«Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της Αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της Θυσίας»
Βασίλης Ρώτας, ποιητής
Οι Μεγάλες Ημέρες του Γένους μας. Η εθνική επέτειος του ʼ40.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά, κυρίως, να καμαρώνεις. Λίγο να σηκωθούμε, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις… το Μνημόνιο, η Τρόικα, ο Βενιζέλος, η Βάσω, η Άννα πτώματα άταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι άνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε προς την ιστορία, όχι σαν φυγάδες από το παρόν, μα για να αντικρίσουμε νηφαλιότερα το επερχόμενο μέλλον και να παρηγορηθούμε λίγο. Ιδίως τώρα που θόλωσε ο νους μας και μας βρήκε το κακό, το «πισωγύρισμα» στην ιστορία, (η καημένη η γλωσσα μας, τι τράβηξε από τους γλωσσοκόπανους της δήθεν «δημοτικιάς»), η μελέτη, λοιπόν, της ιστορίας φρονηματίζει, «διά το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης» κατά τον Πολύβιο. Οι πράξεις, τα κατορθώματα των περασμένων, δι-ορθώνουν τους απογόνους και όχι τα «ασκιά γιομάτʼ αγέρα», τα λόγια τα κούφια.
Το βλέπω μες στην τάξη. Ενθουσιάζονται τα παιδιά και αποτυπώνεται στην μνήμη τους ανεξίτηλα η διήγηση μιας ιστορίας, στην οποία δεσπόζει ένα ωραίο και σπουδαίο πρόσωπο. Συναρπάζονται με αυθόρμητες, ζωντανές, αψιμυθίωτες αφηγήσεις. Πανηγύρι στην τάξη γίνεται όταν φέρνεις μπροστά τους ιστορίες χαρούμενες, «πεποικιλμένες» με ηρωισμό και θυσία.
Φέτος έχω χαρά μεγάλη, γιατί δεν έφτασαν ακόμη στην μικρή, ακριτική μας πόλη, τα βιβλία που η αβελτηρία (το σωστό αβελτερία εκ του α
+βέλτερος) και η ευήθεια του ΥΠΠΔΒΜ (υπουργού «ποδοβολητό») στέρησε
από τους Ελληνόπαιδες.
Δύο μήνες τώρα διδάσκω φωτοτυπώνοντας κείμενα έξοχα των κορυφαίων της λογοτεχνίας μας, πάλαι τε και επʼ εσχάτων. Από τον Αίσωπο και τον άγιο Χρυσόστομο έως τον Ελύτη. (Ομιλώ γιά τα γλωσσικά εγχειρίδια).
Και πώς αλλιώς; Να είσαι, τώρα δασκάλα γʼ δημοτικού, να ανοίγεις το βιβλίο γλώσσας της τάξης (αʼ τεύχος, σελίδα 79) και να διαβάζεις, ενώπιον των μαθητών σου, το αφιερωματικό κείμενο γιά το έπος του ʼ40.
Αντί όμως γιά μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών, των ηρώων που κρατούσαν όρθιοι τα διάσελα της Ιστορίας, «κείται» ένα κακόμοιρο, καταθλιπτικό κείμενο μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από την Θεσσαλονίκη, της Ροζίνας. Γράφει στο ημερολόγιό της: «Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Αυτό, τίποτε άλλο.
Η γʼ τάξη δημοτικού, χιλιάδες Ελληνόπουλα, τέτοιες ηττοπαθείς γελοιότητες διδάσκονται γιά το ηρωϊκό ʼ40. Και στην Εʼ που διδάσκω φέτος (αʼ τεύχος, σελ. 74) το επίκαιρο κείμενο τιτλοφορείται ως εξής : «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο «και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την 28η Οκτωβρίου 1940, όταν δόνησε την πατρίδα μας η είδηση της επιστράτευσης, υπήρχε έστω κι ένας Έλληνας που κρύφτηκε ορνιθοειδώς στο υπόγειό του; Ήταν πανηγύριεκείνη η μέρα, μέθυσε ο λαός μας με τʼ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, πού το βρήκαν τα δείλαια ανθρωπάκια του διαβίου το υπόγειο; Επιλογές αντάξιες μιας Δραγώνα, μιας Ρεπούση και της «υψηλοτάτης» διαβιοϋπουργού (χρυσοστόλιστο τίποτε μεγαλαυχίας …. και τίποτε άλλο).
Είναι γεγονός-παρενθέτω μία σκέψη- πως τα ασπόνδυλα προοδευτικά μαλάκια, ως θα έλεγε ο Ζουράρις, νιώθουν δυσφορία, μιάν «εσωτερική» ενόχληση και αδιαθεσία, όταν αναφέρονται στα πανηγύρια του Γένους και της Πίστης. Πουλημένες ψυχές, χωρίς ιθαγένεια τόπου, Γραικύλοι αληθινοί, δεν πιάνουν το νόημα της γιορτής, μετρούν τις χαμένες εργατώρες ή την «καθυστέρηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας».
Θυμάμαι εκείνο το σπιθαμιαίου (πνευματικού) αναστήματος «πολιτικό ζώον», (αριστοτελικός ο όρος), ο Σημίτης, να πολιορκείται από δημοσιογραφικά μικρόφωνα, έξω από μία εκκλησία, ανήμερα των Θεοφανείων. (Τι μαρτύριο γιά κάτι τέτοιους ο εκκλησιασμός!). Τι δήλωσε ο… αθεόφοβος. «Τα Θεοφάνεια σηματοδοτούν την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας». Έτσι ακριβώς. Γιʼ αυτό καταντήσαμε ζήτουλες της Οικουμένης…
Ας αφήσουμε όμως τα υποκείμενα και ας πιάσουμε τα κείμενα. Επεισόδια από εκείνες τις γιορτινές ημέρες του πολέμου. Να ξεθολώσει ο νους μας λίγο, να ξαποστάσουμε ακουμπώντας στις αετοράχες της Πίνδου και στα ψηλώματα της Βορείου Ηπείρου.
Το 1960 ομιλητής, κατά την εορτάσιμο ημέρα, στην Ακαδημία Αθηνών είναι ο Στρατής Μυριβήλης. Αντιγράφω: «Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος απʼ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα φίλο γιατρό σʼ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά γιά να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους.
Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
– Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
– Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
– Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους.
Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ʽναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι γιά την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».
Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν γιά την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος» εδώ το κατανοούμε.
Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα».
Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς
21 comments
Δάσκαλέ μου, καὶ οἱ Ἔβραῖοι χύσανε τὸ αἶμα τους στὸ Μέτωπο,σὰν Ἕλληνες πολίτες. Κρίμα, πραγματικὰ στὸ λέω, γιατὶ μὲ ἀπογοήτεψες πολὺ μὲ τὴν ἄστοχη καὶ ἄδικη ἀναφορὰ στὴν “Ἐβραιοπούλα΄΄. Ἐπειδὴ εἶσαι πατριώτης καὶ ἀγνὸς ἄνθρωπος, νὰ μὴν ἀδικεῖς καὶ τὸ πομακικὸ ἀντάρτικο, ποὺ ἄλλαξε τὰ φώτα στοὺς βουλγαρο-ναζί. Κατὰ τὰ ἄλλα, ταυτίζομαι μαζὶ σου στὰ πολιτικὰ σου σχόλια.
Αγαπητέ Κυριακέ, θεωρώ ότι ο δάσκαλος δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να υποτιμήσει την μικρή Εβραιοπούλα, αλλά να επισημάνει την εντελώς άστοχη επιλογή ενός κειμένου, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ενδεικτικό της ημέρας εκείνης. Τι φταίει το κοριτσάκι, που έγραφε προφανώς ένα παιδικό ημερολόγιο χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, εάν οι ελληνόφωνοι του Υπουργείου (πρώην Εθνικής) Παιδείας δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν κανένα άλλο κείμενο, που να απηχεί το πνεύμα των Ελλήνων στην ημέρα του “ΟΧΙ”. Τόσοι κολοσσοί των ελληνικών γραμμάτων ανέστησαν στο χαρτί εκείνη την επέτειο με δεκάδες συγκλονιστικά κείμενα και οι συμπλεγματικοί διεθνιστές αρκέστηκαν σε ένα παιδικό ημερολόγιο; Αυτή είναι η εύλογη πικρία του δασκάλου και όχι η ταυτότητα του κοριτσιού. Όσο για τους Πομάκους, συμφωνώ και επαυξάνω. Οι προοδευτικές ηγεσίες των Αθηνών τους αντάμειψαν ανάλογως : τους παρέδωσαν προς διαφώτιση και εκτουρκισμό στο προξενείο της Κομοτηνής (!!!).
Εάν ένιωθαν ενόχληση μέχρι τώρα οι διάφοροι τυχοδιώκτες ακουσίως παριστάμενοι στις εθνικές εορτές, εφέτος, ειδικά, ειλικρινά απορώ πώς θα συμμετάσχουν στην επέτειο του “ΟΧΙ” οι θεληματάρηδες και εκτελεστές αλλότριων συμφερόντων. Μήπως θα ήταν προτιμότερο να παραταθούν οι ανά το εξωτερικό ποικίλες υποχρεώσεις τους ώστε να μην μολύνουν την εορτή; Άλλωστε, τι σχέση έχουν οι πιστοί εντολοδόχοι των διεθνών κερδοσκόπων με το πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου; Τουλάχιστον, ας μην έχουν το θράσος να κάνουν και δηλώσεις. Επίσης, για να διασκεδάσουμε πριν από την εθνική εορτή προτείνω στον ιστοχώρο να διοργανώσει ένα ερωτηματολόγιο με εκτιμήσεις για το πως θα αντιδρούσε καθένας από τους ολίγιστους πρόσφατους ηγέτες της χώρας εάν είχε την ατυχία να ευρεθεί στη θέση του Μεταξά : α) θα ζητούσε λίγο χρόνο από τον Ιταλό πρέσβη για να πληροφορηθεί πόσο γρήγορα μπορεί να αναχωρήσει από το αεροδρόμιο με τη συνοδεία του, β) θα ικέτευε την άμεση μεσολάβηση των απανταχού “φίλων” μας (Αμερικανών, Ευρωπαίων κλπ.), τους οποίους στη συνέχεια θα έσπευδε να ευχαριστήσει δημοσίως για την παρέμβαση, γ) θα πάθαινε σοκ και θα έχανε τις αισθήσεις του για κάμποσες ημέρες, δ) θα συγκαλούσε υπουργικό συμβούλιο για να αποφασίσουν από κοινού ποιές παραχωρήσεις μπορούν να κάνουν και πώς θα “καθησυχάσουν-εξαπατήσουν” τον ελληνικό λαό. Δεκτές και άλλες προτάσεις, εκτός από την απάντηση του Μεταξά. Αυτή ούτε καν θα περνούσε από το μυαλό τους.
το εδηλωσε ορθως κοφτως
ο Βενιζελο! Προσφατως!
-θα κανω “ντου” βρε πονηροι,
θα σας το παρω το βρακι
που κρυβει τ´ αχαμνα αας!
Γιατι το θελει, το ζητα,
χωρις αντιρρηση
καμμια,
του Χιτλερ η κακοσπορια!
Τερμα τα δίΦραγκά σας!
Αυτοι οι βαρβαροι αυτοί,
σα να μη περασε στιγμή,
απ´ τοΣαραντα και μετά,
ηρθαν ξανα σα τα θεριά,
διχως στρατο, διχως σπαθιά,
μονο κραρωντας τα λουρια,
που τα βαστανε λαιμαριές,
καλα κρυμενες στους λαιμούς,
τους λίπιασμενους, τους χοντρούς,
ολων εκεινων που κρυφα
-και τωρα πια στα φανερα-
τους την τελειωσαν τη Δουλειά!
-Ας κανουμε ολοι ενα “Ντου”
να ξηλωθουν από παντού
οι ΕργοΛαβοι του κακού!!
Αυτοι που εργαατηκαν σκληρα
να σβησουν μια και καλά,
ο,τι εχει οριστεί “Ελληνικο”
χιλιαδες χρονια τώρα, εδώ,
σ´ αυτον τον τοπο τον ιερό…
“Γλωσσα, Πατρίδα και Θεό!”
Συμφωνῶ 100% μὲ αὐτὰ ποὺ γράφεις φίλτατε Φιλανθρωπινέ. Ἀλλὰ θέλω νὰ μὲ κατανοήσεις, ὅτι δὲν διαφωνῶ γιὰ νὰ διαφωνῶ. Εἶμαι Ὁρθόδοξος Χριστιανός, νιώθω εὐτυχισμένος ποὺ γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὴν Ἑλλάδα. Μὲ τὸν καιρὸ ὡστόσο, καὶ μελετώντας πιὰ συστηματικὰ τὴν ἱστορία ἁπὸ τὶς ἴδιες τὶς πηγές,συμπεραίνω ὅτι δὲν νοείται ὕπαρξη χωρὶς συνύπαρξη. Κάποτε δρόσιζαν τὴν ψυχὴ μου οἱ σχολικὲς γιορτές. Ὅσο μεγαλώνω ἄλλάζουν οἱ ἀπαιτήσεις. Δὲν εἰναι πλήρης γιορτὴ μιὰ γιορτὴ χωρὶς ἀναφορὲς καὶ στοὺς “ἄλλους΄΄…δὲν χρειάζεται νὰ διατυμπανίζουμε ὅτι εἴμαστε καὶ οἱ πρώτοι…
…ἄς μὴν ξεχνάμε ὅτι στὴν Αὑτοκρατορία ἥρωας καὶ σύμβολο διαχρονικὸ ὑπήρξε ὁ Δι-γενὴς Ἄκρίτας…
Γιὰ ὅλα τὰ πολιτικὰ σου σχόλια, ὅπως καὶ τοῦ Νατσιοῦ, συμφωνῶ ἀπόλυτα κὶ ἐπαυξάνω.
Δάσκαλε, χρόνια πολλά από καρδιάς. Κυριακέ, πράγματι αξίζει να αναδεικνύουμε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα, ασχέτως καταγωγής ή θρησκεύματος, μήπως φιλοτιμηθούν κάποιοι Έλληνες από καταγωγή που περιφρονούν μία τέτοια θυσία. Ο “Δι-γενής” δεν ήταν απλά σύμβολο διαχρονικό, αλλά μία απτή πραγματικότητα, αφού, όπως άριστα γνωρίζεις, ακόμη και στην περίοδο παρακμής της Αυτοκρατορίας υπήρχαν αξιόλογες στρατιωτικές μονάδες Φραγκόπουλων και Τουρκόπουλων, που δεν υστερούσαν σε τίποτε από εκείνες των γηγενών.
Για να επανέλθω στην 28η Οκτωβρίου, τελικά η μετέπειτα ιστορία απέδειξε ότι ο Μουσολίνι ήταν πράγματι “κορόϊδο”, όπως και ο στενός του συνεργάτης. Αν ήταν στοιχειωδώς έξυπνοι, θα προωθούσαν εγκαίρως στις χώρες που τους ενδιέφεραν “πρόθυμους συνεργάτες”, θα τους δάνειζαν αφειδώς χρήματα για να αγοράζουν ψήφους και εξουσία, τα οποία θα ελάμβαναν πίσω στο πολλαπλάσιο πουλώντας δικά τους προϊόντα σε υπερβολικές τιμές, ενώ τα δάνεια συγχρόνως θα αυγάτιζαν. Κάποια στιγμή πιέζοντας μέσω των τεράστιων ανεξόφλητων δανείων θα ζητούσαν (χαριστικώς) και μία σύμβαση παραίτησης από τα κυριαρχικά δικαιώματα και εν ευθέτω χρόνω θα επέβλεπαν αφ’ υψηλού τις υπόλοιπες χώρες μέσω συμβούλων και εγκαθέτων με ελάχιστο κόστος και χωρίς θυσίες, διαλαλώντας ότι ήρθαν να βοηθήσουν. Αλλά, επειδή ποτέ δεν είναι αργά … Βλέπετε, στη χώρα μας πνέουν συχνά θυελλώδεις άνεμοι που έχουν μία σκανδαλώδη προτίμηση στις ελληνικές σημαίες (!!!). Φτάσαμε λοιπόν από άλλο δρόμο στο αποτέλεσμα που οι παππούδες μας αρνήθηκαν. Μήπως είναι ειρωνεία και προσβολή στους ήρωες του’ 40 να εορτάζεται το “ΟΧΙ” στη χώρα του “ΝΑΙ σε όλα”;
Πράξις πρώτη. Δημήτρης Νατσιός (Χρόνια Πολλά Δάσκαλε!)
«Αντί όμως γιά μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών, των ηρώων που κρατούσαν όρθιοι τα διάσελα της Ιστορίας, «κείται» ένα κακόμοιρο, καταθλιπτικό κείμενο μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από την Θεσσαλονίκη, της Ροζίνας. Γράφει στο ημερολόγιό της: «Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Αυτό, τίποτε άλλο. »
Πράξις δεύτερη. Κ. Παπαδόπουλος
«Δάσκαλέ μου, καὶ οἱ Ἔβραῖοι χύσανε τὸ αἶμα τους στὸ Μέτωπο,σὰν Ἕλληνες πολίτες. Κρίμα, πραγματικὰ στὸ λέω, γιατὶ μὲ ἀπογοήτεψες πολὺ μὲ τὴν ἄστοχη καὶ ἄδικη ἀναφορὰ στὴν “Ἐβραιοπούλα΄΄»
Πράξις τρίτη. Φιλανθρωπηνός
«Αγαπητέ Κυριακέ, θεωρώ ότι ο δάσκαλος δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να υποτιμήσει την μικρή Εβραιοπούλα, αλλά να επισημάνει την εντελώς άστοχη επιλογή ενός κειμένου, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ενδεικτικό της ημέρας εκείνης. Τι φταίει το κοριτσάκι, που έγραφε προφανώς ένα παιδικό ημερολόγιο χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, εάν οι ελληνόφωνοι του Υπουργείου (πρώην Εθνικής) Παιδείας δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν κανένα άλλο κείμενο, που να απηχεί το πνεύμα των Ελλήνων στην ημέρα του “ΟΧΙ”.»
Πράξις τέταρτη. Κ. Παπαδόπουλος
«Συμφωνῶ 100% μὲ αὐτὰ ποὺ γράφεις φίλτατε Φιλανθρωπινέ. Ἀλλὰ θέλω νὰ μὲ κατανοήσεις, ὅτι δὲν διαφωνῶ γιὰ νὰ διαφωνῶ»
Πράξις πέμπτη. Η αφεντιά μου.
«Δεν μπορείς να πεις. Έχει και χαρακτήρα επιθεώρησης να προχωράς πιο κάτω από τα άρθρα. Συνέχισε»
Koζανίτη, δέν διαφωνῶ μὲ τὰ πολιτικὰ σχόλια τοῦ Φιλανθρωπινοῦ καὶ τοῦ Νατσιοῦ, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ ποὺ ἐξήγησα ἐπακριβῶς παραπάνω, ἀπὸ τὸ ὁποῖο σκόπιμα (καὶ ἀφελέστατα) ἀπομόνωσες μιὰ πρόταση.
Εἴπαμε, μὲ μασκοφόρους ἡλιθίους σὰν ἐσένα δὲν βγάζεις ἄκρη…
Γνωρίζω τον κ. Νατσιό μόνο από τα δημοσιεύματά του και τον εκτιμώ αφάνταστα και τον συγχαίρω για όσα γράφει με τόσο θάρρος. Το παραπάνω κείμενο είναι έξοχο και άκρως συγκινητικό. Ας μου επιτρέψει, ωστόσο, μία καλόπιστη κριτική. Το “Αγίους βγάζει μόνο η Ελλάδα” δεν είναι σωστό και είμαι βέβαιος ότι δεν εννοούσε ο κ. Νατσιός αυτό που λένε οι λέξεις. Όπως ασφαλώς γνωρίζει, όχι μόνο δεν είναι αληθές αυτό, αλλά ακούγεται και ως ρατσιστικό. Το 1872 η Ορθόδοξη Εκκλησία κατεδίκασε τον Εθνοφυλετισμό ως αίρεση. Συνεπώς, μία εξήγηση εκ μέρους του όντως εκλεκτού αρθρογράφου κ. Δ. Νατσιού νομίζω ότι είναι απαραίτητη.
Τι ωραια που θα ηταν αντι για αγιους να εβγαζε διανοουμενος να μας πανε μπροστα,γιατι οι αγιοι δυστυχως δεν προσφεραν και δεν προκειται να προσφερουν τιποτα. Απεναντιας απο πρωτους μας καταντησαν τελευταιους στην οικουμενη.
Τι ωραια που θα ηταν αντι για αγιους να εβγαζε διανοουμενους, να μας πανε μπροστα.Γιατι οι αγιοι δυστυχως δεν προσφεραν και δεν προκειται να προσφερουν τιποτα. Απεναντιας απο πρωτους μας καταντησαν τελευταιους στην οικουμενη.
Δυστυχῶς, οὔτε οἱ ἅγιοι, οὔτε οἱ διανοούμενοι ἔχουν τὴν δύναμη νὰ μᾶς σώσουν. Δὲν ἔχετε προσέξει ὅτι οὔτε ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος σώζει τὸν ἄνθρωπο, ἂν δὲν τὸ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος ;
Το σχόλιο του “Ανδρέα45” είναι υλιστικό, βλάσφημο και ψευδέστατο. Για εκείνον, ο πνευματικός πλούτος της Ελλάδος, ο οποίος οφείλεται εν πολλοίς στους αγίους της, δεν έχει προφανώς αξία, αλλά για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει τεραστία αξία. Το σχόλιο είναι και παράλογο, διότι η ύπαρξη αγίων δεν αποκλείει, ούτε καν περιορίζει, αλλά ενθαρρύνει τη διανόηση. Η δε γνώμη ότι δήδεν οι άγιοι “από πρώτους μας κατάντησαν τελευταίους στην οικουμένη” όχι μόνο είναι ψευδής, συκοφαντική και άκρως κακοπροαίρετη, αλλά και δείχνει το μίσος του ανθρώπου προς τον Θεόν, καθότι οι άγιοι είναι μιμηταί του Θεανθρώπου. Ο δε Γ.Ι.Γ. έχει μονίμως σύγχυση στο μυαλό, οπότε δεν περίμενα να γράψει κάτι καλύτερο από αυτό που έγραψε παραπάνω.
Ἀγαπητὲ κύριε Χατζηνικολάου,
Μόλις σᾶς ἔδωσε, βλέπω, λίγο θάρρος ὁ διαχειριστὴς τοῦ ἱστοτόπου ξαναγυρίσατε στὴν ἀγαπημένη σας διασκέδαση ποὺ εἶναι οἱ προσωπικὲς ἐπιθέσεις. Γιὰ γράψτε λοιπόν, ποῦ τὸ βρήκατε στὶς Γραφὲς ὂτι ὁ Θεὸς σώζει καὶ τοὺς ἀμετανοήτους ποὺ δὲν θὲλουν νὰ σωθοῦν ;
Ο Γ.Ι.Γ. έγραψε: “Δυστυχῶς, οὔτε οἱ ἅγιοι … ἔχουν τὴν δύναμη νὰ μᾶς σώσουν.” Αυτό είναι βλασφημία και αίρεσις. Στην Ιστορία, έχουμε χιλιάδες παραδείγματα όπου η Πατρίδα σώθηκε χάρις στην παρέμβαση των Αγίων. Αν χάσατε τη μνήμη σας, κ. Γ.Ι.Γ., σας λέει τίποτε το “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια …”; Δεν έχετε ακούσει τη μαρτυρία του Ν. Γκάτζιαρου, που είδε και άκουσε την Παναγία στα βουνά της Πίνδου το 1940 να του λέει ότι θα νικήσει ο Ελληνικός στρατός; (Βλ. το βιντεο http://www.youtube.com/watch?v=nj2jNCs7lqg). Δεν γνωρίζετε ότι όταν επρόκειτο ν’ απελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη ο Άγιος Δημήτριος εθεάθη να περπατά πάνω στα τείχη της πόλεως; Ο Γ.Ι.Γ. έγραψε επίσης: “Δὲν ἔχετε προσέξει ὅτι οὔτε ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος σώζει τὸν ἄνθρωπο, ἂν δὲν τὸ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος;” Και αυτό λάθος είναι. Ο Θεός, ο Οποίος γνωρίζει την προαίρεση του καθενός, σε όποιον βλέπει αγαθή προαίρεση, του στέλνει “πρόσκληση” πρώτος Εκείνος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι ή Παπικοί κ.λπ. έγιναν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτοί όλοι ίσως να προσεύχονταν άδολα και ταπεινά, αλλά προσεύχονταν σ’ έναν “θεό” που δεν υπάρχει. Ο αληθινός Θεός, βλέποντας την αγαθή τους προαίρεση, τους έφερε στη μάνδρα Του. Προφανώς, αντιληφθείς το σοβαρό λάθος του και σ’ αυτό το σημείο, ο κ. Γ.Ι.Γ. έγραψε στο τελευταίο του σχόλιο: “ποῦ τὸ βρήκατε στὶς Γραφὲς ὂτι ὁ Θεὸς σώζει καὶ τοὺς ἀμετανοήτους ποὺ δὲν θὲλουν νὰ σωθοῦν;” Εσείς, κ. Γ.Ι.Γ., πού το βρήκατε ότι εγώ είπα τέτοιο πράγμα; Εάν εσείς άλλο γράφετε και άλλο εννοείτε, εγώ τι φταίω;
Ἀγαπητοὶ κύριοι Χατζηνικολάου,
Ἀποφασίστε ποιὸς ἀπὸ τοὺς δύο ὁμιλεῖ μὲ τὸ ὄνομα «Δημήτριος Χατζηνικολάου».
Ὁ ἕνας σας γράφει :
«Ο δε Γ.Ι.Γ. έχει μονίμως σύγχυση στο μυαλό, οπότε δεν περίμενα να γράψει κάτι καλύτερο από αυτό που έγραψε παραπάνω.»
Ὁ δεύτερος ἀποφασίζει ὅτι δὲν ὐπάρχει σύγχυσις ἀλλὰ σφάλμα : «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος», λοιπόν, «ἐθεάθη νὰ περπατᾶ πάνω στὰ τείχη τῆς πόλεως». Μὰ καὶ οἱ Βούλγαροι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἦταν; Πῶς προκύπτει ὂτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἤθελε νὰ μποῦν στὴν πόλη πρῶτοι οἱ Ἕλληνες καί κυρίως πῶς ἀκριβῶς βοήθησε ; Πιὸ πιθανὸν εἶναι ὅτι οἱ Τοῦρκοι ὐπερασπιστές της ἐπέλεξαν νὰ παραδοθοῦν στοὺς Ἕλληνες ὑπολογίζοντας ὅτι αὐτὸ θὰ ὁδηγοῦσε σὲ σύγκρουση Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων. Ὅπερ καὶ συνέβη μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ μῆνες, ὀπότε οἱ Τοῦρκοι πῆραν πίσω κάμποσα ἐδάφη ἀπὸ τοὺς νικημένους Βουλγάρους. Μήπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐμφανίστηκε γιὰ νὰ φωτίσει τοὺς θεοφοβούμενους Τούρκους καὶ γι` αὐτὸ δὲν ἐθεάθη πάνω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὴν ἀκόμη Τουρκικὴ καὶ σὲ μεγάλο μέρος Ἰσραηλιτική Θεσσαλονίκη ;
Στὰ σοβαρά, ἀσφαλῶς πρώτος ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ σωθεῖ. Ἀλλὰ, ἂν δέν δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεὸς δὲν τὸν σώζει.
κ. Γ.Ι.Γ., γράψατε αιρετικά, βλάσφημα και εσφαλμένα. Σας ήλεγξα για όλα αυτά, αλλά εσείς εξακολουθείτε να θέλετε να βγαίνετε “πανολαδιά”! Κάνετε ολόκληρη ανάλυση (εσφλαμένη, όπως πάντοτε) για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αλλά τσιμουδιά για τα θαύματα της Παναγίας που ανέφερα και που αποδεικνύουν ότι όντως οι άγιοι έχουν τη δύναμη να σώσουν την Ελλάδα και άρα εσείς που γράψατε ότι δεν έχουν τέτοια δύναμη βλασφημήσατε! Αντί να γράφετε υποκριτικώς και ανοήτως ότι υπάρχουν δήθεν δύο Δ. Χατζηνικολάου, καιρός να μετανοήσετε για τις βλασφημίες σας, κ. Γ.Ι.Γ. Εγώ δεν ασχολούμαι πλέον μαζί σας στα πλαίσια του σχολιασμού του παρόντος άρθρου.
Πνευματικο πλουτο λες τις μαλακιες και τις ψευτιες της εκκλησιας αγαπητε, τι να σου πω? Εισαι αξιος της μοιρας σου.Πνευματικος πλουτος ειναι αυτος που μας αφησαν οι αρχαιοι προγονοι μας.Πες μας σε παρακαλω ποση προοδο εχδουμε κανει μετα της ελευσι της ξενοφερτης θρησκειας?
Προς Andred45: Το τελευταίο σου μήνυμα, το οποίο ομιλεί για “ψευτιές της Εκκλησίας” και για “ξενόφερτη θρησκεία,” δείχνει ότι είσαι 12θεϊστής. Προσκυνείς, δηλαδή, ξόανα και φανταστικές “θεότητες” γεμάτες πάθη, αντί για τον αληθινό Θεό, ο Οποίος πήρε σάρκα και οστά και έδωσε το τίμιο αίμα Του επάνω στον Σταυρό, προκειμένου να μας διδάξει την Αλήθεια και την Αρετή και να μας φέρει κοντά Του. Απορώ πόσο διεστραμμένος μπορεί να καταντήσει ο νους του ανθρώπου, οδηγώντας τον σε τέτοιες επιλογές, ν’ ακολουθεί δηλαδή τον παγκάκιστο Διάβολο και να περιφρονεί τον γλυκύτατο και αναμάρτητο Σωτήρα Ιησού.
Αγαπητε Χατζηνικολαου δωδεκαθειστης δεν ειμαι αλλα ενας με λιγο μυαλο παραπανω απο εσενα πιστευω.Σε αληθινο θεο πιστευης εσυ και αν τα ταβλια που προσκυνας δεν ειναι ξοανα τοτε τι ειναι? Τελος διεστραμενο ειναι το μυαλο σου και του καθε χριστιανου οταν καθεστε και σκεφτεστε με τετοιον τροπο.Αφησε τα θρησκευτικα βιβλια και παρε επιστημονικα και ιστορικα βιβλια να διαβασεις με τι αγαπη επιβληθηκε ο χριστιανισμος επι βυζαντινης αυτοκρατοριας και αφησε τις παπαρες για αληθινους θεους και για ξοανα.
Απάντηση στον «Ανδρεας45» της Κυρ, 30/10/2011 – 05:42.
Γιατί, οι πρόγονοί μας δεν μας άφησαν την Ορθοδοξία;
Ή μήπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν καλύτερη άποψη με το δωδεκάθεο και αυτούς πρέπει να πιστέψουμε;
Ἀγαπητοὶ κύριοι, κύριοι Χατζηνικολάου,
Πρέπει νὰ εἶσθε κάμποσοι καὶ μὲ κάμποσο χρόνο γιὰ νὰ γράφετε τόσα καὶ τόσα ἀντιφατικὰ πρὸς ἄλληλα. Τὸ κατ’ἐμέ, θὰ μέ συγχωρήσετε ἂν δὲν ἔχω τὸν χρόνο νὰ διαβάσω τὰ πολλὰ ποὺ γράφετε, δεδομένου ὅτι καὶ ἄλλοι γράφουν καὶ ἔγραψαν ἐγκυρότερα ἀπὸ τίς αὐθεντίες σας, ὁπότε ἔχουν προτεραιότητα.
Γιὰ παράδειγμα, ὁ Σίλβεστρος Συρόπουλος, τὸν ὁποῖο σεῖς ἐπεκαλέσθητε, οὐδὲν πικρὸν κατὰ τοῦ Βησσαρίωνος γράφει. Ἔχετε ἄρα γε διερωτηθεῖ ποτὲ γιατί ; Ἢ μήπως δὲν έξικνεῖται μέχρις ἐκεῖ ἡ διάνοιά σας ; Ἀναλίσκεσθε στὴν καταφορὰ κατὰ τῶν πάσης φύσεως προδοτῶν, αἱρετικῶν, βλασφήμων καὶ ἄλλων περικαθαρμάτων. Φυσικὸ εἶναι, διότι θεωρεῖτε τὶς ὕβρεις αὐτὲς ὑποκατάστατο τῶν λογικῶν ἐπιχειρημάτων. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ εὐχηθεῖ κανεὶς γιὰ τὴν περίπτωσή σας εἶναι «καλὴ φώτιση».