Βασίλειου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού
Στα μαθήματα μου Ιστορίας του Δικαίου στις ΗΠΑ, πάντοτε λέω στους φοιτητές μου ότι η εξέλειξη του Δικαίου ακολούθησε την πορεία του Ήλιου –από την Ανατολή προς τη Δύση–, ιχνηλατώντας τη διαδρομή των πολιτισμών: Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Δυτικοευρωπαίοι, Άγγλοι – μέχρι τη στιγμή που οι Αμερικανοί κατέστησαν τη χώρα τους επίκεντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής δραστηριότητας.
Το Δίκαιο, λοιπόν, ακολουθεί το χρήμα, το χρήμα ενθαρρύνει την εφευρετικότητα, η τεχνολογική πρόοδος ενισχύει τη δύναμη, και η τελευταία, με την σείρα της, στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η μεσημβρία σηματοδοτεί επίσης την απαρχή της δύσης∙ και η δύση της Αμερικής επισπεύδεται σήμερα τόσο από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος της (για το οποίο δεν λαμβάνει ακόμη τα δέοντα μέτρα) όσο και από τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει από την Ανατολή. Με άλλα λόγια, και για να επεκτείνω τη μεταφορά μου, μια νέα ημέρα έχει αρχίσει να χαράζει, και, όπως είναι εύλογο, αυτό συμβαίνει στην Ανατολή.
Οι μεσανατολικές και απωανατολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αμερική πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Η διάλυση του δικτύου των αυταρχικών συμμάχων στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή προκλήθηκε από διάφορους παράγοντες, για πολλούς από τους οποίους ευθύνεται άμεσα η Αμερική. Και εξηγούμαι.
Πρώτον: Η φαρισαϊκή στάση της Αμερικής απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα την έκανε να παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις που διέπρατταν κάποιοι από τους «δορυφόρους» και τους συμμάχους της, αλλά την ενοχλούσαν εντονότατα όταν διαπράττονταν από αντιπάλους της.
Δεύτερον: Είναι πλέον διαβόητες οι αποτυχίες των πολλαπλών και εσωτερικά διχασμένων μυστικών υπηρεσιών της. Ειδικότερα, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν μπόρεσε να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την εισβολή στο Κουβέιτ, την 11η Σεπτεμβρίου και, πολύ πρόσφατα, την πτώση του αιγυπτιακού καθεστώτος, έναν μόλις μήνα έπειτα από μία ακόμη απρόβλεπτη κατάρρευση του καθεστώτος της Τυνησίας.
Τρίτον: Όταν η Αμερική αποφάσισε εντέλει να αντιδράσει στην πρόσφατη κρίση, την είδαμε απλώς να υιοθετεί την στάση της μια στάση διγλωσσίας και αμφισημίας. Ας το σκεφτούμε: η Αμερική πήρε άραγε το μέρος του λαού ή το μέρος των αυταρχικών ηγετών; Σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση ότι η Αμερική επαναλαμβάνει αναφορικά με την Αίγυπτο τα λάθη που είχε κάνει παλαιότερα με τον Σάχη: την εποχή εκείνη, υιοθετώντας αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει το κύρος της να μειώνεται στα μάτια όλων: φίλων και εχθρών.
Τέταρτον: Η σταδιακή υποβάθμιση του ρόλου της Αμερικής δεν επήλθε μόνον ως αποτέλεσμα της ανοχής που αυτή επέδειξε σε σειρά διεφθαρμένων καθεστώτων∙ συνδέεται επίσης άμεσα με την απροθυμία της να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ προκειμένου να επιλύσει, προς κοινό συμφέρον, το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Ποιος όμως θα τολμούσε έστω και να προειδοποιήσει τις δύο αυτές χώρες ότι, χωρίς άμεσο συμβιβασμό, θα πληγούν και οι δύο από έναν αναπόφευκτο σεισμό; Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που προειδοποιούν είναι προφήτες. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι προφήτες ποτέ δεν εισακούονται. Και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι το μένος των επιθέσεων εναντίον των ανθρώπων που προειδοποιητικά συνιστούσαν την επίτευξη ενός συμβιβασμού προτού να είναι πάρα πολύ αργά για όλους αποκορυφώθηκε στα κείμενα και στις ομιλίες των διανοουμένων λακέδων της Αμερικής!
Πέμπτον: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας. Πράγματι, οι αυτοκρατορίες αυτές σπανίως παρενέβεναν στρατιωτικά για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στις επαρχίες τους, αλλά τις εξουσίαζαν μέσω μιας σειράς από τοπικούς διακανονισμούς χάρις στους οποίους τα κράτη (ή η περιφέριες) κρατούσαν την ισορροπία. Τα τελευταία χρόνια, τρεις πυλώνες τέτοιας Αμερικανικής εξισορρόπησης – Ισραήλ/Άραβες∙ Ιράκ/Ιράν∙ Πακιστάν/Ινδία – διαλύθηκαν εν πολλοίς λόγω του απροσχεδίαστου και παρορμητικού μιλιταρισμού της Αμερικής, ο οποίος, με διάφορους τρόπους, οδήγησε στη μείωση της κατά τόπους επιρροής και του γοήτρου της.
Έκτον: Ακόμη και στο ελληνοτουρκικό πλαίσιο, κάποιοι εφήμεροι –και, όπως πλέον αποδεικνύεται, «ημαρτημένοι»– υπολογισμοί ώθησαν την Αμερική να ρίξει όλο της το βάρος στην Τουρκία, υποσκάπτοντας έτσι τις σχέσεις της με την Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τώρα και έναν νέο εφιάλτη: την εύλογη αντιπαλότητα και καχυποψία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.
Τέλος, η πιο σοβαρή αστοχία της Αμερικής αφορά τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και της τεράστιας οικονομικής δύναμης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στο εξελισσόμενο αυτό πλαίσιο, η Αμερική επέδειξε τη συνήθη αλαζονεία της, συνδυάζοντάς τη με την προθυμία της να αρχίσει διενέξεις για μάχες που είχαν οριστικά χαθεί, όπως στην περίπτωση του Θιβέτ, ή να πιέσει τον αναδυόμενο γίγαντα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσει μικρή ομάδα φιλελεύθερων ακτιβιστών της. Στην πραγματικότητα, όμως, αδυνατούσε πλήρως να πείσει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, να επιβραδύνει την τεχνολογική πρόοδο της, γενικά να τη φέρει σε δύσκολη θέση μια και η χώρα αυτή είναι πλέον η βασική δανείστριά της αλλά και είναι και απαραίτητη για να κρατήσει τη Βόρεια Κορέα έστω και υπό υποτυπώδη «έλεγχο».
Καθένα από αυτά τα θέματα θα απαιτούσε μια ξεχωριστή, διεξοδική ανάλυση. Στην παραμικρή απόπειρα, όμως, να πείσει κανείς τους Έλληνες ότι εσφαλμένα εμπιστεύονται μόνο τις ΗΠΑ η Αμερικανική Πρεσβεία και εν Ελλάδι «φίλοι» θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πλέον παρωχημένη προπαγάνδα.
Το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνον από τους Έλληνες, υπέρ των Ελλήνων, και χάρη ελληνικών συμφερόντων. Και αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση το επιχείρημά του, εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά πειστικό, έστω και αν έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναφαινόμενη παγκόσμια σκηνή. Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς «ατλαντιστές» να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης.
Διότι πώς μπορεί, σήμερα, ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος να προβάλει παρόμοιες απόψεις, τη στιγμή που από τη Μέση Ανατολή λαμβάνουμε αδιάσειστες αποδείξεις ότι η Αμερική ούτε να σώσει μπορεί ούτε να προστατεύσει τους «συμμάχους» της και ότι, αντιθέτως, θα τους εγκαταλείψει όταν δει ότι οι πολίτες των κρατών τους τούς έχουν απορρίψει και έχουν μάλιστα εξεγερθεί εναντίον τους οπλισμένοι μόνο … με κινητά τηλέφωνα; Πόσο σημαντική, λοιπόν, είναι η αξία της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία, ενώ κοστίζει πανάκριβα στον Αμερικανό φορολογούμενο, αδυνατεί να προστατεύσει τους εκδιωκόμενους αυταρχικούς πρίγκιπες;
Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί πολύ σοβαρά τα όσα συμβαίνουν γύρω της, να σταματήσει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει διατεινόμενη ότι οι αναταραχές αυτές δεν την αγγίζουν – αμέσως ή εμμέσως – να αναζητήσει την βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων, που η ιστορία τους –την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν– τους έχει διδάξει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι να παραμένουν διατεθειμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους.
.
18 comments
Ἂν δεχθοῦμε κατὰ κυριολεξίαν τὴν ἄποψη τοῦ ἀρθρογράφου θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε χωρὶς στρουθοκαμηλισμοὺς πρὸς τοὺς φανατικοὺς Μουσουλμάνους. Ἀφοῦ εἶναι κατ`ἐξοχὴν πρόθυμοι νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν πίστη τους …
Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες δὲν κάνουν χειρότερη διαχείριση ἀπ` αὐτὴν ποὺ ἔκαναν, γιὰ παράδειγμα, οἱ σύμμαχες Ἀγγλία, Γαλλία καὶ Ρωσσία πρὶν ἀπὸ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ἁλλὰ καὶ τὸ συμπέρασμα τοῦ ἀρθρογράφου εἶναι ἀντιφατικό : προτείνει νὰ ἀξιοποιήσουμε συμμαχίες, ἀλλά, ἀμέσως μετά, παραδέχεται ὅτι ἡ μόνη ἐξασφάλιση εἶναι νὰ πεθάνουμε ἐμεῖς, ὄχι οἱ σύμμαχοι, γιὰ τὴν πατρίδα μας ! Ἐμ τότε, τί τοὺς θέλουμε τοὺς συμμάχους ; Γιὰ νὰ διακοσμήσουν τὸ μνῆμά μας ;
Προσωπικα αντεληφθην τελειως διαφορετικα πραγματα απο οτι ο κ. Γεωργιος Ιακ. Γ.. στο ανωτερω αρθρο του καθηγητη κ. Μαρκεζινη που δινει αλλη διασταση στα διαχρονικως διαδραματισθεντα και δραματιζομενα την τελευταια 50ετια. Δεν εννοησα οτι οι οι συμμαχιες στις οποιες αναφερθηκε ο καθηγητης αφορουσε τις Μουσουλμανικες χωρες που πιθανωτατα εισερχονται σε μια φαση Ισλαμικου Διαφωτισμου (ωστε να καλυφθει το χρονικο χασμα των 630 ετων απο την ιδρυση του)αλλα σε κατι πιο ουσιωδες και χειροπιαστο πχ Κινα , Ρωσια κλπ.
Γεώργιε Ι.Γ., αφού δεν κάνεις τον κόπο να κατανοήσεις σε βάθος τα κείμενα, γιατί βιάζεσαι να πεις την κοτσάνα σου;
Ξαναγράφω τη φράση του καθηγητή με δικές μου υποσημειώσεις για την καλύτερη κατανόηση από τον ΓΙΓ
Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί …. να αναζητήσει την βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών [ΝΕΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ] έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα [δηλαδή ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ] και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων [ΝΕΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ], που η ιστορία τους –την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν– τους [ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΥΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ] έχει διδάξει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι να παραμένουν διατεθειμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους [ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ]
Ξεκαθαρίζω λοιπόν τι λέει ο καθηγητής
Αναζήτηση νέων συμμάχων ΕΝΑΝΤΙ της Τουρκίας, δηλαδή προφανώς ΟΧΙ στον χώρο των μουσουλμάνων, τον οποίον [χώρο] επιχειρεί να προσεταιριστεί η Τουρκία τελευταία.
Τι μας μένει; Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση των κειμένων του καθηγητή δε χρειάζεται και πολύ: η Ρωσία
Η Ρωσία (αυτοί οι νέοι σύμμαχοι) αντίθετα με μας, δεν απαρνήθηκαν την ιστορία τους.
Τους συμμάχους δεν τους θέλεις για να πεθάνουν για σένα. Οι σύμμαχοι έχουν δείξει ότι είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα ΤΟΥΣ [όχι ΜΑΣ]. Πρέπει κι εμείς για μας.
Τους συμμάχους τους θέλεις για να αναπροσανατολίσεις την πολιτική σου, να μεγιστοποιήσεις τα οφέλη σου και τα συμφέροντά σου στην περιοχή. Για να προασπιστείς απέναντι στον κίνδυνο που έρχεται από τον ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ ΓΕΙΤΟΝΑ και τις δικές του συμμαχίες.
Καινούριε, τα χαρακτηριστικά που αναφέρει ο συγγραφέας για τους νεοαποκτηθέντες συμμάχους δεν προσιδιάζουν αποκλειστικά στην Ρωσία, αλλά και σε μία άλλη μη μουσουλμανική χώρα : το Ισραήλ. Νεοαποκτηθείς σύμμαχος είναι, την ιστορία τους ουδέποτε απαρνήθηκαν και έχουν πλειστάκις διδαχθεί ότι ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η διάθεσή τους να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Επιπλέον, είναι εγγύτερα στην χώρα μας και έχουν άμεση πρόσβαση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ίσως, ο συγγραφέας αναφέρεται και στους δύο “νέους συμμάχους”. Πάντως, το σκεπτικό του είναι άκρως επιτυχημένο : αφού εμείς απαρνηθήκαμε την ιστορία μας και δεν έχουμε καμία διάθεση να πεθάνουμε για την πατρίδα μας, καλό είναι να συμμαχήσουμε με κάποιους που διαθέτουν αυτά τα – ξεπερασμένα για τους υπερπροοδευτικούς Ελληνόφωνους – “όπλα”, ελπίζοντας ότι τα συμφέροντά μας την κατάλληλη στιγμή θα ταυτιστούν και θα θυσιασθούν για την χώρα τους, και κατ’ επέκταση για την δική μας “σύμμαχο” χώρα. Το πρόβλημα είναι τι ανταλλάγματα θα ζητήσουν για τις θυσίες τους.
Συμφωνώ ότι έτσι όπως το λες θα μπορούσε πράγματι να εννοεί και το Ισραήλ. Πάντως επειδή έχω διαβάσει αρκετά άρθρα του Μαρκεζίνη έχει αναφερθεί πάρα πολύ συχνά σε μία στροφή στη Ρωσία και δεν τον θυμάμαι ποτέ να έχει κάνει το ίδιο για το Ισραήλ. Πάτα στο όνομά του εδώ στο άρθρο και θα δεις παλιά του κείμενα. Δεν το αποκλείω όμως, μπορεί αν το κάνει στο μέλλον και να το εξηγήσει. Προς το παρόν αυτό που έχει εξηγήσει στα άρθρα και βιβλία του είναι κυρίως για τη Ρωσία.
Ἐὰν πράγματι ἐννοεῖ τὴν Ρωσσία, τότε πετύχαμε. Νὰ θυμίσω τὴν στάση της στὰ Ὀρλωφικά (1770), τὴν συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (1878), τὴν ἀκατανόητη καὶ αὐτοκτονικὴ στάση της γιά τὴν ἐκστρατεία τῶν Δαρδανελλίων (1915), τὴν συμμαχία μὲ τὸν Κεμάλ (1921), τὴν συμμαχία μὲ τὸν Χίτλερ (1939-1941), τὴν κομμουνιστικὴ ἀνταρσία (1946-1949), τὴν ἀνύπαρκτη ὑποστήριξη στὴν Κύπρο ἔναντι τῶν Τούρκων (1974), τὴν ἀναγνώριση τῶν Σκοπίων μὲ τὸ ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» καὶ τὶς πολὺ πρόσφατες ἀγάπες τοῦ Πούτιν μὲ τὴν Τουρκία καὶ τὴν τεράστια οἰκονομική τους συνεργασία. Συγκρίνοντας τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν Τουρκία ὁ Πούτιν αὐτοπροσώπως μᾶς παρακίνησε νὰ βροῦμε κάτι νὰ πουλήσουμε στὴν Ρωσσία, ὅπως βρίσκει πολλὰ ἡ Τουρκία. Ἀλλὰ ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ καταδεχόμαστε νὰ παράγουμε καὶ νὰ διαφημίζουμε εἶναι θεωρίες περὶ παντὸς τοῦ ἐπιστητοῦ. Βάρδα ἀπὸ δουλειά ! Καθόμαστε πίσω ἀπὸ γραφεῖα καὶ πληκτρολόγια καὶ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς μετανάστες νὰ δουλεύουν γιὰ μᾶς. Τέτοιους συμμάχους-παράσιτα δὲν τοὺς θέλει κανείς.
Γιὰ τὸ Ἰσραήλ, τὸ κοινὸ ποὺ ἔχουμε εἶναι ὅτι, ἀπὸ πλευρᾶς διεθνοῦς δικαίου, ἄνετα μπορεῖ νὰ μὴν ὁρίζεται οὔτε καὶ αὐτὸ ὡς ανεξάρτητο κράτος. Διότι οὔτε οἰκονομικῶς, οὔτε στρατιωτικῶς μπορεῖ νὰ ὑπάρξει οὔτε ἡ Ἑλλάδα, οὔτε τὸ Ἰσραήλ, χωρὶς ἐξωτερικὴ ὑποστήριξη. Ἄν, λοιπόν, μιλᾶμε γιὰ τὸ Ἰσραήλ, μιλᾶμε γιὰ μεταπρατικὴ μεταβίβαση τῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τὶς ΗΠΑ σὲ ἐξάρτηση πάλι ἀπὸ τὶς ΗΠΑ, ἀλλὰ μὲ μεσάζοντα τὸ Ἰσραήλ.
ΓΙΓ η βιασύνη σου να καταθέσεις αβίαστα τις σκέψεις σου χωρίς την κατάλληλη προεργασία είναι φανερή και στην δεύτερη τοποθέτησή σου. Πρώτα βιάστηκες να θεωρήσεις ως νέους συμμάχους τους μουσουλμάνους ενώ δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή ένδειξη γι’ αυτό, μάλλον μόνο στη φαντασία σου σε συνδυασμό με την παρανόηση μίας απλής φράσης. Τώρα βιάζεσαι να απορρίψεις το ενδεχόμενο της Ρωσίας χωρίς να έχεις διαβάσει –καλά, αυτό ήταν φανερό από την αρχή- ούτε ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ των απόψεων του Β. Μαρκεζίνη περί του θέματος. Μόνο στηρίχθηκες σε ιστορικά δεδομένα, τα μισά από τα οποία τουλάχιστον είναι αμφισβιτήσιμα και όλα είναι μάλλον ανεξάρτητα της παρούσης συγκυρίας. Δεν θα μπω λοιπόν καθόλου σε αντιπαράθεση μαζί σου για αυτά τα στοιχεία που λες (για τα οποία, επί παραδείγματι, οι Αμερικάνοι έχουν κάνει τρις χειρότερα, πχ Πιουριφόι, χούντα, εισβολή, Χόρα, Σισμίκ 1987, Ίμια, Μακεδονικό, Σχέδιο Ανάν κοκ). Θα σου πω μόνο προς το παρόν να μη βιάζεσαι να κάνεις ανέξοδες κριτικές σε ανθρώπους με τεράστιο συγγραφικό έργο κρίνοντάς τους από αυτό που υποθέτεις ότι λένε, βασιζόμενος σε σχόλια τρίτων πάνω σε κάπως διαφορετικό θέμα (και με αφορμή μία φράση μόνο!). Έλεος!
Νομίζω ότι οι Ρώσσοι ιστορικά δεν είναι και οι πλέον αξιόπιστοι σύμμαχοι. Ας μην ξεχνάμε και το πανσλαβικό όνειρο για έξοδο στο Αιγαίο που πάντα υποδαύλιζε η Ρωσσία. Αλλά και όταν πέρυσι ψάχναμε δανεικά ο Μεντβέντεφ μας παρέπεμψε στο ΔΝΤ
Φίλε Καινούργιε, επειδή ακριβώς ο εν λόγω συγγραφέας όταν αναφέρεται στην Ρωσία δεν διστάζει να την κατονομάζει, για τον λόγο αυτό πιστεύω ότι με την έννοια “νεοαποκτηθέντες σύμμαχοι” δεν αναφέρεται μόνο στη Ρωσία, αλλά πιθανόν και στο Ισραήλ.
κε Γεώργιε, επιτρέψτε μου μία παρατήρηση : Μία απλή περιήγηση στο κέντρο της Αθήνας θα σας έπειθε ότι οι περισσότεροι μετανάστες δεν εργάζονται, αλλά απλώς περιφέρονται άεργοι περιμένοντας να επιβιώσουν εις βάρος των υπολοίπων. Υπάρχουν, επίσης, πάμπολλοι συμπατριώτες μας που θέλουν σήμερα εναγωνίως να εργασθούν, αλλά στις θέσεις τους απασχολούνται μετανάστες. Εξάλλου, υπάρχουν και άνθρωποι που δουλεύουν σε γραφεία και δεν περιμένουν την εργασία άλλων. Ως εκ τούτου, η κρίση σας συνιστά υπεραπλουστευτική γενίκευση και γι’ αυτό είναι εσφαλμένη. Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα του Ελληνικού λαού δεν είναι ότι κάθεται “πίσω από γραφεία και πληκτρολόγια”, ούτε ότι “περιμένουμε από τους μετανάστες να δουλεύουν για μάς”. Το πρόβλημα, όπως σωστά το έθεσε ο συγγραφέας, είναι ότι, ασχέτως της εργασίας μας ή των προσδοκιών μας, ως λαός έχουμε απαρνηθεί την ιστορία μας και θεωρούμε ξεπερασμένη την θυσία για την πατρίδα μας. Εφόσον δεν μεταδίδουμε το πνεύμα αυτό στις επόμενες γενιές, κατ’ ουσίαν ως λαός είμαστε ξοφλημένοι. Απλώς, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη και θα αποδειχθεί στην πρώτη δυσκολία. Υπό αυτήν την έννοια, θα συμφωνήσω ότι κανείς δεν θέλει συμμάχους θεατές – εκτός εάν λάβει ικανοποιητικά ανταλλάγματα.
Φιλανθρωπηνέ, δεν διαφωνώ καθόλου ότι η ασάφεια αυτή μπορεί να υπονοεί και το Ισραήλ. Απλά μέχρι τώρα στα δεκάδες άρθρα και στα 2-3 βιβλία του την τελευταία 6ετία αναφέρεται συχνά στην Ρωσία. Αυτό επισήμανα. Το Ισραήλ είναι κάτι νέο στην σκέψη του (εφόσον στέκει η υπόθεσή σου, η οποία είναι βάσιμη εκ πρώτης όψεως), και θα πρέπει να την αναπτύξει.
Ντάνιελ Μ. οι Αμερικάνοι από την άλλη είναι οι “αξιοπιστότεροι” των Συμμάχων; Μας δουλεύεις; Μα δεν μπορώ να καταλάβω ποτέ μου αυτή την αίσθηση δουλιτκότητας. Για να μην πω “πουτανικότητας” δηλαδή. Πρέπει ντε και καλά ο οποιοσδήποτε σύμμαχός μας να είναι ο ένας και απόλυτος προστάτης μας; Να είναι ο νταβάς μας; Και θα πρέπει να ψάχνουμε για τον καλύτερο και πιο αξιόπιστο; Να κάνουμε διαγωνισμό για τον καλύτερο προστάτη και να τον προσλάβουμε. Αυτό θέλετε; Ε δεν είναι έτσι οι διεθνείς σχέσεις.
Ο Μαρκεζίνης, για παράδειγμα, μια που πολλοί τον σχολιάζουν αλλά ελάχιστοι τον έχουν διαβάσει, λέει το ακριβώς ανάποδο. Είναι όντως απέναντι στους ως άνω επικριτές του. Μιλάει για το δόγμα της “πολυγαμικότητας”. Αναφέρεται σε συνδυασμό συμμαχιών και αποτάσσεται τη “μονογαμικότητα” στις διεθνείς σχέσεις. Η σκέψη του είναι δέκα φορές πιο πολύπλοκη από την απλοϊκότητα των σχολιαστών της. Έλεος ρε παιδιά. Βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας και μην παίρνετε με ντομάτες κάποιον που είναι φανερό ότι έχει μελετήσει τα θέματα αυτά, και διαθέτει το στοιχείο της αξιοπιστίας διότι δεν είναι κρατικοδίαιτος. Έκανε καριέρα, έχτισε γνώσεις, απέκτησε επαφές με όλους τους ηγέτες διεθνώς, από τη δράση του εκτός Ελλάδος. Και ήρθε τώρα μαζεύοντας τις εμπειρίες του να αρθρογραφήσει και να συγγράψει βιβλία καταθέτοντας τις απόψεις του για την πορεία της χώρας. Διαβάστε τον και λίγο επιτέλους.
@Καινούριος,
Βλέπω ὅτι ἐπιμένετε στὶς προσβλητικές σας ἐκφράσεις. Θὰ σᾶς θυμίσω μόνον ὂτι ὅσοι δὲν σέβονται τοὺς συναναγνῶστες τους ἁπλῶς φανερώνουν πόσο λίγο σέβονται τον ἴδιο τὸν ἑαυτό τους καί, συνεπῶς, τὶς ἴδιες τὶς άπόψεις τους.
Τώρα, ὂσον ἀφορᾶ τὸν κύριο Μαρκεζίνη, ὁ ἴδιος ἔχει προφανῶς ἐπιλέξει νὰ δημοσιοποιήσει τὶς ἀπόψεις του μὲ τὴν μορφὴ ποὺ τὶς παρουσιάζει τὸ Ἀντίβαρο. Εὐθύνη του εἶναι, λοιπόν, νὰ ἀποφεύγει νὰ δημιουργεῖ παρανοήσεις. Ἄλλωστε, δὲν σᾶς προσέλαβε ὡς συνεργάτη του μὲ εὐθύνη καὶ ἐξουσιοδότηση νὰ τὸν συμπληρώνετε ὅπου ξεχνᾶ κάτι. Συνεπῶς, τὸν κρίνω μόνον ἀπὸ τὰ γραφόμενά του. Εΐναι προφανὲς ὂτι πολὺ ἀπέχουν ἀπὸ täo νὰ εἶναι προσεκτικὰ διατυπωμένα. Τὸ συμπέρασμά του εἶναι καταφανῶς ἀντιφατικό, πρᾶγμα ποὺ θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ καὶ τὴν ὑπόλοιπη ἐπιχειρηματολογία του.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, εἶναι ἀπολύτως φυσικὸ νὰ μᾶς κακομεταχειρίζονται καὶ οἱ Ἀμερικανοί, καὶ οἱ Ρῶσσοι, καὶ οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ Γάλλοι, καὶ οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ μετανάστες καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος. Διότι βλέπουν καθαρὰ πῶς μεταχειριζόμαστε ἐμεῖς ἑαυτούς. Ὁ αὐτοσεβασμὸς ποὺ λέγαμε παραπάνω …
Ποιες παρανοήσεις να αποφύγει, όταν μιλάει καθαρά για συμμάχους ΕΝΑΝΤΙ της γειτονικής Τουρκίας και εσείς νομίζετε ότι μιλάει για συμμάχους μας τις μουσουλμανικές χώρες;
Καμία προσβλητική έκφραση δεν χρησιμοποίησα. Είπα μόνο τούτο: να διαβάζετε πιο προσεκτικά τα κείμενα που σχολιάζετε και να έχετε μία κάποια στοιχειώδη γνώση του ανθρώπου που κρίνετε. Τίποτα άλλο. Τις νουθεσίες για αυτοσεβασμό θα τις κάνετε όταν ο ίδιος δείξετε τέτοια σημάδια πρώτα.
Λοιπόν, ἐπειδὴ δὲν φαίνεται νὰ ἔχετε καὶ τόση εὐαισθησία στὰ λεπτότερα (καὶ οὔτε καὶ στὰ χονδρώτερα, δυστυχῶς) νοήματα : Προφανῶς δὲν θεωρεῖτε προσβλητικὸ νὰ σᾶς γράψω ὂτι γράφετε κοτσάνες. Οὔτε ὅτι εἶσθε κακοανατεθραμμένος, ἴσως ; Βλέπετε πόσο εὔκολοι εἶναι οἱ χαρακτηρισμοί.
Ἀνέφερα τοὺς φανατικοὺς μουσουλμάνους γιὰ νὰ δείξω πόσο ἀντιφατικὴ, ὀξύμωρος καὶ παράδοξος μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ πρόταση τοῦ ἀρθρογράφου νὰ άναζητήσουμε συμμάχους κατὰ προτεραιότητα μεταξὺ αὐτῶν ποὺ θυσιάζουν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν πατρίδα τους. Ἄλλωστε καὶ ἡ Τουρκία ἔχει τοὺς ἐπικριτὰς της μεταξὺ τῶν φανατικωτέρων ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους, άφοῦ ἡ ἐκδοχή της τοῦ Ἰσλὰμ δὲν τοὺς βρίσκει ἀπολύτως συμφώνους. Μήπως δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὰ περισσότερα θύματα τῆς Μουσουλμανικῆς βίας στὸν καιρό μας εἶναι Μουσουλμάνοι ;
Δὲν νομίζω ὅτι ἔχω τὴν ὐποχρέωση νὰ διαβάσω τὰ ἅπαντα ὁποιουδήποτε πρὶν σχολιάσω αὐτοτελὲς κείμενό του δημοσιευμένο μὲ τὴν δική του ἔγκριση. Ἔχετε `σεῖς διαβάσει τὰ δικά μου ἅπαντα ;
Πάντως, τὸ βιογραφικὸ τοῦ αρθρογράφου βρίθει άναφορῶν στὴν συλλογή του τιμητικῶν διακρίσεων καὶ παρασήμων. Αὐτὸ δὲν εἶναι σημεῖον σοβαρότητος. Διότι δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ ὁ ἀρθρογράφος τὴν κοινωνιολογικὴ μελέτη τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση «Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ» καί, συγκεκριμένως, τὸ ἑξῆς άπόσπασμα : «Ἡ ἀκατανίκητος ἐπίσης τάσις τῶν βλακῶν πρὸς τὰς πάσης φύσεως ἀγελαίας ἐμφανίσεις (κοσμικαὶ συγκεντρώσεις καὶ causerie τρεφομένη ἐκ τῶν περιεχομένων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) καὶ διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) εἶναι κατόπιν τῶν ἀνωτέρω αὐτονόητος.»
Δεν απαντώ στο επίπεδό σας. Από το πρόσφατο σχόλιό σας πετώ τα περιττά στα σκουπίδια και κρατώ μόνο την ακόλουθη φράση σας:
«Δὲν νομίζω ὅτι ἔχω τὴν ὐποχρέωση νὰ διαβάσω τὰ ἅπαντα ὁποιουδήποτε πρὶν σχολιάσω αὐτοτελὲς κείμενό του δημοσιευμένο μὲ τὴν δική του ἔγκριση. Ἔχετε `σεῖς διαβάσει τὰ δικά μου ἅπαντα ;»
Ποιος μίλησε για άπαντα; όταν όμως σχολιάζετε κάτι με ύφος χιλίων καρδιναλίων και ταυτόχρονα έχετε παρερμηνεύσει κατά 100% αυτό ακριβώς το πράγμα που σχολιάζετε, ε αυτό κατά τη γνώμη μου συνιστά θράσος. Ειδικά όταν συνοδεύεται με ποικίλες νουθεσίες.
Συμβουλή: αυτά που λέτε στους άλλους, κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε ως αναγνώστης και όχι ως συντάκτης. Θα σας φανούν χρήσιμα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, ο κύριος καθηγητής όταν αναφέρεται σε νεοαποκτηθέντες συμμάχους, εννοεί τους Ισραηλινούς και συγχρόνως με τη φράση “αναζήτηση πολλαπλών συμμαχιών” εννοεί τη Ρωσία. Όσοι θεωρούν αυτές τις συμμαχίες ως λυκοφιλίες, τους υπενθυμίζω ότι οι χώρες δεν γίνονται φίλες. Οι χώρες συνάπτουν συμμαχίες, ευκαιριακές, με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων τους, η καθεμιά για τον εαυτό της.
Η δε πρόταση του καθηγητή, περί αναζήτησης συμμάχων μεταξύ αυτών που δεν ξεχνούν την ιστορία τους και είναι διατεθειμένοι και να πεθάνουν ακόμη για την πατρίδα τους, δεν είναι ούτε οξύμωρη ούτε παράδοξη ούτε αντιφατική. Οξύμωρη θα έλεγα ότι είναι η ερμηνεία που δίνεται στο σχόλιο <10/03/2011 - 08:39> καλυμμένη πίσω από ένα “μπορεί”.
Επιπλέον, ένα βιογραφικό είθισται να αναφέρεται στις κατακτήσεις του υποκειμένου. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω διαβάσει βιογραφικό όπου μου γνωστοποιείται η προτίμηση ρούχων ή κοσμικών εξόδων.
Επιχειρείται εδώ μία σύγχυση. Το απόσπασμα:
<<Ἡ ἀκατανίκητος ἐπίσης τάσις τῶν βλακῶν πρὸς τὰς πάσης φύσεως ἀγελαίας ἐμφανίσεις (κοσμικαὶ συγκεντρώσεις καὶ causerie τρεφομένη ἐκ τῶν περιεχομένων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) καὶ διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) εἶναι κατόπιν τῶν ἀνωτέρω αὐτονόητος.>>
συγχέει την αγελαία εμφάνιση που τρέφεται από διακρίσεις…με την ίδια τη διάκριση! Συγχέεται δηλαδή η “σούζα” του δίτροχου με το ίδιο το δίτροχο.
Ἀκριβῶς ! Ὁ κύριος καθηγητής μπορεῖ νὰ ἔχει ὅσα παράσημα θέλει. Μοναχὰ πού, ὠς σοβαρὸς ἄνθρωπος, θὰ ἔπρεπε νὰ άποφεύγει νὰ τὰ φορᾶ τόσον ἐπιδεικτικῶς δημοσίᾳ. Τὴν ἔχει σχολιάσει καὶ ὁ τύπος τὴν προτίμησή του αὐτήν.
Δὲν βλέπω γιατὶ ἡ άσάφεια στὸν δημόσιο λόγο πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀρετή. Ἀρκετὰ δὲν πληρώσαμε τὸν ἀσαφῆ δημόσιο λόγο μας ; «Ἡ Ἑλλάδα στοὺς Ἕλληνες» κι άπὸ τὴν ἄλλη εύνουχισμὸς τῆς δυνατότητος τῶν Ἑλλήνων νὰ δουλεύουν καὶ νὰ παράγουν.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ μὲ κάθε δυνατὴ ἑρμηνεία, ὁ ἀρθρογράφος προτείνει κάτι τὸ ὁποῖον δὲν τὸ μποροῦν πολὺ σοβαρώτερες χῶρες ἁπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὅταν Γαλλὶες καὶ Γερμανίες ἐπιλέγουν νὰ ἐνταχθοῦν σὲ μεγαλυτέρους καὶ μονιμωτέρους συνασπισμούς, οἱ ἀστερίσκοι τῆς Ἑλλάδος στὰ κοινὰ ἀνακοινωθέντα εἶναι μόνον γιὰ νὰ εὐθυμεῖ ὁ μελλοντικὸς ἀναγνώστης. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι καὶ ὅποτε ἡ Ἑλλάδα ἐπέτυχε κάτι στὸν χῶρο τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, αὐτὸ ἐπῆλθε ὡς ἐπιστέγασμα προηγουμένου συμμαζεύματος τῶν ἐσωτερικῶν της προβλημάτων.
Σχετικά με την “αναξιοπιστία” των Ρώσων ως συμμάχων.
Όπως ανέφερε κ προηγουμένως άλλο σχόλιο (Κώστας) οι συμμαχίες δημιουργούνται από συμφέροντα κ όχι από συναισθηματισμούς με “φίλους” κ “εχθρούς”.
– “Υποστήριξη του Κεμάλ”: Οι Ρώσοι είχαν μόλις δεχτεί μια επίθεση (μετά τη λήξη του Α’ΠΠ) από 20 συνολικά χώρες (μεταξύ των οποίων κ την δική μας) (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ιαπωνία) κτλ.
Οι ίδιες χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία) έκαναν επίθεση κατά του Κεμάλ κ αν αυτή είχε επιτυχία ο επόμενος στόχος ήταν πάλι οι ίδιοι. Ήταν λογικό να επενδύσουν στην αποτυχία της επίθεσης των Αγγλο-Γαλλο-Ιταλών (κ των Ελλήνων)
– “Συμμαχία με τον Χίτλερ”: Όποιος το πιστεύει αυτό είναι μάλλον αφελής. Η Ρωσία ήξερε που θα καταλήξει το πράγμα κ ήθελε να κερδίσει χρόνο. Επίσης αν το δούμε “συναισθηματικά” το ζήτημα αν οι Ρώσοι δεν είχαν κερδίσει τους Γερμανούς ακόμα θα ήμασταν Γ’Ράιχ ακόμα
– “Κομμουνιστική ανταρσία”: Ο ρόλος της Ρωσίας ήταν καταλυτικός στην αποτυχία της “ανταρσίας” όχι βέβαια επειδή είναι “φίλοι” κ “ομόδοξοι”, αλλά επειδή είχαν συμφωνήσει με τον Τσώρτσιλ η Ελλάδα να μείνει στους Άγγλους.
– “Κύπρος”: Ο Μακάριος είχε συμφωνήσει με τους Ρώσους για βοήθεια εναντίον εισβολέα, αλλά κάποιοι “Έλληνες πατριώτες” βιάστηκαν να τον ανατρέψουν δίνοντας κ αφορμή στην Τουρκία να εξασκήσει το “δικαίωμά” της ως εγγυήτρια δύναμη.
Δηλαδή, τι περίμενες η Ρωσία να στήριζε τους Αμερικανόπληκτους που έριξαν τον δικό τους άνθρωπο; Πάντως η Ρωσία είναι η μόνη μεγάλη δύναμη που έχει στηρίξει διαχρονικά την Κύπρο τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο.
Δεν λέω να έχουμε παροπίδες, αλλά οι φιλοδοξίες της Τουρκίας είναι πολύ μεγάλες κ μακροπρόθεσμα θα αντιταχθούν με τα συμφέροντα στις Τουρκίας (π.χ. παντουρανισμός στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, σχέδια για Βαλκάνια). Παράλληλα, μακροπρόθεσμα η Ρωσία θα ανακτήσει και οικονομική κ κατά συνέπεια και πολιτική ισχύ.
Άρα, οι στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας είναι 2:
– Σύμπλευση με Ρωσία κ Ισραήλ
– Υποδούλωση στην Τουρκία
Τόσα χρόνια που ήμασταν “πιστοί σύμμαχοι” σε Αγγλία, ΗΠΑ τι κερδίσαμε;
Εννοούσα ότι οι φιλοδοξίες της Τουρκίας θα αντιταχθούν με τα συμφέροντα της Ρωσίας.
Ο Νταβούτογλου ονειρεύεται μια Τουρκία με επιρροή στον Καύκασο, Βαλκάνια κ Ευρασία (Ουζουμπεικιστάν, Τουρκμενιστάν κτλ), δηλαδή στην “αυλή” της Ρωσίας.
Τουρκία κ Ρωσία είναι στρατηγικοί “εχθροί” (εκτός κάποιων μικρών διαλειμμάτων) εδώ κ 600 χρόνια κ αυτό δεν αλλάζει γιατί είναι θέμα γεωγραφίας.