Ο Αντώνης Σαμαράς «ευτύχησε» να του δοθεί αυτή η ευκαιρία δοκιμασίας των ηγετικών του προσόντων αμέσως μετά την εκλογή του στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κρίση στην οποία βυθίζεται (με ταχύτητα κατακρημνισμού) η χώρα και που τη βρήκε να τον περιμένει, είναι μάλλον η πιο αδιέξοδη και επικίνδυνη από όσες έζησε το ελλαδικό κράτος εδώ και πολλές δεκαετίες. Μάλλον για πρώτη φορά ξεγυμνώνεται σε κοινή (διεθνή) θέα ο χαρακτήρας ανήκεστης φαυλότητας και υπανάπτυξης αυτού του κράτους, η ευτέλεια και μικρόνοια των ηγητόρων του, ο πρωτογονισμός της ιδιοτέλειας ως απόλυτη προτεραιότητα βίου σε μια χώρα που ακόμα ακκίζεται σαν κοιτίδα τάχα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Πρώτη φορά δεν υπάρχει για την Ελλάδα όχι υποστηριχτής, αλλά ούτε δανειστής έντιμος, έξω από τα κυκλώματα των τοκογλύφων. Πρώτη φορά το ελληνικό όνομα προκαλεί όχι επιφυλάξεις ή αμφισβητήσεις, αλλά καταιγισμό γενικής αγανάκησης, προπηλακισμών, αηδιασμένης οργής. Πρώτη φορά βγαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και παραδέχεται, δίχως αιδώ και λύπην, την εθελούσια παραίτησή μας από την ελεύθερη αυτοδιαχείριση και την κρατική ανεξαρτησία. Την ίδια ώρα που οι τελωνειακοί απεργούν νεκρώνοντας για μια ακόμα φορά την παραλυμένη αγορά και οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών κάνουν «κατάληψη» στο γραφείο του υπουργού τους!
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αντώνης Σαμαράς αντιδρά ώς τώρα συνετά, με σοβαρότητα και ευπρέπεια. Κρίνει τις κυβερνητικές ενέργειες κομίζοντας θετικές αντιπροτάσεις, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες επαφών με παράγοντες της παραγωγής και της αγοράς, αναζητώντας ρεαλιστικές δυνατότητες ανάσχεσης των συνεπειών της κρίσης. Δεν «λαϊκίζει», δεν περιττολογεί, εμφανίζει σεμνότητα και ήθος που το κόμμα του είχε πολλές δεκαετίες να επιδείξει – αν επέδειξε ποτέ.
Θετικά, όλα αυτά, αλλά δεν αρκούν. Χαρακτηρίζουν έναν καλό ίσως διαχειριστή, όχι έναν ηγέτη. Είναι αδύνατο να αναχαιτιστεί ο τυφώνας με τη λογική και πάλι των διορθωτικών παρεμβάσεων, των «βελτιώσεων» του εκφαυλισμένου κράτους. Για να ξαναποκτήσουμε πολιτειακή ανεξαρτησία, ελευθερία αυτοδιαχείρισης, δεν αρκούν τα βελτιωτικά μερεμέτια. Χρειάζονται τομές, αλλαγές επώδυνες, θεσμικές μεταρρυθμίσεις ριζικές.
Ο ολίγιστος πρωθυπουργός της χώρας έχει δείξει κιόλας όλα τα χαρτιά του, ολόκληρη την γκάμα των δυνατοτήτων του: Είναι ένας τυπικός Παπανδρέου, έχει τον λαϊκισμό στις βιολογικές του καταβολές, δεν θα πάρει ποτέ μέτρα που θα δυσαρεστήσουν τα στίφη των κρατικοδίαιτων ακαμάτηδων, του συνδικαλισμένου γκανγκστερισμού, των κομματικών χρυσοκάνθαρων. Μάλλον έλπιζε να έχει οικονομικά ανταλλάγματα ξεπουλώντας μέσα στον χειμώνα τα κρίσιμα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και εντείνοντας τον μεθοδικό αφελληνισμό της παιδείας, της γλώσσας, της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων – όπως μοιάζει να απαιτούν «ξένα κέντρα αποφάσεων» και όπως φάνηκε με τη στελέχωση των σχετικών υπουργείων. Αλλά «δεν του βγήκε». Τώρα τρέχει αλαλιασμένος από χώρα σε χώρα μάλλον ευελπιστώντας ότι με καλές δημόσιες σχέσεις και τα αγγλικά μητρική του γλώσσα θα ξαναβρεί δανειστές για να παρατείνεται ο ηδονικός λήθαργος (ή επιθανάτιο κώμα) της ελλαδικής κοινωνίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα αποτελούσε αντιπρόταση στον Παπανδρεϊσμό, αν άλλαζε τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού: Αν μετέφερε την αναμέτρηση από το πεδίο της έγνοιας για το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις, στο πεδίο των πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Ο ρεαλισμός της μεταφοράς θα γινόταν φανερός στη γλώσσα: Αν τολμούσε ο Σαμαράς αυτό που περιμέναμε από την πρώτη στιγμή της ανάρρησής του στην ηγεσία: Τίμια και ανυπόκριτα να ζητήσει, για λογαριασμό του κόμματός του, συγγνώμη από τον λαό, συγγνώμη για τα λάθη, τις παραλείψεις, την αβελτηρία – τα εγκλήματα που διέπραξε το κόμμα του σαν κυβέρνηση τα τελευταία πέντε χρόνια.
Και για να είναι πράξη, όχι πυροτέχνημα η αίτηση συγγνώμης, να αποσύρει ο αρχηγός από το προσκήνιο όλο τον θίασο της πεντάχρονης εγκληματικής αθλιότητας – να διαστείλει η κοινή γνώμη το κόμμα του Σαμαρά από τους αποτυχημένους, ανίκανους ή διεφθαρμένους που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στον διεθνή διασυρμό. Είναι στοιχειώδες και αυτονόητο χρέος του ηγέτη να διασώσει τους στόχους και την αξιοπιστία μιας πολιτικής παράταξης και όχι τα προνόμια ανυπόληπτων, αποδεδειγμένης ασημαντότητας ή και φαυλότητας στελεχών.
Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει τουλάχιστον να καταλαβαίνει το κυρίως πολιτικό δίλημμα που με τρόπο αδυσώπητο θέτει η τρέχουσα κρίση της χώρας: ΄Η θα ξαναστηθεί από την αρχή το ελλαδικό κράτος ή θα δεχθούμε τελεσίδικα το ιστορικό μας τέλος. Να ξαναστηθεί το κράτος, σημαίνει: Αλλα κριτήρια και άλλους στόχους για την οργάνωση του κοινού μας βίου, άλλους θεσμούς εκπαίδευσης, δημόσιας διοίκησης, συνδικαλισμού, άμυνας, άλλο εκλογικό σύστημα, άλλη οργάνωση του κοινοβουλίου, άλλες προϋποθέσεις λειτουργίας των κομμάτων. Αν ένα κόμμα εξουσίας δεν δουλέψει επίμοχθα και επιτελικά για να συγκροτήσει προτάσεις τέτοιων ριζικών αλλαγών, από πού αλλού να προκύψει ελπίδα;
Εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, φίλος προσωπικός του Οδυσσέα Ελύτη και πνευματικό έκγονο της ελληνοκεντρικής «στροφής» που μας κληροδότησε η Γενιά του ’30, ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός, μετά τον Ιωνα Δραγούμη, που να καταλαβαίνει τον ελληνισμό σαν κοσμοπολίτικη πρόταση πολιτισμού και όχι σαν βαλκανική επαρχία που πιθηκίζει συμπλεγματικά τη Δύση. Πρέπει να καταλαβαίνει ότι μόνο η καισαρική ιδεολογική διαφοροποίηση του κόμματός του από τον αχταρμά των πατριδομηδενιστών που κυβερνάει τον τόπο μετά τη μεταπολίτευση του ’74, θα μπορούσε να αναδείξει και το κόμμα του πάλι σε «παράταξη» και στο κράτος το ελλαδικό να ξαναδώσει αξιοπρέπεια.
Για να ξαναστηθεί κράτος, λειτουργικό, παραγωγικό, οικονομικά εύρωστο, πρέπει ο Ελληνας να ξαναβρεί τον αυτοσεβασμό του, τη ζωντανή συνέχεια της γλώσσας του, την ιστορική του αυτοσυνειδησία και τις ευθύνες που αυτή γεννάει. Να ξαναγεννηθεί σχολειό που να ετοιμάζει πολίτες με κριτική σκέψη, όχι ανδρείκελα των επαγγελματιών του συνδικαλισμού και των αδίστακτων καπήλων της Αριστεράς. Η έξοδος από την κρίση είναι συνάρτηση στόχων κοινωνικών και ηγετικού αναστήματος.
Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» παραμένει το πιο ρεαλιστικό εγχειρίδιο πολιτικής πρακτικής που γνώρισε ο νεότερος Ελληνισμός.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_133_28/02/2010_392423
.
7 comments
Αντωνηηηηηηηη! Ακους η καθευδεις ακομη. Η Πατριδα κινδυνευει και οχι μονο οικονομικα!
«Και με ρεύμα και με μπαταρίες».
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης, Πρόεδρος ΔΣ/Δ21
2α Μαρτίου 2010
[http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1006]
Το καθεστώς ακόμη υπνώττει κι ονειρεύεται. Η μπαταρισμένη ναυαρχίς του συγκροτήματος ανακάλυψε πετρέλαιο στην Σαουδική Αραβία και πάγο στο Βόρειο Πόλο. Άκουσον – άκουσον, ο Αντώνης, έγραψε κάποιος αητός την Κυριακή, έχει στελεχώσει την «ομάδα κρούσης» του κόμματος με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του, με φίλους με τους οποίους συνδέεται από παλιά, βετεράνους συναγωνιστές της Πολιτικής Άνοιξης και σκληροπυρηνικούς του Δικτύου 21. Αυτό βέβαια είναι μισή αλήθεια, γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι, αξιόλογοι, που απέκτησαν σημαντικό ρόλο. Η αφεντιά μου, διαπιστώνει ο «γάτος» συντάκτης, αν και είμαι υποστηρικτής του Αντώνη, δεν μετέχω. Σωστό, διότι πρώτον, είμαι απλώς ένας ταπεινός σκιώδης φίλος του Μούργου και, δεύτερον, διότι έχω πολύ βαρύ χέρι.
Ο Αντώνης αρχικά ήθελε να στελεχώσει το κόμμα με μέλη των τάσεων του Συνασπισμού, φανατικούς της ικεμπάνα, απαρηγόρητα βαφτιστήρια της Οικογένειας από τον Βάμο Αποκορώνου, Ταντζίκους οικολόγους και φανατικούς μαθητές του μεγάλου γεωπολιτικού, οικονομολόγου, φιλελεύθερου σημιτικού σοσιαλιστή, ισλαμολόγου και αναχωρητή, Ανδρέα του εκ Πειραιώς, αλλά δεν ήτο εφικτόν αριθμητικώς και τελικά αναγκάστηκε να βολευτεί με ταπεινούς σκληροπυρηνικούς πατριώτες, οι οποίοι, εκτός από τον ακραιφνή πατριωτισμό έχουν κι άλλο μειονέκτημα: τους εμπιστεύεται!
Η εφημερίς της «κυβερνήσεως», το καθεστώς εν γένει, αγαπάει τους μαλακοπυρηνικούς, τους εύπλαστους και προσαρμόσιμους, τα βολικά κι εξαρτημένα πουλαίν, τζάνκια της δημοσιότητας και θαμώνες των προθαλάμων.
Η κλεπτοκρατία, αδέρφια, το κλονισμένο και μαδημένο καθεστώς των τζαμπατζήδων μαικήνων, των προμηθευτών και μπετατζήδων εκδοτών, καναλαρχών και μπιζιμπόντηδων, δεν το βάζει εύκολα κάτω. Ακούστε αίσχος: ο Πρόεδρος της Ν.Δ. αντί να έχει δίπλα του λούληδες, αμπιγιέζ, διαφημιστές απορρυπαντικών κι οδοντόκρεμας, αντί να έχει πίσω από την καρέκλα του μπάστακες συνδέσμους με τους νταβαντζήδες, αντί να ‘χει μέντιουμ να καλεί, π.χ, το πνεύμα του Παπασπύρου, του «παλάντζα», για καθοδήγηση (ο νοών, νοείτω), έχει κοντά του τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, τον Διονύση Καραχάλιο, τον Γιώργο Μουρούτη, τον Θόδωρο Βάρδα, τον Δημήτρη Σταμάτη, τον Άκη Γεροντόπουλο, τον Κώστα Μαρκόπουλο κ.α.
Με αυτούς, λέει η «Πράβντα» του καθεστώτος, η Ν.Δ, γέρνει «δεξιά». Βέβαια, ενώ με τον δεύτερο «αστραχάν» (μετά τον Βαγγέλη), που υποστήριξαν, ματαίως, θα φοράγαμε ήδη μαύρο μπερέ με κόκκινο αστέρι και θα ‘χαμε βγει στο βουνό. Ε, έστω στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι, τραγουδώντας κάποιο θούριο της Πέγκυς Ζήνα, που τόσο αρέσει και στο Δανίκα.
Πως οι οπαδοί της κοινωνικής ανθρωποφαγίας και του ραγιαδισμού αυτοπροσδιορίζονται αριστερότερα των πατριωτών με κοινωνική συνείδηση κι ευαισθησία, είναι ένα μέγα πολιτικό μυστήριο που δεν μου το ‘λυσε ούτε ο Richar ο Εξωμερίτης με τις βαριές αναλύσεις του.
Λοιπόν, αδέρφια, εγώ θα σας πω τι τους ενοχλεί: τους καίει και τους τσούζει, όχι μόνο που ο Αντώνης πήρε με το σπαθί του τη νίκη, τους πονάει που ΔΕΝ τον ελέγχουν και που ΔΕΝ ελέγχουν και κανέναν από τους συνεργάτες του.
Θα θέλανε πολύ μια Νέα Δημοκρατία που θα ήταν μια χαλαρή συνομοσπονδία από ομάδες συμφερόντων γύρω από έναν Πρόεδρο οσποδάρο της διαπλοκής, που θα ‘χε κάνει τα αλισβερίσια του εξ αρχής με τους νταβαντζήδες και τις ποικιλώνυμες πρεσβείες.
Θα θέλανε πολύ Πρόεδρο τροχονόμο των συμφερόντων τους, χωρίς ιδεολογία, μόνο με πλαστικά χαμόγελα και δημοσιοσχεσίτικες ρεβεράντζες. Άντε, πείτε μου, γιατί πολύ το ζαλίσαμε το πράμα. Διαβάζετε, π.χ., τι γράφει ο Χρύσανθος, ο Χρύσανθος που χρόνια δούλευε σε τρεις δουλειές για να ζήσει κι έμεινε, όπως κάναμε κι άλλοι, πιστός στον Αντώνη, όχι απλώς λόγω φιλίας αλλά λόγω ταυτότητας απόψεων και ιδεών. Ο λόγος του έρχεται βαθιά από την Ιστορία και πάει ολόϊσια στο μέλλον. Έχει ραχοκοκκαλιά, νευρικό ιστό, είναι ρωμαλέος, πατριωτικός και αληθινά προοδευτικός. Τι υπάρχει απέναντι; Ποιος είναι ο «άλλος λόγος», η άλλη «ιδεολογία»; Τίποτα. Μηδέν. Τρίχες με ετικέτα τον «νεοφιλελευθερισμό». Μια νερόβραστη εθνομηδενιστική σούπα. Κάτι σαν συνασπισμός της ημιδεξιάς. Μια αποτυχημένη, στην οικονομία, συνταγή εξ εσπερίας μπολιασμένη με ολίγο ραγιάδικο ενδοτισμό. Είναι η διασταύρωση της Θάτσερ με τον Χατζηαβάτη. Άπατρις και δουλόφρων κοινωνικός δαρβινισμός. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Δεν πήραμε.
Καλά τους γράφετε, αυτούς που σας πονάνε. Είναι αυτοί κι άλλοι πολλοί. Και δεν ελέγχετε κανέναν, ρε! Τι να καταλάβετε από φιλία, συντροφικότητα, ταύτιση ιδεών και ανιδιοτελή συστράτευση; Πώς να ξεχωρίσετε τους εθελοντές από τους «μισθοφόρους»; Τα αφεντικά σας είναι πολιτικοί «μπινέδες», το σηκώνουν το σακάκι. Όπως λένε κι οι Σέρβοι: αυτοί δουλεύουν και με ρεύμα και με μπαταρίες. Τους εκνευρίζει η ίσια περπατησιά. Τους τη δίνει όταν κάποιοι δεν είναι σαν τα μούτρα τους.
Να σας πω και κάτι ακόμη; Οι Σέρβοι, λένε και κάτι άλλο: πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει λεφτά, πλούσιος είναι αυτός που έχει φίλους. Ε, λοιπόν, από αυτή την άποψη ο Αντώνης είναι μεγιστάνας!
«Και με ρεύμα και με μπαταρίες».
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Το καθεστώς ακόμη υπνώττει κι ονειρεύεται. Η μπαταρισμένη ναυαρχίς του συγκροτήματος ανακάλυψε πετρέλαιο στην Σαουδική Αραβία και πάγο στο Βόρειο Πόλο. Άκουσον – άκουσον, ο Αντώνης, έγραψε κάποιος αητός την Κυριακή, έχει στελεχώσει την «ομάδα κρούσης» του κόμματος με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του, με φίλους με τους οποίους συνδέεται από παλιά, βετεράνους συναγωνιστές της Πολιτικής Άνοιξης και σκληροπυρηνικούς του Δικτύου 21. Αυτό βέβαια είναι μισή αλήθεια, γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι, αξιόλογοι, που απέκτησαν σημαντικό ρόλο. Η αφεντιά μου, διαπιστώνει ο «γάτος» συντάκτης, αν και είμαι υποστηρικτής του Αντώνη, δεν μετέχω. Σωστό, διότι πρώτον, είμαι απλώς ένας ταπεινός σκιώδης φίλος του Μούργου και, δεύτερον, διότι έχω πολύ βαρύ χέρι.
Ο Αντώνης αρχικά ήθελε να στελεχώσει το κόμμα με μέλη των τάσεων του Συνασπισμού, φανατικούς της ικεμπάνα, απαρηγόρητα βαφτιστήρια της Οικογένειας από τον Βάμο Αποκορώνου, Ταντζίκους οικολόγους και φανατικούς μαθητές του μεγάλου γεωπολιτικού, οικονομολόγου, φιλελεύθερου σημιτικού σοσιαλιστή, ισλαμολόγου και αναχωρητή, Ανδρέα του εκ Πειραιώς, αλλά δεν ήτο εφικτόν αριθμητικώς και τελικά αναγκάστηκε να βολευτεί με ταπεινούς σκληροπυρηνικούς πατριώτες, οι οποίοι, εκτός από τον ακραιφνή πατριωτισμό έχουν κι άλλο μειονέκτημα: τους εμπιστεύεται!
Η εφημερίς της «κυβερνήσεως», το καθεστώς εν γένει, αγαπάει τους μαλακοπυρηνικούς, τους εύπλαστους και προσαρμόσιμους, τα βολικά κι εξαρτημένα πουλαίν, τζάνκια της δημοσιότητας και θαμώνες των προθαλάμων.
Η κλεπτοκρατία, αδέρφια, το κλονισμένο και μαδημένο καθεστώς των τζαμπατζήδων μαικήνων, των προμηθευτών και μπετατζήδων εκδοτών, καναλαρχών και μπιζιμπόντηδων, δεν το βάζει εύκολα κάτω. Ακούστε αίσχος: ο Πρόεδρος της Ν.Δ. αντί να έχει δίπλα του λούληδες, αμπιγιέζ, διαφημιστές απορρυπαντικών κι οδοντόκρεμας, αντί να έχει πίσω από την καρέκλα του μπάστακες συνδέσμους με τους νταβαντζήδες, αντί να ‘χει μέντιουμ να καλεί, π.χ, το πνεύμα του Παπασπύρου, του «παλάντζα», για καθοδήγηση (ο νοών, νοείτω), έχει κοντά του τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, τον Διονύση Καραχάλιο, τον Γιώργο Μουρούτη, τον Θόδωρο Βάρδα, τον Δημήτρη Σταμάτη, τον Άκη Γεροντόπουλο, τον Κώστα Μαρκόπουλο κ.α.
Με αυτούς, λέει η «Πράβντα» του καθεστώτος, η Ν.Δ, γέρνει «δεξιά». Βέβαια, ενώ με τον δεύτερο «αστραχάν» (μετά τον Βαγγέλη), που υποστήριξαν, ματαίως, θα φοράγαμε ήδη μαύρο μπερέ με κόκκινο αστέρι και θα ‘χαμε βγει στο βουνό. Ε, έστω στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι, τραγουδώντας κάποιο θούριο της Πέγκυς Ζήνα, που τόσο αρέσει και στο Δανίκα.
Πως οι οπαδοί της κοινωνικής ανθρωποφαγίας και του ραγιαδισμού αυτοπροσδιορίζονται αριστερότερα των πατριωτών με κοινωνική συνείδηση κι ευαισθησία, είναι ένα μέγα πολιτικό μυστήριο που δεν μου το ‘λυσε ούτε ο Richar ο Εξωμερίτης με τις βαριές αναλύσεις του.
Λοιπόν, αδέρφια, εγώ θα σας πω τι τους ενοχλεί: τους καίει και τους τσούζει, όχι μόνο που ο Αντώνης πήρε με το σπαθί του τη νίκη, τους πονάει που ΔΕΝ τον ελέγχουν και που ΔΕΝ ελέγχουν και κανέναν από τους συνεργάτες του.
Θα θέλανε πολύ μια Νέα Δημοκρατία που θα ήταν μια χαλαρή συνομοσπονδία από ομάδες συμφερόντων γύρω από έναν Πρόεδρο οσποδάρο της διαπλοκής, που θα ‘χε κάνει τα αλισβερίσια του εξ αρχής με τους νταβαντζήδες και τις ποικιλώνυμες πρεσβείες.
Θα θέλανε πολύ Πρόεδρο τροχονόμο των συμφερόντων τους, χωρίς ιδεολογία, μόνο με πλαστικά χαμόγελα και δημοσιοσχεσίτικες ρεβεράντζες. Άντε, πείτε μου, γιατί πολύ το ζαλίσαμε το πράμα. Διαβάζετε, π.χ., τι γράφει ο Χρύσανθος, ο Χρύσανθος που χρόνια δούλευε σε τρεις δουλειές για να ζήσει κι έμεινε, όπως κάναμε κι άλλοι, πιστός στον Αντώνη, όχι απλώς λόγω φιλίας αλλά λόγω ταυτότητας απόψεων και ιδεών. Ο λόγος του έρχεται βαθιά από την Ιστορία και πάει ολόϊσια στο μέλλον. Έχει ραχοκοκκαλιά, νευρικό ιστό, είναι ρωμαλέος, πατριωτικός και αληθινά προοδευτικός. Τι υπάρχει απέναντι; Ποιος είναι ο «άλλος λόγος», η άλλη «ιδεολογία»; Τίποτα. Μηδέν. Τρίχες με ετικέτα τον «νεοφιλελευθερισμό». Μια νερόβραστη εθνομηδενιστική σούπα. Κάτι σαν συνασπισμός της ημιδεξιάς. Μια αποτυχημένη, στην οικονομία, συνταγή εξ εσπερίας μπολιασμένη με ολίγο ραγιάδικο ενδοτισμό. Είναι η διασταύρωση της Θάτσερ με τον Χατζηαβάτη. Άπατρις και δουλόφρων κοινωνικός δαρβινισμός. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Δεν πήραμε.
Καλά τους γράφετε, αυτούς που σας πονάνε. Είναι αυτοί κι άλλοι πολλοί. Και δεν ελέγχετε κανέναν, ρε! Τι να καταλάβετε από φιλία, συντροφικότητα, ταύτιση ιδεών και ανιδιοτελή συστράτευση; Πώς να ξεχωρίσετε τους εθελοντές από τους «μισθοφόρους»; Τα αφεντικά σας είναι πολιτικοί «μπινέδες», το σηκώνουν το σακάκι. Όπως λένε κι οι Σέρβοι: αυτοί δουλεύουν και με ρεύμα και με μπαταρίες. Τους εκνευρίζει η ίσια περπατησιά. Τους τη δίνει όταν κάποιοι δεν είναι σαν τα μούτρα τους.
Να σας πω και κάτι ακόμη; Οι Σέρβοι, λένε και κάτι άλλο: πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει λεφτά, πλούσιος είναι αυτός που έχει φίλους. Ε, λοιπόν, από αυτή την άποψη ο Αντώνης είναι μεγιστάνας!
Ο κ. Γιανναράς χτύπησε καί πάλι κέντρο. Άλλωστε ο Καραμανλής κέρδισε τίς προηγούμενες εκλογές μέ τήν υπόσχεση της επανιδρύσεως του κράτους. Άν είναι όπως τά λές αγαπητέ μου κ. Κρανιδιώτη εγώ στρατεύομαι τώρα. (Κατά τό: Άν είσαι όπως δείχνεις εγώ σκοτώνομαι) Άλλα έχω μιάν απορία. Άλλο Σαμαράς καί άλλο ΝΔ. Πώς γίνεται νά στρατευτεί κανείς στό πλευρό αυτού του ανθρώπου χωρίς νά μπερδευτεί μέσα στό παχύρευστο στρώμα των βολεμμένων κομματανθρώπων της ΝΔ; Αυτό τό σπίτι κατοικείται χρόνια τώρα από μυριάδες ιδιοτελείς και ελάχιστους πατριώτες. Έτσι δέν είναι;
Ανώνυμε, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν ο στενός πυρήνας είναι ενωμένος , δυνατός και με κόκκινες γραμμές στην πολιτική του, τότε όλοι αυτοί οι κάνθαροι, στέκονται απλώς υπάρχουν. Δεν έχουν την δυνατότητα επηρεασμού της πολιτικής γραμμής.
Χρήστος
Όπως ο Σαμαράς προσέγγισε τον Ελύτη το 1992 για να τον συμβουλευτεί για το Μακεδονικό και έκτοτε έγιναν καλοί φίλοι και επικοινωνούσαν τακτικά, έτσι σήμερα ο Σαμαράς πρέπει να προσεγγίσει τον Γιανναρά για να τον συμβουλευτεί.
Κ.Γιανναρά,
Ωραία αυτά που μας λέτε και σωστά. Θα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα όμως πως οι ηγέτες αναδεικνύονται μέσα από πόλεμο ή αμέσως μετά από αυτόν. Η ιστορία φωνάζει “Πόλεμος πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους” (Ηράκλειτος). Ο ηγέτης πρέπει να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Ποίος λοιπόν από αυτούς είναι ελεύθερος (ας μην κοροϊδευόμαστε). Είναι όλοι τους φερέφωνα.
Ο “ελεύθερος” θα φανεί μόνο μέσα στην μάχη, μόνο όταν θα βάλει μπροστά το κοινό συμφέρον από τον εαυτό του. Τότε θα γίνει ηγέτης και μόνο τότε θα τον ακολουθήσει ο λαός. Αγνά αισθήματα και απόλυτη αγάπη.
Γνωρίζετε πολύ καλά κ.Γιανναρά πώς οι λίγοι κάνουν την διαφορά. Αυτοί λοιπόν δεν είναι οι λίγοι, είναι οι πολλοί, γιατί πολύ απλά πίσω τους κρύβονται άλλοι που τους κατευθύνουν.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για ηγέτες σε περίοδο ειρήνης. Σε αυτούς που μπορούμε, τουλάχιστον εμείς ο λαός, να ελπίζουμε είναι “ΕΣΕΙΣ”. Ναι κύριε Γιανναρά, εσείς και οι ομοϊδεάτες σας. Γνωρίζετε πολύ καλά για ποιους λέω. Σε εσάς ελπίζουμε γιατί εσείς δεν είστε πολιτικοί αλλά ΔΑΣΚΑΛΟΙ. Γνωρίζετε επίσης και ποιοι από εσάς (τους πανεπιστημιακούς κυρίως) βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία και διόλου πατριωτικά αισθήματα τρέφουν γι’ αυτό το λαό.
Και έρχεται λοιπόν η ερώτηση: Αφού γνωρίζεστε, γιατί δεν συντάσσεστε πιο ενεργά; Τα άρθρα και οι αναλύσεις είναι καλά· αλλά αφού μπορείτε για περισσότερα (και ξέρετε ότι μπορείτε) γιατί δεν βγαίνετε οργανωμένα να ζητήσετε από τον λαό να συστρατευθεί μαζί σας;
Φιλικά
Υ.Γ
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Η οικονομική κρίση είναι απλά ένα προμήνυμα. “Si vis pacem para bellum”
Eτσι. Όλοι μαζί, με Μαρκόπουλο-Αβραμόπουλο-Πανάρα και Φωτεινούλα (χρόνια της πολλά κατά τα άλλα, αν το έχει προσέξει ότι είναι της Σαμαρίτιδος σήμερα γιατί δεν την έχω να πολυ-κοιτάει και τα εκκλησιαστικά ημερολόγια), υπό τη σκέπη του 60άρη αρχηγού, για τη νέα Ελλάδα. Γιούρια