Η τρίτη τζιχάντ και η επώαση του εφιάλτη της Ευραραβίας.

 

    Γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ., το σύνολο των γερμανικών βαρβαρικών φυλών που κατοικούσε πέρα από τα σύνορα του ρωμαϊκού κράτους (limes) άρχισε να μεταναστεύει, να κινείται, να ωθείται προς τα δυτικά, να ζητάει ή να δοκιμάζει να μπει με τη βία μέσα στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Υπήρχε φυσικά μια αιτία και αυτή ήταν τόσο μακρινή που δεν την αντιλήφθηκαν έγκαιρα οι Ρωμαίοι στρατηγοί: η “μετακίνηση” ξεκινούσε από την Κίνα! Εκεί η Ουράνια Αυτοκρατορία βρισκόταν σε αναστάτωση, αναδιοργανωνόταν και επεκτεινόταν. Και απωθούσε προς τα δυτικά τις πολεμοχαρείς φυλές των Ουσιούνγκ-νου ή Χσιούνγκ-νου, τους γνωστούς και φοβερούς στην Ευρώπη Ούνους. Αυτές οι φυλές ξεχύθηκαν σαν κύματα, σαν αρπακτικά πάνω στους πληθυσμούς άλλων “βαρβάρων” (αλλά πολύ πιο πολιτισμένων από αυτούς), των Γερμανών που ζούσαν στα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ένας ποταμός αίματος και ο καπνός των πυρκαγιών μαρτυρούσαν το πέρασμά τους. Έτσι οι βάρβαροι πληθυσμοί που δέχτηκαν πισώπλατες επιθέσεις ζήτησαν καταφύγιο και σωτηρία δυτικότερα: προς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ήταν αρκετά πλούσια, αλλά και αρκετά αδύναμη ώστε να κινήσει την επιθυμία εισβολής από όλο τον τότε γνωστό κόσμο.

Οι εισβολές των γερμανικών φυλών (Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Φράγκοι, Έρουλοι κλπ) στο δυτικό τμήμα του ρωμαϊκού κράτους επέφεραν κοσμοϊστορικές αλλαγές. Προκάλεσαν το επίσημο τέλος του δυτικού ρωμαϊκού κράτους στα 476 μ.Χ., την αρχή της ιστορικής εποχής του Μεσαίωνα και κυρίως την εθνογένεση νέων λαών στη δυτική Ευρώπη (Γάλλοι, Άγγλοι, κλπ).

Σήμερα η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Λόγω των πολεμικών συγκρούσεων και της μεγάλης αστάθειας και αναταραχής που επικρατεί στη Μ. Ανατολή και την Αφρική, τεράστια κύματα  μεταναστών και προσφύγων κυρίως από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής προσπαθούν να εισέλθουν στην Ευρώπη αναζητώντας τη νέα βιβλική “γη της επαγγελίας”, τη χώρα όπου οι κρατικές επιδοτήσεις και οι κοινωνικές παροχές θα ρέουν, όπως το γάλα και το μέλι.

Από την έκρηξη της “Αραβικής Άνοιξης” στα τέλη του 2010 και του εμφυλίου της Συρίας το 2011 τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Η  “άνοιξη” που είχαν – με περισσή δόση αφέλειας – εξαγγείλει με ενθουσιασμό τα κατεστημένα ΜΜΕ της Δύσης και η αμερικανική κυβέρνηση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, σύντομα μετατράπηκε σε “αραβικό χειμώνα” που έχει οδηγήσει τις χώρες της Μ. Ανατολής σε πρωτοφανή αστάθεια και σε αιματηρότατες εμφύλιες συγκρούσεις.  Ο αιματηρός εμφύλιος της Συρίας μεταξύ της συριακής αντιπολίτευσης που υποστηρίζουν οι πολιτικές ελίτ της Δύσης και των κυβερνητικών δυνάμεων του Πρόεδρου της Συρίας, Μπασάρ Αλ Ασάντ που υποστηρίζουν η Ρωσία και το Ιράν, η ραγδαία επέλαση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, σε συνδυασμό με την γενικότερη αναστάτωση και αστάθεια που προκλήθηκε στη Μ. Ανατολή μετά την πτώση των “αυταρχικών” καθεστώτων μπααθικής έμπνευσης του Σ. Χουσεΐν στο Ιράκ και του Μ. Καντάφι στη Λιβύη, έχουν στρέψει εκατομμύρια κατοίκων της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής στην προσφυγιά και τη μετανάστευση προς τον “οικονομικό παράδεισο”, την Ευρώπη.

Μόνο μέσα στο 2015 οι μετανάστες και πρόσφυγες που εισήλθαν στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της θάλασσας ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο! Σύμφωνα με τον Ανώτατο Επίτροπο των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες οι τρεις κύριες εθνικότητες των εισελθέντων το 2015 προσφύγων ήταν Σύροι (49%), Αφγανοί (21%) και Ιρακινοί (8%). Εξ αυτών το 58% ήταν ενήλικοι άνδρες, το 17% γυναίκες και το 25% ανήλικα παιδιά.

Πράγματι με μια ματιά στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τα συμβάντα στα ελληνικά νησιά και τις αφίξεις πολυάριθμων “προσφύγων” στους σταθμούς της Βουδαπέστης, της Βιέννης και του Μονάχου αλλά και στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας και Γερμανίας – Δανίας διαπιστώνουμε (παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να επικεντρώνουν τις κάμερες στα ελάχιστα γυναικόπαιδα) πως 8 στους 10 εικονιζόμενους ήσαν νέοι άνδρες ηλικίας γύρω στα είκοσι και πάνω. Ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες “πρόσφυγες”, που είναι οι πολλές γυναίκες, τα μικρά παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι; Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τους εμφύλιους και τις αγριότητες των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου; Κάτι δεν στέκει καλά σε όλα αυτά. Είναι περίεργο πως δεν γίνεται σχεδόν καθόλου κουβέντα για το ζήτημα αυτό. Το ερώτημα λοιπόν ποιοι εκ των εισερχομένων είναι πρόσφυγες και ποιοι παράνομοι μετανάστες παραμένει αναπάντητο. Σύμφωνα πάντως με στοιχεία του ελληνικού υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής πλέον όσοι περνούν στην Ελλάδα από τα τουρκικά παράλια είναι κατά 50% παράνομοι μετανάστες και κατά 50% πρόσφυγες όταν πριν από δύο μήνες η αναλογία ήταν 80% πρόσφυγες και 20% παράνομοι μετανάστες.

Σε κάθε περίπτωση όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος: “Πρόσφυγας θεωρείται όποιος διαφεύγει από την χώρα του, όπου μένεται απειλητικός για την ζωή του εμφύλιος πόλεμος η όπου διώκεται πολιτικά από φυλετικούς, θρησκευτικούς η πολιτικούς του αντιπάλους. Πώς όμως μπορεί να θεωρείται ακόμη πρόσφυγας όταν έχει απομακρυνθεί από την χώρα που κινδυνεύει κι έχει περάσει τα σύνορα έξη η και επτά ακόμη χωρών (λχ Αφγανιστάν) και δεν υπάρχει κανένας πλέον κίνδυνος για την ζωή του;”. Έτσι ακόμη κι αν κάποιος έχει εγκαταλείψει τη χώρα προέλευσής του για να αποφύγει τον κίνδυνο για τη ζωή ή την ασφάλεια αυτού και της οικογενείας του, εφόσον έχοντας βρει ένα ασφαλές καταφύγιο σε μια όμορη γειτονική χώρα, μετακινείται σε μια τρίτη ή τέταρτη χώρα με προορισμό τις πλούσιες χώρες της βόρειας Ευρώπης για “μια καλύτερη τύχη”, τότε έστω κι αν είχε αρχικώς την ιδιότητα του πρόσφυγα εν συνεχεία έχει μεταπέσει στην κατηγορία του μετανάστη.

Οπωσδήποτε είναι γεγονός το ότι οι τρέχουσες αναταραχές, συγκρούσεις και οι αιματηροί εμφύλιοι σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οδήγησαν μέχρι το τέλος του 2014 στη μετατόπιση σχεδόν 60 εκατομμυρίων ανθρώπων – τη μεγαλύτερη στα χρονικά της παγκόσμιας Ιστορίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! – οι περισσότεροι εκ των οποίων αναζητούν τρόπο να μπουν στον ευρωπαϊκό παράδεισο των υψηλών και πλουσιοπάροχων κοινωνικών παροχών. Μόνο μέσα στο 2014 οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δέχτηκαν 626.000 αιτήσεις πολιτικού ασύλου – τον υψηλότερο αριθμό μετά το 1992, μετά την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ. Εντός του 2015 όμως ο αριθμός των αιτούντων εκτινάχθηκε σε 1.221.885! Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποίησε δε ότι ετησίως θα εισέρχονται στην Ευρώπη 1,3 εκατομμύρια μετανάστες και τελικώς μέχρι το 2017 θα εισέλθουν στην Ευρώπη άλλα 4 εκατομμύρια!

Η εθνική προέλευση προσφύγων και μεταναστών οπωσδήποτε ποικίλει, ωστόσο υπάρχει ένα κοινό θρησκευτικο-πολιτισμικό στοιχείο που συνδέει τη συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών, το Ισλάμ. Με τον όρο Ισλάμ αναφερόμαστε στη μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ (Μουχάμαντ) στις αρχές του 7ου αιώνα. Η αραβική λέξη «ισλάμ» σημαίνει «υποταγή»,και χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους ως «υποταγή στον Θεό» και εκείνοι που αποδέχονται την θρησκεία του ισλάμ (τη στάση υπακοής, εξάρτησης και αφοσίωσης στον Θεό) ονομάζονται μουσλίμ (muslim), που σημαίνει «υποταγμένος» δηλαδή:«υποταγμένος στον Ύψιστο».

Το Ισλάμ δεν έχει μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική υπόσταση και ως οργανωμένη πολιτικοστρατιωτική δύναμη κάθε άλλο παρά άγνωστο είναι στην Ευρώπη. Ιστορικά αποπειράθηκε δύο φορές να εισβάλει και να υποτάξει την χριστιανική ήπειρο. Η πρώτη ήταν κατά την πρώιμη και δυναμική εξάπλωση του ισλαμικού αραβικού χαλιφάτου, της λεγόμενης “αραβικής τζιχάντ” (αραβ., τζιχάντ αλ-σάιφ =  αγώνας του ξίφους – η δια του πολέμου επιβολή), που προσπάθησε να πνίξει σαν τανάλια την Ευρώπη (από τα δυτικά καταλαμβάνοντας την ιβηρική χερσόνησο και από τα ανατολικά με επιδρομές στη Μ. Ασία) και η οποία στα ανατολικά ανακόπηκε από τους Βυζαντινούς και τους Βούλγαρους συμμάχους τους στα τείχη της Κωνσταντινούπολης το 718 μ.Χ. κατά την πολιορκία της Πόλης από τους Άραβες και στα δυτικά από τους Φράγκους του Κάρολου Μαρτέλου στο Πουατιέ της Γαλλίας το 732 μ.Χ., για να ακολουθήσει η πλήρης ανάκτηση της κατεχόμενης Ισπανίας (reconquista) και η οριστική εκδίωξη των μωαμεθανών από την Ιβηρική το 1492 με την πτώση του εμιράτου της Γρανάδας. Η δεύτερη ιστορική τζιχάντ διεξήχθη από τους Οθωμανούς Τούρκους από τον 14ο έως τον 19ο αιώνα κατά τη διάρκεια της οποίας υπέταξαν τη Μ. Ασία, τα Βαλκάνια και έφτασαν στη μέγιστη εξάπλωσή τους μέχρι τις πύλες της Βιέννης το 1683, για να ακολουθήσει από εκεί και έπειτα η σταδιακή υποχώρηση και σμίκρυνση της αυτοκρατορίας τους, η οριστική απομάκρυνση των μωαμεθανών Τούρκων από την Ευρώπη κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13 και η οριστική διάλυση της αυτοκρατορίας τους μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ανά την υφήλιο πιστοί μουσουλμάνοι αποτελούν μια ενιαία εθνοπολιτισμική ενότητα, το ισλαμικό “έθνος”, την Ούμα (Ummah) που στα αραβικά σημαίνει “η κοινότητα”, με κυρίαρχη την αραβική γλώσσα και κουλτούρα. Ασχέτως της φυλής, του χρώματος, της εθνικότητας που ανήκει κάποιος ή της γλώσσας που μιλά, με τον εξισλαμισμό του, αποκτά αυτόματα μια νέα εθνοπολιτισμική ιδιότητα, αυτή του μωαμεθανού πιστού που ανήκει στην Ούμα. Η Ούμα ως ένα εθνοπολιτισμικό και θρησκευτικό σύνολο οργανώνεται και λειτουργεί κάτω από τους νόμους και τις επιταγές του Κορανίου, που αποτελεί εκτός από θρησκευτικό και ένα θεμελιώδες πολιτικό κείμενο, έναν καταστατικό χάρτη ή σύνταγμα οργάνωσης και διοίκησης της θεοκρατικής ισλαμικής πολιτείας. Το Ισλάμ και το Κοράνιο την εποχή της εξάπλωσής του έγινε παράλληλα το όχημα της διάδοσης του αραβικού πολιτισμού και της αραβικής γλώσσας στα κατακτημένα εδάφη του χαλιφάτου. Η ισλαμική εξάπλωση του 7ου και 8ου αιώνα ταυτόχρονα επέφερε και τον βίαιο εξαραβισμό των λαών και εθνών της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής. Μη αραβικοί λαοί της Ασίας επηρρεάστηκαν πολύ από τον αραβικό πολιτισμό με τον εξισλαμισμό τους: οι εξισλαμισμένοι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν το αραβικό αλφάβητο μέχρι τη δεκαετία του 1920, ενώ μη αραβικοί λαοί όπως οι Ιρανοί ή οι Πακιστανοί, χρησιμοποιούν σήμερα το αραβικό αλφάβητο λόγω της προσήλωσής τους στην μωαμεθανική θρησκεία.

Ο ισλαμικός κόσμος σήμερα αριθμεί 1,5 δισεκκατομμύρια πιστούς ανά την οικουμένη (23% του παγκοσμίου πληθυσμού) και ένα σημαντικό δυναμικό και νεανικό κομμάτι του μετακινείται προς εποικισμό της δημογραφικά φθίνουσας γηραίας Ευρώπης. Σύμφωνα με την εκτίμηση του Ούγγρου υπουργού εξωτερικών Peter Szijjártó 30 με 35 εκατομμύρια μουσουλμάνοι μετανάστες από τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη, το Αφγανιστάν αναμένεται να εισέλθουν στην Ευρώπη το ερχόμενο διάστημα, ενώ σύμφωνα με δηλώσεις του αρμοδίου Επιτρόπου Διεύρυνσης της Ε.Ε., Γιοχάνες Χαν, 20 εκατομμύρια μετανάστες βρίσκονται στο κατώφλι της Ευρώπης. Δεν μιλάμε πλέον για μετανάστευση, αλλά για μαζική μετακίνηση πληθυσμών. Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι οι ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως εκείνες που αποτελούν τον προσφιλέστερο προορισμό των προσφύγων και μεταναστών (Γερμανία, Σουηδία, Ηνωμ. Βασίλειο, Γαλλία) αδυνατούν να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν τέτοιους τεράστιους αριθμούς αλλοεθνών και κυρίως μουσουλμανικών πληθυσμών. Ήδη αρκετές χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα από την αδυναμία αφομοίωσης και ομαλής ενσωμάτωσης των ισλαμικών πληθυσμών που ζουν εκεί από δεκαετίες και από την ανησυχητική θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση νεαρών κυρίως μουσουλμάνων που στρατολογούνται από τζιχαντιστικές και εξτρεμιστικές οργανώσεις. Χαρακτηριστικά το Κέντρο Ερευνών Pew αναφέρει ότι οι μισοί Γάλλοι Μουσουλμάνοι θεωρούν την πίστη τους στο Ισλάμ σημαντικότερη από την αφοσίωσή τους στη Γαλλία. Το εν τρίτο των Γάλλων μουσουλμάνων δεν αντιτίθεται στις επιθέσεις αυτοκτονίας. Το Βρετανικό Κέντρο για την Κοινωνική Συνοχή αναφέρει ότι το εν τρίτο των Βρετανών Μουσουλμάνων υποστηρίζει την δημιουργία ενός παγκοσμίου χαλιφάτου! Σε αντίθεση λοιπόν με τους Γερμανούς Βαρβάρους που τον 5ο αιώνα εξάρθρωσαν τη δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και απορροφήθηκαν από το στέρεο υπόστρωμα του Ελληνικού και Λατινικού Πολιτισμού, δημιουργώντας στη συνέχεια τη Δυτική Κουλτούρα, κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει στη περίπτωση του Ισλάμ λόγω των ήδη ισχυρών πολιτιστικών δομών και πολιτισμικών ικανοτήτων των Ισλαμικών κοινωνιών που αποτελούν σε πλανητικό επίπεδο κύριο ανταγωνιστή της Δύσης σε τρόπο ζωής και θεώρησής της.

Πολλές γειτονιές μεγαλουπόλεων της Ευρώπης έχουν καταληφθεί πλέον από εισρέουσες εθνικές και φυλετικο-θρησκευτικές μειοψηφίες. Κάτω από το έμβλημα της πολυπολιτισμικότητας, που σημαίνει αποδοχή κι ενθάρρυνση χωριστής πολιτιστικής πορείας των επι μέρους εθνικών μειονοτήτων, ολόκληρες γειτονιές μεταμορφώνονται σε ανεξάρτητα εθνικά/πολιτιστικά διαμερίσματα. Στα κομμάτια αυτά του υποτιθέμενα ενιαίου αστικού ιστού εφαρμόζονται άλλοι νόμοι (π.χ. η ισλαμική Σαρία), κυριαρχούν άλλες αξίες και γίνονται αποδεκτές συμπεριφορές που σε άλλες περιοχές της ίδιας χώρας είναι παράνομες και τιμωρούνται. Σε γειτονιές των Βρυξελλών λχ, του Λονδίνου, του Μπέρμπιγχαμ ή του Βούπερταλ εφαρμόζεται η πολυγαμία, είναι ανεκτές οι διακρίσεις κατά γυναικών καθώς και η βία και η κακομεταχείριση νέων κοριτσιών. Η αστυνομία, παρά τις εκκλήσεις και τις καταγγελίες, δεν επεμβαίνει θεωρώντας πως τέτοιες πρακτικές στις γειτονιές αυτές δεν την αφορούν. Στο καθαρά πολιτικό επίπεδο ολόκληρες γειτονιές μετατρέπονται σε άβατα για τους περισσότερους πολίτες ώστε βίαιες πολιτικές μειοψηφίες, βλ. λχ συμμορίες, να ασκούν τρομοκρατία και ουσιαστικά τοπική εξουσία. Σε ορισμένους φτωχογειτονιές (banlieues) στο Παρίσι οργανωμένες ομάδες, συχνά οπλισμένων, νεαρών καθιστούν την πρόσβαση παρακινδυνευμένη και συχνότατα επικίνδυνη. Το ίδιο συμβαίνει σε γειτονιές στη Στοκχόλμη, στο Μάλμε, στη Χάγη και στην Αμβέρσα. Και το ισλαμικό “κράτος εν κράτει” ισχύει κι επεκτείνεται.

Οι απανταχού απολογητές και οπαδοί της πολιτικής ορθότητας θέλοντας να υποβαθμίσουν το μέγεθος και τον δημογραφικό κίνδυνο της ισλαμικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη συχνά επικαλούνται συχνά την  “καθησυχαστική” έρευνα του Pew Research Center του 2011 βάσει της οποίας – σύμφωνα με τα δεδομένα εισροής μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη εν έτει 2010 – ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ευρώπης το 2030 αναμενόταν να αυξηθεί από 6% το 2010 σε ποσοστό 8% το 2030 επί του συνολικού πληθυσμού της Γηραιάς Ηπείρου. Αυτή όμως ίσως ήταν η αναμενόμενη εξέλιξη με βάση τα δεδομένα της σταθερής ροής μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη το έτος 2010. Τα πληθυσμιακά και δημογραφικά μεγέθη των μουσουλμάνων που ήδη διαβιώνουν σε χώρες της δυτικής Ευρώπης (Γαλλία: 6,1 εκ., Γερμανία: 4 εκ., Ηνωμ. Βασίλειο: 3 εκ., Βέλγιο: 0,7 εκ., Ολλανδία: 0,9 εκ., Σουηδία: 0,5 εκ. κλπ) σε συνδυασμό με την ασταμάτητη και ανεξέλγκτη πλημμυρίδα μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων που οπωσδήποτε θα αυξήσουν κατακόρυφα τον ήδη σημανικό μουσουλμανικό πληθυσμό, δεν αφήνουν λογικά περιθώρια για αμφισβητήσεις. Η Ευρώπη βιώνει κλιμακούμενα τουλάχιστον τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μία τρίτη ισλαμική εισβολή στην Ιστορία της, την “τρίτη τζιχάντ”. Αυτή τη φορά όχι με τα όπλα και τους πολεμιστές του χαλιφάτου ή των σουλτάνων, αλλά με ένα ισχυρότερο όπλο … τη γονιμότητα των μουσουλμάνων γυναικών, οι οποίες έχουν την υψηλότερη γονιμότητα παγκοσμίως με 3,1 παιδιά ανά γυναίκα. Το γεγονός της εκρηκτικής δημογραφικής αύξησης των μουσουλμάνων, σε συνδυασμό με την ελάχιστη έως ανύπαρκτη αφομοίωσή τους στις δυτικές κοινωνίες που ζουν και με την ραγδαία εξάπλωση του ριζοσπαστικού, αντιδυτικού και εξτρεμιστικού ισλαμισμού, ιδίως μεταξύ των νέων μωαμεθανών της Ευρώπης, αναπόδραστα οδηγεί στο τραγικό συμπέρασμα ότι “κάτω από τη μύτη” των ανέμελων τρυφηλών Ευρωπαίων έχει τοποθετηθεί σιωπηρά μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.  Η μεθοδευμένη προσπάθεια άλλωστε της πολιτικής επικράτησης μιας εθνικής, θρησκευτικής ή άλλης ομάδος πληθυσμού, μέσω της επίτευξης υψηλού δείκτη γεννήσεων στα μέλη της ομάδος και της αριθμητικής αύξησής της έναντι άλλων πληθυσμιακών ομάδων, είναι γνωστή στην πολιτική επιστήμη και ονομάζεται φεκουντισμός (εκ της λατινικής λέξης fecundus = γόνιμος).

Η “εκ των έσω” ισλαμική άλωση με τον δημογραφικό πολλαπλασιασμό των μωαμεθανών έναντι των ιθαγενών αλοθρήσκων, έχει βέβαια μερικό ιστορικό προηγούμενο στην περίπτωση της ισλαμικής κατάκτησης της Ινδίας,  κατά τα έτη 1000 έως 1525, η οποία σύμφωνα με τον μεγάλο Αμερικανό ιστορικό Will Durant αποτελεί την πιο αιματοβαμμένη κατάκτηση στην Ιστορία της ανθρωπότητας με 80 εκατομμύρια συνολικά θύματα! Τα αρχαία ινδουιστικά βασίλεια της περιοχής του σημερινού Πακιστάν και του ανατολικού τμήματος της Βεγγάλης (σημερινό Μπαγκλαντές) μέσω της συνεχούς ισλαμικής μετανάστευσης και των προσυλητισμών κατέληξαν να είναι περιοχές με μουσουλμανική πλειοψηφία. Το ίδιο ισλαμικό μέλλον προδιαγράφεται και για την Ευρώπη εάν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση.

Κάποιοι αποκαλούμενοι “προοδευτικοί” κάνουν λόγο για “ρατσισμό’ ή “ισλαμοφοβία”. Δύσκολα όμως θα μπορούσε να αποκληθεί ρατσισμός η επισήμανση της περιφρόνησης της εθνικής έννομης τάξης κι’ η καταπάτηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, πάνω στην λογική εθνικών ιδιαιτεροτήτων και χωριστών πολιτισμικών λειτουργιών. Πως είναι δυνατόν να γίνονται ανεκτές τέτοιες διακρίσεις και βίαια να καταπατάται η εθνική νομοθεσία καθώς και αρχές και αξίες που έχουν κατοχυρωθεί στην Ευρώπη κατόπιν σκληρών ιστορικών κι αιματηρών συγκρούσεων. Είναι εξοργιστικό αλλά σε πολλές αστικές περιοχές στην Ευρώπη, με μουσουλμανικές τοπικές πλειοψηφίες, οι κυβερνήσεις δείχνουν συνειδητά να απέχουν από την επιβολή της εθνικής τους νομοθεσίας. Σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις για χρόνια λειτουργούν ανεμπόδιστα “δικαστήρια Σαρίας” ενώ σε καταστήματα τροφίμων και σε σουπερμάρκετς απαγορεύεται η πώληση οινοπνευματωδών και χοιρινού. Επίσης το εθνικό μουσουλμανικό φαγητό halal “απαγορεύεται” να πωλείται από μη μουσουλμάνους, ενώ έθιμα καθαρά χριστιανικά (εορτές αγίων, δημόσιοι στολισμοί Χριστουγέννων και παρελάσεις με φωτισμούς του Αγ. Μαρτίνου) καταργούνται. Στο Ρόδερχαμ της Βρετανίας μεταξύ 1997-2013 υπήρξε κύκλωμα μουσουλμάνων ανδρών που εκμεταλλεύονταν νεαρά κορίτσια (μη μουσουλμάνες) μέχρι και 11 ετών που, παρά τις καταγγελίες των γονιών τους, η αστυνομία άφηνε ανενόχλητο. Επίσης στο Μπίρμπιγχαμ της Βρετανίας μεταξύ 2007-2014 η κυβέρνηση παρακολουθούσε με απάθεια προσπάθειες τοπικών μουσουλμανικών οργανώσεων (ονομάσθηκε επιχείρηση “Δούρειος Ιππος”) να ελέγξουν ένα κύκλο σχολείων της μέσης εκπαίδευσης ώστε να τα μετατρέψουν σε καθαρά ισλαμικά σχολεία – κατά παράβαση της σχετικής εθνικής νομοθεσίας. Εξτρεμιστές ιμάμηδες και κήρυκες της σαρία και της “τζιχάντ”, έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ωθώντας απροκάλυπτα νέους μουσουλμάνους που ζουν στη Δύση να στρατευθούν σε εξτρεμιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις.

    Γεγονός είναι ότι με την σημερινή τακτική της Ε.Ε., που αποδέχεται όλους τους “πολιτικούς πρόσφυγες” αλλά αδυνατεί να επιστρέψει πίσω όλους τους άλλους, η σχετική ισλαμική πλημμυρίδα είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στη Γερμανία επαναπατρίζεται ή απελαύνεται μόλις το 30% όσων μεταναστών ή προσφύγων απορρίπτεται το αίτημα για χορήγηση πολιτικού ασύλου και το υπόλοιπο 70% παραμένει εκεί παράνομα. Πρόσφατα μάλιστα έγινε γνωστό από τα ΜΜΕ ότι οι γερμανικές αρχές αγνοούν την τύχη 130.000 (!) “προσφύγων” που εισήλθαν στη χώρα με αίτημα ασύλου και ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή 400.000 άτομα στη Γερμανία των οποίων η ταυτότητα είναι άγνωστη!

Όταν οι κοινωνίες μας, με επικεφαλής τις μεγάλες μας πόλεις, γεμίσουν από μουσουλμάνους δεν θα αργήσει η ώρα που αυτοί, ως σχετική πλειοψηφία ή ισχυρή μειοψηφία, θα μετατραπούν σε επιθετικούς ισλαμιστές και θα επιβάλουν τις δικές τους αξίες, τον δικό τους τρόπο ζωής και το δικό τους ολοκληρωτικό ισλαμικό πολίτευμα, καταργώντας το δυτικό φιλελεύθερο κράτος δικαίου. Και τότε θα γίνει πραγματικότητα ο εφιάλτης της “Ευραραβίας”, δηλαδή ο εξισλαμισμός και ο εξαραβισμός της ευρωπαϊκής ηπείρου, τον οποίο περιέγραψε στο πολυσυζητημένο βιβλίο της “Eurabia: The Euro-Arab Axis”, το 2005, η Μπα’τ Γεόρ (ψευδώνυμο της εβραϊκής καταγωγής Αγγλο-αιγύπτιας συγγραφέως Γκιζέλ Λίτμαν) το οποίο αμέσως δέχθηκε την αποδοκιμασία του “προοδευτικού” ακαδημαϊκού και δημοσιογραφικού κατεστημένου της Δύσης. Το 2004 είχε προηγηθεί η δημοσίευση σχετικού άρθρου της Γεόρ στο συντηρητικό ηλεκτρονικό αμερικανικό περιοδικό FrontPage Magazine με τίτλο: “How Europe Became Eurabia”, όπου η συγγραφέας επεσήμαινε την σταδιακή και ραγδαία δημιουργία μιας γιγαντιαίας ισλαμικής κοινότητας (“Umma”) στην Ευρώπη η οποία θα καθυποτάξει την θνήσκουσα και εθνοπολιτισμικά κοινότητα των Ευρωπαίων dhimmi, δηλαδή των αλλοθρήσκων υποτελών σε ένα ισλαμικό κράτος, σύμφωνα με την κορανική νομοθεσία. Σύμφωνα με τη Γεόρ το όλο σχέδιο της ισλαμοποίησης της Ευρώπης, βασίζεται σε μια μυστική συμφωνία που έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 70′ μεταξύ των ηγετών της Ε.Ε. (τότε Ε.Ο.Κ.) και των αραβικών μουσουλμανικών χωρών, με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου Ευρω-αραβικού ομοσπονδιακού κράτους κάτι που σαφώς σχετίζεται με τη δημιουργία της Ευρωμεσογειακής Εταιρικής Σχέσης το 1995, η οποία αποτελείται σήμερα από 37 μέλη, 27 κράτη μέλη της ΕΕ και 10 μεσογειακούς εταίρους.

Κι αν η Γεόρ χαρακτηρίστηκε τότε ως ισλαμοφοβική φαντασιόπληκτη και συνομωσιολόγος, πολύ γρήγορα ακολούθησαν και άλλοι συγγραφείς και πολιτικοί αναλυτές που έκρουσαν τον κώδωνα κίνδυνου για την επερχόμενη ισλαμοποίηση της Ευρώπης. Ανάμεσά τους ο Άγγλος ψυχίατρος Theodore Dalrymple στο βιβλίο του “The New Vichy Syndrome: Why European Intellectuals Surrender to Barbarism” (2011), όπου κατηγορεί ευθέως την ευρωπαϊκή ελίτ της διανόησης για την μη αντίδρασή της στην εξελισσόμενη επέλαση της ισλαμικής βαρβαρότητας στην Ευρώπη, ανάλογης με εκείνη των Γάλλων διανοουμένων του καθεστώτος του Βισύ που συμβιβάστηκαν με την ναζιστική βαρβαρότητα. Επίσης ο Καναδός συγγραφέας και αναλυτής Mark Steyn στο βιβλίο του “America Alone: The End of the World as We Know It” (2006) προβλέπει κατά το σπεγκλεριανό μοντέλο κοινωνιολογικής ανάλυσης, την επερχόμενη κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού και την επικράτηση του ισλαμισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, λόγω της υπογεννητικότητας των αυτοχθόνων Ευρωπαίων, της μη βιωσιμότητας του προηγμένου σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους και της πολιτιστικής εξουθένωσης των κρατών της δυτικής Ευρώπης, όπου κυριαρχεί ο ηθικός και πολιτισμικός σχετικισμός. Σύμφωνα με τον Steyn κάθε κάτοικος της ηπειρωτικής Ευρώπης κάτω των 40 ετών θα ζήσει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του σε μια εξισλαμισμένη Ευρώπη, γεγονός που δεν μπορεί να αντιστραφεί.

Οπωσδήποτε όμως ανάμεσα σ’ εκείνους που προκάλεσαν μεγάλη συζήτηση και έντονο προβληματισμό γύρω από το θέμα της ανεξέλεγκτης μουσουλμανικής μετανάστευσης και του επερχόμενου εξισλαμισμού της Ευρώπης, ήταν η διάσημη Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Οριάνα Φαλάτσι (1929–2006) και ο εβραϊκής καταγωγής Αγγλο-αμερικανός καθηγητής Ιστορίας και μεσανατολικών σπουδών στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Μπέρναρντ Λιούις, ο οποίος θεωρείται κορυφαίος ειδήμων σε ιστορικοπολιτικά θέματα της Μ. Ανατολής και του ισλαμικού κόσμου.

Η συγχωρεμένη Φαλάτσι με το βιβλίο της “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Η Φαλάτσι δανειζόμενη τον όρο “Ευραραβία” από τη Γεόρ, περιγράφει ως τέτοια την παρηκμασμένη, εξισλαμισμένη Ευρώπη, που θα έχει μετατραπεί σε αραβική επαρχία, ενώ «οι Δυτικοί θα ‘πρεπε επιτέλους ν’ αμυνθούν και να τους επιτρέπεται να αμυνθούν, αλλιώς είναι χαμένοι». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller.  Στο βιβλίο, η Φαλάτσι έγραψε πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας. «Η δύναμη της λογικής» είναι μία πολεμική προειδοποίηση προς τη Δύση για τη λαβή στραγγαλισμού που προετοιμάζει το Ισλάμ. Η Φαλάτσι έγραφε ότι οι «καλοκάγαθοι» διανοητές, η θεσμική Εκκλησία και οι πολιτικές παρατάξεις δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, απειλούμενη από τούς οπαδούς τού Αλλάχ. Το βιβλίο ξεκινά ως εξής, «Από το Γιβραλτάρ έως το Νόρντκαπ, από τους λόφους της Τοσκάνης έως το Βόλγκογκραντ, σ’ όλες τις ευρωπαϊκές πολιτείες, υπάρχει από καιρό και μια δεύτερη πόλη, μια πόλη μουσουλμανική, όπου κυριαρχεί το Κοράνι». Αυτή η πόλη μέσα στην πόλη δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές κοινότητες διασποράς, όπου συγκεντρώνονται οι μετανάστες φθάνοντας στο νέο, ξένο κόσμο. Είναι «μια βαθμίδα της ισλαμικής επεκτατικής πολιτικής -πρόκειται για τη μοναδική τέχνη, στην οποία οι γιοι του Αλλάχ ήσαν πάντοτε αξεπέραστοι- η τέχνη να εισβάλλουν, να κατακτούν, να υποτάσσουν». Κι «η διακαώς ποθούμενη λεία τους ήταν πάντα η Ευρώπη, ο χριστιανικός κόσμος». Γι’ αυτή τη λαφυραγωγία οι μουσουλμάνοι, ισχυρίζεται η Φαλάτσι, δεν χρησιμοποιούν όπλα τρομοκρατών ούτε τα μηνύματα φανατισμού των μουλάδων τους, αλλά τα γόνιμα σώματα των γυναικών τους. «Στην υποδουλωμένη Ευρώπη, όμως, το θέμα της ισλαμικής γονιμότητας έχει κηρυχθεί ταμπού, που κανείς δεν τολμά να θίξει», καταγγέλλει η Ιταλίδα συγγραφέας. «Κι αν το προσπαθήσεις, σε στέλνουν στο δικαστήριο λόγω ρατσισμού, ξενοφοβίας ή βλασφημίας», όπως συνέβη στην ίδια όταν κατηγορήθηκε ως ηθική αυτουργός για υποδαύλιση εθνικιστικού μίσους, γράφοντας για τις μουσουλμάνες ότι «πολλαπλασιάζονται σαν αρουραίοι». «Κανένας νόμος που καταπνίγει την ελευθερία δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αμφισβητήσει… πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα νεογέννητα των μουσουλμανικών κοινοτήτων καλύπτουν το 10%, στις Βρυξέλλες φθάνουν στο 30%, στη Μασσαλία, μάλιστα, 60%.»

Ο δε συντηρητικός καθηγητής Ιστορίας Μπέρναρντ Λιούις στο βιβλίο του «Η κρίση του Ισλάμ», έγραψε για τον Ιερό Πόλεμο των μωαεθανών, τη γνωστή “τζιχάντ” ότι: «Αυτό που υπονοείται, είναι ότι η υποχρέωση για τζιχάντ θα εξακολουθήσει να υφίσταται, διακοπτόμενη μόνο από προσωρινές ανακωχές, έως ότου όλος ο κόσμος, είτε ασπασθεί τη μουσουλμανική πίστη, είτε υποκύψει στη μουσουλμανική εξουσία (…) Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα στην επιχειρηματολογία των κατοίκων της Μέσης Ανατολής, και ειδικώς των ισλαμιστών, εναντίον της Δύσης. Γι’ αυτούς, ο όρος «ιμπεριαλισμός» έχει μία ειδική σημασία. Για παράδειγμα, αυτός ο όρος δεν χρησιμοποιείται ποτέ από μουσουλμάνους σε σχέση με τις μεγάλες μουσουλμανικές αυτοκρατορίες τις οποίες ίδρυσαν αρχικώς οι Άραβες, και σε μεταγενέστερες περιόδους οι Τούρκοι, οι οποίοι κατέκτησαν τεράστιες εκτάσεις και ενσωμάτωσαν τους πληθυσμούς τους στον οίκο του Ισλάμ. Για τους μουσουλμάνους ήταν απολύτως νόμιμο να κατακτούν μέρη της Ευρώπης και να υποτάσσουν τους πληθυσμούς τους, κι έτσι να τους δίνουν τη δυνατότητα, χωρίς όμως να τους υποχρεώνουν, να ασπασθούν την αληθινή πίστη. Αλλά, όταν οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν να κατακτήσουν και να υποτάξουν μουσουλμάνους, αυτό ήταν αμάρτημα, και ακόμη χειρότερο το να προσπαθήσουν να τους οδηγήσουν σε άλλη πίστη. Στη μουσουλμανική κοσμοαντίληψη, ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ αποτελεί ευεργέτημα για τον νεοφώτιστο και αγαθοεργία για όσους τον προσηλυτίζουν. Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, η εγκατάλειψη του Ισλάμ ισοδυναμεί με αποστασία -ένα θεμελιώδους φύσεως έγκλημα γι’ αυτόν που παραπλανάται και για εκείνον που τον παραπλανά. Σε αυτό το σημείο ο νόμος είναι ξεκάθαρος: Αν ένας μουσουλμάνος αποκηρύξει το Ισλάμ, ακόμη και αν ένας νεοφώτιστος επανέλθει στην παλαιά του πίστη, η ποινή είναι θάνατος (…). Η σοκαριστική πρόβλεψη όμως, του Μπέρναρντ Λιούις που προκάλεσε αίσθηση και συζητήσεις, ήταν κατά τη διάρκεια συνέντευξής του το 2004 στη γερμανική εφημερίδα Die Welt, όπου ευθαρσώς δήλωσε ότι “στο τέλος του 21ου αιώνα η Ευρώπη θα είναι ισλαμική”. Αργότερα το 2007 ο Λιούις είχε επισημάνει ότι “Το Ισλάμ σύντομα θα είναι η κυρίαρχη δύναμη σε μια Ευρώπη η οποία, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, έχει παραιτηθεί από τη μάχη για τον πολιτιστικό και θρησκευτικό έλεγχο…” και ότι «Οι Ευρωπαίοι έχασαν τη δική τους πίστη και τη δική τους αυτοπεποίθηση … Δεν έχουν κανένα σεβασμό για το δικό τους πολιτισμό. … Οι Ευρωπαίοι έχουν “παραδοθεί” σε κάθε ζήτημα σε σχέση με το Ισλάμ σε μια διάθεση “αυτο-εξευτελισμού, πολιτικής ορθότητας και πολυπολιτισμικότητας …».

Άσχετα με τις εκτιμήσεις αναλυτών, η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι το Ισλάμ σε μια χώρα επιδρά στις εξελίξεις ευθέως ανάλογα με τους αριθμούς των μουσουλμάνων που βρίσκονται εκεί. Η δυνατότητα μιας χώρας να ελέγξει την ισλαμική επεκτατικότητα συναρτάται άμεσα με την ικανότητα αντιμετώπιση της δημογραφικής ανατροπής υπέρ των μουσουλμάνων. Μια ματιά σε ιστορικά παραδείγματα άλλων χωρών με μεγάλους αριθμούς μουσουλμάνων κατοίκων αποδεικνύει του λόγου το αληθές: Το Πακιστάν (βλ σχετικές διακηρύξεις του ιδρυτή του Μωχάμεντ Αλί Τζίνα, FT. “Islamic Extremists pose a threat to Asian statehood” 13/1/2016) ιδρύθηκε σαν χώρα ανοχής διαφορετικών αντιλήψεων και θρησκειών. Σύντομα όμως η πλειοψηφία των μουσουλμάνων το μετέτρεψε σε ισλαμική δημοκρατία με αποτέλεσμα την εκκαθάριση όλων των άλλων θρησκευτικών ομάδων αλλά και των μη Σουνιτικών μουσουλμανικών μειονοτήτων. Παράλληλες εξελίξεις σημειώθηκαν σε περιοχές όπως το Μπανγκλαντές, η Σουμάτρα, οι Μαλδίβες, το Μπαλί, οι Φιλιππίνες, η Μαλαισία αλλά και το Αφγανιστάν σε σχέση με τους Σία Χαζάρους που κατοικούν στις κεντρικές περιοχές εκεί. Η Πακιστανή συγγραφέας Farahnaz Ispahani, στο βιβλίο της Purifying the Land of the Rure, περιγράφει πως στο Πακιστάν οι μη μουσουλμάνοι περιορίσθηκαν από 23% του πληθυσμού το 1947 σε μόλις 3% στα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στην ανεξαρτησία και σήμερα. Και την επιβολή βέβαια πολιτικών Σουνιτικής ισλαμικής ορθοδοξίας. Στο Λίβανο, την άλλοτε Ελβετία της Μ. Ανατολής, οι Χριστιανοί μέχρι το 1910 αποτελούσαν το 77,5% του πληθυσμού. Πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο στα μέσα της δεκαετίας του 70′, οι Χριστιανοί αποτελούσαν το 62% του πληθυσμού. Σήμερα οι Χριστιανοί του Λιβάνου αποτελούν μόλις το 34% του συνολικού πληθυσμού και οι μουσουλμάνοι το 59,5%. Στη Βοσνία, στις αρχές της δεκαετίας του 90′, έλαβε χώρα μία από τις πιο σφοδρές και αιματηρές εθνο-θρησκευτικές συγκρούσεις μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα 30 όμως περίπου χρόνια που προηγήθηκαν της έναρξης του πολέμου οι Σερβοβόσνιοι μειώθηκαν από το 43% στο 31% του πληθυσμού, ενώ οι Βόσνιοι μουσουλμάνοι αυξήθηκαν από το 26% του πληθυσμού στο 41%. Έτσι η Σερβία έχασε την εθνολογική πλειοψηφία στη Βοσνία και ακολούθησε και η αναπόφευκτη εδαφική απώλεια. Το ίδιο συνέβη και με το Κόσοβο, το οποίο μέχρι και τον 17ο – 18ο αιώνα κατοικείτο από Σέρβους σε μεγάλη πλειοψηφία. Την περίοδο όμως 1689 – 92 και 1737 – 39 πολλοί Σέρβοι εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση για αποφυγή διωγμών από τους Οθωμανούς και έτσι άρχισε η κάμψη του σερβικού χριστιανικού πληθυσμού. Το 1948 οι Χριστιανοί Σέρβοι αποτελούσαν το 23,6% του πληθυσμού και οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί το 68,5%. Το 2011 μετά από την εξαναγκαστική έξοδο πολλών Σέρβων κατοίκων από την περιοχή λόγω του πολέμου του 1999, οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι αποτελούσαν το 92,5% του πληθυσμού και οι Σέρβοι μόλις το 1,5%!

Αν οι αφοσιωμένοι οπαδοί του Μωάμεθ δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού τότε οι μουσουλμάνοι ειναι φιλήσυχοι, αγαπούν την ειρήνη και δείχνουν έτοιμοι να ασχοληθούν αποκλειστικά με την καθημερινότητά τους. Αυτό ισχύει απόλυτα σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες η Αυστραλία η ο Καναδάς με ποσοστό μουσουλμάνων από 0,08 έως 1,8%. Η επιθετική ισλαμοποίηση έχει σαν αφετηρία την στιγμή που οι αριθμοί των μουσουλμάνων είναι αρκετοί ώστε να επιτρέπουν διεκδικητικές κινητοποιήσεις με στόχο την κατοχύρωση κατ’ αρχήν δικαιωμάτων που στην συνέχεια εξελίσσονται σε επιλογές επιθετικές η καταπιεστικές για τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες μιας χώρας. Όπως με λεπτομέρεια αναφέρει ο Δρ. Peter Hammond στο βιβλίο του Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και “πολιτικά ορθές” κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.

Μόλις ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2 – 5 % αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (λχ φυλακισμένοι). Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται ήδη σε χώρες όπως η Δανία (2%), η Γερμανία (3%) η Βρετανία (4,4%), η Ισπανία (4%) και η Ταιλάνδη (4,6%). Μόλις το ποσοστό ξεπεράσει περίπου το 5 % (Γαλλία 8 %, Σουηδία 5 %, Ελβετία 4,3 %, Ολλανδία 5,5 %, Φιλιππίνες 5 %) οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας. Λ.χ., γίνονται μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού “καθαρού” (halal) με ισλαμικούς όρους φαγητού, πχ στα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα την εξασφάλιση απασχόλησης υποχρεωτικά σε μουσουλμάνους για την προπαρασκευή και διαχείρισή του. Σε περιπτώσεις που το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό εμφανίζονται απειλές για κινητοποιήσεις και αντίποινα. Την ίδια στιγμή αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την Σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί.

Όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των μουσουλμάνων ξεπερνά το 10 %, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση. Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους ισλαμιστές απαντάται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ και Αμστερνταμ για κάποιο φίλμ). Τέτοιες εντάσεις παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά σε κοινωνίες με τέτοια ποσοστά (Ινδία 10%, Κένυα 19%, Ρωσία 15 %).

Με ποσοστά πάνω από 20% σημειώνονται συχνές εγκληματικές ενέργειες που περιλαμβάνουν σκοτωμούς αντιφρονούντων ετερόπιστων (χριστιανών) η ετερόδοξων (σιίτες) καθώς και σχηματισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως λχ στην Αιθιοπία (32,8 %), στο Τσαντ (53,1 %) και στο Λίβανο (59,7 %) και στη Βοσνία (40 %). Όταν το ποσοστό των μουσουλμάνων κατοίκων ξεπερνά το 60 % σημειώνονται οργανωμένες διώξεις “άπιστων”, εθνοκαθάρσεις αντιφρονούντων, η χρησιμοποίηση της Σαρία σαν επιθετικού όπλου όπως και η Γίζυα (φόρος στους άπιστους) καθώς και φαινόμενα βίαιης Τζιχάντ (Μαλαισία 60,4 %, Κατάρ 77,5 %, Σουδάν 70 %, Μπανγκλαντές 83 %, Αίγυπτος 90 %, Ινδονησία 86,1 % κλπ).

Η κραυγή ‘Χετζίρα’ (Hijrah) στέλνει κραδασμούς ανατριχίλας στις ψυχές και στο θυμικό των μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι’ αναφέρεται στη φυγή σαν πρόσφυγας του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε, Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την επεκτατική στη συνέχεια κυριαρχία του Ισλάμ παντού. Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των μουσουλμάνων να μιμηθούν τoν Προφήτη και να αυξήσουν την Χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Μια τέτοια ‘φυγή’ των μουσουλμάνων, με την μορφή προσφυγιάς η μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η Σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες.

Από την βία των Σαλαφιστών μέχρι την αξιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και της ανοχής των άλλων κοινωνιών, που κάνουν χρήση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι οπαδοί της Χιζμπ – ουτ Ταχρίρ, υπάρχουν σαφείς θρησκευτικές αναφορές στα διάφορα ιερά κείμενα. Σε ποιό βαθμό λοιπόν η ανθρώπινη πλημμύρα που κατακλύζει τα ελληνικά νησιά και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι προιόν γνήσιας προσφυγικής διαφυγής ή αποτέλεσμα προσχεδιασμένης – με μεθόδους βίαιου εξαναγκασμού συχνά – ισλαμικής διείσδυσης; Είναι επίσης ακατανόητο πως όσοι διαφεύγουν από τη Συρία κυρίως στρέφονται προς την Δύση, και όχι προς πολύ κοντύτερα ευρισκόμενες χώρες που είναι πλούσιες αλλά και μουσουλμανικές. Σε χώρες όπως το Κουβέιτ, το Κατάρ , τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν έχει μέχρι σήμερα μεταφερθεί ούτε ένας (!) μετανάστης. Ενώ σε άλλες γειτονικές χώρες, με σοβαρά όμως οικονομικά προβλήματα οι περισσότερες , και που δεν μπορούν να τους κρατήσουν για πολύ, έχουν γίνει δεκτοί πάρα πολλοί (Τουρκία 1,8 εκ., Λίβανος 1,2 εκ., Ιορδανία 628.000, Αίγυπτος 133.000). Κι αυτοί όμως, λόγω άθλιων οικονομικών συνθηκών, πασχίζουν να φύγουν για Ελλάδα και Ευρώπη. Γιατί οι εύπορες μουσουλμανικές χώρες, όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνιμα δίχως προβλήματα, δεν δέχονται κανέναν;

Μήπως λοιπόν στόχος είναι η νέα “φυγή” (hijrah) προς την Δύση; Πριν από μήνες το Ισλαμικό Χαλιφάτο στη Συρία και στο Ιράκ είχε απειλήσει την Δύση με 500.000 χιλιάδες ισλαμιστές ‘πρόσφυγες’. Που σύμφωνα με το παράδειγμα του Προφήτη θα διέβρωναν τις κοινωνίες αυτές από μέσα, διαδίδοντας την φανατισμό τους, με τελικό στόχο την επιβολή της Σαρία. Άλλωστε ο Λίβυος δικτάτορας Μουαμάρ Καντάφι είχε προειδοποήσει πριν την πτώση του ότι «η εκρηκτική αύξηση της παράνομης μετανάστευσης θα ήταν το τίμημα που θα πλήρωναν τα ευρωπαϊκά έθνη για τη στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη που παρείχαν οι σύμμαχοι προς τους αντάρτες που προσπαθούσαν να ανατρέψουν τον ισχυρό άνδρα της Λιβύης». Η εξάρτηση της Ευρώπης από το λιβυκό «μπλοκάρισμα» στους χιλιάδες λαθρομετανάστες έγινε ιδιαίτερα προφανής τις τελευταίες ημέρες του καθεστώτος του Καντάφι. Τότε ο απειλούμενος δικτάτορας είχε προειδοποιήσει ότι αν καθαιρεθεί, « … χιλιάδες άνθρωποι από τη Λιβύη θα εισβάλλουν στην Ευρώπη και δεν θα υπάρχει κανείς να τους σταματήσει. … Αν πέσω, τότε η Ευρώπη θα γίνει “μαύρη”…».

Το σχέδιο του “Χαλιφάτου” δείχνει να πετυχαίνει, με την Ευρώπη να κατακλύζεται από μουσουλμάνους και τα ελληνικά νησιά, σαν ανυπεράσπιστα προγεφυρώματα, να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αριθμών τους. Ουδέποτε στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία δεν βίωσε η χώρα μας, μία παρόμοια πλημμυρίδα αλλογενών πληθυσμών, προερχομένων από διάφορες χώρες του ισλαμικού κόσμου (Ασία, Β. Αφρική). Ο Ελληνισμός έχει να βιώσει παρόμοια δημογραφική αλλοίωση και εθνολογική συρρίκνωση από την εποχή των τουρκικών εισβολών και εποικισμών στη Μ. Ασία μεταξύ του 11ου και 15ου αιώνα. Τις τελευταίες ημέρες το κλασικότερο παράδειγμα της πρωτοφανούς αυτής εθνολογικής αλλοίωσης αποτελεί ο άνευ προηγουμένου και λίαν εθνικά επικίνδυνος μαζικός εποικισμός του Καστελλόριζου από αλλοεθνείς λαθρομετανάστες (στις περισσότερες περιπτώσεις αγνώστου προέλευσης και στοιχείων) και πρόσφυγες, ισλαμικού θρησκεύματος.

Μέσα στο 2015 μπήκαν στην Ελλάδα 804.465 πρόσφυγες και μετανάστες σύμφωνα με στοιχεία του Λιμενικού Σώματος, εκ των οποίων μόλις οι μισοί, 457.149, ήταν πρόσφυγες από τη Συρία, ενώ καταγράφηκαν από τα διάφορα κέντρα των τοπικών λιμενικών Αρχών στα νησιά 347.316 άτομα που δεν αποτελούν πρόσφυγες από τη Συρία, αλλά είναι μετανάστες από ασιατικές, αραβικές και αφρικανικές χώρες. Μόνο στο πρώτο δίμηνο του 2016 πάνω από 125.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν φτάσει στην Ελλάδα δια θαλάσσης. Οι πρόσφυγες και μετανάστες που εισήλθαν στην Ελλάδα προέρχονται από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν κυρίως, ενώ στην Ιταλία που αποτελεί την έτερη κύρια πύλη εισόδου δια θαλάσσης στην Ευρώπη, κατευθύνονται κυρίως πρόσφυγες αφρικανικής καταγωγής. Συγκριτικά το 2014 μόλις 50.000 μετανάστες και πρόσφυγες αφίχθησαν στην Ελλάδα δια θαλάσσης, ενώ αντιστοίχως στην Ιταλία αφίχθηκαν 170.000 περίπου μετανάστες. Το 2015 όμως μόνο 153.000 μετανάστες εισήλθαν στην Ιταλία εν συγκρίσει με τους 800.000 περίπου μετανάστες και πρόσφυγες που εισήλθαν στην Ελλάδα, κάτι που αποδεικνύει τη δραματική ανατροπή της μεταναστευτικής ροής σε βάρος της Ελλάδος, που είναι πλέον η κύρια πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη.

Πλέον τριπλάσιος αριθμός μεταναστών – προσφύγων από τους αυτόχθονες κατοίκους του νησιού φιλοξενείται τις τελευταίες μέρες στο Καστελλόριζο, γεγονός που προβληματίζει έντονα την τοπική κοινωνία, αφού οι διακινητές βρήκαν «πέρασμα» στο νησί. Ο αριθμός των μεταναστών και προσφύγων που βρίσκονται στο Καστελλόριζο έφθασε πρόσφατα τους 740 συνολικά (!) όταν το σύνολο των μονίμων κατοίκων δεν ξεπερνά τους 250 αυτή την εποχή. Οι δυνάμεις επιτήρησης που υπάρχουν στην περιοχή είναι ελάχιστες, όπως ελάχιστος είναι και ο αριθμός των λιμενικών και αστυνομικών που υπηρετούν στο Καστελλόριζο. Στη Λέσβο μέσα σε ένα σαββατοκύριακο καταγράφηκαν οι αφίξεις σχεδόν 3.000 προσφύγων και μεταναστών.

Η κατάσταση με το προσφυγικό έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα πλησιάζουν τις 30.000 χιλιάδες και το εφιαλτικό σενάριο  για 70.000 τον επόμενο μήνα έρχεται πιο κοντά. Το κύμα είναι τεράστιο, κανείς δεν ελέγχει στο Αιγαίο απολύτως τίποτε, το ελληνικό λιμενικό έχει πάρει εντολή να διασώζει και να μεταφέρει τους αλλοδαπούς στα νησιά. Και από τα νησιά έρχονται καθημερινά καραβιές χιλιάδων μεταναστών στον Πειραιά. Πάνω από 5.000 βρίσκονται στο λιμάνι κάτω από άθλιες συνθήκες. Στην Ειδομένη έχουμε ανθρωπιστική κρίση με περισσότερους από 11.000 ξένους όλων των εθνικοτήτων να στριμώχνονται στους φράχτες των Σκοπίων.

Ήδη ο αρμόδιος Έλληνας επίτροπος της ΕΕ για τη Μετανάστευση, τις Εσωτερικές Υποθέσεις και την Ιθαγένεια, Δημήτρης Αβραμόπουλος ανακοίνωσε ότι 100.000 άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες, θα μπουν στην Ελλάδα μέχρι το τέλος Μαρτίου. Ο δε αρμόδιος υπουργός Μετανάστευσης, Γιάννης Μουζάλας παραδέχθηκε πρόσφατα με περισσό κυνισμό ότι τον επόμενο μήνα θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα 50 έως 70 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, μην αποκλείοντας να κηρυχθεί η Νότια Αττική σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης! Η γερμανική εφημερίδα Bild αναφέρει σε δημοσίευμά της ότι επιπλέον 150.000 άνθρωποι ετοιμάζονται να αναχωρήσουν από τη Λιβύη προς ευρωπαϊκές χώρες. Το υπουργείο Εσωτερικών της Γερμανίας εκτιμά ότι θα κινηθούν προς την Ελλάδα και κατόπιν προς άλλες χώρες μέλη της ΕΕ μέσω της λεγόμενης οδού των Δυτικών Βαλκανίων.

Οι νέες μεταναστευτικές ροές εμπεριέχουν έναν μεγάλο κίνδυνο, την ισλαμοποίηση της Ελλάδας. Οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα το 2010 αριθμούσαν 500.000 και έως το 2015 είχαν αυξηθεί σε 610.000 (αύξηση 20%), ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που αποτελείται από τους γηγενείς Έλληνες μουσουλμάνους, αριθμούσε 114.000. Η πρόσφατη αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας, που σημαδεύτηκε από τη θέσπιση νέων ελαστικών κριτηρίων απονομής της ελληνικής υπηκοότητας, σε συνδυασμό με την απόφαση της κατάργησης της Αμυγδαλέζας τον Φεβρουάριο 2015, ήταν όπως αποδείχθηκε εγκληματική. Αν συνεχισθεί αυτή η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος, τότε η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι απλά θέμα χρόνου, χωρίς αυτό να αποτελεί συνωμοσιολογία αλλά ρεαλιστική εκτίμηση.

Η αριστερή ελληνική κυβέρνηση, θα λέγαμε ότι ο μόνος τομέας στον οποίον εφάρμοσε την πολιτική που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ήταν αυτός που σχετίζεται με το μεταναστευτικό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εύκολα τις αλήστου μνήμης δηλώσεις μοιραίας υπουργού της ελληνικής κυβέρνησης περί μεταναστών ή προσφύγων που “λιάζονται” και μετά “εξαφανίζονται”; Το μεταναστευτικό ήταν ένα πρόβλημα που ταλάνιζε την ελληνική κοινωνία και είχε και τον αντίκτυπό του στην πολιτική ζωή του τόπου. Πάνω σε αυτό οικοδομήθηκε και η εκλογική επιτυχία της “Χρυσής Αυγής”, η οποία ομολογουμένως έκανε δραστικό ακτιβισμό πάνω στα προβλήματα της λαθρομετανάστευσης (εγκληματικότητα, ανασφάλεια κλπ) που αντιμετώπιζαν  στην καθημερινότητά τους οι απλοί Έλληνες κάτοικοι των φτωχογειτονιών της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων. Όμως το 2013 και κυρίως το 2014 η κατάσταση είχε βελτιωθεί σημαντικά, καθώς η αποτρεπτική πολιτική αντικινήτρων (κλειστά κέντρα κράτησης όπως π.χ. η Αμυγδαλέζα, φράκτης του Έβρου, εντατικοί έλεγχοι του λιμενικού κ.α.), της κυβέρνησης Σαμαρά είχε περιορίσει δραματικά το ρυθμό της ροής των μεταναστών και προσφύγων προς την Ελλάδα σε έναν διαχειρίσιμο αριθμό της τάξης των 50.000 εισερχομένων ετησίως. Η ανάληψη της διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και η ολέθρια πολιτική που αυτός ακολούθησε στο μεταναστευτικό εκτίναξαν αυτόν τον αριθμό το 2015 -πάντα σύμφωνα με τα στοιχεία του λιμενικού και της αστυνομίας- στους 800.000 περίπου και στο πρώτο δίμηνο του 2016 στους 125.000.

Η αριστερή ελληνική πολιτική ηγεσία, εμφορούμενη από παλαιολιθικές πολιτιστικομαρξιστικές ιδεοληψίες, αρνούνταν επίμονα μέχρι πρότινος να υιοθετήσει ριζικές αποτρεπτικές λύσεις και ουσιαστικά μέτρα φύλαξης των θαλασσίων συνόρων μας, κάτι το οποίο εκμεταλλεύεται στο έπακρο η Άγκυρα. Μόλις τώρα ενόψει της εκρηκτικής κατάστασης που δημιουργούν για τη χώρα το αλυσιδωτό κλείσιμο συνόρων για τους μετανάστες των γειτονικών βαλκανικών χωρών και οι μονομερείς ενέργειες των κυβερνήσεων της ανατολικής Ευρώπης και του διαφαινόμενου εγκλωβισμού τους στην Ελλάδα, σύρθηκαν οι κυβερνώντες να δεχτούν την  επανίδρυση και επαναλειτουργία κλειστών κέντρων κράτησης για παράνομους μετανάστες.

Η Τουρκία, με την συνεχή παροχέτευση εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών, δήθεν με το πρόσχημα ότι ακολουθεί «την πονόψυχη πολιτική της Ε.Ε.» για τις δυστυχισμένες υπάρξεις, κατά βάση των προσφύγων από την Συρία, έναντι, φυσικά, πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, συνεχίζει να εφαρμόζει παρεμβατική ανθελληνική πολιτική στην Θράκη μέσω του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, όπως έπραξε στην Κύπρο και πράττει στο Αιγαίο με την αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλευόμενος την πρόσφατη επίσκεψη Μέρκελ στην Άγκυρα πέτυχε να διασφαλίσει κοινές περιπολίες μέσω ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ερήμην της Ελλάδας και παρά την όποια αρχική αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Η παλαιά δήλωση του εκλιπόντος προέδρου Οζάλ «δεν χρειάζεται πόλεμος με την Ελλάδα για την εκ νέου κατάκτησή της, απλώς μόνο η βαθμιαία αποστολή εκεί 3-4 εκατομμυρίων φανατικών μουσουλμάνων» γίνεται σήμερα πράξη από τον νεο-οθωμανό πρόεδρο Ερντογάν. Αυτό πράττει και η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα με πολιορκητικό κλοιό την παράνομη μετανάστευση, αφού 2.563.000 πρόσφυγες αναμένουν εντολή προώθησης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το 1928 η δημογραφική σχέση Ελλάδος – Τουρκίας ήταν: 6.200.000 κάτοικοι στην Ελλάδα και 13.630.000 κάτοικοι στην Τουρκία, δηλαδή 1 προς 2 περίπου. Σήμερα η δημογραφική ισορροπία έχει ανατραπεί δραματικά σε βάρος της Ελλάδος αφού ο πληθυσμός της Ελλάδος σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 11 εκατομμύρια και ο πληθυσμός της Τουρκίας είναι 77 εκατομμύρια!, δηλαδή με μια σχέση 1 προς 7.

Και αφού φάνηκε υποκριτικά να θέλει να συνεργαστεί με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος (το οποίο η ίδια προκαλεί), λαμβάνοντας τεράστια ανταλλάγματα, την ίδια στιγμή η εξ ανατολών γείτων δημιουργεί εμπόδια με διάφορα τεχνάσματα στις νατοϊκές περιπολίες στο Αιγαίο. Λογικό. Είναι ποτέ δυνατόν ο επίδοξος εγκληματίας να συνεργάζεται ταυτόχρονα με τις αστυνομικές αρχές για την αποτροπή του εγκλήματος που σχεδιάζει; Κι όμως οι ηγέτες της Ε.Ε. αντί να επιβάλλουν αυστηρές κυρώσεις στη Τουρκία για την εγκληματική πολιτική της στο προσφυγικό ζήτημα και για την αποδεδειγμένη υποστήριξή της στο τρομοκρατικό μόρφωμα του Ισλαμικού Κράτους, τουναντίον της προσφέρουν γενναιόδωρα ανταλλάγματα ικετεύοντας τη “συνεργασία” της στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος.

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια  στην πραγματικότητα και στους κινδύνους. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν ιδεοληψίες, παροδικά συμφέροντα και μυωπικούς πολιτικούς στόχους θυσιάζουν τις μακρόπνοες προοπτικές των κοινωνιών τους. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι άνθρωποι που θα ζήσουν μαζί τους, είναι αυτοί που θα πρέπει να αποφασίσουν για το αν θα δεχτούν ή όχι μετανάστες στην χώρα τους ή στην πόλη τους, και όχι κάποια απόμακρη κεντρική εξουσία που δεν έχει ιδέα για τις ανάγκες, τις ανησυχίες και τις προτεραιότητες των κατοίκων κάθε περιοχής.

Όπως παρατηρεί ο Mark Steyn οι δυτικοευρωπαϊκές ηγεσίες και ελίτ που προώθησαν με ζήλο την δημιουργία της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ένωσης μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιθυμώντας διακαώς να αποφύγουν την επανάληψη του φασιστικού/ναζιστικού φαινομένου ή διασπαστικές ή “φυγόκεντρες” κινήσεις εντός της Ευρώπης που θα εμπόδιζαν την πραγματοποίηση του “ονείρου” της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποθάρρυναν συστηματικά την καλλιέργεια της εθνικής, πολιτισμικής και χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών εθνών, εξορκίζοντας τον εθνικισμό και την εθνική υπερηφάνεια. Ιδίως μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου έθεσαν στο περιθώριο και τη χριστιανική θρησκεία την οποία αντιμετωπίζουν ως ενοχλητικό κατάλοιπο του παρελθόντος, με αποκορύφωμα την άρνηση του να συμπεριληφθεί ο Χριστιανισμός ως στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας στο περιβόητο “Ευρωσύνταγμα” ή Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, που υπέστη διπλό ναυάγιο με τα βροντερά δημοψηφισματικά “όχι” του γαλλικού και ολλανδικού λαού το 2005. Προέκριναν την καλλιέργεια ενός “συνταγματικού πατριωτισμού”, κύριος εισηγητής του οποίου υπήρξε ο πολύς σοσιαλδημοκράτης Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας στα τέλη της δεκαετίας του 1980, σύμφωνα με τον οποίο η παραδοσιακή εθνική ταυτότητα θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μία νέα έννοια “πατριωτισμού” που δεν θα βασίζεται στην εθνοπολιτισμική, φυλετική, γλωσσική ή θρησκευτική ταυτότητα αλλά στην υπηκοότητα, στην αποδοχή του Συντάγματος ως δεσμευτικού συμβολαίου για την ατομική και τη συλλογική δράση και στην ειλικρινή προσχώρηση του λαού κάθε χώρας στις οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Κι αυτό διότι μόνον αυτός ο σύγχρονος κοσμοπολίτικος πατριωτισμός θα μπορεί να συνυπάρξει με την ελευθερία, τα δικαιώματα και τον κοσμοπολιτισμό της “ανοιχτής κοινωνίας”.  Εν ολίγοις δηλαδή Γερμανός ή Γάλλος πολίτης θα μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε, ασχέτως φυλής, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, αρκεί να αποδέχεται και να προσχωρεί στις αξίες του φιλελεύθερου γερμανικού ή γαλλικού συντάγματος. Αντί δηλαδή να οικοδομήσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση πάνω στα κοινά πολιτισμικά στοιχεία που συνέχουν τους λαούς της Ευρώπης παρά τις διαφορές, όπως η ιαπετική ομογλωσσία και κοινή καταγωγή, ο ελληνικός πολιτισμός, η ρωμαϊκή κληρονομιά και ο Χριστιανισμός, η ευρωπαϊκή ιθύνουσα τάξη, με περισσό κρατικό πατερναλισμό προτίμησε να αποθαρρύνει την καλλιέργεια της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών λαών και να “αναμορφώσει” τους Ευρωπαίους καθοδηγώντας τους να “παραδοθούν” σε μια διάθεση “αυτο-εξευτελισμού, πολιτικής ορθότητας και πολυπολιτισμικότητας και να χάσουν τον σεβασμό και την πίστη στον δικό τους πολιτισμό, προκειμένου να μην ξαναζήσουν τον φασισμό του μεσοπολέμου. Και δυστυχώς αυτές τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις περί “συνταγματικού πατριωτισμού”, πολιτικής ορθότητας και πολυπολιτισμού τις υιοθέτησαν και τα συντηρητικά ή χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της δυτικής Ευρώπης, προκειμένου να μην χαρακτηριστούν “ρατσιστικά” ή “ξενοφοβικά”.

Σήμερα, οι ευρωπαϊκές ελίτ της κατεστημένης κεντροδεξιάς και  κεντραριστεράς στη δυτική Ευρώπη έχουν καταστεί ζηλωτές της “θρησκείας” του πολυπολιτισμού και της πολιτικής ορθότητας (η οποία έλκει την προέλευσή της από τον πολιτιστικό μαρξισμό και την περίφημη μαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης) και αγωνίζονται πυρετωδώς να δημιουργήσουν ένα εθνοπολιτισμικά ουδέτερο και “άχρωμο” ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό υπερκράτος και να αναμίξουν εκ των άνω εντελώς ανόμοιους λαούς (πολιτισμικά, θρησκευτικά, φυλετικά) βάζοντας έτσι τις βάσεις για τις αυριανές αιματηρές συγκρούσεις. Τι λένε εν ολίγοις οι θιασώτες της νέας αυτής “θρησκείας” στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη; Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, πρέπει να γίνει ακόμη πιο πολυπολιτισμική, να μην κλείσει τις πύλες, το Ισλάμ είναι θρησκεία αγάπης, πρέπει να εντάξουμε τους μουσουλμάνους στην δημοκρατία, με την διαφορετικότητα τους, να ενστερνιστούν τις αξίες μας.  Ξεχάσαν όμως οι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες κάποιες λεπτομέρειες. Όταν εξελίχθηκε ο λατρευτός τους “Διαφωτισμός”, όταν έγινε η Αμερικανική και λίγο αργότερα η Γαλλική Επανάσταση, δεν υπήρχαν μουσουλμανικές κοινότητες στην Γαλλία, ούτε στην Αμερική και όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα σε μια αμιγώς χριστιανική πολιτισμική βάση. Παραβλέπουν πως οι ισλαμιστές μισούν τις δυτικές αξίες και δεν πιστεύουν στο τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Θεωρούν τις δυτικές αξίες και τους δυτικούς θεσμούς διαβολικές παρεκτροπές, αμαρτία. Σιχαίνονται την δυτική τέχνη, θεωρούν πόρνες τις δυτικές γυναίκες, διότι έχουν ακάλυπτα πρόσωπα, φορούν μίνι ή στενά ρούχα, μαγιό, έχουν ελεύθερη ερωτική ζωή και ίσα δικαιώματα. Η ομοφυλοφιλία κι η σεξουαλική ιδιαιτερότητα κάθε είδους στη Δύση, αποτελεί θανάσιμο αδίκημα για τους ισλαμιστές που πετούν gay από ταράτσες. Δεν θέλουν να ενταχθούν, δεν θεωρούν τους δυτικούς αδελφούς, αλλά χώρο επέκτασης της πολεμοχαρούς και επεκτατικής θρησκείας τους.

Κι έτσι παρά τις επίμονες προσπάθειες της πολιτικής ελίτ και των κατεστημένων ΜΜΕ και διανοουμένων της δυτικής Ευρώπης να επιβάλλουν άνωθεν στους λαούς τους την εξαναγκαστική συμβίωση με αλλογενείς και αλλοθρήσκους πληθυσμούς, ερήμην της βουλήσεως των απλών πολιτών και στο όνομα του “αντι-ρατσισμού”, της “πολιτικής ορθότητας” και του “πολυπολιτισμού”, τραγικά συμβάντα όπως η δολοφονική επίθεση τζιχαντιστών στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015 με 130 νεκρούς θύματα και η μαζική σεξουαλική και ληστρική επίθεση από 1.000 κυρίως Άραβες και Βορειοαφρικανούς μουσουλμάνους μετανάστες σε βάρος περισσοτέρων από 1.550 Γερμανίδων γυναικών την Πρωτοχρονιά του 2016, έρχονται να προσγειώσουν στην οικτρή πραγματικότητα τους αιθεροβάμονες ιδεοληπτικούς αριστερούς της Ευρώπης και τους ψοφοδεείς ενοχικούς της κατεστημένης “δεξιάς”.

Το πόσο άλλωστε αντιπαθούν οι αρχιερείς της πολιτικής ορθότητας στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο τη γνώμη του “ανίδεου” λαού πάνω στο θέμα της μετανάστευσης, φάνηκε πρόσφατα από την οργισμένη αντίδρασή τους απέναντι στην προκήρυξη της διεξαγωγής δημοψηφίσματος από τον εθνικιστή Ούγγρο πρωθυπουργό, Βίκτορ Όρμπαν με ερώτημα την αποδοχή ή όχι της εγκατάστασης προσφύγων στην Ουγγαρία. Στον αντίποδα της κοινής λογικής και του πατριωτισμού που εκφράζει ο Ούγγρος πρωθυπουργός και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, η πρωθιέρεια της πολιτικής ορθότητας και υποκρισίας, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε στις 17 Φεβρουαρίου στο γερμανικό κοινοβούλιο ότι “…΄Οποιος θέλει να δραπετεύσει από έναν πόλεμο, πρέπει να μπορεί να βρίσκει καταφύγιο στη Γερμανία. Αυτό το βρίσκω θαυμάσιο…” και στις 2 Μαρτίου στη γερμανική εφημερίδα Volksstimme ότι “…όποιος κλείνει σύνορα δεν αντιμετωπίζει τα αίτια της προσφυγική κρίσης. Η στάση αυτή εγκυμονεί, μακροπρόθεσμα, κινδύνους για τη γερμανική οικονομία…”, χωρίς να μπει στη διαδικασία να ρωτήσει τον γερμανικό λαό, από τον οποίο υποτίθεται ότι αντλεί την εξουσία της και στο όνομα του οποίου υποτίθεται ότι την ασκεί, αν επιθυμεί να συμβιώνει με εκατομμύρια αλλοεθνείς μετανάστες μουσουλμανικού θρησκεύματος, τη στιγμή που σύμφωνα με έγκυρες δημοσκοπήσεις η πλειονότητα των Γερμανών δεν επιθυμεί η χώρα να δεχθεί άλλους αιτούντες άσυλο. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς τις πρωτοφανείς σεξουαλικές επιθέσεις σε βάρος ανυποψίαστων Γερμανίδων και την τρομακτική αύξηση της εγκληματικότητας στη Γερμανία λόγω της αθρόας μετανάστευσης. Με τον αριθμό των μεταναστών να έχει σημειώσει άνοδο 440% μέσα στην προηγούμενη χρονιά στην Γερμανία, εξίσου μεγάλη άνοδο, της τάξης του 79% σημείωσε και η εγκληματικότητα που αποδίδεται σε αυτούς. Έγιναν συνολικά 208.344 επιθέσεις από μετανάστες στην Γερμανία το 2015 μεταξύ των οποίων σεξουαλικές επιθέσεις και δολοφονίες.

Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της λεγόμενης ομάδας του Βίσεγκραντ και η Αυστρία, δείχνουν σαφώς καλύτερα αντανακλαστικά απέναντι στον επικείμενο κίνδυνο της ισλαμοποίησης από τους απονευρωμένους ηγέτες της Δυτικής. Οπωσδήποτε οι ιστορικές μνήμες των αιματηρών και πολυετών πολέμων των Ανατολικοευρωπαίων εναντίον των Οθωμανών εισβολέων, είναι μία από τις αιτίες της αυξημένης αυτής “ευαισθησίας” απέναντι στον ισλαμικό κίνδυνο. Λ.χ. ο Πρόεδρος της Τσεχίας Μίλος Ζέμαν τον Ιανουάριο δήλωσε ευθαρσώς ότι η μεταναστευτική ή προσφυγική κρίση είναι μια “οργανωμένη εισβολή” και “ένα αποτέλεσμα σχεδίου της Μουσουλμανικής Αδερφότητας για να αποκτήσει έλεγχο στην Ευρώπη”. Ο Βίκτωρ Ορμπάν, δήλωσε τον περασμένο Σεπτέμβριο ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση τρέλας όσον αφορά τη μετανάστευση και υποστήριξε ότι υπερασπίζεται τον ευρωπαϊκό Χριστιανισμό εναντίον της μουσουλμανικής συρροής. Οι εμπρηστικές παρατηρήσεις του Ορμπάν έγιναν από τις Βρυξέλλες όπου επιτέθηκε στους ηγέτες της ΕΕ για τη μεγαλύτερη κρίση μετανάστευσης στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. «Όλα όσα συμβαίνουν τώρα μπροστά στα μάτια μας απειλούν να έχουν εκρηκτικές συνέπειες για το σύνολο της Ευρώπης» έγραψε ο Ορμπάν στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung. «Η απάντηση της Ευρώπης είναι τρέλα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η λανθασμένη πολιτική μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή. Η ανευθυνότητα είναι το σήμα κάθε ευρωπαίου πολιτικού που υπόσχεται μια καλύτερη ζωή για τους μετανάστες και τους ενθαρρύνει να αφήσουν τα πάντα πίσω και να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να έρθουν στην Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν επιστρέψει στο δρόμο της κοινής λογικής, θα καταρρεύσει παλεύοντας για την τύχη της». Ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίκο δήλωσε την Τρίτη ότι η χώρα του δεν πρόκειται να συμμορφωθεί με την εντολή της ΕΕ για μετεγκατάσταση προσφύγων στο έδαφός της, βάσει του συστήματος ποσοστώσεων για ίση κατανομή των προσφύγων. “Έχουμε δείξει αρκετή αλληλεγγύη. Διαθέτουμε ανθρώπινο δυναμικό, χρηματικά κονδύλια και πρόκειται να συμμετάσχουμε στο σχέδιο για την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να δεχθούμε μετανάστες στη Σλοβακία”, δήλωσε ο Σλοβάκος προθυπουργός, μιλώντας σε συνέντευξή του σε κανάλι της Τσεχίας. Προηγουμένως τον περασμένο Αύγουστο η Σλοβακία προειδοποίησε, ότι θα δέχεται μόνο χριστιανούς και όχι μουσουλμάνους μετανάστες. Στο ίδιο μήκος κύματος και η συντηρητική ευρωσκεπτικιστική κυβέρνηση της Πολωνίας που μετά το τρομοκρατικό χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο, αποφάσισε  να μη δεχτεί μετανάστες. Γιατί οργιζόμαστε τόσο με την Αυστρία, τις χώρες του Βίσεγκραντ και τους Βαλκάνιους γείτονές μας; Οι χώρες αυτές, απλά, έχουν την ελάχιστη υπευθυνότητα να επιτελούν το πιο στοιχειώδες και δικαιολογημένο καθήκον ενός κράτους: την προστασία των ικσυνόρων τους.

Όπως φαίνεται η μεταναστευτική – προσφυγική κρίση επιταχύνει την αποσάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αντίθεση με τη “γραμμή Μέρκελ” στο μεταναστευτικό ζήτημα που προσπαθούν να επιβάλλουν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες πάνω στη γνωστή πεπατημένη της “πολιτικής ορθότητας”,  ο Ορμπάν εξέφρασε ήδη την κάθετη διαφωνία του. Σε ταξίδι αστραπή που πραγματοποίησε ο Ούγγρος πρωθυπουγός στη Μόσχα, τόνισε ότι σκοπός του είναι η διατήρηση της εθνικής ταυτότητας της Ουγγαρίας και η προφύλαξη των χριστιανών από τις προσφυγικές ροές. Ο δε Ρώσος Πρόεδρος, ως επιδέξιος σκακιστής της εξωτερικής πολιτικής, δράττοντας της ευκαιρίας της κρίσης που αναδύεται στους κόλπους της Ε.Ε., έσπευσε να δηλώσει ότι η Ρωσία συμμερίζεται τις απόψεις της ουγγρικής κυβέρνησης για τη διατήρηση της εθνικής της ταυτότητας και πρόσθεσε ότι η λύση στο προσφυγικό βρίσκεται στην αντιμετώπιση των εξτρεμιστικών δυνάμεων, δηλαδή των τζιχαντιστών και στην αποκατάσταση των διαμελισμένων κρατών της Μέσης Ανατολής, ώστε να ανακοπούν οι προσφυγικές ροές. Ο Ορμπάν με τη σειρά του διαβεβαίωσε τον Πούτιν, πως οι κυρώσεις της Ε.Ε εναντίον της Ρωσίας δεν θα ανανεώνονται πλέον “αυτόματα”. Σε αντίθεση επίσης με τη γραμμή Μέρκελ, ο Ορμπάν δήλωσε ότι η προσπάθεια των Βρυξελλών και του Βερολίνου να Κατά το ετήσιο διάγγελμά του προς το έθνος καταφέρθηκε τόσο κατά των προσφύγων, όσο και κατά των Βρυξελλών για την πρόθεσή τους να επιβάλουν ποσοστώσεις για την εισδοχή προσφύγων στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Δεν μπορούμε να τους επιτρέψουμε να μας φορτώσουν τις συνέπειες της εσφαλμένης τους μεταναστευτικής πολιτικής. Δεν θέλουμε να κάνουμε εισαγωγή εγκληματικότητας, τρομοκρατίας, ομοφοβίας ή αντισημιτισμού στην Ουγγαρία», είπε προσθέτοντας ότι το σύστημα των ποσοστώσεων μπορεί να προκαλέσει τη διάλυση της Ευρώπης. «Δεν θα υπάρξουν περιοχές ανομίας στις ουγγρικές πόλεις. Δεν θα υπάρξουν ταραχές, δεν θα υπάρξουν εμπρησμοί σε προσφυγικούς καταυλισμούς και δεν θα υπάρξουν συμμορίες που θα κυνηγήσουν τις συζύγους και τις κόρες μας», συνέχισε. Όσον αφορά τη περιβόητη “συμφωνία” Τουρκίας – Ε.Ε. του περασμένου Νοεμβρίου για τον περιορισμό των προσφυγικών ροών, ο Ορμπάν δήλωσε ότι είναι μια ψευδαίσθηση, ενώ έκανε και ανοικτά λόγο για κρυφή συμφωνία Γερμανίας – Τουρκίας περί αποδοχής 500.000 μεταναστών στην Ε.Ε.

Κι αν νομίσει κανείς ότι το μόνο πολιτικό πρόβλημα για τη Μέρκελ και την γραφειοκρατική ελίτ και τους αρχιερείς της πολιτικής ορθότητας των Βρυξελλών είναι οι “παραφωνίες” των χωρών του Βίσεγκραντ, τότε πλανάται πλάνην οικτράν. Όσο κι αν προσπαθούν τα κατεστημένα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου να παραποιήσουν τη πραγματικότητα γύρω από το προσφυγικό ζήτημα, ο απλός κόσμος που βιώνει τις συνέπειες στο πετσί του αρχίζει να υψώνει το ανάστημά του απέναντι σε αυτούς που θέλουν να του επιβάλουν έναν άλλον τρόπο ζωής από αυτόν που επιθυμεί. Οι λαοί της Ευρώπης αντιδρούν στην προοπτική της εξαφάνισής τους και σιγά σιγά φαίνεται να γυρίζουν την πλάτη στα κατεστημένα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά κόμματα, στρεφόμενοι προς συντηρητικά ή εθνικιστικά αντισυστημικά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα που προσφέρουν (τουλάχιστον σε επίπεδο προεκλογικών υποσχέσεων) ριζικές – μη ορθές πολιτικά – “λύσεις” στην αναχαίτιση της τριτοκοσμικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη και την ραγδαία αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού. Η θετική εικόνα της Ε.Ε. έχει θαμπώσει παντού. Το ευρωπαϊκό όνειρο κατέληξε εφιάλτης. Το Ευρωβαρόμετρο κατέγραψε τον Σεπτέμβριο ότι το 43% των πολιτών της Ένωσης νιώθουν ευρωσκεπτικιστές, το 40% «ευρωαισιόδοξοι» κι ένα 17% αναποφάσιστοι.

Aυτό που βιώνει τους τελευταίους μήνες ο δυτικός κόσμος, από την επέλαση του αντισυστημικού Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ μέχρι τον ολοένα διογκούμενο ευρωσκεπτικισμό στην Ευρώπη, δεν είναι τίποτε αλλο παρά η εκδίκηση του οργισμένου απλού ανθρώπου (του “λαουτζίκου”) εναντίον των ελίτ. Αυτού που σε όρους αμερικανικής πολιτικής θα ονομάζαμε “angry white male”, δηλαδή του λευκού ή ευρωπαϊκής καταγωγής μικρομεσαίου συντηρητικού πολίτη που εναντιώνεται με οργή στα στάνταρ της πολιτικής ορθότητας και αναζητά ριζικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας. Συντηρητικά ή εθνικιστικά ευρωσκεπτικιστικά κινήματα όπως του Νάιτζελ Φάρατζ και του UKIP στην Αγγλία, της Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, της Φράουκε Πέτρι και της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία”, του Ματέο Σαλβίνι και της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία και του Κόμματος της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, εκφράζουν απλούστατα το ένστικτο πολιτιστικής και εθνικής επιβίωσης του απλού ‘Αγγλου, Γάλλου, Γερμανού, Ιταλού κλπ απέναντι σε ένα πολιτικό κατεστημένο που προάγει συστηματικά την αποχριστιανοποίηση της δυτικής Ευρώπης εδώ και 30 χρόνια και την εξάλειψη των πολιτισμικών και εθνικών ιδιαιτεροτήτων και παραδόσεων. Μια αναίμακτη επανάσταση, μέσα από τις διαδικασίες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εναντίον όλων αυτών των “πεφωτισμένων ειδικών” (πολιτικών,δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, γραφειοκρατών, Μ.Κ.Ο.) που, εδώ και τόσα χρόνια, περιφρονούν τον απλό άνθρωπο και τον αντιμετωπίζουν σαν “ανίδεο” και “αμαθή”, που δεν του πέφτει λόγος για το μέλλον του. Είχαν, λοιπόν, την ψευδαίσθηση όλοι αυτοί του ευρωπαϊκού “ιερατείου της πολιτικής ορθότητας” πως θα μπορούσαν να προχωρήσουν, ανενόχλητοι, τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους (από την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού υπερκράτους και της πολυπολιτισμικής ουτοπίας μέχρι την αναμόρφωση των μυαλών μας μέσω της πολιτικής ορθότητας), ερήμην ημών των ενοχλητικών “πληβείων”. Εις μάτην όμως.