Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Ορισμένες σκέψεις για την οικονομική κρίση.
- Την οικονομική κρίση δεν την έφερε το Μνημόνιο. Το αντίστροφο έγινε. Η κρίση έφερε το Μνημόνιο.
- Το Μνημόνιο δεν είναι ασφυκτικά μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων και αύξησης της φορολογίας. Το Μνημόνιο είναι η δανειακή σύμβαση, δηλαδή μία συμφωνία κατά την οποία το ελληνικό κράτος δανείζεται χρήματα με τα οποία αποπληρώνει προηγούμενες δανειακές υποχρεώσεις. Η συμφωνία αυτή περιλαμβάνει ορισμένους όρους δανεισμού με τη μορφή α. στόχων δημοσιονομικών μεγεθών για την περίοδο της συμφωνίας και β. μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας.
- Το πραγματικό μεγάλο και μακροπρόθεσμο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι το μέγεθος του δημοσίου χρέους. Αυτό μπορεί να είναι όσο μεγάλο θέλει κανείς. Να το πω αντίστροφα: ακόμα και αν με μαγικό τρόπο μηδενίζονταν κάποια μέρα (πχ με διαγραφή), θα ξαναείχαμε πάλι πρόβλημα και μεγάλο χρέος σε μερικά χρόνια. Γιατί; Επειδή το πρόβλημα είναι άλλο: είναι ο μηχανισμός παραγωγής ελλειμάτων.
- Το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η αδυναμία καταβολής των δόσεων σήμερα. Είναι το ανάποδο: ότι οι δόσεις που πληρώνουμε σήμερα συνιστούν μόνο τους τόκους, όχι το κεφάλαιο. (Δεν μιλάω για τα δάνεια από το ΔΝΤ, αλλά από την ευρωζώνη). Μέχρι το 2020 πληρώνουμε μόνο τόκους και τότε θα αρχίσουμε να αποπληρώνουμε και το κεφάλαιο. Η διευκόλυνση αυτή αγοράζει χρόνο για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις -και να αρχίσουμε να παράγουμε- ώστε να έρθει η οικονομία σε θέση να μπορούμε τότε να αποπληρώνουμε μεγαλύτερα ποσά. Τα ποσά εξυπηρέτησης των δανείων σήμερα δεν είναι μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα ποσά πριν την κρίση ή πριν από 10-15 χρόνια.
- Η λύση στο πρόβλημα λοιπόν, δεν είναι η διαγραφή χρέους – αν και βοηθάει βέβαια – ή το κούρεμα. Η λύση είναι η στροφή στην παραγωγή.
- Η πάταξη της φοροδιαφυγής επίσης δεν θα λύσει (από μόνη της) το οικονομικό πρόβλημα. Λύση είναι πάλι η παραγωγή. Η παραγωγή πλούτου φέρνει εισοδήματα. Τα εισοδήματα θα φέρουν φόρους. Οι φόροι θα εισπραχθούν. Όταν στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών, δεν υπάρχει ούτε παραγωγή πλούτου, άρα ούτε εισοδημάτων, άρα δεν υπάρχει το υλικό για να φορολογηθεί. Η πάταξη της φοροδιαφυγής σήμερα έχει νόημα μόνο για εισοδήματα του παρελθόντος. Σήμερα η οικονομία κοιμάται.
- Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και οι Έλληνες πληρώνουν 4 δις για τις εισαγωγές τους ενώ εισπράττουν λίγο περισσότερο από 2 δις από τις εξαγωγές τους. Είναι αυτό βιώσιμο; Δε νομίζω. Πάλι η λύση είναι η παραγωγή και μέσω αυτής η εξισορρόπηση του ελλειματικού ισοζυγίου.
- Η διαγραφή χρέους ή ένα γενναίο κούρεμα από τους δανειστές (πχ τη Γερμανία) όχι μόνο δεν επαναφέρει την εθνική κυριαρχία στη χώρα, αλλά τη μειώνει περισσότερο. Αυξάνει την υποτέλεια στους δανειστές. Πότε επανέρχεται η εθνική -οικονομική- κυριαρχία στη χώρα; πότε μειώνεται η υποτέλεια; Όταν η χώρα παράγει αγαθά τα οποία καταναλώνει ο υποτιθέμενος επικυρίαρχος. Σήμερα, οι Έλληνες είναι που καταναλώνουν Γερμανικά προϊόντα και δεν πουλάνε τίποτα που καταναλώνουν οι Γερμανοί. Αυτός είναι ο λόγος της οικονομικής εξάρτησης. Λύση και πάλι είναι η παραγωγή. Η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που θα καταναλώνουν άλλοι λαοί. Μόνο έτσι θα ενισχυθεί η εθνική και οικονομική κυριαρχία.
- Το εμπορικό ισοζύγιο (εισαγωγές-εξαγωγές) δεν θα ισοσκελιστεί με τη μείωση των εισαγωγών, αλλά με την αύξηση των εξαγωγών. Είναι καλύτερα να εξάγεις 4 δις και να εισάγεις 4 δις, παρά να εισάγεις και να εξάγεις 2 δις. Γιατί; επειδή ταυτόχρονα έχεις ανάπτυξη των δραστηριοτήτων σου, επειδή δεν φτωχαίνεις χρησιμοποιώντας λιγότερα αγαθά και επειδή η σμίκρυνση του συνολικού μεγέθους της οικονομίας σου θα σε κάνει λιγότερο ανταγωνιστικό και με μικρότερες πιθανότητες να μπορείς να ανοιχτείς και σε επιπλέον αγορές. Άρα λύση και πάλι είναι η παραγωγή και οι εξαγωγές. Επίσης, εισαγωγές δεν είναι μόνο τα ακριβά ρούχα. Είναι το πετρέλαιο, τα φάρμακα, ακόμα και στοιχειώδη τρόφιμα (κρέατα) κλπ.
- Συνεπώς, πρέπει η χώρα να στραφεί στην παραγωγή. Ποια παραγωγή; Στην παραγωγή προϊόντων με υπεραξία και περιθώριο κέρδους. Ζητάς από μία καφετέρια ένα ποτήρι νερό και ένα σακουλάκι ζάχαρη. Το πιθανότερο να μη σε χρεώσει τίποτα. Δωρεάν, θα σου πει. Σιγά τα έξοδα. Αν προσέθετε όμως μία κουταλιά καφέ και σε λίγα δευτερόλεπτα το έψηνε, θα χρέωνε 4 ευρώ για το ολοκληρωμένο προϊόν . Δεν θέλουμε λοιπόν να παράγουμε και να εξάγουμε ζάχαρη, αλλά έτοιμο καφέ. [Προφανώς, σχηματικό το παράδειγμα].
- Ακόμα καλύτερα να παράγουμε και να εξάγουμε προϊόντα χωρίς επιπλέον κόστος παραγωγής. Αν φτιάξεις μία εφαρμογή για κινητό τηλέφωνο ή τάμπλετ, είτε πουλάς ένα κομμάτι, είτε ένα εκατομμύριο κομμάτια, το κόστος παραγωγής είναι -περίπου- το ίδιο. Ενώ αν παράγεις αγγουράκια, αυτό δεν συμβαίνει.
Συνεπώς, πρέπει η χώρα να στραφεί στην παραγωγή και ακόμα καλύτερα στην παραγωγή κάποιας υψηλής τεχνολογίας, ει δυνατόν.
Ποια είναι τα εμπόδια και τα προσκόμματα σ’ αυτό; Τα εξής:
η γραφειοκρατία, η βραδυκινησία και κωλυσιεργία του δημοσίου γενικώς αλλά και η δικαστική ειδικότερα, τα διάφορα μικροσυμφέροντα συντεχνιακά ή τοπικά και κοντόφθαλμα, η προστασία επαγγελμάτων, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα δηλαδή μεγάλα, μεσαία και χαμηλά. Επίσης, η πολιτική, νομική και οικονομική-φορολογική αστάθεια. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, τι θα ισχύσει αύριο, για πόσο ακόμα θα ισχύει αυτό που ισχύει σήμερα. Η πολυπλοκότητα των διαδικασιών, το γρηγορόσημο. Η έλλειψη μηχανοργάνωσης. Η έλλειψη υποδομής στο μεγαλύτερο τμήμα της χώρας σε συνδυασμό με τον υδροκεφαλισμό που πρέπει να κατεβαίνεις στην πρωτεύουσα ακόμα και για πολύ απλές δουλειές.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Τι κοινό έχουν οι εξής εταιρείες: Apple, Walt Disney, Harley Davidson, Amazon, Microsoft, Hewlett Packard;
Το κοινό τους είναι ότι ξεκίνησαν στο γκαράζ των δημιουργών τους!
Ε λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα αυτό είναι παράνομο! Για να ξεκινήσει μία επιχείρηση πρέπει να δηλώσει εμπορική έδρα. Δηλαδή: ενοίκιο, λογιστήριο, υπαλλήλους, λογαριασμοί. Χρειάζεσαι τον προϋπολογισμό ενός έτους ή περισσοτέρων ετών, πριν ακόμη ξεκινήσεις τις εργασίες.
Αν σκοτώσεις μία ιδέα, σκοτώνεις και τα παιδιά της. Γιατί; Για ποιον λόγο σκοτώνουμε συστηματικά τα παιδιά μιας ιδέας, δηλαδή την ενδεχόμενη επιτυχία μίας επιχειρηματικής ιδέας, πριν την ώρα της;
Η πραγματικότητα μας έδειξε ότι «με ένα άρθρο και ένα νόμο» δεν μπορεί να καταργηθεί το Μνημόνιο. Αυτό ίσως όντως ήταν σχήμα λόγου ή ακόμη περισσότερο μία ολόκληρη Γεωμετρία (σχημάτων) λόγου…
Αυτό εδώ το παράδειγμα όμως πράγματι μπορεί να ανατραπεί με ένα άρθρο και ένα νόμο: μία (νέα) επιχείρηση δύναται να δηλώνει ως έδρα της, την κατοικία του ιδιοκτήτη της.
Ποιο από τα εμπόδια που αναφέρθηκαν πιο πάνω δεν το επιτρέπει να γίνει; κανένα. Μάλλον ένα άλλο εμπόδιο: η μυωπία. Δεν είναι καιρός να φορέσουμε γυαλιά και να δούμε λίγο πιο μακρυά;
Συμπέρασμα: ας αρχίσουμε να βλέπουμε λίγο πιο μακρυά, ας αναρωτηθούμε τι χώρα θέλουμε, τι θέλουμε να παράγει η χώρα.
38 comments
Απόλυτα σωστές σκέψεις. Στα αίτια μπορεί να προσθέσε κανείς κα την νοοτρπία του καταναλωτισμού που τα θέλει όλα τώρα και εδώ.
Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει με ένα τόσο σωστό άρθρο. Έχω την αίσθηση ότι και σε κάποιο άλλο άρθρο σου, Ανδρέα, είχες αναφερθεί στην αναγκαιότητα παραγωγής και μάλιστα χρησιμοποιώντας (από κει το θυμάμαι) τα παραδείγματα Apple, Walt Disney, Harley Davidson κλπ. Να κάνω λάθος;
Απ’ όσα βλέπω και ακούω, στην Ελλάδα κυριαρχεί η συζήτηση για το πώς και πότε θα πάρομε την επόμενη δόση μας, όπως τους ναρκομανείς! Είναι θλιβερό να μην ακούει κανείς το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει επιτέλους να στηθεί ξανά ο από πολλών ετών καταστραφείς παραγωγικός ιστός της χώρας, διότι, χωρίς παραγωγή εγχωρίου πλούτου, είμαστε καταδικασμένοι αργά ή γρήγορα στην πτώχευση (χρεοκοπημένοι είμαστε ήδη), με ό,τι συνεπάγεται αυτό. «Ουκ επί δανείοις μόνοις ζήσεται άνθρωπος», για να παραφράσω το Ευαγγέλιο, εντούτοις οι πολιτικοί μας φαίνεται να μην το «καταλαβαίνουν» αυτό.
Χάθηκαν πέντε (κι ασφαλώς όχι μόνο τόσα) χρόνια, χωρίς να γίνει τίποτε προς την κατεύθυνση της παραγωγής, άρα και της ανάπτυξης. Αντιθέτως έγιναν και γίνονται πολλά, ώστε να αποτραπούν οι επενδύσεις, άρα και η αναστροφή του αρνητικού κύκλου. Το μόνο που είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπομε είναι φόροι επί φόρων, οι οποίοι όχι μόνο αποτρέπουν τις επενδύσεις και είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη, αλλά τελικά δεν αποδίδουν για το κράτος τα αναμενόμενα, διότι συνεχώς στενεύει η φορολογική βάση.
Σε μερικά κράτη (π.χ. Σιγκαπούρη) οι καινούριες επιχειρήσεις δεν φορολογούνται, ας πούμε, για μία πενταετία. Την δεύτερη πενταετία κι εφ’ όσον εξακολουθούν να είναι κερδοφόρες, φορολογούνται με μειωμένο συντελεστή. Και μόνον από τα δέκα χρόνια και μετά αρχίζουν να φορολογούνται κανονικά. Λίγο-πολύ νομίζω ότι αυτά τα γνωρίζουν οι «πολιτικοί» μας, ή έστω κάποιοι απ’ αυτούς, το ερώτημα είναι γιατί δεν τα εφαρμόζουν. Και φυσικά δεν εννοώ μόνο τα φορολογικά, αλλά και όλα τα άλλα που σωστά αναφέρεις στο άρθρο σου, για το οποίο σε συγχαίρω.
Πατριώτη ναι, το έχω αναφέρει και αλλού. Ουκ επί πρωτοτυπία μόνω ζήσεται άρθρον. Τα παραδείγματα των επιχειρήσεων τα έβαλα με ένα νέο άξονα εδώ: να μην σκοτώνονται νωρίς τα παιδιά μίας ιδέας. Αυτήν την παράμετρο δεν την είχα συμπεριλάβει στο παλαιότερο σχόλιό μου που θυμάσαι.
Ιδού ένα άλλο λαμπρό παράδειγμα της Εσθονίας. Από τα συντρίμμια του κομμουνισμού πριν 25 χρόνια, έγιναν πρωτοπόροι στην υψηλή τεχνολογία (συγκρκιτικά με άλλους). Δείτε εδώ – http://www.economist.com/blogs/economist-explains/2013/07/economist-explains-21
Αὐτὰ τὰ ἄρθρα ἔχουν κάποια ἀξία μόνον ὅταν γράφονται πρὶν άπὸ τὶς ἐκλογές. Τώρα, ποὺ ὁ λαὸς φήφισε συντριπτικῶς νὰ ἐπαιτήσουμε μὲ ἀξιοπρέπεια (!) τὰ χρήματα τῶν φορολογουμένων σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρωπαῖκῆς Ἑνώσεως, τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν γίνεται, πρὶν περάσουν τριάμισυ χρόνια καὶ ξαναπλησιάσουν έκλογές. «Ἀφ ὅντις ἡ γριά …αμήθη, ἔβαζε τὸ μάνταλο» λέει ὁ λαός, κατὰ τὸν Νικόλαο Πολίτη.
Σήμερα, κάθε Ἑλληνικὸ σπιτικὸ περιμένει κάθε μῆνα μιὰ πληρωμή, μικρὴ ἢ μεγάλη ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο. Εἶναι τὸ μόνο σταθερὸ καὶ προβλέψιμο μέρος τοῦ εισοδήματός του. Ὅσο αὐτὸ τὸ τακτικὸ εἰσόδημα ἔρχεται, κανεὶς δὲν ἀκούει τίποτε περὶ «παραγωγῆς». Ἔχουμε τριάμισυ ἑκατομμύρια συνταξιούχους καὶ δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ άπειραρίθμους ἀκόμη πού περιμένουν νὰ ζήσουν ἀποκλειστικῶς ἀπὸ αὐτούς. Κάποτε, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 2000, ποὺ ἤμουν ἐπίτροπος σὲ Ἱερὸ Ναό, θυμᾶμαι τοὺς ζητιάνους ποὺ συνέρρεαν. Δὲν ἤξεραν, ἄρα γε, ὅτι ἡ μόνη πραγματικὴ λύση εἶναι ἡ «παραγωγή», ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ἀρθρογράφος ; Καὶ ὅμως ὄχι ! Καλύτερη λύση εἶναι ἡ ἁρπαγή. Βέβαια, ὑπάρχουν διάφοροι τρόποι νὰ εἶναι κανεὶς ἅρπαξ. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι κανεὶς βίαιος. Μπορεῖ κάλλιστα νὰ παριστάνει, πειστικῶς, τὸν ἀναγκεμένο. Ἤ, νὰ κατεβαίνει σὲ διαδηλώσεις ἐναντίον τοῦ νόμου Γιαννίτση, τότε που μποροῦσε ἀκόμη νὰ ἀποτραπεῖ ἡ καταλήστευση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ κεφαλαίου τῶν παιδιῶν του.
Μάλιστα, ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε καὶ λίγο σοφιστές, καὶ ἡ ἐπαιτεία ἕνα εἶδος παραγωγῆς εἶναι : παράγει ἀναπαυμένη συνείδηση στὸν ἐλεοῦντα. Ἐάν, λοιπόν, τὸ συγκριτικὸ πλεονέκτημα τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ ἱκανότης πρὸς ἐπαιτείαν καὶ ἁρπαγήν, ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἐννέα φανερὲς ἢ συγκεκαλυμμένες πτωχεύσεις της στὰ 194 χρόνια ὑπάρξεώς της ὡς κράτους, γιατί ὁ ἀρθρογράφος μᾶς καλεῖ νὰ τὸ ἀπεμπολήσουμε ; Ἂς δοκιμάσει πρῶτα να πείσει ἕναν καὶ μόνον ἐπαίτη ἔξω ἀπὸ Ἱερὸ Ναὸ νὰ άφήσει τὴν ἐπαιτεία καὶ νὰ πιάσει δουλειά. Ἂν τὸν πείσει, τότε, ἴσως, θὰ πείσει κάποιους καὶ τὸ ἄρθρο του.
Σὲ χονδρὰ νούμερα, στὰ 30 χρόνια τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, κάθε Ἕλληνας, Ἑλληνίδα καὶ Ἑλληνόπουλο ἔπαιρνε άπὸ τοὺς φορολογουμένους τῆς ὑπολοίπου Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως κατὰ μέσον ὅρον 850 εὐρὼ τὸν χρόνο. Συμπληρωματικῶς σὲ αὐτά, χάρη στὴν συμμετοχὴ στὴν Εὐρωζώνη, ἡ Ἑλλάδα συμπλήρωνε τὸ εἰσόδημα κάθε Ἕλληνος, Ἑλληνίδος καὶ Ἑλληνοπούλου μὲ περίπου 2000 εύρὼ τὸν χρόνο ἀπὸ δανεικά. Ὁ μέσος Ἕλληνας ψηφοφόρος, καὶ ὄχι μόνον τῶν Συριζανέλων, ἰσχυρίζεται ὅτι τὰ 2000, πού τώρα τοῦ λείπουν, μποροῦν νὰ τὰ δώσουν οἱ φορολογούμενοι στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη χωρὶς δυσκολία. Νὰ συνεχίσουν, δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἔκαναν τὰ τελευταῖα πέντε χρόνια μὲ τὴν κρίση. Καὶ ἔτσι, ὁ μέσος συνταξιοῦχος εἶδε καὶ αὔξηση στὴν σὺνταξή του ἀπὸ τὸ 2012, ὅπως δείχνει τὸ σύστημα ΗΛΙΟΣ ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν νὰ ἐγκαταστήσουμε, κόντρα στὴν ἐθνικὴ κυριαρχί…α, ὑπερηφάνεια καὶ ἀξιοπρέπεια, οἱ βρωμεροὶ καὶ ἀνάλγητοι καὶ άπάνθρωποι (κατὰ τὴν πλειοψηφία τῶν γραφόντων στὸ «Ἀντίβαρο») δανειστές. Μία, λοιπόν, ἐνέργεια ἀμέσου ἀποδόσεως, πού θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει νὰ μειωθεῖ ἡ ἁρπαγὴ καὶ νὰ αὐξηθεῖ ἡ παραγωγή, θὰ ἦταν νὰ ἀποβάλει ὁ ἐκδότης τοῦ «Ἀντιβάρου» τοὺς πιὸ θρασεῖς ὑπερμάχους τῆς ἁρπαγῆς άπὸ τὸν ἱστοτόπο. Ἔτσι θὰ ἦταν οἱ πράξεις του συνεπεῖς πρὸς τὸ κήρυγμα ὑπὲρ τῆς «παραγωγῆς» στὸ ἄρθρο του.
Τέλος, πόσο βέβαιοι εἴμεθα ὅτι ἑταιρεῖες ὅπως ἡ Walt Disney, ἡ Microsoft, ἡ Apple εἶναι κυρίως παραγωγικὲς καὶ ὄχι ἁρπακτικές ; Πόσο κοστίζει νὰ κατασκευασθεῖ ἒνα smartphone Apple ; Ὄχι πολύ περισσότερο ἀπὸ ἕνα smartphone Android τοῦ σωροῦ. Πωλεῖται ὅμως σὲ τριπλασία τιμή. Καὶ τὰ κέρδη παρκάρονται στὴν Ἰρλανδία. Μιλᾶμε γιὰ παραγωγή, ἔτσι δὲν εἶναι ; Καὶ πῶς ξέρουμε ὅτι ὁ κώδικας τῆς Microsoft δέν περιέχει ἀντιγεγραμμένα κομμάτια μὲ Γενικὴ Δημόσια Ἄδεια, πού σημαίνει ὅτι τὰ προϊόντα τῆς Microsoft θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ αὐτὰ ἀνοικτοῦ κώδικος ; Ἤ, μήπως, δὲν ἀγόρασε ἡ Walt Disney ὅλο τὸ Κογκρέσσο τῶν ΗΠΑ, ὥστε νὰ ψηφίσει μεγάλη παράταση ζωῆς στὰ διακιώματα πνευματικῆς ἰδιοκτησίας ;
Θα πω το χιλιοειπωμένο, ότι κάποτα κι εμέις παρήγαμε, ώσπου ήρθε η λαίλαπα που λεγόταν “Ανδρέας”
Χαίρετε. 1. δεν μας αφήνουν να παράγουμε. 2. δεν υπάρχουν δανειστές και δανειζόμενοι. η Τράπεζα κόβει το χρημα και το μοιράζει στα κράτη, στα κόμματα, στους ιδιωτες. 3. δόξα τω Θεω, από το 2010 ξεκαθάρισε ότι η Τράπεζα κυβερνα, παγκοσμίως, και ότι οι πολιτικοί ειναι μαριονέτες. απαλλαχτήκαμε από τους πολιτικούς! η παγκοσμιοποίησι βαδίζει με βάσι την επιστήμη και το χρημα, γι΄αυτό ειναι “ανίκητη”.
Απόλυτη συμφωνία με κ.κ. Σταλίδη και Πατριώτη.
Κ. Γεωργάνα,
Σίγουρα δεν αναφέρεστε στο (περίπου) 20% που από το ’81 και μέτα (και με πλάτη την απελπισία του μεγάλου ποσοστού που σιχάθηκε) ευθύνεται για τις κυβερνήσεις που ευθύνονται γι’αυτό που ζούμε σήμερα;
Πραγματικά είχαμε εξαγωγική δύναμη….Κάποτε εξάγαμε βερύκοκα (και όχι μόνο) σε όλο τον κόσμο…Τώρα τα εισάγουμε από την Τουρκία!!!! ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!!!!
Όχι κ. Γεωργάνα, η λύση είναι μόνο η ανάπτυξη μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την υποστήριξη του Κράτους και ενός αποδοτικού ευέλικτου δημόσιου τομέα. Όχι με τα μέρτα που έφεραν τα αποτελέσματα του 2012 που γράφετε….
Ο πατέρας μου που είναι πιο κάτω από τον “μέσο συνταξιούχο” δεν έχει δει καμία απολύτως αύξηση….
Τουρισμὸς καὶ γεωργία, μᾶς κάνουν Τυνησία. Αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς μπορεῖ νὰ μᾶς έξασφαλίσει ἡ δῆθεν ἐπιτυχημένη οἰκονομικὴ πολιτικὴ πρὸ ΠΑΣΟΚ. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, μεταξὺ τοῦ 1955 καὶ τοῦ 1972, ἔφυγαν μετανάστες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα 1,2 ἑκατομμύρια νέοι ἄνθρωποι.
Ὑπάρχει πολιτικὴ συναίνεση γιὰ τὴν ἀπηνῆ δίωξη τῶν ἁρπακτικῶν δραστηριοτήτων στὴν Ἑλλάδα, ὥστε νὰ ὑπάρξει περιθώριο καὶ γιὰ παραγωγή ; Βάσει τῶν ἀποτελεσμάτων τῶν ἐκλογῶν, ὄχι. Βάσει τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν γραφόντων στὸ «Ἀντίβαρο» ὄχι.
[ΔΙΕΓΡΑΦΗ ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΦΡΑΣΗ 9 ΛΕΞΕΩΝ]Αγαπητέ κ. Σταλίδη
Είμαστε στο 2015 μΧ και στο ρωμαίικο ντοβλέτι ακόμα συζητάμε για το αν η χώρα χρειάζεται να παράγει ή όχι.
Στην ιδιότυπη αυτή σοβιετία υπάρχουν διάφορες παράξενες ιδέες βαθειά ριζωμένες ή τουλάχιστον έτσι θέλουν πολλοί να πιστεύουμε.
Δεν είμαι διατεθειμένος να ασχοληθώ με το ναί ή όχι. Αυτό είναι θέμα κλινικού ψυχοπαθολόγου.
Το μόνο λογικό ερώτημα είναι γιατί η παραγωγή στό σύνολό της συκοφαντείται, διαστρεβλώνεται και τελικά εμποδίζεται?
Στο βιβλίο “Greek Vehicle & Machine Manufactures 1800 to Present” του κ. Λ. Σκαρτσή και στο βιβλίο “ Made in Greece “ των κυρίων Λ. Σκαρτσή καί Γ. Αβραμίδη, θα βρεί ο αναγνώστης μια πλειάδα προσπαθειών κατασκευής μηχανημάτων, μηχανών εσωτερικής καύσης και οχημάτων οι οποίες “θάφτηκαν” ψυχρά.
Στο βιβλίο του κ. Γ. Καραμπελιά “ Μια υπονομευμένη άνοιξη. Στίς ρίζες της οικονομικής εξάρτησης.” θα διαπιστώσει ο αναγνώστης οτι το “θάψιμο” δέν αφορά μόνο τον τομέα μηχανών και οχημάτων αλλά ουσιαστικά όλο το παραγωγικό φάσμα.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε το κλασικό βιβλίο του Βάτση “ Η βαρειά βιομηχανία εν Ελλάδι “, αλλά και την αρθρογραφία του “ Οικονομικού Ταχυδρόμου “ , τότε το βασικό σας ερώτημα μάλλον τροποποιείται.
Πλέον δέν συζητάμε για το αν η χώρα χρειάζεται να παράγει ή όχι αλλά αν η χώρα επιτρέπεται να παράγει ή όχι και τι ακριβώς?
Γνωρίζετε φυσικά ότι εμπόδια, δουλείες δηλαδή, υπάρχουν ακόμα και στην πρωτογενή παραγωγή, (βόειο και χοιρινό κρέας, γάλα, ζάχαρη, ελαιώνες, αμπελώνες), αλλά ακόμα και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά πρέπει να ανοίξουμε τις ντουλάπες και να βγάλουμε έξω τους σκελετούς που έθαψε το ντοβλέτι.
Προς όσους έχουν την εντύπωση ότι «δεν μας αφήνουν να παράγουμε», παραπέμπω στον πρόσφατο νόμο 4321/2015 της παρούσας κυβέρνησης, ο οποίος ονομάστηκε νόμος «για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας»(!)
Σύμφωνα με το άρθρο 31, προβλέπεται πως αν κατά τον χρόνο διάλυσης μιας εταιρείας δεν έχουν εξοφληθεί όλες οι υποχρεώσεις της προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ευθύνη πληρωμής έχουν και οι μέτοχοί της αλλά και οι πρώην μέτοχοι σε περίπτωση που μετέχουν ή μετείχαν με ποσοστό άνω του 10%.
Αυτή τη ρύθμιση δεν μας την επέβαλε κανείς. Νομίζω είναι πασιφανές πώς αντί για επανεκκίνηση, προωθεί την πάταξη της επιχειρηματικότητας.
Την απλή αλλαγή που προτείνεται στο άρθρο πιο πάνω, δηλαδή να μην είναι υποχρεωτική η δήλωση εμπορικής έδρας, δε νομίζω να μας την εμποδίζει κανείς.
Την κωλυσιεργία των δικαστηρίων έως και 15 έτη για να τελεσιδικήσει μία υπόθεση, διάρκεια η οποία σαφώς ενθαρρύνει απατεώνες, δεν μας την επέβαλε κανείς.
Τη δαιδαλώδη γραφειοκρατεία, η οποία παρήγαγε τους ενδιάμεσους, το γρηγορόσημο και τη διαφθορά μικρού και χαμηλού επιπέδου, δε μας την επέβαλε κανείς.
Ορισμένα πράγματα δεν δικαιολογούνται να τα υιοθετούμε σε καιρούς τέτοιας κρίσης: ένα είναι ο εφησυχασμός ότι κάποιοι άλλοι φροντίζουν για μας χωρίς εμάς. Ένα άλλο είναι η μοιρολατρία ότι (δήθεν) θέλουμε αλλά δεν μας αφήνουν.
Αυτά τα δύο πράγματα είναι που μας βυθίζουν. Όποιος δεν θέλει να μοχθήσει το ρίχνει είτε στο ένα, είτε στο άλλο για να κάνει και τους άλλους σαν τον εαυτό του. Αυτή είναι η δικτατορία της μετριότητας. Καιρός να πάψουμε να βλέπουμε φαντάσματα και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σαν χώρα. Σε παλαιότερο κείμενό μου έλεγα ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα της γεωγραφίας και της εγγύτητας γενικά, με α. τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και β. τον χώρο παραγωγής υψηλής τεχνολογίας, μειώνεται σταδιακά. Και να μάθει κανείς σήμερα οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, και να ανταλλάσσει ιδέες με άλλους αντίστοιχούς του, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία. Δίνω πιο πάνω το παράδειγμα της Εσθονίας, η οποία από μία διαλυμένη χώρα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έγινε (συγκριτικά) πρωτοπόρος στην υψηλή τεχνολογία, για τα δεδομένα της. Το Skype γράφτηκε στην Εσθονία. Ορίστε ξανά ο σύνδεσμος. http://www.economist.com/blogs/economist-explains/2013/07/economist-explains-21
Δείτε εδώ πώς διατήρησε την ορμή τεχνολογικής παραγωγής η Ιρλανδία στα χρόνια της κρίσης. http://www.antibaro.gr/article/12352
Εγώ λέω το πολύ απλό πράγμα: στα χέρια μας είναι πολύ περισσότερα πράγματα από όσα νομίζουμε. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτό το απλό. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους ανάλογα με τις πραγματικές μας δυνάμεις.
Το αν «επιτρέπεται να παράγει» το απάντησα ήδη. Το τι δύναται να παράγει, αυτό θα πρέπει να το σκεφθούν και να το αποφασίσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να πάνε τη χώρα μπροστά και να μην πέσουν στις δύο παγίδες που έθεσα: τον εφησυχασμό ή τη μοιρολατρία.
Δεκτές διαφωνίες!
Ανδρέας.
κ. Σταλίδη
Θα παραβλέψω και το οξύ ύφος και τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, θα θεωρήσω ότι
το πάθος σας για την ανάγκη επανεκκίνησης της παραγωγικής μηχανής της χώρας σας παρέσυρε.
Δεν ισχυρίσθηκα ποτέ ότι Νεφελίμ, Μπαχομέχ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις έρχονται από την κοίλη γη και σκοτώνουν κάθε προσπάθεια.
Γράφετε εσείς ο ίδιος :
“Την κωλυσιεργία των δικαστηρίων έως και 15 έτη για να τελεσιδικήσει μία υπόθεση, διάρκεια η οποία σαφώς ενθαρρύνει απατεώνες, δεν μας την επέβαλε κανείς.
Τη δαιδαλώδη γραφειοκρατεία, η οποία παρήγαγε τους ενδιάμεσους, το γρηγορόσημο και τη διαφθορά μικρού και χαμηλού επιπέδου, δε μας την επέβαλε κανείς.”
Ακριβώς το ίδιο βλέπω και εγώ αλλά από την …ανάποδη.
Στήν παραγωγική διαδικασία της χώρας έμπλεξαν κατά καιρούς, εκτός από τους βιοτέχνες που εύκολα πέφτουν θύματα όλων των παραπάνω τρωκτικών, και μεγαλοκεφαλαιούχοι όπως οι Μποδοσάκης, Ωνάσης, Νιάρχος, Ανδρεάδης, Τσάτσος, Στράτος – Κατσάμπας, Δράκος κα.
Όλοι οι παραπάνω είχαν και την οικονομική και την πολιτική δύναμη να πολεμήσουν ” Τη δαιδαλώδη γραφειοκρατεία, η οποία παρήγαγε τους ενδιάμεσους, το γρηγορόσημο και τη διαφθορά μικρού και χαμηλού επιπέδου”.
Το αποτέλεσμα διαχρονικά το γνωρίζετε, οι αυτοκρατορίες διαλύθηκαν και τα εμπόδια παρέμειναν και …αυξήθηκαν.
Δεν διαφωνώ καθόλου στην ανάγκη για παραγωγή, επεσήμανα ότι υπάρχουν νομικά εμπόδια κρυμένα μέσα σε αυτό που και εσείς ονομάζετε ” δαιδαλώδη γραφειοκρατεία”.
Ο κ. Καζάκης πιστεύει ότι τα νομικά αυτά εμπόδια είναι αποτέλεσμα των προσαρτημάτων, που κατ αυτόν, βρίσκονται κάτω απο κάθε δανειακή σύμβαση που οι πολιτικοί μας έχουν υπογράψει.
Μπορεί και να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι.
Έχω το δικαίωμα να χαρίσω στον εαυτό μου την πολυτέλεια της αμφιβολίας μετά από 32 χρὀνια στην (δευτερογενή) παραγωγή.
Εσείς δεν έχετε αμφιβολία βέβαια ότι εγώ ο δειλός και οκνηρός, θέλω να κάνω και τους άλλους …σαν τα μούτρα μου.
Μηδενί δίκην δικάσεις πρίν αμφί μύθον ακούσεις.
Σας εύχωμαι κ. Σταλίδη, εσείς, δίκην νιτσαιικού υπερανθρώπου, να συγκρουστείται με τα εμπόδια και να καθαρίσεται την κόπρο.
Γράφετε «Εσείς δεν έχετε αμφιβολία βέβαια ότι εγώ ο δειλός και οκνηρός, θέλω να κάνω και τους άλλους …σαν τα μούτρα μου.»
Συγγνώμη. Δεν εννοούσα εσάς. Δεν σας γνωρίζω καθόλου άλλωστε, οπότε δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μιλάω γενικά. Αυτές οι δύο τάσεις κυριαρχούν στη χώρα. Ελπίζω να συμφωνείτε μ’ αυτό. Γι’ αυτές τις τάσεις μιλούσα.
Ουσιαστικά δεν διαφωνούμε.
@ Οπούντιο Λοκρό
“Ο κ. Καζάκης πιστεύει ότι τα νομικά αυτά εμπόδια είναι αποτέλεσμα των προσαρτημάτων, που κατ αυτόν, βρίσκονται κάτω απο κάθε δανειακή σύμβαση που οι πολιτικοί μας έχουν υπογράψει”
O Καζάκης μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά οι “αυτοκρατορίες” που αναφέρετε, καταστράφηκαν πριν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Ούτε είναι έργο των τελευταίων η γραφειοκρατία, η διαφθορά, το γρηγορόσημο και η εν γένει αδιαφορία των ανευθυνοϋπευθύνων που μάς κυβερνούν εδώ και 40 χρόνια. Όταν φθάσαμα στα μνημόνια, είχαμε ήδη σταματήσει να παράγομε (ίσως και για τον λόγο αυτό φθάσαμε εκεί).
Μήπως ο πόλεμος κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μόνης ικανής να συμβάλει στην παραγωγή και την ανάπτυξη, δεν άρχισε με τις κρατικοποιήσεις του Καραμνλή από το 1975 και μετά, για να συνεχιστεί και επεκταθεί επί ΠΑΣΟΚ;
Ο κ. Σταλίδης έχει απολύτως δίκιο και κάποτε πρέπει να ψάψομε να πιπιλάμε την καραμέλα του “δεν μάς αφήνουν”.
Δυστυχώς Οπούντιε Λοκρέ, γραφειοκρατίες κλπ είναι καθαρά αποτέλεσμα δικών ΜΑΣ νοοτροπιών περί δημοσίου. Δεν μας της επέβαλε κανένας τρίτος…
Πράγματι, από το 1975 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση – και μάλον δεν έχει μηδενίσει ακόμα…
Και δεν είστε ο μοναδικός με εμπειρία στην δευτερογενή παραγωγή….Δείχνετε όμως έλλειψη εμπειρίας του Κυνηγητού που “έφαγε” η ιδιωτική (και κυρίως ΕΞΑΓΩΓΙΚΗ) πρωτοβουλία από το ’81 και μετά (με την ευθύνη της έναρξής του πάντως να ανήκει σε κάποιον γηραιό επίτιμο της πολιτικής σκηνής όταν ήταν Υπουργός Συντονισμού).
Στη διάθεσή σας για περαιτέρω λεπτομέρειες.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ….
Δηλαδή κ. Γεωργάνα, από ΠΑΣΟΚ και μετά είδαμε το φως μας, ε; Και με την διάλυση της Γεωργίας και του Τουρισμού είμαστε καλύτεροι από την Τυνησία, ε;
Και αλήθεια, με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ το 2009, πόσοι έφυγαν ως μετανάστες;
Υπήρχε παραγωγή και ένα υγιές εμπορικό ισοζύγιο κ. Γεωργάνα….Αλλά ήρθε 1981 και χάλασαν οι δείκτες….Θεωρώ πως γνωρίζετε το ιστορικό των βασικών δεικτών της Ελληνικής Οικονομίας ανά τις εποχές και τις περιόδους. Αρκεί να μην είστε επιλεκτικός!!!
Ο Τσοβόλας τά’δωσε όλα κ. Γεωργάνα….Και τώρα ήρθε ο λογαριασμός!!! Αλλά δυστυχώς με μία γενιά διαφορά….Και όχι απαραίτητα σ’αυτούς που τά’φαγαν μαζί τους!!!!!
Με κουράζει η αναπόληση της Χρυσής Εποχής των Κλαδικών και των κοινωνικοποιήσεων!!!!!
Αυτό που έγραψα πιο πάνω για το νόμο περί «επανεκκίνησης της οικονομίας» είναι το κεντρικό σημείο σε άρθρο της Καθημερινής σήμερα. Ούτε παραγγελία να ήταν.
Το αντιγράφω
http://www.kathimerini.gr/819220/article/oikonomia/epixeirhseis/pws-enas-nomos-gia-thn-epanekkinhsh-ths-oikonomias-skotwnei-to-epixeirein
Πώς ένας νόμος για την «επανεκκίνηση της οικονομίας» σκοτώνει το επιχειρείν
ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΡΟΣ
«Οι ρυθμίσεις σχετικά με τις υποχρεώσεις του μετόχου μειοψηφίας σε περίπτωση αναστολής λειτουργίας της επιχείρησης δεν ισχύουν για νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ή αναγνωρισμένο χρηματιστήριο σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε.» τονίζεται στην επίμαχη διάταξη.
«Οι ρυθμίσεις σχετικά με τις υποχρεώσεις του μετόχου μειοψηφίας σε περίπτωση αναστολής λειτουργίας της επιχείρησης δεν ισχύουν για νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ή αναγνωρισμένο χρηματιστήριο σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε.» τονίζεται στην επίμαχη διάταξη.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Υστερα από πολύμηνες προσπάθειες, ο επιχειρηματίας με τη λαμπρή επιχειρηματική ιδέα καταφέρνει να βρει χρηματοδότη πρόθυμο να επενδύσει ένα μέρος από τα κεφάλαια που απαιτούνται για την υλοποίηση αυτής της ιδέας. Ικανοποιημένος για το γεγονός ότι θα προχωρήσουν τα σχέδιά του, προσφέρει στον επενδυτή ένα ποσοστό της εταιρείας ως «αντάλλαγμα» για τη διάθεσή του να μοιραστεί το επενδυτικό όραμα ρισκάροντας τα χρήματά του.
Δυστυχώς, όταν φτάνει η ώρα των υπογραφών, ο επενδυτής ακυρώνει τα πάντα. Και όχι άδικα. Εχει μόλις συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται πλέον ο νόμος περί ανωνύμων εταιρειών. Στην Ελλάδα, ο μέτοχος μειοψηφίας σε μια εταιρεία οφείλει να εγγυηθεί με την προσωπική του περιουσία τις ενδεχόμενες ληξιπρόθεσμες οφειλές που θα προκύψουν απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία σε περίπτωση που το επενδυτικό πλάνο αποτύχει και η εταιρεία βάλει λουκέτο. Και όχι μόνον αυτό.
O «ATΥΧΟΣ κ. 10%»
Ο επενδυτής του 10% ή του 20% -ο οποίος είναι πολύ πιθανό να μη μετέχει καν στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας ούτε και σε κανένα από τα όργανα λήψης αποφάσεων- θα έχει επενδύοντας την υποχρέωση να καλύψει με την προσωπική του περιουσία όχι μόνο τις ληξιπρόθεσμες οφειλές που αντιστοιχούν στο δικό του ποσοστό, αλλά ακόμη και το σύνολο της οφειλής.
Στην πράξη, το ρίσκο του να επιχειρεί κάποιος στην Ελλάδα δεν περιορίζεται πλέον μόνο στο κεφάλαιο που θα επενδύσει ο ίδιος, αλλά απλώνεται και στο σύνολο της προσωπικής του περιουσίας, η οποία μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο των διατάξεων του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων και σε ό,τι προβλέπει αυτός: κατασχέσεις τραπεζικών καταθέσεων, δεσμεύσεις ακίνητης περιουσίας κ.λπ.
Η διάταξη που βάζει «φωτιά» στο επιχειρείν ψηφίστηκε τον περασμένο Μάρτιο ως τμήμα του νόμου για την «επανεκκίνηση της οικονομίας». Τότε η προσοχή είχε εστιαστεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων, αλλά και στη διάταξη που καθιέρωνε την παρακράτηση φόρου με συντελεστή 26% σε όλες τις επιχειρήσεις που κάνουν εισαγωγές από χώρες του λεγόμενου ευνοϊκού φορολογικού καθεστώτος ή από χώρες που χαρακτηρίζονται ως μη συνεργάσιμες φορολογικά.
Η διάταξη ψηφίστηκε κανονικά, αλλά οι επιπτώσεις της έχουν αρχίσει να φαίνονται τώρα, καθώς οι υπηρεσίες των ασφαλιστικών ταμείων καλούνται να περάσουν στο στάδιο της εφαρμογής. Δηλαδή, έρχεται η «ώρα του λογαριασμού». Τι αναφέρει όμως το επίμαχο άρθρο που θα προκαλέσει πολύ μεγάλη συζήτηση;
«Αν κατά τον χρόνο διάλυσης νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας δεν έχουν εξοφληθεί όλες οι υποχρεώσεις του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας προς τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, οι, κατά τον χρόνο διάλυσης αυτών, μέτοχοι ή εταίροι κεφαλαιουχικών εταιρειών με ποσοστό συμμετοχής τουλάχιστον δέκα (10%) τοις εκατό ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρο με το νομικό πρόσωπο ή τη νομική οντότητα για την καταβολή των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών, προσθέτων τελών, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων. Επίσης και κάθε πρόσωπο που υπήρξε μέτοχος ή εταίρος κεφαλαιουχικών εταιρειών με ποσοστό συμμετοχής τουλάχιστον δέκα (10%) τοις εκατό, ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρο με το νομικό πρόσωπο ή τη νομική οντότητα για την καταβολή των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών, προσθέτων τελών, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων, που δημιουργήθηκαν κατά τη χρονική περίοδο της ιδιότητας του μετόχου ή εταίρου. Οι ρυθμίσεις της παραγράφου αυτής δεν ισχύουν για νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ή αναγνωρισμένο χρηματιστήριο σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε.».
Πολλά προβλήματα
Ο τρόπος που είναι διατυπωμένη η διάταξη -η οποία έχει ήδη ενεργοποιηθεί από τις 21 Μαρτίου, ημέρα δημοσίευσης του νόμου στο ΦΕΚ- δημιουργεί πολλά προβλήματα. Προκύπτει ότι ευθύνη απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία μπορεί να έχουν και πρώην μέτοχοι εταιρειών, οι οποίες οδηγούνται σε κλείσιμο. Αρκεί, μέρος των ληξιπρόθεσμων οφειλών να είχαν δημιουργηθεί ενώ οι συγκεκριμένοι διατηρούσαν την ιδιότητα του μετόχου.
Προφανώς, η διάταξη αποσκοπεί στο να περιοριστεί το φαινόμενο του να ανοίγουν εταιρείες «φαντάσματα», οι οποίες αφού χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη συγκεκριμένου στόχου, βάζουν «λουκέτο» αφήνοντας υπέρογκα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία. Ομως, στην πράξη προκύπτει ότι εκτός από αυτές τις εταιρείες «φαντάσματα» πλήττονται και όσοι θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στον επιχειρηματικό στίβο, όχι μόνο από τη θέση του βασικού μετόχου αλλά ακόμη και του μετόχου μειοψηφίας.
Το κόστος του «λουκέτου» και στον μικρομέτοχο
Η διάταξη που μεταφέρει το βάρος της επιχειρηματικής αποτυχίας και στον μικρομέτοχο, έχει προκαλέσει ήδη πολλές αντιδράσεις όχι μόνο από τον επιχειρηματικό κόσμο αλλά και από τις ίδιες τις υπηρεσίες των ασφαλιστικών ταμείων.
Μιλώντας στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο τέως πλέον διοικητής του ΙΚΑ, Ροβέρτος Σπυρόπουλος, υποστήριξε ότι οι υπηρεσίες του ΙΚΑ έχουν ήδη ζητήσει τροποποίηση της διάταξης ώστε οι μέτοχοι μειοψηφίας τουλάχιστον να μην είναι υπόχρεοι «εις ολόκληρον» για τα χρέη που δημιουργούνται, αλλά η υποχρέωσή τους να περιορίζεται στο ποσοστό που τους αναλογεί. Δηλαδή, αν ύστερα από το κλείσιμο μιας εταιρείας έχουν δημιουργηθεί οφειλές 100.000 ευρώ προς τα Ταμεία, από τον μέτοχο του 10% να μπορούν να αναζητηθούν τα 10.000 ευρώ και όχι ολόκληρο το ποσό, όπως προκύπτει από τη σημερινή διατύπωση της νομοθετικής διάταξης.
Ο δικηγόρος – εργατολόγος Διονύσης Ρίζος θέτει και νομικό ζήτημα καθώς, όπως υποστηρίζει, «η ρύθμιση αντίκειται πλήρως σε θεμελιώδεις αρχές που διέπουν το δίκαιο των εμπορικών κεφαλαιουχικών εταιρειών (Α.Ε., ΕΠΕ ΙΚΑ) αλλά και της αρχής της αυτοτέλειας των νομικών προσώπων. Η συγκεκριμένη αρχή ορίζει ρητά ότι στις περιπτώσεις των κεφαλαιουχικών εταιρειών ευθύνεται αποκλειστικά το νομικό πρόσωπο με την εταιρική περιουσία σε κάθε περίπτωση».
Ο κ. Ρίζος θέτει και το θέμα του ορισμού του ποσοστού στα επίπεδα του 10%. «Η θέση του μετόχου στις κεφαλαιουχικές εταιρείες έχει κυρίως επενδυτικό χαρακτήρα, καθώς ο ίδιος στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχει ούτε αποφασιστικές ούτε διαχειριστικές αρμοδιότητες και για τον σκοπό αυτό ο νόμος και οι γενικές διατάξεις του εμπορικού δικαίου τον προστατεύουν από τον επιχειρηματικό κίνδυνο στην περίπτωση διάλυσης της εταιρείας. Ετσι, για τα χρέη της εταιρείας ευθύνεται κατ’ αρχάς το ίδιο το νομικό πρόσωπο με την εταιρική περιουσία του και σε ορισμένες περιπτώσεις τα πρόσωπα που διοικούν αυτό όπως ο πρόεδρος, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι διαχειριστές κ.λπ.».
Αξίζει να σημειωθεί ότι με τον ίδιο νόμο, επήλθαν αλλαγές και όσον αφορά την ευθύνη των προσώπων που μετέχουν στη διοίκηση της εταιρείας. Πλέον «αλληλέγγυα και εις ολόκληρον» ευθύνονται για τις οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία οι νόμιμοι εκπρόσωποι, οι πρόεδροι, οι διαχειριστές, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι εντεταλμένοι στη διοίκηση και οι εκκαθαριστές. Αρχικά, η κυβέρνηση ήθελε να εντάξει και τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων, ωστόσο, ύστερα από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, η διατύπωση διορθώθηκε.
Η καταστροφή ενός θεσμού (δημοσίευση της 20.10.2013).
Προφανώς, δεν έχομε να κάνομε με “αριστερές” και “δεξιές” νοοτροπίες και πολιτικές, παρά μονάχα με ελληνικές.
@Kostas Dimopoulos 14 June 2015 at 20:59
Ὄχι ἀγαπητέ μου κύριε Δημόπουλε ! Δὲν ἐκθειάζω τὶς κλαδικές. Στὸν καιρό μου τὶς πολέμησα μὲ λύσσα, διότι δὲν ἤξερα σὲ τί τοῖχο κλωτσοῦσα. Ἁπλῶς, πρέπει νὰ εἴμαστε τίμιοι μὲ τὸν ἑαυτό μας. Τὰ Πελατειακὸ Ἰδιοτελῶν Παρασιτικὸ Παρακράτος Ἀμερίμνων προϋπῆρχε τοῦ ΠΑΣΟΚ κατὰ 150 ὁλόκληρα ἔτη. Καί, ὅπως γνωρίζουμε, ἔπρεπε καὶ ἡ Νέα Δημοκρατία νὰ προσχωρήσει σὲ αὐτό, ἂν ἤθελε νὰ ‘δεῖ ἑξουσίας πρόσωπο. Δυστυχῶς, τὴν οἰκονομική μας ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μᾶς δὲν τὴν διδάσκει κανείς. Μὲ ἀφορμὴ μία διάλεξη ποὺ χρειάσθηκε νὰ δώσω, ἀνέτρεξα σὲ ὅλο τὸ δημοσιονομικὸ παρελθὸν τοῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους κα\ι διεπίστωσα ὅτι πάντοτε ζητιάνοι ἤμασταν ! Ἀκριβῶς ἐπαγγελματίες ζητιάνοι, ὅπως μᾶς περιέγραψε τὸ 1904 ὁ Καρκαβίτσας. Καὶ ἡ ἀπογοήτευσίς μου ἧταν μεγάλη, διότι αὐτὰ τὰ ἔμαθα σὲ ἡλικία 54 ἐτῶν καὶ δὲν τὰ γνώριζα σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν, τότε ποὺ ἐπέστρεψα στὴν Ἑλλάδα. Καί, ἐπὶ πλέον, ὡς μόνιμο στέλεχος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, δὲν μπόρεσα νὰ βοηθήσω ὅπως ἔπρεπε τὴν Ἑλλάδα τότε πού μποροῦσα καί, ἀντὶ νὰ καταπολεμῶ, ἔτρεφα τὸν καρκῖνο, τῆς ἐπαιτείας, ἔστω εὐσχήμου καὶ εὐπρεποῦς, πού ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαϊκοὺς ὀργανισμοὺς ὅλο καὶ περισσότερα χρήματα γιὰ νὰ κατασπαταλῶνται στὴν Ἑλλάδα. Τώρα, τὰ λάθη αὐτὰ θὰ τὰ πληρώσουν τὰ τρία παιδιά μου !
Στέλνω στὸν κύριο Σταλίδη, καὶ ἐλπίζω νὰ τὸ δημοσιεύσει ἢ νὰ σᾶς τὸ προωθήσει, ἕνα κείμενο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου τοῦ 1987, ὅπου ὁμολογεῖ τὰ κεφαλαιώδη σφάλματα τῆς δικῆς του διαχειρίσεως ἀπὸ τὸ 1981. Εἶναι ἀξιοσημείωτο, διότι δείχνει ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ ὑποτιθέμενος μέγας λαοπλάνος δὲν μποροῦσε νὰ πείσει τὸν λαὸ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ ἀπὸ ἐνὸς καὶ ἡμίσεως αἰῶνος πατροπαράδοτο Πελατειακὸ Ἰδιοτελῶν Παρασιτικὸ Παρακράτος Ἀμερίμνων. Ὅταν αὐτὸ ὁ μέγας λαοπλάνος δὲν τὸ μπορεῖ, πῶς θὰ τὸ μποροῦσε ὁ καθένας μας, πού ἀγωνίζεται ματαίως νὰ πείσει τὴν ἰδία τὴν σύζυγό του ὅτι ἕνα σὺν ἕνα κάνουν δύο ; Κάντε τὸ πείραμα, ρωτεῖστέ την καὶ θὰ μὲ θυμηθεῖτε. Θαυμάστε τὴν δυσπιστία της ! Ἔτσι μαθαίνουμε, ἐκ γενετῆς, ὅπως μοῦ ἐπεσήμανε παλαιὸς φίλος. Συνεπῶς, πιθανότης διορθώσεως, μηδέν, καὶ μὲ Παπανδρέου καὶ χωρὶς Παπανδρέου.
[Σημείωση της διαχείρισης:
Τα δύο κείμενα που μου έστειλε ο κ. Γεωργάνας είναι τα εξής
1. http://www.antibaro.gr/wp-content/uploads/2015/06/1987-09-30-NPQ-Papandreou-1987.pdf
2. http://www.antibaro.gr/wp-content/uploads/2015/06/bhma-5-okt-1987-a-papandreou.pdf
Ανδρέας.]
Ανδρέα, σε αυτή τη χώρα το πολιτικό παιχνίδι έχει δομηθεί γύρω από την αντίληψη ότι το κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει (ασχέτως εσόδων), ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει υποχρέωση να αντέχει μέχρι τελικής πτώσεως (ασχέτως εσόδων και πάλι). Ακόμη και στις πιο δύσκολες περιόδους, η ωφέλεια ή η προσδοκία ωφέλειας από την κρατικά ελεγχόμενη οικονομία επηρεάζει μία κρίσιμη μάζα εκλογικού σώματος που αλλάζει κυβερνήσεις, αναλόγως των προσφορών, έστω και αν αυτές συνίστανται σε υποσχέσεις καταδικασμένες να μείνουν ανεκπλήρωτες. Όσοι δεν καρπώνονται ή δεν προσδοκούν να καρπωθούν από τον δημόσιο κορβανά έχουν πλέον μία μόνο επιλογή, να μεταναστεύσουν. Όμως, και πάλι παραμένουν επικίνδυνα ανεξέλεγκτοι, διότι διατηρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, συνεπώς θα μπορούσαν να ανατρέψουν, ή έστω να μειώσουν, την επιρροή της κρατικοδίαιτης κρίσιμης μάζας. Για τον λόγο αυτό, παρά την πρόοδο της τεχνολογίας και την διεθνή εμπειρία άλλων (ακόμη και λιγότερο ανεπτυγμένων) χωρών, με θλίψη διαπιστώνεις πως όχι μόνο κανείς δεν αποτρέπει εμπράκτως τη μετανάστευση, αλλά επιπλέον κανείς δεν ασχολείται πώς αυτοί οι άνθρωποι (πολύτιμοι λόγω της εμπειρίας, των διαφορετικών βιωμάτων και των ικανοτήτων τους) θα ασκήσουν το αυτονόητο και στοιχειώδες εκλογικό τους δικαίωμα. Ένα μεγάλο μέρος από την Ελλάδα της δημιουργίας, δυστυχώς, έχει εγκατασταθεί πλέον στο εξωτερικό. Δεν αντέχει ο τόπος να μένουν σιωπηλοί. Εάν τους δοθεί η φωνή που δικαιούνται, αναπόφευκτα θα μετακινηθεί το πολιτικοοικονομικό κέντρο βάρους, διότι αυτοί δεν προσδοκούν τίποτα από το κρατικό ταμείο. Τότε, να είσαι βέβαιος ότι πολλά θα αλλάξουν και η δική σου πρόταση θα είναι μόνο η αρχή.
Ευχαριστώ πολύ κ. Γεωργάνα -κυρίως για το αγγλικό κείμενο. Και ευχαριστώ πολύ για όλη σας την απάντηση.
Πρέπει να το είχα δει και παλαιότερα στα ελληνικά (κρατώ και το link για το ελληνικό). Μετά από 6 χρόνια διακυβέρνησης, ο άνθρωπος του “Τσοβόλα δώσ’τα όλα”, για τι ήθελε να μας πείσει; Μήπως άλλαξε κάτι μετά το ΄87;
Ασχέτως αυτών, πραγματικά σας ευχαριστώ!
Πῶς θὰ σᾶς φαινόταν νὰ ψηφίζουν οἱ λαμβάνοντες (ἀλγεβρικῶς, βάσει ΑΦΜ) άπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο σὲ χωριστὲς κάλπες ἀπὸ τοὺς συνεισφέροντας (ἀλγεβρικῶς, βάσει ΑΦΜ) ; Ἡ περίοδος ἀναφορᾶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτὴ πού ἔχει διαρρεύσει άπὸ τὶς ἑκάστοτε προηγηθεῖσες ἐκλογές.
…Τελικά ήταν θρασύτατος!!!
1. δεν μας αφήνουν να παράγουμε. 2. δεν υπάρχουν δανειστές και δανειζόμενοι. η Τράπεζα κόβει το χρημα και το μοιράζει στα κράτη, στα κόμματα, στους ιδιωτες. 3.ταξίδευα πριν λίγο καιρό με καράβι και ένας γερμανός μου λέει ” στην Ελλάδα να ασχοληθητε με την ρίγανη κλπ.”, δηλαδή αυτοί μας λένε με τι θα ασχοληθουμε, πόσοι θα ασχοληθουν, πόσο θα ειναι το εισόδημα, πόσοι θα μπορέσουν να ζήσουν στην Ελλάδα μαζεύοντας ρίγανη…4. οι περισσότεροι αναλυτές ξεχνουν αυτό το απλό πραμα, ότι δηλαδή Η ΤΡΑΠΕΖΑ θέλει τόσους ανθρώπους να ζουν στην Ελλάδα και να κάνουν αυτές τις δουλειές που θέλει (Η ΤΡΑΠΕΖΑ).
Η ιστορία των τελευταίων 200 ετων πρέπει να ξαναγραφτη. Μετά την βιομηχανική επανάστασι δεν επιτρέπεται να λεμε «ο τάδε πολιτικός ή ο τάδε στρατηγός έκανε αυτό ή εκεινο ή το άλλο» αλλά να λέμε «η Τράπεζα έδωσε χρήματα για να γίνη αυτό ή εκεινο ή το άλλο χρησιμοποιωντας ως όργανα τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς».
Παραδείγματα:
Η Ελλάδα έγινε κράτος για να πάρει πίσω τα δανεικά της η Τράπεζα της Αγγλίας.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία διαμελίσθηκε επειδή έτσι βόλευε την Τράπεζα. Μικρά έθνη κράτη ελέγχονται ευκολώτερα από μία μεγάλη αυτοκρατορία.
Την αραβική άνοιξη στις μέρες μας η Τράπεζα την δημιούργησε, για να υποτάξη ακόμα περισσότερο τους άραβες και τα πετρέλαιά τους.
Η Τράπεζα έδωσε χρήματα στον Λένιν και έκανε την κομμουνιστική επανάστασι στην Ρωσία, για να την υποτάξη.
Η Τράπεζα δίνει χρήματα στους επιστήμονες για να εφεύρουν τις διάφορες μηχανές.
Η Τράπεζα δίνει χρήματα στους φιλοσόφους να γράφουν βιβλία και να κατευθύνουν τις μάζες.
Η Τράπεζα έδωσε χρήματα στον Βενιζέλο και έκανε ξεχωριστό κράτος στην Θεσσαλονίκη.
Η Τράπεζα σταμάτησε να βοηθει τον Βασιλιά κι έτσι ο λαός στράφηκε προς εκει από όπου ερχόταν το χρημα.
Η Τράπεζα έδωσε χρήματα στο Ελληνικό Κράτος και νίκησε τους κομμουνιστές στον συμμοριτοπόλεμο.
Η Τράπεζα δίνει χρήματα στους Τσιχαντιστές, για να νομίζουν ότι κάνουν την δική τους επανάστασι αλλά αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι ο κατακερματισμός των μουσουλμάνων για να μην μπορουν να ενωθουν και γίνουν επικίνδυνοι.
Η Τράπεζα αύριο μπορει να δώση χρήματα στους Κούρδους και να πάρουν τα κεφάλια των Τούρκων.
Η Τράπεζα έδωσε χρήματα στην «δεξιά» και κυβερνουσε μέχρι το 1974. Μετά οι Ρεπουμπλικάνοι έδωσαν την θέσι τους στους Δημοκρατικούς.
Η Τράπεζα έδωσε χρήματα στον Ανδρέα Παπανδρέου και ανέβηκε στην εξουσία το 1981.
Η Τράπεζα «έδωσε ένα χαρτί» στον Γ.Α.Π. και αυτός τον Οκτώβριο του 1988 έβγαλε στη φόρα ένα οικονομικό σκάνδαλο και παραλίγο να βάλη φυλακή τον πατέρα του. Όταν κάποιος αρχίση να γίνεται επικίνδυνος, η Τράπεζα τον βάζει στην θέσι του.
Η Τράπεζα δίνει χρήματα σε μη κυβερνητικές οργανώσεις για να προοδεύει ο εκφυλισμός της κοινωνίας. Η φάρμα δουλεύει και με ζωα, δεν χρειάζονται πολλοί άνθρωποι, μολύνουν το περιβάλλον.
Η Τράπεζα κόβει το χρημα και το μοιράζει στα κράτη και στους ιδιωτες με μορφή δανείων και έτσι όλα ανήκουν στην Τράπεζα και όλοι δουλεύουν για την Τράπεζα.
Η Τράπεζα δανείζει τους αγρότες για να αγοράσουν μηχανήματα και λιπάσματα και έτσι όλα τα αγροτικά προϊόντα ανήκουν στην Τράπεζα. Επομένως το φαγητό όλων (αγροτων, εργατων, υπαλλήλων) είναι της Τράπεζας. Άρα το χρημα που κυκλοφορει μπορουμε να πουμε ότι αντιστοιχει στο φαγητό που υπάρχει στον πλανήτη ή αλλιως, όσο υπάρχει φαγητό εξασφαλισμένο η Τράπεζα μπορει να χορηγη δάνεια.
Η Τράπεζα κόβει τα επιδόματα των πολυτέκνων και δίνει χρήματα για παρελάσεις ομοφυλοφίλων.
Στην Τράπεζα ανήκουν τα τηλεοπτικά κανάλια, επομένως η κοινή γνώμη διαμορφώνεται όπως θέλει η Τράπεζα.
Η Τράπεζα δίνει χρήματα στα κόμματα, επομένως η Τράπεζα καθορίζει ποιο κόμμα θα βγη στην εξουσία.
Η Τράπεζα χώρισε όλους τους λαούς και τα έθνη σε «δεξιούς» και «αριστερούς» και όση αξία έχει η ψηφος ενός τίμιου πολίτη την ίδια αξία έχει και η ψηφος ενός ληστη. Έτσι, στις εκλογές νικα η πλειοψηφία, η οποία συνήθως άγεται και φέρεται από τα κατώτερα ένστικτα.
Η Τράπεζα αύριο θα πη «ελατε να σφραγιστητε, για να κάνουμε πιο ασφαλεις τις οικονομικές συναλλαγές».
https://www.youtube.com/watch?v=X9bnqNkJYO8
Kostas Dimopoulos 15 June 2015 at 20:55
Ἀγαπητὲ κύριε Δημόπουλε. Ναί, μπορεῖτε νὰ τὸν λέτε καὶ «θρασύτατο» τὸν Ἀνδρέα Γ. Παπανδρέου. Ἡ δική μου ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι ἔπεσε στὴν παγῖδα ὅπου ἔπεσε ὁ δόκτωρ Φράνκενστάιν. Γιγάντωσε τὸ τέρας τοῦ παρασιτισμοῦ καί, μετά, δὲν μποροῦσε, πλέον, νὰ τὸ ἐλέγξει. Μετὰ τὴν δήλωση μετανοίας τοῦ 1987, διαπίστωσε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κερδίσει ἐκλογές, ὁπότε σταμάτησε τὸ πρόγραμμα οἰκονομικῆς προσαρμογῆς τοῦ Σημίτη καὶ πῆγε στὸ «Τσοβόλα δώσ’ τα ὅλα». Πάντως, μετὰ τὴν ἐπάνοδό του στὴν ἐξουσία, τὸ 1993, εἴτε ὁ ἴδιος εἴτε ἡ Μιμή, ἄφησαν τοὺς Ἀλέκο Παπαδόπουλο, Λουκᾶ Παπαδῆμο, Γιάννο Παπαντωνίου καὶ Βάσω Παπανδρέου ἡσύχους νὰ συνεχίσουν τὸ πρόγραμμα μερικῆς ἀνατάξεως τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας πού εἶχε ἀρχίσει ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη-Μάνου.
Ἀλλά, βεβαίως, ὅπως λένε καὶ οἱ παλαιοὶ σοφοὶ, οἱ κλασσικοὶ τῆς Πολιτικῆς Οἰκονομίας, άλλὰ καὶ οἱ γιατροί, ἅπαξ καὶ ἐγκατασταθεῖ τὸ παράσιτο, δὲν ὑπάρχει τρόπος, πλέον, νὰ τὸ ξεριζώσεις. Διότι οἱ παρασιτοῦντες ψηφίζουν, άλλὰ καὶ οἱ μὴ παρασιτοῦντες κινοῦν γῆ καὶ οὐρανὸ ὥστε νὰ γίνουν παρασιτοῦντες καὶ αὐτοί. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ νομίζω ὅτι οἱ προσπάθειες τῆς τρόϊκας γιὰ μεταρρύθμιση εἶναι καταδικασμένες. Μόνη λύση ἐφικτὴ λύση εἶναι νὰ μοιρασθοῦν τὰ προνόμια σὲ ὅλους, ὁπότε οἱ σημερινοὶ προνομιοῦχοι θὰ βρεθοῦν μὲ λιγώτερα. Γιὰ παράδειγμα, οἱ θέσεις ἀπασχολήσεως στὸ δημόσιο δὲν θὰ μένουν στὸ ἴδιο πρόσωπο σε ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἐργασιακοῦ του βίου, ἀλλὰ θὰ δικαιοῦται νὰ ὑπηρετεῖ κατὰ μέγιστο 15 χρόνια, ὥστε καὶ ἄλλοι μέ ἰσοδύναμα προσόντα νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ μισθοδοτηθοῦν καὶ αὐτοί, πάντοτε γιὰ αὐστηρῶς προκαθορισμένο χρόνο. Κάτι σὰν τὰ κυαμευτὰ (=διὰ κληρώσεως) ἀξιώματα στὴν ἀρχαία Ἀθηναϊκὴ δημοκρατία. Μάλιστα, ἡ συντριπτικὴ ἀναλογία τῶν ἀξιωμάτων ἦταν κυαμευτὰ καὶ σὲ ἐλάχιστα ἐκλέγονταν οἱ ἀξιωματοῦχοι τοῦ κράτους. Διότι ἡ κεντρικὴ ἰδέα τῆς Ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας ἦταν ὅτι ὅλοι εἶναι κατάλληλοι νὰ ὑπηρετήσουν τὸ σύνολο.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Εντάξει, ας πούμε ότι ισχύει για το παρασιτικό Δημόσιο….Τα σχόλια του για τους επιχειρηματίες τους οποίους ο ίδιος τσεκούριασε, “κοινωνικοποίησε”, πτώχευσε, οδήγησε στη φυλακή κλπ εξαφανίζοντας σιγά σιγά τον εξαγωγικό παραγωγικό ιστό της Χώρας, δεν θεωρούνται προσβλητικά για όλους αυτούς που βίωσαν την λαίλαπα;;;
Kostas Dimopoulos 17 June 2015 at 19:58
Δὲν εἶναι εὐθὲς τὸ νὰ γράφει κανένας «Ἂς ποῦμε ὅτι ἰσχύει γιὰ τὸ παρασιτικὸ [εὐρύτερο] Δημόσιο». Ἂν ἔχουμε ἀντιρρήσεις, τὸ σωστὸ εἶναι νὰ τὶς προτάσσουμε τῆς μεγαλόφρονος παραδοχῆς μας, ὥστε νὰ μπορεῖ ὁ τρίτος νὰ ἀξιολογήσει τὴν βασιμότητά των
Ὡς πρὸς τοὺς ἐπιχειρηματίες, τίμιο εἶναι νὰ ποῦμε ὅτι στὴν Ἐλλάδα, μέχρι καὶ σήμερα, δὲν ἔχει ἡ χώρα βγάλει πραγματικοὺς ἐπιχειρηματίες. Ἀνθρώπους, δηλαδή, ποὺ θὰ δημιουργήσουν, μὲ κατάλληλο συνδυασμὸ παραγωγικῶν πόρων, προϊὸν μεγαλυτέρας ἀξίας ἀπὸ τὴν ἀξία τῶν πόρων πού χρησιμοποίησαν. Αὐτοὺς πού θὰ δημιουργήσουν τὸ πλεόνασμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐξαρτᾶται ἡ περαιτέρω οἰκονομικὴ πρόοδος. Πολλὲς εἶναι οἱ αἰτίες, μία τῶν ὁποίων καὶ τὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού τὸ μποροῦν αὐτὸ εἶναι ἀπειροελάχιστο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ, ἴσως μικρότερο καὶ ἀπὸ αὐτὸ τῶν γνησίως ταλαντούχων ζωγράφων. Παντελῆ ἔλλειψη παραγωγικῶν ἐπιχειρήσεων εἶχαν καὶ οἱ χῶρες τοῦ Ἀνατολικοῦ μπλόκ.
Κατὰ τὴν γνώμη μου, ἀκόμη σοβαρωτέρα αἰτία εἶναι ἡ λατρεία τῆς «μέχρι φθόνου ἰσότητος» (κατὰ τὸν Κωνσταντῖνον Σάθαν) στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἀκοῦμε πολλοὺς νὰ παραπονοῦνται γιὰ τὴν ἔλλειψη «ὀργανώσεως» στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. Τὸ λένε σὰν παπαγάλοι, διότι, ἂν σκεφθοῦν λιγουλάκι, θὰ καταλάβουν ὅτι ὀργάνωση σημαίνει κάποιοι νὰ διατάσσουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι νὰ ἐκτελοῦν, ὄχι διότι οἱ διατάσσοντες εἶναι καλύτεροι, ἀλλὰ διότι εἶναι ἡ δουλειά τους νὰ διατάσσουν. Νομίζω ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ θυσιάσουμε ἕνα μέρος τοῦ δυνάμει ὑλικοῦ μας βιοτικοῦ ἐπιπέδου ὥστε νὰ εἴμαστε ἀφεντικὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας. [Προσφυέστατα λέγεται ὅτι ὅποιος ἔχει τὸν ἑαυτό του γιὰ δικηγόρο, ἔχει …αλάκα δικηγόρο. Μᾶλλον ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἀφεντικά.] Τὸ κακὸ γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι ὁ παγκόσμιος ἀνταγωνισμὸς ἀπαιτεῖ ὅλο καὶ περισσότερο αὐτὴν τὴν κάπως «δουλικὴ» ὀργάνωση καὶ πειθαρχία, ὁπότε τὸ βιοτικό μας ἐπίπεδο, σὲ σχέση μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, θὰ μειώνεται συνεχῶς. Καὶ αὐτὸ τὄχουν σκεφθεῖ, βεβαίως, οἱ Ἕλληνες, γι’ αὐτὸ ὁ Ἐπίκουρος ἔλεγε ὅτι, ἂν τοῦ δώσεις παξιμάδι καὶ νερό, θὰ σοῦ δώσει ὅλη τὴν φιλοσοφία.
Πρᾶγμα τὸ ὁποῖον μᾶς φέρνει πάλι στοὺς, «ἐπιχειρηματίες» ποὺ βρῆκε, ὅταν πῆρε τὴν ἐξουσία ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. Στὴν πραγματικότητα οἱ ἐπιχειρήσεις τους δὲν δημιουργοῦσαν πλεόνασμα, ὁπότε δὲν ἦταν ἐπιχειρήσεις καί, πάντως, ὄχι ἰδιωτικές. Τοὺς ὅποιους πόρους πού χρησιμοποιοῦσαν, τοὺς ἔδιδε ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος μὲ γενικὰ κοινωνικὰ κριτήρια κι ἔτσι ὑπῆρχε ἐργοστάσιο τῆς Πειραϊκῆς-Πατραϊκῆς στοὺς Φιλιάτες Θεσπρωτίας ! Θεαματικὴ σπατάλη ! Πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τῶν «ἐπιχειρηματιῶν» αὐτῶν ἦταν ἀρκετὰ ὑψηλότερο τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων, ἀλλὰ δὲν ἧταν ἰδιαιτέρως προκλητκῶς ὑψηλό. Καὶ μετὰ τὴν «λαίλαπα» μπόρεσαν νὰ ζήσουν πολύ καλά, ὅπως ἀξίζει σὲ κάποιον πού διαχειρίσθηκε, ἄλλο ὅτι δὲν πολλαπλασίασε», τὸ «τάλαντον» πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ κοινωνία. Ἀπόδειξη ὅτι δὲν ἦταν παράσιτα οἱ ὡς ἄνω «ἐπιχειρηματίες» εἶναι ἡ κατάρρευση τῶν ἐπιχειρήσεωνν πού διοικοῦσαν, μόλις τὶς «κοινωνικοποίησε» ὁ Ἀνδρέας.
Συνεπῶς, ἂν καὶ ὁ Ἀνδρέας λασπολόγησε τοὺς «βιομηχάνους» γιὰ νὰ τοκίσει πάνω στὸ αἴσθημα φθόνου τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ὑπῆρχαν σοβαρὲς αἰτίας γιὰ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς ἐὰν πράγματι ἦταν βιομήχανοι αὐτοὶ πού ὁ Ἀνδρέας λασπολογοῦσε.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Σέβομαι την διαφορετικότητα σε ένα διάλογο – είναι αναγκαία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι η άποψή σας απέναντι στα βιώματα τα δικά μου καθώς και πολλών άλλων που γνωρίζω (ή γνώρισα).
Η δεκαετία του ’80 μας έφερε σε αυτή την κατάσταση…Και ο πρωτεργάτης αυτής της καταστροφής δεν εξιλεώνεται με ένα άρθρο-κοροϊδία για τον οποιοδήποτε μέσο άνθρωπο!!!
Αναφέρω ξανά ένα απλό παράδειγμα. Κάποτε η Ελλάδα εξήγαγε βερύκοκα (νωπά, επεξαργασμένα κλπ). Σήμερα η Ελλάδα τα εισάγει από την Τουρκία!!!
Κάποτε το εμπορικό ισοζύγιο είχε εντελώς διαφορετική εικόνα από τη σημερινή….
Πότε εἶχε τὸ ἐμπορικὸ ἰσοζύγιο τῆς Ἑλλάδος «ἐντελῶς διαφορετικὴ είκόνα ἀπὸ τὴν σημερινή» ; Μὲ χρονολογίες καὶ ἀριθμούς, παρακαλῶ. Εὐτυχῶς, στὴν Ἐλλάδα ἔχουμε τὸν ἐξοχώτερο στὸν κόσμο μελετητὴ τοῦ ζητήματος τοῦ ἰσοζυγίου πληρωμῶν, ἀλλά, ἂν ἔχετε κάποιες καινοτόμες ἀπόψεις ἢ διαφορετικὲ πληροφορίες, θὰ ἤθελα νὰ τὶς διαβάσω καὶ νὰ τὶς θέσω ὑπ’ ὄψιν του, στὰ πλαίσια τοῦ σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητος.
Πάντως, ἀπὸ τὰ βερύκοκκα δὲν σωζόμεθα. Ἐλπίζω ὅτι σὲ αὐτὸ συμφωνοῦμε, χωρὶς νὰ χρειασθεῖ νὰ ἐπεκτείνουμε περαιτέρω τὴν συζήτηση.
Καὶ πῶς χαρακτηρίζετε τὴν ἐξομολόγηση ἑνὸς ἀνθρώπου «ἄρθρο-κοροϊδία» ; Μήπως δὲν ἐπηκολούθησε ἔμπρακτος, κατὰ τὸ δυνατόν, μετάνοια ; Κοροϊδία θὰ ἦταν, ἐὰν τὸ ἄρθρο εἶχε μείνει στὰ λόγια.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Δεν βγάζει πουθενά Αγαπητέ…’Ακου “ἐξομολόγηση ἑνὸς ἀνθρώπου”….Ανάμεσα σ’άλλα κατήργησε και το πολυτονικό το οποίο με τόση προσκόλληση βλέπω να χρησιμοποιείτε…..
Όσο για τα βερυκόκα, και αφού επιμένετε στην άγνοια για τα είδη των μικρομεσαίων που ήταν από τις πρώτες που διέλυσε η λαίλαπα, ναι, κάποτε ανήκαν στα προϊόντα που έφερναν συνάλλαγμα…εάν φυσικά το θεωρείτε μέσο σωτηρίας…..
Δείτε για στοιχεία (ΙΤΣ):
1. http://digilib.lib.unipi.gr/spoudai/bitstream/spoudai/733/1/t31_n2_388-409.pdf
2. http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseis/%CE%99%CF%83%CE%BF%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%A4%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD.pdf
@Kostas Dimopoulos 21 June 2015 at 22:13
Εἶναι ὑπερβολικὰ εὔκολο καὶ βολικὸ νὰ ἀποφασίζουμε τελεσιδίκως γιὰ ὁποιοδήποτε ζήτημα καὶ νὰ μὴν δεχόμεθα πλέον οὔτε τὰ ἀναμφηρίστως ἀποδεδειγμένα ποὺ μπορεῖ νὰ φανερωθοῦν σὲ χρόνον ὕστερον τῆς ἀποφάσεώς μας. Τόσον τὸ κείμενο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ὅσον καὶ ἡ μετὰ τὸ 1993 πολιτεία του δείχνουν ὅτι, ἐκεῖνος τοὐλάχιστον, εἶχε τὴν διανοητικὴ ἱκανότητα, ἀλλὰ καὶ τὸ ἠθικὸ ἕρμα νὰ ἀλλάξει πορεία. Φυσικά, ὅποιος μπορεῖ νὰ κάνει τέτοιου τύπου στροφὲς δὲν τὸ κάνει διότι περιμένει νὰ τὸ ἀναγνωρίσουν οἱ πολλοί. Τὸ κάνει διότι σέβεται τὸν ἑαυτό του. Ἀπ’ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι ζήτημα τῶν ὑπολοίπων νὰ σεβασθοῦν τὸν δικό τους ἑαυτό καὶ νὰ μικρολογοῦν λιγώτερο
Οἱ πηγὲς στις ὁποῖες παραπέμπετε, σὲ ὅλες τὶς 496 σελίδες τους, γράφουν, μὲ άπίστευτη γιὰ οἰκονομολόγους ὁμοφωνία, αὐτὸ ποὺ γράφω καὶ ἐγώ : ὅτι ἡ πολιτικὴ ἀγορᾶς ψήφων μὲ τὴν διαρκῆ ἐνίσχυση τῆς καταναλώσεως καὶ τῆς ζητήσεως στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας καταστρέφει τὴν παραγωγικὴ δυνατότητα τῆς χώρας καὶ διογκώνει σὲ μὴ διατηρήσιμο ὕψος τὸ ἔλλειμμα τοῦ ἰσοζυγίου πληρωμῶν. Βέβαια, διατηρεῖ στὴν ζωὴ καὶ μία πολυδιασπασμένη οἰκονομία μικροκεφαλαιούχων καὶ μικροϊδιοκτητῶν, ἡ ὁποία δὲν ἔχει καμμία τύχη στὴν παγκόσμιο οἰκονομία. Πουθενὰ δὲν γράφουν ὅτι οἱ ἐξαγωγὲς βερυκόκκων ἢ ἀκόμη καὶ γεωργικῶν προϊόντων ὑψηλῆς προστιθεμένης ἀξίας λύουν τὸ πρόβλημα. Τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι, ἐνῶ στὴν διάγνωση συμφωνοῦν ὅλοι οἱ ἐπαγγελματίες οἰκονομολόγοι πού τοὺς πληρώνουν οἱ φόροι μας, οἱ πολίτες καί, συνεπῶς, οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες στρέφονται πρὸς τοὺς καὶ δῆθεν δωρεὰν κομπογιαννίτες, ὅπως ὁ Βαρούφας καὶ ὁ Λαπᾶς. Δυστυχῶς, ὅ,τι πληρώνεις παίρνεις, καὶ στὴν οἰκονομικὴ πολιτική ….
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Επιλέγετε τα συμπεράσματά σας και κολλάτε στις λέξεις (εν προκειμένω φρούτα) για να τεκμηριώσετε την δήθεν μεταμέλεια του (σύμφωνα με προηγούμενο σχόλιό σας) λαοπλάνου… (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο)….Γνώμη σας και γνώμη μου…Επιτρέψτε μου να απαντήσω στον σχολιασμό σας ότι -πλέον- είστε από τους λίγους….Και αυτό ικανοποιεί ηθικά τη γενιά μου.
Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σας φράση.
@Kostas Dimopoulos 24 June 2015 at 20:25
Ἐμ ἡ μία γνώμη βασίζεται σὲ γεγονότα, τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῶν ἐτῶν 1993-1996, ἐνῶ ἡ ἄλλη, ἂν κρίνουμε ἀποὸ τὸ παρὸν νῆμα συζητήσεων, μᾶλλον στὴν πατροπαράδοτη νεοελληνικὴ δυσπιστία, καχυποψία καὶ κακοπιστία. Καί, βεβαίως, ἡ ἄποψη αὐτὴ εἶναι ἴσως πλειοψηφική. Ἀλλὰ πλειοψηφικὴ ἦταν καὶ ἡ πίστη στὸ θαυματουργὸ νερὸ τοῦ Καματεροῦ. Ἀφοῦ, ὅμως, σᾶς ἱκανοποιεῖ ἠθικῶς, ἐγείρετε μόνος μας ἐρώτημα σχετικῶς μὲ τὸ πόσον μπορεῖ νὰ εἶναι ἠθικὴ ἡ πατροπαράδοτος νεοελληνικὴ δυσπιστία, καχυποψία, κακοπιστία καί, τελικῶς, κουτοπονηρία. Δὲν νομίζω ὅτι ἐσεῖς τὰ ἐγκρίνετε αὐτά, ὀπότε, λογικῶς, θὰ πρέπει νὰ ἀπορρίπτετε καὶ τὶς πρακτικὲς συνέπειές τους.
Είπαμε…”γνώμη σας”….Προφανώς δεν διαβάσατε την καθοδική από το 1980 πορεία του ΙΤΣ (και λοιπών σχετικών δεικτών)….Σίγουρα δεν πιστεύω ότι βλέπετε διαχρονικά την ίδια εικόνα στους δείκτες….1993-1996;;; πότε ήταν που ο Γιάννος Παπαντωνίου είχε ενθπυσιωδώς ανακοινώσει ότι “…η Ελληνική οικονομία είχε 25 χρόνια να δει τέτοιους δείκτες..”;;;
Έχω άλλο ένα αρχείο για το θέμα αλλά μόνο με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μπορώ να σας το στείλω. Ένα μόνο γράφημα που απλά τα λέει όλα.
Μην είστε προσωπολάτρης Αγαπητέ. ‘Ολοι εδώ γνωρίζουμε την γνώση σας…Σας το έχω ξαναγράψει…Την χρησιμοποιούμε.
Ἐὰν ἡ κατάντια τῆς χώρας ἦταν θέμα μόνον προσωπολατρείας, δὲν νομίζετε ὅτι θὰ ἦταν κάπως διαφορετικὰ τὰ πράγματα ;
Μία λύση νὰ μοῦ στέιλετε ἀρχεῖο χωρὶς τὴν παρεμβολὴ Ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου καὶ χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουμε τὸν διαχειριστὴ τοῦ ἱστοτόπου (καὶ ζητῶ συγγνώμην πού τὸ σκέφθηκα μόνον τώρα) εἶναι νὰ χρησιμοποιήσετε τὸ Google Drive.
Ἰδού, γιὰ δοκιμή, σύνδεσμοι πρὸς μερικὰ ἀρχεῖα πού μπορεῖ καὶ νὰ σᾶς ἐνδιαφέρουν ἀφ’ ἑαυτῶν :
Πόσες φορὲς ἔχει πτωχεύσει ἡ Ἑλλάδα καὶ πόσα χρόνια ἔχει μείνει σὲ κατάσταση πτωχεύσεως, σὲ σύγκριση μὲ ἄλλα κράτη :
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhuV0RxX19LRWJVdjg/view?usp=sharing
Μιὰ σύντομη καὶ ἡμιτελὴς διήγηση γιὰ τὶς πτωχεύσεις τῆς Ἐλλάδος :
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhuajdYNzJCRC1DRzA/view?usp=sharing
Μιὰ φωτογραφικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν φυλλοροήσασα προσωπολατρεία
Καὶ τέταρτος σύνδεσμος γιὰ νὰ ἐλέγξουμε ὅτι δὲν ἔχει ὅριο ὁ ἱστοτόπος στὸν ἀριθμὸ συνδέσμων πού δέχεται σὲ κάθε σχόλιο.
[Σημείωση διαχειριστή: υπάρχει όριο 4 συνδέσμων για την αποφυγή σπαμ. Αλλιώς το κρατάει σε moderation. Μόλις ενέκρινα το παρόν σχόλιο και κάνω τη σημείωση για να το γνωρίζετε. Η λύση του google drive είναι εξαιρετική! Ανδρέας.]Περιμένοντας τὸ διάγραμμα τοῦ κυρίου Δημοπούλου, ἂς διασκεδάσουμε καὶ λίγο μὲ ἕνα κάπως περικεκομμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα ἐλαφρὸ τραγούδι. Ἂς ἀκούσουμε πῶς ὑμνοῦσαν πρὶν ἀπὸ περίπου 80 χρόνια τὴν νέα, ὅσον καὶ αἰωνία Ἑλλάδα μας.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
ΩΡΑΙΟ.
(Θα ορκιζόμουν ότι γράφτηκε χθες…)
Θα σας ανεβάσω link το συντομότερο.
https://www.youtube.com/watch?v=4TYEZSDz2Pw