Εκοιμήθη πρόσφατα ο υπέργηρος επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης πρώην μητροπολίτης Φλωρίνης. Τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον φάνηκε ότι υπήρξε πρόσωπο αντιλεγόμενο. Αγαπήθηκε και θαυμάστηκε, αν δεν λατρεύτηκε, από πολλούς και αντιπαθήθηκε, μισήθηκε και συκοφαντήθηκε από άλλους όχι μόνο εχθρικά κειμένους προς την Εκκλησία. Πάντως όλοι αποδέχθηκαν ότι υπήρξε ισχυρή προσωπικότητα. Αυτό βέβαια είναι ανεπαρκέστατο κριτήριο για την αξιολόγηση ενός προσώπου. Η Εκκλησία θέτει πολύ διαφορετικά κριτήρια από αυτά του κόσμου και με βάση αυτά θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τα γραφέντα τόσο των κατηγόρων όσο και των θαυμαστών του.
Ας ξεκινήσουμε από τους πρώτους. Ακόμη και μετά θάνατον επανέλαβαν τις κατηγορίες που κατά καιρούς είχαν εκσφενδονίσει εναντίον του κληρικού της Εκκλησίας Αυγουστίνου. Χωρίς αναφορά σε πηγές χωρίς επιφύλαξη για την ακρίβεια ή μη κάποιων ερπουσών φημών ανέφεραν δύο σημαντικότατες κατηγορίες εναντίον του, οι οποίες, με κριτήρια εκκλησιαστικά, οδηγούν στην χωρίς ενδοιασμούς καταδίκη του! Η πρώτη: Τα πολύ γνωστά στον λαό της Δυτικής Μακεδονίας συσσίτια υπέρ, κυρίως, πληγέντων εξ αιτίας της κατοχής και καταφυγόντων στην Κοζάνη χωρικών (1944) οργανώθηκαν ως αντιστάθμισμα στην επιρροή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έτσι γενικά γραφόμενο πιθανόν να οδηγήσει κάποιους στο συμπέρασμα ότι ίσως να έγιναν με τη στήριξη των κατακτητών! Είχαν προηγηθεί όμως τα εξής συμβάντα: Χριστούγεννα 1941, Ιωάννινα. Ο διάκονος Αυγουστίνος κηρύττει πατριωτικά στον μητροπολιτικό ναό παρουσία Ιταλών αξιωματούχων. Οι Ιταλοί ενοχλούνται, ο μητροπολίτης, για να τον προστατεύσει, του απαγορεύει το κήρυγμα, ο ίδιος αισθανόμενος ότι η παρουσία του στην πόλη δεν έχει νόημα, αφήνει τη μητέρα του εκεί και έρχεται στην Μακεδονία. Οι Ιταλοί σε έφοδο συλλαμβάνουν τη μητέρα του. Ο Αυγουστίνος στα γερμανοκρατούμενα Γιαννιτσά, όπου και χειροτονείται ιερομόναχος, πληροφορείται για το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσαν εναντίον του οι Ιταλοί. Μετακινείται στη Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Βέροια, Έδεσσα, Φλώρινα. Οι συνεχείς μετακινήσεις μαρτυρούν ότι παντού ήταν ανεπιθύμητος. Στη Φλώρινα ελέγχει τον επίσκοπο, ο οποίος είχε καταφύγει για την προσωπική του ασφάλεια στην Αθήνα. (Υπήρξαν αρκετοί που τήρησαν την ίδια τακτική, πλην εκτός Ιεραρχίας ετέθησαν μόνο οι δύο επίσκοποι οι καταφυγόντες στο βουνό με τον ΕΛΑΣ). Ο επίσκοπος το πληροφορείται και απολύει τον Αυγουστίνο.
Μετατίθεται τότε στα ανταρτοκρατούμενα Γρεβενά, όπου αδυνατεί να μεταβεί, γι’ αυτό και με απόφαση της Συνόδου τοποθετείται στην μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης, από την οποία ο μητροπολίτης Ιωακείμ, ο “πνευματικός” ηγέτης του ΕΑΜ, είχε αποχωρήσει. Τα κηρύγματά του στη γερμανοκρατούμενη Κοζάνη ενοχλούν τον έξαρχο που τοποθετήθηκε στη θέση του μητροπολίτη. Η φήμη του εκρηκτικού και επικινδύνου εξαπλώνεται σύντομα στην πόλη, με αποτέλεσμα ο λαός να τον αντιμετωπίζει στην αρχή με άκρα επιφυλακτικότητα Τα κηρύγματά του όμως είναι εκείνα που μεταστρέφουν πολλούς κατοίκους της πόλης. Αλλά ακόμη και εκείνοι που τον αγάπησαν λυγίζουν κάποια στιγμή και του λένε: “Έχομε οικογένειες, δεν είναι δυνατόν να μοιραστούμε τον κίνδυνο που διατρέχεις από τις αρχές κατοχής”. Και αυτό γράφτηκε σε πρακτικό. Κάποιοι άλλοι που ενοχλούνται από τα ελεγκτικά κατά των πλουσίων κηρύγματα διαδίδουν τη φήμη ότι είναι κρυπτοκομμουνιστής! Καταφέρνουν αυτοί και ο έξαρχος του απαγορεύει το κήρυγμα. Και τότε ο φλογερός ιεροκήρυκας άρχισε να κηρύττει προς τον λαό στον υπαίθριο χώρο ενός γκαράζ, όπου και έστησε την περίφημη “Εστία” συσσιτίων. Οι εχθροί του καταγγέλλουν τον “κόκκινο” παπά στις γερμανικές αρχές, ενώπιον των οποίων καλείται να απολογηθεί. Δεν αρνείται τότε ότι ο κατάλογος με 500 περίπου παιδιά συτιζόμενα στην Εστία και προερχόμενα από οικογένειες αριστερών φρονημάτων είναι ακριβής. Λίγο αργότερα συλλαμβάνεται και κρατείται. Ανακρίνεται από τον Γερμανό διοικητή, αλλά αφήνεται ελεύθερος χάρη στη θαρραλέα στάση του. Μάλιστα ο Γερμανός επισκέπτεται την Εστία και μένει εντυπωσιασμένος από το έργο, το οποίο επιτελείται εκεί! Ο Αυγουστίνος σώζεται από τον κίνδυνο εκ των συκοφαντών του στους Γερμανούς, διατρέχει όμως λίγο αργότερα μεγαλύτερο από τους εντόπιους συνεργάτες τους, τους ταγματασφαλίτες. Τον αναζητούν στην Εστία, ενώ αυτός βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να λάβει τρόφιμα από τον Ερυθρό Σταυρό. Ειδοποιείται να μην επανέλθει στην Κοζάνη και αυτός επανέρχεται. Καταζητείται από ταγματασφαλίτες και σώζεται φυγαδευόμενος από πρόσωπα που τον αγαπούν. Και όταν τελειώνει η κατοχή έρχονται να τον απειλήσουν κάποιοι από τους ευεργετηθέντες που κατέβηκαν από το βουνό στην πόλη. Πέφτει στη δυσμένεια τόσο του επανακάμψαντος μητροπολίτου Ιωακείμ, του οποίου γιγαντιαίος ανδριάντας δεπόζει στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης, για δημαγωγικούς λόγους, αλλά και των ανδρών του ΕΑΜ, οι οποίοι θέλουν τα συσσίτια ως μέσο προπαγάνδας, λίγο πρίν από τη συμφωνία της Βάρκιζας. Και πάλι απειλείται η ζωή του. Ο Αυγουστίνος διαμένει στην οικία γυναίκας που είχε γυιό στις τάξεις των ανταρτών. Και όταν ένα βράδυ άνδρες της ΟΠΛΑ ζώνουν την οικία η αγαθή κυρία Άννα Χαλβατζή ξυπνά τον γυιό της Γιάννη και αυτός σώζει τον “εχθρό του λαού”! Το πόσο άξιζε η ανθρώπινη ζωή τότε είναι δύσκολο να το φανταστούμε οι νεότεροι σήμερα.
Το 1947 και ενώ υπηρετούσε την μητρόπολη Γρεβενών, επιστρετεύτηκε. Ο εμφύλιος πόλεμος εμαίνετο. Γι’ αυτή την περίοδο εκτοξεύεται η δεύτερη, τρομερή αυτή τη φορά, κατηγορία: “Αναλάμβανε την “εξομολόγηση” αιχμαλώτων του Δημοκρατικού στρατού, δίνοντας πληροφορίες στα στρατοδικεία”. Η σε εισαγωγικά θέση της λέξης εξομολόγηση μαρτυρεί μάλλον ανάκριση, καθώς δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι οι συλληφθέντες προσέτρεχαν αυτοβούλως να εξομολογηθούν. Αν πάλι συνέβαινε αυτό, τότε η κοινολόγηση μυστικών εξομολογουμένου συνιστά βαρύτατο εκκλησιαστικό παράπτωμα, το οποίο επιφέρει την καθαίρεση του κληρικού ως αναξίου. Η κατηγορία γράφηκε στο παρελθόν, ξαναγράφηκε με αφορμή τον θάνατό του και διαχύθηκε σε ιστοσελίδες του διαδικτύου όπως η μεταδοτική νόσος. Αυτός λοιπός ο ήρωας της κατοχής που έπαιξε “κορώνα – γράμματα” τη ζωή του, όπως μαρτυρείται από πλήθος αυτοπτών μαρτύρων (παραπέμπω στο βιβλίο “Η αντίσταση της αγάπης” του π. Αυγουστίνου Μύρου, Θεσσαλονίκη 1985) υπήρξε τόσο τιποτένιος ή κατασυκοφαντείται από εμπαθείς πολέμιους της Εκκλησίας; Ο Αυγουστίνος αναμφισβήτητα υπήρξε πολέμιος της υλιστικής ιδεολογίας του κομμουνισμού, γι’ αυτό και διέτρεξε κίνδυνο η ζωή του το 1945. Δεν υπήρξε όμως εχθρός των κομμουνιστών, οι οποίοι σε τοπικό επίπεδο οφείλουν, στο όνομα της εντιμότητας, να καταγγείλουν τη συκοφαντία, τουλάχιστον οι ευεργετηθέντες. Όσο για τους λοιπούς, τους ανέντιμους συκοφάντες, που δεν προέρχονται από τον κομμουνιστικό αλλά από τον λεγόμενο “δημοκρατικό” αστικό χώρο τον άκρως αντικομμουνιστικό και υπόδουλο στους ισχυρούς “προστάτες” μας, τους προκαλώ ενώπιον της εντιμότητας να αναζητήσουν ένα και μόνο στοιχείο δίκης, στο οποίο να αναφέρεται το όνομα Αυγουστίνος Καντιώτης ως πληροφοριοδότης των υπηρεσιών ασφάλειας του στρατού. Δεν έχουν το σθένος να αποδεχθούν ότι ο λασπολογούμενος υπήρξε σπουδαίος και στη συνέχεια, όταν κατήγγειλε τον βασιλιά Παύλο και τον πρωθυπουργό Καραμανλή για συμπάθεια προς τη μασονία! Δεν έχουν το σθένος να αποδεχθούν ότι δεν κατέστη άβουλο όργανο της χούντας, αν και εξελέγη από αριστίνδην Σύνοδο, καθώς ποτέ δεν έδειξε να παθιάζεται για την εκλογή του. Αποσιωπούν ότι η χούντα έστειλε γιατρούς στη Φλώρινα, για να γνωματεύοσυν ότι είναι τρελός. Δεν θέλουμε να παρεξηγηθούμε: Δεν υπήρξε αντιστασιακός, όπως οι λίγοι όντως αντιστασιακοί επί χούντας ούτε όπως οι πλείστοι μετά χούνταν. Υπήρξε ο ποιμένας που είχε ξεπεράσει πολλές από τις δικές μας μικρότητες.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
.
7 comments
Ο πατέρας Αυγουστίνος, διακρίνονταν ως ηθικός άνθρωπος και από τους ελάχιστους που απέμειναν που δεν λέρωνε την πνευματική ζωή και συμπεριφορά.
Ήταν επίσης εξαιρετικά γνωμικός, από χαρακτήρα αλλά και από πεποίθηση, διότι καθώς φαίνεται σέβονταν τις αξίες που του έδινε η πίστης του.
Με τη γνωμικότητά του και το αίσθημα ευθύνης, τόλμησε να διαφοροποιηθεί απο τον χειραγωγημένο κατήφορο, να δεχθεί πόλεμο από τους πολέμιους του Χριστιανισμού αλλά και πόλεμο από τους ίδιους τους εσωεκκλησιαστικούς κύκλους οι οποίοι παραδοξως θίγονταν από την αρετή του.
Ακόμη κι αν του καταλογιστούν κι ορισμένα λάθη, που ως άνθρωπος ενδεχομένως να έκανε, πάντως κανείς δεν θα πει ότι η στάση του οφείλονταν σε κάποια κακή προαίρεση.
Πιστεύω πως άφησε στην ανθρωπότητα
ένα αξιότιμο πρότυπο
Χριστιανού και ιερέα,
που δεν κοίταξε αδιάφορος και περιφρόνησε,
περιφρόνησε το 1ο, το 2ο και, ακόμη και,
το 3ο είδος αθείας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Κι εσείς συγχαρητήρια κύριε Παπαδημητρίου,
που κάνατε τη «θυσία του χρόνου»
και γράψατε γι’αυτόν τον ακέραιο άνθρωπο.
Μαρία Παπαδοπούλου
http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2010/09/blog-post_7428.html
Μακάρι σαν τον Αυγουστίνο Καντιώτη να υπήρχαν μερικοί ακόμη ιεράρχες στην Ελλαδική Εκκλησία! Εκτός από τα συσσίτια επί κατοχής, ήλεγξε Βασιλείς, Πρωθυπουργούς, Πατριάρχες κ.ά. και άφησε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Δύο σημαντικά γεγονότα που παραλείπονται από το ωραίο άρθρο του κ. Παπαδημητρίου είναι τα εξής. Πρώτον, γύρω στο 1969, μαζί με τους επίσης καλούς ιεράρχες Αμβρόσιο Ελευθερουπόλεως και Παραμυθίας Παύλο διέκοψαν το μνημόσυνο του αιρεσιάρχου “πατριάρχου” (στην πραγματικότητα Ραββίνου, όπως ο ίδιος ωμολόγησε στην εφημερίδα New York Times το 1940), επειδή αυτός έκανε αυθαιρέτως “άρση αναθεμάτων” κατά του Παπισμού (Δεκέμβριος 1965), καθώς και πολλά άλλα ενωτικά βήματα προς τον παναιρετικό Παπισμό. Η διακοπή του μνημοσύνου των αιρετικών “επισκόπων” είναι το μόνο πρακτικό μέτρο το οποίο τρέμουν οι σημερινοί αιρετικοί Οικουμενιστές “πατριάρχες” κ.ά. και το οποίο διδάσκει η Εκκλησία στη θεωρία (βλ. 15ον Κανόνα της επί Μ. Φωτίου ΑΒ Συνόδου, 861 μ.Χ.), αλλά και στην πράξη, δηλαδή, όπως το εφήρμοσαν πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και πολλοί άλλοι. Δεύτερον, εμήνυσε στο Οικ. Πατριαρχείο τον “αρχιεπίσκοπο” Αυστραλίας κ. Στυλιανό επί αιρέσει, επειδή αυτός τα Χριστούγεννα του 1988 έγραψε στο περιοδικό της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας ότι ο Χριστός έφθασε βιωματικά στην αναμαρτησία “βήμα προς βήμα,” που σημαίνει ότι στην αρχή ήταν ατελής και αμαρτωλός, διδασκαλία που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας (“αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν των στόματι αυτού”) καθώς και με τον δογματικό όρο της Δ’ Οικ. Συνόδου (“τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, καθόλα όμοιος με ημάς, αλλά χωρίς αμαρτίας”) και βεβαίως ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Σήμερα που έχουν πληθυνθεί οι βλάσφημοι και οι αιρετικοί, χρειαζόμαστε νέους Αυγουστίνους.
κ. Χατζηνικολάου αφήστε επί τέλους τις ζηλωτικές φλυαρίες περί ραββίνου Αθηναγόρα(αλήθεια το πιστεύετε στα αλήθεια?)και περί ενώσεως το 1965(το πιστεύετε στα αλήθεια?) και προσγειωθείτε στην πραγματικότητα. Ο ίδιος ο π. Αυγουστίνος, που αν και δεν ήταν ΓΟΧ, έκανε προσπάθειες να ενωθεί ο χώρος σας αλλά έπεσαν στο κενό. Ο π. Αυγουστίνος ήταν μέλος της κανονικής Εκκλησίας της Ελλάδος. Εσείς πιστεύετε ότι αν η Εκκλησία των ΓΟΧ Ελλάδος, των Χρυσοστομικών είναι η Εκκλησία του Συμβόλου της πίστεως, δεν θα ήταν μαζί σας? Τον ενδιέφεραν τα αξιώματα και δεν ήλθε μαζί σας?
Αγαπητέ κ. Παναγιώτη,
Τα γεγονότα είναι γεγονότα και είναι πάρα πολλά. Όποιος τα αμφισβητεί, δεν έχει παρά να γράψει στις πηγές και θα του τα στείλουν με λίγα ευρώ έξοδα. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο “πατριάρχης” Αθηναγόρας καυχόταν ότι λειτουργούσε και ως ραββίνος είναι στην εφ. “New York Times,” November 25, 1940. Στην ίδια εφημερίδα (της 25-9-1967) είναι δημοσιευμένη και η περίφημη συνέντευξη του “αρχιεπισκόπου” Ιακώβου, ότι πρέπει να καταργήσουμε τα χριστιανικά δόγματα και να κατασκευάσουμε νέα. Τέλος, με εκπλήσσει που αφενός παίρνετε την πέννα να γράψετε δημοσίως μία γνώμη και αφετέρου αγνοείτε σημαντικά γεγονότα, όπως την άρση των αναθεμάτων (και των αφορισμών, όπως τεκμηριώνει σε βιβλίο του ο κ. Α. Σακαρέλος) του 1965, και με ρωτάτε μάλιστα αν τα πιστεύω!!! Αυτά είναι γεγονότα, κ. Παναγιώτη, δεν είναι διαδόσεις. Η Ορθοδοξία διδάσκει ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να κοινωνούμε με τέτοιους ψευδεπισκόπους (όρος που χρησιμοποιεί ο ΙΕ’ Κανών της ΑΒ), οι οποίοι υλοποιούν την αιρετική Εγκύκλιο του 1920. Τώρα, αν όλα αυτά εσείς τα βρίσκετε “ζηλωτικές φλυαρίες” και τα “αντικρούετε” με επιχειρήματα του τύπου “αν η Εκκλησία των ΓΟΧ Ελλάδος, των Χρυσοστομικών είναι η Εκκλησία του Συμβόλου της πίστεως, δεν θα ήταν [ο π. Αυγουστίνος] μαζί σας?” τότε ο Θεός να σας ελεήσει. Ο π. Αυγουστίνος έκανε ένα τίμιο αγώνα από το μετερίζι του κι εγώ τον τιμώ γι αυτόν τον αγώνα του. Μάθετε ακόμη ότι τους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου τους αποκαλούσε “ΛΟΚ της Ορθοδοξίας.”
κ. Χατζηνικολάου,
Εσείς ό,τι διαβάζετε στις εφημερίδες το πιστεύετε κιόλας! Τι λογική είναι αυτή! Κάτι είναι αλήθεια επειδή γράφτηκε στις εφημερίδες!Αποκλείεται να αποδώθηκαν λάθος οι δηλώσεις του τότε(1940) Αμερικής Αθηναγόρα? Διότι αν ισχύει είναι σαν να μου λέτε ότι μπορεί ο Αθηνων Ιερώνυμος να πάει στη Συναγωγή των Αθηνών και να εκτελέσει χρέη αρχισυναγώγου!!! Οι Εβραίοι θα το δέχονταν άραγε? Καλά ραββίνοι δεν υπάρχουν? Σοβαρευτείτε παρακαλώ αντί να με παραπέμπετε σε δημοσίευμα 70ετίας. Οσον αφορά το θέμα της άρσης των αναθεμάτων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να δώσει τέλος σε ψιθύρους που προφανώς και τότε ακούγονταν για το τι πραγματικά έγινε στις 8/12/1965 είχε δηλώσει από τότε κιόλας. “Έστι το γενόμενον πράξις αγάπης, ΟΥΔΟΛΩΣ ΑΡΣΙΣ(υπογ. ημετ.)του μεταξύ της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας υφισταμένου σχίσματος υποσημαίνουσα , ουδέ μεταβολήν τινά επιφέρουσαν εις την υφισταμένη σήμερον εν εκατέρα των Εκκλησιών κατάστασιν δογματικής διδασκαλίας,κανονικής τάξεως, θείας λατρείας και εν γένει εκκλησιαστικού βίου , ΟΥΔΕ ΠΟΣΩΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑΣ”. Ιω.Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία.. τόμος β’ σ. 1024. Επομένως για ποιά άρση του σχίσματος ομιλούν οι ου κατ’ επίγωσιν ζηλωτές? Και κάτι τελευταίο. Από πότε η Εκκλησία της Ελλάδος(η σχισματική και αιρετική όπως την αποκαλούν τα έντυπα των ΓΟΧ)στην οποία ανήκε ο π.Αυγουστίνος έγινε μετερίζι τίμιου αγώνα προφανώς υπερ της Ορθοδοξίας? Μήπως αντιφάσκετε προς εαυτόν? Μακάρι ο Θεός πραγματικά να με ελεήσει και εσάς και τον κόσμο όλο…
Αγαπητέ κ. Παναγιώτη,
Πολύ φοβούμαι ότι στρουθοκαμηλίζετε! Τί σημασία έχουν τα λόγια των Φαναριωτών διπλωματών όταν τα έργα τους βοούν για τα ακριβώς αντίθετα; Βεβαίως και έκαμαν επισήμως άρση του σχίσματος το 1965! Βεβαίως και υπέγραψαν συμφωνίες ενώσεως με του Μονοφυσίτες (Σαμπεζύ, 1990) και τους Παπικούς (Μπαλαμάντ, 1993)! Βεβαίως και βρίσκονται στο “Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών” (γράφε Αιρέσεων) από το 1950 περίπου! Βεβαίως και εν γνώσει τους εδημιούργησαν το εορτολογικό σχίσμα το 1924! Βεβαίως και ταπεινώνουν την Ορθοδοξία εις πάσαν ευκαιρίαν με διάφορες αιρετικές πράξεις και δηλώσεις, όπως π.χ. με συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, ποδοπατώντας έτσι το Ευαγγέλιο και τους Ιερούς Κανόνες, με επισκέψεις σε συναγωγές, όπου διαβεβαιώνουν τους Εβραίους ότι είναι τέκνα του Αβραάμ και ότι πιστεύουμε στον ίδιο θεό (Βαρθολομαίος, 2009), ότι “όλοι οι άνθρωποι, χριστιανοί και μη χριστιανοί, πιστοί και άπιστοι, ανήκουν στην Εκκλησία” (Αθηνών Χριστόδουλος), ότι πρέπει να καταργήσουμε τα δόγματα της Τριαδικότητος του Θεού, της Ενανθρωπήσεώς Του κ.λπ. ως “old Greek garments” και να κατασκευάσουμε νέα, τέτοια που να τα δέχεται η νεολαία (“Αμερικής” Ιάκωβος, 1967), ότι ο Χριστός δεν ήταν ευθύς εξ αρχής τέλειος και αναμάρτητος, αλλά έφθασε στην αναμαρτησία “βήμα προς βήμα” (“Αυστραλίας” Στυλιανός, 1988) και χιλιάδες άλλα. Αυτοί όλοι που ξεστόμισαν τέτοιες βλασφημίες, εκτελώντας εντολές των παγκοσμιοποιητών και πανθρησκειακών αφεντικών τους, που τους τοποθέτησαν στις θέσεις που κατείχαν, είναι όλοι αιρετικοί Οικουμενισταί, “ψευδεπίσκποι,” κατά τον 15ον Κανόνα της ΑΒ Συνόδου. Αντιλαμβάνεσθε τίποτα από όλα αυτά ή τα βρίσκετε “φλυαρίες ζηλωτών εχόντων ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν”; Δεν γνωρίζετε την διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων (Μ. Αθανασίου, Μ. Βασιλείου, Ι. Χρυσοστόμου, Θ. Στουδίτου, Μ. Ευγενικού κ.α.) ότι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνία με αιρετικούς; Τώρα, όσο για την “αντίφαση” στην οποία αναφέρεσθε σχετικώς με την κοινωνία του π. Αυγουστίνου με τους ως άνω αιρετικούς, έχω να σας πω τα εξής. Ο π. Αυγουστίνος, μαζί με τον Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και τον Παραμυθίας Παύλο, διέκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου το 1969, έκανε δηλαδή το σωστό βήμα. Εάν ευρίσκοντο και άλλοι Ορθόδοξοι Αρχιερείς να πράξουν το αυτό, ίσως τα εκκλησιαστικά να ήταν πολύ καλύτερα σήμερα. Κατά τη γνώμη μου, ήταν λάθος που μνημόνευε τον Δημήτριο και τον Βαρθολομαίο, εφόσον αυτοί ξεκαθάρισαν ευθύς εξ αρχής ότι θα ακολουθήσουν την Οικουμενιστική πορεία του Αθηναγόρου. Ωστόσο, δεν θα ήταν δίκαιο να τον κατατάξω στην ίδια κατηγορία με τους άλλους αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας, οι οποίοι συμπορεύονται αδιαμαρτυρήτως με τον Οικουμενισμό. Και βιβλία εναντίον αυτής της αιρέσεως έγραψε και κηρύγματα έκανε και αναγνώρισε δημοσίως ότι οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Εορτολογίου είναι “τα ΛΟΚ της Ορθοδοξίας”! Όστις ου καθ’ ημών εστιν υπέρ ημών εστίν, λέγει ο Κύριος. Δεν θα ήταν ασέβεια, λοιπόν, να καταδικάσω τον π. Αυγουστίνο; Εάν και οι άλλοι αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας έλεγαν και έπρατταν τα ίδια, τότε το εν δυνάμει σχίσμα και η εν δυνάμει αίρεση του νεοημερολογητισμού και οικουμενισμού θα εξαφανίζονταν. Λοιπόν, δεν ήταν όλα αυτά τα έργα και λόγια του π. Αυγουστίνου ένας τίμιος αγώνας; Έτσι τα εζύγισε τα πράγματα και παρέμεινε σε κοινωνία με την αίρεση και το σχίσμα, αλλά αγωνιζόμενος τίμια, όχι σαν αυτούς που υποκρίνονται τους αντι-οικουμενιστάς, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία να κατηγορήσουν τους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου, τους κατ’ εσάς “έχοντας ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν.” Και η μεν στάση του π. Αυγουστίνου είναι ενωτική με τους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου, η δε δική σας είναι σχισματική. Να γιατί τιμώ τον π. Αυγουστίνο, χωρίς να αισθάνομαι ότι αντιφάσκω.
Για το καλύτερο πνευματικό παιδί του π.Αυγουστίνου
http://www.niksotiropoulos.blogspot.com