Βασίλης Κυρατζόπουλος
Φέτος, όταν έμαθα ότι η μνήμη των Σεπτεμβριανών θα τελεστεί σε διαφορετικούς χώρους από διάφορους φορείς, αποφάσισα να μην συμμετέχω σε καμία εκδήλωση. Και όπως εξελίχθηκαν οι επετειακές εκδηλώσεις μάλλον ορθώς έπραξα.
Η Αποστασία
Οι προσπάθειες ίδρυσης της Ομοσπονδίας των Κωνσταντινουπολιτών συμπεριλάμβανε και τις σκέψεις: η προβολή σημαντικών γεγονότων και οι απαιτήσεις προς πάσα κατεύθυνση να γίνονται συντονισμένα και όχι καθοδηγούμενα. Δηλαδή χωρίς να επιβάλλεται η Διοίκηση της Ομοσπονδίας, να προετοιμάζει χώρους και να οργανώνει το κοινό, ούτως ώστε να προβάλλονται συντονισμένα όλες οι θέσεις για το συγκεκριμένο γεγονός, προκειμένου να γίνει κατανοητή από όλους τους ενδιαφερόμενους η σύνθεση που θα προκύψει. Έτσι η προβολή των Κωνσταντινουπολίτικων θεμάτων θα γινόταν με πολύπλευρη σύνθεση.
Φέτος η επέτειος των Σεπτεμβριανών υλοποιήθηκε μακριά από την προαναφερόμενη κατεύθυνση. Έτσι κάποιοι σύλλογοι αποστασιοποιήθηκαν από την δημιουργία ημερίδας ή διημερίδας επιστημονικών συζητήσεων. Μεμονωμένα άτομα πήραν τους δρόμους για να ενημερώσουν το ελλαδικό κοινό με ομιλίες βάσει απαιτήσεων του ακροατηρίου τους και χωρίς να προβάλουν κάποια κοινή θέση των Κωνσταντινουπολιτών.
Εκ πρώτης άποψης το θέμα μπορούσε να αγνοηθεί, λέγοντας ότι πηγάζει από την ανώριμη πολιτική σκέψη των Κωνσταντινουπολιτών. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν στην χώρα μας την τελευταία δεκαετία, μας πονηρεύουν και δεν μας παρασύρουν σε μία επιπόλαιη στάση αυτομαστίγωσης. Ίσως η κομματικοποιημένη αντίληψη της χώρας μας, άρχισε να επηρεάζει σοβαρά και τους θεσμούς μας.
Οι Πόντιοι
Η καθοδηγούμενη από «αόρατα χέρια» διάσπαση, σημειώθηκε για πρώτη φορά στα ποντιακά σωματεία, με πολλαπλές ομοσπονδίες ανά την επικράτεια. Ήταν λογικό, διότι πρωτοστάτησαν στην διεθνή προβολή των παθημάτων του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής, με τα ενεργά μέλη που διαθέτουν ανά την επικράτεια. Όμως το «αόρατο χέρι» τούς προώθησε να προβάλουν τα παθήματα του Ελληνισμού, μόνο ως παθήματα των Ποντίων. Έτσι ξεκίνησαν να αποστασιοποιούνται, αρνούμενοι το Νόμο περί «Καθιέρωση της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας» (Ν.2645 ΦΕΚ Α’234-13/10/1998). Ένας νόμος, που τα Μικρασιάτικα και Ποντιακά σωματεία αγωνιζόντουσαν για έξι δεκαετίες να ψηφιστεί από την Βουλή. Διαφωνώντας ως προς την ημέρα μνήμης (προτιμούσαν την 19η Μαΐου), άρχισαν να μην συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μνήμης της 14ης Σεπτεμβρίου.
Η δεύτερη πράξη παίχθηκε σε διεθνή στίβο. Οι Πόντιοι με τις διασυνδέσεις που είχαν ανά τον κόσμο (λογικό, διότι πρωτοστατούσαν στη προβολή των αδικημάτων), αρχίζουν να προβάλουν «Γενοκτονία των Ποντίων» και όχι των Ελλήνων. Βέβαια σωστότερο θα ήταν των Βυζαντινών Λαών (Έλληνες, Χαλδαίοι, Ασσύριοι, Αρμένιοι, Αραβοσύριοι κ.ά). Η δυτική επιστημονική κοινότητα, που στον 21ο αιώνα είχε άγνοια των γεγονότων, λόγω του ότι οι κυβερνήσεις τους εμπράκτως άμεσα ή με την σιωπή τους έμμεσα είχαν συμβάλει στα «γεγονότα», άρχισαν να προωθούν την σχετική θέση με αγώνες κατά των κυβερνήσεων τους ή κατά του «διεθνούς loby», που απεγνωσμένα προσπαθεί να «θάψει το γεγονός». Εάν πετύχουνε με τίτλο «Γενοκτονία που υπέστησαν οι Πόντιοι», πόσο πιο δύσκολο θα είναι να αλλάξει η θέση και να τεθεί η πραγματική επικεφαλίδα;
Στην αλλοίωση της ιστορίας τον 21ο αιώνα συμβάλλει και το Ελληνικό κράτος, αρχής γενομένης της εκτύπωσης σχολικών βιβλίων, εκτρωμάτων, που απερρίφθησαν από την Ακαδημία Αθηνών και απέχοντας επιδεικτικά από κάθε διεθνή προσπάθεια που έλαβε θέση για να αναδειχθεί η πραγματικότητα. Το ελλαδικό κατεστημένο αντιδρά το ίδιο και στα «γεγονότα των Σεπτεμβριανών».
Σεπτεμβριανά, ΟΗΕ και τσορμπατζήδες
Όταν το Σεπτέμβριο του 1955 το «κακό» είχε συμβεί, μερικοί γενναίοι κατόρθωσαν να φυγαδεύσουν τις εικόνες φρίκης και να τις δημοσιεύσουν για να λάβει γνώση η κοινή γνώμη. Τότε οι ιθύνοντες Κωνσταντινουπολίτες για να δώσουν έμφαση στο «κακό», χρησιμοποίησαν την ρωσική λέξη «Πογκρόμ», που την δανείστηκαν από τον χαρακτηρισμό των διώξεων που είχαν υποστεί οι Ιουδαίοι της Ρωσίας κατά την τσαρική περίοδο. Ίσως στην περίπτωση των Σεπτεμβριανών χαρακτήριζε τις επιθέσεις, αλλά καθόλου τους παθόντες και ήταν τελείως διαφορετική η υφή του προβλήματος. Όμως τότε δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές, έτσι χρησιμοποιήθηκε μία φιλολογική έννοια που χαρακτήριζε βίαιες καταστάσεις.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, για να χαρακτηριστούν οι παρόμοιες κρατικές πρακτικές που έλαβαν θέση στην Γιουγκοσλαβία και προκάλεσαν την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, από στελέχη του ΟΗΕ χρησιμοποιήθηκε ή έννοια «εθνική κάθαρση». Στις αποφάσεις της Γενικής Συνεδρίασης του ΟΗΕ (47/121 – 18/12/1992) υπάρχει ρητή αναφορά: «… η απεχθής πολιτική της εθνικής κάθαρσης ως σχέδιο γενοκτονίας…». Δηλαδή αυτού του είδους πράξεις με την διεθνή νομική ονομασία ήταν «γενοκτόνες πράξεις».
Ας δούμε πώς εξελίχτηκαν οι έννοιες μέσα από τον ίδιο τον Οργανισμό. Ο Ο.Η.Ε. στις 10/12/1948 ανακοινώνει την «Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», που απαρτίζεται από 30 άρθρα. Στην πρώτη παράγραφο του προοιμίου αναφέρεται: «Λαμβάνοντας υπόψη ότι σύμφωνα με τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών η αναγνώριση της έμφυτης αξιοπρέπειας και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της παγκόσμιας ειρήνης». Το Διεθνές Δίκαιο τέθηκε σε παγκόσμια ισχύ από τις 12/12/1951 και εγκρίθηκε από πολλές χώρες μέλη του Ο.Η.Ε. Η συνθήκη πρόληψης και τιμωρίας του εγκλήματος της γενοκτονίας ψηφίζεται στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948, με αριθμό απόφασης 260(ΙΙΙ)Α. Στο προοίμιο της συνθήκης αναφέρεται: «Αναγνωρίζοντας ότι σ’ όλες τις ιστορικές περιόδους η γενοκτονία έχει προκαλέσει μεγάλες ανθρωπιστικές απώλειες…», «… για την πρόληψη απαιτείται παγκόσμια συνεργασία…».
Δηλαδή ο ΟΗΕ για την πρόληψη παρόμοιων γεγονότων, καλεί την ανθρωπότητα να συνεργαστεί και να καταγγείλει του αυτού είδους πράξεις. Ο γράφων από την στιγμή που έλαβε γνώση των προαναφερόμενων δεδομένων και ολοκλήρωσε την σχετική έρευνα, το 2004, αποφάσισε να εκπληρώσει το καθήκον του προς την ανθρωπότητα και με την βοήθεια άλλων ευαίσθητων συνανθρώπων του, δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο Άγραφη Γενοκτονία, Κωνσταντινούπολη Σεπτέμβριος 1955, Πράξη Ντροπής που Αποκρύπτεται από την «Άλλη Τάξη Πραγμάτων», από τις εκδόσεις Τσουκάτου, τέλη του 2006.
Τότε εμφανίσθηκε ξανά το «αόρατο χέρι» και το βιβλίο εξαφανίστηκε από πολλά Κωνσταντινουπολίτικα Σωματεία. Οι εν Ελλάδι ταγοί (οι τσορμπατζήδες), με ικανότατους ελιγμούς κράτησαν τους εαυτούς τους μακριά από την ημέρα μνήμης της 14ης Σεπτεμβρίου, και παρά να συμμετέχουν ως παθόντες, εμφανίζονται ως συμπαραστάτες στον πόνο των Μικρασιατών. Γενικά ποτέ δεν σταμάτησαν όπου βρεθούν και όπου κλιθούν να αναφέρουν τα γεγονότα ως «Πογκρόμ» και να απαιτούν το ίδιο από τους συνομιλητές τους. Έτσι μια φιλολογική λέξη αντί της παγκόσμια αποδεκτής νομικής ορολογίας, συνεχίζει να πλανάται στα ΜΜΕ και στους «υψηλά ιστάμενους Έλληνες» συμπολίτες μας.
Αποτελέσματα αποστασίας
Έχουν πέσει στην αντίληψή μου πολλές εκδοχές για το αίτιο της αποστασίας, όμως κανείς δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει το γιατί ανήκουν στην ομάδα των αποστατών. Πράξεις, μείωσης πραγματικών γεγονότων, εξάλειψη πειστηρίων των αδικημάτων, φέρουν ίδια βαρύτητα ευθυνών με τους εγκληματίες που διέπραξαν τα αδικήματα. Εάν οι περισσότεροι εγκληματίες σήμερα έχουν φύγει από την ζωή, δυστυχώς η αναπαραγωγή απόσεισης ευθυνών βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη. Ποιους βοηθά;
- · Αυτούς που καρποφορήθηκαν τα λάφυρα των εγκλημάτων
- · Αυτούς που έχουν στα συρτάρια τους τα ίδια σχέδια κατά άλλων ή αν θέλετε κατά των ίδιων μειονοτικών ομάδων
- · Τα διεθνή συμφέροντα που εισπράττουν το «μερτικό τους» από τα λάφυρα και μακροπρόθεσμα το μερτικό φέρει μεγαλύτερα οφέλη από τα λάφυρα.
Ποιους ζημιώνει;
- · Αυτούς που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο Ragıp Zarakolu, που στις μέρες μας βρίσκεται έγκλειστος στις τουρκικές φυλακές και οι τσορμπατζήδες που τον χειροκροτούσαν όταν αγωνίζονταν για τα δικαιώματά μας, στις φετινές εκδηλώσεις τον ξέχασαν παντελώς. Το πραγματικό αδίκημά του ήταν, ότι κατήγγειλε πολύ πριν τις αιματοχυσίες που θα προέκυπταν στην Συρία.
- · Τα μελλοντικά θύματα, που ζουν αμέριμνα στο πέπλο της καθημερινής ζωής.
Όμως εκτός του λογιστικού απολογισμού, η «σμίκρυνση» των γεγονότων, προκαλεί αλλοίωση ιστορικών δεδομένων και οι επερχόμενες γενιές εάν δεν γνωρίζουν την αλήθεια του παρελθόντος για να προστατευθούν στο μέλλον, θα βιώσουν μαζικές καταστροφές που θα αδυνατούν να ερμηνεύσουν… Όπως αυτές των οικονομικών καταστροφών που βιώνει σήμερα η ΕΕ και οι πρώτοι που πληρώνουν είναι οι Έλληνες, που υπέκυψαν ή ανέχονται τα «αόρατα χέρια».
βκ