Το νέο μνημόνιο ψηφίστηκε. Κακώς κατά την γνώμη μου, αφού: (α) νομιμοποιεί και επαναλαμβάνει την καταδολιευτική σε καθεστώς πτώχευσης πληρωμή ανασφάλιστων ομολογιούχων δανειστών σε βάρος των προνομιούχων δανειστών του Δημοσίου (δημοσίων υπάλληλων και συνταξιούχων), (β) βασικές διατάξεις του παραβιάζουν το Σύνταγμα της Χώρας όπως τόνισε η νομική υπηρεσία της Βουλής, (γ) εξουδετερώνει το βασικό διαπραγματευτικό χαρτί της Χώρας για να ζητήσει ένα σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή την πτώχευση που θα σήμαινε πτώχευση και των δανειστών, (δ) οδηγεί την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια σε άτακτη πτώχευση και επιστροφή στην δραχμή αφού δεν έχει αναπτυξιακή προοπτική, και (ε) η άτακτη πτώχευση θα γίνει σε δυσμενέστερες συνθήκες αφού θα έχει εν των μεταξύ ξεπουληθεί και η δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής. Και πιστεύω ότι, κατά το Σύνταγμα, ο λαός έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να αντισταθεί στην κατάργηση της συνταγματικής νομιμότητας από την παρούσα κυβέρνηση των αποστατών, αλλά και στην ξένη κατοχή και στο ξεπούλημα της Χώρας.
Σύμφωνα με το επαίσχυντο αυτό μνημόνιο, η κυβέρνηση των αποστατών οφείλει να βρει ακόμη 325 εκατομμύρια. Η κυβέρνηση να μειώσει άμεσα με απλό νόμο τον αριθμό των βουλευτών της επόμενης Βουλής σε 200 και να συμπεριλάβει στην συνταγματική μεταρρύθμιση το άρθρο 51 του Συντάγματος, ώστε ο αριθμός των βουλευτών να μειωθεί τελικά στους 100, όσους δικαιολογεί ο πληθυσμός και οι ανάγκες της Χώρας. Επίσης, ο αριθμός των υπουργών να μειωθεί τώρα σε 12-15, ώστε η Χώρα να ευθυγραμμιστεί με το μέγεθος των κυβερνήσεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η κίνηση αυτή θα έχει τεράστιο συμβολικό χαρακτήρα. Θα δείξει ότι το φαύλο πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν εμπιστεύεται πλέον ούτε ο λαός ούτε και οι ξένοι, αναγνωρίζει κάποια από τα λάθη του και προσπαθεί να τα διορθώσει θυσιάζοντας κάποια από τα προνόμια του. Επίσης, η κυβέρνηση θα αποφύγει ακόμη μια επιδρομή στα εισοδήματα των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Η κίνηση αυτή θα εξοικονομήσει επίσης ένα σημαντικό ποσό, και όχι μόνο τους μισθούς 100 βουλευτών αλλά και το κόστος των άλλων προνομίων των βουλευτών, κυρίως δε των μισθών ενός στρατού παρατρεχάμενων αλλά και πελατών προς διορισμό στο Δημόσιο. Τα δε καθήκοντα τόσων υφυπουργών μπορούν να ανατεθούν σε υπηρεσιακούς γενικούς γραμματείς έτσι ώστε η διοίκηση να λειτουργεί ανεξάρτητα από την ύπαρξη η όχι κυβερνητικής σταθερότητας.
Τέλος, το παραμύθι με τους αντιεξουσιαστές πρέπει να τελειώνει. Εκ του αποτελέσματος που είναι η αποσταθεροποίηση της Χώρας και της δημοκρατίας, οφείλουμε να θεωρήσουμε ότι είναι (όλοι η κάποιοι) έμμισθοι πράκτορες ξένων υπηρεσιών. Κατά συνέπεια, οφείλουμε άμεσα να απελάσουμε, τουλάχιστον, τους πράκτορες της υπερδύναμης που δραστηριοποιούνται στην Χώρα. Αν όχι γιατί οργάνωσαν τα επεισόδια, γιατί τα γνώριζαν και δεν ενημέρωσαν την κυβέρνηση. Αν δε ενημέρωσαν η η κυβέρνηση γνώριζε και δεν αντέδρασε, σήμερα οφείλουν να παραιτηθούν η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία των δυνάμεων ασφάλειας. Αν δεν το κάνουν, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας οφείλουν να παραπεμφθούν στο αρμόδιο δικαστήριο με την κατηγορία, τουλάχιστον, της παράβασης καθήκοντος.
Νικηφόρος Φωκάς
6 comments
α) «Προνομιοῦχοι δανειστὲς» οἱ ὀποῖοι εἶχαν δικαίωμα ψήφου γιὰ τὴν ἐκλογὴ τῶν διαχειριστῶν ; Δὲν εἶναι ὀξύμωρον αὐτό ; Ὁ δανειστὴς προστατεύεται άπὸ τὸ πτωχευτικὸ δίκαιο μόνον καὶ μόνο διότι ὁ νομοθέτης άναγνωρίζει ὂτι ἔχει σχετικῶς λιγώτερη εὐθύνη ἀπὸ τοὺς διαχειριστές. Ὁ δανειστὴς ποὺ ὀδήγησε μὲ τὴν ψῆφό του τὴν χώρα στὴν χρεωκοπία, αὐτὸς μάλιστα, καταδολιεύεται τοὺς ὑπολοίπους δανειστές.
β) Ἡ νομικὴ ὑπηρεσία τῆς Βουλῆς δὲν εἶναι στελεχωμένη ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους τῶν «ἀποστατῶν» ; Πῶς ξαφνικὰ τῆς ὀφειλουμε τέτοιο σεβασμό ;
γ) Τὸ σχέδιο Μάρσαλ, εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα προέβλεψε ἐνισχυμένη ἑπιτήρηση τῶν δυνάμει κλεπτῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν καὶ ὑπαλλήλων. Ἡ Μικτὴ Ἀμερικανικὴ Ἀποστολὴ στὴν Ἐλλάδα εἶχε κλιμάκιο σὲ ὅλα τὰ ὑπουργεῖα. Αὐτὸ θέλει νὰ διεκδικήσουμε ὁ ἀρθρογράφος πού, κατὰ τὰ ἄλλα, διαρρηγνύει τὰ ἱμάτιά του κατὰ τῆς «ξένης κατοχῆς» ;
δ) Ἀναπτυξιακή προοπτικὴ ὅσο ἐπιμένουμε νὰ ζητᾶμε ἀργομισθίες, νὰ φοροδιαφεύγουμε καὶ νὰ είσφοροδιαφεύγουμε δέν πρόκειται νὰ δοῦμε, άκόμα καὶ τρισεκατομμύρια νὰ μᾶς χαρίσουν.
ε) Τὴν λεγομένη δημοσία περιουσία σήμερα, ἀπὸ τὶς συγκοινωνίες μέχρι τὰ νοσοκομεῖα, τὴν νέμονται καθαρῶς ἰδιωτικὰ συμφέροντα. Ἂς τὴν κάνουμε πρῶτα δημοσία, καὶ τότε, δὲν θὰ κινδυνεύει καθόλου, διότι μόνον τότε θά γίνει προφανὴς ἡ τεραστία ἀξία της.
Τὰ λόγια γιὰ «ἀποστάτες» καὶ «ξένη κατοχὴ» εἷναι φθηνά. Ὅποιος δυσφορεῖ ἐπὶ τῇ νέᾳ δανειακῇ συμβάσει, ἂς πάει νὰ καταθέσει τὰ 9000 εὐρὼ ποὺ τοῦ ἀναλογοῦν στὸν εἰδικὸ λογαριασμὸ ἀποσβέσεως τοῦ δημοσίου χρέους. Καί, μετά, νὰ βγάλει 12000 εὐρὼ καὶ πάει νὰ ἀγοράσει ὀμόλογα τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἴσης ὀνομαστικῆς ἀξίας. Ἀπὸ αὐτὰ μᾶς γλυτώνει ἡ νέα δανειακὴ σύμβαση. Ἂν τὸ κάνουν τα 90% τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀντιτίθενται στὸ νέο μνημόνιο, τότε μποροῦμε ἄνετα νὰ τὸ άποκηρύξουμε. Τότε μποροῦμε νὰ διεκδικήσουμε καὶ τὸ κατοχικὸ δάνειαο. Αὐτὴ μάλιστα, εἶναι ἀντίσταση, ὄχι τὰ κούφια λόγια τῶν τζαμπατζήδων καὶ τῶν μπαταξήδων. Καὶ μὴν ἀκούσω ὅτι δὲν ἔχουμε τὰ χρήματα. Μετὰ άπὸ δύο χρόνια κρίσεως καὶ προβλέψεων ἀμέσου καταρρεύσεως ἔχουμε ακόμη 170 δισεκατομμύρια εὐρὼ σὲ τράπεζες ἐντὸς Ἑλλάδος. Καὶ ἕνας Θεὸς ξέρει πόσα ἀκόμη ἐκτός. Ὅσο δὲν κάνουμε τὸ πραγματικὸ ἐθνικὸ καὶ πατριωτικό μας καθῆκον, ὅμως, ἁπλῶς δείχνουμε ὅτι εἴμαστε ὑποκριτές. Καὶ ξαδιάντροποι καὶ ἀγνώμονες ζητιάνοι ἀπὸ πάνω.
Πᾶμε καὶ γιὰ τὴν άναθεώρηση τοῦ συντάγματος. Καλὰ αὐτὰ γιὰ μείωση τῶν βουλευτῶν καὶ ὑπουργῶν. Τίποτε ποὺ νὰ περιορίζει γνησίως καὶ μονίμως τὴν δαπάνη τοῦ κράτους δὲν σκέφθηκε ὁ ἀρθρογράφος ; Κατάργηση τῆς μονιμότητος τῶν ὑπαλλήλων, πλὴν τῶν ἀνωτάτων ; Ἔλεγχο γιὰ τὴν θεσμοθετημένη ἀρνησιδικία ; Περιορισμὸ τῆς διαρκείας τῶν ἑκάστοτε συναπτομένων δανείων τοπυ δημοσίου ὥστε ἡ τρέχουσα κυβέρνηση νὰ μὴν ὑπερχρεώνει τὶς ἑπόμενες ; Αὐτὰ εἶναι ἀντιδημοφιλῆ καὶ δὲν γράφονται πρὸ τῶν ἐκλογῶν.
Τώρα, τὰ σχετικὰ μὲ πράκτορες μεταξὺ τῶν λεγομένων ἀντιεξουσιαστῶν δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἀνυπόστατα. Ὅπως μάθαμε άπὸ τὰ wikileaks, οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες εἶναι καταφύγια ὀκνηρῶν καὶ φλυάρων καὶ ἀπολύτως ἀνίκανες γιὰ ὁτιδήποτε.
Το πρώτο σχόλιο του αξιότιμου σχολιαστή θεωρώ ότι συγχέει το πτωχευτικό και το συνταγματικό δίκαιο, και νομίζω διαστρέφει και τα δύο. Πρώτα, πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει δίκαιο για την πτώχευση κρατών. Στο άρθρο μου υπεστήριξα ουσιαστικά την άποψη ότι πρέπει να εφαρμόζεται κατ΄αναλογίαν το εμπορικό πτωχευτικό δίκαιο. Κατ΄αναλογίαν σημαίνει όπου αυτό είναι δυνατό και δεν είναι αντίθετο με άλλους κανόνες δικαίου, μάλιστα υπέρτερου, όπως το συνταγματικό δίκαιο. Πάντως, προνομιούχοι δανειστές (πχ. το Κράτος) μπορούν βέβαια να είναι και μέτοχοι και να εκλέγουν την διοίκηση μιας εταιρίας. Δεν είναι καθόλου αντιφατικό αυτό. Το αντίθετο θα στερούσε απo προνομιούχους δανειστές που θα ήταν μέτοχοι ένα από τα βασικά δικαιώματα των μετόχων και έτσι θα εμπόδιζε τις επενδύσεις. Επίσης, προνομιούχοι και μη δανειστές σωστά εκλέγουν τον σύνδικο της πτώχευσης, αν και δεν ισχυρίστηκα ότι η κυβέρνηση είναι σύνδικος πτώχευσης, όπως φαίνεται να κάνει ο σχολιαστής. Δεν το έκανα γιατί θεωρώ ότι μια τέτοια σύγκριση δεν είναι σωστή, αφού η κυβέρνηση εκλέγεται από τον λαό και θεωρώ απαράδεκτη την σύγκριση του λαού στην άσκηση των συνταγματικών δικαιωμάτων με δανειστές. Πέραν τούτου, ο σχολιαστής φαίνεται να αγνοεί ότι στην δημοκρατία, όπου ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος, γιατί αυτός και πληρώνει. Αρκεί να πληρώνει νόμιμα και όχι παράνομα, όπως γίνεται τώρα.
Δεν κατανοώ τον δεύτερο ισχυρισμό του σχολιαστή. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι η νομική υπηρεσία της Βουλής δεν απαρτίζεται από έντιμους ανθρώπους και έγκριτους νομικούς. Αν αυτό ισχυρίζεται ο σχολιαστής, διαφωνώ. Πρώτα γιατί δεν τους γνωρίζω και έπειτα γιατί το γεγονός ότι μπορεί να είναι φίλοι η συγγενείς κάποιων δεν σημαίνει ότι η νομική τους κρίση είναι απαραίτητα λανθασμένη η προκατειλημμένη. Παράδειγμα ο γνωστός συνταγματολόγος καθ. Γιώργος Κασσιμάτης, ο οποίος παρά το γεγονός ότι ήταν νομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου και είναι ακόμη φίλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., έχει εκφράσει δημόσια την γνώμη του για την αντισυνταγματικότητα και του πρώτου και του δευτέρου μνημονίου. Θεωρώ δε ότι η αντισυνταγματικότητα του δευτέρου μνημονίου είναι δεδομένη. Τα επιχειρήματα της νομικής υπηρεσίας της Βουλής είναι πειστικά. Εξ άλλου, το έχει παραδεχθεί ακόμη και η Γερμανίδα καγκελάριος η οποία και για αυτό μίλησε για την ανάγκη αλλαγής του συντάγματος. Αλλά και η εξωθεσμική απαίτηση της Τρόικας να υπογράψουν οι πολιτικοί αρχηγοί το μνημόνιο αυτό το νόημα έχει, να τους δεσμεύσει παρά την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου και της σχετικής δανειακής σύμβασης.
Δεν συμμερίζομαι ούτε τον τρίτο ισχυρισμό του σχολιαστή. Και εξηγούμαι. Δεν αναφέρθηκα στην επιτήρηση η άλλη λεπτομέρεια του σχεδίου Μάρσαλ. Η αναφορά που έκανα ήταν σύντομη επανάληψη ευρωπαϊκής πρότασης για ένα γενναίο αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα δώσει προοπτική και ελπίδα στην Ελλάδα (αλλά και στους έντιμους απο τους πιστωτές της). Και αν υπάρξει τέτοιο γενναίο αναπτυξιακό πρόγραμμα δεν νομίζω ότι κανείς θα έχει αντίρρηση στην συμμετοχή ξένων εμπειρογνωμόνων σε μια επιτροπή. Και τότε βλέπουμε αν η επιτροπή θα αποφασίζει με ομοφωνία η με πλειοψηφία. Η λεπτομερής σύγκριση πάντως ιδίως με την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα, την οποία κάνει ο σχολιαστής, είναι κατά την γνώμη μου εξαιρετικά ατυχής. Περιορίζομαι να υπενθυμίσω το κοινά γνωστό ότι η επιτήρηση στο σχέδιο Μάρσαλ ήταν τόσο χαλαρή ώστε μεγάλα ποσά χάθηκαν και η ανάπτυξη σε μεγάλο βαθμό μας διέφυγε. Ένας άλλος λόγος για αυτό ήταν ότι το σχέδιο Μάρσαλ σύντομα εγκατέλειψε την ανάπτυξη και επικεντρώθηκε στην άμυνα για να κερδηθεί ο αγώνας κατά των ανταρτών αλλά και να εξυπηρετηθούν τα σχέδια του ψυχρού πολέμου.
Δεν διαφωνώ με τον τέταρτο ισχυρισμό του σχολιαστή, αλλά δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με το άρθρο το οποίο δεν φιλοδόξησε να παρουσιάσει ένα συνολικό αναπτυξιακό πρόγραμμα! Πάντως, νομίζω ότι δεν μπορεί να αναφέρεται κανείς στην φοροδιαφυγή χωρίς να αναφέρεται επίσης στις βασικές προϋποθέσεις ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, δηλαδή στην ανάγκη το κράτος να τηρεί την νομιμότητα και να μη είναι ο πρώτος μπαταξής, στην ανάγκη δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών και όχι να τα φορτώνουμε όλα στους πιο αδύνατους, και στην ανάγκη το κράτος να χρησιμοποιεί τα φορολογικά έσοδα υπέρ του λαού (ασφάλεια, παιδεία, υγεία, υποδομές κλπ) και όχι για να πληρώνει παράμομα ξένους ανασφάλιστους δανειστές που σε περίπτωση πτώχευσης κανονικά δεν παίρνουν τίποτα. Αν δε αυτά δεν διορθωθούν (αλλά και δεν δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη), τα φορολογικά έσοδα θα υστερούν πάντα και με ευθύνη του κράτους.
Νομίζω ότι ο πέμπτος ισχυρισμός του σχολιαστή είναι άσχετος με το άρθρο. Πάντως, θεωρώ ότι είναι εν μέρει σωστός, αφού υπάρχει δημόσια περιουσία που την νέμονται συμφέροντα αλλά και άλλη που παραμένει ανεκμετάλλευτη. Και θα έδινα το βάρος στην σωστή εκμετάλλευση και όχι στην ιδιοκτησία, εκτός αν θέλουμε να την πουλήσουμε, αλλά και το θέμα αυτό παίρνει πολλή συζήτηση, που δεν είναι του παρόντος.
Τις αναφορές περί φθηνών λόγων και τα άλλα ανοίκεια τα αγνοώ. Ο σχολιαστής παραφέρεται και έτσι αδικεί τον εαυτό του, και όχι εμένα. Η δανειακή σύμβαση είναι παράνομη, άδικη και αναποτελεσματική. Παράνομη γιατί παραβιάζει το σύνταγμα αλλά και τις κατ’ αναλογίαν εφαρμοζόμενες αρχές του διεθνώς ισχύοντος πτωχευτικού δικαίου. Άδικη γιατί παίρνει λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων και τα δίνει κατά 40% σε ευρωπαϊκές τράπεζες, κατά 23% σε ελληνικές τράπεζες, κατά 19% στο ελληνικό κράτος και κατά 18% στην ΕΚΤ, ενώ στην Ελλάδα τιμωρεί τους αδύνατους και αφήνει τους ισχυρούς ανέγγιχτους. Είναι δε αναποτελεσματική, αφού δεν εξασφαλίζει την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους η την αναπτυξιακή προοπτική της Ελλάδος, αλλά και παραβιάζει τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, κοινωνικοποιώντας τις εμπορικές ζημίες των τραπεζών που όμως παρακράτησαν τα τεράστια κέρδη τόσων ετών. Ενόψει όλων αυτών, δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τα λεφτά του στους συντάκτες του μνημονίου. Παραλλήλισα δε την παρούσα κυβέρνηση με την κυβέρνηση της αποστασίας γιατί είναι αποτέλεσμα πίεσης των ξένων δανειστών για να παρακαμφθεί η νόμιμη διαδικασία των εκλογών, να νομιμοποιηθούν οι παράνομες πληρωμές με το μνημόνιο και να δεσμευθεί η επόμενη κυβέρνηση στο ξεπούλημα της χώρας. Την θεωρώ δε, όπως κάθε κυβέρνηση αποστασίας απο την συνταγματική και δημοκρατική νομιμότητα, προάγγελο δικτατορίας.
Όσα για τα περί συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, θα τόνιζα ότι πρόθεση μου δεν ήταν να γράψω διατριβή η να θέσω θέματα τα οποία χρειάζονται μακρά συζήτηση. Απλά, επανέφερα σύντομα μια πρόταση η οποία θα μπορούσε με μεγάλο συμβολικό αλλά και πρακτικό όφελος να υιοθετηθεί άμεσα και της οποίας η μη υιοθέτηση αποτελεί κατά την γνώμη μου απόδειξη της αναξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος (αλλά και της Τρόικας η οποία περί άλλα τυρβάζει).
Διαφωνώ και με τον τελευταίο ισχυρισμό του σχολιαστή. Το γεγονός ότι ανάμεσα στους «αντιεξουσιαστές» είναι πράκτορες είναι πλέον γνωστό τοις πάσι. Υπάρχει πλήθος στοιχείων, ως και φωτογραφίες, που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα. Ότι η Αθήνα έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι κάθε κακοποιού και πράκτορα είναι επίσης κοινά γνωστό (βλ. π.χ. τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, κάψιμο Αθήνας και Πελοποννήσου, σχέδιο «Πυθία» για την δολοφονία Καραμανλή και την αποσταθεροποίηση της χώρας στα “Επίκαιρα” της 16.06.2011). Δεν μπορεί κανείς να το αρνείται χωρίς να δημιουργεί υπόνοιες για τα κίνητρα του. Αλλά φοβούμαι ότι δεν ήμουν σαφής. Δεν ασχολήθηκα με προθέσεις η συνομωσιολογίες. Είπα ρητά ότι κρίνω εκ του αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα είναι αποσταθεροποίηση της χώρας και της δημοκρατίας. Με βάση αυτό πρότεινα ότι όσοι έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν την αποσταθεροποίηση της χώρας (οι συνήθεις ύποπτοι) να θεωρούνται κατά τεκμήριο ένοχοι και να απελαύνονται πάραυτα, αν όχι γιατί προκάλεσαν το παράνομο αποτέλεσμα, πάντως γιατι το εγνώριζαν (αφού παρακολουθούν κατά τεκμήριο τα πάντα) και δεν ενημέρωσαν τις αρχές της χώρας. Επίσης, οι αυτουργοί οφείλουν να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται παραδειγματικά για κακουργήματα κατα της ζωής και της περιουσίας, τα θύματα να αποζημιώνονται απο το υπεύθυνο κράτος και η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία να παραιτείται άμεσα, ανεξάρτητα υπαιτιότητας, έτσι ώστε να διασώζεται το κύρος των θεσμών. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να έχουμε μία δημοκρατική κυβέρνηση με έντιμα, ικανά και θαραλλέα στελέχη, αλλά και μια άλλη εξωτερική και αμυντική πολιτική, πιο ανεξάρτητη από τα κελεύσματα της υπερδύναμης. Αλλά και αυτό θα γίνει …
Ἡ ἀνάγκη τόσον μακροσκελεστέρου ἀνταπαντητικοῦ σχολίου πρὸς διάσωσιν τοῦ ἀρχικοῦ ἄρθρου ἀποδεικνύει τὸ σαθρὸν ἀμφοτέρων.
Σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη είναι σαφές ότι η απάντηση όφειλε να είναι μακροσκελής για να ανασκευάσει τους πολλούς αβάσιμους ισχυρισμούς του πρώτου σχολίου αλλά και να σχολιάσει τα πολλά άσχετα με το άρθρο θέματα που έθεσε το σχόλιο. Είναι εξίσου σαφές στον καλόπιστο αναγνώστη ότι με το γυμνό από επιχειρήματα δέυτερο σχόλιο του, ο σχολιαστής ουσιαστικά συνομολογεί τα σφαλματα του πρώτου σχολίου. Συγχαίρω και ευχαριστώ!
Ἀπὸ τὴν στιγμή ποὺ διάβασα πῶς συγχέετε τὸ συνταγματικὸ μὲ τὸ πτωχευτικὸ δίκαιο καὶ ἐπιμένετε, μὲ προφανῆ ἀμηχανία, νὰ προσπαθεῖτε νὰ ἀνοίξετε ἐρωτήματα ἤδη ἀπὸ μακροῦ λελυμένα καὶ συμφωνημένα, κατενόησα ὅτι δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ συζήτησις. Κανένα πρόβλημα, διότι ὑπάρχει ἀκόμη πολὺς κόσμος ὁ ὁποῖος ἐνδιαφέρεται γνησίως νὰ μορφώσει γνώμη γιὰ τὸ τί μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀπὸ τὴν θέση ποὺ βρισκόμαστε καὶ τί ὄχι. Ἡ «ἀληθεστάτη πρόφασις» πίσω ἀπὸ 99% τῶν ἐπικλήσεων ἀντισυνταγματικότητος εἶναι ἡ νοσταλγία γιὰ τὶς ἐποχὲς τῆς δανεικῆς σπατάλης. Ὅμως, αὐτές πέρασαν …
Για τον καλόπιστο αναγνώστη (δεν κατηγορώ τον Γ. Ιακ. ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία!), σημειώνω ότι σχετικά με την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου και εν μέρει την σχέση του με το πτωχευτικό δίκαιο μπορεί να αναζητήσει δημοσιεύματα των καθηγητών Κασσιμάτη, Χρυσόγονου και Μαυριά, ειδικά δε για την παραβίαση με το μνημόνιο των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας σχετικά με τα εργασιακά την πρόσφατη ανακοίνωση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Όσο για τα σχόλια του Γ. Ιακ., δεν έχω τιποτε πλέον να πω. Τα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.