Πατριωτικός Χώρος

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*

Σε προηγούμενο άρθρο έγινε μια προσπάθεια κατάδειξης της ανάγκης ύπαρξης ενός σοβαρού κινήματος (στο παρόν άρθρο θα προτιμηθεί ο όρος «κίνημα» από το «κόμμα») στον λεγόμενο «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο». Στην παρούσα ανάλυση θα γίνει μια προσπάθεια να προσδιοριστούν τα χαρακτηριστικά τα οποία θα πρέπει να έχει ένα τέτοιο κίνημα, αφού οι παθογένειες έχουν αναλυθεί αρκετά.

Τα τελευταία χρόνια ο συγκεκριμένος χώρος ασχολείται σχεδόν μονοθεματικά, με την «συμφωνία των Πρεσπών» και με το λαθρομεταναστευτικό. Δυο ζητήματα πολύ σημαντικά, αλλά όχι τα μοναδικά που ταλανίζουν την πατρίδα μας. Αυτό δείχνει την γύμνια και το έλλειμμα θέσεων και προτάσεων του συγκεκριμένου χώρου. Ένα σύγχρονο πατριωτικό κίνημα πρέπει να μπορεί να δώσει απαντήσεις σε μια σειρά από θέματα για τα οποία είτε δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί μια επεξεργασμένη και ολοκληρωμένη πρόταση είτε προκαλούν αμηχανία στον «χώρο» και δεν ακούγεται κουβέντα γι’ αυτά. Τέτοια θέματα είναι:

– οικονομικής φύσεως (παραγωγική ανασυγκρότηση, οικονομική ανάπτυξη, κρατικός παρεμβατισμός, ανάπτυξη της Ε.Β.Ο., ανεργία, διατροφική αυτάρκεια)

– βιοηθικής (τεχνητή νοημοσύνη, μάχη ανθρώπου – μηχανής, μετάνθρωπος, υπερανθρωπισμός)

– πολιτισμού (πολιτιστική αναγέννηση με επικαιροποίηση της Παράδοσης και επιστροφή στις ρίζες, αποκεντρωμένα Πανεπιστήμια – π.χ. Βυζαντινών Σπουδών στο Μυστρά, δημιουργία Ιστορικού Ινστιτούτου ως αντίβαρο στον εθνομηδενισμό που διοχετεύεται μέσα από τη διδασκαλία της σχολικής Ιστορίας και γενικότερα μια πολιτιστική αντεπίθεση στη λογική του Γκράμσι)

– ταυτότητας (δημογραφικό, προστασία θεσμού της οικογένειας, προστασία αγέννητου παιδιού, δημιουργία συλλόγου προστασίας καταναλωτή από εμπορικές επιθέσεις στα ταυτοτικά μας στοιχεία).

Μην τρέφουμε όμως αυταπάτες ότι μια πολιτική μάχη σε αυτό το επίπεδο είναι εύκολη. Σε αυτήν την υπόθεση υπάρχει ένα κακό. Το «κόμμα των πολιτικών κομμάτων», δηλαδή τα κόμματα που μεσουρανούν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς και τα αποκόμματά τους, που δημιουργήθηκαν από τα σπλάχνα τους ως υποχείρια, μεταλλάξεις ή αποσυμπιεστές του συστήματος, φρόντισαν από την μεταπολίτευση και μετά να εκπαιδεύσουν τον λαό με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίσουν ότι θα τους ψηφίζει για πολλά ακόμα χρόνια. Προφανώς, δεν αναφέρομαι μόνο στις πελατειακές σχέσεις, αλλά στον τρόπο ζωής, την κατάντια της Παιδείας, την κουλτούρα, τα μηνύματα που περνούσαν από τα Μέσα Ενημέρωσης και άλλα πολλά. Παράλληλα, φρόντισαν σταδιακά η πολιτική ενημέρωση και οι εκλογικές μάχες να δίνονται στην απρόσωπη γειτονιά της τηλεόρασης και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, έχοντας απωλέσει προ πολλού την προσωπική επαφή.

Αν υπάρχει ελπίδα να ανατραπούν όλα αυτά, ας την εξαντλήσουμε. Για να υπάρξει όμως αλλαγή σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να υπάρξει συμμετοχή από όλους τους υγιώς και πατριωτικώς σκεπτόμενους. Μήπως πλέον ήρθε η ώρα για ένα κίνημα από τον Λαό, με τον Λαό, για τον Λαό;

*Δημόσιος Ιστορικός

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 23/09/2021 στην εφημερίδα “Δημοκρατία”.