«Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη»

   Διαβάζω τὴν πρώτη φράσι τῆς διακηρύξεως τῆς Α’ Ἐθνοσυνελεύσεως, τῆς Ἐπιδαύρου, 15-1-1822: «Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη.»

   Ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν φοβερή, συγκλονιστικὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή, θεμελιώθηκε τὸ νεώτερο ἑλληνικὸ κράτος, μ᾿ ὅλες τὶς ἀδυναμίες του.

   Καὶ φθάσαμε σήμερα, ὅ,τι δὲν κατόρθωσαν νὰ ἀφανίσουν αἰῶνες καὶ χιλιετίες, ὀρδὲς βαρβάρων, ὁλοκαυτώματα καὶ θεομηνίες, θηρία καὶ τέρατα, νὰ ἀπειλοῦν νὰ τὸ ἀφανίσουν τὰ σκουλήκια…

   Τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή, «μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη», μοῦ ἐθύμισε ἡ πρόσφατη ἀπόφασις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κατὰ τοῦ ἐθνοκτόνου νόμου Ραγκούση. Σημασία δὲ πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν κατάργησι τοῦ λαθρονόμου Ραγκούση ἔχει τὸ σκεπτικὸν τοῦ συνταγματικοῦ δικαστοῦ:

   «Εάν παραγνωριζόταν η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει και να ελαχιστοποιήσει τα προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού, με την προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως […]»

   «Θα μπορούσε να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού.» Δηλαδὴ θὰ μποροῦσε νὰ διαπράξῃ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ἀποφασίζω καὶ δίδω τὴν ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα σὲ ἑκατὸ ἑκατομμύρια Κινέζους. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔτσι γουστάρω καὶ ἐπειδὴ ἔτυχε σήμερα νὰ ἔχω τὴν ἐξουσία. Αὐτομάτως τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος παύει νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἐλεύθερο ἔθνος (καὶ ὁσονούπῳ καὶ βιολογικῶς). Καὶ διαγράφω χιλιετίες ἑλληνικοῦ παρελθόντος καὶ χιλιετίες ἑλληνικοῦ μέλλοντος, χωρὶς νὰ μοῦ ἔχουν δώσει τέτοιο δικαίωμα οὔτε οἱ γενεὲς τῶν προγόνων οὔτε οἱ γενεὲς τῶν ἀπογόνων.

   Ἄνθρωποι ὅπως οἱ δῆθεν φιλελεύθεροι καὶ δημοκράτες ἐθνομηδενιστὲς ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, σήμερα, εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν (καὶ φυσικὰ ἀσυγκρίτως χειρότεροι ἀπὸ ὁποιονδήποτε Μιχαλολιάκο). Διότι, ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν βρίσκονται μόνον στὶς σελίδες τῶν βιβλίων τῆς Ἱστορίας, ἐνῷ ἐτοῦτοι ἐδῶ ὑποστηρίζουν ΣΗΜΕΡΑ ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε εὐκαιριακὴ κυβέρνησις ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ νομοθετήσῃ τὴν ἐξαφάνισι τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους – δηλαδὴ νὰ δολοφονήσῃ ἀρίφνητες γενεὲς προγόνων καὶ ἀπογόνων.

   Θερμὰ συγχαρητήρια στὸν κ. Ἰωάννη Ἀνδριόπουλο, δικηγόρο Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας προσέφυγε γιὰ τὴν ὑπόθεσι στὸ ΣτΕ (ἐπαληθεύοντας τὴν ρῆσιν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον δῆμον διορθώσασθαι.» (Ἰω. Χρυσ. Εἰς Ἀνδριάντας, PG 49, 34)), στὸν κ. Ἰωάννη Κωτούλα, ἱστορικό-διεθνολόγο, ὁ ὁποῖος ἀνέδειξε τὸ ζήτημα στὴν ἐπιστημονικὴ βιβλιογραφία (Ι. Κωτούλας, «Μετανάστευση και Κυρίαρχη Κουλτούρα: Θρησκεία-πολιτική-πολυπολιτισμικότητα», πρόλογος Ι.Θ. Μάζης, ἐκδ. Παπαζήσης, Ἀθήνα 2011) καὶ σὲ ὅλους ὅσοι συνέδραμαν.

Ὑ.Γ.  Διαβάζω τὶς κραυγὲς τῶν ἐθνομηδενιστῶν, δῆθεν φιλελευθέρων καὶ δημοκρατῶν, κατὰ τοῦ ΣτΕ. Τρικυμία ἐν κρανίῳ. Ἐὰν οἱ ἐθνομηδενιστικὲς ἐμμονές μας συγκρούονται μὲ τὸ Σύνταγμα, καὶ μάλιστα μὲ τὶς πρωταρχικὲς διατάξεις του, τὴν διακήρυξι ὑπάρξεως τοῦ Ἔθνους, τὴν πηγὴ καὶ σκοπὸ τῶν ἐξουσιῶν, τόσο τὸ χειρότερο γιὰ τὸ Σύνταγμα. Κατὰ τ᾿ ἄλλα ἀπειλὴ γιὰ τὴν δημοκρατία εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγή…

Ὑ.Γ.2  Στὸ σκεπτικὸν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ σημειώνεται ὅτι:

   «Ο νομοθέτης έχει μεν τη δυνατότητα να εκτιμά εκάστοτε τις συγκεκριμένες συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές) και να καθορίζει τις προϋποθέσεις κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας κατά τρόπο χαλαρότερο ή αυστηρότερο, αλλά δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και υπάρχει ως εθνικό κράτος με συγκεκριμένη ιστορία και ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι εγγυημένος από το ισχύον Σύνταγμα. Επίσης, ότι το κράτος αυτό είναι εντεταγμένο σε υπερεθνική κοινότητα εθνικών κρατών με παρόμοιες συνταγματικές παραδόσεις (Ευρωπαική Ένωση), η οποία σέβεται την εθνική τους ταυτότητα που είναι συμφυής με τη θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή.
   Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος και όριο των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι η ύπαρξη γνησίου δεσμού του αλλοδαπού προς το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, τα οποία δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα, αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά με τη βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση). Εάν παραγνωριζόταν η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει και να ελαχιστοποιήσει τα προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού, με την προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως, με χαλαρή ή ανύπαρκτη ενσωμάτωση, με ό,τι τούτο θα συνεπαγόταν για τη συνταγματική τάξη και τη λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς και την ομαλή, ειρηνική εξέλιξη της κοινωνικής ζωής, λαμβανομένου σοβαρά υπόψη και του γεγονότος ότι το status της ιθαγένειας είναι αμετάκλητο, αφού η σχετική συνταγματική ρύθμιση απαγορεύει την αφαίρεση της ιθαγένειας».
(Ἱστολόγιον «Ελληνικό Σύνταγμα», 5-2-2013)