Η απίστευτη κοροϊδία των «Συνταγματικών τροποποιήσεων» στα Σκόπια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο επιθετικός «μακεδονισμός» παραμένει. Ευθεία παραβίαση της Συμφωνίας.

“Η τροποποίηση του Συντάγματος παίρνει τις «γειτονικές χώρες» και τις κάνει «εξωτερικό». Η μέριμνα όμως για τους ανήκοντες στον «μακεδονικό λαό» σε άλλες χώρες, παραμένει.

Είναι αλυτρωτικό ή δεν είναι;”

Είναι ψέμα ότι υπάρχουν στις γειτονικές με την ΠΓΔΜ χώρες άνθρωποι οι οποίοι αισθάνονται ότι εθνικά συνδέονται με την ΠΓΔΜ; Σαφέστατα δεν δέχομαι την ονομασία “Μακεδόνες” γι’ αυτούς. Οι δε περισσότεροι σλαβόφωνοι στη βόρεια Ελλάδα αισθάνονται δίγλωσσοι Έλληνες. Υπάρχει όμως και ένα μικρό ποσοστό τους που ΔΕΝ αισθάνονται Έλληνες αλλά μειονότητα συνδεόμενη με τη γειτονική χώρα. Να τους σκοτώσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Τί προτείνεις;

“να βάλει και η Ελλάδα στο Σύνταγμά της ότι θα μεριμνά για τους ανήκοντες στο ελληνικό έθνος και ζουν σε γειτονικά κράτη”

Ας βάλει. Κάθε κράτος δεν έχει το δικαίωμα να προστατεύει τους ομοεθνείς του που ζουν σε άλλα κράτη;

Snof εσημαινε Σλοβενομακεντονσκι αρα το δεχονταν αυτον το προσδιορισμο και ως τετοιοι εδρασαν εντος του Ελας

Αυτό ειναι το θέμα.
Αν Λεγανε οτι ειμαστε και μεις Μακεδονες αλλα μπορειτε να ειστε και σεις και να εχουμε κοινη την Μακεδονικη κληρονομια
Ουτε διεκδηκησεις θα ειχανε ουτε εμεις θα ειχανε καποιο προβλημα με τον Αυτοπροσδιορισμο τους.
Κια να λεγαμε
Εδω Κατοικουν Ελληνομακεδονες και εκει Σλαβομακεδονες [οπως αυτοι αυτοπροσδιοριζονταν εντος του ΕΛΑΣ το 1944,και οχι σκέτο Μακεδονες]

Σωστά .
Οι Αρχαιοι Μακεδονες και Ελληνες να μην ηταν,
ηταν τουλαχιστον το πιο συγγενες φυλο των Ελληνων [συμφωνα με τις πιο ακραιες μη ελληνικες αποψεις] οποτε σαν απογονοι των Μακεδονων [το δεχομαστε] δεν θα μπορουσε κανενας να τους κανει ανθελληνες [ κυβερνωντες τους] η ελληνοφοβους [λαος των Σκοπιων].
Οποτε θα ειχαμε εναν ελληνοφιλο λαο στα βορεια συνορα μας που δεν θα εκλεβε την ιστορια της Μακεδονιας απλα θα την θεωρουσαμε κοινη κληρονομια.
Ουτε διεκδηκησεις ουτε λαλακιες

Aν υπηρχε καλη προθεση θα το δεχομασταν αυτο λεω.
Αλη για το hellenisation δεν μου απαντησες στο αλλο αρθρο.

Και πως θα γινότανε αυτός ο ”’εξελληνισμος”’ μετα από
30 χρόνια αλβανικου κράτους
αλβανικης λειτουργιας στην εκκλησια
και αλβανικων σχολειων;;;;
Πως;;;

Τον αυτοπροσδιορισμό ως “Μακεδόνες” εννοείς ή ως “Σλαβομακεδόνες”;

Ακομα και ως Μακεδονες θα δεχομασταν με βαση τα οσα ανεφερα παραπανω και εν πολλοις ανεφερες και συ πολυ παραπανω.

Ως Σλοβενομακεντονσκι δεν θα χρειαζοτανε κανενας ορος η αστερισκος.

Νο προβλεμ

Δεν είναι Μακεδονία. Ούτε Άνω Μακεδονία. Άνω Μακεδονία ήταν η Κοζάνηυ, Φλώρινα κ.τ.λ. Μακεδονία ήταν μόνο το Μοναστήρι και η Γευγελή. Παιονία ήταν η περιοχή.

Δεν διαφωνω
αλλα σου ξαναλεω οτι στη βαση μιας συννενοησης και αλληλοκατανοησης -καλης προθεσηςαπο μερους μας θα το δεχομουν αυτο που σου εγραψα τελευταιο.
Δηκαδη η χωρα να λεγεται ΑνωΜακεδονια αλλα η εθνικοτητα να ειναι Σλοβενομακεντονσκι οπως ακριβως εδρασαν στον ΕΛΑΣ το 1944

“θα το δεχομουν αυτο που σου εγραψα τελευταιο.
Δηκαδη η χωρα να λεγεται ΑνωΜακεδονια αλλα η εθνικοτητα να ειναι Σλοβενομακεντονσκι”

Δεν είναι Άνω Μακεδονία. Άνω Μακεδονία ήταν η Κοζάνη, Φλώρινα κ.α. Δεν είναι ΚΑΝ Μακεδονία. Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι άλλο εθνικότητα (nationality) και που θα ήταν διαφορετική για τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς και άλλο η υπηκοότητα (citizenship) που θα ήταν ίδια για όλους τους κατοίκους.

Αφού δεν είναι. Τί αλληλοκατανόηση; Εγώ θα δεχόμουν το “Μακεδονία του Βαρδάρη” ΜΟΝΟ αν ίσχυαν οι προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω (αν και το καλύτερο θα ήταν σκέτο το “Δημοκρατία του Βαρδάρη” με εθνικότητες τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς). Αλλά καταλαβαίνω τί εννοείς.

Οι Σκοπιανοι παραβιαζουν ολα, μα ολα τα αρθρα της Συμφωνιας.

Στην επιτροπη που συσταθηκε για τα σχολικα βιβλια ιστοριας, ζητουν μεταξυ αλλων ιταμων απαιτησεων να γινει διαχωρισμος της Αρχαιας Μακεδονιας απο την αρχαια Ελλαδα, και να γινει δεκτο οτι εκτος απο τη βασιλικη οικογενεια οι υπολοιποι αρχαιοι μακεδονες δε μιλουσαν ελληνικα.

https://www.thepressroom.gr/diethne/sok-apo-tis-apaiteseis-ton-skopion-gia-ta-biblia-na-diachoristei-e-archaia-ellada-ap-ten

Δυστυχως φαινεται οτι τους παιρνει να τα κανουν, διοτι υπαρχει διαχυτη υποψια οτι ο κρετίνος Τσιπρας εδωσε το “σκοπιανο” στους Γερμανους σε ανταλλαγμα για την υποτιθεμενη περιορισμενη “διευθετηση” του Δημοσιου Χρεους.

…

Με τα χρόνια, η Μακεδονία είχε διάφορα ονόματα. Στην αρχή οι Μακεδόνες της έδωσαν το όνομα Ημαθία, αφού ο αρχηγός τους ήταν ο Ημαθίωνας. Προέρχεται από τη λέξη άμαθος, αμαθόεις και σημαίνει άμμος, αμμώδης.
Από τώρα και στο εξής, όλα τα ονόματα θα είναι ελληνικά.

Αργότερα ονομάστηκε Μακετία ή Μακέσσα και τελικά Μακεδονία (Μακεδονία). Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη λέξη Δωρική / Αιολική “μάκος” (στην Αττική “mēkos) σημαίνει μήκος (δείτε Όμηρος, Οδύσσεια, VII, 106), έτσι Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο. (βλ Ορεστών, Έλληνες).

Στην Όπιδα, κατά τη διάρκεια της ανταρσίας του Μακεδονικού Στρατού, ο Μέγας Αλέξανδρος μίλησε σε ολόκληρο το μακεδονικό στρατό, μιλώντας τους στην Ελληνική (Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII, 9,10).

Οι Μακεδόνες στρατιώτες τον άκουσαν εμβρόντητοι από αυτά που άκουσαν από τον διοικητή τους. Είχαν αναστατωθεί.
Αμέσως μετά ο Αλέξανδρος μπήκε στο παλάτι του και απαίτησαν ότι ο Αλέξανδρος να τους επιτρέψει να εισέλθουν στο παλάτι ώστε να μπορούν να του μιλήσουν. Όταν αυτό αναφέρθηκε στον Αλέξανδρο, που γρήγορα βγήκε και είδε την συγκρατημένη διάθεση τους, άκουσε την πλειοψηφία των στρατιωτών του να κλαίει θρηνώντας και συγκινήθηκε μέχρι δακρύων.
Αυτός τότε ήρθε προς τα εμπρός για να μιλήσει, αλλά αυτοί άρχισαν να τον εκλιπαρούν. Ένας από αυτούς, που ονομάζεται Καλλίνης, των οποίων η ηλικία και η διοίκηση του ιππικού των Εταίρων τον έκανε διαπρεπή, μίλησε ως εξής: «Μεγαλειότατε, το γιατί θλίβωνται οι Μακεδόνες, είναι ότι έχετε ήδη κάνει κάποιους Πέρσες συγγενείς» σας, και οι Πέρσες ονομάζονται «συγγενείς» του Αλεξάνδρου και σε φιλούν, ενώ δεν είναι κανένας τους από τους Μακεδόνες που έχει χορηγηθεί αυτή την τιμή »(Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII, 8-11).

Η ιστορία φανερώνει καθαρώς ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά εφ ‘όσον μπορούσαν να τους καταλάβουν. Υπήρχαν χιλιάδες από αυτούς, όχι μόνον μερικοί που έτυχε να μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Θα ήταν εξωπραγματικό για το Μέγα Αλέξανδρο να τους μιλήσει σε μια γλώσσα που υποτίθεται δεν καταλάβαιναν. Θα ήταν αδύνατο να πιστέψουμε ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν συγκινηθεί τόσο πολύ σε σημείο που όλοι τους θρηνούσαν μετά την ακρόαση σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν.

Δεν υπήρχε κανένας τρόπος για τους Μακεδόνες στρατιώτες να είχαν πάρει μια πορεία σύγκρουσης μέσα σε 20 λεπτά, έτσι ώστε να είναι σε θέση να χωρίς να κατανοήσουν την ομιλία ταυτόχρονα, όπως ο Αλέξανδρος τους είχε μιλήσει στην ελληνική γλώσσα.

Επιπλέον, οι Μακεδόνες φορούσαν ένα χαρακτηριστικό καπέλο, την “καυσία” (καυσία) (Πολύβιος IV 4,5? Ευστάθιος 1398? Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII 22? Πρβλ Sturz, Μακεδονική Διάλεκτος, 41) από την ελληνική λέξη για την παραγωγή θερμότητας που τις χώριζε από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Πέρσες τους αποκαλούσαν «takabara yauna,” που σημαίνει “Έλληνες οι οποίοι φορούν το καπέλο».

Το Μακεδονικό καπέλο ήταν πολύ πιο διαφορετικό από τα καπέλα των άλλων Ελλήνων, αλλά οι Πέρσες δεν ξεχώριζαν τους Μακεδόνες, επειδή η Μακεδονική ομιλία ήταν επίσης Ελληνική ομιλία (Hammond, Η Μακεδονική κρατική σ. 13 βλ JM Balcer, Ιστορίαι, 37 [1988] 7).

Οι Μακεδόνες και οι λοιποί Έλληνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και τα ίδια ήθη και έθιμα. Καταγγελίες ότι οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι άρχισαν στην Αθήνα και ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής υφής βασισμένο στο μακεδονικό τρόπο ζωής και όχι στην εθνικότητά τους ή τη γλώσσα τους. (Casson, Μακεδονία, τη Θράκη και την Ιλλυρία, ρ158, Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ 4)

Ο Δημοσθένης ταξίδεψε στη Μακεδονία δυο φορές για συνολικά εννέα μήνες. Ήξερε πολύ καλά τι γλώσσα μιλούσαν οι Μακεδόνες. Διακρίνουμε την ίδια στάση και στον Θρασύβουλο. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι Ακαρνάνες ήταν βάρβαροι μόνον όταν οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν ανταγωνισμούς πολιτικής υφής από τους Ακαρνάνες.

Ο Μακεδονικός τρόπος ζωής διέφερε σε πολλά σημεία από το νότιο ελληνικό τρόπο ζωής, αλλά αυτό ήταν κάτι πολύ κοινό μεταξύ της Δυτικής Ελλάδος, όπως Χάονες, Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Ακαρνάνες και οι Μακεδόνες (Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σ. 4 ) τα υδρίματα του μακεδονικού κράτους ήταν παρόμοια με αυτά των Μυκηνών και της Σπάρτης (Wilken, ο Μέγας Αλέξανδρος, σελ 23).

Όσον αφορά τον Δημοσθένη ότι ο Φίλιππος ήταν «βάρβαρος», ακόμη και ο Badian που εναντιώνεται πολύ προς την Ελληνικότητα των Μακεδόνων, γράφει: “Μπορεί να έχει τίποτα να κάνει με το ιστορικό γεγονός, περισσότερο από κορώνες των ρητόρων» κατά των προσωπικών τους εχθρών που συνήθως έχουν. » (E. Badian, Μελέτες στην Ιστορία της Τέχνης, Τόμος 10: Μακεδονία και Ελλάδα κατά την Ύστερη Κλασική και Πρώιμη Ελληνιστική Εποχή, Έλληνες και Μακεδόνες).

Εσφαλμένη αντίληψη # Αρχαία Μακεδονία ήταν ένα εθνικό κράτος

Πραγματικότητα # Πριν τον Φιλίππο Β ‘, η Μακεδονία ήταν διαιρεμένη σε πόλεις, έχοντας υιοθετήσει την ίδια υφή αστικής δομής με τις νότιες Ελληνικές πόλεις-κράτη. Κάθε Μακεδονική πόλη ή περιοχή είχε την δική της πρωτεύουσα και κυβέρνηση. Ο Φίλιππος Β ‘ένωσε τις μακεδονική πόλη-κράτη υπό τη θέσπιση και καθιέρωση του Ομηρικού τύπου Βασιλείου, διατηρώντας την υποδομή των μικρότερων πόλεων-κρατών με τους όλους βασιλείς που πλήρωναν φόρους στο βασιλιά της Μακεδονίας.
Το ξέρουμε αυτό από το γεγονός ότι ένα χρόνο ο βασιλιάς της Λυγκηστίδος (σημερινό Μοναστήρι – Φλώρινα) ήταν ο Αλέξανδρος.

Το σημείο που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι η πρώτη αφοσίωση ενός άνδρα ήταν στην πόλη του, κι όχι στο βασιλιά της Μακεδονίας (Hammond, του Μακεδονικού κράτους, σελ. 9).

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν φυλή συγγενείς με τους Έλληνες, αλλά δεν ήταν Έλληνες.

Πραγματικότητα # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια εκ των πλέον των 230 Ελληνικές φυλές, υπο-φυλές, και των οικογενειών του Ελληνικού Έθνους που μιλούσαν πλέον των 200 διαλέκτων. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Τίτο Λίβιο, Νεβιίμ, Κετουβίμ, Απόκρυφα (Μακκαβαίων Ι, 1-2). Μέχρι το 1945 ότι ο Ελληνισμός τους δέν είχε αμφισβητηθεί από τους Σλάβους για επεκτατικούς λόγους.

Εσφαλμένη Αντίληψη # Με την πάροδο των ετών οι αρχαίοι Μακεδόνες εξαφανίσθηκαν

Πραγματικότητα # Οι αρχαίοι Μακεδόνες, υπό την επίδραση της νέας κοινής γλώσσας, της Κοινής, όπως αναπτύχθηκε τα χρόνια, συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες, είτε Έλληνες.

Εσφαλμένη Αντίληψη # Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Μακεδόνες, καταστρέφοντας τις Ελληνικές πόλεις, απέδειξαν ότι δεν ήταν Έλληνες

Πραγματικότητα # Η Ελλάδα είναι μια περιοχή η οποία στερούμενη γεωγραφικής συνέχειας ευνόησε την απομόνωση των διαφόρων φυλών όχι μόνον στην γενική έννοια, αλλά και σε μια στενότερη έννοια.
Αυτό εξηγεί γιατί οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κοινή εθνική συνείδηση η οποία είναι ο λόγος που ήταν αντιμαχόμενες ένας εναντίον του άλλου.

Οι Μακεδόνες κατέστρεφαν ή έκαιγαν πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες, για τον ίδιο λόγο οι Αθηναίοι, και οι Θηβαίοι και οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν αναμεταξύ τους. Ήξεραν ότι με κάποιο τρόπο να έχουν σχέση, αλλά η τοπική συνείδηση ήταν πολύ ισχυρότερη από ότι ένα Πανελλήνιο.

Οι αρχαίοι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν ενωμένοι πριν από την επίθεση του εχθρού, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την κοινή ελευθερία και την ευημερία. Αυτό εκδηλωνόταν κάθε φορά που οι Πέρσες επιτίθονταν κατά των Ελληνικών περιοχών.

Οι Έλληνες της Ιωνίας και Αιολίας (τα σημερινά παράλια του Αιγαίου-παράλια της Τουρκίας), ωστόσο, ήταν ως επί το πλείστον περσικός σύμμαχος σε αντίθεση με τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ήταν κοινή πρακτική για διάφορες Ελληνικές πόλεις να δημιουργούν πολιτικές / στρατιωτικές συμμαχίες αναμεταξύ τους και ένας ενάντια στον άλλο, αλλά ποτέ δεν καλλιέργησαν εθνικές συνεργασίες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων συμμαχιών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Πέρασαν μερικοί αιώνες έως ότου οι Έλληνες αποχτήσουν εθνική συνείδηση. Οι Έλληνες σίγουρα επίτευξαν την ολοκλήρωση της εθνικής συνείδησης από την εποχή που ο Ιουστινιανός εστέφθη Αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

Πολύ λίγοι αρχαίοι Έλληνες, όπως ο Περικλής, ο Δημοσθένης και ο Φίλιππος Β ‘της Μακεδονίας είχαν το όραμα μιας ενωμένης χώρας, αλλά ο καθένας ήθελε να δει τη δική του κατάσταση ως ηγετική δύναμη μιας τέτοιας ένωσης, που ο Περικλής είχε ονειρευτεί, ο Δημοσθένης υποστήριζε, αλλά ο Φίλιππος Β’ υλοποίησε. Επίσης, οι Μακεδόνες, είχαν κοινές θρησκευτικές πρακτικές και έθιμα με τους Σπαρτιάτες.

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια από τις φυλές των Ιλλυριών

Πραγματικότητα # Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία (τα πιο πολλά έμμεσα) όσο αφορά τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, υπάρχει ένα κομμάτι των αποδεικτικών στοιχείων που προσφέρονται από τον Πολύβιο στο βιβλίο XXVIII, παράγραφοι 8 και 9, όπου αναφέρεται πως οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν μεταφραστές στήν προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τους Ιλλυριούς.

Αυτό σημαίνει πως οι Μακεδόνες και οι Ιλλυριοί δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Για παράδειγμα, ο Περσέας, ο Μακεδόνας βασιλιάς, έστειλε τον Αδαίο της Βεροίας (ο οποίος μιλούσε μόνο ελληνικά) και τον Πλεύρατο τον Ιλλυριό (διότι αυτός μιλούσε την γλώσσα των Ιλλυρίων) ως μεταφραστές σε αποστολή στόν βασιλιά Γένθιο των Ιλλυριών(169 π.Χ.).

Ο Πλευράτος ήταν εξόριστος Ιλλυριός, που ζούσε στην αυλή του Περσέα. Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Ιλλυριοί και οι Μακεδόνες ήταν άσπονδοι εχθροί.

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) είναι εθνικώς Μακεδόνες, άμεσοι απόγονοι, ή συγγενείς των αρχαίων Μακεδόνων.

Πραγματικότητα # Οι κάτοικοι της πΓΔΜ είναι κυρίως Σλάβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί. Δεν έχουν τίποτε το κοινό με τους αρχαίους Μακεδόνες.

Εδώ είναι μερικές από τις μαρτυρίες Πολιτικών της πΓΔΜ:

α. Ο πρώην Πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόροφ δήλωσε: «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον έκτο αιώνα … Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων» (Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού, Ημερήσια Αναφορά, την Ανατολική Ευρώπη, 26 Φεβ 1992 …, σελ 35)

β. Επίσης, ο κ Γκλιγκόροφ δήλωσε: “Είμαστε Μακεδόνες, αλλά είμαστε Σλαβομακεδόνες. Αυτό είναι που είμαστε! Δεν έχουμε καμία σχέση με τον Αλέξανδρο τον Έλληνα και με τη Μακεδονία του. Οι πρόγονοί μας κατέφτασαν εδώ τον 5ο και 6ο αιώνα.» (Toronto Star, 15 του Μαρτίου του 1992)

γ. Στις 22 Ιανουαρίου 1999, η Πρέσβης της πΓΔΜ στις ΗΠΑ, Ljubica Ατσέφσκα έδωσε α. την ομιλία σχετικά με την σημερινή κατάσταση στα Βαλκάνια Σε απάντηση των ερωτήσεων στο τέλος της ομιλίας της η κα Acevshka δήλωσε: “Εμείς δεν θέλουμε να πούμε ότι είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου… Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της πΓΔΜ, και υπ ‘αριθμόν ένα επενδυτής της. Αντί να εκλέξουμε εχθροπραξίες, έχουμε επιλέξει την διαιτησία των Ηνωμένων Εθνών, με συζητήσεις σε επίπεδο πρεσβευτών υπό τον κ Βανς και ο κ Nemitz. »Απαντώντας σε άλλη ερώτηση σχετικά με την εθνοτική καταγωγή των κατοίκων της πΓΔΜ, η Πρέσβης Ατσέφσκα απάντησε ότι: «Είμαστε Σλάβοι και μιλούμε Σλαβική γλώσσα».

δ. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1999, σε μια συνέντευξη με τον Πολίτης της Οττάβας, Gyordan Βεσέλινοφ, της ΠΓΔΜ Πρέσβης στον Καναδά, παραδέχθηκε, «Εμείς δεν συνδέονται με τους βόρειους Έλληνες οι οποίοι παράγονται ηγέτες όπως ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Είμαστε μια Σλαβική φυλή και τη γλώσσα μας συνδέεται στενά με τη Βουλγαρική”.
Σχολίασε επίσης, «Υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με την ταυτότητα του λαού της χώρας μου.»

δ. Επιπλέον, ο υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Σλόμπονταν Τσάσουλε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Utrinski Vesnik των Σκοπίων στις 29 Δεκεμβρίου του 2001, δήλωσε ότι ανέφερε στον Υπουργό Εξωτερικών της Βουλγαρίας, Σολομών Πασί, ότι ανήκουν «στην ίδια Σλαβική φυλή».

Εσφαλμένη αντίληψη # Υπήρχε μία αρχαία Ελληνική γλώσσα και οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν Μακεδονικά, όχι ελληνικά.

Πραγματικότητα # Γλωσσολογικώς, δεν υπάρχει πραγματική διάκριση μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας χωρίς έναν ορισμένο παράγοντα. Οι άνθρωποι συνήθως θεωρούν τον πολιτικό παράγοντα για να καθοριστεί αν ένα ορισμένο είδος του λόγου είναι μια γλώσσα ή διάλεκτο. Δεδομένου ότι η Πανελλαδική περιοχή αποτελείτο από πολλές μικρές πόλεις-κράτη (Αττική, Λακεδαίμονα, Κόρινθος, κλπ), και μεγαλύτερες περιοχές (Μολοσία, Θεσπρωτία, Μακεδονία, Ακαρνανία, Αιτωλία, κλπ), ήταν κοινώς γνωστή κατά το χρόνο που οι άνθρωποι όλων αυτών των κρατών μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν όλα παραλλαγές της ίδιας γλώσσας, Ελληνική ή ελληνικά. Το πιο προηγμένο όλων των Ελληνικών διαλέκτων ήταν η διάλεκτος της Αττικής (Αθήνα) ή, Αττική διάλεκτος. Όταν οι άνθρωποι δηλώνουν στην «αρχαία Ελληνική γλώσσα» εννοούν την Αττική διάλεκτο και οποιαδήποτε σύγκριση της Μακεδονικής διαλέκτου και της αρχαίας ελληνικής είναι στην πραγματικότητα μια σύγκριση με την αττική διάλεκτο. Η διαφορά μεταξύ της Μακεδονικής και Αττικής διαλέκτου είναι παρόμοια με τη διαφορά μεταξύ Βόρειας και Νότιας στα Γερμανικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι και οι δύο είναι γερμανικές γλώσσες, αν και διαφέρουν από το ένα το άλλο. Ένα άλλο καλό παράδειγμα ενός πολυ-γλωσσολογικού καθεστώτος που υπάρχει σήμερα στην Ιταλία.

Η επίσημη γλώσσα της Ιταλίας είναι η της Φλωρεντίας, αλλά ο λαός ακόμη μιλά τις διαλέκτους. Δύο άτομα από διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εάν μιλούν τις αντιστοίχους διαλέκτους τους, αλλά και οι δυο τους μιλούν ιταλικά. Γιατί η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο;

Εκείνη την εποχή οι Έλληνες μιλούσαν περισσότερες από 200 Ελληνικές διαλέκτους ή γλώσσες, όπως οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να αποκαλούν τους. Μερικά από τα γνωστές διαλέκτους είναι η Ιωνική, Αττική, Δωρική, Αιολική, Κυπριακή, Αρκαδική, Αιτωλική, Ακαρναϊκή, Μακεδονική και Λοκρική. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Ελληνόφωνες.

Ο Λίβιος γράφει «… οι Αιτωλοί, οι Ακαρνάνες, οι Μακεδόνες, οι άνδρες της ίδιας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν …» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. XXXI παρ. XXIX). Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβητήτως Ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει «… [Ο Στρατηγός Paulus] έλαβε επίσημα την έδρα (θρόνο) του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων … οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius …”.

Εάν το πλήθος των Μακεδόνων δεν μιλούσε Ελληνικά, γιατί στη συνέχεια οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά; (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. XLV, παρ XXIX).
Η Μακεδονική διάλεκτος ήταν Αιολική διάλεκτος των Δυτικών Ελληνικών γλωσσών (Hammond, Η Μακεδονική κρατική, σ. 193).

Όλες αυτές οι διάλεκτοι διαφέρουν η μία από την άλλη, αλλά ποτέ με έναν τρόπο που ένα άτομο δεν θα μπορούσε να καταλάβει την άλλη. Στρατιωτική Γιουγκοσλαβική Εγκυκλοπαίδεια, έκδοση 1974 (Γράμμα Μ, σελίδα 219), μία πολύ ανθελληνικά προκατειλημμένη έκδοση, τα κράτη , «… u doba rimske invazije, njihov jezik bio grčki, ali se dva veka ranije dosta razlikovao od njega, mada ne toliko da se ta dva naroda nisu mogla sporazumevati..» (… κατά το χρόνο της Ρωμαϊκής εισβολής, η γλώσσα τους ήταν Ελληνική, αλλά δύο αιώνες πριν, ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά όχι τόσο όσο οι δύο λαοί να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον).

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η κατάσταση άλλαξε στην απέραντη αυτοκρατορία σε μια νέα πραγματικότητα. Ο Πτολεμαίος ΙΙ, Φιλάδελφος (308 με 246 π.Χ.), ο Φαραώ (βασιλιάς) της Αιγύπτου συνειδητοποίησε πως η ενοποίηση των Ελλήνων και η απεραντοσύνη της Αυτοκρατορίας απαιτούσαν τη σταθεροποίηση της ήδη καθομιλουμένης γλώσσας, της Κοινής.

Ελληνική ήταν ήδη η lingua franca του τεράστιου ελληνιστικού κόσμου σε όλα τα τέσσερα βασίλεια των Διαδόχων (Διαδόχων του Αλεξάνδρου). Ομιλούνταν ήδη, αλλά όχι ως επίσημη ούτε αλφάβητο και γραμματική είχε επινοηθεί για την Κοινή. Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήταν ήδη το Πολιτιστικό Κέντρο της Αυτοκρατορίας περίπου το 280 πΧ.

Ο Πτολεμαίος Β ‘ανέθεσε στον Αριστέα, έναν Αθηναίο λόγιο, να δημιουργήσει τη γραμματική της νέας γλώσσας, ούτως ώστε όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θα είναι σε θέση να μιλήσουν. Έτσι, ο Αριστέας χρησιμοποίησε την Αττική διάλεκτο ως βάση της νέας γλώσσας. Ο Αριστέας και οι λόγιοι που τον βοηθούσαν, ψαλίδισε τη γλώσσα λίγο, ώστε να εξαλειφθούν οι αττικές ιδιοσυγκρασίες Ιδιωμστισμοί) και πρόσθεσε λέξεις, καθώς και γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, κυρίως από τη Δωρική, Ιωνική και Αιολική διάλεκτο.

Η Σπαρτιατική Δωρική, ωστόσο, εξαιρούνται από αυτή (βλ. Τσακώνικη, πιο κάτω). Έτσι, λοιπόν σταθεροποίησαν την Ελληνική γλώσσα, την ονομαζόμενη ΚΟΙΝΗ. Η γλώσσα αυτή όμως δεν είχε τελειοποιηθεί.

Κατά την περίοδο αυτή, η Ελληνική ήταν μια πολύ μελωδική γλώσσα, περισσότερο μελωδική από τα ιταλικά σήμερα.
Οι Μη-Έλληνες αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο διάβασμα, δεδομένου ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να διαχωρίσουν τις λέξεις, προτάσεις και παραγράφους. Επιπλέον, δεν ήταν σε θέση να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τον τονισμό.
Εβαλε το σύστημα των παραγράφων, προτάσεων, και κάποια σύμβολα όπως αυτά: ~. ? ”! , που ήταν το αποτέλεσμα της συνεχούς βελτίωσης και ανάδειξης της γλώσσας, με συμβολή πολλών λογίων Ελλήνων από όλο τον κόσμο.

Υπήρχαν μερικά αλφάβητα που χρησιμοποιούνται από διάφορες ελληνικές πόλεις ή κράτη, και αυτά τα αλφάβητα περιείχαν γράμματα τα οποία αντιπροσώπευαν φθόγγους της συγκεκριμένης διαλέκτου.
Υπήρχαν δύο βασικές κατηγορίες, τα Ανατολικά και Δυτικά αλφάβητα.
Το πρώτο επίσημο αλφάβητο παρέλειψε γράμματα που δεν χρησιμοποιούνται πλέον (σαμπί, κόππα, δίγαμμα, επίσης γνωστό ως “στίγμα” στην ελληνική αρίθμηση) και παρουσίασε ένα αλφάβητο με 24 γράμματα για την νέα Κοινή γλώσσα.
Ωστόσο, η ένταξη και η χρήση μικρών γραμμάτων έλαβε χώρα σε μια περίοδο πολλών αιώνων μετά την τυποποίηση της Κοινής.

Μετά την καινούργια γλώσσα που τελειοποιήθηκε με τα σύμβολά της, οι Εβραίοι της Αιγύπτου θεώρησαν πως ήταν ευκαιρία να μεταφράσουν τα θρησκευτικά τους βιβλία στην Ελληνική γλώσσα, αφού ήταν η γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Διασποράς.

Λοιπόν, στο νησί Φάρος, στη είσοδο του λιμένος της Αλεξανδρείας, 72 Εβραίοι λόγιοι ήταν απομονωμένοι και μετέφρασαν τα ιερά τους βιβλία (Τορά, Νεβι’ίμ, Κετουβίμ, κλπ) από την αραμαϊκή και εβραϊκή στην Κοινή Ελληνική, την νεοσυσταθείσα γλώσσα. Αυτό είναι γνωστό ως η μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Η Κοινή εν τω μεταξύ εξελίχθει και μέσα σε δύο με τρεις αιώνες έγινε η γλώσσα που λόγιοι ονομάζουν Βιβλική Ελληνική. Στην πραγματικότητα, μόνο όσοι έχουν μελετήσει την Αττική διάλεκτο μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ της Ελληνικής των Εβδομήκοντα και της Ελληνικής της Καινής Διαθήκης.

Παρά το γεγονός ότι η Κοινή εν τω μεταξύ, ήταν επίσημα σε χρήση, ο κοινοί λαϊκοί γενικά συνέχισαν να μιλούν τη δική τους διάλεκτο και εδώ και εκεί μπορεί κανείς να αισθανθεί την εισαγωγή των στοιχείων της αττικής διάλεκτου σε διάφορα έγγραφα, όπως η Καινή Διαθήκη.

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη είναι έγγραφα γραμμένα σε τέλεια Αττική σύνταξη γλώσσας. Τα άλλα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια γράφτηκαν στην Κοινή με προσθήκες σημιτικών γραμματικών εννοιών (π.χ. η Εβραϊκή Γενική) και επινοημένο λεξιλόγιο (π.χ. ο επιούσιος).

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές παραλλαγές στην ομιλία; Φυσικά ναί αλλά όχι στο σημείο οι άνθρωποι δεν καταλάβουν ο ένας τον άλλο, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει απόκλιση στην ελληνική ομιλούμενη γλώσσα.
Σήμερα η επίσημη Ελληνική γλώσσα αποδέχεται ως μόνη διάλεκτο, την τσακωνική, η οποία είναι φυσική εξέλιξη της αρχαίας Δωρικής διαλέκτου της Σπάρτης.

Η Δημοτική είναι εξέλιξη της Δωρικής ως φωνητικό σύστημα, ενώ η καθαρεύουσα είναι μια κατασκευασμένη γλώσσα, βασίζεται στην Κλασσική ή Αττική διάλεκτο.

Επί του παρόντος, η ομιλία στην Ελλάδα διαφέρει κάπως και μερικές φορές ένα ανεκπαίδευτο αυτί μπορεί να αντιμετωπίσει δυσκολία κατανοήσεως τοπικών διαλέκτων. Τα Ποντιακά και Κυπριακά Ελληνικά είναι πολύ καλά παραδείγματα για το αυτί που δεν γνωρίζει.

Η Τσακωνική διάλεκτος, η απόγονος της Σπαρτιατικής Δωρικής, είναι σχεδόν αδύνατο να την καταλάβουμε αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με αυτό.

@Αλή Αλ-Γιουνάνι
@Admin

Δυστυχως φαινεται οτι δεν ηταν καθολου ηλιθιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι οταν συμφωνουσαν στην πονηρη διατυπωση που αναφερατε. Διοτι εδιναν στους Σκοπιανους ολα οσα ηθελαν, ενω ταυτοχρονως μπορουσαν προσποιουνται ενωπιον της ελληνικης κοινης γνωμης οτι δηθεν προστατευσαν την ελληνικη ιστορικη κληρονομια και εδωσαν μονο εναν “γεωγραφικο” προσδιορισμο.

Πολυ απλα οι ΣΥΡΙΖαίοι ηθελαν να τελειωνουν οπως οπως με το θεμα, στο κατω κατω ουδολως τους ενδιεφερε, και φαινεται οτι ειχαν δωσει και υποσχεσεις στους Γερμανους………….

Οταν πρωτοδιαβασα τη διατυπωση δαγκωθηκα. Ειπα “δε μπορει να ειναι τοσο πονηροι οι δικοι μας, ουτε τοσο κακοπιστοι οι Σκοπιανοι”. Και ομως ειναι……..

“χανοντας μαλιστα και εθνικο εδαφος”

;;;;;

Αν αναφέρεσαι στο Κυπριακό, αυτό έγινε επί Ιωαννίδη και Καραμανλή. Όχι επί 21ης Απριλίου.

Είναι θρησκευτικός ο διαχωρισμός. Οι Λαλαίοι ήταν μουσουλμάνοι. Και δεν ήταν όλοι Αλβανοί, υπήρχαν και Έλληνες στην καταγωγή στο Λάλα (π.χ. η οικογένεια των Μανωλόπουλων που είχες αναφέρει σε άλλο σχόλιο σου).

Το ξερω Αλη
σου λεω απλά πως διαμορφωθηκαν οι συνειδησεις κατω απο εκεινες τις συνθηκες

Αυτο ισχυε και για τους μουσουλμανους Κονιτσης και Ιωαννινων- ελληνοφωνοι αλλα με διαφορετικη καταγωγη
[Αλβανοι και Αλβανοελληνες οι μεν ,Ελληνες και Τουρκοι οι δε ]

Ακκα παλι δεν μπορω να καταλαβω ην περιπτωση Παργας.

Ο Φραγκίσκος Γριμάνης(1706-1709), αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του :
« Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Γραικων και Αλβανών,[Greeks et Albaniαns]
τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι,οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν,οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν,…..»»

Τι συμπεράσματα συνάγοντε από τη μαρυρία αυτη.

α] Οτι οι ντόπιοι Μωραιτες ηταν περισσοτεορι από τους επίλυδες Αρβανιτοφωνους

β]Οτι οι δευτεροι – αρβανιτοφωνοι η διγλωσσοι ,
οπως λεει χαρακτηριστικά ”’δεν θεωρουντε αποτελουντες ιδιαν φυλή”
πραγμα που αποδεικνυει την ομοιοτητα [πολιτισμικη και συνειδησιακη ] σε μεγαλο βαθμο ντοπιων και επιλυδων
και ολα αυτα στα 1709.

Ετσι για αλλη μια φορα γινετε φανερο οτι σε αντιθεση με αλλες πλυθησμιακες ομαδες αποικων στο Μωριά
[πχ Ρομα , Ανατολιτες , Σλαβοι κατα τα Βυζαντινα χρονια κλπ ]
οι περισσοτεορι Αρβανιτες λογω ακριβως της καταγωγης τους απο την παραλια Αλβανια , μερος οπου συγκετοικουσανε Ελληνες και Ιλλυριοι απο τα αρχαια χρονια
και ιδιως από τα Αλεξανδρινα χρονια ως τα υστερα Βυζαντινα,
ειχανε ελληνικη εθνικη συνειδηση κοινα σε μεγαλο βαθμο ηθηκαι εθιμα
τοσο στο Μωρια οσο και αργοτερα στη Βενετια οπου ιδρυσανε την κοινοτητα των Γραικων.

“Η χωρα οπου οι ψευτοαριστεροι μισουνε τον ανθρωπο που θαυμαζαν οι μεγαλυτεροι αριστεροι αντικαπιταλιστες
οπως ο Γκε βαρα και ο Καστρο”

Ποιόν άνθρωπο εννοείς;

“Η χωρα οπου η αριστερα σκεφτεται με ορους χιτλερικους λεγοντας »» Οι Ελληνες δεν ειναι καθαρη φυλη»’
λες και ειναι ..βρωμικη ενα πραγμα …”

Καμμία φυλή δεν είναι ‘καθαρή’.

“Η χωρα που η αριστερα ποτε δεν νοιαστηκε για τα δικαιωματα των μουσουλμανων η καθολικων Αλβανων
γιατι οσα Τζαμια και καθολικες εκκλησιες και να τους χτιζανε
αυτοι δεν προκειται στον αιωνα τον απαντα να ψηφιζαν ….αριστερα….”

Έχω ακούσει για πολλούς μουσουλμάνους μετανάστες που πήραν ελληνική υπηκοότητα και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς.

“βανδαλοι κουκουλοφλωροι δεν πειραζοντε ποτε και απο κανεναν
και ας σπανε μαγαζια
και ας ασκουνε βια σε ανηλικους που κρατανε ελληνικη σημαια
ας δερνουν κανενα φανταρακι που φοραει τα ρουχα της στρατιωτικης του θητειας.”

Γι’ αυτό αυτοί που τα σπάνε και βάζουν φωτιές και καίνε μαγαζιά και αυτοκίνητα θέλουν μια σφαίρα στο κεφάλι και πέταγμω των πτωμάτων τους στα βουνά…

“Κατι αναλογο συνεβαινε με τους Αρβανιτες της Αττικης οι οποιοι καλουσανε Αρβανιτη τον εαυτο τους
και Αρναουτη τους Αλβανους”

Και τους μουσουλμάνους τους αποκαλούσαν Αρβανίτες (κυρίως τους αποκαλούσαν Τουρκαλβανούς και Αρναούτες όπως λες αλλά και Αρβανίτες). Θα παραθέσω παραδείγματα αν θέλεις.

Πάντως Αλη τον Μιχα μην το πολυεμπιστευεσαι……
Εχει γταψει καν και καν….

””έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων”’

Οποτε μιλάμε ηδη απο το 1708
για Ελληνες ντοπιους Μωραιτες και επίλυδες
Αρβανιτες – Ελληνοαλβανους
συμφωνα με τις πηγες του Γριμμανη και του Μπαρμπαριγο.

Τωρα γνωμη μου ειναι οτι οι Αρβανιτες που ως γνωστο τα χωρια τους ειναι σε θυλακες.
Ειχανε συγχωνευθιε ακριβως γιατι ηταν ”Ενας λαος”’ με τους ντοπιους και αυτο πιστευω οτι οφειλεται στο οτι καταγονταν απο τη παραλια Αλβανια.

Γιατι αν επιτρεπεται τσακωθηκατε ;;;;

Σου παρεθεσα σε αλλο σχολιο μια πηγη πριν 350- 400 χρονια που αναφερει τα μερη του σημερινου Φιερι ,Λαμπερια και Μουζακια
ως τοπος καθοδου .

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο “Athenes, Ancienne et Nouvelle” του Guillet de la Guilletiere, 1676, σελίδα 89.

Ils sont en par……. Magnottes sont sur mer…”

Ας το μεταφράσουμε…

Ενα μέρος τους προέρχεται … απ’ τα μέρη που είναι κοντά στην Απολιμένα και την Σαπόζα κι ένα άλλο απ’ την περιοχή της Ηπείρου κοντά στα βουνά της Χειμάρας. Είναι γενναίοι απ’ την φύση τους, αποφασιστικοί κι ακούραστοι…..¨¨

Το όνομα Απολιμένα είναι στην πραγματικότητα μια παραφθορά του ονόματος της αρχαίας Απολλωνίας (η Πογιάνας η Μπογιάνας). Κι αυτό σημαίνει πως ένα μέρος των Αρβανιτών της Αττικής προερχόταν απ’ την περιοχή η οποία σήμερα έχει το, λατινικό και σχεδόν Ιταλικό, όνομα Φίερι.

Το όνομα Σαπόζα είναι στην πραγματικότητα η Σόπεζα στην σημερινή κεντρική Αλβανία, βόρεια της πόλης Φίερι. Το αρχαιότερο όνομα της ήταν Σπαλάτο ενώ σήμερα λέγεται Κριεκούκι κι αποτελεί τμήμα της περιοχής της Μουζακίας.

Αλλωστε τα μερη αυτα μοιαζουν και με τα μερη στα οποια τελικα αυτοι εγκατασταθηκαν

και αυτά τα μερη κατα την απογραφη την τουρκικη του 1431 φαινοντε πολυ πιο αραιοκατοικημενα απο τις υπολοιπες περιοχες της σημερινης Αλβανιας αρα καποιος πλυθησμος ειχε αποχωρησει απο κει.

Και βλεποντας τα μικροτοπονυμια στα αρβανιτικα χωρια θα δεις οτι οσα εχουν σχεση με την αλβανικη γλωσσα αλλα συγχρονως και τον αλβανικο χωρο
παρατηρουντε κυριως στα μερη εκεινα και οχι στην υπολοιπη Αλβανια πραγμα που φαινεται ερευνοντας και τον πινακα του Αρβαντινου
οπου τα χωρια και οικισμοι της περιοχης εκεινης μοιαζουν σε αρκετο βαθμο με τα αρβανιτοχωρια της Αττικοβοιωτιας.

Επισης σου ξαναειπα οτι οι πηγες τους καταγραφουν ετσι οπως λες
αλλα και ως Ελληνες η Αλβανους Ελληνες οποτε και αυτο επιβεβαιωνει τα παραπανω.

Εκει εχω καταληξει εγω.

“εχω 2 δημοτικα αλβανικα για την πολιορκεια των Ιωαννινων το 1913.
Αν θες να στα παραθεσω.”

Γιατί ‘οχι…

“Απλά παρέθεσε τα”

Ας δούμε έναν φανταστικό διάλογο που γράφτηκε το 1908, το «τραγουδι της Δεσπως», που αναφέρεται στην Σουλιότισα Δέσπω Μπότση ή Γιώργενα (σύζυγος του Γεωργάκη Μπότζη) «έργο» των Π. Σ. Πομόνη και Ι. Σ. Μπετρόπουλου:

«Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ” αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
«Γιώργαινα, ρίξε τ” άρματα, δεν είν” εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
– Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε, δεν κάνει»,
Δαυλί στο χέρι νάρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
«Σκλάβες Τούρκων μη ζήσομε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε».
Και τα φυσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.» (Π. Σ. Πομόνης – Ι. Σ. Μπετρόπουλος, «Ιστορία του Σουλίου, ή, ηρωικοί πόλεμοι των Σουλιωτών και Σουλιωτιδών», Κωνσταντινούπολη – 1908)

Στον κώδικα του Μ. Σπηλαίου διαβάζουμε για την επιδρομή των Αλβανών:«Οι Αρβανίτες ήλθαν όχι ως άνθρωποι αλλά ωσάν θηρία ή σαν μια φωτιά και ωσάν ποταμός και την αιματοχυσίαν οπού έκαμαν εις τους ευρεθέντας ταλαιπώρους χριστιανούς του Μορέος και τες σκλαβίες νόος ανθρώπινος αδυναzεί να τους λογαριάσει, οπού και όλον τον Μορέαν τον έγδυσαν εξ ολοκλήρουσι…………….Η Ζάτουνα, ως και η περί αυτήν χώρα, ήτο πυκνώς κατωκημένη, και αρκούντως ευημερούσα κωμόπολις. Αλλά οι Αλβανοι; αφού εφόνευσαν όσους ηδυνήθησαν, επώλησαν τους αιχμαλωτισθέντες εν Δημητσάνη και Ζατούνη εις τους πειρατάς της Βαρβαρίας, οίτιμες έδραμον εις τον κόλπον της Κυπαρισσίας, ίνα μετέσχωσι των λαιφύρων. Οικογένειαι τινές, καταφυγούσαι εις τα όρη, μόλις διεσώθηκαν…».
………
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου μετά από διετή προετοιμασία και έχοντας στα χέρια του ρητή διαταγή του Σουλτάνου « Να μη γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη αν δεν εξοντώσει τις αλβανικές ορδές» πέρασε το 1779 τα στενά.
Έφτασε στο Ναύπλιο και αποβιβάζει 2.000 άνδρες, δεν μπορεί όμως να βρει άλλους τούρκους πρόθυμους για πόλεμο με τους αλβανούς που η δύναμή τους έφτανε 10.000 με 15.000 άνδρες, γι αυτό τον συμβούλεψε ο δραγουμάνος του Νικόλαος Μαυρογένηςνα στραφεί στους Κλέφτες του Μοριά. Έγραψε λοιπόν ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου πρόσκληση προς τους Κλέφτες «Σας διορίζομεν να σκοτώνετε χωρίς φόβον τους ζορμπάδες. Είναι δικά σας όλα τα πράγματα των. Να μας φέρετε μόνο τα κεφάλια των και σας συγχωρούμεν όσα εκάματε καπαέτια…………» (Ιω. Φιλήμων ΔΙΦΕ σελ 82)

Οι Κλέφτες ήταν καχύποπτοι αλλά τότε μεσολάβησε ο Νικόλαος Μαυρογένης και άρχισαν να φτάνουν στο στρατόπεδο των τούρκων , οι οποίοι τους υποδέχτηκαν με φιλοφρονήσεις, στους ποιο σπουδαίους από τους Κλέφτες ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου έκανε πλούσια δώρα, στον Κόλια Πλαπούτα έδωσε ένα καπότο.
Δες ένα δημοτικό στοίχο που περιγράφει αυτή την συνάντηση τούρκων και Κλεφτών :

Να κάνουμε το ένα μας
και τούρκοι και ραγιάδες
τον τόπο να παστρέψουμε
από τους αρβανιτάδες. (Λαμπρυνίδης, “Η Ναυπλία», σελ.306).
………
Γράφει ο Θ Κολοκοτρώνης στα «απομνημονεύματα» :

«Εις τον πατέρα μου έστειλε χωριστό μπουγιουρτί έλθετε να βγάλουμε τους Αρβανλιτες και να εύρει ο ραγιάς το δίκιο του. Ο πατέρας μου εκίνησε με χιλίους στρατιώτες και έπιασε τα τρόκορφα. Δεν επήγε στον Καπετάμπεη διότι φοβείτο. Ο καπετάμπεης εσηκώθηκε από τους Μύλους, επήρεν 6.000 ταγκαλάκια και τους κλέφτες 3.000 και επήγεν εις τα Δολιανά. Τριπολιτσά κι έριξε ορδί. Ο πατέρας μου , σαν ήτο στα Τρίκορφα, του έστειλε ο Καπετάμπεης να πάγει σε δαύτονε, δια να τον προσκυνήσει. Ο πατέρας μου αποκρίθηκε δεν είναι καιρός να έλθωνα προσκυνήσω. Οι Αρβανίτες είναι στην Τριπολιτσά, ημπορούν να πιάσουν τον άγριον τόπον και να σκορπίσουν τότε μέσα στην Πελοπόννησο, να χουν τον τόπο. Τότε του έστειλαν 20 μπινίσια για τους καπεταναίους κι ένα καπότο για τον εαυτό του».
…..
οι αρχηγοί των κλεφτών και αρματωλών συσκεφθέντες εν πολεμικώ συμβουλίω απήντησαν και αυτοί ως εξής:

“Αρβανίτες
Το γράμμα σας το ελάβαμεν, και σας γράφομεν και ημείς ότι ποτέ δεν είχαμε σκοπόν για να αναταμωθώμεν με τους Τούρκους, διότι κι αυτούς θεωρούμεν κακούς εχθρούς μας, και νάρθουμε να σας χτυπήσουμε, τα θέλετε εσείς, γιατί από το καιρό που γένηκε το σεφέρι (επανάστασις) το Μάρτι το έτος 1769 και εμβήκατε στο Μωριά για να βοηθήστε τους Τούρκους και να κτυπήσετε εμάς τους Μωραΐτες δέκα χρόνια γένουνται από τον καιρό εκείνον έως σήμερα, που μας ετυραννίσατε, μας εγδύσατε, εσκωτώσατε τους πατέρες μας, τις μητέρες μας, τα αδέρφια μας, τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας και τους πατριώτες μας, και μας κάμετε τέτοια πολλά κακά που εμείς δεν μπορούμε πλιά να σας χωνεύσωμε, και ούτε να σας συγχωρήσωμεν, για δαυτό μαζωχθήκαμε ούλοι δω πέρα να σας χτυπήσωμε, και με την δύναμι του Θεού, αν μπορέσωμε και να σας διώξουμε πλια από το Μωριά. Αν εσείς θέλετε για να πολεμήσουμε και να σκοτωθούμε, εμείς σας συγχωρούμε για όλα τα χάλια που μας εκάματε, και ελάτε μερικοί από όλους σας να μας φέρετε τα άρματά σας, και να μας δώσετε και όσα χρήματα έχετε στα κεμέρια σας που τα μαζώξατε από τους πατριώτες μας, και ύστερα να σας στείλουμε με μεγάλο σιγουρητό στην πατρίδα σας, ελάτε και σας καρτερούμε, γιατί παν εκείνα που ξέρατε, ελάτε το ταχύ αλοιώς θα το μετανοήσετε.

Από Τρίκορφα 10 Ιουλίου έτος 1779
Με την συμφωνίαν από όλους τους κλέφτας και τους αρματωλούς του Μωριά, υπογράφουμε εμείς οι πρώτοι αρχηηγοί
Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης
και Αλέξης Ντάρας

Οι Υπαρχηγοί
Αναγνώστης Κολοκοτρώνης και οι αδελφοί του Αποστόλης και Γιώργος, Ιωάννης Θιακός, Ιωάννης Κόρδας, Ιωάννης Ρούσσης, Χρ. Ντουσιακίτης, Ιωάννης Ντάβος, Δήμος Μπαρακούρας, Πάνος Κρεμαστιώτης, Αναστάσιος Μιουτζάρας, Παναγιώτης Βεενετσαναίος, ή Παναγιώταρος, Γεώργιος Μαργέλης”.
…..
ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Έτσι ονομάζεται η ποραλία στην νότια μασχάλη της Ακροναυπλίας (Ιτς Καλέ) μέχρι τον όρμο Καραθώνα, η ονομασία οφείλεται το πιο κάτω περιστατικό: Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλουτο 1779 κάλεσε τους Αλβανούς στο Ναύπλιο και τους ανέβασε στο Παλαμήδι για να τους πληρώσει αυτά που ζητούσαν για μισθούς ανάλογα με το αξίωμα του κάθε ένα. Οι Αλβανοί περιχαρείς ανέβηκαν στην Καρά Ντάπια αυτή που οι Έλληνες λένε «Θεμιστοκλής» Τους οδηγούσε σε μικρές ομάδες από την ΒΔ πύλη κα από μια μικρή ξύλινη γέφυρα τους πήγαινε στην Ταβίλ Ντάπια αυτή που Έλληνες ονόμαζαν «Φωκίων», κάτω από την γέφυρα όμως υπήρχε ένα βαθύ χάσμα, η ξύλινη γέφυρα ήταν έτσι φτιαγμένη ώστε όσοι περνούσαν από εκεί να πέφτουν στο χάσμα στη δυτική πλευρά του Παλαμηδίου. Η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη και η ακτή αυτή ονομάστηκε Αρβανιτιά.
Υπάρχει σχετική διήγηση από τον Μ Λαμπρυνίδη «Η Ναυπλία» Αθήνα 1898 σελ 305.
…
ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου έστειλε «ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΔΙΑ» στους αλβανούς να φύγουν από τον Μοριά, όμως ο αρχηγός τους Μούρτο Άμζα κράτησε περιφρονητική στάση.
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου όπως είπαμε κάλεσε τους Κλέφτες όπως λέει ένα δημοτικό :
«Να κάνουμε το ένα μας Τούρκοι και ραγιάδες
Τον τόπο να παστρέψουμε απ τους Αρβανιτάδες».
Μετά το τέλος της μάχης ο Τζαζαερλής για λόγους τρομοκρατίας αλλά και σε ανάμνηση της νίκης του έστησε τρόπαιο ……… 5.000 κεφάλια αλβανών κόπηκαν και γδάρθηκαν και μετά κτίστηκαν σε σχήμα πυραμίδας, αυτό ονομάστηκε ο Αρβανίτικος πύργος, Ο Πουκεβίλ γράφει ότι η πυραμίδα διατηρήθηκε μέχρι το 1806-1807, τότε οι τούρκοι το εξαφάνισαν για να μη προσβληθεί ο Βελής (γιός του Αλή Πασά ) που είχε διοριστεί Μόρα Βαλεσής και είχε κατέβει στην Πελοπόννησο.
Όλα και όλα οι τούρκοι πρόσεχαν μη θίξουν τους Αλβανούς αφού πρώτα τους ξεπάστρεψαν.
…
ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ
«Αρβανίτικο Μακελειό» μια χαράδρα με χείμαρρο στα Καλάβρυτα, ονομάστηκε έτσι διότι εκέι κατέφυγαν όσοι αλβανοί γλύτωσαν από την ήττα στην Τρίπολη, με στόχο να περάσουν από το Αίγιο στη Ρούμελη. Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου του πήρε κατά πόδας μαζί με τους Κλέφτες και τους περικύκλωσε και φυσικά τους μακέλεψε, η στενωπός ονομάστηκε «Στενό της Σφαγής».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως Σ Τρικούπη εκδοσεις Χ Γιοβάνη Αθήνα 1978
2. Μεγ. Ελλ. Εγκυκλ. τόμ. ΙΖ΄,
3. «Ιστορία της Μάνης όλης» Νικήτα Νηφάκη.
4. Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος Αθήνα 1832 σελ 439-440
5. Αλβανοί Αρβανίτες Έλληνες του Σαράντου Καργάκου εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ Αθήνα 2005 Ε ΕΚΔΟΣΗ.

Ας δούμε και κάποια άλλα στοιχεία.

-Πόσοι ήταν στην Ελλάδα οι Αρβανίτες;

The size of Albanian population in Greece:

-The Arvanites are approximated to have been half of the Greek population before the exchange of Asia Minor Greeks in 1922, according to estimates by several amateur historians (Magliveras, Simeon, Spyros, the ontology of difference: Nationalism, localism and ethnicity in a Greek Village, Durham University, 2009, p.22)

-According to some estimates, the Christian Albanian population in Greece reached up to 45% by the 15th century, and they were then supplemented by an additional wave of Muslim Albanians in the 18th century (Trudgill). (1975: 6)

-An Albanian historian, Dhimiter Grillo, referring to Byzantine chronicler George Sphrantzes, indicates that during the middle of XV century, Albanians in Peloponnesus numbered 290000 and could provide 30000 fighters. (Arvanitet dhe Shqiptaret ne Luften Clirimtare te Popullit Grek, 1985)

–N. L. G. Hammond, a historian who is sympathetic to the Greek views, said that by the middle of the fourteenth and early fifteenth century the majority of the people of the Peloponnese were Albanian speaker. Â (N.L.G. Hammond, Greece Old and New, p. 44)

–George Finlay indicated that Peloponnesus still had a majority Albanian population during mid-nineteenth century. (George Findlay, A History of Greece: The Greek Revolution, pt.1, p. 29)

-In 1855, Edmond About estimated that 25% of Greece was populated by Albanians. (Edmond About, Greece and Greeks of present day, MDCCCLY, p. 49)

-A more conservative number comes from J. G. Hahn who in in 1854 estimated that of a total of one million inhabitants of Greece, about 173,000 were Albanians. (Vasiliiev, A. A., History of the Byzantine Empire, 1964, Vol. 2, p.615)

«Ο Finlay υπολογίζει ότι Αρβανίτες στην Ελλάδα αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού, και ότι είναι περίπου 200.000 στον αριθμό, από τους οποίους το ένα δέκατο ασπάζεται το Ισλάμ. Ο ταξιδιώτης στην Αττική δεν θα πρέπει να υποθέσει ότι ο χωριάτης που συναντάει στον Πάρνωνα κατάγεται από προγόνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα. Το λιγότερο θα μπορούσε να ισχυριστεί συγγένεια με αυτούς τους Ηπειρώτες των οποίων η συμπτυγμένη φάλαγγα υπό τον Πύρρο επανειλημμένα κατατρόπωσε τις λεγεώνες των Ρωμαίων. Η Βοιωτία επίσης και η Αργολίδα και η περιοχή γύρω από την Κόρινθο, μαζί με περιοχές της Ηλίας και της Μεσσηνίας…κατοικείται σχεδόν απόλυτα από Αλβανούς…» (The Home and the Foreign Review, Williams and Norgate, London-1863, vol. 3, p. 59-60;)

-Τί σήμαινε ‘Αρβανίτης’;

Αρβανίτης (λεξικά) –

*Λεξικό Τριανταφυλλίδη

Αρβανίτης, ο (Arvanitis), θηλ. Αρβανίτισα: 1. Αλβανικής καταγωγής Έλληνας (που παράλληλα με τα ελληνικά μιλάει και τα αρβανίτικα). 2. (μτφ. μειωτ.) αρβανίτης, ως χαρακτηρισμός ανθρώπου πεισματάρη και ξεροκέφαλου. 3. (παρωχ.) ο Αλβανός.
[μσν. Αρβανίτης < τοπων. Άρβαν(α) περιοχή της Αλβανίας –ίτης (πρβ. αλβανικός), Αρβανίτ(ης)-ισσα]

*Λεξικό Κριαρά

Αρβανίτης, ο., Αλβανίτης. 1) Ο κάτοικος της Αλβανίας : ‘ουκ έστι Έλληνες, μόνο Τούρκοι και Αλβανίτες’ (Μηλ. Οδοιπ. 641). 2) Αυτός που κατάγεται από την Αλβανία: ‘ήτον από την Ήπειρον, το γένος Αρβανίτης’ (Μαρκάδ. 5), ‘το αυτό έτος απίστησαν οι Αλβανίτες του Μορέως’ (Byz. Kleinchron. A’ 250).
[<τοπων. Άρβανον ή Άρβανα + κατάληξη –ίτης. Η λέξη τον 11ο αιώνα και σήμερα]

*Λεξικό Γεωργακά

Αρβανίτης (Arvanitis) ο, pl Αρβανίτες και Αρβανιτάδες.
1) Albanian (syn Αλβανός): prov ‘Αρβανίτη αν κάμεις φίλο, βάστα και κομμάτι ξύλο’, ‘σε ορισμένες βενετοκρατούμενες πόλεις .. κατοικεί μωσαϊκό από κατοίκους διάφορων εθνικών προελεύσεων, Έλληνες, Αρβανίτες κ.λ.’
2) member of formerly Albanian speaking communities (in s.Greece): ‘οι Αρβανίτες των Μεσογείων της Αττικής’,
3) fig unjust and unfair person (syn άδικος): ‘ο Θεός δεν είναι Αρβανίτης’, overheated (υπέρθερμός): ‘έκαψε τον φούρνο και τον έκαμε Αρβανίτη’,
4) region (Epir) north wind (syn βοριάς) [ethnicon Αρβανίτης]

*Εγκυκλοπέδια Πάπυρος-Λαρούς (Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, μετά πλήρους λεξικού της ελληνικής γλώσσης)
Αρβανιτιά, η., (Αρβανίτης+παράγωγ. Κατάληξη –ιά), ‘η χώρα των Αλβανών’, ‘η Αλβανία’ ||| (συνκδ.) ‘οι κάτοικοι της Αλβανίας’.

Αρβανίτικος, -η, -ο, ‘ο ανήκων ή αναφερόμενος εις τους Αρβανίτας, τους Αλβανούς’. ||| (το ουδ. ως ουσ.) το αρβανίτικο’ είδος χορού των Αλβανών. ||| τα αρβανίτικα’ η αλβανική γλώσσα. (Εγκυκλοπέδια Πάπυρος-Λαρούς. Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, μετά πλήρους λεξικού της ελληνικής γλώσσης, τόμος 3ος, Αθήναι)

*Greek/English dictionary, (Contopoulos 1903)
Αλβανίτης, ‘Albanian’.

-Άλλο Αρβανίτες και άλλο γνήσιοι Έλληνες

Η πιο σημαντική μαρτυρία γύρω από τους Αρβανίτες και την συμμετοχή τους στον Αγώνα είναι αυτή του Χρυσανθόπουλου Φώτιου-Φωτάκου που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Γέρου και έγραψε εξαιρετικά απομνημονεύματα που θεωρούνται “προέκταση” αυτών του Κολοκοτρώνη αφού ήταν πάντα δίπλα του και σαν φίλος και σαν υπασπιστής του. Εκπροσωπεί τον Μωραΐτικο λαό και τις απόψεις του γενικώς.

Τι γράφει; (Χρυσανθόπουλος Φώτιος-Φωτάκος, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ.Α’, 470):

{…Τοιαύτα έλεγαν εις τους ξένους, οίτινες ευκόλως επείθοντο, και ένας, ένας ήρχετο και επροσκολλάτο εις τον ένα και εις τον άλλον εξ αυτών, ο μεν δηλ. εις τον Μαυροκορδάτον, ο δε εις τον Νέγρην, και ο άλλος εις άλλον, εις τον Δημήτριον Υψηλάντην όμως δεν επλησίαζαν, διότι αυτός ήτο ενωμένος με το στοιχείον τού τόπου, και διά τούτο δεν τον εμπιστεύοντο ούτε ο Νέγρης, ούτε ο Καρατσάς, ούτε ο Μαυροκορδάτος. Κατά δυστυχία όμως με τούς τελευταίους τούτους εσυμφώνησαν όλη η φυλή των Αλβανών- Ελλήνων-Σουλιωτών(σημ.-Αρβανιτών δηλαδή-), και πρώτη όλων τούτων η νήσος Ύδρα έδωκεν εις αυτούς την ηθικήν και υλικήν δύναμιν. Όσον και αν θέλη τις να εξυμνήση τον ηρωϊσμόν και τον πατριωτισμόν της φυλής αυτής, θα την εύρη πάντοτε να αγαπά μάλλον τα υλικα συμφέροντα, παρά την αθάνατον δόξαν. Εντεύθεν και από αυτούς όλους έλαβαν την αρχήν των και εγένοντο εις τον τόπον όλα τα γνωστά δυστυχήματα τών εμφυλίων πολέμων και των άλλων ταραχών. Οι γνήσιοι Έλληνες θέλοντες να φανούν ανώτεροι και ανεκτικώτεροι δια τον γενικον σκοπόν, και να μη κατηγορηθουν ως αποκλειστικοί, ηθέλησαν να δεχθούν, και εδέχθησαν και απο όλα τα τμήματα πληρεξουσίους επί ψιλώ ονόματι και χωρίς να έχουν και πραγματικόν πληθυσμόν. Ούτοι ούτε φόρους επλήρωναν, ούτε αγγαρείαν καμμίαν έκαμναν, ούτε στρατιώτας έδιδαν, ούτε βάρη υπέφεραν, ούτε την παραμικραν δούλευσιν έκαμναν χωρίς να πληρωθούν. Όλα τα βάρη και τας βασανους του αγώνος οι εντόπιοι τας υπέφεραν μόνοι. Ούτοι ενεργούσαν γενναίως απαθώς και αδόλως, εκείνοι δολίως, υπούλως και πονηρώς εβουλεύοντο, ώστε κατώρθωσαν και απέκτησαν δικαιώματα, εδυνάμωσαν, έλαβαν την πλειοψηφίαν εις την διοίκησιν, και έσπρωξαν τούς έντοπίους έξω τών πολιτικών πραγμάτων. Το πνεύμα αυτό εξακολούθει τότε, το αυτό πνεύμα και η αυτή ενέργεια εξακολουθεί όλον ένα και έως της σήμερον. Ένεκα δε τούτου γεννάται η δυσπιστία μεταξύ τών Έλληνικών τμημάτων, και προέρχονται όλα τα κακά εις το Έθνος. Ενταύθα η πολιτική ραδιουργία ευρίσκει άφθονον τροφήν, η δε εθνική πρόοδος οπισθοδρομεί. Τέλος πάντων άρχισαν να συνέρχωνται οί πληρεξούσιοι και των δύο μερών, καί οι μεν ώρισαν ως τόπον συναθροίσεως το Κρανίδι και το Καστρί τής Έρμιόνης, το δε άλλο μέρος του Ύψηλάντη και Κολοκοτρώνη το Ναύπλιον….}

Διάφορα ζητήματα

-Οι Βαλκανικές Συνδιασκέψεις, που οργανώθηκαν να γίνονται κάθε χρόνο σε μια βαλκανική πρωτεύουσα από το 1930, ενεργοποίησαν μια σειρά άλλες εκδηλώσεις, που στόχευαν στη στενότερη προσέγγιση των λαών της Βαλκανικής. Ενθουσιώδεις θιασώτες της γαλλικής κυρίως αυτής πολιτικής, όπως είναι γνωστό, υπήρξαν ο Αλ. Παπαναστασίου και ο Ελ. Βενιζέλος. Μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, για την περαιτέρω καλλιέργεια του πνεύματος της συνεργασίας, οργανώθηκε στα Τίρανα το Συνέδριο των Βαλκανικών οργανισμών αυτοδιοικήσεως. Η Ένωση των Δήμων της Ελλάδος, με πρόεδρο τον Δήμαρχο Αθηνών Σ. Μερκούρη, όρισε ως εκπρόσωπο ανάμεσα σε άλλους τον γνωστό συγγραφέα ταξιδιωτικών κυρίως βιβλίων και άρθρων Γ.Π. Παρασκευόπουλο (πρόσφατα ανατυπώθηκε το βιβλίο του |Η Μεγάλη Ελλάς Περιηγήσεις ανά την Ρωσσίαν, Ρουμανίαν, Βουλγαρίαν, Σερβίαν, Τουρκίαν, Μακεδονίαν…|, 1898).

Για τον δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων η αποστολή στην Αλβανία δεν ήταν απλώς ένα υπηρεσιακό καθήκον. Η αρβανίτικη καταγωγή του προσέδωσε ιδιαίτερη σημασία στο ταξίδι αυτό, αφού είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να επικοινωνήσει με Αλβανούς παράγοντες και απλούς πολίτες στη μητρική του γλώσσα, απόδειξη ότι κατέγραψε τις εντυπώσεις του “ζωηρά κάπως χρωματισμένας” στο βιβλίο του |Δεκαπέντε ημέραι εις την Αλβανίαν| (Αθήναι 1931).

Ας δούμε τι λέει ο συγγραφέας στο βιβλίο του: «Όπως οι Έλληνες έχωμεν τα μοναστήρια και οι Τουρκαλβανοί έχουν τους τεκέδες….Μετά την Κρόγιαν επανήλθομεν εις Τίρανα και την επομένην διεπεραιώθημεν μετά τετράωρον επ’ αυτοκινήτου διαδρομήν εις μίαν μεγάλην και εξακουστήν Αλβανικήν πόλιν, την Σκόδραν (Σκούταρι), συνοδευόμενοι από τους βουλευτάς κ.κ. Παπαπάνον και Σικιέλ Σερεγκή, τον διευθυντήν της “Όρα” [εφημερίδας των Τιράνων] κ. Τ.Δίλον και άλλους. Είναι εκεί η καρδιά της Αρβανιτιάς. Όταν σας λέγουν: “Είμαι Αρβανίτης Σκορδιάνος”, εννοούν τον ηρωικόν, τον ανεκφύλιστον, τον αδάμαστον Αρβανίτην. Μεγάλη και ενδιαφέρουσα πόλις η Σκόδρα, περιβαλλομένη από λιμνοθάλασσαν με δύο-τρεις μεγάλας γεφύρας, συνδεούσας το έναντι τμήμα της. Μού ενθύμισεν η Σκόδρα την Βουδαπέστην, την οποίαν τέμνει ο Δούναβις, τηρουμένων, εννοείται, των αναλογιών.» (Γ.Π.Παρασκευόπουλος, “Δεκαπέντε ημέραι εις την Αλβανίαν”, Αθήναι 1931, τύπ. Πύρσου;)

– Ας δούμε τι μας μεταφέρει ο Μιχαήλ Λαμπρυνίδης για τον αλβανικό εποικισμό από Αλβανούς της Αργολίδας τον 15ο αιώνα, της Ύδρας, των Σπετσών και του Πόρου. Λέει: «Οι εκτός των τειχών του Ναυπλίου απομείναντες Αλβανοί κάτοικοι της Αργολίδας…διεκπαιρεώθησαν δι’ Ενετικών πλοίων και ώκισαν τας εγγύς Αργολικάς νήσους, Ύδραν, Σπέτσας και Καλαύρεια (Πόρον), ερήμους κατοίκων από πολλού διατελούσας εκ των πειρατικών επιδρομών, αίτινες εμάστιζον επί εκατοετηρίδας όλα τα ελληνικά παράλια…» Συνεχίζει και λέει: «…αποίκισις των Αλβανικών οικογενειών, αίτινες Αλβανόφωνοι ούσαι, την μητρικήν αυτών γλώσσαν έκτοτε, αποκλειστικώς σχεδόν καθιέρωσαν εν τω τόπω.» (Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου: «Οι αλβανοί κατά την κυρίως Ελλάδα και την Πελοπόννησον. Ύδρα-Σπέτσαι», Τυπογραφείον «Εστία», Αθήνα, 1907)

-Προσπάθειες για εξελληνισμό των Αλβανών

Οι κάτοικοι χωριού στην μητροπολιτική επαρχία Δρυϊνουπόλεως, ζήτησαν από την τοπική οθωμανική αρχή ναδιδάσκεται η αλβανική γλώσσα αντί της ελληνικής στο σχολείο. Σύντομα το αίτημα τους επικυρώθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του καζά Δελβίνου, το οποίο προσυπόγραψε και ο επίτροπος του μητροπολίτη• ο τελευταίος, όντας συνοδικός, απουσίαζε στην Κων/λη. (A.Y.E., 1885, ΑΑΚ, Δ.: Έγγρ. υπ. αρ. 5/11 (23) Αυγούστου του προξένου Αργυροκάστρου προς το υπΕξ.)

Κι εδώ η αντίδραση του Ελληνικού υπΕξ. ήταν άμεση. Πρώτιστο μέλημα των Ελλήνων στην περιοχή ήταν η «δια της ελληνικής γλώσσης προσηκείωσις του αλβανικού στοιχείου, που συναντάται με το ελληνικό και δεν είναι ενάντιο». Για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, αποδόθηκαν ευθύνες τόσο στον πρόξενο Αργυροκάστρου που δεν είχε διαγνώσει εγκαίρως το πρόβλημα, όσο και στον επίτροπο της μητροπόλεως που θεωρήθηκε ότι υπέγραψε χωρίς να μελετήσει με λεπτομέρεια το σχετικό κείμενο των αιτούντων. Κύριος φόβος των Ελλήνων υπήρξε η ενδεχόμενη υιοθέτηση του αιτήματος από την οθωμανική κυβέρνηση. (Α.Υ.Ε., 1885, ΑΑΚ, Δ: Έγγρ. υπ. αρ. 19/27 Σεπτεμβρίου (9 Οκτωβρίου) του προξένου Αργυροκάστρου προς το υπΕξ.)

Ο προσδιορισμός της Κορυτσάς, ως σημαντικού κέντρου για την προώθηση των σχεδίων των Αλβανών πατριωτών, προκάλεσε την αντίδραση του μητροπολίτη της πόλης καθώς και των μελών της δημογεροντίας που προσανατολίζονταν προς τον Ελληνισμό, παρά τη βλάχικη καταγωγή των περισσοτέρων από αυτούς. Περαιτέρω προχώρησαν και στη σύνταξη μυστικού υπομνήματος προς τοελληνικό υπΕξ. όπου υποδείκνυαν μέσα και τρόπους αντίδρασης απέναντι στους Αλβανούς εθνικιστές. Συγκεκριμένα πρότειναν:

α) την εγκατάσταση Έλληνα διπλωμάτη στην Κορυτσά, έστω και κατ’ αρχάςμη αναγνωρισμένου από τις οθωμανικές αρχές•
β) την προσάρτηση εκκλησιαστικώς μερικών χωριών στη μητρόπολη Κορυτσάς•
γ) τη συγκρότηση μυστικής ολιγομελούς αδελφότητας στην Κορυτσά με ελληνικούς προσανατολισμούς και με μερικά μέλη της που θα λειτουργούσαν ως όργανα της ελληνικής κυβέρνησης•
δ) τη μεοποιοδήποτε τρόπο και μέσα καταστροφή του αλβανικού κέντρου στο Βουκουρέστι.•
ε) την ενημέρωση της οθωμανικής κυβέρνησης για τις ενέργειες των Αλβανών εθνικιστών, ώστε να καταδιωχθούν τα μέλητης «Drita» στην Κορυτσά και στην Κων/λη•
στ) την οικονομική αλλά και ηθική ενίσχυση του μητροπολίτη Κοριτσάς και των χριστιανών προκρίτων που ήταν προσανατολισμένοι στο ελληνικό εθνικό ιδεώδες•
ζ) την επέκταση των δραστηριοτήτων του «Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» και την αποστολή στον αλβανικό χώρο δασκάλων, οι οποίοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ιδέα του κοινού παρελθόντος αλλά και συμφέροντος Ελλήνων και Αλβανών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος•
η) προστασία του βαθύπλουτου Ιωάννη Μπάγκα, που κατοικούσε στην Αθήνα, ώστε να μην επηρεαστεί από τους Αλβανούς εθνικιστές και με τρόπο που η περιουσία του μετά το θάνατο του να περιέλθει στα χέρια των χριστιανών προκρίτων Κορυτσάς με ελληνική συνείδηση. Σε όλα τα παραπάνω σημείωναν τον επείγοντα χαρακτήρα που έπρεπε να πάρουν οι σχετικές ενέργειες. (A.Y.E., 1886, [Β, 33]: Υπόμνημα περί του Αλβανικού ζητήματος. Εν Κορυτσά 1 (13)Σεπτεμβρίου το 1886. Η πατρότητα του υπομνήματος αποδεικνύεται από ιδιόχειρο σημείωμα του μητροπολίτη Κορυτσάς)

– Ο Γεώργιος Παχυμέρης (1242 – 1310), λόγιος, θεολόγος, κληρικός, φιλόσοφος, ιστορικός και μαθηματικός με πλούσια εκκλησιαστική και πολιτική δράση και εκτεταμένο συγγραφικό έργο, αναφερόμενος στους κατοίκους της Νέας Ηπείρου (Epirus Nova), χρησιμοποιεί τη μια το όνομα “Αλβανίτες”, σε μια άλλη περίπτωση το όνομα “Ιλλυριός”. Αργότερα χρησιμοποίησε κυρίως το “Ηπειρώτες” αντί του “Αλβανίτες”. (Georgius Pachymeres, ed. Bekker, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn 1835)

– Ο Νικηφόρος Γρηγοράς (1295−1360), Βυζαντινός ιστορικός συγγραφέας, λόγιος, θεολόγος, ρήτορας, μαθηματικός και αστρονόμος, πολέμιος θρησκευτικών αντιλήψεων του Μεσαίωνα. Αποκαλούσε τους Αλβανούς “Ιλλυριούς”. (Nicephorus Gregoras, ed. Schopen, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn)

Ο Μιχαήλ Κριτόβουλος (π. 1410- ;), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την Υστεροβυζαντινή περίοδο, αποκαλούσε τους Αλβανούς “Ιλλυριούς”. (Dokumente të periudhës bizantine për historinë e shqipërisë (shek. VI-XV), ed. Koço Bozhori, Akademia e Shkencave e RPSSH, Instituti i Historisë: Tiranë, 1978)

Ο Παναγιώτης Αραβαντινός με τη σειρά του, στα μέσα του 19ου αιώνα, θεωρεί τους Αλβανούς (ή Σκιπετάρους όπως τους αποκαλεί) αυτόχθονες, «γηγενείς», απογόνους των αρχαίων Πελασγών και Ιλλυριών, «ανήκοντες εις τον Χριστιανισμόν και Ισλαμισμόν» όπως χαρακτηριστικά λέει.

«Οι ξένοι έχουν διακρίνει επί μακρόν από τους γείτονες τους τον πληθυσμό που ζει ανάμεσα ανάμεσα στη λίμνη του Σκούταρι (Σκόδρα) και την Ήπειρο, ανάμεσα στον Βαρδάρη και την Αδριατική. Ευγνώμονες όντες στον χαρακτήρα, του δίνουν ένα γενικό όνομα. Για μερικούς, είναι οι Αλβανοί, ένας όρος που προέρχεται από την ονομασία που αποδόθηκε σε μία συγκεκριμένη περιοχή και στους κατοίκους της (Arbër, Arbëri); Οι Σέρβοι τους αποκαλούν Αρμπανάσσι, οι Έλληνες ‘Αρβανίτες’, οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι ‘Αρναούτ’…αυτοί οι πληθυσμοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπετάρ…» (Fernand Van Langenhove, “The Albanian nationality,” The formation of a nationality, p. 52)

«Όταν οι Έλληνες ελαττώθηκαν και αποδεκατίσθηκαν, είτε εκ των συχνών εμφυλίων πολέμων είτε από τις πολλές και ποικίλες εισβολές πολλών εθνών στα οποία αντιστάθηκαν ηρωικά και έπεσαν μαχόμενοι, ώστε πολλές πόλεις και χωριά ερημώθηκαν και ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε, ευδόκησε ο Θεός κατά τις ανεξερεύνητους αυτού βουλές να εγχύσει στο εξασθενημένο και αποδεκατισμένο σώμα του ελληνικού έθνους, αίμα αλβανικό, νεαρό και ακμαίο, κατ’ αρχάς συγγενές, ανδρείο και μάχιμο…μετά τον θάνατο του Γεωργίου Καστριώτη ή Σκεντερμπέη, του ηγεμόνα των Αλβανών, μέρος αυτού του πολεμικού έθνους, που ανήκε στην τοσκική φυλή, φεύγοντας από την υποδουλωμένη πατρίδα, μετανάστευσαν στην Ελλάδα…Από αυτούς τους μεγαλόσωμους και ρωμαλαίους, τους από πέντε αιώνες εγκατεστημένους στην Ελλάδα και εξηλληνισμένους Αλβανούς, κατάγονταν και ο γενναίος Νικόλαος Κριεζώτης…» (Λόγοι Επικήδειοι εκφωνηθέντες εν Σμύρνη και εν Χαλκίδι κατά την κηδείαν και την ανακομιδήν των λειψάνων του στρατηγού Νικολάου Κριεζώτου, Τυπογραφείο Αθ. Μαυρομμάτη, εν Αθήναις 1863, σελ. 49-50)

-Σχολεία, εκκλησία και εξελληνισμός των Αλβανών

There were no doubt schools in such centres as Jannina, Berat, Koritza, and Elbasan, but i they belonged to the Orthodox Church, and their whole ( instruction was in Greek). They taught the young Albanian that he was a Greek, that he must speak Greek, and that his mother-tongue was only a nursery dialect for children, or a barbarous patois for ” Turks.” As for the Muslims, school hardly entered into their notions. The Turkish conceptionof a school was a place where little boys squatted upon the ground, and recited the Koran by heart.

The knowledge of Greek letters was at no time rare in Southern Albania, but none the less the Albanians remained illiterate, isolated, and untaught. The few who went to the Greek Gymnasia in Koritza or Jannina, or to the University of Athens became, to all purposes, Greeks. But the bulk of the Albanian people had no intention of denationalized itself, and its patriotism in consequence was quite untainted by letters.

It was not until the second quarter of the seventeenth century that any Albanian developed the odd wish to use his language for literary purposes. The first pioneers seem to have come from among the Catholic clergy. Their record in this matter compares favourably with that of their Orthodox brethren, for whom the terms ” Greek ‘ and “Christian” seem to have been synonymous. The first Albanian book that was ever printed was an ” Imitatio Christi,” published in Venice in 1626.A Catholic Bishop of Uskub, by name Bogdanes, did much for the language. He used the Latin alphabet, and a few copies of his works are still extant. He had a more enterprising successor towards the end of the eighteenth century, an Orthodox teacher named Theodore, who lived in Elbasan. He was the first pioneer to attempt a serious study of the language, and his “Lexicon Tetraglosson ” (Latin, Greek, Vlach, Albanian) displays a real originality, since it claims for Albanian a place among the languages of Europe.

Clearly Theodore was a Pioneer born out of due time. It was a dangerous thing in those days to play with letters in Albania. Some fifty years later another Southern Albanian, Naum Veqilharxhi , took up Theodore’s task, and worked out mother alphabet. It made some progress in the districts around Koritza, and a few little booklets were printed in it. But by this time the jealousies of the Greek clergy were aroused, and it is generally believed among albanian patriots that Naoum, who was so reckless as to mitrust himself during an illness to the Greek hospital at Constantinople, was poisoned by order of the Patriarch. I repeat the story because it is interesting to note that the efforts of the Albanians to throw the ignorance of the centuries had already roused the hostility of the Orthodox Church. As yet the movement was in its infancy, and could be checked by the untimely deaths of its leaders…..

To keep Albania savage and ignorant is a fundamental principle of Abdul Hamid’s statescraft. Macedonia is covered with schools which disseminate the views of every conceivable racial propaganda. There are Greek schools to Hellenise Vlachs and Slavs and Albanians. There are Bulgarian schools which maintain the schism within the Orthodox Church. There are Servian schools to split the Slav element. There are Roumanian schools to detach the Vlachs from the Hellenic interest…Albanian schools ever came to be established at all. In 1884, however, the Albanian Society, which was busied in publishing its booklets and periodicals in Bucharest, contrived to open a secondary school for boys in Koritza. It had on an average about sixty pupils, who came from both Moslem and Christian families, while the teachers belonged to the Orthodox rite. Its success among the Christians, however, was limited, because from the first it was subjected to the systematic persecution of the Greek clergy. The reading of anathemas against it soon became a regular part of the ritual in the Greek cathedral. Its teachers were steadily boycotted. But even these methods proved ineffective, and ultimately the Greeks found it necessary to denounce the two principal Albanian teachers as traitors who were conspiring against the Sultan…The same organisation which founded the Albanian boys’ school in Koritza, opened schools at Pogradetz and in the Colonia district, but these also were closed mainly through the jealousy of the Greeks. On the coast there are secular Italian schools at Durazzo and Vallona, which have also had their share of persecution. The fears of the Turks and the jealousies of the Greeks have worked their will upon the Albanian movement so far as any external organisation goes. (Henry Noel Brailsford, Macedonia: its Races and their Future, London: Methuen & Co. – 1906)

-Και μια πληροφορία για ελληνική συνείδηση Αρβανιτών και Βλάχων

Αρμπανάσι Βουλγαρίας – »Προσθέτουμε, ὡσαύτως, τὴν περίπτωση τοῦ χωρίου Arbanas στὴν Βουλγαρία, ὅπου ἀπὸ τὸν 17ο αἰ. εἶχαν ἐγκατασταθεῖ Μοσχοπολῖτες ἔμποροι μεταπράτες, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὑπῆρξαν δραστήρια μέλη τῶν ἑλληνικῶν ἐμπορικῶν κομπανιῶν τοῦ Braşov καὶ τοῦ Sibiu, στὴν Τρανσυλβανία, ὅπου μετέφεραν τὸ ἑλληνικὸ φρόνημα, ὅπως δείξαμε στὸ βιβλίο μας L’Hellénisme en Transylvanie, Θεσσαλονίκη 1989 καὶ στὴν ἑλληνικὴ Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Τρανσυλβανίας, Θεσσαλονίκη 2004»

Διγλωσσοι πλυθησμοι υπηρχανε στη περιοχη της Νεας Ηπειρου από την εποχή του Στράβωνα.
Και κυριως την παραλια περιοχη που συγκατοικουσανε Ελληνες και Ιλλυριοι….

”’Αλλά όταν λες “δεν θα αποκαλούσανε έτσι” τί εννοείς;”’
Σου ξαναλεω οτι ετσι δηλαδη Αρβανιτες
καλουσανε τους Αλβανους,
οι μη Αρβανιτες Ελληνες πχ οι
Κολοκοτρωνης
Καραισκακης κλπ.
Επισης ο Κολοκοτρωνης αφησε απομνημονευματα που ειναι αναλυτικα για την καταγωγη του οποτε ουτε αυτος φαινεται να ηταν Αρβανιτης.

”’Πάλι ενδείξεις, όχι απτές αποδείξεις”’
Σου παρεθεσα πηγη πριν 350 χρονια ,
σου ειπα οτι οι παραδοσεις των παππουδων κατοικων απο τα Μεσογεια αναφερανε παραλια μερη
σου ειπα οτι στην απογρφη του 1431 οι παραλιες περιοχες ηταν πολυ πιο αραιοκατοικημενες απο την υπολοιπη Αλβανια σου ειπα για τα παρομοια τοπονυμια
οποτε δεν ξερω τι αλλο θες για να πειστεις.

””Επισης καλουσανε τον εαυτο τους και Ελληνα και Γραικο”
Λόγω θρησκείας περισσότερο.””
Από το κλασσικό βιβλίο του Μπίρη “Αρβανίτες, Οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού” ( σελ. 328 ) για αρβανιτόφωνους της Σικελίας που είχανε ερθει από την Πελοπόνησο.
Ο Πέτρος Καρολίδης …
Επεχείρησε , όπως γράφει στην σχετική διατριβή του ( Περιοδικό Ελληνισμός , έτος Ζ 1904 σελ. 176 – 183 ) , να μιλήση ελληνικά σε γηραιάν κατοικο της Piana dei Greci ( https://en.wikipedia.org/wiki/Piana_degli_Albanesi In 1941 during Mussolini’s invasion of Greece, the name was changed to Piana degli Albanesi so as to gain the locals support for the fascist regime’s imperialist intentions toward Albania ), εκατάλαβε όμως, ότι εκείνη μόνον αρβανίτικα ήξερε , και το είπε στον Ιταλό ο οποίος του την συνέστησε.
Οπότε : “Η αγαθή πρεσβύτις , μόλις ήκουσεν εμού λέγοντος , ότι η γλώσσα αυτής δεν ήτο κυρίως ελληνική , διαμαρτυρομένη, εν αγανακτήσει ανεφώνησε : Io sono propria Greca

Τα Μεγαρικά……

http://pwpl.lis.upatras.gr/index.php/pwpl/article/view/58/68

Ο Edmond About αναφέρθηκε στην Αθήνα, όχι γενικώς στην Αττική.

οι Αλβανοί διά των Κωλέττου, Κουντουριώτου, Δ.Βούλγαρη και Γ. Βούλγαρη, Τζαβέλλα, Δ. Νώτη Μπότσαρη και Δ.Μάρκου Μπότσαρη, Σπυρομήλιου, Αρτέμη Μίχου, Μέξη, Ν.Μπουντούρη και Δ.Μπουντούρη, Δράκου, Παλάσκα, Τομπάζη, Σαχίνη, Γρίβα, Καραϊσκάκη, Μπούμπουλη, Δ.Σαχτούρη και Κ.Σαχτούρη, Επαμεινώνδα Κριεζή και Δ.Κριεζή και Τσαμαδού,”’

Ολοι Αρβανιτες πλην των
Καραισκακης Παλασκας Κωλλετης Σπυρομηλιος οι οποιοι ηταν μη Αρβανιτες απο μανα και πατερα

”’Τί σχέση έχει η εθνικότητα με τη γλώσσα; ”’
Μα αυτο ακριβως επιβαιβεωνει η ηλικιωμενη του πρωην ”’Πιανα ντι Γκρέτσι”” – Χωρα ε Αρμερορεβε στα ντοπια
δηλαδη Πολη των Αρβανιτων….
Οταν ο συνομιλιτης της αμφισβητωντας την ικανοτητα της να μιλησει ελληνικα-γκρεκικα αμφησβητησε ουσιαστικα την γραικοσυνη της
αυτη απαντησε οτι ”Ειμαι πουρο Γκρέκα”’

Στα 3 δημοτικα τραγουδια [ αποσπασματα αυτων ] απο τη Τσαμουριά από τη συλλογη [Κένγκατ ποπουλορε νγκα Τσαμερια] φαινοντε τα εξης ….

Οτι οι Αλβανοι ενοπλοι των Ιωαννινων δεν ηταν ντοπιοι αλλα
Λιαμπηδες [ Απο την Αυλωνα ] και Τσάμηδες από τη Τσαμουριά – Θεσπρωτια γιατι ακριβως στην επαρχια Ιωαννινων δεν υηρχανε χωρια Αλβανων….

Σημ.Ταμπορετ ε βλιορες βιν……Περ Μπιζαν ε περ Γιαννιν..Τριμα Σκιπερια κα ….

Αλβανοτσάμηδες και Λιαμπηδες αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταρ και τη χωρα τους ονομαζανε Σκιπερια.
Με εντολη των Τουρκων πηγαν ενοπλοι στο Μπιζανι για να μην το απελευθερωσει ο ελληνικος στρατος.

Σημ.Πο Λουφτεν με κεμεπε ε μπαν , Βουρε Γκρεκουν νε νισιαν….,κανε λουφτε με Γιουνανε…..

Σημ. Λουφτον Τσαμ Λουφτον Τσαμ, νε πες πουσ ου μπεν ναμι

Εδω βλεπουμε οτι οι Σκιπεταροι της Τσαμουριας
οι οποιοι ειχανε σταλει στα Γιαννενα με εντολη της Οθωμανικης αρχης καλουσανε τον ελληνικο στρατο τοσο με την αλβανικη ονομασια [ Γκρεκ] οσο και με την Τουρκικη [ Γιουναν ] .

Κι εδω βλεπουμε οτι ολοι οι Αλβανοτσάμηδες ακόμα και οι ελληνοφωνοι μουσουλμανοι της Παραμυθιας αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταροι ετσι και οι αρβανιτοφωνοι του Πιανα ντι Γκρετσι αυτοπροσδιοριζονταν ως Γρεκοι
κι οτι δεν ισχυει απαραιτητα η εξισωση γλωσσα=εθνοτητα.

Η προφορική παράδοση προελευση των Γκέγκηδων απο τη σημερινη γεωγραφικη Βοσνια [αρκετων εξ αυτών και οχι ολων ]

Οι Γκέγκηδες κατοικούν σήμερα, στην πλειοψηφία τους, την περιοχή της βόρειας Αλβανίας και του Κοσόβου. Ομως, σύμφωνα με τις δικές τους παραδόσεις, οι Γκέγκηδες δεν είναι αυτόχθονες των περιοχών που ακτοικούν σήμερα αλλά ήρθαν στα μέρη εκείνα απο διάφορες άλλες περιοχές αλλά κυρίως απ’ την Βοσνία. Ας το δούμε αυτό.

Το 1908 η (Αλβανόφιλη) Βρετανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Mary Edith Durham επισκέφθηκε την βόρεια Αλβανία κι, ανάμεσα σε άλλους, τις “φυλές” των Γκέγκηδων. Κι οι Γκέγκηδες της είπαν πως, σύμφωνα με τις δικές τους (προφορικές) παραδόσεις, δεν κατοικούσαν πάντα σ’ εκείνα τα μέρη, αλλά πως είχαν έλθει εκεί προερχόμενοι κυρίως απο την Βοσνία η την Ερζεγοβίνη. Κι η Durham κατέγραψε αυτές τις (προφορικές) παραδόσεις στα βιβλία της “High Albania and its Customs in 1908”, “High Albania” και “Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans”.

Παρ’ όλο που, για την υπόθεση που εξετάζουμε, το βιβλίο που ίσως θα ταίριαζε καλύτερα θα ήταν το “Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans” το οποίο αναφέρεται πιο αναλυτικά απ’ τα υπόλοιπα στην καταγωγή των Γκέγκηδων αλλά κι άλλων πληθυσμών της ίδιας περιοχής, θα χρησιμοποιήσουμε εδώ κείμενα απ’ το πιο “λιτό” και συνοπτικό βιβλίο της M.E. Durham το οποίο είναι το “High Albania and its Customs in 1908”.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο της Mary Edith Durham “High Albania and its Customs in 1908”, σελίδα 454. Στο κείμενο αυτό η M.E. Durham καταγράφει τις (προφορικές) παραδόσεις των Γκέγκηδων της Maltsia e Madhe σχετικά με την καταγωγή τους.

“These tribes are divided into several marked groups. The first group Ι visited was Maltsia e madhe,……… precise district unknown.”

Επιβαιωση της καθοδου τους μεσα aπο πολιτισμικα στοιχεια.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο “Albanian Folk Verse: Structure and Genre” του Σκυπετάρου (πατριώτη) διανοούμενου Arsi Pipa, σελίδες 126-127. Αναφέρεται στα επικά τραγούδια των Γκέγκηδων.

“An area in northern Albania including Malci e Madhe, Dukagjin, and Kosove, cultivates a particular genre of epic songs sung ………he same with minor modifications…”.

Ας το μεταφράσουμε…

“Σε μία περιοχή της βόρειας Αλβανίας που περιλαμβάνει την Maltsia e Madhe, την [περιοχή του] Δουκατζίνη και το Κόσοβο “καλλιεργείται’ ένα ιδιαίτερο είδος “επικών τραγουδιών” τα οποία τραγουδιούνται με την χρήση της lahute, ενός [μουσικού] οργάνου που είναι το ίδιο με την Σερβο-Κροατική gusla. Ενα συνηθισμένο όνομα γι’ αυτά τα τραγούδια είναι “ kange kreshnikesh”, [δηλαδή] “ηρωϊκά τραγούδια”. Η λέξη kreshnik προέρχεται απ’ την [λέξη] “krajisnik” (Σερβο-Κροατικά “krajina”, σύνορο) που αντιστοιχεί στην Ελληνική “ακρίτης”, “στρατιώτης των συνόρων”, “miles limitaneus” (=στρατιώτης των συνόρων). Αυτά τα τραγούδια είναι όντως τραγούδια των συνόρων, ακριβώς όπως εκείνα που αποτελούν τον “κύκλο” του Διγενή Ακρίτα. Σύμφωνα με τον Stavro Skendi, τα Αλβανικά “ηρωϊκά τραγούδια” (kreshnike) προέρχονται απ’ τα Βοσνιακά “επικά τραγούδια”. Τα περισσότερα απ’ τα “θέματα” είναι τα ίδια, αν κι η “ανάπτυξη” τους συχνά αποκλίνει, αντικατοπτρίζοντας ηθικές και εθνικές διαφορές. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κροατία στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα), δύο απ’ τις περιοχές της, η Lika και η Krbva, έγιναν μία συνοριακή ζώνη στην οποία οι Τούρκοι κι οι Σλάβοι έδωσαν αιματηρές μάχες. Ο Mujo κι ο Alil (Αλβανικά: Muji και Halili), οι γιοί ένος Τούρκου “ιππότη” που κυριαρχούσε σ’ εκείνη την περιοχή, ξεχώρισαν σ’ εκείνες τις μάχες, και “ξεκίνησαν” την δημιουργία πολλών “επικών τραγουδιών”.

Σαν αποτέλεσμα της Αλβανικής επέκτασης στα Μετόχια, το Κόσοβο και το Σαντζάκ προς τα τέλη του 17ου αιώνα οι Γκέγκηδες ήλθαν σ’ επαφή με τους Ερζεγοβίνιους και τους Βόσνιους οι οποίοι είχαν ήδη μεταστραφεί στον Μωαμεθανισμό. Εφόσον κι οι ίδιοι οι Γκέγκηδες ήταν ήδη Μουσουλμάνοι κι αφού τα Βοσνιακά τραγούδια “επαινούν” τους Μουσουλμάνους που μάχονται ενάντια σε Ορθόδοξους Σλάβους, τους παραδοσιακούς εχθρούς των Γκέγκηδων, Μουσουλμάνων και Καθολικών, οι Γκέγκηδες υιοθέτησαν και “καλλιέργησαν” αυτά τα τραγούδια. Οι πιο όμορφες ραψωδίες μπορούν πραγματικά να βρεθούν ανάμεσα στους Καθολικούς Γκέγκηδες, μια απόδειξη πως η εθνικότητα, κι όχι η θρησκεία, είναι αυτό που έχει διαχρονική αξία για τους Αλβανούς. Υιοθετώντας τον “κύκλο” Muji-Halil, οι Γκέγκηδες διατήρησαν ανέπαφο το γεωγραφικό υπόβαθρο. Οι δύο ήρωες δίνουν τις μάχες τους πολύ μακριά απ’ την Αλβανία: η [πόλη] Jutbine (Udbine) κι η (Velika) Kladusha, δύο κύριες “ηρωικές τοποθεσίες” βρίσκονται στην “καρδιά” της Κροατίας, νότια και βόρεια απ’ το Bihac αντίστοιχα, ενώ ακόμη ένα “κέντρο” το Sinje (Sinj) βρίσκεται βόρεια απ’ το Σπαλάτο (Spilt). Οι ήρωες κι οι ηρωίδες είναι επίσης ίδιοι με μικρές τροποποιήσεις…”

Ας δουμε λιγα στοιχεια για τη δραση των Αρβανιτων στην Ηπειρο .
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι απο το κείμενο “Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi. Per Giovanni Musachi, despoto d’Epiro” όπως δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο “Chroniques gréco-romanes inédites ou peu connues publiées avec notes et tables généalogiques” του Charles Hopf, Βερολίνο 1873, σελίδες 270 έως 340.

Στο πρώτο απόσπασμα ο Μουζάκης αναφέρεται στην εκστρατεία του Ιωάννη Καντακουζηνού στην Αλβανία και τον αφανισμό των Αλβανών το 1336 (σελίδα 304).

«…et il prefato Giovanni Catacusino fa alcuni anni Imperadore, che fè la guerra in Albania et la roino».

Η μετάφραση έχει ως εξής.

«…κι ο προαναφερθείς Ιωάννης Καντακουζηνός ήταν σε παλαιότερους χρόνους Αυτοκράτορας, κι αυτός έφερε τον πόλεμο στην Αλβανία και την κατέστρεψε (την μετέτρεψε σε ερείπια)».

Στο δεύτερο απόσπασμα αναφέρεται πιο αναλυτικά στον αφανισμό των Αλβανών και το σταμάτημα της προέλασης τους (σελίδα 321), απο τον Ιωάννη Καντακουζηνό. Αναφέρεται επίσης και στον τοπικό ηγέτη της Ηπείρου που βρίσκεται πίσω απ’ την καταστροφή των Αλβανών.

Η μετάφραση έχει ως εξής.

“…και σ’ αυτούς τους πολέμους ο προαναφερθείς Ανδρέας Μουζάκης ο Δεσπότης έχασε [επίσης] και την πόλη των Ιωαννίνων, την πρωτεύουσα της Ηπείρου κι άλλα μέρη όταν ο προαναφερθείς Αυτοκράτορας Καντακουζηνός ήλθε εκεί από μακριά και διόρισε ως κυβερνήτη αυτής της πόλης έναν “ιδιώτη” (δηλαδή χωρίς προηγούμενα αξιώματα) ευγενή άνδρα που ονομαζόταν ΤΖΙΝΟΣ (η Γκίνος) ΣΠΑΤΑΣ, ο οποίος (δηλαδή ο Τζίνος Σπάτας) ήταν η μεγάλη αιτία για τον “ξεπεσμό” του οίκου του προαναφερθέντα Δεσπότη Μουζάκη αλλά κι [η αιτία για τον “ξεπεσμό”] κι άλλων Αρχόντων (της Αλβανίας). Κι αμέσως μετά ήλθε ο Τούρκος στην προαναφερθείσα Αλβανία και προκάλεσε την καταστροφή της, όπως θ’ ακούσετε, αλλά κι άλλων επαρχιών της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν ήταν καταστροφή μόνο για την Αλβανία αλλά για όλη την Χριστιανοσύνη”.

Αν κανείς διαβάσει προσεκτικά τα παραπάνω κείμενα, θα καταλάβει πως ο άνθρωπος τον οποίο οι ίδιοι οι πραγματικοί (εθνικά) Αλβανοί (όπως ο συγγραφέας των κειμένων) θεωρούν υπεύθυνο για την καταστροφή τους δεν ήταν άλλος από τον [Αρβανιτη ] Τζίνο Μπούα Σπάτα. Οι Αλβανοί μέχρι να “συναντήσουν” τους Μπούιους/Αρβανίτες των Σπαταίων προέλαυναν ασταμάτητοι, εκμεταλλευόμενοι το χάος που επικρατούσε στην Ηπειρο τα χρόνια εκείνα. Οταν τελικά οι Αλβανοί “συνάντησαν” τους Σπαταίους/Μπούιους/Αρβανίτες συνάντησαν και την “καταστροφή” τους, όπως έγραψε κι ο Μουζάκης, ο οποίος ήταν ένας απ’ αυτούς.

Εδω λεει ….Illyrian Macedonia = Αρβανίτικη Μακεδονία.Δεν γραφει καθολου για Ελληνικη Μακεδονία
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1674546209311871&type=3