Αρχή εξελίξεων η συμμαχία με το Ισραήλ

Δεν ξέρω πώς μπορεί να σχολιάσει κανείς ένα άρθρο, στο οποίο η εξωτερική πολιτική εμπλέκεται με συναισθηματισμούς(1) (θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ), ιδεοληψίες(2) και … θρησκευτικά παραληρήματα(3).

Εάν είναι σωστό, που νομίζω ότι είναι, ότι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους πρέπει να έχει σαν μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του και τίποτε άλλο, τότε τα παραπάνω/παρακάτω δεν έχουν θέση στον σχεδιασμό της:

(1) Το τι κάνει το Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους ουδόλως μας αφορά. Άλλωστε, επί των ημερών του αλήστου μνήμης Α. Παπανδρέου, στηρίξαμε όσο κανείς άλλος τους Παλαιστινίους, ενώ η Τουρκία δεν τους προσέφερε απολύτως τίποτε. Ιδού τα αποτελέσματα σήμερα: Οι Παλαιστίνιοι, όπως όλοι οι Άραβες, πρόσκεινται στην Τουρκία! Συνεπώς, αυτά τα «Η Ελλάς για πρώτη ίσως φορά στην πρόσφατη ιστορία της εγκαταλείπει τις αρχές της στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων….κλπ.» «Στο επίπεδο των αρχών της λοιπόν, η Ελλάς κάνει μια μεγάλη παραχώρηση.» είναι εντελώς κενά περιεχομένου, όταν ομιλούμε για εξωτερική πολιτική. Εκεί δεν υπάρχουν «αρχές» και άλλα παρόμοια. Ας μην την μπερδεύουμε με τα όποιους τέτοιους συναισθηματισμούς.

(2) Ιδού και πάλι η πιπίλα της (ανύπαρκτης) «παραδοσιακής σχέσης φιλίας με τις Αραβικές χώρες». Πρώτον: Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες. Δεύτερον, οι Άραβες, όπως έγραψα και παραπάνω, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΥΠΗΡΞΑΝ «ΦΙΛΙΟΙ» ΜΑΣ. Το πώς προέκυψε αυτή η εσφαλμένη εντύπωση, είναι μία άλλη ιστορία, την οποία δεν μπορώ να αναλύσω εδώ. Εν πάση περιπτώσει, το μόνο που θα πω είναι, ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να συγχέονται τα αισθήματα των λαών με την πολιτική των κυβερνήσεων. Έτερον εκάτερον. Δυστυχώς, όμως, με αυτές τις πλάνες πορευτήκαμε πολλά χρόνια, καθυστερήσαμε αδικαιολόγητα να αναγνωρίσομε το κράτος του Ισραήλ (το κάναμε μόλις το 1992 ή 1993, αν θυμάμαι καλά), εν αντιθέσει προς την Τουρκία, που το αναγνώρισε πολύ νωρίτερα, απορρίψαμε δύο φορές την συνεργασία που μας πρότεινε (1994 και 1999), με αποτέλεσμα να το ρίξομε στην αγκαλιά της Τουρκίας, η οποία αποκόμισε μεγάλα οφέλη, κυρίως στον στρατιωτικό τομέα από την συνεργασία αυτή. Εμείς μείναμε κολλημένοι στους Άραβες και στα μπααθικά τους κόμματα, παραβλέποντας ότι το Ισραήλ είναι το μόνο «δυτικό» κράτος της περιοχής.

(3) «Όταν ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός…». Καλύτερα να αφήσομε τους Γέροντες στον ύπνο τους. Αν αρχίσομε να κάνομε εξωτερική πολιτική με προφητείες «Γεροντάδων», ζήτω που καήκαμε. Και δυστυχώς αυτή η «γεροντολαγνεία» έχει γίνει τελευταίως πολύ της μόδας, παραπέμποντας σε καταρρέσουσα τσαρική Ρωσσία (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Ωσαύτως και το Επιμύθιο είναι εντελώς άσχετο με την εξωτερική πολιτική. Δεν θα συνεργασθούμε (προτιμώ την απλή αυτή λέξη από την βαρύγδουπη «συμμαχήσουμε») με βάση το ποιος … ευθύνεται για τη Σταύρωση του Χριστού, ή με το αν ο Αντίοχος ο Επιφανής «ταλαιπώρησε» τους Εβραίους. Όλα αυτά προκαλούν μάλλον θυμηδία.

Αφού (θέλω να πιστεύω ότι) ξεκαθαρίσαμε μερικές παρανοήσεις, ας ασχοληθούμε με το ζήτημα της Τουρκίας και της ενδεχόμενης επιθετικότητάς της κατά της χώρας μας, λόγω συνεργασίας με τον παλιό της συνεργάτη, το Ισραήλ. Μα η Τουρκία, αποθρασυμένη από την ψοφοδεή πολιτική που χρόνια τώρα ακολουθεί η Ελλάδα, ουδέποτε έπαψε να είναι επιθετική εναντίον μας. Αν λοιπόν είχε θελήσει να εξαπολύσει επίθεση κατά της Ελλάδος, θα το είχε ήδη κάνει. Δεν θα περίμενε να συνεργασθεί πρώτα η χώρα μας με το Ισραήλ.

Αυτές τις λίγες παρατηρήσεις έχω να κάνω, προς το παρόν και ελπίζω να μην πέφτω εντελώς έξω.

“Αντιπαρέρχομαι τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς και το ανώνυμο του «Πατριώτη» (!).”

Ποιους “υβριστικούς” χαρακτηρισμούς; Όσο για την ανωνυμία, δεν είμαι υποχρεωμένος να φανερώνω την ταυτότητά μου. Αλλά απαντήστε για τους χαρακτηρισμούς.

Μα δεν συζητούμε, αν κατάλαβα σωστά, την έννοια “Πατρίδα”, αλλά απλώς την συνεργασία του ελληνικού ΚΡΑΤΟΥΣ με το Ισραήλ και κατά πόσο αυτή (μπορεί να) είναι επωφελής, ή όχι. Σ’ αυτό το πνεύμα έγραψα εγώ τουλάχιστον. Αν εσείς νομίζετε ότι με ιστορικές αναδρομές μπορεί να χαραχτεί εξωτερική πολιτική, εγώ αμφιβάλλω πάρα πολύ.

“Πρώτα-πρώτα, κατά την γνώμη μου ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.”

Κατά την δική μου, τα μέσα δεν χρειάζονται να είναι … αγιασμένα, αρκεί να επιτυγχάνεται ο σκοπός. Πρέπει να ξεκαθαρίσετε, αν μιλάτε για πολιτική, ή αν κάνετε ένα γενικόλογο ηθικοπλαστικό κήρυγμα.

“Η Ελλάς έφτασε εδώ που έφτασε γιατί έκανε την μία παραχώρηση μετά την άλλη σε θέματα αρχών, σαν αυτή που με κυνισμό κάνει ο «Πατριώτης».”

“Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε”, όπως θα σας έλεγε και ο Πιραντέλλο. Μας χωρίζει χάσμα απόψεων, το οποίο μάλλον δεν γεφυρώνεται με συζήτηση. Μιλάμε μάλλον για διαφορετικά πράγματα.

“Επίσης, δεν ξεγελά κανένα ο «Πατριώτης» κάνοντας ότι δεν ξέρει ότι ο Χριστός, δηλαδή η Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού λαού, σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται από τις διάφορες θρησκευτικές, αντιθρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις (π.χ. λέσχη Μπίλντεμπεργκ, μασονία, ρόταρυ, κλπ) που έχουν γνωστή προέλευση και χρηματοδότηση.”

Δεν είναι πρόθεσή μου να ξεγελάσω απολύτως κανέναν (γιατί να το κάνω άλλωστε;), αλλά αυτά που γράφετε είναι, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, εκτός πραγματικότητος. Άσχετα με την πολιτική. Έχω κι εγώ το δικαίωμα στην γνώμη μου, ή μήπως όχι;

“Απλά λέω ότι η πολιτική αυτή συνεχίζεται με το Ισραήλ και φοβούμαι ότι χωρίς να κερδίσουμε τίποτα προκαλούμε την βέβαιη επίθεση της Τουρκίας. “

Αντιθέτως, εγώ πιστεύω ότι ανακόπτεται. Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα ήταν χωρίς συμμάχους, αναμασώντας τα περί αραβικής φιλίας. Δεν ξέρω, όμως, ποιος έδωσε π.χ. πετρέλαια στην Τουρκία για να κάνει την απόβαση στην Κύπρο. Θυμάστε εσείς; Φαίνεται ότι ο Καντάφι δεν είχε διαβάσει ούτε αυτός ιστορία….(*) Και πώς προεξοφλείτε ότι δεν έχομε να κερδίσομε τίποτε; Ακόμη δεν τον είδαμε και Γιάννη τον βαφτίσαμε; Μήπως είστε ελαφρώς προκατειλημμένος; Μάλλον.

Σήμερα πάει να κτισθεί μία συμμαχία. Να την χαλάσομε πριν την κτίσομε; Γιατί; Προτιμάτε την Ελλάδα μοναχή; Μα έτσι δεν είναι πιο ευάλωτη; Αν οι Τουρκία θέλει να κάνει πόλεμο, ας τον κάνει. Δεν μπορούμε, όμως, και ούτε πρέπει να πορευόμαστε με τον φόβο ότι η Τουρκία θα μας κάνει πόλεμο. Η Κύπρος είναι μικρότερη, δίπλα στην Τουρκία και τελεί κατά το ήμισυ περίπου υπό τουρκική κατοχή. Και όμως δεν φοβάται μήπως θυμώσει το θηρίο, επειδή συνεργάζεται με το Ισραήλ. Λοιπόν;

(*) Το γεγονός ότι δεν έχουμε ωφεληθεί από τις καλές σχέσεις μας με τον Αραβικό κόσμο όσο θα μπορούσαμε οφείλεται κυρίως στα λάθη μας, στο ότι έχουμε πατριώτες σαν τον «Πατριώτη»,

Αυτό δεν το είχα δει κι επανέρχομαι. Εγώ φταίω που δεν έχομε καλές σχέσεις με τους Άραβες; Για ποιον λόγο; Το να αμφισβητείτε ξανά και ξανά τον πατριωτισμό κάποιου, τον οποίον δεν γνωρίζετε, επειδή απλώς διαφωνείτε μαζί του, αυτό τάχα δεν είναι υβριστικό;

Δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός. Απλά εξέφρασα τις απόψεις μου. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο, εκτός από το ότι συμμαχία ανάμεσα στον λύκο και στο πρόβατο είναι δυνατή μόνο όταν το πρόβατο καταλήξει στην κοιλιά του λύκου!

Κυρία Ευθυμίου,

Εκτιμώ το πολύ σοβαρό σχόλιο σας. Δεν διαφωνώ ριζικά. Απλά στο άρθρο μου τόνισα ότι η συμμαχία αυτή μπορεί να έχει θετικές η αρνητικές συνέπειες και αναφέρθηκα σύντομα στο πως θα αυξάναμε τις θετικές και θα ελαχιστοποιούσαμε τις αρνητικές. Στην συνέχεια, εξέφρασα την αμφιβολία μου αν στην κατάσταση που είμαστε και με την ηγεσία που έχουμε μπορούμε να ωφεληθούμε από μια τέτοια συμμαχία που θα είναι κατ΄ανάγκη λεόντεια.

Η Ελλάδα ως μικρή ποσοτικά αλλά μεγάλη ποιοτικά χώρα έχει αρχές. Εξήγησα ότι αυτός δεν είναι συναισθηματισμός αλλά η ιστορική ουσία της Ελλάδος. Πέραν τούτου, τα κοινά σημεία ανάμεσα στο Κυπριακό καιτο Παλαιστινιακό μας εξασφάλισαν την Αραβική στήριξη στα Η.Ε. Γνωρίζω αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι τα ψηφίσματα της Γ.Σ. των Η.Ε. δεν έχουν καμία σημασία. Έχουν ηθική, πολιτική σημασία. Ούτε τα Αραβικά Κράτη δεν έχουν αναγνωρίσει το ψευδοκράτος των Τούρκων στην Κύπρο. Και οι κατοχικές δυνάμεις παραμένουν παράνομες και η Τουρκία προσπαθεί ακόμη να τις νομιμοποιήσει.

Όσο για τις διώξεις των χριστιανών (και των Ελλήνων), αυτές συνεχίζονται με ένταση και σήμερα, όπως ανέφερα μέσω των διαφόρων θρησκευτικών, αντιθρησκευτικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, αλλά και των κρατών τα οποία επηρρεάζουν, όπως οι Η.Π.Α. (που κάθε χρόνο εγκαλεί την Ελλάδα για διώξεις σε βάρος των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Και με άλλους τρόπους. Ποιός είναι ο χρηματοδότης των Σλαβομακεδόνων? Δεν είναι ο Σόρος? Ποιός μιλάει για την Θεσσαλονίκη σαν την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων? Δεν είναι οι ίδιοι κύκλοι με επιρροή στις Η.Π.Α.? Το Εβραϊκό λόμπυ των Η.Π.Α. δεν επισκέφθηκε (για πρώτη φορά Έλληνα Πρωθυπουργό στην Ελλάδα) και βοήθησε τον Γ. Παπανδρέου να φέρει την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού? Τι συμμαχία είναι αυτή όταν ο σύμμαχος υπονομεύει τον σύμμαχο? Η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή και της Χώρας γιατί αντιτάχθηκε στις Η.Π.Α. και προσήγγισε την Ρωσία με το σχέδιο “Πυθία” (για το οποίο ήδη ασκήθηκε δίωξη) είναι άσχετη? Και πως μπορεί έτσι η Ελλάδα να κάνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική η συμμαχίες από τις οποίες θα μπορούσε να επωφεληθεί? Ολα αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε να τα απαντήσουμε. Διαφορετικά, θα ζημιωθούμε και από αυτή την λυκοσυμμαχία.

Συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λέτε για το Ισραήλ. Πιστεύω κι εγώ ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών πολιτών που κάποτε ψήφισε τον Γιτζάκ Ραμπίν θέλει ένα κράτος με ίσα δικαιώματα και για τους Άραβες πολίτες του, θέλει την λύση των δύο κρατών στην Παλαιστίνη για να υπάρξει επιτέλους ειρήνη και θέλει την πολιτική του “γη για ειρήνη”. Όμως αυτοί που όπλισαν τον δολοφόνο του Ραμπίν δεν τα θέλουν όλα αυτά. Ο δολοφόνος είχε το θράσος να εκφράσει την άποψη τους στο δικαστήριο λέγοντας ανερρυθρίαστα “ποιός είναι ο Ραμπίν να δώσει στους Παλαιστίνιους την γη που μας έδωσε ο Θεός”! Αυτοί οι άνθρωποι παρά το γεγονός ότι είναι μειοψηφία στο Ισραήλ έχουν μεγάλη επιρροή και τρομοκρατούν κάθε μετριοποαθή πολιτική ακόμη κι αν εκφράζεται απο στρατηγούς των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων! Με την βοήθεια δε του λόμπυ το οποίο ελέγχουν επηρρεάζουν και την πολιτική των Η.Π.Α. κι έτσι βλάπτουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, των Η.Π.Α. αλλά και του κόσμου. Διαβάστε το βιβλίο για το λόμπυ που ανέφερα παραπάνω. Οι συγγραφείς που είναι Εβραίοι λένε ότι εξέδωσαν το βιβλίο τους στη Αγγλία γιατί το λόμπυ τους εμποδισε να το εκδώσουν στην χώρα τους, τις Η.Π.Α.! Σε αυτούς αναφέρεται και ο Γκύντερ Γκράς, κι έχει δίκιο.

Υπάρχει μία τάση στον Ιουδαϊσμό που θεωρεί το Ισραήλ κάτι το ηθικά ανώτερο, ισχυρό απέναντι στον Θεό, αρχές με τις οποίες ξεπέρασαν τα βάσανα τόσων χρόνων. Αυτή η τάση θεωρεί την εθνικοποίηση της θρησκείας και της Βίβλου παρακμή, αντιτίθεται στην φανατικό φυλετικό εθνικισμό (ιδεολογία από την οποία ο Ιουδαϊσμός τόσα υπέφερε). Κατά την άποψη αυτή, ένα κράτος που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι Ισραήλ. Συμφωνώ με αυτή την άποψη. Και την υιοθετώ και για την Ελλάδα. Άρνηση των ιδρυτικών αρχών της Ελλάδας “για του Χριστού την πίστη την αγία (και τις αρχές της αγάπης, της αδελφωσύνης, της αλληλεγγύης) και της πατρίδος την ελευθερία” σημαίνει άρση του λόγου της υπάρξεως της Ελλάδας, σημαίνει αυτοχειριασμό για να … σωθούμε! Είναι παραλογισμός!

Όλα αυτά δεν είναι συναισθηματισμοί, ιδεοληψίες η θρησκευτικά παραληρήματα. Είναι η ουσία της ιστορικής ιδιοπροσωπείας του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας Χριστιανούς και Μουσουλμάνους αντήλλαξαν η Ελλάς και η Τουρκία το 1922, όχι Έλληνες και Τούρκους!). Έτσι τα παρουσιάζουν οι αφελείς και όποιοι συνειδητά εξυπηρετούν την πολιτική Κίσσινγκερ για να αφελληνίσουν τους Έλληνες και έτσι να εξουδετερώσουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία γιατί εκφράζουν αρχές αντίθετες με τα συμφέροντα τους. Συνιστώ εξαιρετική προσοχή στην συμμαχία με το Ισραήλ. Παίζουμε με την φωτιά σε μία εποχή εξαιρετικά επικίνδυνη με μία ηγεσία που, κατά την λαϊκή φράση, “δεν μπορεί να χωρίσει ούτε δύο γαϊδουριών άχυρα”!

Σχολιάζω επιλεκτικά μόνο ορισμένα από τα θέματα που θίξατε στις δύο απαντήσεις σας, διότι αφενός ο χώρος δε μου επιτρέπει να επεκταθώ σε όλα, και αφετέρου άπτονται γεωστρατηγικών, ιστορικών, πολιτισμικών και θεολογικών παραμέτρων τις οποίες πρέπει κανείς να μελετήσει σε βάθος.

Ένας αναγνώστης στο Αλ Τζαζίρα περιέγραψε τη συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ ως μια συμμαχία ανάμεσα σε ένα ηθικά χρεωκοπημένο και ένα οικονομικά χρεωκοπημένο κράτος. Δεν έχει και πολύ άδικο, με την προυπόθεση να καταγράφει κανείς με εντιμότητα και την περιρρέουσα ιστορική πλημμυρίδα ισλαμικού φονταμενταλισμού που σιμώνει, και η οποία θα μας ζητήσει να επαναπροσδιορίσουμε ριζικά την ταυτότητά μας και τον προσανατολισμό μας.

Περιγράφετε αρχικά ένα γεωστρατηγικό και πολιτικό τοπίο σε σχέση με το Παλαιστινιακό και το Κυπριακό, το οποίο έχει αλλάξει άρδην. Μια φορά και έναν καιρό η ατμόσφαιρα στα πολιτικά δρώμενα ήταν ψυχροπολεμική, η αντιδυτική/αντιαμερικανική ρητορική αποτελούσε προνόμιο της Αριστεράς, η Τουρκία αυτοπαρουσιαζόταν ως ένα επιτυχές μοντέλο εκκοσμίκευσης γαλλικού τύπου κτλ. Πλέον έχουμε ένα τοπίο στο οποίο ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελεί μια αναδυόμενη πραγματικότητα (και όχι πια μια ιδεοληψία της Δύσης) και διαμορφώνει ένα πόλο έλξης για τις μερίδες εκείνες με αντιδυτικές /αντιαμερικανικές πεποιθήσεις. Ο Φιντέλ πλέον δηλώνει ανοιχτά οτι ο κομμουνισμός είναι ένα «πουκάμισο αδειανό», η κεμαλική Τουρκία κλυδωνίζεται με τη λεγόμενη χρυσή γενιάτου Φετουλά Γκιουλέν να αποκτά νέα δυναμική, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της εβραϊκής Διασποράς (-όχι όμως το εβραικό λόμπυ στις Η.Π.Α.-) αποσύρει απογοητευμένο την υποστήριξή του από το Ισραήλ, το οποίο τους ασκεί σφοδρή κριτική και πορεύεται πιο απομονωμένο από ποτέ.

Παρόλο που ορισμένοι αναγνώστες σας θεωρούν οτι οι αρχές και οι αξίες δε συνάδουν με τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής εγώ θα συμμεριστώ εν μέρει την τοποθέτησή σας και θα πώ πολύ επιγραμματικά: Εκτός από τη σταυρική αγάπη, που αποτελεί την ουσία του Χριστιανισμού υπάρχει και μια άλλη ειδοποιός διαφορά του, ο οικουμενισμός του, που είναι κατεξοχήν ελληνική συμβολή λόγω της ελληνικής παιδείας του Απόστολου Παύλου. Η ανάπτυξη του Χριστιανισμού μέσα από τον Ιουδαισμό σηματοδοτεί ένα πέρασμα από τη φατριαστική σχέση με το θείο στην οικουμενική συλλογικότητα. (Δεν είναι μοναδική στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι ανάλογη με τη σχέση Ινδουισμού-Βουδδισμού, αλλά εκεί μιλάμε για συμ-πάθεια προς όλα τα ζωντανά πλάσματα, όχι για σταυρική αυταπάρνηση και ό,τι αυτό συνεπάγεται.) Οι Εβραίοι είχαν την τραγική ειρωνεία να αντιληφθούν τη σχέση τους με το θείο τόσο μονοδιάστατα και φατριαστικά, δίνοντας στους υπόλοιπους εμάς την εντύπωση οτι πάσχουν από αυτισμό. Για το λόγο αυτό δε με τρομάζει μια συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ σε επίπεδο πολιτισμικό, γιατί έχω να αντιτάξω και μια οικουμενική παράμετρο, βαθιά ριζωμένη στην ελληνοχριστιανική παράδοση, που είναι πολύ πιο ουσιαστική από τον οικουμενισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Όσο για την ελληνοαραβική φιλία, μια πρόχειρη προσωπική ερμηνεία που δίνω είναι η εξής: Η παράδοσιακή μας σχέση με τους Άραβες (στο πλαίσιο του Νεοελληνικού κράτους) συνίσταται στο γεγονός οτι οι Άραβες στο ιστορικό γίγνεσθαι υπήρξαν κατά βάση καλοί μιμητές και αντιγραφείς, και όχι πρωτοπόροι. Μιας λοιπόν και η πολιτιστική τους ακμή και ο χρυσός τους αιώνας οφείλεται κατά βάση στον Αριστοτέλη, η σχέση μας μαζί τους μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο άσχημα για την τρισάθλια σημερινή μας κατάσταση και την κατάντια μας ως λαός. Είναι μια σχέση βολική και όχι ψυχολογικά επισφαλής κύριε Φωκά, που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά για τη σημερινή μας αδράνεια και τον επαρχιωτισμό μας. Εξίσου συναισθηματικά ανώδυνη είναι και η σχέση που έχουμε με τους Ρώσους σε επίπεδο λαών και πολιτισμών. Στην περίπτωση των Ρώσων, τραβάμε τον άσο του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, και όλα τα συναφή από το μανίκι μας. (Βέβαια το οτι υπάρχει σήμερα ελληνικό κράτος το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό, όχι στην ομόδοξη Ρωσία, αλλά στο realpolitik της ετερόδοξης Αγγλίας.) Όταν όμως οι σύγχρονοι Ισραηλινοί χτυπάνε τα Νόμπελ, εκεί σιωπούμε-αλήθεια εμείς έχουμε κάτι να επιδείξουμε σήμερα ή μας φταίει και πάλι το εβραικό λόμπυ για την παρακμή μας;

Πολλά από τα ζητήματα που πραγματεύεστε, ανάγονται ουσιαστικά σε ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: Πόσο Διαφωτιστές ή αντι-Διαφωτιστές είμαστε; Μια ακραία έκφανση Διαφωτισμού αποτελεί η Αμερική (με όλα τα αδιέξοδα που αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο κοινωνίας και υποκειμένου), μια ακραία έκφανση αντι-Διαφωτισμού αποτελεί το Ιράν (με τον αφανισμό του ανθρώπινου προσώπου). Είναι άδικη νομίζω η μονομερής κριτική που ασκούμε στο Ισραήλ εν ονόματι των ανθρώπινων δικαιωμάτων, χωρίς να αναφέρομαστε σε κατάφωρες παραβίασεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αραβικές χώρες. Από πού να αρχίσει κανείς; Και εκεί δεν οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά αξιών που έχουμε σαν Έλληνες; Όσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ομοφυλοφιλία, δε θα έλεγα οτι η κατοχύρωση τους αποτελεί νομιμοποίηση ή διαφήμιση της ομοφυλοφιλίας, αλλά ένδειξη ανεκτικότητας απέναντι στην ετερότητα, που στα δικά μου μάτια φαίνεται πιο ανθρώπινη από το να σπάει κανείς τους ομοφυλόφιλους στο ξύλο, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ισλαμικές χώρες.

Τώρα, στα καθ’ημάς: Προσωπική μου γνώμη είναι οτι ελληνικός πολιτισμός είναι ο Φώτης Κόντογλου, ελληνικός πολιτισμός και ο Θεόφιλος Καϊρης. Πάνω σε αυτήν την αντίφαση καλούμαστε να ζήσουμε, και πάνω σε αυτήν οφείλουμε να ξαναχτίσουμε πολιτισμό, χωρίς να εθελοτυφλούμε.

Θεωρώ οτι με προσοχή αξίζει τη συμμαχία αυτή να τη στηρίξουμε. Στο κάτω κάτω, οι Έλληνες , δεν έχουμε συνάψει και κανένα συμβόλαιο ιστορικής συνέχειας για το μέλλον.

Το τοπιο δεν εχει αλλαξει ουσιαστικα, αλλα ειναι εμφανες οτι φτασαμε στο σημειο οπου ουτε κρατουνε τα προσχηματα πλεον. Στην Λιβυη το ψηφισμα 1973 για την απαγορευση πτησεων πρεπει να ειχε σε πολυ μικρα γραμματα επεξηγηση για ποιες πτησεις ισχυε, οπως απεδειξαν οι ανελεητοι βομβαρδισμοι του δυτικου μπλοκ.

Στην Συρια, ο ουσιαστικος υπουργος εξωτερικων των ΗΠΑ ( ο Μπιμπι Νετανιαχου ) αποφασισε οτι εφ’οσον αντικατασταθει ο Ασσαντ με την καταλληλη μαριονεττα, θα απομονωθει το Ιραν και θα εξουδετερωθει η σφαιρα επιρροης του στην Μεση Ανατολη. Ευτυχως που η Ρωσσια και η Κινα αποφασισαν να μην ξαναφανε το ιδιο παραμυθι που φαγανε στην περιπτωση Λιβυης και δεν καταληξαμε στο ιδιο σεναριο.

Η καλυτερη περιπτωση για την Ελλαδα που εχει αναγκη τεχνολογιας για αξιοποιηση ορυκτου πλουτου ειναι η διαφοροποιηση της απο την Αμερικανικη σφαιρα επιρροης και η αναπτυξη σχεσεων με Ρωσσια και Κινα. Αυτο ομως θα γινει βαθμιαια και μονο αν υπαρξουν ικανοι πολιτικοι που μπορουν να διαχειρησθουν τα κρατικα μας συμφεροντα με ικανο τροπο.