«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται
αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς
ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)
Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου
τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω
τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια
μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο
ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο
φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις
του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια
ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και
φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες,
κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι
μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης
υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία
των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για
του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε
ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα.
Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»!
Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια
είχαμε αποθέσει!
Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον
ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου
νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε,
πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους
ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή :
«Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού
/ στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο
κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι
λυγαριές;»** *
Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε
γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη
και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο
φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να
προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την
κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι
η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική
παραλυσία των όντων;
Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν
ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές
προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους.
Φτάνει
αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η
παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς
οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε
ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε
τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας
μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε
ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει
δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η
μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες
σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά,
Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.
Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο
βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη,
και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε
ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν,
κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί
«κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του
άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****
* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση
6 Δεκεμβρίου 2010.
Λιμποβίσι Αρκαδίας,
(Συνειδησιακά Ελεύθερη Ζώνη σε μια άναντρα υποδουλωμένη χώρα).
.
11 comments
Απάντηση στον κ. Σιαμέλα από το Ρεσάλτο υπάρχει στην ομώνυμη ιστοσελίδα και δη στο άρθρο:
“Το Ρεσάλτο δεν θυμιατίζει τα είδωλα ούτε φιλοτεχνεί αγιογραφίες”
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5181
Νὰ θυμίσω αὐτὸ ποὺ θεωρῶ τὸ κυριώτερο. Χορτάσαμε λόγια ! Φτάνουν ! Ἂν ἔχει κάποιος νὰ ‘πεῖ κάτι, νὰ εἶναι πρακτικῶς ἐφαρμόσιμο καὶ νὰ μπορεῖ νὰ τὸ ‘πεῖ μὲ λίγα λόγια.
Eίναι μια κίνηση που έρχεται να ταράξει τα θολά λυμνασμένα της ελληνικής κοινωνίας και είναι ένας άνθρωπος που έρχεται από τα παλιά να μας θυμίσει μια γενιά ελλήνων που ήθελε και μπορούσε να παλέψει και να διεκδικήσει. Ας μπεί λοιπόν επιτέλους κάποιος μπροστά, υπάρχουν εκείνοι οι Έλληνες που ψάχνουν να πιαστούν από μια σπίθα.
“Σπίθα” όπως κάποτε “Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη” και πιο πριν “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ”. Οι “καλών προθέσεων” αοριστίες που συνήθως καταλήγουν σε πολιτική ανωμαλία ή σε λουτρό αίματος.
Δεν έχουμε πολυτέλειες για τέτοια πάλι, να μας λείπει το βύσσινο.
Συγγνώμη, αλλά ο πολιτικός Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι μέρος τού προβλήματος; Από το ΚΚΕ στον Μητσοτάκη και μετά, φλερτ με το ΠΑΣΟΚ; Κι όλα αυτά από το πολυτελές διαμέρισμα της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αν μου δώσουν κι εμένα διαμέρισμα στην οικοδομή τού Μίκη, γίνομαι κι εγώ κομμουνιστής!
Συγγνώμη, αλλά δεν δέχομαι να μου μιλάει για “πατριωτισμό” ένας απολογητής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, για “δημοκρατία” ένας κολλητός κομμουνιστών δικτατόρων, που καυχιόταν ότι μάλωσε τον Τσαουσέσκου όταν αυτός ο τελευταίος τον ανάγκασε να περιμένει για να τον συναντήσει, λέγοντάς τους: “εμείς στην Ελλάδα είχαμε 2 εκατομμύρια κόσμο στο βουνό, εσείς στη Ρουμανία τι είχατε;”.
Ο καθένας μπορεί ελεύθερα να ιδρύσει όποιον όμιλο προβληματισμού θέλει, αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να κρίνει τον ιδρυτή του συγκεκριμένου ομίλου με βάση την πορεία του.
Στον άλλο κόσμο που θα πας
κοίτα μην είσαι μόνος σου.
Πάρε το Μητσοτάκη αγκαλιά
για να περνά ο πόνος σου…
Νὰ κι ἄλλη ζυγιά :
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_08/12/2010_1293461
Ἀποσπάσματα :
«Θα μείνει αιώνια αναπάντητο το φιλοσοφικό ερώτημα αν και κατά πόσο ο πιτσιρικάς του γνωστού παραμυθιού του Αντερσεν είχε το ηθικό δικαίωμα να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός και οι ράφτες του είναι ψεύτες». Στο κάτω κάτω της γραφής, ο μικρός πιθανώς να ήταν και ανάγωγος. Με τον βασιλιά σίγουρα θα τον χώριζε μια τετρακονταετία. Από σεβασμό και μόνο στα άσπρα του μαλλιά, ο πιτσιρικάς έπρεπε να σιωπήσει. Αλλά δεν το έκανε…
Κάποιος μικρός, λοιπόν, κι εδώ ίσως πρέπει να φωνάξει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι γυμνός από επιχειρήματα και η συρραφή διαφόρων «πληροφοριών» που αλίευσε στο Διαδίκτυο (και τα παρουσίασε ως ιδρυτική διακήρυξη της «Σπίθας») είναι ψευτιές.»
…
«Το πρόβλημα είναι η θεωρία συνωμοσίας του κ. Θεοδωράκη, για τους κακούς ξένους που μας πλήρωναν, ώστε να παχύνουμε και μετά να πεθάνουμε από έμφραγμα. Είναι περίεργο ότι την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά δεν κήρυξε τον αγώνα της «ανυπακοής». Τότε έπρεπε να πούμε στους ξένους «δεν θέλουμε τα λεφτά σας», όχι τώρα που πρέπει να τα ξεπληρώσουμε. Διότι θα μπερδευτούν και τον ευγενή στόχο της «ανυπακοής» θα τον μπερδέψουν με το μπαταχτσιλίκι.»
Λίγος σεβασμός στον πιο διάσημο Έλληνα (που έκανε καριέρα στην Ελλάδα) μουσικό δεν θα έβλαπτε
Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο “Πάσχων” Μανδραβέλης, όπως σωστά τον αποκαλεί o Χάρρυ Κλυνν, και ποιος ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο πρώτος, ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, του «κουρελουργήματος» της Ρεπούση, του δοσίματος του ονόματος της Μακεδονίας και ό,τι άλλου κινείται προς την κατεύθυνση του κακώς εννοουμένου «προοδευτισμού», αποτελεί, μαζί με τους Takis Καμπύλη και Ξένια Κουναλάκη, το καμάρι της αλαφουζοφυλλάδας, όπως κατάντησε η πάλαι ποτέ σοβαρή εφημερίδα των αειμνήστων Γεωργίου και Ελένης Βλάχου.
O εθνομηδενισμός δεν έχει χρώμα και κομματική παράταξη. Είναι μία γάγγραινα που κατατρώει τα σωθικά της πατρίδας μας. Είναι ένας εχθρός που δεν αντιμετωπίζεται, διότι προέρχεται εκ των έσω και έχει εκτραφεί από το ίδιο το σάπιο πολιτικό μας σύστημα.
Ο δεύτερος είναι … ο Μίκης Θεοδωράκης. Δεν χρειάζεται συστάσεις, Ναι, κάνει ίσως λάθος εκτιμήσεις, αλλά η πρόθεσή του για την Ελλάδα σίγουρα δεν είναι εκ του πονηρού. Σαν Έλληνας του οφείλω σεβασμό, διότι ξέρω ότι αγαπά αυτό που τολμούμε να λέμε “πατρίδα” κι ας μας παίρνουν με τις πέτρες οι “πασχοντες” προοδευτικάριοι.
Ἐμ τί λέμε ; Νὰ σέβεται τὸ ὄνομά του καὶ νὰ μὴν γράφει γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζει. Μήπως δημιούργησε καρριέρα καὶ ὄνομα στὴν δημοσιονομικὴ διαχείριση ; Βγῆκε ποτὲ ὁ Στρὼς-Κὰν ἢ ὁ Τρισὲ ἢ ὁ Μπαρόζο ἢ ἡ Μέρκελ νὰ τοῦ ‘ποῦν τίποτε γιὰ τὴν μουσική ;
Δὲν λέει κανεὶς ὅτι ὁ Θεοδωράκης λέει τίποτε ἐκ τοῦ πονηροῦ. Δι`ἀσχετοσύνην πρὸς τὸ θέμα καὶ διὰ προσβολὴν τῆς λογικῆς ἐγκαλεῖται καὶ δικαίως.