Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος.
Σήμερα θά σᾶς μιλήσω γιά τόν τεράστιο θησαυρό, γιά τήν τεράστια πηγή ἐμπειριῶν καί ἀκουσμάτων. Γιά τόν ἀστείρευτο ποταμό ἤχων, γιά τήν ἀπέραντη λίμνη ὀμορφιᾶς, ὅπου μπορεῖς νά δροσιστεῖς πίνοντας ὅλα τά εἴδη τῶν ποτῶν καί νά ξεδιψάσεις ἤ νά διψάσεις ἀκόμη περισσότερο… Εἶναι ἡ ἐφαρμογή «YouTube», ὅπου μπορεῖς νά ἐντοπίσεις καί νά ἀκούσεις ὅ,τι κυκλοφορεῖ στήν παγκόσμια μουσική σκηνή. Ὅ,τι ἔχει ἠχογραφηθεῖ, ὅ,τι ἔχει μαγνητοσκοπηθεῖ, ὅ,τι ἔχει τραγουδηθεῖ, ὅ,τι ἔχει ἐξελιχθεῖ ἐπάνω σέ ἀπέραντες σκηνές, ἐπάνω σέ σκηνές θεάτρων, γηπέδων, σταδίων, συναυλιακῶν χώρων, «κλάμπ» καί μικρότερων χώρων ψυχαγωγίας…
Σᾶς βεβαιῶ, πώς ὅταν θέλω νά ξεφύγω, νά ταξιδέψω, νά περιπλανηθῶ, φορῶ τά ἀκουστικά μου, βάζω ἕνα (ἐλάχιστο) ποτό, ἀνάβω κι ἕνα ποῦρο (ἀπό τά φτηνά, πλέον), καί χάνομαι… Καί ἄσε τά τηλέφωνα νά χτυποῦν καί νά μήν ἀκούγονται (δέν χάθηκε ὁ κόσμος καί στό κάτω-κάτω ποιός νά σέ καλέσει μετά τίς δέκα τό βράδυ) καί ἄφησε νά γεμίσει τό ἠχεῖο τῆς κεφαλῆς σου μέ ἤχους διαφορετικούς, μέ ρυθμούς παράξενους, μέ ἀσύμμετρες ἐμπνεύσεις, μέ ὄργανα πού «λειώνουν» σέ ἄξια νεανικά χέρια… Καί, σᾶς βεβαιῶ, ὅτι θά σταματήσετε νά οἰκτίρετε τήν «νεολαία», νά διερωτᾶστε «μά, τί εἶναι αὐτά πού ἀκοῦνε» ἐπειδή μάθατε τόν «τράπερ» πού προτίμησε τόν θάνατο ἀπό τό μέτρο καί ἐπειδή διαβάσατε τίς χωρίς εἱρμό (γιά ἐμᾶς) σκέψεις-στίχους του… Ἔχω, λοιπόν, ἀνακαλύψει μιά «σκηνή» μουσική, πού μέ ἔχει συναρπάσει. Μία σκηνή πού στελεχώνεται ἀπό νέα ἀγόρια καί κορίτσια, πού ἔχουν παντρέψει τήν παραδοσιακή μας μουσική μέ τόν σύγχρονο ἦχο, πού ἐμφανίζονται (μέχρι τό 2019 καί ἐλπίζω σύντομα νά ξαναρχίσουν) ἐμπρός σέ χιλιάδες νέα παιδιά, τά ὁποῖα ἐκστασιάζονται καί χορεύουν σάν σειληνοί καί μαινάδες, χορούς παραδοσιακούς, κυκλωτικούς, ἀργούς, γρήγορους, ἀντικρυστούς! Εἶναι ἡ νέα ἑλληνική –παραδοσιακή σκηνή (ἕνα μικρό κομματάκι της ἔχει ἤδη παρουσιάσει ὁ Νῖκος Πορτοκάλογλου στήν ἐξαιρετική του ἐκπομπή στήν ΕΡΤ), σκηνή πού ἔχει ἤδη ἀποκτήσει ἑκατομμύρια ὀπαδούς σέ ὅλο τόν κόσμο, καθώς τό διαδίκτυο ἔχει πρό πολλοῦ καταργήσει (μουσικά τοὐλάχιστον) τά σύνορα!
Ἐπιτρέψτε μου τώρα νά σᾶς δώσω μερικά στοιχεῖα, ὥστε νά ταξιδέψετε κι ἐσεῖς στόν συγκεκριμένο χῶρο. Καί ἐλπίζω νά συμφωνήσετε μαζί μου. Οἱ “Villagers of Ioannina city”, οἱ “Thrax Punks”, ὁ Κωνσταντῖνος Πιστιόλης (τί μορφή!), οἱ «Γῆς Μαδιάμ», οἱ “Kandinelia”, οἱ “Transindelia”, oἱ “Tourlou The Band”, oἱ “Muzikal ifade feat”, οἱ “Σεμέλη”, τό “Τρίο Λατρεῖο”, οἱ “Xylouris White”… Χτυπῆστε τούς τίτλους αὐτούς στό “YouTube” καί ἀφεθεῖτε σέ ἕνα ταξίδι, γιά νά ἀκούσετε τήν ἑλληνική παραδοσιακή μουσική, σχεδόν ἀπείραχτη, ἀλλά μέσα ἀπό τούς στροβίλους καί τούς ἕλικες τῆς ρόκ, τῆς πόπ καί τῆς πάνκ μουσικῆς τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα. Εἶναι ἡ νεότερη ἔκδοση ἐκείνης τῆς Σχολῆς πού ἔφτιαξαν ὁ Σαββόπουλος, ἡ Μαρίζα Κώχ, τά «Ἀνάκαρα», σέ μιά ἐποχή σκοτεινή, πού μᾶς τάιζαν τήν «παράδοση» ἀμάσητη καί σχεδόν διά τῆς βίας. Κι ἐμεῖς τήν βρήκαμε ἀλλοῦ. Στόν «Ἀραμπᾶ» καί στόν «Μπάλλο»…Εὐχαριστῶ τό διαδίκτυο πού μέ φέρνει κοντά στούς νέους. Καί μέ γλυτώνει ἀπό ἀνώφελους καί ἄδικους ἀφορισμούς. Μπεῖτε, ἀκοῦστε καί εὐφρανθεῖτε!
Άρθρο στην “ΕΣΤΙΑ”, Πέ. 9 Σεπτεμβρίου 2021, φ. 42.056, σελ. 1, 4.