Γράφει ὁ Δημήτρης Καπρᾶνος
Στίς 6 Ἀπριλίου τοῦ 1941, οἱ Γερμανοί ἐπετέθησαν κατά τῆς Ἑλλάδος.
Μάλιστα εἶχε ἀρχίσει ἡ ἐπίθεση μέ στόχο τήν κατάληψη τῶν ὀχυρῶν, ἀγνοῶντας τά συνήθη διπλωματικά ἔθιμα τοῦ τελεσιγράφου καί τῆς παροχῆς προθεσμίας γιά ἀπάντηση!
Οἱ Γερμανοί εἰσέβαλαν ταυτοχρόνως στό ἑλληνικό ἔδαφος καί στή Νότιο Γιουγκοσλαβία, συμφώνως πρός τό σχέδιο «Ἐπιχείρησις Μαρίτα».
Σημειώνεται ὅτι τόν Μάρτιο τοῦ 1941 ἡ Βουλγαρία εἶχε προσχωρήσει στόν Ἄξονα Γερμανίας-Ἰταλίας-Ἰαπωνίας. Τῆς εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολική Μακεδονία καί τήν Δυτική Θράκη! Στά ὀχυρά οἱ Ἕλληνες ἀντιστάθηκαν γενναῖα, ἀλλά ὑπέκυψαν ἐμπρός στήν τεράστια γερμανική πολεμική μηχανή καί ἀναγκάσθηκαν νά παραδοθοῦν στίς 10 Ἀπριλίου. Ἐκεῖ, στά ὀχυρά, στό «Πολυβολεῖο Ὀκτώ» ἐγράφη μιά ἀκόμη ἔνδοξη σελίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καί ταυτοχρόνως διεπράχθη τό πρῶτο ἔγκλημα πολέμου τῶν Γερμανῶν στήν Ἑλλάδα! Στό «Ὀκτώ» ὁ ἐκ Σερρῶν ὁρμώμενος λοχίας Δημήτριος Ἴτσιος καί πέντε στρατιῶτες ἀντιστάθηκαν γιά πολλές ὧρες, ἐμποδίζοντας τούς Γερμανούς νά προωθηθοῦν πρός τά Ἄνω Πορρόια, γιά νά ἀνακόψουν τήν ὑποχώρηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων πρός τά Κρούσσια. Ὅταν οἱ Γερμανοί τούς ἐγκλώβισαν, ὁ λοχίας διέταξε τούς στρατιῶτες νά ἀποχωρήσουν ὥστε νά ἀντιμετωπίσει μόνος του τή νέα ἐπίθεση. Δύο ἀπό τούς ἄνδρες του ἀρνήθηκαν πεισματικά νά ἀφήσουν τόν ἐπί κεφαλῆς τους καί ἔτσι οἱ τρεῖς τους ἄρχισαν νά ἀποκρούουν τά κύματα τῶν γερμανικῶν ἐπιθέσεων. Δυστυχῶς, ἡ ἐξάντληση τῶν πυρομαχικῶν τους τούς ἀνάγκασε νά παραδοθοῦν.
Ὅταν ὁ Γερμανός στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε ὅτι διοικητής τοῦ πολυβολείου ἦταν ἕνας ἁπλός ἔφεδρος λοχίας, αἰσθάνθηκε νά θίγεται ὁ ἐγωισμός του καί εἶχε μέ τόν αἰχμάλωτο πλέον Ἴτσιο τόν ἀκόλουθο διάλογο: «Ποιός εἶναι ὁ Διοικητής σου στό πυροβολεῖο;». «Ἐγώ» ἀπάντησε ὁ λοχίας. «Γνωρίζεις ὅτι ἐξ αἰτίας σου ἔχασα ἕναν ἀντισυνταγματάρχη καί 232 στρατιῶτες;» τοῦ εἶπε. «Λυπᾶμαι στρατηγέ ἀλλά ὑπερασπίζομαι τήν πατρίδα μου». Ὁ Shorner ἔδωσε ἐντολή παρουσιάσεως ὅπλων σέ μιά διμοιρία Γερμανῶν στρατιωτῶν πρός τιμήν τοῦ Ἴτσιου, καί ἀμέσως μετά, ὁ λοχίας Ἴτσιος, αἰχμάλωτος πολέμου πλέον, δολοφονήθηκε μέ μιά σφαῖρα στό κεφάλι. Οἱ δύο στρατιῶτες πού ἦταν μαζί του, ἀπελευθερώθηκαν στά Ἄνω Πορρόια! Αὐτοί ἦταν πού διηγήθηκαν τά γεγονότα καί τήν αὐτοθυσία τοῦ Ἴτσιου, πού ἔμεινε στήν ἱστορία. Ὁ Ἴτσιος παρασημοφορήθηκε καί σέ ἕνα στρατόπεδο δόθηκε τό ὄνομά του. Τοῦ ἀποδόθηκε ὁ βαθμός τοῦ Ἐπιλοχία καθώς καί τό Ἀργυρό Ἀριστεῖο Ἀνδρείας. Μετά τόν πόλεμο ἡ σύζυγός του μετέφερε τά ὀστά του στό χωριό τοῦ Ἄνω Πορρόια Σερρῶν, κάτω ἀπό τό Πολυβολεῖο 8, ὅπου ἔπεσε ὑπέρ πατρίδος.
Λυπᾶμαι, ἀλλά στό σχολεῖο δέν διδαχθήκαμε ποτέ αὐτή τήν ἱστορία. Δέν μάθαμε γιά τόν ἡρωικό λοχία ἀπό τίς Σέρρες, δέν μάθαμε γιά τήν ἄνανδρη δολοφονία του, τήν στιγμή πού ἦταν ἤδη αἰχμάλωτος πολέμου. Φαίνεται ὅτι ἀπό τότε (στήν δεκαετία τοῦ ’60) εἶχε ἀρχίσει ἡ προσπάθεια πού συνεχίζεται μέχρι καί σήμερα, ὥστε νά μαθαίνουμε περισσότερα γιά ὅσα συνέβησαν ὅταν τελείωσε ὁ Πόλεμος, παρά γιά τούς ἥρωές μας. Τελικά, ὅλα ἔχουν τήν ἐξήγησή τους!
Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Πα. 8 Ἀπριλίου 2022, φ. 42.226 σελ. 1, 3 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 9/4/2022).