Λάβετε μέρος στην έρευνα του Αντίβαρου για την εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία.
[wpsqt name=”Εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας” type=”survey”]
.
Αποτελέσματα από τις πρώτες 889 συμμετοχές σε μορφή διαγραμμάτων
3 comments
Ελευθέριος7 October 2015 at 19:06
“Νέα Δημοκρατία”
Σχήμα οξύμωρο, καθώς δεν είναι ούτε νέα, ούτε πολύ περισσότερο δημοκρατία.
Ένας αναχρονιστικός, παλαιοκομματικός, γραφειοκρατικός, προσωποπαγής και αρχηγικός μηχανισμός, κλεπταποδόχος ψήφων, δια των οποίων επιδιώκει πάντοτε να νομιμοποιεί την ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος και δι’ αυτού το καβαλίκεμα της εξουσίας, για την εξυπηρέτηση όχι της κοινωνίας την οποία περιφρονεί, αλλά των ιδίων κομματικών συμφερόντων και των περί αυτήν πελατειακών σχέσεων με ημέτερους συγκατανευσιφάγους και τερμψίβροτους της εξουσίας.
Υιοθετεί ως ιδεολογία της τον φιλελευθερισμό, ο οποίος αγνοεί την κοινωνικο-οικονομική και πολιτική ελευθερία, τοποθετεί την κοινωνία πέραν της πολιτείας στην ιδιωτική σφαίρα και μεταλλάσσει την έννοια του πολίτη σε υπήκοο του κράτους. Αυτού δε του κράτους δεν διστάζει να θυσιάσει και αυτήν την ανεξαρτησία του, προκειμένου να μη θιγεί το καθεστώς ιδιοκτησίας που θεωρεί ότι έχει καταστατικά και διαχρονικά επί αυτού.
Βασικά κανένας απο τους 4 δεν είναι ο ηγέτης. Επιλέγοντας εναν απο αυτούς θα έλεγα Άδωνις Γεωργιάδης γιατι δεν κρύφτηκε ποτέ και ήταν ο μόνος που έβγαινε στα κανάλια όταν τα έχωναν (σωστά) στη ΝΔ.
Γιατί δεν είναι κανείς ηγέτης; σκεφθείτε το εξής. Πάρτε έναν κατά τη γνώμη σας μεγάλο ηγέτη. Ποιες πράξεις και ποια περίοδο της ζωής του θα τον κατέτασσαν σε μεγάλο ηγέτη; προσέξτε, μιλάμε για έναν ηγέτη χώρας, πχ της Ελλάδας. Ας πάρουμε την περίπτωση του Γεωργιάδη, ο οποίος είναι 43 ετών. Αν λοιπόν ένας ηγέτης έγινε ηγέτης στα 50 ή στα 60, θα μπορούσατε να τον αναγνωρίσετε στα 43 του; τι θα είχε κάνει ως τότε; ποια πορεία θα είχε ακολουθήσει; Να κάνω τις ερωτήσεις αντίστροφα. Πώς θα θέλατε να είναι σήμερα ένας 43χρονος για να θεωρείται ότι “είναι ηγέτης”; Άλλο “είναι”, άλλο “μπορεί να γίνει”. Γιατί να μην είναι ηγέτης κάποιος που ανέλαβε το οικογενειακό βιβλιοπωλείο των γονιών του στα 20 του ως φοιτητής. Ένα χρόνο μετά έφτιαξε και διήυθηνε κέντρο σπουδών. Λίγα χρόνια μετά διήυθυνε ραδιοφωνικό σταθμό. Στο μεταξύ έφτιαξε και εκδοτικό οίκο με έκδοση χιλιάδων βιβλίων, το μεγαλύτερο των οποίων ήταν αποδόσεις αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Ταυτόχρονα πήρε με άριστα το πτυχίο του. Αφού εργάστηκε 16 χρόνια σε όλα αυτά, στα 35 του εκλέχτηκε βουλευτής με σταυρό σε μικρό κόμμα. Τέσσερα χρόνια μετά έγινε υφυπουργός με αρμοδιότητα στη ναυτιλία και ήρε το καμποτάζ κρουαζιερόπλοιων. Παραιτήθηκε από βουλευτής παραδίδοντας την έδρα του όταν μεταπήδησε σε άλλο κόμμα, με το οποίο επανεκλέχτκε δύο φορές με σταυρό προτίμησης. Ανέλαβε το υπουργείο υγείας όπου έκανε τρεις μεγάλες μεταρρυθμίσεις (γενόσημα, ταμεία, εκκαθάριση διπλοθεσιτών) και γλύτωσε το δημόσιο από 6 δις τον χρόνο. Χωρίς απολύσεις και μάλιστα με προσλήψεις 1000 γιατρών. Πώς το κατάφερε; 4000 γιατροί επέλεξαν το ιδιωτικό τους ιατρείο και άνοιξε 1000 νέες θέσεις. Την ίδια ώρα ήτανε ο μόνος άνθρωπος, όχι πολιτικός, άνθρωπος γενικώς, που έβγαινε ευθαρσώς σε όλα τα ΜΜΕ και υποστήριζε ότι οι μεταρρυθμίσεις των μνημονίων ήταν απαραίτητα πράγματα για τη χώρα. Ο μόνος. Και ούτε καν σήμερα, που όλα πια τα κόμματα έχουν βαδίσει μνημονιακά μονοπάτια, πάλι σχεδόν ο μόνος είναι. Και για όλα αυτά που έχει πει, έχει φάει τη λοιδωρία της ζωής του.
Αν δεν είναι έτσι οι ηγέτες, πώς είναι δηλαδή; νερόβραστοι, άχρωμοι και άβουλοι; να γλύφουν τον αντίπαλο που κατέστρεψε την οικονομία της χώρας και να του λένε σε όλη την προεκλογική περίοδο ότι θα κάνουν κυβέρνηση μαζί του ακόμα και αν κερδίσουν οι ίδιοι τις εκλογές (Μεϊμαράκης); να μαζεύουν 200 (Μεϊμαράκης) ή 100 (Τζιτζικώστας) υπογραφές από τις 450 διαθέσιμες για να εμποδίζουν άλλους υποψηφίους να βρουν τους 50; να λένε δημόσια ότι πρέπει να στηριχτεί η κυβέρνηση Τσίπρα (Τζιτζικώστας); να λένε «πρέπει να φύγει όχι απλώς ο Σαμαράς, αλλά και όλοι οι Σαμαρικοί από τη ΝΔ» (Τζιτζικώστας) και μάλιστα όταν ο ίδιος δεν είναι καν στη ΝΔ, αλλά έχει εκλεγεί με αντάρτικο εναντίον της ΝΔ; να είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων και κατά των επενδύσεων (Τζιτζικώστας κατά ΟΛΘ και Σκουριών); Να έχουν βγει στο πολιτικό στερέωμα επειδή είναι παιδιά του μπαμπά τους (Μητσοτάκης, Τζιτζικώστας) ή επειδή είναι από τα 15 τους κομματόσκυλα (Μεϊμαράκης); να θέλουν βιαστικές εκλογές, χωρίς debate και με 20 ευρώ συνδρομή (Μεϊμαράκης, Τζιτζίκώστας) προκειμένου να μείνει η ΝΔ κλειστό κόμμα και να γίνουν βιαστικά οι εκλογές για να μην καταλάβει κανείς τίποτα;
Οχι. Η ΝΔ χρειάζεται έναν αυτόφωτο άνθρωπο, που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, που γνωρίζει την αγορά, που δεν είναι προϊόν μηχανισμών, που δεν είναι μόνο περιτύλιγμα. Η ΝΔ χρειάζεται ηγέτη. Τον έχει. Τον Άδωνι Γεωργιάδη.
3 comments
“Νέα Δημοκρατία”
Σχήμα οξύμωρο, καθώς δεν είναι ούτε νέα, ούτε πολύ περισσότερο δημοκρατία.
Ένας αναχρονιστικός, παλαιοκομματικός, γραφειοκρατικός, προσωποπαγής και αρχηγικός μηχανισμός, κλεπταποδόχος ψήφων, δια των οποίων επιδιώκει πάντοτε να νομιμοποιεί την ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος και δι’ αυτού το καβαλίκεμα της εξουσίας, για την εξυπηρέτηση όχι της κοινωνίας την οποία περιφρονεί, αλλά των ιδίων κομματικών συμφερόντων και των περί αυτήν πελατειακών σχέσεων με ημέτερους συγκατανευσιφάγους και τερμψίβροτους της εξουσίας.
Υιοθετεί ως ιδεολογία της τον φιλελευθερισμό, ο οποίος αγνοεί την κοινωνικο-οικονομική και πολιτική ελευθερία, τοποθετεί την κοινωνία πέραν της πολιτείας στην ιδιωτική σφαίρα και μεταλλάσσει την έννοια του πολίτη σε υπήκοο του κράτους. Αυτού δε του κράτους δεν διστάζει να θυσιάσει και αυτήν την ανεξαρτησία του, προκειμένου να μη θιγεί το καθεστώς ιδιοκτησίας που θεωρεί ότι έχει καταστατικά και διαχρονικά επί αυτού.
Βασικά κανένας απο τους 4 δεν είναι ο ηγέτης. Επιλέγοντας εναν απο αυτούς θα έλεγα Άδωνις Γεωργιάδης γιατι δεν κρύφτηκε ποτέ και ήταν ο μόνος που έβγαινε στα κανάλια όταν τα έχωναν (σωστά) στη ΝΔ.
Γιατί δεν είναι κανείς ηγέτης; σκεφθείτε το εξής. Πάρτε έναν κατά τη γνώμη σας μεγάλο ηγέτη. Ποιες πράξεις και ποια περίοδο της ζωής του θα τον κατέτασσαν σε μεγάλο ηγέτη; προσέξτε, μιλάμε για έναν ηγέτη χώρας, πχ της Ελλάδας. Ας πάρουμε την περίπτωση του Γεωργιάδη, ο οποίος είναι 43 ετών. Αν λοιπόν ένας ηγέτης έγινε ηγέτης στα 50 ή στα 60, θα μπορούσατε να τον αναγνωρίσετε στα 43 του; τι θα είχε κάνει ως τότε; ποια πορεία θα είχε ακολουθήσει; Να κάνω τις ερωτήσεις αντίστροφα. Πώς θα θέλατε να είναι σήμερα ένας 43χρονος για να θεωρείται ότι “είναι ηγέτης”; Άλλο “είναι”, άλλο “μπορεί να γίνει”. Γιατί να μην είναι ηγέτης κάποιος που ανέλαβε το οικογενειακό βιβλιοπωλείο των γονιών του στα 20 του ως φοιτητής. Ένα χρόνο μετά έφτιαξε και διήυθηνε κέντρο σπουδών. Λίγα χρόνια μετά διήυθυνε ραδιοφωνικό σταθμό. Στο μεταξύ έφτιαξε και εκδοτικό οίκο με έκδοση χιλιάδων βιβλίων, το μεγαλύτερο των οποίων ήταν αποδόσεις αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Ταυτόχρονα πήρε με άριστα το πτυχίο του. Αφού εργάστηκε 16 χρόνια σε όλα αυτά, στα 35 του εκλέχτηκε βουλευτής με σταυρό σε μικρό κόμμα. Τέσσερα χρόνια μετά έγινε υφυπουργός με αρμοδιότητα στη ναυτιλία και ήρε το καμποτάζ κρουαζιερόπλοιων. Παραιτήθηκε από βουλευτής παραδίδοντας την έδρα του όταν μεταπήδησε σε άλλο κόμμα, με το οποίο επανεκλέχτκε δύο φορές με σταυρό προτίμησης. Ανέλαβε το υπουργείο υγείας όπου έκανε τρεις μεγάλες μεταρρυθμίσεις (γενόσημα, ταμεία, εκκαθάριση διπλοθεσιτών) και γλύτωσε το δημόσιο από 6 δις τον χρόνο. Χωρίς απολύσεις και μάλιστα με προσλήψεις 1000 γιατρών. Πώς το κατάφερε; 4000 γιατροί επέλεξαν το ιδιωτικό τους ιατρείο και άνοιξε 1000 νέες θέσεις. Την ίδια ώρα ήτανε ο μόνος άνθρωπος, όχι πολιτικός, άνθρωπος γενικώς, που έβγαινε ευθαρσώς σε όλα τα ΜΜΕ και υποστήριζε ότι οι μεταρρυθμίσεις των μνημονίων ήταν απαραίτητα πράγματα για τη χώρα. Ο μόνος. Και ούτε καν σήμερα, που όλα πια τα κόμματα έχουν βαδίσει μνημονιακά μονοπάτια, πάλι σχεδόν ο μόνος είναι. Και για όλα αυτά που έχει πει, έχει φάει τη λοιδωρία της ζωής του.
Αν δεν είναι έτσι οι ηγέτες, πώς είναι δηλαδή; νερόβραστοι, άχρωμοι και άβουλοι; να γλύφουν τον αντίπαλο που κατέστρεψε την οικονομία της χώρας και να του λένε σε όλη την προεκλογική περίοδο ότι θα κάνουν κυβέρνηση μαζί του ακόμα και αν κερδίσουν οι ίδιοι τις εκλογές (Μεϊμαράκης); να μαζεύουν 200 (Μεϊμαράκης) ή 100 (Τζιτζικώστας) υπογραφές από τις 450 διαθέσιμες για να εμποδίζουν άλλους υποψηφίους να βρουν τους 50; να λένε δημόσια ότι πρέπει να στηριχτεί η κυβέρνηση Τσίπρα (Τζιτζικώστας); να λένε «πρέπει να φύγει όχι απλώς ο Σαμαράς, αλλά και όλοι οι Σαμαρικοί από τη ΝΔ» (Τζιτζικώστας) και μάλιστα όταν ο ίδιος δεν είναι καν στη ΝΔ, αλλά έχει εκλεγεί με αντάρτικο εναντίον της ΝΔ; να είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων και κατά των επενδύσεων (Τζιτζικώστας κατά ΟΛΘ και Σκουριών); Να έχουν βγει στο πολιτικό στερέωμα επειδή είναι παιδιά του μπαμπά τους (Μητσοτάκης, Τζιτζικώστας) ή επειδή είναι από τα 15 τους κομματόσκυλα (Μεϊμαράκης); να θέλουν βιαστικές εκλογές, χωρίς debate και με 20 ευρώ συνδρομή (Μεϊμαράκης, Τζιτζίκώστας) προκειμένου να μείνει η ΝΔ κλειστό κόμμα και να γίνουν βιαστικά οι εκλογές για να μην καταλάβει κανείς τίποτα;
Οχι. Η ΝΔ χρειάζεται έναν αυτόφωτο άνθρωπο, που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, που γνωρίζει την αγορά, που δεν είναι προϊόν μηχανισμών, που δεν είναι μόνο περιτύλιγμα. Η ΝΔ χρειάζεται ηγέτη. Τον έχει. Τον Άδωνι Γεωργιάδη.