Η Χώρα βρίσκεται σε αδυναμία πληρωμής των χρεών της από τότε που έπαυσε να μπορεί να δανείζεται από τις αγορές (δηλαδή το 2010), ακόμη και για να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια των δανείων της (αν όχι από τότε που έπαυσε να παράγει αρκετό πλούτο για να πληρώνει ακόμη και τα τοκοχρεολύσια, δηλαδή το 1987). Όλοι αυτοί που απέκρυψαν αυτό το γεγονός (πολιτικοί, εγχώριοι και ξένοι, εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, δημοσιογράφοι και γενικά όσοι άσκησαν η ασκούν εξουσία) είναι υπόλογοι, τόσο απέναντι του λαού, όσο και απέναντι των δανειστών μας στον βαθμό που αυτοί ζημιώθηκαν (όπως τα μέλη του ΔΣ μιας επιχείρησης που απέκρυψαν την αδυναμία πληρωμών, συνέχισαν τις εμπορικές δραστηριότητες και έτσι ζημίωσαν τους μετόχους και τους δανειστές). Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο, με το μνημόνιο, πληρώθηκαν κατά προτεραιότητα ανασφάλιστοι ομολογιούχοι δανειστές (γερμανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες). Σε καθεστώς ουσιαστικά παύσης πληρωμών (πτώχευσης), αυτές οι πληρωμές θεωρούνται σύμφωνα με το πτωχευτικό δίκαιο σε όλο τον κόσμο καταδολιευτικές των άλλων πιστωτών, ιδίως των προνομιούχων (δημοσίων υπάλληλων και συνταξιούχων). Αυτές οι πληρωμές λοιπόν οφείλουν να ακυρωθούν ως καταδολιευτικές πράξεις και όχι να συνεχίσουν με το νέο μνημόνιο. Όλοι αυτοί που ήδη συναίνεσαν η πρόκειται να συναινέσουν σε αυτή την δεύτερη και μεγαλύτερη άπατη (πολιτικοί, εγχώριοι και ξένοι, εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, δημοσιογράφοι και γενικά όσοι άσκησαν η ασκούν εξουσία, είτε διάβασαν το μνημόνιο είτε όχι … γιατί δεν ήταν στα ΣΟΣ!) είναι και για αυτή την άπατη υπόλογοι απέναντι του λαού και των προνομιούχων δανειστών του δημοσίου.
Τρίτο, η αναδιάρθρωση του χρέους που γίνεται τώρα (και έπρεπε να είχε γίνει από την πρώτη ημέρα, αν δεν είχαν γίνει οι παραπάνω δυο άπατες) έχει νόημα όταν κάποια επιχείρηση που δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της μπορεί να σωθεί (πράγμα που είναι απαραίτητο εκ προοιμίου για ένα Κράτος). Σε μια τέτοια περίπτωση, οι καλόπιστοι δανειστές που θέλουν να πληρωθούν (η σωστότερα να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί από τις απαιτήσεις τους) κάθονται γύρω από ένα τραπέζι με τον οφειλέτη και προσπαθούν να βρουν μια λύση για να επανέλθει ο οφειλέτης στην κερδοφορία και να αποπληρώσει όσο μεγαλύτερο μέρος των χρεών του μπορεί να αποπληρώσει. Για τον σκοπό αυτό, κατά κανόνα, συμφωνούν σε ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης που περιλαμβάνει συνήθως περικοπές δαπανών, διαρθρωτικά μέτρα, μειώσεις του χρέους, αλλά και νέα χρηματοδότηση και επενδύσεις. Στο βαθμό που τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μνημόνιο και οι σχετικές δανειακές συμβάσεις οδηγούν σε περαιτέρω ύφεση και καταβαράθρωση της οικονομίας της Χώρας (πράγμα δεδομένο με 120% χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 2020 μετά από 10 χρόνια θυσιών), και εμείς θα καταστραφούμε και οι πιστωτές μας θα χάσουν τα λεφτά τους.
Και τίθεται το ερώτημα. Καλά, δεν τα βλέπουν όλα αυτά, ούτε οι πιστωτές μας ούτε και οι κυβερνήσεις μας; Πως θα πάρουν οι πιστωτές μας τα λεφτά τους; Μια μόνο απάντηση είναι δυνατή. Δεν κάνουν αναδιοργάνωση που θα ανατάξει την ελληνική οικονομία, εκκαθάριση κάνουν στην ουσία, δηλαδή αποβλέπουν στο να πληρωθούν εκποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού Κράτους και να το καταλύσουν ως ανεξάρτητο Κράτος. Άλλη απάντηση δεν υπάρχει. Το είπαν εξ άλλου (τα νησιά και την Ακρόπολη θέλουν, και βέβαια το ουράνιο, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της Χώρας μας). Για αυτό θέλουν και φθηνό εργατικό κόστος (αντί να ασχολούνται με την γραφειοκρατία η την διαφθορά, δηλαδή τους κύριους παράγοντες που υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Χώρας).
Και από τον ελληνικό λαό άλλη απάντηση δεν μπορούν να πάρουν από ένα βροντερό ΟΧΙ. Και το γνωρίζουν πολύ καλά. Για αυτό φωνάζουν (βρίζουν και απειλούν) οι κλέφτες για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, ο λαός. Για αυτό προσπαθούν να αναβάλλουν τις εκλογές και να δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση. Λοιπόν, αν δεν θέλουμε να ζήσουμε στον τόπο μας σαν σκλάβοι, πρέπει να τηρήσουμε μια ανένδοτη στάση. Αυτή η ανένδοτη στάση είναι η μόνη μας ελπίδα μας να σωθούμε. Κι αν θέλουν να πτωχεύσουν και εκείνοι, ας μας αφήσουν να πτωχεύσουμε. Εμείς πάντως, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι, αν χρειαστεί, να ζήσουμε ακόμη και με ψωμί κι ελιά, να χορέψουμε ακόμη και τον χορό του Ζαλόγγου η να τινάξουμε το σπίτι μας στον αέρα σαν άλλο Αρκάδι, αλλά ποτέ να ενδώσουμε στους απαράδεκτους εκβιασμούς, και μάλιστα αμαχητί. Σήμερα υπάρχουμε όχι γιατί πάντα νικούσαμε τους εχθρούς μας. Υπάρχουμε γιατί πολεμήσαμε (κι ας χάσαμε) στις Θερμοπύλες, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, στο Μανιάκι, στο Ρούπελ και στην Αντίσταση, και έτσι διατηρήσαμε το δικαίωμα να υπάρχουμε ως ελεύθερος λαός στον τόπο μας.