του Χάρη Φεραίου*
ΟΥΤΕ ΚΩΜΩΔΙΑ, ούτε μασκαράτα, ούτε παντομίμα, συνιστούν τα ευτράπελα, όσα θεαματικά εκτυλίσσονται, ως γεγονότα πολιτικής, στον ποτέ ελληνικό τόπο εκείθεν τού Αιγαίου, που φυσικά και καμιά σχέση δεν μπορεί να έχουν με την πολιτική, όπως ο παλαιόθεν ελληνικός τρόπος την έχει παραγάγει. Και ούτε φυσικά θέατρο καν σκιών. Αλλά ούτε και απρόσμενα δεν είναι δυστυχώς! Καθότι αποτελούν κραυγαλέο υποπροϊόν από καιρού καλπάζουσας ιδεολογικής παρακμής.
Η αναφορά γίνεται προφανώς για το οικτρό θέαμα που παρουσιάζει ο εκεί πολιτικός κόσμος, όχι μόνο ως, ανεκδιήγητη κυβέρνηση διερχομένων τού κυρίου Τσίπρα, αλλά και ως βουλή νομοθετών τού νέου ελληνισμού. Διότι παρακμιακό πρόβλημα, δεν είναι μόνο ο αδίστακτος κύριος Τσίπρας, αλλά και τα μέλη τις Βουλής, όσα δίνουν σ’ εκείνον τη συνταγματική δυνατότητα νομιμοφανώς να ασχημονεί. Αυτό, λέει ο γράφων, είναι σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα τής παρακμής τού νέου ελληνισμού. Και τραγικό…
Τραγικότερο όμως, και ένοχα διαφεύγον, είναι ότι το πρόβλημα δεν γεννήθηκε επί Τσίπρα. Το φαινόμενο Τσίπρας, το είπαμε, απλώς είναι υποπροϊόν, προηγηθέντος «εθνικού» αμαρτήματος. Με την αρχαία έννοια τής λέξης, που σημαίνει «αστοχία». Αστοχίας όμως που, δυνάμει, εκκολάπτει στη συνέχεια την σταδιακή παρακμή. Αστοχία δηλ. ήταν που ο λαός, όχι μόνο ανέχθηκε, αλλά και πανηγύρισε για τον ένοχο τρόπο που συνετρίβη, το 1974, η δικτατορία. Με εκχώρηση δηλ. εθνικού, νησιώτικου έστω, εδάφους, προκειμένου να ανατείλει, αλχημιστικά δε, η μεταπολίτευση. Αφού λοιπόν ο λαός, με ανεστραμμένους όλους τους κανόνες τής ηθικής, αποδέχθηκε εκείνο το εφάμαρτο δώρημα, λογικό είναι να αναμένει, και μάλιστα νομοτελειακά, τα αναλογούντα «ηθικά» παράγωγα: Την ανερμάτιστη ασυδοσία τών, «αποενοχοποιηθέντων» τότε, μόνιμων παραγωγών τής πολιτικής κραιπάλης, που σε πρώτο στάδιο εξαχρείωσαν τη γλώσσα τών Ελλήνων, («εθνάρχης» Καραμανλής) και ανάδειξαν, μετ’ ου πολύ, σε δεύτερο στάδιο, τον αναίσχυντο αμοραλισμό, τού «όλα επιτρέπονται»! (Γενάρχης, τώρα, Ανδρέας)!
Με τέτοιες ηγετικές «υποθήκες» ηθικής, λογικό ήταν, η εξαχρείωση τού πολιτεύματος, να αποτελεί απλώς συνεπακόλουθο… Ως να μην υπήρχε ελληνική ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων, και εμπειρία ανάλογων καιρών εθνικής παρακμής να τους διδάξει. Ως να μην υπήρξε ο (αιχμάλωτος τής Ρώμης) ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης, (200-118 π.Χ.) τού θλιβερού εκείνου καιρού όπου η Ελλάδα κατάντησε παίγνιο τής ισχύος αλλά κυρίως τού ήθους τών Ρωμαίων, ο οποίος και διεκτραγώδησε την οδύνη από την καταστροφή εκείνη. Όπου δηλ. ένας λαός, με καταφανώς κατώτερες τών Ελλήνων αρετές, τους υπέταξε μόνο και μόνο διότι είχε πολίτευμα δοκιμότερο τών ελληνικών: Πολίτευμα, καθώς σημειώνει ο Πολύβιος, μικτό, δυο συγχρόνως εξουσιών, ώστε να υπάρχει εσωτερικός του ο αυτοέλεγχος, και να μη μπορούν, όντας διαφορετικά ανεξέλεγκτοι, οι πολιτικοί άρχοντες να γίνονται ασύδοτοι. Απ΄ αυτόν, ειρήσθω, τον Έλληνα Πολύβιο, τον ιστορικό και πολιτικό συγγραφέα, άντλησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για τη σύνταξη τού Αμερικανικού Συντάγματος (1787)! Δεν άντλησαν όμως οι Έλληνες. Ακόμα και μετά την καταστροφή τού 1974…
Η μεγαλαυχία τού «εθνάρχη», αποφάσισε να μην υπάρχει αιρετός από τον λαό ανώτατος άρχων, παρά, στην ουσία να «εκλέγεται» διοριζόμενος από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ώστε να αποτελεί εξάρτημα τής εξουσίας του. Ακολούθως δε, και ο «γενάρχης» εξαφάνισε και τις ελάχιστες εξουσίες τού ανώτατου άρχοντα, ώστε να τον έχει πια απλό τζουτζέ τής μονοκρατορίας του ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Αρκετός δηλ. ένας, (κατά χαρακτηρισμούς τού κάποτε Καθηγητή Κωνσταντίνου Βουρβέρη) «καταφερτζής» να «σαλτάρει» και, σε πρώτο στάδιο, να βάλει στο χέρι αυτή τη θέση! Που βέβαια δεν είναι από μόνο του αρκετό το γεγονός, καθώς χρειάζεται και δεύτερο στάδιο, που είναι η Βουλή: Κάθε σαλταδόρος τέτοιος πρωθυπουργός χρειάζεται τουλάχιστον 151 αχυρανθρώπους ως βουλευτές, που, για τέσσερα τουλάχιστο χρόνια, «…μήτε να κρίνουν ή να συζητούν, μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο», καθώς λέει ο Καβάφης στον «Ηρώδη Αττικό»!
Στην περίπτωση λοιπόν τού κ. Τσίπρα, οι αχυράνθρωποι, που «μήτε κρίνουν μήτε συζητούν», παρά ψηφίζουν μόνο, είναι 145. Έτσι τού χρειάζονται ανάμεσα στους βουλευτές, τουλάχιστον ακόμη έξι πρόσθετοι, κυρίως «υγρά στοιχεία», (που καθότι υγρά, παίρνουν το εκάστοτε σχήμα τού ποτηριού όπου κάθε φορά θα τους βάλεις…), ή ακόμα και περιφερόμενα ασπόνδυλα θηλαστικά, ή και γυμνοσάλιαγκοι, που είναι, εκ φύσεως, ημιυγρά στοιχεία, ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός 151, και να υπάρχει έτσι η ηθική επικάλυψη τής φάρσας, ως κοινοβουλευτικά πλειοψηφούσας! Η διαδικασία αυτή, τής ανεύρεσης, και βεβαίως τής στράτευσης, τών έξι περιφερόμενων γυμνοσαλιάγκων, λέγεται λεηλασία τών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η πράξη, στη γλώσσα τής πολιτικής βέβαια, λέγεται «λεηλασία τού πολιτικού ήθους». Στη γλώσσα τών Ελλήνων όμως, λέγεται, και είναι, «λεηλασία τού ήθους»!*1
*Ο Χάρης Φεραίος είναι Διδάκτωρ τού ΕΜΠ – «Φ» 26/1/19
______________________________________________________________________________________
*1.Υ.Γ. Υπάρχει εντούτοις πράξη έσχατη σωτηρίας, που είναι συνάμα και η μοναδική έξοδος για ένα τέτοιον ανώτατο άρχοντα, ώστε, (λέτε οι συνταγματολόγοι) να σώσει από τη λεηλασία, και το πολίτευμα, αλλά και το ήθος του, κυρίως όμως από την εκχώρηση ξανά, (μετά από 45 έτη) χερσαίου, τώρα, εθνικού εδάφους: Την, έγκαιρη όσο υπάρχει χρόνος, παραίτησή του, κύριε Παυλόπουλε…