Η επιστροφή στις ευρωπαϊκές αξίες μονόδρομος για μια αξιοπρεπή εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Ευρώπη των πολιτών

(του Γ. Βλαχόπουλου, Δικηγόρου, Μέλους ΔΣ της ΟΕΚ Γερμανίας)

 

Οι επικείμενες Ευρωεκλογές, ειναι φανερό, λαμβάνουν χώρα σε ένα πρωτοφανές αρνητικό, και ενδεχόμενα “αντιευρωπαϊκό” κλίμα. Στην Αγγλία πληθαίνουν οι φωνές για αποχώρηση απο την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, στην Γαλλία που αντιμετωπίζει δομικούς κραδασμούς η πτέρυγα των Σοσιαλιστών, κυριαρχούν ακραίες φωνές ολοκληρωτικών ομάδων, όπως άλλωστε και στην Ολλανδία, όπου φαίνεται να αναβιώνουν τα “στοιχειά” του νεοναζισμού ενώ τα αστικά ευρωπαϊκά κόμματα φαίνεται να μην έχουν βρεί ακόμα το “φάρμακο” να επανενεργοποιήσουν τους κουρασμένους απο την απρόσωπη και αναποτελεσματική πολιτική οπαδούς τους, που αποδείχτηκε ανήμπορη να στηρίξει τα δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην λαιμαργία των Τραπεζιτών. Την ίδια στιγμή, η Αριστερά, με ότι έχει απομείνει απο την ιδεολογία της, μαζεύει τα σπασμένα κομμάτια της αφού υιοθέτησε και αυτή στην αρχή μια “αντιευρωπαϊκή” γλώσσα , απλά σαν αντίδραση για την αντίδραση, λησμονώντας πως οι κοινωνίες αλλάζουν πιο γρήγορα από όσο οι χτεσινοί “κρυοπολεμιστές” είναι σε θέση να αντιληφθούν, και αδυνατεί να αρθρώσει λόγο ουσίας παλινδρομώντας χωρίς συγκεκριμένους και πραγματοποιήσιμους στόχους ελπίζοντας μόνο στην δυσαρέσκεια των πολιτών απο τις ολιγωρίες των υπολοίπων.

Και το ερώτημα παραμένει:  Πως μπορεί η ελληνική εκπροσώπηση να ισσοροπήσει στην ευρωπαϊκή κινούμενη άμμο και συγχρόνως να εκπροσωπήσει αξιόπρεπα τις ελληνικές θέσεις, μέσα απο τους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Τι ξεχωριστό μπορεί να φέρει η μικρή Ελλάδα στην προσπάθεια της μετάλλαξης του ευρωπαϊκού αχταρμά σε πραγματική πολιτική ένωση; Πιστεύουμε αλήθεια σαν ΄Ελληνες ότι μπορούμε να  «αλλάξουμε» την Ευρώπη του αύριο;

Σαν συνειδητά ευρωπαίος πολίτης με έντονη ελληνική συνείδηση διακατέχομαι και εγώ απο μια συνεχή αγωνία, μια αγωνία για το μέλλον αυτής της Ευρώπης, που φαίνεται να έχει ξεχάσει τις ελληνοχριστιανικές της ρίζες και παραδέρνει στα θολά νερά μιας δήθεν πολυπολιτισμικής  κοινωνίας , χωρίς ταυτότητα, έρμαιο του κάθε απάνθρωπου οικονομικού αμοραλισμού. Με βαραίνει μια δίκαιη «αγανάκτηση»  που προκαλεί η διαπίστωση, πως το ευρωπαϊκό όραμα  κινδυνεύει να σβήσει, αφού πια τείνει να εξαφανιστεί το πνεύμα αλληλεγγύης, η δημοκρατική συνείδηση, η κοινωνική ευαισθησία, η αίσθηση μιας κοινής πολιτιστικής ρίζας. Και αισθάνομαι ότι καλούμαι, όπως όλοι μας άλλωστε, να δώσουμε μια άλλη «μαρτυρία», να επανατοποθετήσουμε την ευρωπαϊκή Ιδέα σε πνευματική και συνάμα ανθρώπινη, και όχι μόνο οικονομική βάση. Χωρίς να έχω την ψευδαίσθηση , ότι οι εκπρόσωποί μας είναι σε θέση να δώσουν λύσεις σε όλο το φάσμα των προβλημάτων θέλω να πιστεύω ότι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα να αγωνιστούν για κάθε μικρή αλλαγή, που θα μας οδηγήσει πιο κοντά στον Ευρωπαίο σαν Πολίτη και Πρόσωπο, και όχι σαν μάζα και αριθμό.

 

Δεν αρκεί όμως απλά η διαπίστωση, ότι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση διέρχεται μια πρωτόγνωρη κρίση, ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αδυνατούν να την ρυθμίσουν, και ότι  οι μηχανισμοί ελέγχου αποδείχθηκαν ανήμποροι να προβλέψουν την ροή των πραγμάτων. Καλούμαστε να ερευνήσουμε τους λόγους, τα αίτια που οδήγησαν την Ευρώπη τον 21ο αιώνα σε μαρασμό. Γιατι η κρίση που μαστίζει την Ευρώπη σήμερα δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη, ούτε απρόσμενη. Ηδη από την δεκαετία του ΄70, για να μην αναφερθούμε στον Μάη του ΄68, διαφαινόταν η πορεία μιας αποπνευματοποιημένης Ευρώπης. Θαμπωμένοι από την ευμάρεια, τα καταναλωτικά αγαθά, την μετάβασή μας από το πρόσωπο στο άτομο, μη συνειδητοποιώντας την θνησιμότητα του ανεξέλεγκτου  καπιταλισμού στη Δύση  και του προγραμματισμένου ευδαιμονισμού της υλιστικής νοοτροπίας στην Ανατολή,  προσκυνώντας δηλαδή τα «χρυσά μοσχάρια» και τυφλά ακολουθώντας τις υποσχέσεις  αυτών των «ευ-δαιμονικών» συστηματοποιήσεων της ζωής, απωλέσαμε το πρόσωπό μας σαν εναργείς πολίτες. Αποτέλεσμα, η Ευρώπη μας να εξελιχθεί σε «οικονομική», αλλά όχι  «πολιτική» ΄Ενωση. Μια Ένωση όμως, που την όριζαν οι κανόνες κερδοφορίας των Τραπεζών και όχι της ευημερίας και της προόδου των πολιτών. Όλα αυτά οδήγησαν την Ευρώπη μας σε μια «πτώση», «αμαρτήσαμε», δηλαδή χάσαμε την στοχοθεσία μας. Και σήμερα γευόμαστε τους πικρούς καρπούς αυτής της εκτροπής. Γι αυτό και η εκπόνηση ενός νέου ευρωπαϊκού Συντάγματος των Αξιών που θα οδηγεί σε πολιτική Ένωση ισότιμων εταίρων είναι πλέον μονόδρομος

 

Αντιμετωπίζοντας την σημερινή κατάσταση με μοιρολατρική στάση σαν αδιέξοδο, κινδυνεύουμε να στερήσουμε την προσπάθειά μας απο την εύρεση μιας ουσιαστικής και τελέσφορης λύσης. Αντίθετα, εφόσον διαγνώσαμε την ευρωπαϊκή “εκτροπή”, οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε δυναμικά, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η Ευρώπη σαν πολιτικός, οικονομικός  και πολιτισμικός χώρος. Και όπως σε κάθε εκτροπή, μοναδική λύση είναι η επιστροφή. Η αλλαγή, η διόρθωση  πορείας. Αλλα αυτή προϋποθέτει «μεταστροφήν νοός» δηλ. νοοτροπίας. Είναι καιρός οι ευρωπαίοι πολίτες, να επιστρέψουμε στις πολιτικές, πολιτιστικές και πνευματικές ρίζες αυτής της Ευρώπης. Και αυτές δεν είναι άλλες, από το αρχαίο ελληνικό Πνεύμα  (το μέτρο του καλού, του αγαθού , της αλήθειας) ,  την ρωμαϊκή πολιτειακή παράδοση (το οργανωμένο κράτος και συστηματοποιημένο δίκαιο),  και τον Χριστιανικό Πολιτισμό ( την αγάπη και την πίστη ως υποκειμενική ψυχή).

 

Στην ευρωπαϊκή κοινότητα των πολιτών δεν έχουν θέση, δεν χωρούν αφενός οι αλαζονικές εκείνες θεωρήσεις, που οδήγησαν στο να χαρακτηρίζουν οι πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά τον ασθενέστερο Νότο σαν P.I.G.S  ( αγγλ. «γουρούνια») , σαν να μην υπήρχε άλλη φωνητική δυνατότητα της σύντμησης. Αλλά ούτε οικοδομεί αφετέρου η από την πλευρά του ευρωπαϊκού Νότου αλόγιστη εκμετάλλευση με ανειλικρινείς μεθοδεύσεις του παραγωγικού αποτελέσματος του οικονομικά αναπτυγμένου ευρωπαϊκού Βορρά. Η επιλογή μας μέσα σε πλαίσιο αμοιβαίας εμπιστοσύνης μπορεί και πρέπει να είναι μόνο μία: Η επιστροφή στον Ευρωπαίο Άνθρωπο, σαν ενεργό, ισότιμο, Ευρωπολίτη.

 

Αυτός πρέπει πιστεύω να είναι  ο γνώμονάς μας. Γι αυτό πρέπει να αγωνιστούμε, αυτά τα δικαιώματα πρέπει να διεκδικήσουμε:  Τα δικαιώματα των οικονομικά αδυνάτων, των ανέργων νέων μας,  το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στην ισότιμη ανώτερη και ανώτατη Παιδεία,  την ενίσχυση των εργαζόμενων νέων μητέρων και των παιδιών τους, την αναγνώριση της ιδιαιτερότητας, της  μοναδικότητας του ευρωπαίου συμπολίτη μας, το σεβασμό στο περιβάλλον και την «κατά φύσιν» αξιοποίησή του. Ακόμα και αν παραχωρήσαμε στην Ευρώπη μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, δεν σημαίνει ότι απεμπολήσαμε χώρους , όπως του Πολιτισμού, της Παιδείας, της εθνικής αξιοπρέπειας.  Ας σκεφτούμε μόνο πόσο λίγο έχουμε αξιοποιήσει  τη δυνατότητα για αλλαγή ευρωπαϊκού Νόμου ή Οδηγίας, όπως προβλέπει η Συνθήκη της Λισσαβόνας. Αν συγκεντρωθούν 1.000.000 υπογραφές από πολίτες διαφορετικών χωρών τότε γίνεται δημοψήφισμα πανευρωπαϊκό, ώστε να ακουσθεί αυτούσια η φωνή των πολιτών. Αν θέλουμε, και οφείλουμε να θέλουμε, να εμφορείται η νέα Ευρώπη από ένα κοινωνικό φιλελευθερισμό χωρίς τις ακρότητες του καταστρεπτικού φιλελευθερισμού μιας κατά βάση γερμανικής προτεσταντικής ηθικής και οικονομικής αντίληψης, δεν έχουμε παρά να επιστρέψουμε  στις πηγές της  παράδοσής της, το σεβασμό της ανοιχτής κοινωνίας των ελευθέρων πολιτών, όπου τα Κράτη-Μέλη συμπαρίστανται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τονώνουν την επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα, θεσπίζοντας κανόνες και θεσμούς ασφαλείας χωρίς το ίδιο το Σύστημα-Ευρώπη  να εισέρχεται στην φθοροποιό αποτελμάτωση με ίδιους επιχειρηματικούς πειραματισμούς. Λιγότερο Ευρωκράτος και περισσότερη Δημοκρατία , περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, περισσότερο ενεργητική συμμετοχή του ορθά – δηλ. πλήρως ενημερωμένου και υπεύθυνου – πολίτη στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι είναι οι πυλώνες που μπορούν να στηρίξουν την «απο-γείωση» της Πολιτικής, την «υπέρβασή» της, ώστε να γίνει εργαλείο προόδου, ευημερίας και ανάτασης των ευρωπαϊκών λαών, και όχι όργανο φίμωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και καταστροφής των ονείρων τους για μια ανθρωπινότερη Κοινωνία.

 

Και είναι καιρός να προβάλλουμε αυτή την προσήλωσή μας στις ευρωπαϊκές ρίζες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης: Θαρραλέα και αποφασιστικά  αλλά χωρίς να απολέσουμε τα αισθήματα ανοχής, σεβασμού και αλληλοκατανόησης απέναντι σε άλλους μη ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και θρησκευτικές ομάδες, να ενεργοποιήσουμε εκείνους τους μηχανισμούς και τα θεσμικά όργανα, που θα μας εξασφαλίσουν την διατήρηση των ευρωπαϊκών μας πολιτιστικών, πολιτικών και θρησκευτικών αξιών σε ένα κόσμο που μάταια αναζητάει νέα «πολυπολιτισμική» ταυτότητα, ξένη προς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

 

 

Κάτω απο αυτήν την προοπτική, εκτιμώ την συμμετοχή Ελλήνων Ευρωβουλευτών στο μελλοντικό Κοινοβούλιο σαν μια πρόσκληση και συνάμα μια πρόκληση. Και θέλω να πιστεύω ότι τις απόψεις αυτές συμμερίζονται οι περισσότεροι απο τους ΄Ελληνες υποψήφιους Ευρωβουλευτές. Κανένας μας δεν αισθάνεται, ότι είμαστε οι «παρίες» της Ευρώπης. Με τέτοια Ιστορία και Πολιτισμό, αποδεχόμαστε την πρόσκληση να είμαστε οι λαμπαδηφόροι των πανανθρώπινων αξιών που πρέπει να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη του αύριο. Εμείς δεν είμαστε άλλωστε πάντα εκείνοι, που φυλάγαμε Θερμοπύλες; Που δεν “μηδίζαμε”, δεν δίναμε “γη και ύδωρ” στους “χρυσοφόρους Μήδες” και τους σατράπηδες κάθε εποχής; Εμείς, δεν είμαστε οι Σαλαμινομάχοι και Μαραθωνομάχοι, που παλεύαμε στην Ολυμπία για ένα κλαδί ελιάς, εμείς δεν σταματήσαμε τους ‘Αβαρους και τους Πέρσες του Χοσρόη με τον Ηράκλειο και τον Σέργιο στην Βασιλεύουσα; Που είμαστε εμείς σήμερα, που “είτε με την Αρχαιότητα είτε με Ορθοδοξία” φτιάχναμε άλλους Γαλαξίες, και συλλαμβάναμε και συνθέταμε πρώτοι με τον Ισοκράτη (τον αιώνιο πρεσβευτή της ελληνικής Παιδείας, 4ος π.Χ αιώνας) ή τον άγιο Επίσκοπο Εφέσου Μάρκο τον Ευγενικό ( το πρώτο χριστιανό αντιστασιακό της Φλωρεντινής Συνόδου (1429-31) στην Ευρώπη του Καρλομάγνου) την Ιδέα της Ευρώπης σαν λίκνο της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της εναντίωσης στην όποια πολιτική και θρησκευτική – μαύρη, καφέ ή κόκκινη- Βία; Πού λουφάξαμε στις ξεραμένες δάφνες της αταβιστικής μας αυτάρκειας; Κι όμως, εμείς οι Έλληνες, και όχι άλλοι, θα έπρεπε να είμαστε οι θεματοφύλακες του Ευρωπαίου Ανθρώπου, οι μπροστάρηδες στον αγώνα για τη προστασία – και όχι για τη στείρα συντήρηση- των ριζών της Ευρώπης.

 

Αλλα είναι και πρόκληση, γιατι οι εκπρόσωποί μας θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα μηχανιστικό πνεύμα άλογου ορθολογισμού, που αντιμετωπίζει τον πολίτη σαν μονάδα παραγωγής, που τον κρίνει μόνο για την οικονομική του απόδοση, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον πολίτη-άνθρωπο, για την αξία του σαν ανεπανάληπτη προσωπικότητα . Και μόνο γι αυτό η  γηραιά και εξαθλιωμένη Ευρώπη  χρειάζεται τους ΄Ελληνες  σήμερα,  για να αναστηθεί σαν άλλος Φοίνικας από την “τέφρα” της.  Αυτή η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων, των κοινωνικά αδικημένων, των πολιτικά και οικονομικά καταδυναστευόμενων, των πολιτιστικά ισοπεδωμένων και των μορφωτικά και εκπαιδευτικά εγκλωβισμένων σε “γνόφο αγνωσίας”, στο σύννεφο της αμορφωσιάς και της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, στην οποία η στρατηγική των ισχυρών – γιατί περί Στρατηγικής πρόκειται- θέλει να κρατάει τα παιδιά της, χρειάζεται την ζωογόνα ανα-θεώρηση του τρόπου ύπαρξής της, όπως μόνο το ελληνικό πνεύμα μπορεί να της προσφέρει.

 

Δεν μας διαφεύγει βέβαια ότι στον αντίποδα αυτής της θεώρησης θα υπάρχουν σκεπτικιστές που θα μας κατηγορήσουν ότι υπερτιμάμε την σπουδαιότητα της  ελληνικής παρουσίας στο Ευρωκοινοβούλιο, που έρχεται να εκπροσωπήσει σήμερα μια Ελλάδα της «διαφθοράς και της ένδειας»,  όπου η κρατική υπόσταση και η δικαιοσύνη  έχουν υποστεί θανατηφόρα πλήγματα; |Αλήθεια”, θα ερωτηθούμε, ” τι χρειάζεται η Ευρώπη μια τέτοια Ελλάδα;”  Το ερώτημα είναι βάσιμο και απαιτεί απάντηση δια λόγου αληθείας: Πραγματικά, ο δρόμος για την Ευρώπη περνά μέσα από την δική μας αυτογνωσία:  Αν θέλουμε να λέμε, πως εμάς τους Έλληνες μας χρειάζεται η Ευρώπη για να ορθοποδήσει ξανά και να αποκτήσει οντότητα και λόγο ύπαρξης, θα πρέπει να στραφούμε μέσα μας, σαν άτομα και σαν σύνολο, και να ανακαλύψουμε την χαμένη μας ταυτότητα, να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα (όχι αυτή των ελληνόφωνων βαρβάρων ή του βαυαρικού ρομαντισμού) είναι μοναδικός “τρόπος” και όχι “τόπος” ζωής, να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ του «ελλαδισμού» μας, που μόνο την πίκρα των χαμένων πατρίδων και τη χίμαιρα της Μεγάλης Ιδέας μας χάρισε.  Σαν δείκτη σε αυτή την ανηφορική πορεία θα επρότεινα ίσως να υψώσουμε τα μάτια σε κάθε πραγματικό Έλληνα, που ζώντας έξω από την Ελλάδα, μια ζωή την κουβάλαγε σαν άσβεστη φλόγα μέσα του, σε αυτόν που αγωνίστηκε και προόδευσε στην ξενιτιά, αφού η πατρίδα του έγινε γι αυτόν “σαν μια ξένη, φορτική”, στον Έλληνα που σήκωσε στους ώμους του τόσα χρόνια, σαν Τίμιο Σταυρό και Αγκάθινο Στεφάνι , τη Δυστυχία αλλά και την Τιμή να είναι γέννημα ενός περήφανου Βράχου ριγμένου από τη Θεία Πρόνοια στο ηλιόλουστο Αιγαίο, σε ένα κόσμο, που «όλα τα θεριά ξεσηκώθηκαν να τον φάνε, αλλά αυτός επέζησε, γιατί είχε μαγιά.»  Μια τέτοια στάση, είμαι βέβαιος, θα εκτιμηθεί από κάθε σώφρονα Ευρωπαίο. Δεν υπερτιμούμε λοιπόν τις «ελληνικές» θεωρήσεις, δεν θεωρούμε όμως σε καμία περίπτωση ότι έχουμε το δικαίωμα να υποτιμήσουμε την ελληνική αξιοσύνη απέναντι στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, που δεν παύουν να έχουν και να συντηρούν ακόμα τις σκοτεινές σελίδες μιας θαμμένης στη συλλογική τους συνείδηση ξιπασιάς και βαρβαρότητας.

 

Ιδιαίτερη σημασία αποκτά στο σημείο αυτό η παρουσία Ελλήνων Υποψηφίων απο την Ομογένεια. Γιατι είναι αδιαμφισβήτητος πλέον ο ρόλος του Απόδημου Ελληνισμού στην προβολή της εικόνας  της σημερινής Ελλάδας στην Ευρώπη σήμερα. Και σε αυτό υπάρχει μια εξήγηση:  Ίσως διότι η Νοσταλγία λειτουργεί σαν φωτιά καθαρτήρια που καίει τα πάθη, τις μικρότητες και φουντώνει την αγάπη για την πατρίδα. Δεν είναι τυχαίο που κάθε σπουδαίος Απελευθερωτικός Αγώνας του ΄Εθνους, κάθε Επανάσταση στην πατρίδα μας,  ξεκίνησε από «των Ελλήνων τις Κοινότητες» . Γιατί ήταν αυτές που βίωναν την Ελλάδα σαν τρόπο ζωής και δεν εγκλωβίστηκαν στα στενά «ελλαδικά» όρια. Ας δούμε για παράδειγμα τους εθνικούς μας ποιητές. Σολωμός, Κάλβος, Σεφέρης, Καβάφης…ήταν όλοι τους γέννημα της ελληνικής Ομογένειας, παιδιά της Ελλάδας έξω από την Ελλάδα. Αυτός ο Απόδημος Ελληνισμός, η ελληνική Ομογένειαέχει ένα φοβερό , εκρηκτικό δυναμικό. Απέναντι στην σημερινή «σήψη» που κυριαρχεί στο ελλαδικό πολιτικό σκηνικό, στην οδυνηρή αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού που τυραννά τους συμπατριώτες μας, στέκεται απέναντι ορθός με το μέτωπο ψηλά ο  απανταχού της Γης Έλληνας,  ο “δεξιός” και “αριστερός”, ο “άθρησκος” και “θρησκευόμενος”,  ο ταπεινός και περήφανος, που δουλεύει εργάτης στη φάμπρικα για να σπουδάσει τα παιδιά του, πού αριστεύει σαν επιστήμονας και πρωτοπόρος ερευνητής, που ανοίγει νέους δρόμους στην Γνώση χωρίς να ξεχνάει τις “αμμουδιές του Ομήρου” τον τόπο που γεννήθηκε η Γλώσσα και η Ιστορία του, αυτός ο μοναδικός Απόδημος  Έλληνας,  ο  Χωρίς Πατρίδα αλλά και του Κόσμου Πολίτης. Είναι αυτός, που όπως το 1821, καλείται να δώσει και σήμερα την απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα: Ποιος χρειάζεται τους Έλληνες σήμερα! Και θα τη δώσει. Γιατί είναι ίσως ο μόνος, που πάνω του μπορούν να στραφούν τα μάτια του Ρήγα Φεραίου, σαν τότε που οραματιζόταν τα σκλαβωμένα Βαλκάνια σαν Ισότιμη Ένωση των Λαών που τους μάστιζε ζυγός ανελεύθερος, με ένα κοινά αποδεκτό Σύνταγμα, τη Χάρτα, που ήταν Κατάφαση και όχι ‘Αρνηση ζωής. Χρέος μας, όσων ακόμα σκέπτονται κι ελεύθερα συλλογιόνται, , είναι να επαν-ανακαλύψουμε αυτόν τον Έλληνα, που θα είναι σε θέση να ξαναπάρει τη σημαία στα ροζιασμένα απ’ τη βιοπάλη χέρια του και με αιδώ και περίσκεψη να γκρεμίσει τα τείχη της αμάθειας και της εκμετάλλευσης, να αγκαλιάσει την Ευρώπη και τους καταδυναστευόμενους λαούς της – απ τα Βαλκάνια μέχρι την Κορνουάλη- και να αποδείξει για μια ακόμα φορά, πως η Ευρώπη μας χρειάζεται περισσότερο, από όσο τη χρειαζόμαστε εμείς.

 

 

Ας ελπίσουμε οτι όλοι οι ΄Ελληνες υποψήφιοι διακατέχονται από μια και μόνη σκέψη: Την αξιόπρεπη εκπροσώπηση της Ελλάδας και την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ιδέας της αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας και της Προόδου σε μια Ευρώπη των Πολιτών της. Σαν ΄Ελληνες υποψήφιοι, άσχετα από ποια ιδεολογική γωνιά προέρχονται, έχουν την εθνική και ηθική υποχρέωση να σταθούν  ενωμένοι , ώμο με ώμο,  «σύμψυχοι, το έν φρονούντες», . ισότιμοι υπερασπιστές του ευρωπαϊκού πνεύματος. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Όλοι έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να προστατεύσουν τα εθνικά μας συμφέροντα, να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της πατρίδας μας , να αγωνισθούν για τα εθνικά μας θέματα, να διαφυλάξουν την ταυτότητά μας, τη γλώσσα μας και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Ζητήματα διαφύλαξης της ελληνικής μας κυριαρχίας, όπου αυτή διακυβεύεται, όπως και θέματα οικονομικής ανάπτυξης των παραμεθορίων περιοχών μας , αξιοποίηση του ελληνικού υπόγειου πλούτου και της ΑΟΖ  είναι αναμφισβήτητοι στόχοι κάθε διεκδίκησης μέσα από ευρωπαϊκά όργανα και διαδικασίες.  Στον αγώνα αυτό δεν μένει παρα με συντονισμένες προσπάθειες και με την επεξεργασία και επιλογή της κατάλληλης στρατηγικής να συσπειρώσουμε όλες εκείνες τις δημοκρατικές φωνές υποψηφίων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να μας συντρέξουν στα δίκαια αιτήματά μας. Ιδιαίτερη σημασία μάλιστα πρέπει να δοθεί στην συνεργασία με υποψηφίους ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές μέσα από αλλοδαπά κόμματα της χώρας που ζουν.

 

Σαν πολίτες καλούμαστε στην πιο σημαντική ίσως εκλογική αναμέτρηση από την ίδρυση της ΕΕ , να συμμετέχουμε όσο δυνατόν περισσότεροι στην εκλογική διαδικασία. Γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε καμιά ελληνική ψήφο, είναι η φωνή των Ελλήνων πολιτών, είναι η φωνή της Ελλάδας της Ελπίδας. Και ας στηρίξουμε πρόσωπα υποψηφίων καταξιωμένα, με πνευματικές αντιστάσεις, που έχουν την θέληση να δώσουν πνευματική μαρτυρία, με έργα, με πράξεις  “εν πνεύματι και αληθεία”

 

Ας ελπίσουμε ότι έτσι θα καταφέρουμε να κερδίσουμε το στοίχημα “Ευρώπη”. Πρώτοι εμείς, σαν ΄Ελληνες.