Ο Αντώνης Λιάκος προαλείφεται για υπουργός παιδείας σε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι,  θα αποτελούσε ιδανικό δίδυμο για τον εθνομηδενισμό με τη Μαρία
Ρεπούση στο υπουργείο (πρώην εθνικής) παιδείας, σε μία κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο καθένας διατηρεί τις απόψεις του για το Μνημόνιο, τους δανειστές και τα κόμματα. Εδώ συζητάμε κάτι διαφορετικό.

Διαβάζουμε την εξής είδηση:

Στα περισσότερα από τα ονόματα αυτά συμφωνεί και το ανάλογο ρεπορτάζ της
εφημερίδας «κυριακάτικη δημοκρατία». Προστίθενται όμως και ονόματα όπως
αυτή της κυρίας Λούκας Κατσέλη για το υπουργείο Ανάπτυξης, του
Παναγιώτη Κουρουμπλή, του Αλέξη Μητρόπουλου, του Πάνου Τρυγάζη, του
Αντώνη Λιάκου για το υπουργείο Παιδείας, του Πάνου Σκουρλέτη για τη θέση
του κυβερνητικού εκπροσώπου, του Πέτρου Τατσόπουλου και του Τάσου
Κουράκη,εφόσον δεν προταθεί για πρόεδρος της Βουλής.

Θυμίζουμε τις αναφορές περί Αντώνη Λιάκου σε ένα παλαιότερο κείμενό μας, στην ανασκόπηση των αντιδράσεων για το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού.

Στις 28 Ιανουαρίου 2007, η εφημερίδα Το Βήμα παρουσιάζει αφιέρωμα όπου αρθρογραφούν η συγγραφέας του βιβλίου Ιστορίας κ. Μαρία Ρεπούση, η κ. Χριστίνα Κουλούρη και ο πνευματικός τους μέντορας Αντώνης Λιάκος,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τη μία δηλώνουν την
έκπληξή τους για το μέγεθος των αντιδράσεων κι από την άλλη ο κ. Λιάκος
με ακόμη σκληρότερα λόγια από τα προ τριών εβδομάδων της κ. Κολούρη
απαξιώνει (στον τίτλο μάλιστα του άρθρου του!) ως «ψυχωτικούς» όλους
τους αντιδρώντες!

Ο Ιός επιχείρησε να επανέλθει στο θέμα ορίζοντας τον «εθνικό χώρο» στις 11 Μαρτίου την ίδια ημέρα που ο δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης ασκούσε ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά του βιβλίου Ιστορίας, αλλά και του Αντώνη Λιάκου και άλλων σχετικά με δηλώσεις τους σε δημόσια εκδήλωση

Ανάλογη έντονη υποστήριξη
προσέφεραν αργότερα προς την κ. Ρεπούση (βλ. σχετική αναφορά στη
συνέχεια) η διευθύντρια της συγκεκριμένης έκδοσης και καθηγήτρια
Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Χριστίνα Κουλούρη, οι
συμμετέχουσες σε επιτροπές της έκδοσης κ.κ. Άννα Φραγκουδάκη και Θάλεια
Δραγώνα και οι παρόντες στην παρουσίαση κ. Αντώνης Λιάκος, καθηγητής της
Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Νίκος Γεωργιάδης επτανήσιος
βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Θ. Βερέμης, Πρόεδρος του Εθνικού
Συμβουλίου Παιδείας, ο οποίος εισηγήθηκε στο Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο και
έγινε δεκτό, να προωθηθεί η χρήση του τετράτομου έργου ως βοηθήματος
των καθηγητών της Ιστορίας στα σχολεία.

Το
πόρισμα της Ακαδημίας Αθηνών προξένησε τις εντονόταττες αντιδράσεις των
υποστηρικτών της κ. Ρεπούση, οι οποίοι με μένος εστράφησαν εναντίον της[16].

Σημείωση [16]: Όπως π.χ. ο κ. Αντ.
Λιάκος, ή ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Μπίστης, ο οποίος σε τηλεοπτική
συζήτηση με τον δημοσιογράφο κ. Κύρτσο και τον –ενάντιο στο βιβλίο- κ.
Κώστα Ζουράρι, αντί να επιφυλαχθεί να μελετήσει το πόρισμα της Ακαδημίας
και τις τεκμηριωμένες παρατηρήσεις του, έσπευσε να θυμηθεί ότι προ
40/ετίας, επί Χούντας, τα μέλη της τότε Ακαδημίας σιώπησαν προ του
δικτάτορα Παπαδόπουλου, για να δεχθεί την παρατήρηση του κ. Κύρτσου ότι
«για το βιβλίο λέμε, δεν θα βγάλουμε τώρα σκελετούς από την ντουλάπα»).

Έτσι,
είδαμε και στη διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας ότι ο “διάλογος” από την
πλευρά των υπερασπιστών του εγχειριδίου ξεκίνησε με την αναφορά ότι οι
αντιδράσεις προέρχονται από το «εθνικιστικό λόμπυ» (βλ. πρώτη συνέντευξη
Τύπου κ. Ρεπούση) και στη συνέχεια με απαξιωτικές ύβρεις που σταδιακά
προσέγγιζαν ιδεολογικοπολιτικούς χαρακτηρισμούς, όπως νοικοκυρές,
εργάτες και κτηνοτρόφοι, αγράμματοι, ψυχωτικοί(!), εσμός Αλευρομαγείρων[19], εθνικιστικό λόμπυ, φαιοχίτωνες, ακροδεξιοί, φαικόκκινη συμμαχία κλπ.

Σημείωση 19: Μετά την υποσημείωση για τον ρόλο και τη δράση του Στρατηγού κ. Αλευρομάγειρου, ο χαρακτηρισμός «εσμός αλευρομαγείρων», όπως και «ψυχωτικοί»,
που προέρχεται και αυτός από τον καθηγητή Ιστορίας κ. Αντώνη Λιάκο
δείχνουν έναν χουλιγκανικό τρόπο αντίδρασης. Απόδοση χαρακτηρισμών που
δεν αρμόζουν σε καθηγητή πανεπιστημίου ο οποίος επιδιώκει μάλιστα να
θεωρείται διανοούμενος περιωπής και ηγήτωρ ομάδας Ιστορικών.

Όλες οι αναζητήσεις με το όνομα Αντώνης Λιάκος στην αρθρογραφία του Αντίβαρου

Παρετίθεται ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Λιάκου

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14976&m=B58&aa=1

Ψυχωτικές αντιδράσεις

 
Α. ΛΙΑΚΟΣ

Καλόγριες έξω από την Βουλή κατά τη διάρκεια συλλαλητήριου για
τις ταυτότητες

Για να καταλάβουμε πώς η συζήτηση για την Ιστορία στο σχολείο,
παρά το πλέγμα υπαρκτών προβλημάτων, συγκεντρώνεται στο εγχειρίδιο
της Στ´ Δημοτικού, χρειάζεται να θυμηθούμε τον μηχανισμό της
ψυχωτικής λειτουργίας. Ο ψυχωτικός αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημά
του βρίσκει ένα υποκατάστατο και εκεί συγκεντρώνει όλη την προσοχή
και τη μανία του. Οσο το σκέφτεται τόσο θυμώνει, και όσο θυμώνει
τόσο το σκέφτεται. Αν δει κανείς το πλέγμα των διαμαρτυρομένων το
καταλαβαίνει αυτό. Αντιδρούν στο σχολικό εγχειρίδιο με κάτι που
άκουσαν ή διάβασαν αορίστως. Δεν τους καίγεται όμως καρφάκι αν στο
σχολείο μειώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας της Ιστορίας· αν τα
περισσότερα βιβλία είναι αδιάφορα και βαρετά· αν οι περισσότεροι από
όσους διδάσκουν, τουλάχιστον στη μέση εκπαίδευση, δεν έχουν διδαχτεί
ούτε μία ώρα Ιστορία στο πανεπιστήμιο· αν οι εξετάσεις ΑΣΕΠ που
υποβάλλονται είναι αντικειμενικές μεν, ηλίθιες δε.

Πού να νοιαστούν γιατί δεν υπάρχει ειδικότητα ιστορικού στο
σχολείο (ελληνική πρωτοτυπία αυτό!), όπως υπάρχει ειδικότητα
μαθηματικού, φυσικού ή θεολόγου. Δεν τους ενδιαφέρει αν λείπουν οι
ιστορικοί από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, αν παρά το γεγονός ότι
υπάρχει πληθώρα καλών διδακτόρων και διδακτορισσών Ιστορίας, η
επιμόρφωση των καθηγητών στην Ιστορία έχει αφεθεί στη γραφειοκρατία.
Δεν τους ενδιαφέρει αν τα παιδιά μισούν, κυριολεκτικά μισούν και
καλά κάνουν, το μάθημα της Ιστορίας με τις άπειρες ημερομηνίες,
ονόματα και λεπτομέρειες. Ούτε προβληματίζονται όλοι αυτοί γιατί ο
κόσμος ενδιαφέρεται για την Ιστορία έξω από το σχολείο (η επιτυχία
της Θεσσαλονίκης του Μαζάουερ είναι ενδεικτική) και αδιαφορεί
για την Ιστορία εντός του σχολείου. Φυσικά και δεν ενοχλούνται από
το κρατικό μονοπώλιο στα σχολικά εγχειρίδια και από την έλλειψη
δυνατότητας επιλογής από περισσότερα του ενός εγχειρίδια. Γιατί να
σκεφτούν ότι η Ιστορία δεν γίνεται με ένα και μοναδικό βιβλίο, αλλά
με πλέγμα δραστηριοτήτων που σημαίνει εκπαιδευτικές εκδρομές, χρήση
της βιβλιοθήκης και εθισμός στην έρευνα, χρήση των οπτικοακουστικών
μέσων;

Δεν τους ενδιαφέρει η Ιστορία ως διερεύνηση αλληλοσυγκρουόμενων
εκδοχών, διαφορετικών ερμηνειών, ως ανταλλαγή επιχειρημάτων, ως
αναζήτηση νοήματος, ως εκπαίδευση στην κριτική των βεβαιοτήτων και
των απλουστεύσεων. Δεν έχει περάσει από τον νου τους ότι η Ιστορία
είναι μια εκπαίδευση στο μη οικείο, γιατί εκείνο που μας είναι
μακρινό και διαφορετικό στον χρόνο μάς βοηθάει ώστε να
εξοικειωνόμαστε με τις διαφορετικές κουλτούρες που θα συναντήσουμε
αλλά και με τους ξένους, δηλαδή τους αλλόγλωσσους και αλλόθρησκους
που κάθονται στο διπλανό θρανίο. Ούτε βέβαια τους έχει περάσει από
το μυαλό ότι το σχολείο δεν πρέπει να δίνει γνώσεις αλλά να μαθαίνει
πώς αποκτούμε γνώσεις, πού τις βρίσκουμε, πώς τις αξιολογούμε, πώς
μπορούμε να διακρίνουμε το έγκυρο από το κάλπικο, πώς μπορούμε να
ιστορικοποιούμε τις αναμνήσεις και την εμπειρία της οικογένειάς μας,
της κοινότητάς μας, της πόλης μας, της χώρας και του κόσμου όπου
ζούμε και που αλλάζει κάθε μέρα. Δεν τους απασχολεί το πρωταρχικό
και δυσκολότερο: Πώς πείθεις τα παιδιά ότι η Ιστορία τα ενδιαφέρει,
ότι σχετίζεται με τη ζωή τους και το μέλλον τους. Πώς να τα κάνεις
να μη χασμουριούνται στο μάθημα της Ιστορίας.

Οσοι είναι δάσκαλοι Ιστορίας ξέρουν πως αυτό είναι το δυσκολότερο
πρόβλημα στην τάξη, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο. Και γιατί να
τους περάσουν όλα αυτά από το μυαλό; Φτάνει να επαναλαμβάνουν ότι η
Αμερική μάς επιβάλλει να αλλάξουμε την ιστορία μας για να χάσουμε
την εθνική μας ταυτότητα και να μην αντιστεκόμαστε στους Τούρκους
και στη νέα τάξη πραγμάτων και ότι ο εκσυγχρονισμός ακυρώνει την
Ιστορία. Τόσο απλοϊκά.

Τι είναι εκείνο όμως που δημιουργεί αυτές τις ψυχώσεις γύρω από
ελάσσονα ζητήματα Ιστορίας, όπως είναι το σχολικό βιβλίο τώρα, οι
αστυνομικές ταυτότητες χθες, το όνομα της Μακεδονίας προχθές, το
βιβλίο του Ντυροζέλ για την Ιστορία της Ευρώπης παλαιότερα, όταν το
πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να σκεφτεί κάποιος που νοιάζεται για τη
χώρα του και για την εθνική της ιστορία είναι ότι δεν έχουμε ύστερα
από δύο αιώνες ανεξαρτησίας μια εθνική Βιβλιοθήκη; Αλλά έτσι είναι
οι ψυχώσεις. Μανία στα ελάσσονα, υποκρισία στα μείζονα. Δυστυχώς την
ίδια ψυχωτική λειτουργία τη βλέπουμε και σε άλλα ζητήματα της
πολιτικής. Το μέγα ζήτημα της αναβάθμισης της δημόσιας
πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, από την οποία εξαρτάται το μέλλον αυτής
της χώρας μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας της γνώσης, συρρικνώθηκε
στο άσυλο και στους κουκουλοφόρους. Τόσο απλοϊκά αλλά και τόσο
παράλογα;

Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής Ιστορίας στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών.

---

Ανδρέας Σ.