Γράφει ο Γιώργος Ρακκάς.
Αυτό σκέφτηκα όταν διάβασα τις προτάσεις της Κατερίνας Νοτοπούλου για τον Πολιτισμό: Σύμφωνα με αυτές η Θεσσαλονίκη είναι μια ‘νεαρή’ πόλη, η οποία δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει παρά το «Οθωμανικό και νεοελληνικό της παρελθόν», το «μουσείο σεξουαλικού προσανατολισμού», ένα μουσείο «φεμινισμού» κ.ο.κ..
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Την απόπειρα να επιβληθεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας της πόλης από τα πάνω μέσα από έναν πληθωρισμό μουσείων, εξωραΐζοντας την οθωμανική κατάκτηση της πόλης και το εθνοτικό άπαρτχαϊντ που επέβαλε μέσα σε αυτήν, προς επίρρωσιν της προπαγάνδας του ερντογανικού ισλαμοφασισμού; Τον αρχοντοχωριατισμό που θέλει να εισάγει την – παρωχημένη πια– ψευδοελευθεριότητα του Άμστερνταμ στην Θεσσαλονίκη; Την απίστευτη τυμβωρυχία (και όχι… τυμβοθηρία έλεος πια με τους προγλωσσικούς που διεκδικούν να ορίσουν τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας) που διέπει την προσπάθειά της να καπηλευτεί τους αγώνες των γυναικών των δεκαετιών 1970 και 1980 προς άγραν ψήφων; Ή την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζει μια πολιτιστική κληρονομιά, μια ιστορία και μια ταυτότητα 23ων αιώνων;
Προφανώς η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως τα βασικά οικουμενικά στοιχεία που διέπουν την Θεσσαλονικιώτικη ιστορία, ο μακεδονικός ελληνισμός, η ελληνορρωμαϊκή περίοδος, το Βυζάντιο, αποτελούν κτήμα του «συντηρητισμού» και ως εκ τούτου… αντιπολιτεύονται το πνεύμα «ανοιχτωσιάς» που θέλει να καθιερώσει στην πόλη: Η μακρά ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι για την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ «δεξιά», και πρέπει να αποπεμφθεί από την τοπική πολιτική της μνήμης. Η οποία οφείλει να εστιάζεται μόνον σε ό,τι ταιριάζει με την εφήμερη παροντικότητα, για να δώσουμε την εικόνα μιας πόλης εύπλαστης σαν από πλαστελίνη, η υπόσταση της οποίας μπορεί να μεταβάλλεται κατά το δοκούν από τους κατόχους της εξουσίας.
Πίσω από την επίκληση του νέου, κρύβεται κάτι πολύ πολύ παλιό: Διαχρονικά, όλες οι μορφές ολοκληρωτισμού αξίωσαν να ξαναγράψουν το παρελθόν –αυτό συμβαίνει και με τον φουτουριστικό ολοκληρωτισμό της νέας εποχής που αντιπροσωπεύει ανοιχτά ο ΣΥΡΙΖΑ. Για τον οποίον ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι είχε ήδη προειδοποιήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ότι θα μας έρθει με την μάσκα της (ατομοκεντρικής) ψευδοελευθεριακότητας.
Τι θα σημάνουν όλα αυτά για την πόλη; Πως θα συνδυαστεί το ‘άνοιγμα’ σε μια Ανατολή, που σήμερα διολισθαίνει στον θρησκευτικό απολυταρχισμό εκκαθαρίζοντας μέσα από γενοκτονίες την πανάρχαια πολιτιστική της πολυμορφία (Κούρδοι, Γιεζίντι, Χριστιανοί, Αλεβίτες κ.ά) με την κατάφαση στον μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό μηδενισμό; Το μόνο που πραγματικά υπόσχεται το πρόγραμμα πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ για την Θεσσαλονίκη, είναι να την κάνει «ευρωπαϊκή» στα απολύτως αρνητικά γνωρίσματα της σύγχρονης Ευρώπης: Γιατί αν υλοποιηθεί, πολύ σύντομα και στην Θεσσαλονίκη θα έχουμε τις ίδιες σφοδρές πολιτισμικές συγκρούσεις που είχαν στην Κοπεγχάγη με τα «σκίτσα του Μωάμεθ»· ή τις Βρυξέλλες, όπου στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές αποπειράθηκε να κατέβει συνδυασμός που απαιτούσε την εφαρμογή της… Σαρία στις γειτονιές μιας πόλης που παρ όλα αυτά ακόμα παριστάνει ότι είναι πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης…