Μπαράκ Ομπάμα και Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Αναδημοσίευση.
Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr

---

Στις 10 Φεβρουαρίου 2016, μέρα Τετάρτη, ξεκίνησε η σαρακοστή των Καθολικών έν οψει του Πάσχα.

Η μέρα αυτή λέγεται “Ash Wednesday” (Tετάρτη της Στάχτης) γιατί, σύμφωνα με μια παράδοση, οι χριστιανοί, με τη στάχτη που έφτιαχναν από τα βάγια που κρατούσαν στα σπίτια τους από την Κυριακή των Βαϊων, σταύρωναν τό μέτωπό τους, λέγοντας: να θυμάσαι ότι «γη ει και εις γην απελεύσει» (remember that you are dust and to dust you shall return).

Φέτος, τη μέρα αυτή (αντίστοιχη με τη δική μας Καθαρά Δευτέρα) ο Πρόεδρος των Η.Π.Α, Μ. Ομπάμα ἔγραψε στην επίσημη σελίδα του Λευκού Οίκου:

«Σήμερα, εγώ και η Μισέλ και οι συμπολίτες μας χριστιανοί «γιορτάζουμε» την Τετάρτη της Στάχτης. Η σαρακοστή είναι μια περίοδος περισυλλογής, μετανοίας, αναγεννήσεως· αφιερώσεώς μας στον Θεο και στον πλησίον μας. Ειναι ανάμνηση των Παθών και της Θυσίας του Ιησού Χριστού. (…).

Statement by the President on Ash Wednesday.Today, Michelle and I join our fellow Christians in marking Ash Wednesday. Lent is a season of reflection, repentance and renewal, a time to rededicate ourselves to God and one another. We remember the sacrifice and suffering of Jesus Christ.

 .

Ανεξάρτητα, αν ο Πρόεδρος Μ. Ομπάμα τηρεί αυτά που ο ίδιος κατέγραψε, το αξιοσημείωτο είναι ότι συμπορεύθηκε με τη θρησκευτικότητα του λαού του, τη σεβάσθηκε· δεν το έκανε φυσικά για «αρπαγή ψήφων», γιατί ήδη η θητεία του βρίσκεται στο τέλος.

Το ακόμα πιό αξιοσημείωτο είναι, οτι δεν περιορίσθηκε σε μια ξερή ευχή «Καλή τεσσαρακοστή», αλλά μίλησε πνευματικά· μίλησε για μετάνοια, για πνευματική περισυλλογή, για αναγέννηση, για μελέτη των Παθών του Κυρίου και της θυσίας Του!

Αυτά στή Δύση· στην Αμερική! Και στην πατρίδα μας; Μας φέρνουν από τη Δύση ότι σαθρό υπάρχει, και όχι καλό υπάρχει. Γιατί άραγε; Τι δείχνει αυτή επιλογή τους;

Ο Πλάτωνας λέει: «Αν δεν είσαι πρόθυμος να θυσιασθείς για το πιστεύω σου ή εσύ δεν αξίζεις τίποτε η το πιστεύω σου».

Συλλογίσου τώρα σαν χριστιανός πόσο αξίζεις, όταν όχι απλά δεν είσαι πρόθυμος να θυσιασθείς για το πιστεύω σου, (ας πούμε να νηστέψεις τη Μ. Τεσσαρακοστή, που δεν πρόκειται περί θυσίας), αλλά όταν το καταφρονείς….!

Εκτός αν θεωρείς ότι «αξίζεις» παραπάνω από τον Χριστό, οπότε «δικαίως» δεν νιώθεις άνετα, να πιστεύεις σ’ έναν «κατώτερό» σου. Τελικά, τι από τα δύο ισχύει; Εσύ δεν αξίζεις ή το πιστεύω σου;

Ο Richard Wurmbrand μας πληροφορεί, πως όταν οι Ρώσσοι κατέλαβαν το Βουκουρέστι (1944) δυό ένοπλοι στρατιώτες (Ρώσσοι) μπήκαν σε μια εκκλησιά γεμάτη από πιστούς (είχαν καταφύγει εκεί για να βρουν τη σωτηρία τους).

Οι στρατιώτες έστρεψαν πάνω τους τα όπλα, και με απειλητική φωνή τους είπαν «Όποιος αρνηθεί την Πίστη του, είναι ελεύθερος να πάει σπίτι του. Όποιος δεν την αρνηθεί, θα τον εκτελέσουμε επί τόπου!»

Μερικοί προτίμησαν το θάνατο, παρά να αρνηθούν την Πίστη τους, και παρέμεναν στον Ναό! (Αλήθεια: Εμείς, τι θα κάναμε στη θέση τους;).

Η έκπληξη: Οι στρατιώτες πέταξαν τα όπλα τους! Όρμησαν πάνω τους! Τους αγκάλιασαν…!

«Είμαστε (έλεγαν) και εμείς χριστιανοί! Αλλά θέλουμε να έχουμε φιλία με αυτούς που γνωρίζουν την αξία της Πίστεως, και είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για αυτή!» (Βασανισμένοι για τον Χριστό, εκδ. Μάννα, Πειραιάς, 1983, σελ. 115.).

Και ποιός δεν υποκλίνεται σε τέτοιους λεβέντες χριστιανούς, που προτίμησαν το θάνατο, παρά να αρνηθούν την Πίστη τους;

Ποιός δεν υποκλίνεται σε χριστιανούς που προτιμούν να ματώσουν, παρά να παραβούν τους σωτήριους νόμους του Χριστού και της Εκκλησίας Του;

Γιατί λ.χ. όλη η οικουμένη έχει υποκλιθεί στον αγράμματο μοναχό και νυν Όσιο Παϊσιο τον Αγιορείτη;

Παρόλο που ήταν άρρωστος, προτίμησε να υποφέρει, παρά να παραβεί τη θεία εντολή, που διδάσκει τη θυσία την αγάπη στον πλησίον. Με πόση υπομονή δεχόταν τον κόσμο!

Παλαιότερα, που δεν υπήρχαν ψυγεία, χρησιμοποιούσαν το αλάτι σαν «συντηρητικό».

Αλάτιζαν τα τρόφιμα, το κρέας, το τυρί, τα ψάρια κ.λ.π., και έτσι δεν χαλούσαν.

Όταν όμως το αλάτι, πο είχαν στο σπίτι τους για το σκοπό αυτό, χαλούσε, το πετούσαν στους δρόμους και το πατούσε ο οποιοσδήποτε.

Αυτή την εικόνα είχε ο Χριστός υπόψη Του, όταν είπε πως όταν ο χριστιανός (ιδιαίτερα ο κληρικός) «χαλάσει», απωλέσει δηλαδή την υπερκόσμια αποστολή του (που είναι μαρτυρία μιας άλλης Ζωής και Ελπίδος), μοιάζει με αυτό το χαλασμένο αλάτι, που το πετάνε στο δρόμο, και κανένας δεν του δίδει σημασία! (Μτ. 5:13).

Και μπορεί τώρα τη Μ. Τεσσαρακοστή, να πηγαίνει σε «τραπέζια», να τρώει κρέας, να είναι ευχάριστος «τύπος», και διάφοροι να του λένε «σε πάμε!», «είσαι «ωραίος!», αλλά στη συνείδησή τους έχει ενταφιασθεί, (γιατί δεν λαβαίνει το μήνυμα που περιμένει).

«Ο ταβερνιάρης τον μπεκρή τον αγαπάει, αλλά γαμπρό δεν θέλει να τον κάνει», λέει με νόημα μια σοφή μας παροιμία.

Πηγή