Νικηφόρος Φωκάς
Η υποχωρητικότητα της Μεταπολίτευσης μας οδήγησε σε απαράδεκτες εθνικές παραχωρήσεις. Οι παραχωρήσεις αυτές δεν απέτρεψαν τον πόλεμο (ούτε ελαχιστοποίησαν τις ζημίες της Χώρας). Αντίθετα, τον προκάλεσαν (και αύξησαν τις ζημίες-γιατί να επιβραβεύσουν οι ισχυροί αυτόν που υποχωρεί μόνος του;!). Η Πατρίδα μας βρίσκεται σήμερα σε εμπόλεμη κατάσταση. Στο εσωτερικό, οι πολίτες δεν αισθάνονται ασφαλείς ούτε στα σπίτια τους, ούτε στις πόλεις, ούτε καν στην πρωτεύουσα. Ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της Χώρας δεν είναι ασφαλής. Ποινική δίωξη κατά αγνώστων για απόπειρα δολοφονίας ενός Πρωθυπουργού ουδέποτε είχαμε (ούτε κάψιμο της Πελοποννήσου και της Αθήνας), αλλά ούτε και εκτεταμένες φήμες για την απαγωγή της οικογενείας του και τον εκβιασμό τουώστε να κάνει πρόωρες εκλογές (δηλαδή, να φύγει) και να σιωπήσει … Αφού οι δυνάμεις ασφάλειας δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στην πρόκληση των ξένων παρεμβάσεων, του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας (που θα αυξηθεί μετά την αναμενόμενη επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν), πρέπει να βγει στους δρόμους ο στρατός, μέχρι να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών. Αυτό έκαναν οι Η.Π.Α. μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Αυτό έκανε και η Αγγλία κατά την διάρκεια των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Οικονομική ανάκαμψη με τους πολίτες τρομοκρατημένους δεν μπορεί να υπάρξει.
Περαιτέρω, υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι και η οικονομική κρίση είναι μέρος ενός οικονομικού πολέμου εναντίον της Χώρας που με την σειρά του είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου σχεδίου (βλ. σχέδιο «Πυθία»). Όπως και να έχει το πράγμα, η οικονομική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με οικονομικά μέτρα. Είναι σωστό ότι χωρίς ισχυρή οικονομία δεν υπάρχει ισχυρή Χώρα. Αλλά η οικονομία δεν θα γίνει ποτέ ισχυρή αν δεν συνειδητοποιήσουμε τους εθνικούς κινδύνους και δεν συμμετάσχουμε σε ένα εθνικό συναγερμό για να σώσουμε την Χώρα. Το αγωνιστικό φρόνημα, η αλληλεγγύη και η αυτοθυσία του πολίτη-οπλίτη θα λύσει και το οικονομικό πρόβλημα. Αντίθετα, δίνοντας προτεραιότητα στην οικονομία (ιδίως πιέζοντας συνεχώς τους αδυνάτους και χωρίς παράδειγμα από την ηγεσία-η Βουλή έχει ακόμη 300 βουλευτές και η κυβέρνηση 35 και υπουργούς), δεν λύνουμε τα οικονομικά προβλήματα, και ταυτόχρονα διακινδυνεύουμε την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας.
Παράλληλα, εδώ και χρόνια, ένας ακήρυκτος πόλεμος μαίνεται πάνω από τα Αιγαίο. Η Θράκη ήδη «αυτοδιοικείται» από το Τουρκικό Προξενείο. Και η Μακεδονία απειλείται.Επί πλέον, η Χώρα βρίσκεται ενώπιον ενός τρομερού διλήμματος, να κηρύξει την ΑΟΖ και να βρεθεί ενώπιον πολέμου με την Τουρκία (εκτός αν δεχθούμε την συνεκμετάλλευση) η να το αποφύγει και να πτωχεύσει. Πιστεύει κανείς ότι η νέο-οθωμανική Τουρκία δεν θα αντιδράσει δυναμικά αν αρνηθούμε την συνεκμετάλλευση η ότι οι νέοι φίλοι μας από το Ισραήλ η οι παλαιοί από τις Η.Π.Α. θα μας υπερασπίσουν (η Ε.Ε. είναι ούτως η άλλως αμελητέα ποσότης η παράρτημα της Αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή αμυντικά θέματα); Αλλά και αν αυτό γινόταν, θα είχαμε οφέλη αν δεν είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε;
Δεν αποτελεί έκπληξη επομένως που τα βλέμματα του λαού στρέφονται προς την Εκκλησία και τις ένοπλες δυνάμεις. Η μόνη ελπίδα του λαού είναι ότι κάποιος νέος Ζορμπάς θα φέρει ένα νέο Βενιζέλο (πραγματικό και όχι μόνο κατ΄ όνομα) που θα ετοιμάσει την Χώρα για τα επερχόμενα δραματικά γεγονότα. Και αυτή την φορά δεν υπάρχουν περιθώρια για διατήρηση του παλαιοκομματισμού η για εθνικές διχόνοιες …
Αυτή η προοπτική δεν οδηγεί στην δικτατορία. Αντίθετα, είναι η μόνη ελπίδα του λαού για αποτελεσματική άμυνα κατά της επερχόμενης δικτατορίας των αγορών. Με εξαίρεση την δικτατορία των συνταγματαρχών που διέλυσε όλους τους θεσμούς, ακόμη και τον στρατό (αφού καθομολογία των τότε ηγετών τους οι ένοπλες δυνάμεις το 1974 δεν ήταν έτοιμες να υπερασπίσουν την Χώρα), οι επεμβάσεις του στρατού στην νεότερη ιστορία είχαν προοδευτικό χαρακτήρα. Η επέμβαση του στρατού το 1843 οδήγησε στην συνταγματική βασιλεία. Η επέμβαση του 1908 έφερε τον Βενιζέλο. Η δικτατορία του Μεταξά μπορεί να μην είχε προοδευτικό χαρακτήρα, αλλά τουλάχιστον ετοίμασε τον στρατιωτικά την Χώρα για τον πόλεμο …
Ο λαός γνωρίζει ότι η Εκκλησία και οι ένοπλες δυνάμεις είναι η ραχοκοκαλιά του Έθνους (για αυτό και βάλλονται). Ό, τι και να λέει η ξενοκίνητη προπαγάνδα (από την δεξιά η την αριστερά, που δέχεται η αρνείται λεκτικά μόνο την παγκοσμιοποίηση) η ιστορική αλήθεια είναι ότι η νεότερη Ελλάς γεννήθηκε και μεγάλωσε πολεμώντας για «του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν». Τα πολεμικά έπη του νεότερου ελληνισμού είναι χαραγμένα στην εθνική μας μνήμη, το αθάνατο 1821,, το έπος του 1912-1913, αλλά και το έπος του Σαγγάριου.
Και, αντίθετα από την πεποίθηση των ορθολογιστών, ο λαός γνωρίζει ότι θαύματα γίνονται. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και, αν πεθάνει, ξαναγεννιέται από την τέφρα της ως φοίνικας. Το 1925, τρία χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, την μεγαλύτερη καταστροφή στην ελληνική ιστορία μετά την καταστροφή του Αθηναϊκού στρατού στην Σικελία το 415 π. Χ., ο ελληνικός στρατός μετά από συνοριακές συγκρούσεις με τον βουλγαρικό στρατό έφτασε σε τέσσερεις ημέρες στην Σόφια. Και το 1940, δεκαοχτώ χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στα βουνά της Αλβανίας ο ελληνικός στρατός κατήγαγε ένα από τους μεγαλύτερους θριάμβους του στην μακραίωνη ιστορία του μετά τον Μαραθώνα το 490 π.Χ..
Την βάρβαρη γενοκτονία της τριπλής γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής του 1941-1944 (οι ανθρώπινες και υλικές θυσίες της Ελλάδος ως ποσοστά ήταν ανώτερες ακόμη και εκείνων της Ρωσίας, και οι πολεμικές αποζημιώσεις ακόμη δεν έχουν καταβληθεί από την «πολιτισμένη» Γερμανία που πρόσφατα ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης επικαλέσθηκε την κρατική ασυλία για να μη πληρώσει αποζημιώσεις για εγκλήματα πολέμου αλλά εμάς μας ανάγκασε να παραιτηθούμε της κρατικής ασυλίας στο Μνημόνιο για χρέη σε τράπεζες …) και τον επαίσχυντο και ξενοκίνητο εμφύλιο πόλεμο του 1944-1949, ακολούθησε το ελληνικό οικονομικό θαύμα του 1950-1970 μέσα σε ένα ψυχροπολεμικό διεθνές κλίμα που έφερε και τις διώξεις των αντιφρονούντων, σε Ανατολή και σε Δύση.
Οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, ιδίως από το 1981 και μετά, οδήγησαν στον δανεισμό για να … πληρώνουμε δάνεια! Η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή του 2004-2009 απέτυχε να συγκρατήσει το χρέος και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου του 2009-2011 οδήγησε την Χώρα αμαχητί ουσιαστικά στην πτώχευση αφού την έφερε δεμένη πισθάγκωνα στο Δ.Ν.Τ. ενώ έλεγε «λεφτά υπάρχουν». Και σαν μη έφταναν όλα αυτά, δυστυχώς ο ανεκδιήγητος τότε Υπουργός Αμύνης Π. Μπεγλίτης αποπειράθηκε, κατά δήλωση του εγνωσμένης αξίας πρώην Αρχηγού του Στρατού (και του κατά γενική ομολογία καλύτερου Υπουργού Αμύνης της τελευταία 35ετία) Φραγκούλη Φράγκου, να διαλύσει την στρατιά της Λάρισας κι έτσι να σπάσει την αμυντική ραχοκοκαλιά της Χώρας. Αλλά και η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δεν φαίνεται να έχει την άμυνα της Χώρας σαν πρώτη προτεραιότητα κι έτσι αδυνατεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση. Ενώ η Χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, εξακολουθεί να αποκοιμίζει τον λαό παραλείποντας να δώσει έμφαση στην αμυντική οργάνωση της Χώρας που θα δημιουργήσει και τις συνθήκες για την υπέρβαση της κρίσης. Στρέφεται σε αυτούς που επιδείνωσαν την κατάσταση της Χώρας για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος μας. Και ακόμη συζητεί την αύξηση της στρατιωτικής θητείας … Ούτε η πιθανή επομένη κυβέρνηση Τσίπρα αναμένεται να έχει την άμυνα ως πρώτη προτεραιότητα της Χώρας. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα επιτύχει και την εθνική συστράτευση που είναι απαραίτητη ώστε η Χώρα να εξέλθει αυτής της πρωτοφανούς κρίσης και να ετοιμασθεί για τον πόλεμο που έρχεται.
Υπάρχουμε ως Έθνος γιατί στις μεγάλες στιγμές είπαμε τα μεγάλα «Όχι», ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, όχι γιατί υποκύψαμε για να σωθούμε … Η εθνική συνείδηση μας περιλαμβάνει την Ρωμιοσύνη. Απεικονίζεται στην ελληνική σημαία και στην σημαία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που στολίζουν τις εκκλησιές μας (αυτοκρατορία που οι βαρβαρικές Ασιατικές φυλές που κατέκλυσαν την Ευρώπη πρώτα ονόμασαν ελληνική, για να την μειώσουν και να σφετεριστούν τα εδάφη και τους τίτλους της, και μετά βυζαντινή, για να την ξεχωρίσουν από το νέο Ελληνικό έθνος). Η συνείδηση αυτή εκφράστηκε από τους αγωνιστές (ο Κολοκοτρώνης αποκαλεί την Μάνη ακοίμητη φρουρά του αυτοκράτορα) και τις πρώτες εθνικές συνελεύσεις (που αναφέρονται στους νόμους των βυζαντινών ημών αυτοκρατόρων). Η ηγεσία μας οφείλει να αναλογιστεί την απάντηση του τελευταίου αυτοκράτορα Κων/νου Παλαιολόγου «Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουτ΄ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Άλλη επιλογή από το να αγωνισθούμε δεν έχουμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι θα ανανεώσουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε ως ελεύθεροι Έλληνες.
Στα πλαίσια της προετοιμασίας για τον αγώνα, έμφαση λοιπόν οφείλει να δοθεί πρώτα από όλα στην καλλιέργεια του αγωνιστικού φρονήματος του λαού, έπειτα στην στρατιωτική εκπαίδευση και τέλος στους στοχευμένους εξοπλισμούς. Μόνο με αυτή την πολιτική έχουμε ελπίδες να αποτρέψουμε η να ελαχιστοποιήσουμε τις ζημίες του πολέμου, αλλά και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την οικονομική κρίση.
Αγωνιστικό φρόνημα σημαίνει ό,τι συνθέτει την εθνική αυτοσυνειδησία και υπερηφάνεια, γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμό, ιστορία, ήθη και έθιμα. Ήδη, όλα τα στοιχεία της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας βάλλονται. Οφείλουμε να τα υπερασπίσουμε, με νύχια και με δόντια, σπίτι, σπίτι … Το αγωνιστικό φρόνημα του λαού επίσης προϋποθέτει ηγεσία που ηγείται δια του παραδείγματος. Προϋποθέτει, μεταξύ των άλλων, υπουργό Αμύνης που ξέρει τα βουνά, τα λαγκάδια, τις θάλασσες και τους αέρες, όχι το Κολωνάκι …
Η στρατιωτική εκπαίδευση είναι το δεύτερο κατά σειρά προαπαιτούμενο για μια αποτελεσματική άμυνα. Η εκπαίδευση των στελεχών του στρατεύματος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να εντατικοποιηθεί. Η εκπαίδευση των έφεδρων πρέπει να αναπροσαρμοστεί στις αμυντικές ανάγκες της Χώρας. Ένας μικρός λαός έχει ανάγκη από πολίτες-οπλίτες με εκπαίδευση καταδρομέα. Και η χρονική διάρκεια οφείλει να παραταθεί όσο χρειάζεται 12, 24 η 36 μήνες, όσο χρειάζεται, και, σύμφωνα με το ελβετικό πρότυπο, να περιλαμβάνει μετεκπαίδευση κατά τακτά διαστήματα. Αυτή η εκπαίδευση θα φτιάξει και πολίτες που θα είναι σε θέση να ξεπεράσουν την κρίση, αφού θα έχουν συνείδηση των κινδύνων που περιβάλλουν την Χώρα, αλληλεγγύη και ικανότητα να ανταπεξέλθουν στα δύσκολα …
Στοχευμένοι είναι οι εξοπλισμοί που εξυπηρετούν το αμυντικό δόγμα της Χώρας, το οποίο και η εξωτερική πολιτική μας οφείλει να υπηρετεί. Πρέπει να παύσουμε άμεσα να αγοράζουμε εκείνα τα οπλικά συστήματα τα οποία οι προμηθευτές θέλουν να μας πουλήσουν και οι προμήθειες μας πρέπει να ανταποκρίνονται στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μας, που οφείλει να συμπεριλάβει μια πιο ισορροπημένη σχέση με Η.Π.Α. και Ρωσία. Οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και οι δολοφονικές απόπειρες κατά πρωθυπουργών οφείλουν να σταματήσουν. Διαφορετικά, πρέπει όλοι να ξέρουν ότι είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε. Αν μας προκαλέσουν, πρέπει να ξέρουν ότι θα το πληρώσουν ακριβά. Άλλη ελπίδα δεν έχουμε από το «μολών λαβέ» η το «ο τολμών νικά».