Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 7 Νοεμβρίου 2023
Κυκλοφορεί πολύ έντονα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ότι όσα εμφανίζονται ως υποχωρήσεις της Ελλάδας σε σχέση με τους γείτονες (Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία) οφείλονται σε πιέσεις ξένων δυνάμεων. Δεν ενστερνίζομαι αυτήν την άποψη.
Ούτε η θέση του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής πολιτικής τάξης στο Κυπριακό (πχ υπέρ του Σχεδίου Ανάν), ούτε στις Πρέσπες (ΣΥΡΙΖΑ να το ψηφίσει, ΝΔ να κάνει τα στραβά μάτια), ούτε σε διάφορα θέματα με την Τουρκία (πχ συστηματική άρνηση να επεκτείνουμε στα 12 μίλια παντού, αποφυγή καταγγελίας για το casus belli κλπ), ούτε με την Αλβανία (πχ αποφυγή ανάδειξης του βορειοηπειρωτικού, αδυναμία υπεράσπισης Μπελέρη), ούτε με άλλα κράτη (πχ αποτυχία να έχουμε πλήρη και ολική ΑΟΖ με την Αίγυπτο).
Η θέση μου ήταν, είναι και θα είναι ότι όλα αυτά, και πολύ περισσότερα που δεν χρήζουν ειδικής αναφοράς, οφείλονται στην έλλειψη φρονήματος της διαχρονικής ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Οφείλονται στο λεγόμενο φοβικό σύνδρομο.
Όμως η πολιτική ηγεσία, τεχνηέντως ποτίζει την κοινή γνώμη με δήθεν εξωτερικές πιέσεις, για να αιτιολογήσει την αδυναμία της.
Παρουσιάζουν δηλαδή οι πολιτικοί μας την ανικανότητά τους ως δήθεν υπακοή σε υπέρτερες εξωτερικές δυνάμεις. (Μία διαφορετική εκδοχή δηλαδή, του ρητού «την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι»).
Μία τρανή απόδειξη είναι ασφαλώς η Κύπρος. Όταν βρέθηκε στο τιμόνι της ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από αυτό το φοβικό σύνδρομο, μεγάλης ηλικίας, στιβαρής προσωπικής οικονομικής επιφάνειας, χωρίς προσδοκίες, δηλαδή ένας άνθρωπος που λέγεται ότι κάποτε είπε «είμαι πλούσιος, είμαι γέρος, είμαι άρρωστος» για να δικαιολογήσει τη σθεναρή στάση του, τότε κατάφερε θαύματα. Αναφέρομαι σαφώς στον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Θυμίζω λοιπόν ότι η Κύπρος εκτός από το βροντερό ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, κατάφερε πλήρη επήρεια στην οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο την περίοδο 2004-06, ενώ εφαρμόζει12 μίλια χωρικά ύδατα παντού.
Ένα ακόμα ακλόνητο στοιχείο υπέρ της άποψής μου είναι οι σημερινές συνθήκες.
Ποιος ο λόγος, σήμερα, που μπαίνει ο χειμώνας του 2023 να δώσει η Ελλάδα βίζα, είτε ετήσια, είτε ορισμένων εβδομάδων, στους Τούρκους πολίτες σε 7 ελληνικά νησιά;
Όχι μόνο κανένας λόγος, όχι μόνο κανένα αντάλλαγμα από την Τουρκία (καλά, αυτά είναι πολυτέλειες), αλλά σήμερα η Ελλάδα προσπαθεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να δεχθεί την παραβίαση της Συνθήκης της Σένγκεν για να ικανοποιηθεί ένα πάγιο αίτημα της Τουρκίας.
Γίναμε και πράκτορες προώθησης τουρκικών συμφερόντων στην Ευρώπη τώρα!
Ποιος ο λόγος να προχωράει ακάθεκτη η οργάνωση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στην Θεσσαλονίκη στις 7 Δεκεμβρίου 2023, δηλαδή ενός κοινού υπουργικού συμβουλίου; Την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν ξεκάθαρα σηκώνει τη σημαία του πολέμου εναντίον της Δύσης θεωρώντας εαυτόν τον ηγέτη του Ισλάμ, έναν ρόλο που οραματίζεται από το 2002, αλλά στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε ακόμα και σήμερα να το αντιληφθούμε.
Κανένας λόγος. Κανένας δεν μας πιέζει. Θα ήταν εξωφρενικό. Όλοι οι δυτικοί, αμερικανοί και ευρωπαίοι, είναι ξεκάθαρα στο αντίθετο στρατόπεδο από την Τουρκία. Η ένταση στη Μἐση Ανατολή είναι ο καταλύτης που διαλύει τα σύννεφα.
Ποιος μπορεί, όχι να πείσει, αλλά έστω να διατυπώσει τη σκέψη ότι σήμερα ασκείται η οποιαδήποτε πίεση από τη Δύση στην Ελλάδα για να τα βρει με αυτήν την Τουρκία; Κανείς.
Ας κάνει η κυβέρνηση μία αρχή. Ας ακυρώσει τον εξευτελισμό της Ελλάδας. Ας ακυρώσει το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας με την Τουρκία.
3 comments
Ύπαρξη πίεσης από το εξωτερικό για διάφορα θέματα, κυρίως να τα “βρούμε” με την Τουρκία, ασφαλώς υπάρχει, κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ και τής Γερμανίας. Όμως, αν οι κυβερνήσεις μας είχαν έστω και ψήγμα τού πατριωτισμού και τής αξιοπρεπείας τού αειμνήστου Τάσσου Παπαδοπούλου, απλώς δεν θα υπέκυπταν. Οι Αμερικανοί πρότειναν την συνεκμετάλλευση των πόρων τής Μεσογείου κι εμείς δηλώσαμε ότι δεν την θεωρούμε κακή λύση και μάλιστα δεν έχομε τέτοιες προκαταλήψεις (βλέπε σχετικές δηλώσεις Μπακογιάννη και όχι μόνο).
Σε ορισμένα, όμως, ζητήματα που θέτεις, όπως αυτό τής επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ σε όλη την επικράτεια, τώρα δεν μάς εμποδίζει κανείς. Παλαιότερα, ΗΠΑ και Ρωσσία είχαν αντιρρήσεις, τώρα όμως τις έχουν άρει. Συνεπώς είμαστε αδικαιολόγητοι (από απόψεως πιέσεων) τόσο για τα χ.ύ., όσο και την μή (ανα)κήρυξη ΑΟΖ και προπαντός τις εις βάρος μας οριοθετήσεις με Ιταλία και προπαντός Αίγυπτο.
Έχει βάλει αρκετά θέματα μαζί, που δεν είναι τής ίδιας κατηγορίας. Για να μην μακρηγορώ, σε άλλα ευθυνόμαστε μόνον εμείς, σε άλλα υπάρχουν πιέσεις, που και πάλι εμείς φταίμε που τις αποδεχόμεθα. Πόσες πιέσεις δέχτηκε ο Παπαδόπουλος από το εξωτερικό και το εσωτερικό για να καμφθεί για το Σχέδιο Ανάν; Οι πιέσεις υπήρχαν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Απλώς, εκείνος είχε το σθένος να μην υποκύψει. Εδώ υποκύπτομε, διότι έτσι μάθαμε να κάνομε πάντα και διότι αυτό μάς δίδαξαν οι πολιτικές μας ηγεσίες, κυρίως από την Μεταπολίτευση και μετά.
Όλα υπάρχουν. Ο καθένας σου λέει τη γνώμη του, ανάλογα με τα συμφέροντά του.
Αλλά δεν είναι κανείς έρμαιο, ούτε είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που του λένε.
Αυτό λέω.
Δεν είπα ότι είναι μουγκοί οι απ’ έξω.
Δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση την κατάσταση της υποτέλειας ότι “εγώ δεν ξέρω τίποτα, είμαι υποχρεωμένος”. Να ξεχρεωθείς κύριε ή να φύγεις. Δική σου η ευθύνη.
Νομίζω ότι συμφωνούμε. Γι αυτό έφερα δύο φορές σαν παράδειγμα τον Τάσσο Παπαδόπουλο.