Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.
Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’ απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’ αυτό το λόγο να είναι αποικία».
Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.
Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί – κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’ αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.
Μέρος Δεύτερο
Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε• και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:
– Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…
Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.
Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος• τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες• έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.
– Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…
Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:
– Να ‘σαι συγχωρεμένος…
Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’ έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’ αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο – κάποτε φίλο- και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.
Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.
Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό
Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη
22 comments
Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ γράφει γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζει. Σήμερα, ἡ Γερμανία δικαιώθηκε ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστὴριο τῆς Χάγης μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ὅλα τὰ κράτη, καὶ ἡ Ἑλλάδα, ἔχουν ἀναγνωρίσει εἰς ἐαυτά ἀσυλία γιὰ τὶς ἀδικοπραξίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἀρχῶν τους σὲ περιόδους πολέμου. Αὐτό, λοιπόν, ποὺ γράφει ὁ Καργάκος, ὂτι δηλαδή τἄχα ἡ Γερμανία δὲν μᾶς ἀναγνωρίζει ὑπόσταση κράτους, δὲν ἔχει βάση.
Ἐπιπροσθέτως, κατὰ πῶς φαίνεται, στὴν συγκεκριμένη ἐκτέλεση φαίνεται νὰ ὑπῆρχε καὶ Ἑλληνικὴ συμμετοχή, ἀλλά αὐτὴ συγχωρεῖται, φαίνεται. Καὶ οἱ Γερμανοὶ ἀξιοῦνται συγχωρήσεως, καὶ μένουν ἀναπολόγητοι μόνον οἱ σημερινοὶ συμπολίτες μας ποὺ διέπραξαν τὸ μέγιστο ἔγκλημα νὰ διαφωνοῦν μὲ τὸν συγγραφέα. Πόσο ἀδικεῖ ἔτσι τοὺς νεκρούς, καπηλευόμενος τὴν θυσία τους γιὰ πολιτικὸ σκοπό !
Θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν κ. Γεωργανᾶ: οἱ γερμανικὲς ἐκτελέσεις, ἀφοῦ καταλαμβανόταν μιὰ περιοχὴ (δὲν μιλῶ δηλαδὴ γιὰ τὶς ἐκτελέσεις ἐκδίκησης, ὅπως π.χ. στὸ Κοντομαρὶ Χανίων), γίνονταν συντεταγμένα, μὲ τὴν δράση τῶν ἑλληνόφωνων σπιούνων τῶν Γερμανῶν.
Ὁ κ. Καργᾶκος ἀνήκει στὴν γενιὰ τῶν παπούδων μου. Ἄκουσα πολλὲς ἱστορίες ἀπὸ τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους, καὶ οἱ _περισσότερες_ ἀναφέρονται σὲ “Μάηδες΄΄ καὶ _προδῶτες_. Ἡ γιαγιά μου ἔψαχνε, κοριτσάκι τότε, μὲ τὸν πατέρας της, συγγενεῖς, μέσα σὲ καμμένα πτώματα: καίγανε, μοῦ εἶπε, τοὺς ἐκτελεσθέντες, μετὰ τὴν ἐκτέλεση, γιὰ λόγους “ὑγιεινής΄΄.
Ἄς γράψει κάποιος, ἐπιτέλους, μιὰ ἐπιστημονικὴ μελέτη γιὰ τὴν δράση τῶν σπιούνων, τῶν μαυραγοριτῶν καὶ ὅλων αὐτῶν ποὺ ὁφελήθηκαν ἀπὸ τὴν γερμανικὴ Κατοχή: νισάφι οἱ φανφάρες γιὰ τὴν ἔνδοξη ἀντίστασή μας. Κάποιοι ἀντιστάθηκαν καὶ θυσιάστηκαν καὶ κάποιοι ἄλλοι συμβιβάστηκαν. Ἀλλὰ ξέρω τὸν λόγο ποὺ δὲν ξεσκεπάζονται αὐτά: ὑπάρχουν κυρίαρχοι ἐκδοτικοὶ οἴκοι ποὺ ὑπερασπίστηκαν τὴν γερμανικὴ κυριαρχία ὅπως ὑπερασπίζονται τώρα τὴν κατάσταση ποὺ βιώνουμε…δὲν μποροῦν εὔκολα νὰ βγοῦν αὐτὰ στὴν φόρα!
Συμμερίζομαι τὸν θυμὸ τοῦ κ. Γ.Ι.Γ.
double
Κατάγομαι από τα Καλάβρυτα, ένα μέρος που γνώρισε πολύ καλά τι σημαίνει εκτέλεση την 13.12.1943 ( με τις όποιες παθογένειες Γερμανών, Ελλήνων κ.λ.π ), όπου άμαχος πληθυσμός ( άνδρες έφηβοι και πολλά παιδιά ) όλως αδίκως “πλήρωσε” !!!
Οντως μελέτες προδοτών, μαυραγοριτών, συνεργατών κ.λ.π ( πλην κάποιων μονογραφιών ), δεν έχουν γίνει σε πανελλαδικό επιστημονικό επίπεδο, τέτοιο ούτως ώστε να είναι αληθινό, κατανοητό και “αντέξιμο” από την κοινωνία. Είναι μία παράμετρος της ιστορίας που πρέπει να γνωρίζουμε. Η ιστορία όμως έχει και πολύ πόνο, αδικία, αντίσταση και αξιοπρέπεια – ευτυχώς-, περισσοτέρων ανθρώπων .
Η εξαίρεση των προδοτών, επιβεβαιώνει τον κανόνα, το ότι ” οι πολλοί βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν” αδίκως.
Πέραν τούτων, έχω κάνει μιά μακρά και εμπεριστατωμένη έρευνα στο Υποθηκ. Πειραιά στα αγοραπωλητήρια συμβόλαια ακινήτων στο διάστημα 1941 -1945, καθώς και στις μεταγενέστερες αναστροφές πωλήσεων.
Από τα στοιχεία θα μπορούσα να γράψω, όχι μόνον ένα μακροσκελές άρθρο, αλλά ένα ολόκληρο βιβλίο. Φυσικά δεν έχω τα χρήματα και το κουράγιο να αμύνομαι στα διακαστήρια κατά των μηνύσεων που θα μου υποβληθούν για δήθεν: “προσβολή μνήμης νεκρών , συκοφαντικές δυσφημίσεις κ.λ.π” , των έν ζωή απογόνων των Πειραιωτών – και όχι μόνον – μαυραγοριτών, έως αποδείξεως της αθωότητάς μου που θα στηρίζεται σε έγγραφα στοιχεία/ ντοκουμέντα.
Πάντως όποιος συνάδελφος δικηγόρος έχει χρόνο και περιέργεια, άς κοιτάξει καμιά φορά τα Υποθηκ. της πόλεώς του, να δεί ποιοί και πως αγόραζαν σπίτια και οικόπεδα στο διάστημα 1941-1945 και θα καταλάβει πολλά για την σύγχρονη ιστορία της πόλης του και γι’ αυτούς που σήμερα ακόμα έχουν τα ηνία της….!!!
Καλά, δὲν ἀκυρώθηκαν αὐτά τὰ συμβόλαια μὲ εἰδικὴ ρύθμιση μετὰ τὸν πόλεμο ; Ἄλλωστε, μὲ τὴν ἔναρξη του πολέμου, στὶς 28 Ὁκτωβρίου 1940, ἐξεδόθη Βασιλικὸ Διάταγμα, ἡ οὐσία τοῦ ὁποίου ἦταν ὅτι κανεὶς Ἕλληνας δὲν ἐξέρχεται πλουσιώτερος ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὁ Μεταξᾶς εἶχε μανία μὲ τὸ ζήτημα αὐτό, λόγῳ τῆς ἐμπειρίας του ἀπὸ τὴν σφικτὴ διαχείριση τῶν πρώτων χρόνων (1903-1909) τοῦ Διεθνοῦς Οἰκονομικοῦ Ἐλέγχου στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ καὶ λόγῳ τῆς τερατώδους κερδοσκοπίας ποὺ εἶχε παρατηρήσει στὰ χρόνια τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας.
Νὰ σημειώσουμε, ἐπίσης, πὼς στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς, ὅποιος διαφωνοῦσε μὲ τὸ ΕΑΜ χαρακτηριζόταν ἐπισήμως προδότης. Δὲν ὑπῆρχε δικαστήριο γιὰ νὰ ἐξακριβώσει ἐὰν ἡ καταγγελία ἦταν βάσιμη ἢ ἀποτέλεσμα ἰδιωτικῆς ἀντιπαθείας. Σήμερα ξέρουμε, κυρίως, ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τῶν Ἰταλῶν καὶ τῶν Γερμανῶν, ὅτι ἡ συνεργασία Ἐλλήνων μὲ τὶς ἀρχὲς κατοχῆς πῆρε ἔκταση σὲ πολύ περίεργο χρόνο : τότε ποὺ ἦταν πλέον φανερὸ ὂτι ὁ Ἄξονας ἔχανε τὸν πόλεμο. Προφανῶς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ κάποιος χαρακτηριζόταν προδότης, ἡ μόνη ἐπιλογὴ ποὺ εἶχε ἦταν μεταξὺ τοῦ νὰ γίνει νεκρὸς προδότης καὶ τοῦ νὰ πάρει ὅπλο ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς καὶ νὰ προσπαθήσει νὰ μείνει ζωντανὸς προδότης. Ἀβυσσαλέα πολιτικὴ ἀτζαμοσύνη, ἀποδοτέα ὄχι τόσο στὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα ὅσο στὸν συνήθη συρφετὸ τῶν ἰδιοτελῶν ποὺ ἤθελαν νὰ προσεταιρισθοῦν μὲ ἐκδουλεύσεις τὴν νομιζομένη ἀνερχομένη ἐξουσία.
Πάντως δικαίωση δεν υπήρξε, ούτε και υπάρχει δικαίωση, ούτε και κατανόηση για “τη γενιά των παππούδων” που φτιάξαν τα σπίτια που μένουμε και τους δρόμους που περπατάμε. Μόνο η εμμονή να κατηγορούμε τους άλλους Έλληνες για όλα τα στραβά, να επικεντρωνόμαστε στην ευθύνη των ημετέρων. 1 προς 40 σε καιρό πολέμου.. Είναι τουλάχιστον προκλητικό το ότι είναι ακόμη ζωντανοί οι αυτόπτες της ναζιστικής φρικαλεότητας, για να δουν την “ανυποχώρητη” στάση της σύγχρονης Γερμανίας στο θέμα της ελληνικής οικονομίας. Αλλά εντάξει, αφού έτσι αποφάσισε το δικαστήριο της Χάγης, τότε δεν πειράζει. Τί άλλο να πούμε εμείς. Κάτι ήξερε η γιαγιά που συγχώρεσε και ο παππούς που αρνήθηκε να υπογράψει.
Μιλᾶμε γιὰ ὑλικὴ δικαίωση ἢ γιὰ ἠθικὴ δικαίωση ; Δὲν νομίζω ὅτι τὰ θύματα θὰ δικαιώνονταν ἅν οἱ σημερινοὶ Γερμανοὶ ὑποχρεώνονταν νὰ ἐργάζονται γιὰ νὰ μισθοδοτοῦν ἀργομίσθους ἀπογόνους τῶν θυμάτων, οἱ ὁποῖοι, ἐπιπλέον, θὰ φοροδιέφευγαν καὶ θὰ εἰφοροδιέφευγαν. Προσβολὴ τῆς μνήμης τῶν θυμάτων θὰ ἦταν μιὰ τέτοια ἐξαργύρωση τῆς θυσίας τους
Η ἀπόφαση τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου δικαιώνει τὰ θύματα καὶ πολιτικῶς καὶ ἠθικῶς. Παρακολούθησα τὴν ἀνάγνωσή της καί, ὅποιος θέλει, μπορεῖ νὰ τὴν διαβάσει καὶ νὰ τὸ ‘δεῖ.
Οὔτε εἶναι ἠθικὴ δικαίωση ἠ ἀνάθεση τῆς ὑποθέσεως σὲ πρόσωπο, κατὰ κοινὴ μαρτυρία, ἰδιοτελές καὶ διαβλητό, ὅπως ὁ Εὐρωβουλευτὴς καὶ περιφερειάρχης Βοιωτίας μακαρίτης Ἰωάννης Σταμούλης. Ἂν εἶχα πρόγονο θῦμα τοῦ Διστόμου, θὰ ἦταν προσβολὴ στὴν μνήμη του νὰ ἀναθέσω τὴ ὑπόθεσή του σὲ τέτοιο πρόσωπο.
Ἐπίσης, τὰ ἐγκλήματα τῶν ἀρχῶν κατοχῆς εἶχαν πολύ λιγώτερα θύματα ἀπ’ ὅτι τὰ ἐγκλήματα Ἑλλήνων καθ’ Ἑλλήνων στὴν ἴδια περίοδο. Εἴδατε ἐσεῖς κανένα Ἑλληνικὸ δικαστήριο νὰ ἐπιδικάζει ἀποζημιώσεις γιὰ τὸ ἐγκλήματα αὐτά ;
Τέλος, τὸ σημαντικώτερο : Νὰ κατανοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς ζωντανούς τὴν ὑπερτάτη θυσία εἶναι ἀδύνατον. Ἴσως θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ δώσει μία γεύση στοὺς ἐγκληματίες ὀδηγῶντας τους καὶ αὐτοὺς στὸν θάνατο. Αὐτὸ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ προσάψει στὸ Διεθνές Δικαστήριο καὶ στήν διεθνῆ ἔννομο τάξη τὴν ὁποία αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ παγιώσει : Ὁμολογεῖ ὅτι, ὅπως τὰ σημερινὰ πολιτισμένα κράτη λειτουργοῦν, τρόπος νὰ δικαιωθοῦν ὑλικῶς, τὰ θύματα ἑνὸς ἀδίκου πολέμου δὲν ὑπάρχει. Ἀλλὰ γι’αὐτὸ δέν εὐθύνεται μόνον ἡ Γερμανία ἀλλὰ καὶ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ἄλλα ἔθνη, μαζὶ κι ἐμεῖς.
” Καλά, δὲν ἀκυρώθηκαν αὐτά τὰ συμβόλαια μὲ εἰδικὴ ρύθμιση μετὰ τὸν πόλεμο ;”
Βέβαια και ακυρώθηκαν, ή έγιναν αναστροφές πωλήσεων ή οι πωλητές αποζημιώθηκαν με “κανονικές” τιμές της εποχής , όμως το θέμα που έθιξα δεν είναι αυτό, αλλά το ποιοί ( εννοώ φυσικά πρόσωπα με ονοματεπώνυμο ) είχαν την δυνατότητα να αγοράζουν ( εξαγοράζουν ) περιουσίες ( ακίνητα ) εν καιρώ κατοχής και ενώ ο κόσμος λιμοκτονούσε. Το ότι μετά την κατοχή έγινε προσπάθεια αποκατάστασης αυτής της ανηθικότητας ( 1 σπίτι = 1 τενεκές λάδι κ.λ.π ) κατά την άποψή μου δεν θεραπεύει το ηθικό μέρος της διαδιακασίας και της εκμετάλλευσης, ειδικά όταν αυτοί οι μαυραγορίτες καιροσκόποι ( έλληνες κατά ελλήνων ) , συνέχιζαν να κυριαρχούν και μετά την κατοχή και ειδικά το ’50-’60 ΄, οι δε απόγονοί τους μέχρι και σήμερα. –
@ Γεώργιος Ἰακ. Γ…
“Δὲν νομίζω ὅτι τὰ θύματα θὰ δικαιώνονταν ἅν οἱ σημερινοὶ Γερμανοὶ ὑποχρεώνονταν νὰ ἐργάζονται γιὰ νὰ μισθοδοτοῦν ἀργομίσθους ἀπογόνους τῶν θυμάτων, οἱ ὁποῖοι, ἐπιπλέον, θὰ φοροδιέφευγαν καὶ θὰ εἰφοροδιέφευγαν. Προσβολὴ τῆς μνήμης τῶν θυμάτων θὰ ἦταν μιὰ τέτοια ἐξαργύρωση τῆς θυσίας τους”
“Ὡραία δικαίωση γιὰ τὰ θύματα νὰ ταΐζουν οἱ Γερμανικὲς ἀποζημιώσεις τοὺς ἀκαμάτηδες ἀπογόνους τους …”
Πώς γνωρίζετε ότι οι απόγονοι των θυμάτων είναι αργόμισθοι, ακαμάτηδες, φοροφυγάδες, εισφοροφυγάδες; Είσθε σίγουρος γι αυτό; Γιατί τόσο υβρεολόγιο εναντίον των; Τους γνωρίζετε προσωπικά; Περιμένω αππάντηση.
“Οὔτε εἶναι ἠθικὴ δικαίωση ἠ ἀνάθεση τῆς ὑποθέσεως σὲ πρόσωπο, κατὰ κοινὴ μαρτυρία, ἰδιοτελές καὶ διαβλητό, ὅπως ὁ Εὐρωβουλευτὴς καὶ περιφερειάρχης Βοιωτίας μακαρίτης Ἰωάννης Σταμούλης. Ἂν εἶχα πρόγονο θῦμα τοῦ Διστόμου, θὰ ἦταν προσβολὴ στὴν μνήμη του νὰ ἀναθέσω τὴ ὑπόθεσή του σὲ τέτοιο πρόσωπο.”
Ποια είναι αυτή η «κοινή μαρτυρία», στην οποία στηρίζονται τέτοιες ύβρεις κατά του μακαρίτη πια Σταμούλη; Δικαιολογείστε την γνώμη σας. Εσείς φανήκατε προσβεβλημένος σε άλλο σχόλιο και απειλήσατε, αν κατάλαβα καλά, κάποιον που σας αποκάλεσε “george the knife” (;), και διαρρήξατε τα ιμάτιά σας περί ευπρεπείας και σεβασμού. Ο ίδιος, όμως, δεν διστάζετε, με την ανοχή του “Αντίβαρου” [τι κρίμα…], να καθυβρίζετε τους απογόνους των θυμάτων και έναν νεκρό δικηγόρο, του οποίου το έργο συνέχισε, απ’ όσο γνωρίζω η κόρη του, Κέλλυ. Τι σας έκανε, αλήθεια; Η δική σας αντίληψη περί ευπρεπείας είναι αυτή;
@ Δημήτρης Σταθακόπουλο
Ακριβώς τα ίδια γίνονται και σήμερα. Κάνετε έναν κατάλογο, αν μπορέσετε βέβαια να τους βρείτε, αυτών που σήμερα αγοράζουν για κομμάτι ψωμί ακίνητα, εκμεταλλευόμενοι την φτώχεια των πωλητών. Είμαι βέβαιος ότι τα ονόματά τους δεν θα αποτελέσουν έκπληξη. Ασφαλώς, το «σκότωμα» ακινήτων έχει αρχίσει εδώ και χρόνια, κυρίως στις προβληματικές περιοχές της Αθήνας, οι οποίες έχουν κατακλυστεί από λαθρομετανάστες και όπου οι ντόπιοι κάτοικοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν άρον-άρον τις περιουσίες τους. Είμαι βέβαιος ότι τα γνωρίζετε αυτά και ότι δεν χρειάζεται να ψάξω να σας βρω πηγές.
Εξαιρετικό το κείμενο του κου Καργάκου. Η δικαίωση των εκτελεσθέντων δεν έχει σχέση με την καταβολή αποζημιώσεων, όπως και η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης δεν χρειαζόταν να εκφυλισθεί σε απονομή συντάξεων. Εύστοχες στην πλειοψηφία τους οι παρατηρήσεις των προηγούμενων σχολιαστών. Ορθώς αναφέρθηκε η ανάμιξη προδοτών, μαυραγοριτών και διαφόρων άλλων αδίστακτων, που άνθησαν και στην ταραγμένη εκείνη περίοδο. Από την άλλη πλευρά, αναφορικά με το έγκλημα των Καλαβρύτων, είχα κάπου ακούσει ότι κάποιοι διώκτες των προδοτών κατά πάγια επαναστατική τακτική εκτελούσαν ομαδικώς αιχμαλώτους με ειδεχθή τρόπο, άφηναν τα πτώματα σε κοινή θέα ώστε να ανακαλυφθούν ευχερώς, υπόσχονταν ότι θα υπερασπίσουν την περιοχή έναντι κινδύνου αντιποίνων και την κρίσιμη στιγμή εξαφανίζονταν. Οι καταγόμενοι εκ Καλαβρύτων ίσως μας διαφωτίσουν κάπως περισσότερο.
Επίσης, επί τη ευκαιρία, καλό θα ήταν να μην λησμονείται η δεύτερη άλωση των Καλαβρύτων το 1948. Αλήθεια, οι απόγονοι των θυμάτων της μάχης εκείνης (ή κατ’ αναλογίαν του μπλόκου της Κοκκινιάς, όπου υπήρχε άμεση ανάμιξη Ελλήνων δοσιλόγων), πού πρέπει να αποτανθούν για να τύχουν αποζημιώσεως; Ορθό είναι οι Γερμανοί να σωφρονισθούν και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της λήθης. Όμως, δεν είναι καιρός και εμείς οι Έλληνες να τολμήσουμε επιτέλους να αντικρύσουμε κατάματα όλη τη νεότερη ιστορία μας χωρίς ιδεοληψίες και επιλεκτικές διαγραφές; Οι σκελετοί έχουν ξυπνήσει και δεν θα μείνουν για πολύ ακόμη στο ντουλάπι. Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία.
@Πατριώτης
Δυστυχῶς ἔχω διασταυρωμένες μαρτυρίες γιὰ τὴν ἰδιοτέλεια τοῦ μακαρίτη Ἰωάννη Σταμούλη ὡς δικηγόρου (ἀπέκρυψε ἀπὸ πελάτες του ὅτι τὸ ἀδίκημά τους εἶχε παραγραφεῖ γιὰ νὰ εἰσπράξει τὴν ἀμοιβή) καὶ ὡς ἐργοδότου. Δέν ἦταν χειρότερος ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους πολιτευομένους, ἀλλὰ αὐτό, δυστυχῶς, σημαίνει ὅτι, μὲ τὰ μέτρα τοῦ μέσου ἀνθρώπου, ἦταν μάλλον φαῦλος. Ὅπως βλέπετε, αὐτὰ ποὺ ἔγραψα δὲν εἶναι ἀστήρικτα, καὶ πολύ λιγώτερο ὕβρεις. Πιστεύω εἶναι σαφές ἀπὸ τὴν ὅλη δικτυακὴ παρουσία μου ὅτι πάντοτε δὲχομαι ὅτι ὁ συνομιλητής μου ἔχει, κατ’ ἀρχήν, καλὴ πίστη. Ἂν ὅμως ἐπιλέξει νὰ μὲ μεταπείσει γι’αὐτό, μεταπείθομαι.
Τώρα, νομίζω ὅτι εἶναι σαφές ἀπὸ πληθώρα κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν δεικτῶν ὅτι τοὐλάχιστον τὸ 95% τῶν Ἑλλήνων παρουσιάζουν τακτικὰ συμπεριφορὲς τὶς ὁποῖες οἱ ἴδιοι θεωροῦν ἰδιοτελεῖς. Νὰ ἐπαναπαραθέσω τὸν κατάλογο, ἀλλὰ νομίζω εἶναι πασίγνωστες.
@Δημήτρης Σταθακόπουλος
Διερωτηθήκατε ποτέ ἐὰν οἱ μαυραγορίτες ἐπέλεγαν νὰ μὴν φέρουν τὸ λάδι στὴν Ἀθήνα (μερικοὶ ἀπαγχονίσθηκαν γιὰ τὴν ἀπληστία τους) καὶ παρέμεναν ἀσφαλεῖς καὶ ἠθικῶς ἄμεμπτοι στὸ χωριό τους, πόσοι περισσότεροι θὰ πέθαιναν ;
“Διερωτηθήκατε ποτέ ἐὰν οἱ μαυραγορίτες ἐπέλεγαν νὰ μὴν φέρουν τὸ λάδι στὴν Ἀθήνα (μερικοὶ ἀπαγχονίσθηκαν γιὰ τὴν ἀπληστία τους) καὶ παρέμεναν ἀσφαλεῖς καὶ ἠθικῶς ἄμεμπτοι στὸ χωριό τους, πόσοι περισσότεροι θὰ πέθαιναν ;” Ίσως η μεγαλύτερη ανοησία που έχω διαβάσει εσχάτως…
@ Γεώργιος Ἰακ. Γ…
Εφ’ όσον έχετε διασταυρωμένες μαρτυρίες για το ότι ο Σταμούλης ήταν απατεώνας και όχι απλώς ιδιοτελής (απάτη έκανε, σύμφωνα με όσα λέτε), βάζω ένα ερωτηματικό προς διερεύνηση. Τα υπόλοιπα δεν μου λένε τίποτε. Πόθεν προκύπτει ότι ήταν φαύλος και ως πολιτικός; Από εικασίες; Λέτε ότι δεν είναι αβάσιμα αυτά που γράφετε, αλλά βάσεις δεν έχουν. Διότι τέτοιες βαριές κατηγορίες, χρειάζονται αποδείξεις. Δεν αρκεί το ότι κάποιος είπε κάτι.
Για το ποιον των απογόνων των θυμάτων, τους οποίους περιλούσατε με ύβρεις και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, δεν λέτε απολύτως τίποτε. Αν κάποιος απ’ αυτούς (υπόθεση εργασίας) σας μηνύσει, είστε σε θέση να στηρίξετε αυτά που γράφετε; Έτσι τσουβαλιάζουμε κάποιους ανθρώπους, επειδή έχουμε αντίθετη άποψη και θεωρούμε ότι θα προσβάλουμε το ευγενές γερμανικό έθνος, αν του ζητήσουμε πολεμικές επανορθώσεις; Ισχύει το ίδιο και για το κατοχικό δάνειο; Μήπως δεν πρέπει να πληρώσουν ούτε αυτό, το οποίο είναι πολύ συγκεκριμένο και βασίζεται σε “χαρτιά” με υπογραφές;
@ Γεώργιος Ἰακ. Γ…
” Διερωτηθήκατε ποτέ ἐὰν οἱ μαυραγορίτες ἐπέλεγαν νὰ μὴν φέρουν τὸ λάδι στὴν Ἀθήνα (μερικοὶ ἀπαγχονίσθηκαν γιὰ τὴν ἀπληστία τους) καὶ παρέμεναν ἀσφαλεῖς καὶ ἠθικῶς ἄμεμπτοι στὸ χωριό τους, πόσοι περισσότεροι θὰ πέθαιναν ;”
Αγαπητέ κ. Γεωργανα, γιατί αδικείτε τον εαυτό σας 🙂 !!! Τι ερώτηση/ υπόθεση εργασίας είναι αυτή ;
Αν έμεναν ασφαλείς και ηθικώς άμεμπτοι στο μέρος τους όπως αναφέρετε , απλά δεν θα ήταν μαυραγορίτες !!!, όμως αυτοί πήραν το ρίσκο της ατομικιστικής πλεονεξίας ( πολλοί όντως απαγχονίστηκαν ), και πολλοί όμως την γλύτωσαν και έζησαν και βασίλεψαν στηριγμένοι σε μιά ανηθικότητα που έπραξαν και μετά ήθελαν να τους το συγχωρέσουν κιόλας , ή να τους κάνουν και ήρωες επειδή τάχα διέτρεψαν κόσμο !!!
Το λάδι που τους περίσσευε δεν ήταν ανάγκη να το πουλάνε στην μαύρη αγορά έναντι ενός ( 1 ) σπιτιού, αλλά θα μπορούσαν είτε να το ανταλλάσσουν με άλλα είδη που είχαν ανάγκη, είτε να το πωλούν φυσιολογικά και όχι με μαύρη αισχροκέρδεια. Δεν ήταν ανάγκη να πάρουν μαυραγορίτικα αισχροκερδικά “ρίσκα” για να ταϊσουν τον κόσμο με λάδι για να μην πεθάνει. Αν τους ένοιαζε ο κόσμος και όχι η πάρτη τους, μπορούσαν να το κάνουν χωρίς αισχροκέρδεια.
Δυστυχώς όλα αυτά ” επικαιροποιημένα” τα ζούμε και σήμερα και ΝΑΙ, αγαπητέ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, δυστυχώς τα βλέπω και γνωρίζω αρκετά λόγω της φύσεως της εργασίας μου, αλλά ομολογώ πως δεν έχω το σθένος , μόνος μου, να τα βάλω μαζί τους. Ισως άν το αποφασίζαμε όλοι μαζί με μιάς …. !!! είθε.
Τέλος, αγαπητέ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΗΝΕ, έχω συγγενείς εκτελεσμένους στα Καλάβρυτα, πατρογονικό σπίτι καμμένο από Ναζί ( έχω κειμήλιο τα κυάλια του αξιωματικού που το έκαψε, ο οποίος στη βιασύνη του να μην καεί και ο ίδιος τα ξέχασε και τα βρήκε ο τότε 9χρονος πατέρας μου ) και ΝΑΙ η εκτέλεση των Καλαβρύτων, ως συνέπεια αντιποίνων ( όχι μόνον όμως ) και ο ρόλος των αντάρτικων ομάδων, η εκτέλεση γερμανικού αποσπάσματος κ.λ.π είναι μιά ακόμα ζωντανή πονεμένη ιστορία του τόπου μου. Οι λεγόμενοι ” ανταρτόπληκτοι” , οι εκκαθαρίσεις της 9ης Μεραρχίας κ.λ.π Υπάρχουν καταγραφές, υπάρχουν βιβλία και φυσικά η ζωντανή παράδοση των λεγομένων των παππούδων μας, αλλά από που ν’αρχίσω και που να τελειώσω με αυτά … !!!
Προς πλήρη αποκατἀστασιν της αληθείας των πραγμάτων, αν και άσχετο με την κύρια ανάρτηση, αλλά αφορμής δοθείσης από τα σχόλια, οφείλω να υπεραμυνθώ ούτω πως, την “ευγενή” τάξη των μαυραγοριτών! (Τις βρισιές σας μετά από ενός λεπτού υπομονή!)
Προφανώς γνωρίζετε τον μαυραγοριτισμό της κατοχής μόνον από την πλευρά του κατανωλωτή και ιδίως του κατοίκου πρωτευούσης ή άλλης μεγάλης πόλεως.
Ας δούμε όμως γιατί υπήρξε ο μαυραγοριτισμός (παντού) και με κύριο αντικείμενο εξ’όσων έχω ακουστά, το λάδι!
Κατά προφορικές αναφορές από τον πατέρα μου και λοιπούς παλαιότερους που γνώρισαν την εποχή, με το που έγινε κατοχή στην ιδιαίτερη πατρίδα μου (Κέρκυρα)αλλά και σε όλα τα Ιόνια (ελαιοπαραγωγικές περιοχές) εγκαταστάθηκαν πρώτα οι Ιταλοί. Κατόπιν κεντρικής διαταγής προέβησαν σε ΕΠΙΤΑΞΗ του ελαιολάδου για τις ανάγκες του Ιταλικού στρατού. Μπήκαν σε όλες τις αποθήκες στα χωριά και σφράγισαν τα δοχεία φύλαξης, αφήνοντας μόνον μιά μικρή ποσότητα στους χωρικούς για ίδια κατανάλωση.
Συνεπώς ο οποιοσδήποτε επιχειρούσε να εμπορευθεί, ακόμα και να χαρίσει λάδι, ήταν ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ!
Οι χωρικοί έτσι έχαναν την μοναδική πηγή εισοδήματος που είχαν, ενώ η πόλη ξέμεινε τελείως από λάδι!
Συνεπώς όποια μικροποσότητα επιχειρούσαν να διακινήσουν, είτε από λάδι που κατόρθωναν να αποκρύψουν από τους κατακτητές, είτε από αυτό που είχαν για ίδια χρήση, τους καθιστούσε αυτομάτως “μαυραγορίτες”!
Ο αδελφός του παππού μου έκανε “κοντραμπάντο” μεταφέροντας λάδι από το χωριό στην πόλη καλά κρυμένο σε ένα κάρο και έμεινε ονομαστός που κατάφερνε να ξεπερνάει το μόνιμο μπλόκο των καραμπινιέρων χωρίς να συλληφθεί ποτέ! Μικροποσότητες εννοείται και κατά αραιά διαστήματα. Πλούσιος (ούτε καν εύπορος) δεν έγινε ποτέ, επιβίωση στα όρια επιχειρούσε. Το λάδι αυτό όμως στην πόλη είναι προφανές ότι δεν πουλιόταν σε τιμές “σουπερμάρκετ”! Ποτέ όμως δεν έφθασε και σε ακρότητες 1 τενεκές λάδι=1 σπίτι που ακούω εδώ! Αυτά πρέπει να συνέβησαν μόνο στην Αθήνα που η ακραία ανάγκη οδήγησε σε ακραία αισχροκέρδεια!
Θα σας καλέσω λοιπόν σε πιό ψύχραιμες στάσεις αναφορικά με τους μαυραγορίτες εν συνόλω, διότι κοντός ψαλμός … θα τους έχουμε ανάγκη πάλι όπως βλέπω, και “μαυραγορίτες” θα γίνουν πολλοί από εμάς!
Σε λίγο, που όπως πάει μεγάλες ομάδες πληθυσμού θα γνωρίσουν εξαθλίωση, “μαυραγορίτης” θα γίνει ο καθένας από εμάς που θα φυτεύει λίγες ντομάτες ή κολοκύθια και θα ανταλλάσει ή θα κάνει απευθείας συναλλαγή με τον αγοραστή και θα τον κυνηγάει η τρόϊκα γιατί δεν βάζει ΦΠΑ και δεν κόβει αποδείξεις! Λίγα τα λόγια, γιατί στον “μαυραγοριτισμό” φοβάμαι θα στηριχθεί η μελλοντική επιβίωσή μας!
Και κάτι άλλο για να επανέλθω στο κυρίως θέμα. Πάντα κατά τις διηγήσεις των παλαιοτέρων (Στο χωριό μου, φυσικό οχυρό, εγκαταστάθηκε μόνιμη μονάδα ιταλών και ακολούθως γερμανών):
Οι Ιταλοί μας εξαθλίωσαν οικονομικά, λόγω αυτής της διαταγής που είχαν. Οι ίδιοι όμως δεν έδωσαν άλλες ιδιαίτερες αφορμές. Τουναντίον, “ερωτιδείς” όπως ήταν, κατέληξαν και να ερωτευτούν κοπέλες και να τις πάρουν στην Ιταλία ως συζύγους.
Οι Γερμανοί που τους αντικατέστησαν δεν ενδιαφέρθηκαν για το λάδι. Ούτε καν για γυναίκες! Σπανίως και μόνο υπό μορφήν βιασμού. Έδειξαν ιδιαίτερο ζήλο όμως να αποδείξουν τι σημαίνει γερμανική θηριωδία! Και μας εξαθλίωσαν ως υποστάσεις!
Ἀπόδειξις τῆς πολιτικῆς φαυλότητος τοῦ μακαρίτη Σταμούλη εἶναι ἡ πανηγυρικὴ ἀπόρριψις τῆς προσφυγῆς του ἀπὸ τὸ Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης. Ἀκριβῶς ὅπως στὴν περίπτωση παραγραφῆς γιὰ τὴν ὀποία ἔχω ἄμεση μαρτυρία, ὁπωσδήποτε γνώριζε ὅτι ἡ προσφυγὴ δὲν εἶχε καμμία ἐλπίδα νὰ τελεσφορήσει γιὰ τὰ θύματα. Γιὰ τὸν ἴδιο ὅμως, ἀπέδωσε ἄφθονη προβολὴ καὶ ψήφους. Αὐτοὶ εἶναι, δυστυχῶς, οἱ προστάτες τοῦ λαοῦ. Σὲ μία ἁγία ὑπόθεση, ὅπως τοῦ Διστόμου, θὰ περίμενε κανεὶς νὰ σπεύσουν νὰ προσφέρουν δωρεὰν τὶς συμβουλές τους οἱ ἄριστοι τῶν δικηγόρων μας. Δὲν τὸ ἔκαναν γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατήσουν μὲ φροῦδες ἐλπίδες τοὺς κληρονόμους τῶν θυμάτων.
Ἐδῶ εἶμαι γιὰ νὰ δώσω λόγο τῶν πράξεών μου, ἅν κάποιος θέλει νὰ μὲ μηνύσει. Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ βγάλει τήν κουκούλα. Θὰ πρέπει νὰ μοῦ ὑποδείξει ποῦ συγκεκριμένως σφάλλω καί, ἅν μείνω ἀμετανόητος, τότε νὰ μέ μηνύσει. Καὶ ἅν μέ μηνύσει, νὰ ἀποδείξει ὅτι ὅ,τι κάνω τὸ κάνω μέ δόλο καὶ γιὰ ἴδιον ὄφελος.
Τέλος, γιὰ τὸ κατοχικὸ δάνειο, ψάξτε νὰ δεῖτε ποιός ἀνέδειξε τὸ θέμα στὸ «Ἀντίβαρο». Καὶ χωρὶς νὰ τὸ κάνει γιὰ τὰ ψηφαλάκια. Ἀλλὰ τὸ θέμα τοῦ κατοχικοῦ δανείου ξεπλένει κατά τι τοὺς δωσιλόγους, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἰδιοτελεῖς τὸ τσουβαλιάζουν μὲ τὶς πολεμικές ἀποζημιώσεις. Μὲ τὴν πολύτιμη βοήθεια τῶν ἀμελετήτων, ζημιώνουν τὴν Ἐλλάδα γιὰ νὰ ὡφελήσουν τὴν πάρτη τους.
κ. Χονδρογιάννη ευχαριστώ για την παρέμβασή σας και την χρήσιμη παράμετρο που θέσατε, η οποία όμως δεν έχει την έννοια της ανήθικης καταχρηστικής χρήσης του μαυραγοριτισμού που στιγματίζουμε όλοι και ειδικά στις μεγάλες πόλεις ( προσωπικά μίλησα για συμβόλαια που είδα και υπάρχουν στο Υποθηκ. Πειραιά ), αλλά την έννοια του “κοντραμπάντο/ λαθρεμπορίας” ( αγαπημένου “σπόρ” των ελλήνων παλαιόθεν” ) ,΄οπως ορθώς διακρίνατε, το οποίο ευνόητα οι δυνάμεις κατοχής είχαν ποινικοποιήσει για λόγους ελέγχου επ’ ωφελεία τους. Αλλο το κοντραμπάντο ( διαχρονικά ) και άλλο ο κατοχικός μαυραγοριτισμός της αισχροκέρδειας εν συνδυασμώ με ολίγον από κουκούλα και προδοσία.
Ακόμα και σήμερα το δικαιϊκό μας σύστημα ξεχωρίζει διακριτά τις έννοιες: λαθρεμπόριο ( κοντραμπάντο ), αισχροκέρδεια, προδοσία κ.λ.π
Αγαπητέ κε Σταθακόπουλε, έχουν περάσει πάνω από εξήντα έτη, χρόνος αντικειμενικά ικανός για ψύχραιμη θεώρηση ιστορικών γεγονότων, αλλά εμείς αντιλαμβανόμενοι την πλήρη αδυναμία μας να τα προσεγγίσουμε ακίνδυνα, προτιμάμε να απομονώνουμε ορισμένα, να τα ερμηνεύουμε κατά το δοκούν και να τα αναδεικνύουμε όποτε εξυπηρετούνται τα εκάστοτε βραχυπρόθεσμα συμφέροντά μας. Επειδή εκτιμώ το έργο, το ανεξάντλητο ενδιαφέρον και την ακάματη δραστηριότητά σας, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι σε λίγο καιρό η γενιά των παππούδων μας δεν θα υπάρχει πια και θα είναι προσβολή στη μνήμη τους να αρχίζουμε και να τελειώνουμε την αναφορά σε αυτούς περιοριζόμενοι αποκλειστικά σε μία ημέρα ή σε μία περίοδο. Πολύ πιο ωφέλιμο από τις αποζημιώσεις για τα θύματα είναι να λάβουμε μαθήματα από τους επιζώντες. Ζητάμε να θυμηθούν οι Γερμανοί μέσω των αποζημιώσεων, φίλτατε Δημήτριε, την ίδια στιγμή που εμείς αρνούμαστε μετά βδελυγμίας να αντικρύσουμε έστω, ούτε λόγος να ακουμπήσουμε, τον τύπον επί των ημετέρων ήλων. Με αυτή τη νοοτροπία και αν ακόμη υπήρχε τρόπος να εισπράξουμε από τους κατακτητές αποζημίωση στο ακέραιο για όλα τα εγκλήματά τους, τούτο δεν αρκεί ούτε θα μας ωφελήσει, γιατί αμέσως μετά θα συμπλακούμε μεταξύ μας κατά την προσφιλή μας τακτική. Ελπίζω οι παππούδες μας να μην ξαναζήσουν παρόμοιες καταστάσεις, αλλά για εμάς δεν είμαι πολύ σίγουρος. Είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τα λάθη που αποφεύγουμε να μάθουμε.
“Ἀπόδειξις τῆς πολιτικῆς φαυλότητος τοῦ μακαρίτη Σταμούλη εἶναι ἡ πανηγυρικὴ ἀπόρριψις τῆς προσφυγῆς του ἀπὸ τὸ Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης. Ἀκριβῶς ὅπως στὴν περίπτωση παραγραφῆς γιὰ τὴν ὀποία ἔχω ἄμεση μαρτυρία, ὁπωσδήποτε γνώριζε ὅτι ἡ προσφυγὴ δὲν εἶχε καμμία ἐλπίδα νὰ τελεσφορήσει γιὰ τὰ θύματα.”
Ο Σταμούλης δεν προσέφυγε στην Χάγη, αλλά στην Ιταλία, κι εκεί κέρδισε. Άρα πώς “γνώριζε ὅτι ἡ προσφυγὴ δὲν εἶχε καμμία ἐλπίδα νὰ τελεσφορήσει γιὰ τὰ θύματα”; Κι αν τα θύματα δεν το γνώριζαν, δεν το γνώριζαν ούτε οι νομικοί κύκλοι της Ιταλίας, ουδέ καν τα δικαστήρια της; Σάπιο “επιχείρημα”, το οποίο δεν δικαιολογεί την λάσπη.
Ὀ Σταμούλης τὸ γνώριζε, ὅπως τὸ γνώριζαν ὅλοι οἱ νομικοὶ τῆς Ἐλλάδος, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν προσέτρεξε κανείς τους γιὰ νὰ μὴν δημιουργήσουν στοὺς οἰκείους τῶν θυμάτων φροῦδες ἐλπίδες. Διαβάστε προσεκτικὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης γιὰ νά μάθετε εἰς τί ἀκριβῶς συνίσταται ἡ «νίκη» τοῦ Σταμούλη σὲ Ἑλλάδα (τὸ ξεχάσατε αὐτό 😉 καὶ Ἰταλία. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, τὰ δικαστήρια δὲν ἐπείσθησαν νὰ ἀποφασίσουν ἐπὶ τῆς οὐσίας. Διότι ἔβλεπαν ὅτι ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἑρμηνεύσουν ζήτημα διεθνοῦς καὶ ὄχι ἐθνικοῦ δικαίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁμολόγησαν ἑαυτά ἀναρμόδια. Συνεπῶς, τὸ περισσότερο ποὺ μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει ἡ προσφυγὴ στὸ ἐπίπεδο αὐτό, ἦταν διαδικαστικῆς φύσεως. Ἐπέτυχε μὲ τὶς «νίκες» αὐτές, λοιπόν, νά φθάσει τὸ θέμα στὴν Χάγη, ὅπου ἦταν βέβαιον ὅτι θὰ ἀπερρίπτετο. Ὅπως καὶ ἔγινε. Ἔθαψε, ὅμως, πλέον ὁριστικῶς κάθε πιθανότητα πολιτικῆς ρυθμίσεως τῆς ἀποζημιώσεως. Καὶ ὅλ’ αὐτὰ γιὰ τὴν προβολὴ καὶ τὰ ψηφαλάκια.
Φίλε ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΗΝΕ,
Α … βέβαια, συμφωνώ απολύτως !!!
Χαίρομαι που μετά από επτά χρόνια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.
Γερμανικές αποζημιώσεις: Απόφαση – σταθμός από δικαστήριο! Κατάσχονται εισπράξεις των Ιταλικών σιδηροδρόμων