπορούμε και παραμπορούμε!

Το χρήμα τι είναι;
Χαρτί είναι. Τίποτα δεν είναι.Δεν έχει πραγματική αξία.Έχει συμβολική αξία.
Μια ιδέα είναι.

Το ίδιο και η δύναμη των τραπεζιτών.
Χαρτιά και γραφειοκρατεία.Αν ο άλλος πάψει να πιστεύει σε αυτά,τότε αυτό το οικοδόμημα θα καταρρεύσει στη στιγμή.
Η υποτέλειά μας είναι η δύναμή τους.

Εσύ που διάβασες το παραπάνω κείμενο, συνειδητοποίησες πως οι μεγαλοτραπεζίτες, είναι, στη πραγματικότητα, μεγαλοαεριτζίδες;

Ορίστε…
Aκόμη μια ρωγμή στο οικοδόμημά τους.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ
Μετάφραση: Γιώργος Παπανικολάου

Παρουσίαση του Αμερικάνικου Νομισματικού Νόμου (18 Ιουλίου 2009)

Αγαπητοί φίλοι,
Η παγκόσμια οικονομία έχει κατεδαφιστεί και βυθιστεί απ το οικονομικό καθεστώς και τους οικονομολόγους του και απ τους υποστηρικτές του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που κατέχουν και ακόμη από κάποιους στον εκτελεστικό και νομοθετικό κλάδο, στο όνομα των «ελεύθερων αγορών» και της αδηφάγου απληστίας. Ντροπή! Ντροπή σε όλους αυτούς!
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος (American Monetary Act-AMA) (ο «νόμος») είναι μια εκτενής μεταρρύθμιση του σημερινού χρηματικού συστήματος των ΗΠΑ και αυτός λύνει την τρέχουσα τραπεζιτική κρίση. Η «Μεταρρύθμιση» δεν υπάρχει στον τίτλο του, διότι το ΑΜΙ (Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο) θεωρεί ότι το νομισματικό μας σύστημα δεν έχει ποτέ αποσαφηνιστεί κατάλληλα στον νόμο, αλλά μάλλον έχει τεθεί τμηματικά κάτω απ την πίεση ιδιαίτερων συμφερόντων, κυρίως τραπεζιτικών, σε επιδίωξη των δικών τους ιδιαίτερων κερδών, χωρίς αρκετό σεβασμό στις ανάγκες του έθνους μας. Αυτή είναι η τραχιά κρίση της ιστορίας όπως έγινε καθαρή στην ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, του Stephen Zarlenga.
Αυτό το βιβλίο παρουσιάζει τα ερευνητικά αποτελέσματα του Αμερικανικού Νομισματικού Ινστιτούτου μέχρι σήμερα και αυτός ο νόμος θέτει τη διαδικασία μεταρρύθμισης, που περιγράφεται στο κεφάλαιο 24, στη νομοθετική γλώσσα. Τα κεφάλαια 1 μέχρι 23 παρουσιάζουν το ιστορικό φόντο και περιπτωσιακές μελέτες στις οποίες βασίζεται το κεφάλαιο 24.
Αυτός ο νόμος προετοιμάστηκε μέχρι το Δεκέμβρη του 2004 και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μας για δημόσια κριτική το Φλεβάρη του 2006 και συγχρόνως ανακοινώθηκε στη Φιλαδέλφεια στο Συνέδριο του Συλλόγου Ανατολικής Οικονομίας, για γενικό σχολιασμό. Αυτός περιγράφει και βελτιώνει μια προηγούμενη πρόταση γνωστή σαν «Το Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο προωθήθηκε απ τους καθηγητές Henry Simons, Irving Fisher και άλλους επιφανείς οικονομολόγους στη δεκαετία του 1930 σε αντίδραση της καταστροφής της μεγάλης ύφεσης, η οποία προέκυψε απ το φτωχά κατανοημένο τραπεζιτικό σύστημα. Αυτός ο νόμος είναι περισσότερο εκτενής και περιλαμβάνει βελτιώσεις στις υποδομές, περιλαμβανομένων της ανθρώπινης υποδομής της φροντίδας της υγείας και της εκπαίδευσης.
Ενώ το Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο είναι υπεύθυνο για τη σημερινή του μορφή, ο νόμος βασίζεται στις αριστοτελικές νομισματικές έννοιες που υπάρχουν τουλάχιστον απ τον 4ο αιώνα Π.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία σε μια ποικιλία νομισματικών συστημάτων έκτοτε, από τη δημοκρατική Αθήνα μέχρι τη ρεπουμπλικανική Ρώμη. Δεν είναι απλώς μια θεωρία- τα κύρια του στοιχεία έχουν μια μακριά ιστορία πετυχημένης υλοποίησης σε μεγάλες κοινωνίες σ όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Αμερικανικών Αποικιών και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές οι έννοιες μας κατέστησαν ικανούς να εγκαθιδρύσουμε για πρώτη φορά τις ΗΠΑ και έπειτα να διατηρήσουμε αυτές σαν ένα έθνος.
Αυτός ο τύπος του νόμου είναι μια δομική σύνοψη, η οποία λαμβάνει περισσότερο λεπτομερή και συμπληρωματική βοήθεια, προετοιμάζοντάς τον για εισαγωγή στο Κογκρέσο σαν σχέδιο νόμου.

Η ανάγκη για νομισματική μεταρρύθμιση.

Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι το κρίσιμο αγνοούμενο στοιχείο που χρειάζεται για ν απομακρύνει την ανθρωπότητα απ το χείλος του οικονομικού αφανισμού και της πυρηνικής καταστροφής, μακριά από ένα μέλλον που θα κυριαρχείται από απάτη, αποκρουστικότητα και πόλεμο, προς ένα κόσμο δικαιοσύνης και ομορφιάς.

Η δύναμη να δημιουργείς χρήμα, είναι μια τρομακτική δύναμη- και κάποιες φορές ισχυρότερη απ την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική δύναμη συνδυασμένες. Είναι σαν να έχεις ένα «μαγικό μπλοκ επιταγών» όπου τα τσεκ δεν μπορεί ποτέ να στερηθούν αντικρίσματος. Όταν ελέγχεται ιδιωτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απόκτηση πλούτου, αλλά πολύ πιο σημαντικό, αυτό καθορίζει την κατεύθυνση της κοινωνίας μας αποφασίζοντας που θα πάει το χρήμα- τι θα χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και επισκευή των ζωτικών υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά αναχώματα στην Νέα Ορλεάνη και στις γέφυρες της Μινεάπολης για την προστασία μεγάλων πόλεων; Ή θα πάει σε πολεμικές δαπάνες και δάνεια ακινήτων δημιουργώντας τη φούσκα αγοράς ακινήτων- οδηγώντας σε κατάρρευση και ύφεση.
Έτσι η δύναμη της έκδοσης χρήματος δεν θάπρεπε ποτέ ν αποξενώνεται απ τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και να τοποθετείται με διφορούμενο τρόπο σε χέρια ιδιωτών, όπως αυτό γίνεται στην Αμερική με το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα σήμερα. Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι ο όγκος των παρεχόμενων χρημάτων μας δεν δημιουργείται απ την κυβέρνησή μας, αλλά από ιδιωτικές τράπεζες όταν αυτές χορηγούν δάνεια. Μέσω της διαδικασίας κλασματικού αποθεματικού της FED το σύστημα δημιουργεί «χρήμα» όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια σε λογαριασμούς. Έτσι το περισσότερο απ το χρήμα μας εκδίδεται σαν τοκοφόρο χρέος.
Σύμφωνα με το σύνταγμα, Άρθρο Ι, παράγραφος 8, η κυβέρνηση έχει την κυρίαρχη δύναμη να εκδίδει χρήμα και να το θέτει σε κυκλοφορία για να προάγει τη γενική ευημερία για παράδειγμα μέσω της δημιουργίας και επισκευής των υποδομών, περιλαμβανομένων των ανθρώπινων υποδομών- υγεία και εκπαίδευση- μάλλον παρά να γίνεται κατάχρηση του νομισματικού συστήματος για κερδοσκοπία, όπως έχουν ιστορικά κάνει οι τράπεζες, περιοδικά, προκαλώντας την μια κρίση μετά την άλλη.
Οι νομοθέτες μας πρέπει τώρα ν ανακτήσουν αυτή τη δύναμη.
Το χρήμα έχει αξία διότι οι ειδικευμένοι άνθρωποι, οι πόροι και οι υποδομές, εργάζονται μαζί σ ένα υποστηρικτικό κοινωνικό και νομικό πλαίσιο. Το χρήμα είναι το αναντικατάστατο λιπαντικό που κάνει όλα αυτά να «κινούνται».
Δεν είναι ο ίδιος ο αισθητός πλούτος, αλλά μια δύναμη για την απόκτηση πλούτου. Το χρήμα είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη βασισμένη στο νόμο. Και ο,τιδήποτε η κυβέρνηση αποδέχεται για πληρωμή φόρων θα είναι χρήμα. Η αξία του χρήματος .δεν δημιουργείται απ τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που τώρα το ελέγχουν. Όπως έγραψε ο Αριστοτέλης: «Το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση, αλλά απ το νόμο».
Δυστυχώς, η εμπειρία της ανθρωπότητας με την ιδιωτική δημιουργία χρήματος, είναι μια μακριά ιστορία απάτης, κακοδιαχείρισης, ακόμη και αχρειότητας και η σημερινή κρίση θα μπορούσε να γίνει η χειρότερη από ποτέ! Οι καταχρήσεις των τραπεζών είναι διάχυτες και αυτοαποδεικνυόμενες. Οι μεγαλύτερες τράπεζες και εταιρείες εστιάζουν στην κατάχρηση του νομισματικού συστήματος παρά στην παραγωγή. Δις έχουν κλαπεί, τρις έχουν επιπλέον χωρίς ντροπή διαρπαγεί, σε αποκαλούμενες απαλλαγές από υποχρεώσεις με εκχώρηση.
Ως επί το πλείστον η ηγεσία μας ενεργεί σαν ανόητη, αντί να προστατεύσει τους ανθρώπους, καθώς οι κεφαλαιούχοι βιάζουν την Αμερική.
Η ιδιωτική δημιουργία χρήματος, μέσω του τραπεζικού «κλασματικού αποθεματικού» προάγει μια πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου, που καταστρέφει τη δημοκρατική διαδικασία και απόλυτα προάγει τον «στρατιωτικό ιμπεριαλισμό».
Λιγότερο απ το 1% του πληθυσμού δηλώνει τώρα ότι κατέχει το 50% περίπου του πλούτου, αλλά οι ζωτικές υποδομές αγνοούνται.
Η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών βαθμολογεί με D τις υποδομές μας και λέει πως αυτές σύντομα θα υποβαθμιστούν σε D- και εκτιμά ότι χρειάζονται 2,2 τρις δολάρια για να επανέλθουν σε ασφαλή επίπεδα τα επόμενα 5 χρόνια.
Αυτό το γεγονός από μόνο του δείχνει ότι το επικρατούν σήμερα παγκόσμια χρηματικό σύστημα είναι μια καίρια αποτυχία που κραυγάζει για μεταρρύθμιση.
Η επισκευή των υποδομών θα παρείχε ποιοτική απασχόληση σε όλη την έκταση του έθνους. Υπάρχει μια αξίωση, η κυβέρνηση είτε να δανειστεί είτε να επιβάλλει φόρους για να βρει τα χρήματα για παρόμοια σχέδια.
Αλλά είναι καλά γνωστό ότι η κυβέρνηση μπορεί άμεσα να δημιουργήσει το χρήμα που χρειάζεται και να το θέσει σε κυκλοφορία για τέτοια σχέδια, χωρίς πληθωριστικά φαινόμενα. Ένα μεταρρυθμισμένο χρηματικό τραπεζικό σύστημα μπορεί να κάνει αυτό να συμβεί ΤΩΡΑ!
Η μεταρρύθμιση έχει την καλύτερη ευκαιρία να ψηφιστεί σ αυτή την σοβαρή νομισματική κρίση που δημιουργήθηκε απ το ιδιωτικοποιημένο χρηματικό σύστημα. Θεωρώντας ότι το ίδιο καθεστώς ελέγχει τα εξοπλιστικά μας συστήματα, αυτή μπορεί να είναι η μοναδική ευκαιρία για την ανθρωπότητα, να σταματήσει την εμφανή πλέον διολίσθηση της μεσαίας μας τάξης στη σκλαβιά ή σε κάποια μορφή «φασισμού του Disney”.
Πρώτον, ενσωμάτωση του Ομοσπονδιακού Νομισματικού Συστήματος στο Θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ όπου όλα τα νέα χρήματα θα δημιουργούνται απ την κυβέρνηση σαν χρήμα, όχι σαν τοκοφόρο χρέος και θα ξοδεύονται στην κυκλοφορία για να προάγουν τη γενική ευημερία. Το νομισματικό σύστημα πρέπει να παρακολουθείται για να μην είναι ούτε πληθωριστικό ούτε αντιπληθωριστικό.
Δεύτερον, διακοπή του προνομίου των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, τερματίζοντας το σύστημα κλασματικού αποθεματικού με ομαλό και κομψό τρόπο. Όλη η προηγούμενη νομισματική ιδιωτική πίστωση πρέπει να μετατραπεί σε χρήματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι τράπεζες τότε θα ενεργούν σαν ενδιάμεσοι δεχόμενες καταθέσεις αποταμιεύσεων και δανείζοντάς τες σε δανειολήπτες. Θα κάνουν ό,τι οι άνθρωποι νομίζουν ότι κάνουν τώρα. Αυτός ο νόμος θα εθνικοποιήσει το χρηματικό σύστημα, όχι το τραπεζικό. Οι τραπεζικές διαδικασίες δεν είναι κατάλληλες σαν δραστηριότητα της κυβέρνησης, αλλά η παροχή του εθνικού χρήματος είναι κυβερνητικό προνόμιο!
Τρίτον, κυκλοφορία και δαπάνη του νέου χρήματος για την οικολογική υποδομή του 21ου αιώνα και των ενεργειακών πηγών, περιλαμβανομένων της εκπαίδευσης και της υγείας που χρειάζονται για μια αναπτυσσόμενη και βελτιούμενη κοινωνία, αρχίζοντας με 2,2 τρις δολάρια που οι Πολιτικοί Μηχανικοί εκτιμούν ότι χρειάζονται για την επισκευή των υποδομών. Δημιουργία ποιοτικών εργασιών σ όλη την έκταση του έθνους, επανενίσχυση των τοπικών οικονομιών και επαναχρηματοδότηση των τοπικών κυβερνήσεων σ όλα τα επίπεδα.
Το σφαλερό φάντασμα του πληθωρισμού συνήθως υψώνεται απέναντι σε παρόμοιες υποδείξεις, ότι η κυβέρνησή μας θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως προς την παροχή χρήματος στο έθνος. Αλλά αυτή είναι μια αντανακλαστική αντίδραση- το αποτέλεσμα δεκαετιών, ακόμη και αιώνων προπαγάνδας εναντίον της κυβέρνησης. Όταν κανείς εξετάσει πραγματικά τις νομισματικές καταγραφές, γίνεται καθαρό ότι η κυβέρνηση έχει μια πιο ανώτερη καταγραφή στην έκδοση και τον έλεγχο χρήματος απ ό,τι έχουν οι ιδιώτες εκδότες. Ο πληθωρισμός αποφεύγεται διότι έχει δημιουργηθεί στη διαδικασία πραγματικός υλικός πλούτος. Η έρευνα και η ανάπτυξη ανώτερων οικολογικών τεχνολογιών διευκολύνεται.
Ό,τι εμείς προτείνουμε στηρίζεται πάνω στο «Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο εκπόνησαν οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο στη δεκαετία του 1930 και υποστηρίχθηκε πλατειά σ όλη την έκταση του έθνους απ το σύνολο των επαγγελματιών στα οικονομικά. Θεωρήθηκε ότι είναι το επόμενο βήμα στις μεταρρυθμίσεις που θ ακολουθούσαν τη μεγάλη ύφεση. Αυτό έγινε πριν αυτό το σημαντικό πανεπιστήμιο και τα περισσότερα άλλα τμήματα οικονομικών πανεπιστημίων μετακινηθούν προς τη «σκοτεινή πλευρά» με την λατρεία τους για την ελεύθερη αγορά. Αυτή είναι μια θρησκεία χωρίς υποστηρικτικές αποδείξεις, που αγνοεί τα γεγονότα που καθαρά τη διαψεύδουν.
Οι νομοθέτες έχουν συχνά πιστέψει ότι θα μπορούσαν ν αγνοήσουν τα μεγάλα ζητήματα πάνω στο πως είναι δομημένο το χρηματικό μας σύστημα.
Ακόμη απ το συνταγματικό συνέδριο, οι εκπρόσωποι αγνόησαν τη νομισματική δύναμη της κοινωνίας και το εξαιρετικό ιστορικό της έκδοσης χρήματος απ την κυβέρνηση για την κατασκευή αποικιακών υποδομών και ότι μας κληροδότησαν ένα έθνος. Αυτοί άφησαν τη δύναμη του χρήματος στους άρπαγες, όταν εκτιμήθηκε κατάλληλα ότι αυτό έπρεπε να δοθεί σ έναν τέταρτο νομισματικό κλάδο της κυβέρνησης. «Θαυμάζουμε ότι αυτοί πρόβλεψαν τόσα πολλά, αλλά δεν τα πρόβλεψαν όλα» έγραψε ο στρατηγός του εμφυλίου πολέμου και νομισματικός μεταρρυθμιστής οικονόμος του Benjamin Franklin 80 χρόνια αργότερα.
Φίλοι μου, το μεγάλο μας καθήκον είναι η εκπλήρωση αυτού του μέρους της κυβέρνησης που αφέθηκε ατελώς προσδιορισμένο απ τους ιδρυτές. Για να ορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τη δύναμη του χρήματος στην κοινωνία μας και να τη μεταφέρουμε με ασφάλεια μέσα στο αποδεδειγμένο σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων που έχουν εδραιωθεί.
Η ιστορία δείχνει ότι η δύναμη του χρήματος ενεργεί σαν ένας 4ος κλάδος είτε εμείς τον αναγνωρίσουμε σαν τέτοιο είτε όχι. Δεν είναι ασφαλές ν αφήνουμε τόση πολλή δύναμη και προνόμια σε ιδιωτικά χέρια! Αυτό αντιμάχεται το σύστημά μας των ελέγχων και ισοζυγίων.
Η αναπτυσσόμενη κρίση απαιτεί από μας να επανεκτιμήσουμε και να εστιάσουμε σ αυτό τώρα. Δεν πρέπει να μειώσουμε την ευθύνη μας προκειμένου ν αρχίσουμε να υλοποιούμε τις από μακρού γνωστές λύσεις σ αυτό το πρόβλημα. Ξεκινάμε τοποθετώντας τη «δύναμη του χρήματος» στην ευθύνη της κυβέρνησής μας όπου προφανώς ανήκει. Ή θα προτιμούσατε ν αφήσετε την ENRON να συνεχίσει να ελέγχει αυτήν και εμάς; Και ναι, η ENRON ήταν στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή του Dallas.

Όπως το πρώην μέλος του Κογκρέσου Wright Patman, πρόεδρος της επιτροπής για τις τραπεζικές δραστηριότητες και τη ρευστότητα για πάνω από 16 χρόνια, είπε: «Δεν έχω συναντήσει ακόμη κανέναν που θα μπορούσε, κάνοντας χρήση της λογικής και της σκέψης, να δικαιολογήσει τον δανεισμό απ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της χρήσης του δικού της χρήματος… Πιστεύω ότι θάρθει η εποχή που οι άνθρωποι θ απαιτήσουν αυτό ν αλλάξει. Πιστεύω ότι θάρθει καιρός σ αυτή τη χώρα που θα μας κατακρίνουν εμένα και σας και τον καθένα που έχει σχέση με το Κογκρέσο, που καθόμαστε άπραγοι και επιτρέπουμε να συνεχίζεται ένα τέτοιο ιδιωτικό σύστημα».
Φίλοι, κοιτάξτε γύρω σας. Αυτή η εποχή έχει έρθει σίγουρα. Ξυπνήστε –σηκωθείτε και παλέψτε για την οικογένειά σας και το έθνος.

Stephen Zartenga
Διευθυντής του Αμερικάνικου Νομισματικού Ινστιτούτου (ΑΜΙ)

Ιστορικό
Το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα πέρα απ τις φτωχές πνευματικές αξίες είναι ότι οι κυβερνήσεις του κόσμου δεν δημιουργούν το δικό τους χρήμα, αλλά έχουν επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να σφετεριστούν το ειδικό προνόμιο να δανείζουν τις πιστώσεις τους και να τις θέτουν σε κυκλοφορία στη θέση του πραγματικού χρήματος. Είτε ένα έθνος έχει μια ιδιωτική ή μια κυβερνητική κεντρική τράπεζα, τα δάνεια της ιδιωτικής τράπεζας λειτουργούν σαν χρήμα μέσα στις οικονομίες του κόσμου.
Δύο κύρια προβλήματα ορθώνονται:
1ον, το εμφανές κόστος τόκου που οι τράπεζες λαμβάνουν όταν δημιουργούν χρήμα από καθαρό αέρα. Αυτό κοστίζει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ περίπου 400 δις δολάρια κάθε χρόνο σε τόκους πάνω στο εθνικό χρέος- περίπου 18-20% του ετήσιου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού. Για να μην αναφερθούμε στον τόκο που οι τράπεζες επίσης χρεώνουν σε όλα τα ιδιωτικά προϊόντα δανεισμού. Έτσι η ιδιωτική δημιουργία χρήματος λειτουργεί σαν ιδιωτικός φόρος για όλη την κοινωνία, σε όφελος εκείνων που έχουν το προνόμιο να δημιουργούν παρόμοιο χρήμα. Αυτό έχει διασπείρει τη φτώχεια και έχει συγκεντρώσει τον πλούτο σε αισχρά επίπεδα!
Οι κοινωνίες θα μπορούσαν να επιβιώσουν ακόμη και με τέτοια αλυσόδεση γύρω απ το πόδι του κάθε παραγωγού, αλλά το πρόβλημα είναι χειρότερο: είναι οι τράπεζες και όχι η κοινωνία που αποφασίζουν την κατεύθυνση του έθνους- τι πρόκειται να χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα πάει το χρήμα για αντιπλημμυρικά αναχώματα της Ν Ορλεάνης και σε γέφυρες της Μινεάπολης ή σε φούσκες ακινήτων και σε τζόγο της Wall Street και σε πολεμικές δαπάνες;

Κατανοώντας τη φύση του χρήματος
Το ανθρώπινο γένος μπορεί να επιβιώσει κάτω από όλα τα είδη πολιτικών συστημάτων, απ τη δημοκρατία μέχρι τη δικτατορία, αλλά τα καλύτερα συστήματα είναι εκείνα που είναι σε αρμονία με τη φύση του ανθρώπου.
Παρομοίως όλα τα είδη πραγμάτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν χρήμα. Αλλά το καλύτερο θα είναι εκείνο που είναι σε αρμονία με τη φύση του χρήματος. Επομένως εξετάζοντας τι συγκροτεί την κατάλληλη νομισματική μεταρρύθμιση απαιτείται από μας να εξετάσουμε τη φύση του χρήματος.
Το 1718, ο John Locke έγραψε: «Παρατηρήστε καλά αυτούς τους κανόνες. Είναι ένα πολύ κοινό λάθος να λες ότι το χρήμα είναι ένα εμπόρευμα…(αλλά) ο χρυσός εκτιμάται απ το βάρος του… το χρήμα εκτιμάται απ τη σφραγίδα του».
Ο μεγάλος Ben Franklin της Αμερικής συμφωνώντας έγραψε: «Το ασήμι και ο χρυσός…(είναι) όχι κάποιας σταθερής αξίας… Εμείς πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του χρήματος σαν χρυσό το οποίο είναι εμπόρευμα και σαν κομμένο νόμισμα που κάνει το χρήμα. Για την αξία του σαν εμπόρευμα και την αξία του σαν χρήμα είναι δυο διαφορετικά πράγματα…».

Η Αριστοτελική έννοια του χρήματος – μια νομική εξουσιοδότηση
Και ο Locke και ο Franklin απηχούν την έννοια του χρήματος του Αριστοτέλη σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, μια εξουσιοδότηση του νόμου, συνοψισμένη στην αριστοτελική φράση «το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση , αλλά απ το νόμο». Το αριστοτελικό χρήμα δεν είναι εμπόρευμα που βγαίνει από ένα ορυχείο ή μια φάρμα. Αυτό πηγάζει απ το «νόμο»- τον νόμο ή το δεσμευτικό έθιμο και το ελληνικό όνομα για το χρήμα ήταν «νόμισμα». Ο Αριστοτέλης κάνει την ανώτερη διάκριση μεταξύ του χρήματος που είναι αφηρημένος και του πλούτου που είναι αισθητός. Αυτός είναι ο δημιουργός της ν»επιστήμης του χρήματος». Η ιστορία των αρχαίων συστημάτων δείχνει να έχει ανακαλυφθεί ένα πρότυπο της αριστοτελικής επιστήμης του χρήματος που χρησιμοποιήθηκε για να οικοδομήσει την κοινωνία, εξαχρειώθηκε και χάθηκε και πάλι ξανα-ανακαλύφθηκε στο πέρασμα των αιώνων.

Αμερικάνικη Αποικιακή Ανάπτυξη.
Η Μασαχουσέτη ξαναανακάλυψε την επιστήμη του χρήματος το 1690 όταν εξέδωσε «λογαριασμούς πίστωσης», το πρώτο χαρτονόμισμα στη Δύση.
Αυτή τα έθεσε σε κυκλοφορία πληρώνοντας για αποικιακές δαπάνες. Το 1723 υπό τις οδηγίες του Franklin Η Πενσυλβάνια δάνεισε παρόμοια χρήματα, τα έθεσε σε κυκλοφορία και χρησιμοποίησε τον τόκο που κέρδισε για αποικιακές δαπάνες. Τα αποικιακά εξουσιοδοτημένα χρήματα βελτίωσαν δραματικά τη ζωή στις αποικίες, διευκολύνοντας την οικοδόμηση πραγματικών υποδομών, συγκρατώντας τη ροή των μεταναστών που για 10ετίες μετακινούνταν πίσω στην Αγγλία.
Αυτό το αμερικάνικο «νόμισμα» -το Ηπειρωτικό χρήμα- μας βοήθησε να κερδίσουμε την ανεξαρτησία μας.

Αυτή η διαμάχη για τον έλεγχο του χρήματος μαίνονταν για χίλια χρόνια πάνω στην ίδια διαχωριστική γραμμή. Θα ελέγχεται το χρηματικό σύστημα ιδιωτικά από λίγους για να ωφελήσει τους λίγους ή θα ελέγχεται δημόσια απ την κυβέρνηση ενδεχόμενα για το κοινό καλό;
Το πώς η κοινωνία ορίζει το χρήμα προσδιορίζει το ποιος το ελέγχει. Όρισε το χρήμα σαν πλούτο και ο πλούσιος θα ελέγχεται. Όρισέ το σαν πίστωση, όπως γίνεται σήμερα και οι «δανειστές» θα ελέγχουν. Όρισέ το όπως ο Αριστοτέλης- μια αφηρημένη νομική δύναμη- και η κυβέρνηση θα μπορεί να το ελέγχει για να προάγει το γενικό καλό. Παρά την επικρατούσα προκατάληψη κατά της κυβέρνησης, ιστορικές μελέτες περιπτώσεων έχουν δείξει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από δημόσια ελεγχόμενα χρηματικά συστήματα, παρά από ιδιωτικά ελεγχόμενα.
Αυτή η διαμάχη συνοψίζεται σαν η αριστοτελική επιστήμη του χρήματος έναντι της μεταλλικής άποψης του χρήματος του Άνταμ Σμίθ,. Ο ορισμός του Σμίθ (Πλούτος των Εθνών, 1776) εξάλειψε την έννοια του χρήματος στον νόμο: «Με τη χρηματική τιμή των αγαθών πρέπει να παρατηρηθεί, εγώ καταλαβαίνω πάντα, η ποσότητα του καθαρού χρυσού ή ασημιού για την οποία πωλούνται, χωρίς καμιά σχέση με την ονομαστική αξία του νομίσματος». Αυτός έφερε την έννοια του χρήματος πίσω στο μέταλλο χάρη στο βάρος, όπου ήταν, πριν οι Ρωμαίοι να φτάσουν στην Αγγλία.
Ποιο ήταν το κίνητρο του Σμιθ; Δεν είμαστε αναγνώστες μυαλού. Ωστόσο σημειώνουμε ότι η οικογένειά του, του Patron, είχε πρόσφατα επιμειχθεί με τον Αγγλικό οίκο των Montagn, που ήταν η δύναμη πίσω απ την ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας. Επίσης σημειώνουμε ότι το βιβλίο του Σμιθ «Πλούτος των Εθνών» εκδόθηκε το 1776, τη χρονιά αφότου το αμερικάνικο ηπειρωτικό κογκρέσο άρχισε να εκδίδει το ηπειρωτικό μας νόμισμα που μας κατέστησε ικανούς να πολεμήσουμε και να νικήσουμε στην επανάστασή μας εναντίον της Αγγλίας, την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου τότε.
Ήταν ποτέ εφικτό να χρησιμοποιείται ο χρυσός για χρήμα;
Ξέχωρα απ την αντιμετώπιση της αληθινής φύσης του χρήματος σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, υπάρχει ένα πολύ πρακτικό ζήτημα που οι υποστηρικτές του χρυσού χρήματος δεν μπορούν ν αντιμετωπίσουν: δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρυσός για ένα τέτοιο χρηματικό σύστημα.
Η παροχή χρυσού δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη του πληθυσμού και του εμπορίου. Αυτό περιοδικά αύξησε την πραγματική αξία του χρυσού.
Τα χρηματικά συστήματα συνήθως έλυναν αυτό το πρόβλημα εξαπατώντας-προσποιούμενα- ότι λειτουργούν σαν σύστημα που βασίζεται στο χρυσό, αλλά στην πραγματικότητα αναμιγνύοντας τραπεζικούς τίτλους στο χρήμα που παρέχεται, προσποιούμενα ότι αυτό ήταν μετατρέψιμο. Μοχλεύοντας την ποσότητα του χρυσού στο σύστημα μέσω κλασματικών αποθεματικών, του ενός τύπου ή του άλλου. Λόγω αυτής της παραχωρημένης μεγάλης δύναμης και του υπερτιμημένου πλούτου των τραπεζιτών, δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη απολογητών τέτοιων μικτών συστημάτων- εμείς τους αποκαλούμε «οικονομολόγους».

Η τράπεζα του Άμστερνταμ- Μια τράπεζα κατάθεσης χρυσού.
Ο μεγαλύτερος ρυθμός παροχής χρυσού που καταγράφηκε ποτέ συνέβηκε απ το 1500 μέχρι το 1600 καθώς αιώνες συσσώρευσης χρυσού αφαιρέθηκαν απ τους ινδιάνους της κεντρικής και της νότιας Αμερικής με το μπαρούτι. Η Ισπανία έφερε σε πέρας την αιματηρή δουλειά, ενώ το Αγγλικό και Γερμανικό ναυτικό υπέκλεψε τα περισσότερα απ τα λάφυρα στον ατλαντικό. Έτσι η τιμή του χρυσού και του ασημιού έπεσε κατά 80% μεταξύ του 1500 και του 1600, καθώς τα μεταλλικά αποθέματα της Ευρώπης αυξήθηκαν πάνω από 400% όπως και οι τιμές. Αλλά η βιομηχανία ευημερούσε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς το χρήμα έγινε πιο άφθονο και διανέμονταν πιο πλατειά, σπινθηρίζοντας ό,τι αποκαλέσθηκε «αναγέννηση του Βορρά».

Η τράπεζα του Άμστερνταμ (1609-1815) ανήκε στην πόλη. Υποτίθεται ότι ήταν μια κλασική «τράπεζα καταθέσεων» χρυσού που κατείχε καταθέσεις και τις μετέφερε από λογαριασμό σε λογαριασμό.
Δεν πληρώνονταν τόκος και δεν δίνονταν δάνεια, με εξαίρεση προς την πόλη του Άμστερνταμ. Αλλά αυτή έδινε μεγάλα μυστικά δάνεια προς τη Γερμανική εταιρεία Ανατολικής Ινδίας, μετατρέποντάς τη σε «συγκεκαλυμμένη» τράπεζα χορηγήσεων. Ακόμη και σ αυτή τη μέγιστη περίοδο της ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή παροχή χρυσού, που πάρθηκε με την πυρίτιδα απ την Αμερική, δεν ήταν δυνατόν να βασιστεί ένα χρηματικό σύστημα μόνο στο μέταλλο, αν και αν ποτέ υπήρξε εποχή που αυτό θα μπορούσε να γίνει, ήταν τότε.

Ο Andrew Jackson και ο Martin Van Buren επιτίθενται στη «δύναμη του χρήματος».
Η μόνη προσπάθεια για την εγκαθίδρυση ενός πραγματικά μεταλλικού χρηματικού συστήματος στην Αμερική έγινε απ τους προέδρους Jackson και Van Buren στη δεκαετία του 1830. ο Jackson ξεπλήρωσε όλο το χρέος των ΗΠΑ το 1835.
Αυτός έθεσε εκτός κυβερνητικής επιρροής την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ.
Ο Van Buren δημιούργησε 15 υποκαταστήματα του Θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ για τη διαχείριση των κυβερνητικών πληρωμών. Αλλά αυτή η πραγματική κίνηση στο το μεταλλικό χρήμα προκάλεσε τον χειρότερο αποπληθωρισμό και κρίση κατάπτωσης στο έθνος μέχρι σήμερα. Ο Van Buren γρήγορα εισήγαγε το κυβερνητικά εκδιδόμενο χρήμα στη μορφή των τραπεζογραμματίων ΗΠΑ.

Οι πρόεδροι Jαckson και Van Buren ενήργησαν για να τερματίσουν τα ειδικά τραπεζικά προνόμια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1830 αφαίρεσαν τις κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις απ την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ και αρνήθηκαν ν αποδεχθούν μη μετατρέψιμα κρατικά επίσημα τραπεζικά αξιόγραφα για αγορές γης απ την κυβέρνηση.
Αλλά ενώ περιέκοψαν το προνόμιο των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, αυτοί αμέλησαν να παράξουν χρήμα δημιουργημένο απ την κυβέρνηση στη θέση του άλλου, προκαλώντας έτσι τον χειρότερο αποπληθωρισμό που εμφανίστηκε ποτέ στην Αμερική.

Παρόμοια τραπεζογραμμάτια είχαν νωρίτερα προσεκτικά κυκλοφορήσει απ το 1812 σε διάφορες ονομαστικές αξίες. Ένα συνολικό ποσό 60,5 εκατομ. Δολαρίων είχε εγκριθεί, αλλά μόνο 36,7 εκατ δολάρια είχαν πραγματικά κυκλοφορήσει. Το λάθος της κυβέρνησης, εάν υπήρχε τέτοιο, ήταν απ την άποψη ότι έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη προσοχή, όχι απερισκεψία. Η διαδικασία έκδοσης τραπεζογραμματίων δεν κακοποιήθηκε απ την κυβέρνηση.

Τα πρασινοδολάρια του εμφυλίου πολέμου απ το 1862.

Τα πρασινοδολάρια δημιουργήθηκαν απ την κυβέρνησή μας και δόθηκαν στην κυκλοφορία ελεύθερα τόκου και ελεύθερα χρέους.
Εγκρίθηκαν 450 εκατ δολάρια και 450 εκατ δολάρια τέθηκαν σε κυκλοφορία και δεν μπορούσαν να παραχαραχθούν. Τα πρασινοδολάρια δεν υπόσχονταν να πληρώσουν κάτι άλλο- αυτά ήταν το χρήμα. Τυπωμένα, όχι δανειζόμενα, δεν δημιούργησαν επιπλέον εθνικό χρέος ή πληρωμές τόκου. Έτσι αυτά αποκλήθηκαν «το καλύτερο νόμισμα που είχε ποτέ το έθνος».

Τα πρασινοδολάρια παρείχαν ένα καθημερινό μάθημα για τη φύση του χρήματος. Τα πρασινοδολάρια ήταν τελικά εξαγοράσιμα ένα προς ένα με νομίσματα χρυσού, αλλά ήταν τόσο εξυπηρετικά που δύσκολα κανείς έμπαινε στον κόπο να τα εξοφλήσει.

Μια σύντομη σύνοψη των εξελίξεων μέχρι τα πρασινοδολάρια: Το εθνικό τραπεζικό σύστημα.

Απ το 1864 μέχρι το 1913 ο εθνικός τραπεζικός νόμος μετέφερε τον τραπεζικό καταστατικό χάρτη απ το επίπεδο της πολιτείας στο εθνικό επίπεδο. Αυτό απαιτούσε περισσότερο κεφάλαιο και αποθεματικά και αφαίρεσε την περισσότερη μικρή διαφθορά που μάστιζε τον τραπεζικό τομέα. Αλλά αυτός επισημοποίησε τη θεσμική διαφθορά επιτρέποντας έναν τύπο κλασματικών αποθεμάτων όπυο οι τράπεζες μπορούσαν να δημιουργούν χρήμα βασιζόμενες στα αποθεματικά. Αυτό αποκορυφώθηκε στον πανικό του 1907, που οδήγησε τότε στη δημιουργία της «FED».

Το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών.
Το 1913 το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών δημιουργήθηκε λαθραία απ την «ελίτ» του αμερικανικού τραπεζικού τομέα. Συνοπτικά, η FED είναι «αμφιλεγόμενη» – αυτή δεν αποτελεί τμήμα του δικαστικού, του εκτελεστικού ή του νομοθετικού κλάδου. Αυτή αυτό-επιβλέπεται. Έχει το δικό της προϋπολογισμό απ τις χρηματικές της λειτουργίες. Οι 12 περιφερειακές μετοχές της FED ανήκουν στις τράπεζες μέλη στην περιοχή τους. Δεν ανήκει στον Rothschild ή στον Morgan κλπ, όπως διαδόθηκε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο για 4 χρόνια και τα 5 μέλη της επιτροπής της Ουάσινγκτον για 14 χρόνια. Δεν υπάρχουν «μετοχές» στην επιτροπή της Ουάσινγκτον. Αυτή ελέγχεται απ την τραπεζική «αδελφότητα» και αναθέτει αρμοδιότητες σε ιδιώτες τραπεζίτες που θάπρεπε πάντα να παραμένουν κάτω από το συνταγματικό μας σύστημα των «ελέγχων και ισοζυγίων».

Η μεγάλη ύφεση
Μέχρι το Δεκέμβρη του 1832, πέρασαν μόνο 20 χρόνια απ την ίδρυση της FED. Αλλά σ αυτό το σύντομο χρόνο το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα καταστράφηκε και γονάτισε την Αμερική.
Φάρμες καταστράφηκαν με τεράστιο χρέος και πεσμένες τιμές γης. Εργοστάσια έκλεισαν. Τράπεζες έκλεισαν, συναλλαγές καταστράφηκαν. Η οικονομία κατέρρευσε, οι άνθρωποι δεν έβρισκαν δουλειά και πολλοί πεινούσαν.
Απ το 1929 μέχρι το 1932: το εθνικό εισόδημα έπεσε κατά 52%. Η βιομηχανική παραγωγή κατά 47%. Οι τιμές χοντρεμπορίου κατά 32%. Η πραγματική αξία του χρέους αυξήθηκε στο 140%. Η ανεργία αυξήθηκε κατά 329% από 3,5 εκατ. Στα 15 εκατ άτομα. Πάνω απ το ¼ της εργατικής δύναμής μας ήταν άνεργο. Όλη αυτή η καταστροφή σε λιγότερο από 20 χρόνια.

Η λύση του «Σχεδίου του Σικάγο».
Απαιτήθηκαν καθαρές αλλαγές στο νομισματικό σύστημα, αλλά οι περισσότεροι οικονομολόγοι ήταν αδαείς και ο Keynes απλά θεμελίωσε το πρόβλημα, συμβουλεύοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει να δανείζεται χρήματα που επιτρέπουν στις τράπεζες να το δημιουργούν από καθαρό αέρα, αντί να κάνει το σωστό και να δημιουργεί το χρήμα η ίδια. Τι ανοησία!
Τότε ο Henry Simons και ο Paul Douglas, μεγάλοι οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέγνωσαν σωστά το πρόβλημα: «το λάθος είναι στον φόβο του χρήματος και στην εμπιστοσύνη στο χρέος». Η καλαίσθητη λύση του Simons που αποκλήθηκε το «σχέδιο του Σικάγο» θα αντικαθιστούσε το χρήμα για το χρέος σε κυκλοφορία σαν τραπεζικά δάνεια. Υποστηρίζονταν από μεγάλους οικονομολόγους σ όλη την έκταση της χώρας. (ο Irving Fisher του Yale, ο Frank Grahamκαι ο Charles Whittlesley του Princeton, ο Earl Hamilton του Duke για να ονομάσουμε μερικούς).
Αυτό το ευφυέστατο σχέδιο εθνικοποίησε το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα και σταμάτησε τις τράπεζες απ το να δημιουργούν οποιοδήποτε τμήμα απ την παροχή χρήματος (ο αμερικανικός νομισματικός νόμος ενσωματώνει αυτά τα 2 στοιχεία).
Αν και επικράτησε η συμβουλή του Keynes, εν τούτοις μερικές καλές αλλά ελάχιστες τραπεζικές μεταρρυθμίσεις, όπως οι νόμοι Glass-Steagal που τιθάσευαν την κερδοσκοπία, τέθηκαν σε ισχύ με την προσδοκία ότι κάτι ουσιαστικότερο, όπως το σχέδιο του Σικάγο, θ ακολουθούσε.
Αλλά απ τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό αγνοήθηκε. Το κύριο καλό που επιτεύχθηκε στην τρομερή και θανατηφόρα μεγάλη ύφεση, ήταν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, η πιο σημαντική αντιπτωχευτική νομοθεσία της Αμερικής.

Θεοποίηση των ελεύθερων αγορών και αφαίρεση των ρυθμίσεων.
Το πιο καταστρεπτικό τμήμα του τέλους του 20ου αιώνα ήταν οι συνεχιζόμενοι μετασχηματισμοί των οικονομικών σε μια λαθραία θρησκεία, η οποία θεοποιούσε τις αγορές και απαιτούσε απορρύθμιση για αναπόδεικτους θεωρητικούς λόγους: Μην προσπαθείτε να περάσετε νόμους πάνω στην αγορά –αυτή θα συντρίψει τους καχεκτικούς σας νόμους(παντοδυναμία), μην προσπαθείτε να υπαγορεύσετε αποτελέσματα στην αγορά, αυτή έχει την εισροή των εκατομμυρίων συμμετεχόντων και πάντα θα ξέρει περισσότερα από κάθε ρυθμιστή (παντογνωσία), κάνετε το σωστό και η αγορά θα σας ανταμείψει, παρεκτραπείτε και θα τιμωρηθείτε (καλοσύνη). Καθαρά οι οικονομολόγοι προσδιορίζουν έναν θεό, όχι έναν απλό μηχανισμό για αγορά και πούληση.
Δυστυχώς οι φιλελεύθεροι θεώρησαν τα μυθιστορήματα της Ayn Ranol που προάγουν τον καπιταλισμό, σαν ιστορικές αποδείξεις. Ένας απ τους οπαδούς της ήταν ο Alan Greenspan, πρόεδρος του ομοσπονδιακού αποθεματικού για 20 χρόνια και το πιο υπεύθυνο πρόσωπο για την απορρύθμιση των αγορών. Αυτός επέτρεψε στο τραπεζικό σύστημα να πέσει σε κατάσταση φρενίτιδας και κατεδάφισε την παγκόσμια οικονομία.

Η πλουτοκρατική κατάχρηση και η εγκληματική δραστηριότητα έχουν επικρατήσει.
Αντιμέτωπος με τα φρικτά αποτελέσματα των πράξεων και των παραλείψεών του, ο Alan Greenspan στο τέλος του 2008, παραδέχτηκε το λάθος του να εμπιστευτεί τους οικονομικούς καθοδηγητές να ενεργήσουν για το μακροπρόθεσμο συμφέρον των ίδιων και των μετόχων τους. Εκείνο που παρέλειψε ο Greenspan ήταν ότι μερικές φορές κοντοπρόθεσμα είναι πιθανόν ν αρπαχθούν τόσα λάφυρα, που αυτοί οι αχρείοι να μην νοιαστούν για το μακροπρόθεσμο.
Κανείς άλλος δεν παραδέχθηκε αυτό το λάθος! Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, αυτό το ίδιο λάθος αποτελεί τη βάση όλης της θεολογίας της ελεύθερης αγοράς. Όταν κανείς το κατανοήσει, η κατασκευή καταρρέει.
Ουσιώδη ρύθμιση πάντα απαιτείται, αλλά χρειάζεται να θεσπιστεί πρώτα ουσιώδης μεταρρύθμιση.
Απολογούμαστε για το παραφούσκωμα τόσο μεγάλου ιστορικού σε τόσο λίγες σελίδες. Η «χαμένη επιστήμη του χρήματος» καλύπτει όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια, σε 736 σελίδες.

Μεταρρυθμίζοντας το νομισματικό σύστημα.
Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι τόσο παλιά όσο και το χρήμα. Και ενώ το χρήμα παίζει έναν τόσο κρίσιμο ρόλο στη ζωή μας και στον πολιτισμό, ώστε να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς αυτό, πόσο λίγοι από μας δώσαμε σ αυτό την προσοχή που του αξίζει; Όχι απλώς για να κάνουμε περισσότερα, αλλά για να κατανοήσουμε πως το χρηματικό σύστημα λειτουργεί, τους θεσμούς και κανονισμούς που προσδιορίζουν τι είναι χρήμα. Πως αυτό εισάγεται ή αποσύρεται απ την κυκλοφορία. Ποιος ελέγχει αυτές τις αποφάσεις και για ποιους σκοπούς. Ποιος ωφελείται, ποιος χάνει.
Θέλουμε να ζήσουμε σ έναν κόσμο αυξανόμενης ελευθερίας και ευκαιριών, αλλά έχουμε κάνει αρκετά για να διασφαλίσουμε ότι το χρηματικό σύστημα της κοινωνίας λειτουργεί για να προάγει τον πολιτισμό μας; Υπάρχουν αποδείξεις ότι η δύναμη του χρήματος αντίθετα έγινε τυραννική. Ας δούμε ποιες αλλαγές επιβάλλονται.
Γιατί η μεταρρύθμιση έγινε αναγκαία; Έναν αιώνα πριν ο μεγάλος νομισματικός ιστορικός Alexander Del Mar έγραψε: «Το χρηματικό σύστημα είναι ο μεγαλύτερος διανεμητής δικαίου και αδικίας στην κοινωνία». Ένα καλό σύστημα που λειτουργεί δίκαια, βοηθά να δημιουργηθούν αξίες για τη ζωή. Ένα κακό, όπως το σημερινό, εμποδίζει τη δημιουργία αξιών. Δίνει ειδικά προνόμια σε κάποιους και δυσπραγεί εναντίον άλλων. Προκαλεί αθέμιτες συγκεντρώσεις πλούτου και δύναμης. Οδηγεί σε κοινωνικούς αλληλοσπαραγμούς και τελικά σε πόλεμο και χιλιάδες απρόβλεπτες άσχημες συνέπειες.

Επειδή η μεγάλη δύναμη ασκείται μέσω του χρήματος, τα στοιχεία που διψούν για δύναμη απ τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, επιδίωκαν την πολιτική φιλοδοξία για να επικρατήσουν μέσω της δύναμης του χρήματος.
Αυτό απαιτεί οι κοινωνίες περιοδικά να μεταρρυθμίζουν τα φθαρθέντα συστήματα. Το κύριο όπλο σ αυτή τη μάχη ήταν πάντα ο χειρισμός της γλώσσας και της σκέψης, όπου οι ορισμοί χρησιμεύουν σαν βαρύ πυροβολικό.
Εκείνοι που ωφελήθηκαν απ τη διαφθορά της χρηματοδότησης των οικονομικών τμημάτων των πανεπιστημίων και των «οικονομικών» επαγγελματιών (εμείς τους αποκαλούμε οικονομολόγους) να προάγουν την άποψή τους μέσω οικονομικών θεωριών. Γι αυτό αυτό το διεφθαρμένο σύστημα συνέχισε για τόσο πολύ παρά την αβυσσαλέα απόδοσή του.
Γιατί επείγει η μεταρρύθμιση τώρα; Οι οικονομικές καταχρήσεις των χρηματικών συστημάτων του κόσμου είναι διάχυτες και αυταπόδεικτες. Οι κυρίαρχες εταιρείες εστιάζουν στην τοκογλυφία αντί για την παραγωγή. Η παγκοσμιοποίηση ζημιώνει τα αβοήθητα έθνη του τρίτου κόσμου και ακόμη και τον πλανήτη! Η δράση για την νομισματική μεταρρύθμιση έγινε επείγουσα καθώς μπαίνουμε στην 3η χιλιετία.
Πως προχωρά η μεταρρύθμιση; Αυτή πρέπει ν αρχίσει με μια κατανόηση της φύσης του χρήματος. Ότι το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα. Ότι το χρήμα και η πίστωση είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
Εάν η κοινωνία ορίζει το χρήμα σαν εμπόρευμα (σαν πλούτο), τότε ο πλούτος θα ελέγχει το σύστημα. Στο σύστημά μας, το χρήμα και η πίστωση συγχέονται. Εάν η κοινωνία ορίσει το χρήμα σαν πίστωση, όπως κάνει το σημερινό σύστημα, τότε οι τραπεζίτες θα ελέγχουν το σύστημα.
Ορίστε το χρήμα σύμφωνα με την σωστή αριστοτελική έννοια, σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη και ο έλεγχος πάνω στο χρήμα και την κοινωνία μπορεί τότε να τεθεί υπό το συνταγματικό μας σύστημα, των ελέγχων και των ισοζυγίων.
Το βιβλίο «Η χαμένη επιστήμη του χρήματος», παρουσιάζει την ιστορική αλυσίδα της έννοιας του χρήματος, απ τον Αριστοτέλη και δω για να φτάσουμε στη δική μας έννοια του χρήματος:
«Η ουσία του χρήματος (ξέχωρα απ το τι χρησιμοποιείται για να το υποδηλώσει) είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη ενσωματωμένη στο νόμο, σαν ένα ανεπιφύλακτο (απόλυτο) μέσο πληρωμής».
Σύγχυση, πολυπλοκότητα και ανεντιμότητα, χρησιμεύουν για την «προστασία» του εφιαλτικού νομισματικού συστήματος της Αμερικής.
Δυστυχώς η εξήγηση του πως ακριβώς η πίστωση που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας δημιουργείται, είναι παρόμοιο με το περπάτημα σε κινούμενη άμμο, διότι η ίδια η διαδικασία είναι τόσο άδικη και τόσο αντιενορατική και τόσο επιζήμια για την καλή δημόσια πολιτική και γεμάτη από φτωχή ορολογία τραπεζιτών. Εμείς θα το παρουσιάσουμε εδώ και θα δούμε εάν οι αναγνώστες προτιμούν αυτή την πλήρη εξήγηση ή αντίθετα θα προτιμούσαν μια συντομότερη περίληψη την επόμενη φορά.

Σύγχρονη μηχανική χρήματος. Ο οδηγός της FED του Σικάγο.
Η σύγχρονη μηχανική χρήματος (εκδόθηκε και επανεκδόθηκε 6 φορές απ το 1961 μέχρι το 1994 απ την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών του Σικάγο) είναι η πιο αξιόπιστη και αναγνώσιμη περιγραφή της λειτουργίας δημιουργίας χρήματος της FED. Αυτή η διαδικασία είναι ένας «κινούμενος στόχος» με στοιχεία που πιθανά αντικαταστάθηκαν πρόσφατα απ την Τράπεζα για Διεθνείς Διευθετήσεις αποκαλούμενες Αβάσιμες Διευθετήσεις, αλλά συνεχίζει να είναι ένα σύστημα κλασματικών αποθεματικών όπως συζητείται παρακάτω. Και θυμηθείτε ότι αυτή η διαδικασία και πρακτικές συνεχίζουν να μετακινούνται με αυξανόμενα φρικτά αποτελέσματα.

Κάτι δεν πάει καλά σ΄αυτά που περιγράφεις:

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Εκδοση τραπεζογραμματίων. Νομισματική και πιστωτική πολιτική.
Διαχείριση συναλλαγματικών διαθεσίμων – έλεγχος συναλλάγματος.
Εισπράξεις και πληρωμές για λογαριασμό του Δημοσίου
ΒΑΣΙΚΗ ΜΕΤΟΧΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ
Eταιρία συμφερόντων Ελληνικού Δημοσίου.
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Γεώργιος Αθα. Προβόπουλος Διοικητής
Ελένη Λουρή – Δενδρινού Υποδιοικητής
Ιωάννης Μ. Παπαδάκης Υποδιοικητής
Οδυσσέας Π. Κυριακόπουλος Μέλος
Γεώργιος Αλέ. Μυλωνάς Μέλος
Μιχαήλ Δημ. Χανδρής Μέλος
Ιωάννης Γ. Γοζαδίνος Μέλος
Γεώργιος Δ. Δημόπουλος Μέλος
Γεώργιος Ε. Οικονόμου Μέλος
Χρήστος Σ. Πολυζωγόπουλος Μέλος
Γεώργιος Ν. Κασιμάτης Μέλος

Στοιχεία δημοσιευμένα στη Ναυτεμπορική και άλλες εφημερίδες.
Συνομωσιολογίες?????