Η Κύπρος δεν θα αποτελούσε κανένα πρόβλημα για κανέναν αν η είσοδός της στη νεότερη εποχή ακολουθούσε τη φυσιολογική της ιστορική πορεία. Αυτό δεν έγινε, και η Κύπρος μετατράπηκε σε παγκόσμια παραδοξότητα και αδιάκοπο κίνδυνο παγκόσμιας σύρραξης.
Είναι η άποψή μου και την περιέγραψα λογοτεχνικά και την απέδειξα και όσο πιο επιστημονικά μπορούσα βασιζόμενος σε δημοσιευμένα και αδημοσίευτα μέχρι το 2013 έγγραφα (τα οποία κανένας επιστήμονας ιστορικός δεν είχε την πρόνοια, το ενδιαφέρον ή το συμφέρον να το κάνει πριν από μένα), ότι την Κύπρο μετέτρεψε σε παραδοξότητα ένας και μόνος άνθρωπος, Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρός της, για τον απλό λόγο ότι γεννήθηκε ως φτωχός ποιμήν «δίχως στον ήλιο μοίρα» αλλά με ευφυία πολύ ισχυρότερη του μέσου ανθρώπου. Αυτό τον οδήγησε στο να διακριθεί μεν αλλά και στο να οδηγήσει την Κύπρο στην παραδοξότητα και στην καταστροφή, πιθανόν στο μέλλον και σε ολική καταστροφή.
Αν όχι από το 1955-59, σίγουρα το 1964 η Κύπρος μπορούσε να ενωθεί με την Ελλάδα και να είναι σήμερα το μακρινότερό της νησί, η μακρινότερη της επαρχία. Αυτό είχαν αποφασίσει οι Αμερικανοί τότε.
Το (ελληνικό;) δαιμόνιο τού ηγέτη μας τότε, στηριγμένο στις πέντε εξουσίες (της θρησκείας, του κράτους, της οικονομίας, της διαφθοράς και της βίας, κατά τον Μενέλαο Χριστδούλου), την οδήγησε στη σημερινή παραδοξότητα: Ένα από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή του μύθου ακόμα, από όπου αρχίζει η Ελληνική Ιστορία, ελληνικό νησί, να είναι κατά το ήμισυ κατειλημμένο από την Τουρκία, κατά το ήμισυ εποικισμένο από την Τουρκία, βαριά στρατικοποιημένο από την Τουρκία και να καλούνται οι Έλληνες κάτοικοί του (ελληνοκύπριοι, τάχα, λες και υπάρχουν Ελληνοκρήτες ή Αιγινοέλληνες – για να μην πω και Ελληνοαθηναίοι), να συμφωνήσουν «λύση» με κάποια κατάλοιπα Τουρκοκυπρίων κατοίκων, που υπερφαλαγγίζονται σε αριθμούς από σκόπιμα σταλμένους έποικους, πίσω από τους οποίους στέκει πότε κρυμμένη και πότε φανερά φωνασκούσα και ασχημονούσα η ίδια η κατοχική Τουρκία.
Όλη η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση βαρύνει τους Έλληνες, της Ελλάδας και της Κύπρου και όσον αφορά τη δική μου γνώση, μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει τους Κυπρίους λόγω της «πολιτικής» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Περί αυτής του της καταστροφικής «πολιτικής» δεν έχει θέση ούτε χώρο να μιλήσω ξανά εδώ.
Μένουμε με την παραδοξότητα του status quo της Κύπρου και τον άλυτο και άκοφτο γόρδιο δεσμό της «λύσης» του Κυπριακού.
Είναι τόσο μεγάλη η αδικία σε βάρος της Κύπρου, τόσο τεράστιο και ανήκουστο το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός πληθυσμός της, που φυσιολογικά ανέπτυξε μέσα στα τελευταία 100 περίπου χρόνια μια ξεχωριστή τάξη αξιόλογων πολιτικών αλλά και λογοτεχνών – κι εννοώ τον Κώστα Μόντη κυρίως και πρωτίστως, του οποίου η ποίηση είναι ταυτόχρονα υψηλού επιπέδου ξεκάθαρα και στενά «κυπριακή», αλλά και παγκοσμίου σημασιολογικά υπαρξιακού προβληματισμού.
Από την άλλη, τα τελευταία 40 τόσα χρόνια έχουν δημιουργήσει στον λαό της Ελλάδος αδικαιολόγητα αλλά αιτιολογημένα αισθήματα ενοχής απέναντι στην Κύπρο, που οδηγούν ακόμα και τούς έστω κατ’ ελάχιστο σκεπτόμενους πολίτες της σε υπερβολές, προκειμένου να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους, η οποία όπως έχουν σήμερα τα πράγματα δεν μπορεί παρά να είναι στα λόγια. Μεγάλη ευκαιρία ξέφρενης και καθολικής συμπαράστασης παρουσίασε το «σχέδιο Ανάν», που έδωσε στους πάντες μια καταπληκτική ευκαιρία να δείξουν τον πατριωτισμό τους εξαπολύοντας μέχρι και κατάρες τόσο εναντίον του σχεδίου όσο και παντός άλλου, Κυπρίου ή μη, που τολμούσε απλώς να αναφερθεί καν σε αυτό!
Όμως αν δεν υπάρξει λύση στο Κυπριακό, η Κύπρος θα παραμείνει νομικά ανοχύρωτη απέναντι στην τουρκική επιβουλή. Είναι πολύ πιθανόν σε μερικά χρόνια ή σε λιγότερο κι από μερικά η Τουρκία να αυξήσει σε τέτοιο βαθμό τον πληθυσμό των κατεχομένων ώστε οι Έλληνες να μετατραπούν σε μια θλιβερή μειονότητα, και δοθείσης μιας παγκόσμιας αναταραχής ή άλλης αφορμής, η Κύπρος να καταληφθεί ολόκληρη.
Στο αδιέξοδο που έχει οδηγήσει την Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρός της Μακάριος, δεν υπάρχει λύση για την Κύπρο.
Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη και αποδεχτή λύση για την Κύπρο. Αλλά δεν μπορεί να μείνει και ακάλυπτη, χωρίς λύση η Κύπρος. Αυτό είναι το αδιέξοδο της Κύπρου.
Κι αν σταματήσει η Κύπρος να συνομιλεί με τον κατακτητή της θα μένει ακάλυπτη και αδικαιολόγητη απέναντι στον ΟΗΕ και στις υπερδυνάμεις. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μας με την «Τουρκία» – ακόμα και οι Βυζαντινοί «Περσία» την έλεγαν. Ούτε ποτέ θα παραδεχτεί κανένας των εξουσιαστών της Δύσης (αφήνουμε κατά μέρος τους μετρημένους στα δάχτυλα διανοούμενους που ξέρουν την αλήθεια), ότι δεν υπάρχει τρόπος συμβίωσής μας με το «τζιχάντ», έστω κι αν δέχονται κι οι ίδιοι οι Δυτικοί τα κτυπήματά του μέσα στις πόλεις τους. Αναμένουν από μάς επανάληψη της ιστορικής μας μοίρας, αλλά με τους όρους ενός πειράματος συμβίωσης σήμερα, προβάλλοντας το κυριότερο αίτιο πολέμου, το εμπόριο, ως βάση… ειρήνευσης! Ανιστόρητοι και κατά τα άλλα αστοιχείωτοι άλλοι ηγέτες μας προωθούν την ιδέα ότι τα κοινά οικονομικά συμφέροντα αποτελούν βάση μόνιμης ειρηνικής συμβίωσης.
Δεν υπάρχει λύση στο Κυπριακό.
Εφόσον οποιαδήποτε λύση ή «λύση» θα αφήνει ανοιχτό παράθυρο στην Τουρκία για κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου, δεν υπάρχει Κύπρος που να το αποδεχθεί. Και η Τουρκία, βεβαίως, δεν πρόκειται να υπογράψει λύση που θα την εμποδίζει από του να καταλάβει κάποτε ολόκληρη την Κύπρο.
Το μόνο που απομένει στην Κύπρο είναι να συνομιλεί – για να αποδεικνύει συνεχώς την αδιαλλαξία της Τουρκίας. Με όσους κινδύνους κι αν συνεπάγεται αυτό. Όσοι φωνασκούν κατά των συνομιλιών, εξυπηρετούν μόνο τον εαυτό τους απαλλάσσοντάς τον δήθεν από τα αισθήματα ενοχής απέναντι στην Κύπρο και αποδεικνύοντας τον πατριωτισμό του των παχιών λόγων.
Ένας τελικός μου λόγος εδώ είναι ότι η Ελλάς έδωσε ό,τι μπορούσε για την Κύπρο από τότε που αποτελεί κράτος στη σύγχρονη εποχή. Είναι πολλά αυτά που έδωσε και δεν μπορούν να καταμετρηθούν ούτε εδώ ούτε αλλού. Η μεγαλύτερη πρακτική και υλική συνεισφορά της ήταν η εκστρατεία του 1964, την οποία αισχρά ματαίωσε η τότε ηγεσία της Κύπρου.
Από την Ελλάδα θέλουμε πια κατανόηση τού αδιεξόδου μας. Τα παχιά λόγια του πατριωτισμού ας τα κρατήσουν όσοι τα χρησιμοποιούν κι ας μην έρθει ποτέ η μέρα που θα πληρωθούν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο τελεσίδικα.
Άντης Ροδίτης