Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ». Στροφή 144. «Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». Στροφή 147. Δυο κλασικές στροφές από τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του Σολωμού, κλασική και η εφαρμογή τους στην Ελλάδα διαχρονικά.
Όπως είναι γνωστό, ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» γράφτηκε το 1823 και το 1865 δυο από τις στροφές του έγιναν επίσημα ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Σήμερα, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση, αντί να ομονοήσουμε, διχαζόμαστε διαρκώς και διασπόμαστε σε όλο και μικρότερες και περισσότερες ομαδοποιήσεις, με αποτέλεσμα εν μέσω τοπικών και παγκόσμιων τεκτονικών αλλαγών, να μην έχουμε καμία ενότητα και καμία ισχύ, να ταλανιζόμαστε από σωρεία προβλημάτων και να γινόμαστε άθυρμα στα χέρια των ισχυρών. Συνέπεια των παραπάνω είναι η πατρίδα μας να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και να κινδυνεύει ακόμα και η ίδια η υπόστασή μας ως έθνος.
Οι ταγοί μας είναι «λίγοι», «λίγος» όμως είναι και ο λαός. Καιροσκοπισμός, ιδιοτέλεια, εγωκεντρισμός από τους «πρώτους πολίτες», τα ίδια και από τους «τελευταίους» με τις αντίστοιχες αναλογίες. Είναι χαρακτηριστικό της εποχής η έλλειψη ηγετών, είναι όμως παρελκόμενο και παρεπόμενο της κατάντιας του λαού. Ενός λαού που βαδίζει αβασάνιστα στο γκρεμό, βλέποντας τον διπλανό του ως εχθρό και έχοντας μίσος για την μάνα του Ελλάδα. Έχει ξεχάσει να ζει ως πρόσωπο και ξεπέφτει σε άτομο, αφού του διαφεύγει το τρισυπόστατο του «προσώπου» που αναλύουν θεολόγοι της εκκλησίας μας. Προς τον Θεό, προς τον συνάνθρωπο και προς τον εαυτό μας.
Στην μεταπτωτική εποχή που ζούμε, η οποία πόρρω απέχει από μια κοινωνία αγγέλων, πρέπει να μπαίνουν όρια για να μπορούμε να συνυπάρχουμε. Βέβαια και αυτά τα όρια πρέπει να έχουν όρια. Η αντίδραση μέρους του λαού για τα μέτρα για την πανδημία εργαλειοποιείται από διάφορα πολιτικά συμφέροντα. Καθημερινά η πατρίδα μας διολισθαίνει σε εμφύλιο σπαραγμό. Πάλι σε κάποιους λίγους πέφτει το βάρος να μην ρίχνουν λάδι στην φωτιά και να μην φουντώνουν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Αλλιώς… «γαία πυρί μιχθήτω».
Σε μια χώρα που «η Αλήθεια τόπο να σταθεί μια σπιθαμή δεν θα βρει», η φωτιά έχει στηθεί περιμετρικά. Η ελληνική κοινωνία στη μέση, σαν τον σκορπιό σκέφτεται να τσιμπήσει τον εαυτό της, ενώ οι απέναντι τρίβουν τα χέρια τους…
Θα παρακαλούσα τον Θεό να είναι μαζί μας. Αλλά πρώτα, πρέπει να είμαστε εμείς με τον Θεό…