Ημέρες σαν τη σημερινή αναρωτιέμαι πάντα:
Πως να δείξεις σε έναν τυφλό το μεγαλείο του Παρθενώνα για να νιώσει την Ελληνική περηφάνια…;;
Πως να βάλεις σε έναν κωφό να ακούσει την ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν και να ονειρευτεί…;;
Πως να μιλήσεις σε έναν ξένο για το Ελληνικό έπος του 1940 για να αντιληφθεί τον ηρωισμό των Ελλήνων…;;
Γι αυτό και εγώ σήμερα δε θα απευθυνθώ σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε αυτούς που …
η καρδιά τους χτυπά ακόμη Ελληνικά και κυρίως σε εσάς σύγχρονα Ελληνόπουλα , σε εσάς που όλη η Ελλάδα στηρίζει το μέλλον της..
Σαν
σήμερα λοιπόν πριν από 70 χρόνια ακριβώς ο Έλληνας για μια ακόμη φορά
ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα , μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε,
έκλεισε το
Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά.
Πριν
από 70 χρόνια δεν υπήρχε κανένας Έλληνας , μεγάλος ή μικρός, νέος ή
γέρος, άνδρας ή γυναίκα, που να σκεφτεί αν έπρεπε να κάνει το καθήκον
του..
Όλοι μαζί ξεκίνησαν για την εθνική αντίσταση:
το ξυπόλυτο
τάγμα, αποτελούμενο από μικρά παιδιά στην πρώτη γραμμή του
αντιπερισπασμού, οι γυναίκες της Πίνδου , αυτές που έκαναν τον στιχουργό
να απορήσει και να τις υμνήσει λέγοντας,”γυναίκες ηπειρώτισσες ,
ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να πολεμήσεις”
οι υπερήφανοι Έλληνες φαντάροι , αυτοί που μόνοι στην πρώτη γραμμή, μα
γεμάτοι σθένος πολεμούσαν για εσένα , αυτοί που δάκρυζαν, που πονούσαν ,
που ακρωτηριάστηκαν, που έχαναν τη ζωή τους , αυτοί που μέχρι και
σήμερα τα οστά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της σκλαβωμένης Βορείου
Ηπείρου.. 
Τα ιστορικά γεγονότα λίγο πολύ γνωστά :
Προάγγελος του πολέμου η βύθιση του Ελληνικού αντιτορπιλικού ”Έλλη” στις 15 Αυγούστου του 1940.. 
Δυο
μήνες μετά στις τρεις τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 ,
για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από τη φασιστική ”πορεία προς τη Ρώμη”
που έφερε το 1922 τον Μουσολίνι στην εξουσία , ο Ιταλός πρεσβευτής στην
Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Ελλάδας
Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε , εντός
τριών ωρών , τη διέλευση και στάθμευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην
Ελλάδα.
Με
τη γαλλική φράση:” alors, c’est la guerre” , που σημαίνει ”πόλεμος
λοιπόν” ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει
διάγγελμα-κατάθεσης και μαρτυρίας Ελληνικής αφοσίωσης προς τον Ελληνικό
λαό.
Αρχίζει έτσι η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο Αλβανικό
μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά
της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο
μέτωπο..
Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτόν τον πόλεμο είναι γεγονότα που χτίστηκαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων των Ελλήνων.
Ενδεικτικό του ηρωικού πνεύματος της εποχής είναι και το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τους Έλληνες..
Μίλησε με ανδρισμό και άγγιξε κάθε Ελληνική ψυχή ..
Μέχρι
και σήμερα μας κάνει να νοιώθουμε πόσο φτωχή είναι η Ελλάδα από
κυβερνήτες που ποτέ δε θα διαπραγματεύονταν την τιμή και την αξιοπρέπεια
της και δε θα άφηναν κανέναν αέρα να πάρει καμιά Ελληνική σημαία, γιατί
στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας γίνηκε η ιαχή “ΑΕΡΑΣ” στο σύνθημα
που ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μας από το στόμα των στρατιωτών του 1940..
Α Ε Ρ Α !!!!!!!
Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν στο διάγγελμα του στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αναφέρει:
”Η στιγμή έφτασε που θα αγωνισθούμε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της.
Μολονότι
τηρήσαμε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα και ίση προς όλους , η Ιταλία ,
χωρίς να αναγνωρίζει σε εμάς το δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθεροι Έλληνες ,
μου ζήτησε σήμερα στις τρεις το πρωί την παράδοση τμημάτων του εθνικού
εδάφους, κατά τη δική της βούληση και με σκοπό να καταλάβουν αυτές τις
περιοχές.
Η κίνηση των στρατευμάτων τους θα άρχιζε στις 6 το πρωί.
Απάντησα
στον Ιταλό πρέσβη ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθαυτό και τον τρόπο με
τον οποίο γίνεται τούτο ως κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας.
Τώρα θα αποδείξουμε εάν πράγματι είμαστε άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποία μας εξασφάλισαν οι προπάτορες μας.
Όλο το έθνος ας ξεσηκωθεί σύσσωμο..
Αγωνισθήτε για την πατρίδα , τις γυναίκες, τα παιδιά σας και τις ιερές παραδόσεις σας. Ν υ ν υ π ε ρ π α ν τ ω ν ο α γ ω ν” !!
Kανείς δεν έλειπε από τη μάχη!!
Κανείς δε δείλιασε στον πόνο!!
Κανείς δεν καταδέχτηκε να παραδοθεί!!
Γιατί
όλοι ήσαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα , του Κολοκοτρώνη, του
Κωσταντίνου Παλαιολόγου, και καθε Έλληνα πολεμιστή που άφησε την ψυχή
του και έγραψε το όνομα του με αίμα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας!
Σήμερα λοιπόν παιδιά μετά από 70 χρόνια καλούμαστε να θυμηθούμε το Έπος του 1940,
όχι γιατί το έχουν τόσο ανάγκη οι ψυχές των ηρώων του τότε..
Αυτοί είναι πλέον αθάνατοι!!
Μα
κυρίως γιατί εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από μεγάλες ιδέες
και ιδανικά και ίσως πιο πολύ από ποτέ άλλοτε να υψώσουμε το ανάστημα
μας σε κάθε ξένο ή εγχώριο που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση της
Ελλάδος και να βροντοφωνάξουμε το
Ο Χ Ι.
..Γιατί μπορεί να μένουμε
προς το παρόν βουβοί στην άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στους
ξενόφερτους κατακτητές , μα ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια δύο Ελλήνων
ποιητών αρχικά του Γιάννη Ρίτσου που μας ψυχογραφεί τονίζοντας:
”τούτος
ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει και όσα του
λες τα δένει κομπολόγια…. Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί
του αγώνα και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.. Και τούτο το
περήφανο, το άμετρο ψυχομέτρι, μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ’
αλέτρι!!”
Μα ακόμη πιο χαρακτηριστικά ας μας συντροφεύουν στη σημερινή εθνική επέτειο του 1940 τα λόγια του Κωστή Παλαμά:
”παιδιά
μου , ο πόλεμος για εσάς περνάει θριαμβευτής των αδίκων ο πόλεμος δεν
είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα
είναι αβασίλευτη , με δάφνες και με κρίνα της νίκης! Παντοδύναμος την
έπλασε τεχνίτης. Η δόξα το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της.. Κι αν
είναι και στον πόλεμο μέσα , η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την
αθανασία!!!”
Ε Λ Λ Α Δ Α : Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά !
Ομιλία Χαράς Νικοπούλου, Οκτώβριος 2010
Πηγή : http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2010/10/28-1940.html.
17 comments
Επιμέλεια παρουσίασης και εικόνες, μας έκανε το Ιστολόγιο Αντιπαρακμή. Ευχαριστούμε.
ΕΛΛΑΔΑ : Χρόνια Πολλά!
http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html
Αν είχαμε κι άλλες τέτοιες Χαρές, ποιος τις χάρες μας!
Η Ελλάδα πέτυχε τον άθλο του 1940 γιατί είχε κυβερνήτη τον Ιωάννη Μεταξά,ένα έξυπνο άνθρωπο
που έβγαλε στην επιφάνεια τις αρετές του έθνους.Πρώτα,με τις παροχές στους μικροαστούς ,τους
εργάτες και τους αγρότες δημιούργησε μιά ισχυρή τάξη νοικυραίων που αγαπούσε την πατρίδα και
ήταν έτοιμη να πεθάνει γι’αυτή.Δεύτερον,η διάδοση μέσω της ΕΟΝ του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού
διέδοσε στον `Ελληνα τον Εθνισμό και έδωσε νόημα στην ύπαρξη του μέσα στον βαλκανικό περίγυρο.
Συνεπώς στις 28/10/1940 και ο τελευταίος πολίτης ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει για να νικήσει
τον Ιταλό εισβολέα.
Το έπος του 1940 δείχνει τον δρόμο στους σύγχρονους πολιτικούς τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν απέναντι στην τουρκική πρόκληση εάν θέλουν το έθνος μας να αποφύγει την ατίμωση και την πολιτική κηδεμονία από το καθεστώς της `Αγκυρας.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Υπάρχουνε πολλά μυνήματα τα οποία μπορεί κάποιος να εξάγει αλλά και να αναμεταδώσει στα παιδιά σχετικά με το έπος του ’40.
Για εμένα προσωπικά εκείνο το στοιχείο, το οποίο είναι εντυπωσιακό αλλά και σημαντικώτατο, γιατί καταδεικνύει την νοοτροπία του Έλληνα, είναι η επίδραση της πρόκλησης και της προσβολής, στην λαϊκή ψυχολογία.
Οι Ιταλοί έκαμαν το μοιραίο λάθος να σκηνοθετήσουνε κυριολεκτικά τον πόλεμο. Κοίταξαν περισσότερο την εικόνα την οποία θα άφηναν οι ίδιοι, ως δήθεν ισχυροί στρατιωτικά, σε όλον τον κόσμο αλλά κυρίως στην χώρα των και πολύ λίγο την ψυχοσύνθεση του ελληνικού λαού.
Με τις διαρκείς προκλήσεις, τα επεισόδια, τις αλαζονικές και ταπεινωτικές συμπεριφορές προκάλεσαν αισθήματα οργής και αγανάκτησης στους Έλληνες. Κατάφεραν μέσα σε ανύποπτο χρόνο να προκαλέσουνε όχι μόνο στην ελληνική κυβέρνηση αλλά και στον κάθε Έλληνα ξεχωριστά, σε έναν ολόκληρο λαό, αίσθημα μίσους και οργής αλλά προπαντώς το αίσθημα της αδικίας. Η ενδοτικότητα της κυβέρνησης Μεταξά, ήτανε το καλύτερο προπαγανδιστικό μέσο, εκ μέρους της, για να πεισθεί ένας ολόκληρος λαός, ότι η αντιμετώπιση της εξωτερικής απειλής, δεν ήτανε κάτι το οποίο αφορούσε την (οποιαδήποτε) ελληνική κυβέρνηση, ούτε τους συμμάχους, ούτε (όπως δυστηχώς συμβαίνει σήμερα) την διεθνή κοινότητα, δηλαδή τους άλλους, αλλά τον κάθε Έλληνα και μάλιστα άμεσα.
Οι Γερμανοί, απείρως εμπειρότεροι στον τομέα του ψυχολογικού πολέμου, φρόντισαν με τις ανεπίσημες παρεμβάσεις των στην γερμανοτραφή αυλή αλλά και σε παράγοντες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, να περάσουνε διακριτικά τις απειλές των, ποτέ δημόσια, ποτέ κυνικά, θέλοντας να αποφύγουνε την πρόκληση του λαϊκού αισθήματος αλλά και να συντηρήσουνε στον ελληνικό λαό την τότε διαδεδομένη αντίληψη για την ανωτερότητα της γερμανικής πολεμικής μηχανής.
Οι Ιταλοί έπραξαν το ακριβώς αντίθετο. Έτσι, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, έπειτα από πολύμηνο διάστημα ανάνδρων προκλήσεων και ταπεινώσεων, όλοι οι Έλληνες περίμεναν να ανταπωδώσουνε με το χέρι στην σκανδάλη, πεπεισμένοι πια, ότι καμία υπαναχώρηση δεν θα ήταν δυνατόν να αποτρέψει το μοιραίο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι και την άνοιξη του 1941, λίγο πολύ γνωστά:
Σα βουνά της Πίνδου, αργότερα στο Τεπελένι και στο Πόγραδετς έγινε κυριολεκτικά της Σαλαμίνας και του Μαραθώνα μαζί!
Αξιότιμε κύριε Κατσιλιώτη,
κρατώ αυτό το κομμάτι για το ιστολόγιό μου.
http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2010/11/blog-post.html
Με την ευκαιρία, σας γνωρίζω ότι ως σχολιαστή σας θεωρώ παράδειγμα για να σας μιμηθώ.
Σχολιάζετε υπεύθυνα γι’ αυτό δεν κρύβετε το όνομά σας.
Έχετε γνώσεις και αρετή για το έθνος.
Καταθέτετε με απλότητα την άποψή σας, με διακριτικότητα, με καταδεκτικότητα.
Ο συνομιλητής δεν κινδυνεύει να παγιδευτεί.
Δεν κρίνετε απαγορευμένη τη δυνατότητα της σκέψης ειδικά από τους νέους -είτε είναι άνδρες είτε γυναίκες, είτε στιγματίζονται απο την κοινωνία ως πολύ είτε στιγματίζονται ως λιγότερο θρησκευόμενοι.
Παραδειγματικό συναισθάνομαι επίσης το γεγονός ότι δεν διέκρινα μέχρι τώρα σύγχυση στις σκέψεις σας, ούτε να μας στερείτε τα κριτήρια απο τα οποία να την παράγουμε.
Νιώθω περηφάνεια όταν ακούω να επιβιώνουν οι παραδοσιακές ελληνικές ιδέες και να υπενθυμίζονται αδιαλείπτως από τη γραφίδα σας, αφού με όλα αυτά, τα οποία προανέφερα,
δεν έχουμε τίποτα να αισχυνόμαστε απέναντι στη γραφίδα και το στόμα των ανθελλήνων.
Ας μην ξεχνάμε οτι το 40 πολεμήσαμε ενάντια στο ΦΑΣΙΣΜΟ, ας συνεχίσουμε να πολεμάμε το φασισμό εντός και εκτός συνόρων!
Πολύ σωστά, γιατί εάν ο Μουσολίνι ήτανε ο Στάλιν, κάποιοι σαφώς και δεν θα αμύνονταν του “πατρίδου” εδάφους…
Ζήτω το ΈΘΝΟΣ, κάτω ο διεθνισμός, έξω οι (παράνομοι) ξένοι από την Ελλάδα!!!
Η πολιτικοποίηση της Ιστορίας άρχισε μαζικά μετά την μεταπολίτευση και είναι γνήσιο κατασκεύασμα της “ροζ” αριστεράς. Πολεμήσαμε τον φασισμό, λέει, λες και η Ελλάδα πολέμησε το πολίτευμα του εισβολέα και όχι τον εισβολέα τον ίδιο. Λες και η Ελλάδα της 4ης Αυγούστου ήταν υπόδειγμα δημοκρατίας. Η “ροζ” αριστερά, αυτός ο γνήσιος υπηρέτης της ΝΤΠ, προσπαθεί να διαστρέψει τα πάντα, να αλλοιώσει έννοιες και να ισοπεδώσει. Γελοιωδέστατη και χοντροκομμένη ανοησία, Ανώνυμε 06/11/2010 – 18:11.
Να καταλαβω οι φασιστες μας επετεθησαν ή οι Ιταλικη αυτοκρατορια ; Οι φασιστες μας πολεμουσαν ή οι Ιταλοι ; Καπιοι διεθνιστες μην βρισκουν τετοια για να υποβιβαζουν την μεγαλειωδη νικη μας. Γιατι μετα οταν μιλαμε για Γερμανικη επιθεση δεν λεμε μας χτυπησαν οι Ναζιστες. Οι Γερμανια μας επετεθη. Να ξερουμε τον εχθρο μας.
@ imago 06/11/2010 – 15:48.2010 – 15:48.
Να υποθέσω δηλαδή ότι, αν οι Τούρκοι εισβάλουν στην Ελλάδα, θα αντιμετωπίσουν το συσσωρευμένο μίσος των Ελλήνων και θα πάθουν την πανωλεθρία του Δράμαλη; Χλωμό μου φαίνεται, δεδομένου ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν φαίνεται να ενοχλήθηκαν και πολύ, όταν το 1996 ο Σημίτης έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια (το βράδυ εκείνο αισθάνθηκα τόσο άθλια ταπεινωμένος, όσο ποτέ στην ζωή μου) και τον ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Σεπτέμβριο του αυτού έτους. Ούτε και τώρα φαίνεται να ενοχλούνται από το όργιο εθνικών ταπεινώσεων που υφιστάμεθα από την Τουρκία και όχι μόνο. Τι άλλαξε, λοιπόν; Ο λαός; Προφανώς όχι. Μήπως τότε είχε ηγεσία που δεν έχει σήμερα; Μάλλον.
Γιατί μου φαίνεται ότι ο Μεταξάς του 1940 ακολούθησε τίς πολιτικές επιλογές του μεγάλου εχθρού της παράταξής του: του Βενιζέλου, συντασόμενος με τους “συμμάχους”;
Πάντως κάπου είδα ένα γουστόζικο, σαρκαστικό για τον Μεταξά που είπε το Όχι, όπως και ο Στάλιν κατατρόπωσε τους ναζί… Οι λαοί και το σθένος τους ποτέ δεν παίζουν ρόλο εξάλλου στη λογική των προσωπολατρώνν
—————-
ΤΑ ‘ΟΧΙ’ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
-Το “ΟΧΙ” στην Αντίσταση ενάντια στους Βούλγαρους και τους Γερμανούς το 1916, όταν οι πρώτοι επιτέθηκαν στην Ελλάδα και ο Μεταξάς διέταξε το 4ο Σώμα Στρατού να τους παραδόσει αμαχητί την Ανατολική Μακεδονία και το ίδιο να παραδοθεί στις Κεντρικές Δυνάμεις. Μέχρι το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, 6.500 Έλληνες στρατιώτες έζησαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στο Γκέρλιτζ της Γερμανίας εξ αιτίας του Μεταξά.
-Το “ΟΧΙ” στους Μικρασιάτες πρόσφυγες το Νοέμβρη του 1916, όταν οι συμμορίες των “Επίστρατών” του, έπνιξαν την Αθήνα στο αίμα τους και τους ανάγκασαν να “συνωστιστούν” στο λιμάνι του Πειραιά, να προσπαθήσουν να ανέβουν στα πλοία των συμμάχων για να διαφύγουν τη βία των φανατισμένων “ομοεθνών” τους. Τους προετοίμασαν έτσι γι αυτό που θα ακολουθούσε με τις ευλογίες του Μεταξά, 5 χρόνια μετά, στην προκυμαία της Σμύρνης.
-Το “ΟΧΙ” στη Μικρασιατικη Εκστρατεία
-Το “ΟΧΙ” στην πρόταση να αναλάβει την αρχιστρατηγία του Μετώπου, με αποτέλεσμα αυτή να αποδοθεί στον ανίκανο Χατζηανέστη με τα γνωστά αποτελέσματα
-Το “ΟΧΙ” στη Δημοκρατία, την οποία κατέλυσε με το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου
-Το “ΟΧΙ” στο σεβασμό των πολιτικών του αντιπάλων
-Το “ΟΧΙ” στην ελευθερία των στιχουργών. Επέβαλε για πρώτη φορά τη λογοκρισία στα τραγούδια.
-Το “ΟΧΙ” στη “Βαρβάρα τη ζωντοχήρα” που κυνηγούσε “έναν κέφαλο βαρβάτο/ όμορφο και κοτσονάτο” !!!
-Το “ΟΧΙ” στα τραγούδια των προσφύγων. Απαγόρευσε το ρεμπέτικο τραγούδι και τις γλυκειές μελωδίες της Ανατολής (τα μπεμόλια, που λένε αυτοί που γνωρίζουν!) Θεωρούσε ότι δεν είναι αρκούντως δυτικά!
-Το “ΟΧΙ” στο σεβασμό της ιστορικής μνήμης των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν το 1938 δώριζε στο τουρκικό κράτος το υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ πασά και μετονόμαζε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
….εάν ψάξουμε αρκετά θα βρούμε και άλλα “ΌΧΙ” αυτού του “μικρού ανθρώπου“, όπως τον απεκάλεσε ο συντροφός του στο Λαϊκό Κόμμα, εξίσου μανιακός αντι-πρόσφυγας, ο Γεώργιος Βλάχος, τότε εκδότης της “Καθημερινής” ή του “Γιαννάκη“, όπως τον αποκαλούσε η Βασίλισα Σοφία των Χοετζόλερν!
Τις παραμονές του 1940 οι Έλληνες δέχθηκαν πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις με τρομερή ένταση και συχνότητα.
Το επιχείρημά σας ενιχύει νομίζω την προσπάθειά μου να διακρίνω κάποιους παραλληλισμούς.
Στις 11 Νοεμβρίου 1938 το φασιστικό Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης υπό τον Κοσμόπουλο -που διόρισε ο δικτάτορας Μεταξάς- στη συνεδρίασή του που για να «τιμήσει τον Τούρκο ηγέτη τήρησε ενός λεπτού σιγή και αποφάσισε ομόφωνα να δώσει το όνομά του σε τμήμα της οδού Απ.Παύλου της Θεσσαλονίκης, όπου ευρίσκεται η οικία του αποθανέντος ηγέτη» (από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, 12/11/1938).
Σε τηλεγράφημα του Ιωάννη Μεταξά με αφορμή το θάνατο του Κεμάλ Ατατούρκ αναφέρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση: “αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους»
Πατώντας απλώς “reply”, η απάντηση δεν μπαίνει κάτω από το σχόλιο, στο οποίο απαντούμε, γι αυτό πρέπει να προσδιορίζουμε με ένα @ ή προς.
@ imago 08/11/2010 – 18:21.
Συμφωνώ απολύτως. Γι αυτό κι εγώ αναζήτησα την πραγματική αιτία που έκανε τους Έλληνες να αντιδράσουν, όπως αντέδρασαν το ’40. Δεν ήσαν οι προκλήσεις, αλλά η ηγεσία, η οποία τις εξεμεταλλεύθη καταλλήλως.
@ Οοοοχι! 08/11/2010 – 15:31.
Έχει γίνει πια κανόνας να μην παραθέτει κανείς την πηγή του. Κάπου το είχα δει το παραπάνω κείμενο (“Πόντος & Αριστερά”;). Κάθεται πολύ βαριά στο στομάχι ορισμένων προσφυγοπατέρων και αριστερούληδων ότι ο Μεταξάς τελικά δόξασε και δοξάστηκε. Το να προσπαθεί κανείς να τον μειώσει, δείχνει τα δικά του συμπλέγματα κατωτερότητας, κακομοιριάς και αθλιότητας.
Μιά υπόθεση: αν ο Μεταξάς ΔΕΝ έλεγε “οχι” τι θα συνέβαινε ;
Αν δεν ελεγε οχι ο Μεταξας,θα χανε την υστεροφημια του αυτο ειναι το μονο σιγουρο. Παντως για να μην ηρωποιουμε τον καθενα ας εχουμε υποψη μας πως το ΟΧΙ το ειπαν οι Ελληνες κ ΟΧΙ ο Μεταξας, ο οποιος βλεποντας την λαικη οργη απλα σταθηκε στο υψος των περιστασεων.Οταν αυτο το λαικο φρονημα του εθνους εφτασε στο πεδιο των μαχων οι Ελληνες δεν πολεμουσαν μονο εναν εισβολεα αλλα κ μια διαφορετικη κοσμοαντιληψη.Οι μαχες διεξηχθησαν με τον ελληνικο στρατο σε δυσβατες κορυφογραμμες οπου διασπασμενος σε λοχους και μικρες μοναδες η επικοινωνια με το κεντρικο επιτελειο ηταν εξαιρετικα δυσκολη.Ετσι ηρθε στο προσκηνειο η συνεργασια των φανταρων,οπου μαζι με την κοινη τοπικη καταγωγη τους,βοηθησε να φτιαχτει ενα ομογενοποιημενο συνολο που πολεμουσε για κοινους σκοπους κ ιδεες,βλεποντας στο προσωπο του εχθρου και την απολυτρωση του απο το δικο του τυραννικο καθεστως.
Ετσι αναδυθηκε η ηρωικη φυση του Ελληνα πολιτη οπλιτη (απο κατω προς τα πανω)και φτασαμε στος Επος του 40..
Και βέβαια μας επιτέθηκε η Ιταλία (αλλά η φασιστική Ιταλία)και η Γερμανία (αλλά η ναζιστική Γερμανία).
Κάθε άλλος χαρακτηρισμός μου φαίνεται λογοπαίγνειο και εκ του πονηρού.