Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Περί Τουρκίας.
Έχει μαλλιάσει το πληκτρολόγιό μου τα τελευταία 7 χρόνια να λέω ότι ο Ερντογάν είναι Ισλαμιστής, έχει ξεκάθαρο στόχο να αποτελέσει τον ηγέτη του Ισλάμ στον κόσμο (ακόμα και μέχρι του να ζητήσει κάποτε μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως εκπρόσωπος των μουσουλμάνων που δεν εκπροσωπούνται από άλλον), ότι στην Τουρκία παλεύουν τα ρεύματα των Κεμαλιστών και Ισλαμιστών από το 1923 μέχρι σήμερα και από το 2002 οι Ισλαμιστές είναι στην εξουσία, ότι το μάτι της Τουρκίας σήμερα είναι η ζωτική σφαίρα επιρροής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ότι ο λόγος που η Δύση έκανε τόσα χρόνια τα στραβά μάτια στα πεπραγμένα της Τουρκίας ήταν ότι ήθελε να την προβάλλει ως πρότυπο μουσουλμανικού κράτους δεμένου στο δυτικό άρμα, αλλά αυτό δεν ισχύει πια, διότι παίρνει άλλο δρόμο, ότι η άνοδος των Ισλαμιστών του Ερντογάν στην εξουσία συνέπεσε με την βοήθεια των Αμερικανών στους Κούρδους του Ιράκ και ΤΟΤΕ ήταν η ΠΡΩΤΗ φορά που η Τουρκία ξεκίνησε την αλλαγή πορεία της εκτός Δύσης. Όταν δηλαδή ΑΡΝΗΘΗΚΕ στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν το έδαφός τους για την αμερικανική επίθεση στο Ιράκ. Αναγκάστηκαν οι Αμερικάνοι να μπουν από τα νότια και έτσι καθυστέρησαν αρκετούς μήνες. Αυτό ήταν το σημείο καμπής, και συνέπεσε με την άνοδο στην εξουσία των Ισλαμιστών του Ερντογάν.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια υϊοθετεί μονίμως την προσέγγιση «θα τα πω στην Ευρώπη να τους μαλώσει». Η Τουρκία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε σοβαρά να μπει στην ΕΕ. Ουδέποτε. Η Τουρκία των Ισλαμιστών είναι άλλο πράγμα από αυτό που νομίζουμε. Δεν την διαβάζουμε σωστά την Τουρκία. Νομίζουμε ότι αν της δώσουμε κάτι, πχ λίγα μίλια, λίγες βίζες, λίγη αδιαφορία στις εμπρηστικές της δηλώσεις, λίγη δήθεν συνεργασία, κανένα κοινό Ανώτατο Συμβούλιο, λίγη Χάγη, όλα τα προβλήματα της Ελλάδας θα λυθούν και θα έχουμε ειρήνη, τάξη και ασφάλεια.
Μέγα λάθος. Κάποτε είχα διαβάσει μία φράση «κάθε φορά που τείνουμε χέρι φιλίας στην Τουρκία, μας κόβει κι από ένα δάχτυλο. Ακόμα να μας πονέσει;».
Η Τουρκία είναι εγγενώς επιθετική προς την Ελλάδα. Και θα είναι έτσι, όποιο ρεύμα και αν κυβερνάει την Τουρκία.
Σήμερα όλα αυτά είναι ακόμη πιο προφανή. Η Τουρκία του Ερντογάν θέλει να ηγηθεί του πολέμου του Ισλάμ εναντίον της Δύσης. Το πρόσφατο βίντεο από την ομιλία του πριν 3 ημέρες είναι σαφές.
Εδώ ένα άρθρο μου από το 2016, όπου εξιστορούσα επί τροχάδην το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία.
Το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία
Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 26 Ιουλίου 2016.
Μετά τα πραξικοπήματα του 1960 (όταν εκτελέστηκε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός), 1971, 1980 και 1997, αντί να λέμε ότι τη φετινή απόπειρα την οργάνωσε ο ίδιος ο Ερντογάν, μάλλον θα έπρεπε να λέμε ότι καθυστέρησε. Ας θυμηθούμε ορισμένες στοιχειώδεις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους.
Πρώτον, η Τουρκία είναι μία βαθειά διχασμένη χώρα: μεταξύ Κεμαλιστών και Ισλαμιστών. Δεύτερον, τα τελευταία χρόνια έγινε μία τεραστίων διαστάσεων μεταμόρφωση: σήμερα, οι μισοί Τούρκοι στηρίζουν το πολιτικό Ισλάμ (Ερντογάν), το ένα τρίτο είναι Κεμαλιστές και το υπόλοιπο ένα έκτο αποτελείται από μειονότητες (Κούρδοι, Αλεβίτες κλπ). Τρίτον, ο στρατός είναι καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων από την ίδρυση της Τουρκίας το 1926 και απόλυτος εγγυητής του Κεμαλισμού.
Το πολιτικό Ισλάμ ξεκίνησε από τον ανεξάρτητο βουλευτή Νετσμεττίν Ερμπακάν όταν ίδρυσε το 1971 το Κόμμα Εθνικής Τάξεως. Ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα του 1971, το κόμμα τέθηκε εκτός νόμου. Ο Ερμπακάν ίδρυσε το 1973 το διάδοχο Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας. Έλαβε 11.8% συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Ετσεβίτ 1974, και 8.6% στις εκλογές του 1977. Μετά το πραξικόπημα του 1980 κηρύχθηκε και αυτό το κόμμα έκνομο. Ο Ερμπακάν φυλακίστηκε μαζί με δεκάδες στελέχη και του απαγορεύτηκαν τα πολιτικά δικαιώματα για 10 χρόνια.
Το 1983 ένας συνεργάτης του ίδρυσε το Κόμμα της Ευημερίας, το οποίο συνέχισε την παράδοση του πολιτικού Ισλάμ. Το 1987 πήρε 7.2% και το 1991 πήρε 16.9%. Τότε ο Ερμπακάν επανεξελέγη βουλευτής και κατόπιν πήρε και την αρχηγία του κόμματος. Το 1995 έγινε το μεγάλο άλμα. Πήρε 21.4% και ήταν πρώτο κόμμα. Ο πρόεδρος Ντεμιρέλ έδωσε εντολή κυβέρνησης μειοψηφίας στο δεύτερο και τρίτο κόμμα (Τσιλλέρ – Γιλμάζ), όμως η κυβέρνηση άντεξε μόνο λίγους μήνες. Έτσι, υποχρεώθηκε να δώσει την πρωθυπουργία στον Ερμπακάν το 1996. Τον Φεβρουάριο του 1997 έγινε το τρίτο πραξικόπημα, το οποίο τον ανέτρεψε και τον φυλάκισε εκ νέου.
Το κόμμα αντικαταστάθηκε από το Κόμμα της Αρετής το 1998, το οποίο έλαβε 15.4% το 1999. Το 2001 τέθηκε και αυτό εκτός νόμου και χωρίστηκε στα δύο: το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ηγέτες ο Ερντογάν και ο Γκιουλ) και το Κόμμα της Ευτυχίας, στο οποίο το 2003 εξελέγη αρχηγός ο Ερμπακάν, αλλά παραιτήθηκε αμέσως επειδή του αφαιρέθηκαν και πάλι τα πολιτικά δικαιώματα. Ο Ερμπακάν πέθανε το 2011.
Το κόμμα του Ερντογάν πήρε 34.3% στις εκλογές του 2002 και ήρθε πρώτο. Όμως ο αρχηγός του δεν μπορούσε να είναι βουλευτής, επειδή είχε χάσει κι αυτός τα πολιτικά του δικαιώματα για παρόμοιους λόγους. Έτσι, πρωθυπουργός έγινε ο Γκιουλ μέχρι να λήξει η ποινή στον Ερντογάν, να μεθοδευτεί επανεκλογή μίας έδρας και να χριστεί πρωθυπουργός ο Ερντογάν. Έκτοτε, σαρώνει: 46.6% το 2007, 49.8% το 2011, 40.9% το 2015 ο εκλεκτός του Νταβούτογλου στον οποίον παρέδωσε το κόμμα επειδή ο ίδιος μεταπήδησε στη θέση του Προέδρου της χώρας, και 49.5% στις δεύτερες εκλογές του 2015. Πριν λίγους μήνες, λόγω αδιευκρίνιστων διαφωνιών με τον πρωθυπουργό, τον καθαίρεσε και έβαλε στη θέση του τον Γιλντιρίμ. Διατηρούνται στην εξουσία παρά την απόπειρα εναντίον τους.
Σχετικά άρθρα μου με χρονολογική σειρά
1 comment
“ακόμα και μέχρι του να ζητήσει κάποτε μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως εκπρόσωπος των μουσουλμάνων που δεν εκπροσωπούνται από άλλον”
Μήπως θέλει κάτι παραπάνω, π.χ. την ίδρυση ενός … δικού τού ΟΗΕ; Με απόλυτο ευθύνη τής Δύσης, η προτιμά να σιωπά μπροστά στα εγκλήματα και τίς προκλήσεις του, η μεγαλομανία τού Ερντογάν έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Μάλλον θα σπάσει κάποτε τα μούτρα του, αλλά μέχρι τότε θα έχει κάνει απρόβλεπτη ζημιά. Μία περίπτωση Χίτλερ είναι, η Ιστορία θα έπρεπε να διδάσκει.
Συγχαρητήρια, Ανδρέα για το άρθρο σου αυτό και όλα τα άλλα.
YΓ: Υπάρχει δυσκολία με το reCAPTCHA verification στην αποστολή σχολίων.