Αθήνα 30/1/2015
Του Βασίλειου Κυρατζόπουλου
Σήμερα λήγει ο Ιανουάριος, πάμε ολοταχώς στην Άνοιξη. Όσοι επιβιώσαμε τον πενταετή μακρύ χειμώνα, σήμερα ελπίζουμε. Η προσδοκία μας είναι “να σταματήσει η κατρακύλα” προς το σκοτάδι. Σκοτάδι των μαύρων σύννεφων, που ήλθαν από την Δύση και σκέπασαν τον μεσογειακό ήλιο. Σκοτάδι του μαύρου χώματος, όπου χαντακώθηκαν μεθοδικά η Ρωμιοσύνη και ο Ελληνισμός από ισχυρότατα άνευ έδρας κέντρα. Η αναγέννηση όμως χρειάζεται μακρόχρονη προσπάθεια όλων των ελπιζόντων. Απαιτεί εργασία άνευ αποδοχών και διάρκειας πολλών τετραετιών. Μόχθος, που για να τον αντέξει άνθρωπος πρέπει να είναι εμπλουτισμένος με ανάλογη νοοτροπία και μόρφωση.
Είναι γεγονός ότι η αλλαγή νοοτροπίας, τρόπου σκέψης και η δημιουργία κοινότητας με βάση το εμείς και όχι το εγώ, απαιτεί πολλές δεκαετίες και πολλαπλά εργαλεία. Βασικά πρέπει να ξεκινήσουμε με το σφράγισμα των ρωγμών της δεξαμενής, όχι με την απώτερη σκέψη “πώς θα μοιράσουμε” το περιεχόμενό της αλλά το “πώς θα γεμίσουμε” την δεξαμενή περιφρουρώντας την. Πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε το μέγεθος της δεξαμενής, αλλά να διεκδικήσουμε την ενεργοποίηση των συγκοινωνούντων έτερων δεξαμενών, που το επιβληθέν αόρατο σύστημα μας έκανε ή να τις ξεχάσουμε ή να τις μνημονεύουμε σαν “μία γλυκόπικρη” ανάμνηση.
Προς στιγμήν προσπερνώντας την φιλολογία, απλοϊκά και με στόχο να βάλουμε πλάτη στο έργο “αλλαγής σελίδας”, θα προσεγγίσουμε μερικές άμεσες ρωγμές που ο καθένας μας γνωρίζει και μπορεί να στεγανοποιήσει. Το σημαντικότερο και άμεσο που επικαλείται να αντιμετωπίσει η “νέα ελληνική εποχή” και δεν αφορά μόνο το 40% των Ελλήνων αλλά όλο τον Δυτικό κόσμο, κυρίως τους προοδευτικούς, είναι η “αντιμετώπιση του Ισλάμ” (ας θυμηθούμε τους εναπομείναντες του charlie).
Ο στόχος κάθε ισλαμιστή που διέπεται από το Ισλαμικό Δίκαιο (Σαρία) είναι να μουσουλμανοποιήσει με κάθε μέσο την ανθρωπότητα, το επικαλούμενο Cihâd (=Τζιχάντ)[1]. Ως προς το Ισλάμ (που δεν ενδιαφέρεται για έθνη) το σύμπαν αποτελείται από δύο τμήματα:
- Darü’l-İslam, (Νταρ ουλ Ισλάμ), οι χώροι που έχουν μουσουλμανοποιηθεί (με βία είτε αυτόβουλα). Κάθε περιοχή του Darü’l-İslam, πρέπει να γειτονεύει με άλλη. Δηλαδή δεν υφίσταται αποκομμένο τμήμα του Darü’l-İslam.
- Darü’l-harb είτε Darü’l-küfr (Νταρ ουλ Χαρπ), οι χώροι που δεν έχουν μουσουλμανοποιηθεί. Είναι οι εμπόλεμοι χώροι που κατοικούνται από “υβριστές”, και ο μουσουλμάνος μάχεται για την κατάκτησή τους.
Η προφητεία ότι όποιος μουσουλμάνος πέσει στη μάχη επικράτησης του Ισλάμ θα είναι αθάνατος[2] από την μία, και η νομιμοποίηση της μοιρασιάς των λαφύρων[3] από την άλλη, προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον στους μουσουλμάνους πολεμιστές, που μάχονται για το Ισλάμ με ενθουσιασμό.
Εν όψη των βασικών αυτών αρχών γεννιέται το ερώτημα: “κατά πόσο είναι δυνατή η προσέγγιση στους ισλαμιστές”, στις συζητήσεις, που θα διεξαχθούν; Από την άλλη, το θέμα που πρέπει να απασχολήσει ειδικά την Ελλάδα, είναι η ισλαμική στρατηγική σκέψη: Οι ισλαμιστές αποδέχονται ότι τμήμα της γης αν έχει μουσουλμανοποιηθεί, θεωρείται δια παντός ισλαμικό έδαφος. Εάν χάσει δε αυτή την ιδιότητα (δηλαδή ο πληθυσμός του δεν θα είναι πλέον μουσουλμανικός), ναι μεν ο χώρος αυτός θεωρείται ισλαμικός, αλλά για την απώλειά του είναι υπεύθυνοι όλοι οι εν ζωή μουσουλμάνοι, και πρέπει να λογοδοτήσουν. Δηλαδή οι Οθωμανοί (δηλαδή οι Ισλαμιστές του Οθωμανικού κράτους ή αυτοί που διατηρούν αυτή την νοοτροπία), που απώλεσαν τα Βαλκάνια, θα φέρουν δια παντός αυτή την αμαρτία μέχρι την επαναφορά των Βαλκανίων στο Darü’l-İslam. Άρα το τζαμί των Αθηνών, που θα είναι ο 421ος εν Ελλάδι ισλαμικός λατρευτικός χώρος, δεν θα εξυπηρετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα που επικαλείται η Δύση, αλλά βήμα του Cihâd για να εξιλεωθούν οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι της Τουρκίας. Ειδικά τα τελευταία έξι χρόνια που οι αιτήσεις επανάκτησης της βουλγαρικής υπηκοότητας από Τούρκους πολίτες έχει δεκαπλασιαστεί, η Βουλγαρία, το Κοσσυφοπέδιο και η Βοσνία πρέπει να αντιμετωπιστούν με ανάλογη βαρύτητα και διπλωματία (και όχι μόνο), για να λάβουμε σωστά μηνύματα σ’ ότι αφορά τη Θράκη και τη Μακεδονία.
Από την άλλη η λανθασμένη ιστορική ταύτιση του τουρκικού εθνικισμού με το Ισλάμ, θα μας οδηγήσει σε λανθασμένα μονοπάτια επίλυσης των τεταμένων σχέσεων. Συγκεκριμένα, η θεωρία του Τουράν (θεωρία παντουρκισμού) εμπλουτίζεται με το Ισλάμ στη δεκαετία του 1960. Είναι η περίοδος που ηγείται του Εθνικιστικού Τουρκικού Κινήματος ο Alparslan Türkeş (Αλπαρσλάν Τουρκές)[4], ο οποίος κατά την θητεία του είχε εκπαιδευτεί στις Η.Π.Α. στα πλαίσια των προγραμμάτων “Αντιμετώπιση Κομουνιστικής Εισβολής”[5] και υπηρέτησε στους ημικρατικούς οργανισμούς της Τουρκίας (ÖHD-STK). Η εν λόγω ημικρατική οργάνωση, οργάνωσε το “Κυπριακό” από το 1955 και την γενοκτόνο πράξη των Σεπτεμβριανών από το 1953. Εξ άλλου πριν το 1960 ο παντουρκισμός[6] αντιμετωπίζει το Ισλάμ ως βασικό εχθρό του τουρκικού έθνους, θέση που υιοθετήθηκε από Νεότουρκους, Κεμαλιστές και τέλος από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας. Άρα η τούρκο – ισλαμική σύνθεση (Türk İslam sentezi) και η ισλαμική πορεία της Τουρκίας (Gülen – Erbakan – Özal – Gül – Erdoğan) είναι δύο τελείως διαφορετικές θέσεις – πορείες και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Η πραγματικότητα “δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα” είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εν λόγω ιστορική ανάλυση (ισλαμική ή τουρκική εισβολή;). Οι τουρκικές φυλές ανέκαθεν χρησιμοποίησαν τρίτες δυνάμεις για εισβολή – επικράτηση (το Ελληνιστικό βασίλειο των Βακτριανών για να εισχωρήσουν στο σημερινό Πακιστάν, το Περσικό βασίλειο των Σασσανιδών για να εισχωρήσουν στην Περσία, το χαλιφάτο των Αββασιδών για να εισχωρήσουν σε Μεσοποταμία και Ανατολία, τους Γότθους για να εισχωρήσουν στην Κεντρική Ευρώπη, το Βυζάντιο για να εισχωρήσουν σε Κασπία και Βαλκάνια και τέλος το ΝΑΤΟ για να εισχωρήσουν στον Δυτικό κόσμο). Το Ισλάμ όμως χρησιμοποίησε την κοσμική θεωρία που εκρέει από το Κοράνι για εισβολή (στρατολόγηση μαρτύρων του cihad) και την τρομοκρατία για την επικράτηση των κατεχομένων. Ένα άλυτο πρόβλημα των ισλαμιστών του 21ου αιώνα είναι το οικονομικό σχέδιο που απαιτείται για το Darü’l-İslam , που εκρέει και βασίζεται στο Κοράνι [πολεμικά λάφυρα – φεουδαρχικές αρχές (με συνάρτηση γεωργία – κτηνοτροφία) – δωρεές]. Άρα το Ισλάμ χρειάζεται υποταγμένους αλλόθρησκους για να μπορεί να ευπορήσει η άρχουσα τάξη και να συμβαδίσει με τα δεδομένα του 21ου αιώνα. Στην ουσία αυτή είναι η κεντρική ιδέα “επίκλησης Davutoğlu”. Ένα απλό παράδειγμα είναι η μοίρα της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, που με τα μέτρα του IMF (ΔΝΤ), μετοίκησε στην Τουρκία, η οποία εισάγει το ελληνικό βαμβάκι και πουλά βαμβακερά στα Βαλκάνια και στις τουρκικές αδελφές δημοκρατίες της Κασπίας, με 95% Τούρκους εργαζόμενους και φόρους που αποδίδονται στην Τουρκία[7].
Το έτερο θέμα, που πρέπει να ασχοληθούμε είναι η εσωτερική οπτική γωνία των γεγονότων. Θα δανειστούμε τις έννοιες “αισθηματική σφαίρα” και “ρεαλιστική λύση”. Χωρίς να αναφερθούμε στο παρόν κείμενο περί Ευρωπαϊκής (συν)ομοσπονδίας και Γερμανικών Αποζημιώσεων θα επικεντρωθούμε στο πώς αντιλαμβάνεται το “πατριωτικό μέτωπο” τον “Ελληνισμό” και την “Ρωμιοσύνη”[8].
Η ελπίδα είναι ότι δεν θα επικρατήσει η σκέψη “κατεχόμενη Βόρεια Κύπρος” έναντι της “κατεχόμενης Κύπρου”. Από την άλλη πρέπει να επιλυθεί το περίπλοκο θέμα σ’ ότι αφορά τους απογόνους των Τούρκων εποίκων, οι οποίοι έχουν γεννηθεί μεν στην Κύπρο, αλλά έχουν ανατραφεί με μίσος και χωρίς να γνωρίζουν την ελληνική πλευρά. Έτσι τα αιτήματα των Τουρκοκυπρίων, που θεωρούν τον εαυτό τους μειονότητα μέσα στην χώρα τους, είναι άλυτα και για τους ίδιους[9]. Όμως το “ρεαλιστικό” θέμα εάν αντιμετωπιστεί από την πλευρά μας ως θέμα που υπόκειται στην “αισθηματική σφαίρα”, δημιουργεί το ερώτημα περί της προτεινόμενης “ρεαλιστικής λύσης”.
Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα που πρέπει να ασχοληθούμε ως πραγματικά γεγονότα της “αισθηματικής σφαίρας”, όπως η διεκδίκηση των Ελληνικών πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σχολείων (αναγνωρισμένα από το Ελληνικό κράτος) σε: Οδησσό, Μαριούπολη, Κωνσταντινούπολη, Βυρηττό, Αλεξάνδρεια, Κάιρο, Ιεροσόλυμα, Χαρτούμ, Τρίπολη κ.ά. Τα σχολεία αυτά ιδρύθηκαν και λειτούργησαν με τον κόπο και το υστέρημα των εκεί ιστορικών κοινοτήτων μας. Επιπροσθέτως τα ευαγή ιδρύματα και η ακίνητη περιουσία που στηρίχτηκαν στον θεσμό των Βακουφιών[10], πρέπει να αποτελούν την ρεαλιστική απαίτηση της “αισθηματικής σφαίρας”. Είναι γεγονός ότι όποιος κάνει χρόνια εκπτώσεις δέχεται την αγάπη του πλησίον του μέχρι να πτωχεύσει. Τώρα που είμαστε σ’ αυτό το σημείο τι πρέπει να πράξουμε;
Κλείνοντας
Πολλές φορές έχει τονιστεί ότι το πρόβλημα του Ελλαδικού κράτους δεν ήταν οικονομικό αλλά πολιτισμικό. Το ψηφιδωτό του Ελληνισμού δεν αποτελούνταν από ευρωπαϊκές ψηφίδες, αλλά από τα ιστορικά κέντρα που υπέστησαν γενοκτονίες. Όταν ξεχνάμε τις κοινότητες και πλάθουμε φανταστικά δεδομένα για τους γενοκτόνους μηχανισμούς των κοινοτήτων μας, δεν θα σταματήσουν να συμβαίνουν στην Ελλάδα τα “μοιραία κακά”.
Θα επανέλθουμε με πολύ πιο πεζά θέματα, όπως η οικονομία. Να είστε όλοι καλά και να στηρίξουμε όλους αυτούς που κοπιάζουν για την αναγέννηση…
βκ
Σημειώσεις:
[1] Cihâd, στο Κοράνι αναφέρεται σε 24 διαφορετικά σημεία.
[2] Κοίτα Bakara Sûresi 154. Al-i İmran Sûresi 157, 169 – 171. Nisâ Sûresi 69, 74. Tevbe Sûresi 52. Hacc Sûresi 52. Muhammed Sûresi 4, στο οποία ρητά αναφέρεται ότι στις μάχες όποιος άπιστος δεν ενδίδει (δηλαδή δεν ασπάζεται το Ισλάμ), να αποκεφαλιστεί, γεγονός που παρακολουθούμε καθημερινά στα ΜΜΕ.
[3] Ganimet (λάφυρα), αναφέρεται ο τρόπος μοιρασιάς και τα δικαιώματα στα εδάφη και στις γυναίκες των εχθρών. Κοίτα Enfal Sûresi 1, 41, 69. Fetih Sûresi 19, 21. Hasr Sûresi 6 – 8. Mümtahine Sûresi 11.
[4] Απόστρατος συνταγματάρχης, που αποστρατεύτηκε με το κίνημα του 1960, λόγω των εθνικιστικών του θέσεων. Κοίτα http://en.wikipedia.org/wiki/Alparslan_Türkeş
[5] Υπηρέτησε στο Özel Harp Dairesi (πρώτα Seferberlik Tetkik Kurulu έπειτα). Η αντίστοιχη οργάνωση της Κόκκινης Προβιάς στην Ελλάδα. Κοίτα Β. Κυρατζόπουλος, Η Άγραφη Γενοκτονία Κωνσταντινούπολη 1955, εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2006.
[6]Κοίτα συγγράμματα των Yusuf Akçura, Nihal Atsız, Ziya Gökalp κ.ά.
[7] Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλος Ο Πολίτης τεύχη 527,528,529, «Πώς και πότε η Θεοδοσιούπολη έγινε Erzerum και η Κωνσταντινούπολη İstanbul, όπως στα ηλεκτρονικά μέσα: www.andibaro.gr/node/2795 , www.elzoni .gr/html/ent/339/ent.8339.asp , επίσης κοίτα sir Βασίλειος Μαρκεζίνης, Η Ελλάδα των κρίσεων, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011.
[8] Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλος, Οι εξελίξεις στην Τουρκία – οι Μειονότητες– ο Ο.Η.Ε. & η Κωνσταντινουπολίτικη Ελληνική Κοινότητα, Αθήνα, Ιούνιος 2013.
[9] Για το θέμα αυτό η Τουρκοκυπριακή εφημερίδα Afrika (Αφρική) έχει ενδιαφέροντα άρθρα. Κοίτα http://www.afrikagazetesi.net/.
[10] Κοίτα άρθρο Β.Κυρατζόπουλος, Ο θεσμός των Βακουφιών (Vakıf) στην Τουρκία τον 21ο αιώνα, Αθήνα Νοέμβριος 2014.