του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος
Διαβάζω διάφορα στο διαδίκτυο και έχω αντιληφθεί ότι η ηττοπάθεια είναι ριζωμένη μέσα μας σε πάρα πολλά πράγματα. Όλα αυτά γίνονται στη βάση της ιδεολογικοποίησης της ψευτολογικής της «πολιτικής του εφικτού». Είναι μια πολύ σωστή λογική (στη θεωρία), η οποία, όμως, στη χώρα μας έχει χρησιμοποιηθεί αντίθετα απ’ ότι θα έπρεπε.
Πλέον, η «πολιτική του εφικτού» χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθούν οι κοινωνικο-πολιτικές μας ήττες. Όταν δεν είναι εφικτό να κερδίσουμε κάτι που θέλουμε, άρα, επειδή μας το προστάζει η «λογική», πρέπει να δεχτούμε την ήττα.
Δεν είναι όμως έτσι. Ας σταματήσουμε λοιπόν να δικαιολογούμε την αδυναμία μας να κάνουμε εξωτερική ή οικονομική πολιτική και ας αποδεχτούμε ότι έχουμε παραιτηθεί. Και να μην κατηγορούμε όσους δεν δέχονται την ήττα.
Έτσι λειτούργησε και το δόγμα του σοκ. Για να μην σου κόψουν 300 ευρώ απ’ τον μισθό, δέξου αδιαμαρτύρητα τα 100 λιγότερα. Για να μην λένε οι άλλοι τους Σκοπιανούς «Μακεδόνες», δέξου αδιαμαρτύρητα ονειροπόλε το «Βόρεια Μακεδονία».
Έτσι, καμία κοινωνία δεν πήγε μπροστά. Οπότε όσοι δέχεστε την υποταγή και τη λογική ότι έτσι λειτουργεί ο διεθνής παράγοντας (ή οι αγορές), απλά παραδεχτείτε ότι θεωρείτε τη χώρα σας αποικία. Κι αφήστε όσους αγωνίζονται για κάτι άλλο ήσυχους. Οι ταμπέλες μόνο την αδυναμία και την υποταγή σας δείχνουν.
Η πολιτική του εφικτού είναι να πηγαίνεις μπροστά βήμα βήμα. Θες να πας απ’ το μηδέν στο δέκα και βάζεις πρώτα στόχο το δύο ή το τρία, όχι το μείον ένα, γιατί τότε απλώς έχεις πρόβλημα!