Γιατί ο πάπας επισκέφθηκε τη Λέσβο;

του Βασιλείου Μακρυπούλια*

Ο Κόδρος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κόδρου οι Δωριείς στην Πελοπόννησο περνούσαν μία εποχή ξηρασίας και προσπαθώντας να εύρουν διέξοδο αποφάσισαν να καταλάβουν την ευημερούσα Αττική. Μία ισχυρή δωρική δύναμη υπό την αρχηγία του Αλήτη από την Κόρινθο και του Αλθαιμένη από το Άργος εισέβαλε στην Αττική. Πρίν εκστρατεύσουν είχαν ζητήσει χρησμό από το μαντείο των Δελφών το οποίο τους είχε προφητεύσει ότι θα καταλάμβαναν την Αθήνα αρκεί να μην σκότωναν το βασιλέα της. Θα πρέπει από αυτή την ιστορία κατά Πλατωνικό, ιδεατό εάν θέλουμε να δώσουμε έμφαση τρόπο, να απομονώσουμε την ιδέα της ισχύος του βασιλέως. Ο ένας μπορεί να κρίνει την τύχη των πολλών, ο βασιλέας έχει τη δύναμη να εκφράσει ιδέες και αξίες, να εκπληρώσει χρησμούς, να κρίνει και να επηρεάσει καταστάσεις. Με την απλή του  παρουσία και μόνο. Η οποία μπορεί να επισημοποιήσει μία μεγάλη νίκη ή μία μεγάλη ήττα. Είναι η ιδέα του ανωτέρου που κρύβεται πίσω από τον εκάστοτε πολιτικό ή θρησκευτικό άρχοντα, η ιδέα ότι αυτός εκπροσωπεί κάτι που οι άνθρωποι έχουν συμφωνήσει όλοι να σέβονται, άρα αυτός μπορεί να επιβάλει καταστάσεις και νέα ήθη και έθιμα. Ο Κόδρος απλά με τη φυσική του παρουσία έστω μεταμφιεσμένος σε ξυλουργό καθόρισε την τύχη δύο αντιπάλων μερών.

Από αυτή τη διήγηση ,τηρουμένων όλων των αναλογιών, ας επιχειρήσουμε μία αναλογική διερεύνηση των πραγματικών αιτίων και σκοπών της επίσκεψης του πάπα στη Λέσβο.Ο ηγέτης της αίρεσης των ρωμαιοκαθολικών(η φράση είναι επίσημος δογματική έκφρασις) έπρεπε να επισημοποιήσει μία συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση η οποία άνωθεν επιβάλλεται στην Ελλάδα σε σχέση με τους «παρατύπους μετανάστες». Ο πάπας σαν επίγειος και «αλάθητος» βασιλέας, ντυμένος ταπεινότητα ήλθε στη Λέσβο και ικανοποίησε την προφητεία. Εάν κάποιος ηγέτης θρησκείας έλθει τότε αυτοχρήμα όλοι  οι παράτυποι μετανάστες νομιμοποιούνται στα μάτια και στα γραφεία των εξουσιαστών αυτού του κόσμου και του αφελούς ακροατηρίου τους. Τώρα ο δρόμος είναι ανοικτός ώστε να μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να δουλέψουν ,να φέρουν το νέο κόσμο της νέας τάξης και των αφανών αδιστάκτων εξουσιαστών που θέλουν ένα κόσμο όχι βασισμένο επάνω στην πλατωνική ευταξία αλλά στη σύγχρονη αριστερή θολοκουλτουριάρικη αταξία.

Το γεγονός ότι αυτή η επίσκεψη αντιβαίνει  σε μία ντουζίνα αποστολικών και όχι μόνο κανόνων (65^ος,45^ος,10^ος) οι οποίοι ρητά απαγορεύουν κάθε μορφή συνύπαρξης αιρετικών και κακοδόξων με ορθοδόξους είναι γεγονός αναντίρρητο και μόνο αναλφάβητοι περί τη θεολογία θα μπορούσαν να το αμφισβητήσουν. Διότι για την ορθόδοξη παράδοση ο πάπας είναι κακόδοξος και αιρετικός. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός μας άφησε την πιο χαρακτηριστική ίσως φράση που αφορά το «ποντίφηκα». «Τον πάπα να καταράσθε αδελφοί διότι αυτός θα είναι η αιτία καταστροφής του τόπου μας». Η προφητεία δεν συγκεκριμενοποιεί τον τόπο όμως σαφέστατα η ιεραποστολική δράση του Κοσμά εκτυλίχθηκε στην Ελλάδα άρα συζητούμε για τον Ελληνικό χώρο. Γιατί άραγε ο πατροκοσμάς θεωρεί ότι ο πάπας θα καταστρέψει την Ελλάδα; Στην Η΄ διδαχή του ο εθνομάρτυρας γίνεται ακόμη πιο συγκεκριμένος: «Ο Αντίχριστος είναι ο ένας και είναι ο πάπας αλλά και ο έτερος είναι στο κεφάλι μας χωρίς να είπω το όνομά του τον καταλαβαίνουμε όλοι ποιος είναι…». Ο Άγιος αποκαλεί αντίχριστο τον πάπα αλλά και τον έτερο ιδρυτή του μουσουλμανισμού, το Μωάμεθ. Πρίν να δούμε το γιατί ο Κοσμάς ο Αιτωλός αναφωνεί τον πάπα Αντίχριστο ,θα πρέπει να ρωτήσουμε κάτι το πολύ απλό. Όλα όσα ισχυρίζεται ο Κοσμάς ο Αιτωλός για τον πάπα τα ξέρουν οι ταγοί της ορθοδοξίας οι οποίοι συνευρέθησαν και συμπροσυχήθηκαν με τον πάπα. Δηλαδή αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Είτε ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός είχε άδικο και πλέον δεν συντρέχουν οι λόγοι που χαρακτήρισαν τον πάπα Αντίχριστο. Είτε ότι οι σημερινοί ιεράρχες κάνουν του κεφαλιού τους οπότε θα πρέπει να υπομείνουν τα πειθαρχικά συμβούλια της δρώσας εκκλησίας –η οποία βέβαια ποιεί την νήσσαν. Σε κάθε περίπτωση αν και ενημερωνόμαστε θεολογικά δεν γνωρίζουμε να έχουν εκπνεύσει οι λόγοι που ανάγκασαν και τον Πατροκοσμά και πολλούς άλλους να χαρακτηρίσουν τον πάπα ως Αντίχριστο. Άρα σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη του πάπα στη Λέσβο ήταν επίσκεψη προσώπων που καμία σχέση δεν έχουν με την ορθοδοξία, επίσης όσοι από τους δήθεν «ορθοδόξους» παρευρέθησαν καμία σχέση δεν έχουν με την ορθοδοξία διότι έχουν διαρρήξει τις σχέσεις με το ορθόδοξο παραδοσιακό φρόνημα άρα έχουν θέσει εαυτόν εκτός εκκλησίας. Άρα στη Λέσβο ήλθαν άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με τη θρησκεία, αλλά πολλές σχέσεις έχουν με τη σύγχρονη αφανή πολιτική εξουσία του κόσμου και τις νέες γεωπολιτικές και εσχατολογικές ισορροπίες που επιβάλλονται (και διά των παρατύπων μεταναστών).

Ας δούμε σε κάθε περίπτωση τους λόγους που ανάγκασαν τον Πατροκοσμά να ονομάσει τον πάπα (όχι ως συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά ως διαρκή έννοια και παρουσία) αντίχριστο. Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς  επιστολή του  σχεδόν ταυτίζει το καθεστώς  της ανομίας του παρόντος κόσμου με το πρόσωπο του Αντιχρίστου. Άρα ο Αντίχριστος θα είναι ο υιός της ανομίας αυτός που θα επιβάλλει την ανομία  και ως τρόπο σκέψης αλλά κυρίως ως τρόπο πράξης. Ο πάπας με διαφόρους τρόπους έχει επιβάλει την ανομία και ως τρόπο σκέψης αλλά και πράξης. Ας θυμηθούμε το πρωτείο , το αλάθητο, το φιλιόκβε και όχι μόνο. Ας θυμηθούμε και μόνο τις ανακοινώσεις των βατικανών συνόδων οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρουν: «Ο Πάπας …είναι ανθρώπινος θεός…η δε εξουσία του είναι απεριόριστος…η οποία εκτείνεται στα ουράνια και στα γήινα και στα καταχθόνια». Καταλαβαίνουμε ότι αυτή η εξουσία του πάπα -η οποία από όσο γνωρίζουμε δεν έχει ανασταλεί από κάποια  ανακοίνωση κάποιας παπικής συνόδου του Βατικανού-επιστρατεύθηκε από συγχρόνους εξουσιαστές προκειμένου να επισημοποιηθεί ό,τι το παράτυπο έχει πλέον επιβληθεί στον κόσμο. Εάν ζούσε ο Κοσμάς ο Αιτωλός απλά θα έλεγε ότι εκλήθη κάποιος που για τους ορθοδόξους(τους πραγματικούς ορθοδόξους) είναι άνομος προκειμένου  να επισημοποιήσει ανομίες.

Η  πνευματική  και όχι μόνο , δύναμη της εκκλησίας είναι γνωστή. Ο γνωστός διάλογος του Ιησού με τους φαρισαίους προσπαθεί να θέσει μία ευταξία ανάμεσα   στην πραγματική εκκλησία του Χριστού -ως επουρανίου οικοδομήματος– και στην ανθρώπινη πολιτεία των ανθρώπων –η οποία απλά προσπαθεί να επιτύχει την ευδαιμονία και την επίγεια ευημερία ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Ο Ιησούς λοιπόν αναφέρει ότι θα πρέπει να αποδίδουμε τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Με βάση αυτή τη διατύπωση δεν θα  έπρεπε οι εκκλησιαστικοί  άρχοντες να κάνουν πολιτική και να παρασύρουν τους ανθρώπους στα πονηρά σχέδια των κυβερνώντων Καισάρων. Ο πάπας σε κάθε περίπτωση ως χριστιανός θα έπρεπε να αποδώσει τα του Θεού τω Θεώ. Να αρχίσει τη φιλάνθρωπη και θεάρεστη αποστολή του ζητώντας συγγνώμη για τον παποκαισαρισμό που στοίχισε τόσες ζωές και ανθρώπινες καταστροφές. Για την ιερά εξέταση η  οποία θεσπίσθηκε όχι τυχαία αλλά μέσα από μία κανονικότατη παπική σύνοδο (Τριδέντο) και ευθύνεται για το θάνατο και τον εξευτελισμό απείρων συνανθρώπων μας. Για τις 95 θέσεις του Λουθήρου οι οποίες απεκάλυψαν όλο το σαθρό οικοδόμημα του παπισμού σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην ομιλούμε για θρησκευτικό και δή χριστιανικό δόγμα αλλά για επίγεια πολιτική δύναμη όργανο σε χέρια εξουσιαστών οι οποίοι και σήμερα τους χρησιμοποιούν (τους παπικούς) για τους σκοπούς τους. Για τα ανθελληνικά εγκλήματα της ουνίας η οποία κάτω από το δούρειο ίππο της συναίνεσης προωθεί την παγκόσμιο επικυριαρχία του πάπα. Για τα εγκλήματα της ουνίας στην Τσεχοσλοβακία, στη Σερβία (οι ουνίτες στη Σερβία ονομάσθηκαν ούστασι και προέβησαν σε ανομολόγητα εγκλήματα κατά των ορθοδόξων.) Το ερώτημα είναι σαφές: άλλαξε σε 70 χρόνια ο πάπας και ο παπισμός και αγκάλιασε ορθοδόξους και αλλοδόξους μουσουλμάνους; Μα πώς είναι δυνατόν ένα δόγμα να παραμένει απάνθρωπο και εγκληματικό για κάθε τι το διαφορετικό(όπως ο παπισμός παρέμεινε απέναντι σε κάθε τι το άλλο) για αιώνες και να υποκρίνεται ότι άλλαξε τα τελευταία 70 χρόνια. Είναι σαφές ότι οι οδηγίες που φεύγουν από το βατικανό έχουν να κάνουν πλέον  με εξουσιαστικά σχέδια στους εσχατολογικούς καιρούς που ζούμε, ο παπισμός πλέον αποκαλύπτεται ως όργανο και σύμμαχος και διεκπεραιωτής όλων των σχεδίων αυτών που θέλουν άλογη ένωση του κόσμου, ανθρώπους μάζα χωρίς κανένα προσδιορισμό διαφορετικότητος.

Όπως ήδη αναφέραμε η πνευματική και όχι μόνο δύναμη της εκκλησίας μαρτυρείται από πολλά ιστορικά γεγονότα. Ας θυμηθούμε τη θεωρία του πανσλαβισμού, το ρόλο της παπικής εκκλησίας σε αυτό το ιστορικό γεγονός ώστε αναλογικά να θεωρήσουμε το ρόλο της ίδιας εκκλησίας στο ιστορικό γεγονός της παγκοσμιοποίησης που συντελείται στις ημέρες μας. Κατά τις δεκαετίες λοιπόν του 1830-40 ρώσοι επιστήμονες άρχισαν να διατυπώνουν μία σειρά από θεωρίες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από σκληρό εθνικιστικό λόγο γνωστές ως θεωρία του πανσλαβισμού (σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να διακρίνουμε το συγκεκριμένο ρόλο της εκκλησίας (επί τω προκειμένω στην περίπτωσή μας εδώ της παπικής εκκλησίας)σε κάθε πολιτειακή και γεωπολιτική αλλαγή  που επισυμβαίνει σε ποικίλες όσες περιοχές. Αυτό συμβαίνει διότι η εκκλησία έχει λόγο στη ζωή των πιστών είτε πρόκειται για την επίγεια είτε για την ουράνια ζωή τους διότι ως θείος οργανισμός μεσιτεύει ανάμεσα σε αυτούς και σε ό,τι πιο ιερό έχουν οι άνθρωποι, το θεό). Στόχος ήταν η ενότητα και η εξύψωση των σλαβικών λαών  που εξαπλώνονταν στο μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Ευρώπης με προεξάρχοντες τους Ρώσους. Έκτοτε η Ρωσία επεδίωξε με ιδιαίτερο ζήλο την εθνική αφύπνιση των νοτίων σλαβικών φυλών και ιδιαίτερα της Βουλγαρίας. Ποιός ήταν ο μεγάλος μεσάζων προκειμένου να επιτευχθεί ο νέος γεωπολιτικός σχεδιασμός; Μα φυσικά η εκκλησία. Η εκκλησία η οποία επειδή συνδέει τον άνθρωπο με το ανώτερο, του ελέγχει το νού και τον πείθει για ό,τι το νέο για ό,τι το καινοτόμο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο λοιπόν ιδρύθηκε η βουλγαρική εξαρχία και με φιρμάνι μάλιστα του 1870 αναγνωρίσθηκε η αυτοκέφαλος βουλγαρική εκκλησία με επικεφαλής έξαρχο. Ο άκρατος εθνοφυλετισμός της βουλγαρικής εξαρχίας καθόρισε σε απόλυτο σχεδόν βαθμό την ταύτιση του πολιτικοθρησκευτικού  αυτού φορέα, του εξαρχάτου, με τη Βουλγαρία και τις επιδιώξεις της. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ή ίδρυση της βουλγαρικής εκκλησίας αποτελεί την απαρχή του λεγομένου μακεδονικού ζητήματος το οποίο θα λάβει τις επόμενες δεκαετίες τις γνωστές διαστάσεις.

Κατά παρόμοιο τρόπο, όπως η βουλγαρική εκκλησία έπαιξε το γνωστό της ρόλο στο κίνημα του πανσλαβισμού -στο τόσο ανθελληνικό αυτό κίνημα- παρόμοια και ο πάπας εξυπηρέτησε την υπόθεση της άλογης και χωρίς πνευματικά και πολιτιστικά κριτήρια παγκοσμιοποίησης η οποία λαμβάνει σάρκα και οστά στις ημέρες μας. Ο τρόπος είναι απλός. Η εκκλησία μεταφέρει το μήνυμα του αλαθήτου και παντοδυνάμου θεού. Ο πάπας επί της γής είναι ο αλάθητος και παντοδύναμος εκπρόσωπός του. Αφ΄ής στιγμής λοιπόν ο ποντίφηκας δεν υπολογίζει τον αλλόδοξο, το μουσουλμάνο, δεν θέλει να τον μυήσει στο ψυχοσωτήριο μήνυμα του χριστιανισμού ,αυτό σημαίνει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι κριτήριο του πολιτισμού αυτού του κόσμου που τώρα δημιουργείται από τους κρυφούς εξουσιαστές. Τό κριτήριο του παγκοσμίου κόσμου που χτίζεται είναι απλά η άλογη και στείρα συναισθηματική εκτίμηση των ανθρωπίνων αναγκών. Εάν κάποτε έθνη και κράτη χτίσθηκαν επάνω στις αξίες φυλών, εθνών, θρησκειών και ξεχωριστών ανθρώπων, τώρα αυτά τα αξιακά συστήματα και κριτήρια  πλέον δεν υπάρχουν. Τώρα αρκεί κάποιος να παραιτείται από κάθε προσωπική αξία και προσδιορισμό,αρκεί να επιζητεί μία απλά υλική θέση στο life style του συγχρόνου υλικού κόσμου χωρίς κανένα περαιτέρω προσδιορισμό φυλής, έθνους και θρησκείας(όπως συμβαίνει με τους «παρατύπους μετανάστες»)αρκεί να αφαιρέσει κάθε αξία από το όνομα άνω θρώσκω και με τις ευλογίες του πάπα αυτό το ανθρώπινο σύνολο είναι το λείμμα και η μαγιά του νέου κόσμου της άλογης και μαζοποιητικής παγκοσμιοποίησης. Η ευλογία του πάπα έχει τη δύναμη να καθιερώσει αυτό το νέο κόσμο και να του δώσει την ισχύ που χρειάζεται στις συναισθηματικές μάζες που έμαθαν να λατρεύουν και όχι να σκέφτονται γύρω από αυτό  το νέο κόσμο.   Πόσοι άραγε αναρωτήθηκαν πόσα παιδάκια χριστιανών φίλησε ο πάπας στα μαρτυρικά για τους χριστιανούς πεδία της μάχης της Συρίας; Ενώ η απαρχή του παπισμού συνέπεσε με την ομολογιακή διάδοση του χριστιανισμού σήμερα παρατηρούμε την άλλη πλεύση που μόλις παραπάνω σημειώσαμε.                 

Εδώ γεννάται βέβαια συγκεκριμένο και επείγον ερώτημα: Ο πάπας δεν ενδιαφέρεται να μεταδώσει το θειο και σώζον μήνυμα του χριστιανισμού σε όλους τους ανθρώπους; Δεν ενδιαφέρεται να βαφτίσει και να σώσει τους ανθρώπους που ευρίσκονται στην πλάνη του μουσουλμανισμού; Δεν ακούσαμε κουβέντα από τους εκκλησιαστικούς ταγούς για τη μία και μοναδική αλήθεια του Ιησού, για την ανωτερότητα του χριστιανισμού σε σχέση με κάθε άλλο θρησκευτικό σύστημα. Δηλαδή πλέον ο χριστιανισμός δεν είναι ομολογιακή θρησκεία, δεν πιστεύει στο βάπτισμα του αίματος, στη θυσία και στο περίφημο «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου πνεύματος»; Από πότε ο χριστιανισμός πιστεύει απλά στον άνθρωπο ως τέτοιο.Από πότε ο χριστιανισμός θεωρεί ότι περιττεύει και οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι αρκεί να έχουν σπίτι και δουλειά; Δηλαδή δεν έχει πλέον σημασία οι άνθρωποι να σμιλευθούν ως ανώτερες πνευματικές οντότητες μέσα από το σωτήριο μήνυμα του Ιησού και να γνωρίσουν τον επόμενο κόσμο της Βασιλείας του Θεού, ώστε να καταλάβουν ότι εδώ απλά προετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ταξίδι προς το Επέκεινα; Από πότε οι πνευματικοί ηγέτες δίνουν ευλογία που δεν συνοδεύεται από ιδέες, θυσία, φρόνημα και βούληση του θεού που πιστεύουν; Από πότε δεν μας ενδιαφέρει η ψυχή του συνανθρώπου μας ως αθάνατος μεταβλητή («τι ωφελήσει άνθρωπον εάν τον κόσμο όλον κερδίση την ψυχή αυτού απολέση;»). Οι απόστολοι και οι μάρτυρες του χριστιανισμού μετεβίβασαν με αίμα και θυσία και στον πάπα,και στον πατριάρχη όλα τα πνευματικά γραμμάτια πνευματικής εξουσίας τα οποία εξαργυρώνονται με το ίδιο νόμισμα της προσφοράς και της θυσίας.Όχι της απλής και αναίμακτης και ανέξοδης παρουσίας. Ο Απόστολος Παύλος μεταφέρει το θυσιαστικό μήνυμα της χριστιανικής προσωπικότητας κατά τρόπο άμεσο και παραστατικό: «Γιγνώσκετε γαρ την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι δι υμάς επτώχευσε πλούσιος ών ίνα υμείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσητε (Β΄Κορ,8,,9). Στη Λέσβο δεν περάσθηκαν αυτά τα μηνύματα άρα ουσιαστικά στη Λέσβο δεν παρευρέθη κανείς με την ταυτότητα την ποτισμένη με αίμα και μαρτυρία του  χριστιανού και  πνευματικού  ηγέτη.

Δηλαδή ο πάπας δεν ενστερνίζεται πλέον τα ψηφίσματα της συνόδου του Τριδέντο και της παπικής αντιμεταρρύθμισης ;Εκεί όπου μέσα από την ίδρυση του τάγματος των Ιησουϊτών ξεκίνησε αγώνας κληρικής επιμόρφωσης, της καθιέρωσης της ανωτερότητας του πάπα και της διάδοσης σε όλον τον κόσμο του παπισμού; Σε κάθε περίπτωση φανταζόμαστε ότι επόμενος σταθμός του πάπα και του πατριάρχη θα είναι τα πεδία της Συρίας όπου εκατομμύρια χριστιανοί διώκονται σε μέρη όπου επιτελείται κανονικότατη γενοκτονία χριστιανών αλλά κανείς γι αυτή δεν ενδιαφέρεται. Υπολογίζεται πώς ο Απόστολος Παύλος κατά τη διάρκεια των αποστολικών περιοδειών του διήνυσε περισσότερα από 4.000 χιλιόμετρα προκειμένου να μεταδώσει το μήνυμα του  θεανθρώπου και να μεταβιβάσει την ίδια πνευματική εξουσία, δικαιώματα και υποχρεώσεις στον πάπα και στον πατριάρχη σήμερα. Όπως λέει και ο ίδιος: «Με χτύπησαν, με βασάνισαν, φυλακίσθηκα, κινδύνεψα πολλές φορές να θανατωθώ». Η έννοια της θυσίας και της πρακτικής θυσιαστικής αλληλεγγύης είναι αυτή που καταξιώνει τους πνευματικούς άρχοντες και όχι τα αποπνευματικοποιημένα  θεάματα.

Σε κάθε περίπτωση μας έρχεται στο νού μας η «κριτική του καθαρού λόγου» του σπουδαιοτάτου Γερμανού φιλοσόφου Ιμμάνουελ Κάντ. Εκεί ο διαπρεπής φιλόσοφος αναφέρει ότι δεν ασχολείται καθόλου με τον ψυχισμό και τη συναισθηματική προσπέλαση των πραγμάτων διότι ο καθαρός λόγος είναι αυτός ο οποίος βοηθεί τον άνθρωπο στην εξαγωγή ασφαλών και αληθών συμπερασμάτων. Σε κάθε περίπτωση ο καθαρός λόγος σημαίνει ότι ο άνθρωπος πληροφορείται το τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη γή, ενημερώνεται για τα κίνητρα και τις πράξεις όλων αυτών που κυβερνούν αφανώς τον πλανήτη ,ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζει την πραγματικότητα συναισθηματικά αλλά λογικά με σημαία την ιστορική συνέχεια της Ελλάδος και του Ελληνικού τρόπου πράττειν και φέρεσθαι. Σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρεται κανείς για τα ειωθότα και τις μαρτυρίες που πλούσιες δίδονται και αφορούν τον ιστορικό θάνατο του Ελληνικού κράτους μέσα από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Ενδιαφέρθηκαν οι υψηλοί επισκέπτες της νήσου Λέσβου για το ότι η Ελλάδα χάνεται, η Λέσβος είναι νησί που δεν αναπτύσσεται, πολιτισμικά η χώρα όπου διέπρεψε ο Λόγος και η φιλοσοφία πνέει τα λοίσθια;  

Είναι εξόχως χαρακτηριστική η παρακάτω φράση η οποία ενυπάρχει  στη Γ΄ Διδαχή του Κοσμά του  Αιτωλού και φωτίζει άγνωστη πτυχή της επίσκεψης του πάπα στη Λέσβο: Αναφέρεται λοιπόν: «Ο Θεός έφερε τον τούρκον και του το έδωκε το βασίλειον διά το ιδικόν μας  καλό και το έχει ο τούρκος τριακοσίους είκοσι χρόνους. Διατί έφερεν  ο θεός τον τούρκον και δεν έφερεν άλλο γένος; Διότι τα άλλα έθνη τα δυτικά αυτά που κρατούνται από την αίρεση του πάπα θα μας έβλαπταν εις την  Πίστιν». Ο Πατροκοσμάς αποκαλύπτει τα πάντα. Η επίσκεψη του ηγέτου του Βατικανού είχε ως σκοπό την επισημοποίηση της νέας παγκόσμιας πίστης των ανθρώπων στη νέα θρησκεία όπου όλα ενώνονται κάτω από το αόρατο χέρι και βλέμμα των αοράτων εξουσιαστών. Η πανθρησκεία, η ένωσις των θρησκειών της βίβλου και η επιγενομένη ανάλογο ένωσις όλων των ανθρώπων εσφραγίσθη από την επίσκεψη του πάπα. Ας θυμηθούμε και γρήγορα σε αυτό το σημείο τις απόψεις του προηγουμένου πάπα Βενεδίκτου ο οποίος εχαρακτήρισε θετικές τις εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης (οι οποίες έστρωσαν το δρόμο στην πλήρη κυριαρχία της δυτικής ύλης και της αμερικανικής μαζοποιητικής κουλτούρας επί των αραβικών εθνών και κόσμων). Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Βηρυττού δεν ανέφερε τίποτε για τον ομολογιακό χριστιανισμό απλά τόνισε ότι ήλθε για να φέρει ειρήνη. Βλέπουμε λοιπόν μία συμπόρευση της επίγειας και της ουράνιας εξουσίας του κόσμου μας η οποία μπορεί να χαρακτηρισθεί και αναγκαία και ενδελεχής . Η ειρήνη λοιπόν αυτή είναι η ησυχία που ακολουθεί όταν οι σημερινοί επικυρίαρχοι έχουν πλήρως επιβάλει την εξουσία τους ,η οποία αναγγέλλεται και επισημοποιείται μέσα από πολλούς όσους απεσταλμένους τους.

Αναφύει επίσης εδώ και ένα ακόμη ερώτημα: Ο πάπας θεωρεί ότι όλοι είναι a priori   πρόσφυγες και μετανάστες; Έχει σίγουρα την πρέπουσα και σωστή ενημέρωση για το πόσοι είναι πρόσφυγες και πραγματικοί μετανάστες με βάση τη συνθήκη της Γενεύης και λοιπών κειμένων; Πώς εξηγεί το γεγονός ότι με βάση πρόσφατη έρευνα το 90%  των «παρατύπων μεταναστών» είναι έως 50 περίπου ετών και σχεδόν όλοι τους μουσουλμάνοι; Οι χριστιανοί δηλαδή είναι ευτυχισμένοι σε πατρίδες που οι μουσουλμάνοι (αν και επίσημη θρησκεία)δυστυχούν; Θα τρελλαθούμε εντελώς; Ποιος πιστεύει ο αξιότιμος πάπας ότι έμεινε στην πατρίδα του (στη Συρία για παράδειγμα)για να πολεμήσει αφ΄ής στιγμής οι περισσότεροι νέοι «μετανάστευσαν;». Ο πάπας δεν πιστεύει ότι όλες οι πατρίδες πρέπει να γίνουν ευτυχισμένες και στηριζόμενες σε αυτή την ευτυχία θα πρέπει να επιδιώξουν ένα καλλίτερο μέλλον; Πιστεύει ότι η παράτυπη μετανάστευση λύνει προβλήματα και επιφέρει ένα κόσμο καλλίτερο. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία θα τον διαψεύσει διότι έχει καταδείξει ότι έθνη και άνθρωποι που στηρίχθηαν στην αλήθεια και σε πλήρες αξιακό σύστημα κέρδισαν την πρόοδο και την υστεροφημία. Όλοι θυμούνται καλώς το Λεωνίδα και κακώς, πολύ κακώς τον Εφιάλτη.  

Μέχρι σήμερα λοιπόν τι πραγματικά έχει επιτύχει ο πάπας για την παγκόσμιο ειρήνη και ευημερία; Τι πραγματικά έχει επιτύχει για ένα κόσμο ο οποίος χάνεται μέσα από την έλλειψη πνεύματος και προοπτικής; Ο πάπας κατάφερε να σταματήσει πολέμους, να λύσει προβλήματα πείνας και δυστυχίας ,να προσφέρει την αλήθεια η οποία ελευθερώνει; Είναι ο πάπας σήμερα ο πρωταγωνιστής στον πλανήτη γή ,είναι πράγματι ένας μιμητής του Ιησού ο οποίος καταφέρνει ως Εκείνος να περπατήσει στη θάλασσα των προβλημάτων και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε ασφαλές λιμάνι; Όχι, η απάντηση είναι όχι. Διότι ο πάπας και οι λοιποί χριστιανοί άρχοντες έχασαν κάτι που μόνο ο Ιησούς κατάφερε. Να καθιερωθούν μέσα από την σταύρωσή τους. Σωστά επεσήμανε ο Νίτσε: «ένα χριστιανό γνωρίζω αυτόν που σταυρώθηκε επάνω στο σταυρό».

*Ο Βασίλειος Μακρυπούλιας είναι δρ. Φιλοσοφίας.