Όταν η παρακμή ονομάζεται όραμα προοδευτικής κυβέρνησης

Όπως
φαίνεται αυτό που διακαώς ενδιαφέρει το Υπουργείο Παιδείας, για λόγους ίσως
ξεκάθαρους δεδεμένων των απόψεων της κυρίας υπουργού, είναι η πλήρης απαξίωση
του σχολείου και ο πλήρης εξευτελισμός των πολιτών αυτής της χώρας.

Εάν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο κόσμος που προσπαθεί να δημιουργήσει ο κάθε άνθρωπος
γύρω του σχετίζεται με το όραμα που έχει τότε γίνεται σαφές ότι οι υπεύθυνοι
του ανωτέρω υπουργείου δεν έχουν ούτε όραμα, ούτε στοιχειώδη σεβασμό προς
την  νοημοσύνη μας.

Υποτίθεται ότι έργο μιας κυβέρνησης είναι η βελτίωση του επιπέδου ενός
λαού.  Αλλά για ποια βελτίωση μιλάμε; Για τους χώρους κάτω από τις
οδογέφυρες που έχουν μετατραπεί σε χώρους διαμονής “ανεξέλεγκτων
καταστάσεων”; Για τις πλατείες και τα πάρκα που είναι χώροι αφόδευσης και
ούρησης των ανωτέρω “ανεξέλεγκτων καταστάσεων”; Όλα αυτά φαντάζομαι
είναι μέρος του σκηνικού της τεχνικής οικονομικής κρίσης που προσπαθούν να
δημιουργήσουν κάποιοι για να μας κάνουν πιο χειραγωγήσιμους, συνεπικουρούμενοι
από τους εκάστοτε δήθεν προοδευτικούς.  Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση. 
Όλοι αυτοί οι προοδευτικοί, οι οποίοι εάν εχω καταλάβει καλά εκπροσωπούνται από
τηλεαστέρες των βορείων προαστείων, οι οποίοι αγαπούν όλο τον κόσμο, δεν είναι
ρατσιστές και επί πλέον βρίζουν τους “παρακατιανούς ρατσιστές” που
έχουν την ατυχία να μένουν σε περιοχές πέριξ του κέντρου, γιατί δεν φροντίζουν
ώστε οι άστεγοι, ιθαγενείς ή μη, να μεταφερθούν στα βόρεια προάστεια; Κλείνει η
παρένθεση.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο “βελτίωσης” της ζωής μας φαντάζομαι
ότι είναι και η κατάργηση της βάσης του “10”.  Φαίνεται ότι το
όραμα κάποιων είναι να πέσει ο πήχυς.  Το γιατί γίνεται αυτό είναι ίσως
φανερό.  Οι έχοντες άγνοια είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι.  Τα
αποτελέσματα είναι επίσης είναι γνωστά.  Θα μπουν στα πανεπιστήμια άτομα
με 2, 3, 4.  Το θέμα είναι γιατί θα πρέπει να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο
άτομα που δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ να διαβάσουν και να μάθουν πράγματα. 
Πώς θα πάρουν πτυχίο; Πάνω σε ποιες γνώσεις θα “πατήσουν” για να
αποκτήσουν τις επόμενες; Η απάντηση βέβαια των “υπευθύνων” είναι
αφοπλιστική.  Αυτό γίνεται για να γεμίσουν σχολές που έμειναν
άδειες…  Δηλαδή όπως γεμίζουμε σακιά με φασόλια ή ακόμη ζεμπίλια με
τούβλα.  Για να πάρουν βέβαια αυτές τις αποφάσεις βασίστικαν σε
“παρατηρήσεις” και “μελέτες”.  Η βάση του
“10” δεν είχε βοηθήσει στην άνοδο του επιπέδου των
πανεπιστημίων.  Μα απ’ ό,τι καταλαβαίνω ένα μέτρο, και ιδιαίτερα στο
εκπαιδευτικό σύστημα, για να δώσει καρπούς χρειάζεται μία σημαντική περίοδο
εφαρμογής.

Θα έλεγα ότι κάτι τέτοιες απαντήσεις υποτιμούν την νοημοσύνη μας και ιδιαίτερα
των γονέων που στερούνται πολλα για να στείλουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια
να σπουδάσουν με την ελπίδα ότι θα βρουν δουλειά, κάτι το οποίο δεν γίνεται και
αυτό γιατί το ίδιο το σύστημα που δημιουργεί ανθρώπους χωρίς γνώση το ίδιο τους
πετάει έξω με την μορφή των διαφόρων “αξιολογήσεων”.  Τι θα
αξιολογήσουν; Αυτόν που ως μαθητής δεν έκατσε ποτέ να διαβάσει και που ως
φοιτητής έκανε το σκονάκι επιστήμη; Αυτόν που ενώ είναι φοιτητής στην
Φιλοσοφική κόβεται σε εξετάσεις γιατί είναι ανορθόγραφος ή γιατί δεν μπορεί να
εκφέρει κατανοητό λόγο; Ή ακόμη, και δεν είναι ανέκδοτο, πτυχιούχους του
τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας με μεταπτυχιακό στο χέρι και δεν ξέρουν πού
βρίσκονται οι Καρυάτιδες; Και όχι μόνον αυτά… 

Είναι απορίας άξιον.  Η κυβέρνηση που προσπαθεί τόσο καιρό να μας πείσει
ότι έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και πρέπει να κάνουμε αιματηρές
οικονομίες ξαφνικά δεν διστάζει να δαπανήσει κάποια εκατομμύρια για να
λειτουργήσει τμήματα γιατί δεν  μπορεί, λέει, να συντηρήσει τους
χώρους  με άλλο τρόπο…  Δηλαδή είναι ανίκανη στην διαχείρηση. 
Επί πλέον θα δαπανήσει και χρήματα για συγγράμματα και σίτιση των
φοιτητών.  Εκτός αυτού, απ’ ότι βλέπω χτίζονται συνεχώς σχολεία σε χώρους
που θα μπορούσαν να γίνουν χώροι πρασίνου.  Η Αθήνα τσιμεντοποιείται όλο
και περισσότερο.  Αλλά δεν καταλαβαίνω ποιοι πάνε σε όλα αυτά τα
σχολεία.  Υπάρχει τόση υπεργεννητικότητα στην Ελλάδα;
Φαίνεται ότι η οικονομία, τελικά, γίνεται σε αξίες, αρχές και πολιτισμό. 
Σε ότι φαίνεται στερούνται όσοι προσπαθούν να επιβάλλουν την κάτω του “10”
παρουσία τους.

Βέβαια υπάρχουν ευθύνες και από την άλλη μεριά.  Θα περίμενα από τους
γονείς και τους δασκάλους να βγαίνουν στον δρόμο όχι μόνο όταν συντρέχει
κάποιος λόγος οικονομικός αλλά και όταν βλέπουν ότι ζητούνται από τα παιδιά
τους να γράφονται Νανουρίσματα για χταπόδια ή όταν η έκθεση έχει αντικατασταθεί
από προκατασκευασμένες φόρμες χειραγώγησης της σκέψης.  Πέραν αυτού ο
γονιός δεν καταλαβαίνει ότι το παιδί του δεν διαβάζει; Δεν καταλαβαίνει ότι στο
σχολείο δεν πάμε για να μάθουμε να μιλάμε.  Θεωρητικά ένας άνθρωπος ξέρει
ήδη να  μιλάει όταν πάει σχολείο.  Έχει φροντήσει ήδη γι’ αυτό η
οικογένειά του και η τηλεόραση.  Αυτή η τελευταία φροντίζει και γιά την
απόκτηση γενικών γνώσεων.  Αυτών που θα αξιολογούν οι αξιολογητές και
υπαξιολογητές των αξιολογήσεων.  Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να μάθει
ότι ο έλληνας στρατηγός στην μάχη του Μαραθώνα ήταν κάποιος μεταξύ Ξέρξη,
Μιθριδάτη, και Δεν Ξέρω.  Είναι και αυτή μία από τις παγίδες του
συστήματος.  Ότι μας κάνει και γελάμε γίνεται ευχάριστο.  Ακόμη και η
βλακεία.  Στο σχολείο, λοιπόν, πάμε για να μάθουμα άλλα, περισσότερα
πράγματα.  Όπως ότι οι έλληνες συνωστίστηκαν στην προκυμαία της
Σμύρνης.  Και εκεί που ήταν όλοι μαζί πέρασε ένας άνεμος και πήρε την
σημαία της αξιοπρέπειας.  Και ακόμα την ψάχνουμε.  Αυτό μας αξίζει με
τους ανεπαρκείς ανθρώπους που στέλνουμε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

.