του Χάρη Φεραίου*
Και βεβαίως θα εξηγηθεί στον αναγνώστη, γιατί στον τίτλο τα εισαγωγικά βρίσκονται στο «εθνικό», και όχι στο επίτευγμα. Η εξήγηση είναι άλλωστε απλή: Οποιαδήποτε εκδοχή και αν υιοθετήσει κανείς, για αυτό που πράγματι έγινε τον Αύγουστο του 1964, σε κάθε περίπτωση ό,τι κατορθώθηκε, όντως αποτελεί επίτευγμα:
- ΕΚΔΟΧΗ ΠΡΩΤΗ: Τον Αύγουστο του 1964, ένας μόνος άνθρωπος, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, κατόρθωσε να ανατρέψει, ό,τι σχεδίαζαν, μια κολοσσιαία υπερδύναμη (η Αμερική) εκ των έξω, μια τεθωρακισμένη ελληνική μεραρχία εκ των έσω, (όπου συνωμοτικά καιροφυλακτούσε να τον ανατρέψει) και, εκ του σύνεγγυς, ένας Έλληνας πρωθυπουργός, (ο και αποστείλας τη μεραρχία στην Κύπρο!) που στην επιεικέστερη εκδοχή, (ενδεχομένως ως «ξεμωραμένος γέρων»1*) δεν ήξερε τι του γινότανε! Τι δε ομοθυμαδόν απεργάζονταν όλοι αυτοί, «προφανώς», ήταν η (συγκεκαλυμμένη, έστω) διχοτόμηση της Κύπρου, την οποία όμως η όντως δεινή πολιτική ιδιοφυΐα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, μεγαλοφυώς ανέτρεψε! Το γεγονός λοιπόν ασφαλώς και αποτελεί επίτευγμα. Μέγιστου μάλιστα βεληνεκούς…
- ΕΚΔΟΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Εάν όμως στόχος της Αμερικής (σύνθετος δε), ήταν να απαλλαγεί από τον δυνάμει κίνδυνο της σοβιετικής διείσδυσης στην ανατολική Μεσόγειο αφενός, και αφετέρου συνάμα να εξασφαλίσει και μια εναλλακτική σύμμαχο χώρα στην περιοχή, ώστε να μην είναι δέσμια της Τουρκίας, (που ως μοναδική εκεί σύμμαχός-της, εκτός να την απομυζά, έχοντας – κατά τον «ξεμωραμένο γέροντα» – το «γωνιακό» οικόπεδο, μπορούσε να την εκβιάζει κιόλας…) το στόχο-της δε αυτόν εξυπηρετούσε μια «ελληνότροπη» λύση στην Κύπρο, (παραχωρώντας δηλ. στην Ελλάδα – εναλλακτικό της Τουρκίας – έδαφος στην Ανατολή) τότε, για μια τέτοια υπερδύναμη, ο στόχος ήταν συνάμα και «θανάσιμα» στρατηγικός. Όχι δηλ. προϊόν, ούτως ή άλλως άγνωστων σ’ αυτήν, αισθημάτων «δικαίου» ή «φιλελληνισμού», παρά ψυχρή –ψυχρότατη – λογική στρατηγικού συμφέροντος και μόνο! Εάν λοιπόν τέτοιον, στρατηγικό επαναλαμβάνω, στόχο της φοβερής υπερδύναμης, κατορθώσαμε τότε (κατά Τζόνσον «ψύλλοι» εμείς…) να ανατρέψομε, τούτο αποτελεί βεβαίως, μεγαλύτερο δε, επίτευγμα! (Θανάσιμο ίσως, πλην «επίτευγμα»…)
Τώρα, ποιο από τα δυο επιτεύγματα αποτελεί και «εθνικό», ο αναγνώστης πια είναι που καλείται να κρίνει. Μερικές μόνο νύξεις θα δώσει ο γράφων, ως συμβολή στην κρίση του αναγνώστη:
- Νύξη πρώτη: Αν πραγματικότητα είναι η δεύτερη εκδοχή, τότε ερμηνεύεται και η, μακρυά από κάθε διπλωματική αβρότητα, βάναυσα οργίλη έκρηξη σε χυδαίο υβρεολόγιο του Τζόνσον εναντίον ειδικά του Γεωργίου Παπανδρέου, και όχι «άλλου» τινός! (Εφόσον βέβαια ο Τζόνσον είναι που συγκατατέθηκε να μεταφέρει ο Παπανδρέου τη μεραρχία στην Κύπρο, μένοντας έτσι και έκθετος στον, που θεωρούσε προσωπικό-του φίλο, Ισμέτ Ινονού…)
- Νύξη δεύτερη: Αυτή σχετίζεται με τον κύριο αμερικανικό στόχο, να ματαιώσει δηλ. σοβιετική διείσδυση στην περιοχή. Η ανατροπή όμως ενός τέτοιου στρατηγικού σχεδιασμού-της, (ειδικά από ένα … «ψύλλο»!) μοιραία οδηγούσε την Αμερική, (πέρα από τις προεδρικές εκρήξεις χυδαίου υβρεολογίου), στην επιλογή «τουρκότροπης» πια εναλλακτικής λύσης, για εξουδετέρωση του, (λόγο «αδέσμευτης» Κύπρου) «σοβιετικού κινδύνου». «Λύση», που άρχισε να σκαρώνεται τρία χρόνια μετά το ’64 (όταν ήδη είχε εκδιωχθεί και η μεραρχία), τέθηκε σε εφαρμογή, όταν πια συμπληρώθηκε, (με τον εξοπλισμό της Τουρκίας με 110 αποβατικά σκάφη) δέκα χρόνια μετά το ’64, και οι καταιγιστικές-της επιπτώσεις εξακολουθούν ενεργούσες μέχρι σήμερα, 52 χρόνια μετά το ’64! Γιατί τώρα η πολιτική-μας διανόηση, παρόλα αυτά, αποδίδει το γεγονός απλώς σε «παθολογική» αμερικανική τουρκοφιλία, ως φαινόμενο δεν είναι ανερμήνευτο. (Περί αυτού «νύξη» φυσικά θα γίνει. Πιο κάτω όμως.)
- Νύξη τρίτη: Η αμερικανική όμως στροφή σε «τουρκότροπη» λύση στο Κυπριακό, υπήρξε καταιγιστική και για την ίδια την Ελλάδα, το σύνολο του ελληνισμού ακριβέστερα! Κατά τούτο βεβαίως: Αφότου, στην περιπέτεια της Κύπρου, η Ελλάδα, ως πολιτικός κόσμος2* απώλεσε την «αξιοπιστία», την «αποτελεσματικότητα», και συνεπώς την αναγκαιότητά-της για την Αμερική, και τους συμμάχους-της βεβαίως, δεινοπαθεί έκτοτε με καλπάζοντα ρυθμό… Και δεινοπαθεί φυσικά, πληττόμενη απ’ αυτούς τους «συμμάχους», οι οποίοι δεν έχουν πια αναστολές, αδιακόπως να πιέζουν και να εμπαίζουν ένα «αναξιόπιστο», και «αναποτελεσματικό», συνεπώς και περιορισμένης (επανάληψη, «περιορισμένης») συμμαχικής «αναγκαιότητας» εταίρο… Έσχατο τεκμήριο βεβαίως, η σημερινή (πρώτη φορά αριστερά) εικόνα της χώρας! Δδιάλυση όμως της Ελλάδας σημαίνει και το άνοιγμα της πόρτας (αυτή είναι η πραγματική «κερκόπορτα») στην κατάλυση του ελληνισμού της Κύπρου.
Και το μέγα ερώτημα που (μας) τίθεται, εναγώνια πια, είναι: Γιατί, και ενώ ήδη σύνολος ο ελληνισμός, και διασύρεται και «φοβερά» δεινοπαθεί έκτοτε, ουδείς, κι’ ας πέρασαν 52 χρόνια χαλεπά, τολμά να διερωτηθεί ποιο από τα δυο «επιτεύγματα» του ’64 ακριβώς, είναι που διαπράχθηκε τον Αύγουστο εκείνο; Διότι αν διαπράχθηκε το δεύτερο, τότε δεν ανα-τρέψαμε απλώς την αμερικανική «αμυντική» στρατηγική! Ανα-στρέψαμε και την αμερικανική εξωτερική πολιτική: Από «ελληνότροπη», σε «τουρκότροπη»! Δηλαδή: Αντί, «διά της Ελλάδας» αμερικανική λύση του Κυπριακού, λύση-του «δια της Τουρκίας»… Και ας στην απάντηση του μεγάλου αυτού ερωτήματος, ενυπάρχει και ο αναζητούμενος τρόπος σωτηρίας-μας σωτηρίας-μας! (επανάληψη: «τρόπος» σωτηρίας-μας) σήμερα! Πράγμα που είναι και το ουσιώδες. Απάντηση στο ερώτημα αν την αναζητήσει κανείς, φυσικά και θα τη βρει… Ανάγκη λοιπόν να διαλογιστούμε, σε αναζήτηση αυτής της (επιμελώς!) «εκφεύγουσας» απάντησης.
*
Ήδη αναφερθήκαμε στην, καθόλου ανερμήνευτη όπως την ονομάσαμε, καταφυγή της πολιτικής-μας διανόησης στον αφορισμό, περί «παθολογικής τουρκοφιλίας των Αμερικανών», (οτέ δε, και ως άλλοθι βεβαίως, αναφέρουσας και τους Άγγλους…) ως αίτιου των δεινών του τόπου. Αφιόνι φυσικά που επιτηδείως εξελίχθηκε σε ολοκληρωτική αντιαμερικανική υστερία! Γεννήτορές-της φυσικά είναι δυο ενδημούσες (και, ως «χημικά αγγεία», συγκοινωνούσες) δυνάμεις: Εκ του (καταχθόνιου) παρασκηνίου η αγγλική ραδιουργία, και εκ του προσκηνίου, το παρ’ ημίν μαρξιστικής ιδεοληψίας παλαιοντολογικό πολιτικό κόμμα. Που από το ’60 και εντεύθεν, με «κρατική» (l’ etat, c’ est moi…) ανοχή, (και ενοχή), πετυχαίνει, παγίως αυτό, να καθορίζει και την εκάστοτε «πεποίθηση» της εντόπιας «κοινής γνώμης». Παράδειγμα, το παρανοϊκό εκείνο σύνθημα, «Ένωση ναι, ΝΑΤΟ όχι»! Παράνοια όμως, που έγινε «εθνικός», (εκ του εμφανούς αντιαμερικανικός, ιεροκρυφίως όμως ανθελληνικός) ύμνος, ιδίως στην (επιτυχημένη άλλωστε) υπηρεσία εκδίωξης της ελληνικής μεραρχίας.
Η πάνδημη λοιπόν εκείνη παράνοια του ’64, είναι που, ίδια ερινύα, κατατρύχει 52 τώρα χρόνια την (συνένοχη) πολιτική-μας διανόηση! Τραγική βέβαια και η περίπτωση των σοβαρών πολιτικών-μας αναλυτών: Είτε αποφεύγουν την περίοδο εκείνη επιστημονικοφανώς, είτε ασχολούνται μαζί-της με εξοργιστικής αφέλειας ιδεοληψία. Τεκμήριο των πρώτων, το βιβλίο «Μακάριος, τα τρία λάθη», του, εκ των συστηματικότερων αναλυτών, κ. Π. Πολυβίου, την επιχειρηματολογία του οποίου σέβεσαι έστω κι αν ριζικά διαφωνείς, ο οποίος αποφεύγει το επικίνδυνο ’64, βαφτίζοντάς-το «τα αβέβαια χρόνια»! Τεκμήριο δε των δεύτερων, αλλά και σημαντικότερο «μνημείο» πολιτικής υποανάπτυξης και πνευματικής παρακμής, το ασυνήθιστης ευφυΐας «Πόρισμα για τον Φάκελλο της Κύπρου», της Βουλής των Αντιπροσώπων. Μεγαλειώδης δε εκδήλωσή-της, οι συμπυκνωμένης «σοφίας» σελίδες 238-239, (στις εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 2012) περί «Σχεδίου Άτσεσον»!3* Τραγικότερη όμως είναι η περίπτωση σύνολης της πολιτικής-μας ηγεσίας. Διότι το «επίτευγμα» του ’64, δεν υπήρξε έργο μόνου του Μακαρίου. Πάντες οι υπέρλαμπροι πολιτικοί-μας «συνωστίζονταν» τότε ως ολοπρόθυμοι θιασώτες και συνεργοί! Απ’ όλες μάλιστα τις πολιτικές διαβαθμίσεις του τόπου, αριστεροί, σοσιαλιστές,4* κεντρώοι, δεξιοί, και ομοίως εκεί (στον ίδιο ιξό) «συνωστίζονται» και τώρα οι πολιτικοί-τους γόνοι…
Πώς λοιπόν όλοι αυτοί, ως τρέχουσα πολιτική ηγεσία φυσικά, και μονίμως παραχειμάζουσα στην θαλπωρή της ενοχής εκείνης, θα στραφεί σε ενδοσκόπηση, συνεπώς και αναζήτηση του πραγματικού, εκ των δύο του ‘64, «επιτεύγματος», αφού αυτό, «ως σκεύη κεραμέως», θα συντρίψει ολόκληρη την κλίμακα αξιών που για 52 χρόνια τους εξέθρεψε! Και, γεγονός που αποτελεί όμως συντέλεια για τον τόπο, πώς θα μπορέσουν αυτοί να διαπιστώσουν, παρότι κραυγάζει μπροστά-τους, το στοιχειώδες: Ότι μόνο με επι-στροφή της Αμερικής, στην προ του ’64 περί Κύπρου στρατηγική-της,5* μπορεί να σωθεί ο τόπος. Και κυρίως, πώς μπορούν οι Αμερικανοί να εμπιστευτούν, έναν επί 52 χρόνια επιμένοντα στην ιδεοληψία-του, πιστοποιημένα (κραυγαλέα μάλιστα) αναξιόπιστο, ως «εναλλακτικό» εταίρο στην στρατηγικά περιοχή; Κι ας τα σημεία των καιρών βοούν για τέτοια «στρατηγική» επιδίωξη των Αμερικανών. Με άλλα λόγια, πώς μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να ενεργήσουν (διπλωματικά, πολιτικά ή άλλως) ώστε να στραφεί η Αμερικανική πολιτική ξανά, σε ό,τι ήταν στρατηγική-της, μέχρι που την αναστρέψαμε Αύγουστο του 1964!
Αλλά πώς θα το επιδιώξουν καν αυτό, άνθρωποι που αδυνατούν να κατανοήσουν τη διαφορά παρελθοντολογίας και ιστορίας! Εκείνης που φθέγγεται ότι «μελετώ το παρελθόν για να δηλώσω τι επιθυμώ ως μέλλον»…. (Αν βεβαίως αντιλαμβάνονται για ποιο πράγμα μιλάμε!) Μωραίνει αλήθεια Κύριος όν βούλεται απολέσαι. Πόσο μάλλον όταν αφ’ ευτού-του είναι μωρός. Εξακολουθώντας δηλ, και παρότι οι Τουρκοκύπριοι ήδη αποτελούν φθίνουσα μειοψηφία στα κατεχόμενα εδάφη του τόπου, τις, περί «οράματος» επανένωσης της «κοινής» πατρίδας-μας, θλιβερές μωρίες! Όταν ήδη ο πρώτος 17χρονος Έλληνας εγκλωβισμένος, στην ασφυκτικά εποικισμένη Καρπασία, εξισλαμίστηκε…
- Χ ά ρ η ς Φ ε ρ α ί ο ς «Φ» 23/4 και 7/5/16
________________________________________________________________________________________________________________
1*. προσφιλής δύο πανεπιστημιακών καθηγητών-μας έκφραση
2*. και όχι φυσικά μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου το ‘64, αλλά και ο Στεφανόπουλος το ’66, και ο Παπαδόπουλος το ’67, και ας αποφύγει να μειδιάσει ο αναγνώστης…
3*. Δεν παίρνει ο χώρος να αναλυθεί του λόγου το αληθές, μπορεί όμως ο αναγνώστης να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, το μεγαλειώδες της παράνοιας, όπως «φανερώνεται»(sic) στην τριακοστή σειρά της δεύτερης στήλης στη σελίδα 239.
4*. Οι εντόπιοι σοσιαλιστές, νυν και πρώην (οι καλούμενοι αποστασιοποιημένοι) αποτελούν κωμικοτραγική περίπτωση ένοχης υπεκφυγής στον ελληνοκεντρισμό: Βρισκόμενοι σε κατάσταση χαμένου έρματος, ένθερμοι όμως θιασώτες μιας γενικευμένης παράνοιας, έκαναν απλώς ό,τι και το ΑΚΕΛ, προσπαθώντας να το υποσκελίσουν. Πλην όμως αυθεντικότερο εκείνο με τίποτε δεν υποσκελιζόταν, κρατώντας-τους αντίθετα, παρότι εγγύτερους στον Άρχοντα, μονίμως σε θλιβερή μειοψηφία. Και τώρα μιλάνε αγκομαχώντας για Ελλάδα, αλλά όχι προς Θεού, για ό,τι κατάργησε τότε την Ελλάδα…
5*. Και όχι βέβαια αγώνες, «μακροχρόνιοι» και μη, ή προσφυγές στον ατελέσφορο ΟΗΕ, και καταφυγές στην, «τετραγωνίζουσα κύκλους», Ε.Ε., και άλλες τέτοιες θνητές φλυαρίες.
51 comments
Σε γενικες γραμμες το αρθρο τα λεει καλα. Οντως το 1964-1966 η Ενωση μας προσφεροταν στο πιατo από τους Αμερικανους, αλλα την τορπιλισε ο Μακαριος.
Διορθωνω ωστοσο ορισμενες ανακριβειες.
Εγινε λογος για «τεθωρακισμενη ελληνικη μεραρχια». Μια πληρης Μεραρχια εχει 13.000 ανδρες. Μια τεθωρακισμενη Μεραρχια εχει επιπλεον και 250-300 αρματα μαχης και αντιστοιχες μοναδες μηχανοκινητου πεζικου. Μια Τ/Θ Μεραρχια εχει ολη και ολη ο Ελληνικος Στρατος, την 20η ΤΘΜ στη Θρακη. Στην πραγματικοτητα η Μεραρχια «Μ» ηταν μια μη πληρης Μεραρχια Πεζικου, με 8600 ανδρες μια ιλη αρματων Μ47 και μια ιλη Μ24. Επροκειτο βεβαιο για έναν επιλεκτο και εξαιρετικα αξιομαχο σχηματισμο, υπεραρκετο για να πεταξει τον Τουρκο στη θαλασσα.
Είναι ορθο ότι οι Αμερικανοι μας προσεφεραν την Ενωση και ο Μακαριος την τορπιλισε. Από το πνευμα του αρθρου όμως υπονοειται ότι πρεπει παντοτε να κανουμε τα καλα παιδια στους Αμερικανους, οποτε θα μας επιβραβευουν, αλλιως θα μας τιμωρουν.
Το 1974 η Ελλαδα ειχε την πιο φιλοαμερικανικη ηγεσια ολων των εποχων, αλλα οι Αμερικανοι όχι απλως ανεχθηκαν την τουρκικη εισβολη, αλλα και την υποβοηθησαν ποικιλοτροπως, και σε στρατιωτικο επιπεδο. Το 1974 αποδεικνυει ακριβως ότι πρεπει μεν να τα εχουμε καλα με τους Αμερικανους, αλλα είναι λαθος να βαζουμε όλα μας τα αυγα στο αμερικανικο καλαθι. Αν οι Αμερικανοι καταφεραν να “βραχυκυκλωσουν” τη στρατιωτικη αντιδραση της Ελλαδας στις 20-23 Ιουλιου 1974, ηταν επειδη ο Στρατος και κυριως η Αεροπορια μας διεθεταν σχεδον αποκλειστικα αμερικανικο οπλισμο. Αν ο Ιωαννιδης δεν κινητοποιησε εγκαιρως την Εθνοφορουρα και δεν εστειλε εγκαιρως τα υποβρυχια στις 16-20 Ιουλιου, ηταν ακριβως επειδη εμπιστευτηκε τους Αμερικανους και ξεγελαστηκε απο τις διαβεβαιωσεις τους.
Πολύ απλα, το 1964 ειχαμε την ευκαιρια μας και τη χασαμε λογω της αρχομανιας του Μακαριου. Αντιθετως οι Τουρκοι δεν εχασαν τη δικη τους το 1974.
Λεπτομερειες για το θεμα που συζητα το αρθρο στο καταπληκτικο βιβλιο του Αντη Ροδιτη “Κουραγιο Πηνελοπη”, Εκδοσεις Αρμος
o Μακαριος δεν ηθελε την ενωση με την Ελλαδα……..μαθετε ιστορια
Η Ελληνική Μεραρχία απεστάλη στην Κύπρο με εντολή ή συναίνεση των ΗΠΑ , εν όψει της σχεδιαζομένης
εφαρμογής του Σχεδίου Άτσεσον που προέβλεπε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με ανταλλάγματα
την παραχώρηση του Καστελλορίζου στην Τουρκία και την μίσθωση στην Τουρκία περιοχής της Καρπασίας
γιά 12 χρόνια (αν θυμάμαι καλά) , με σκοπό να αποθαρρύνει πιθανή Τουρκική στρατιωτική αντίδραση. Το Σχέδιο Άτσεσον απερρίφθη από τον Μακάριον αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ταχθεί εναντίον του Σχεδίου Άτσεσον (ήταν τότε αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού στην Κυβέρνηση του πατέρα του Γεωργίου Παπανδρέου). Πολύ αποκαλυπτικό είναι το βιβλίο του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά υπό τον τίτλο “Ελλάς και Κύπρος” , ο οποίος είχε αποσταλεί μυστικά στην Κύπρο από τον πρωθυπουργό προκειμένου να διακριβώσει τις επιφυλάξεις και την απροθυμία του Μακαρίου.
Η Ελληνική Μεραρχία (ενισχυμένη και όχι τεθωρακισμένη όπως γράφει πιό πάνω άλλος σχολιογράφος), απεσύρθη από την Κύπρο κατόπιν ισχυρών πιέσεων του Μακαρίου , 3 χρόνια αργότερα , με εντολή των ΗΠΑ
προς την κυβέρνηση των Αθηνών (Γεωργίου Παπαδοπούλου) , καθότι είχαν εκλείψει οι λόγοι της παρουσίας της στη Μεγαλόννησο αφού ο Μακάριος είχε απορρίψει το Σχέδιον Άτσεσον.
« … οι Αμερικανοι καταφεραν να “βραχυκυκλωσουν” τη στρατιωτικη αντιδραση της Ελλαδας στις 20-23 Ιουλιου 1974, … » « … επειδη ο Στρατος και κυριως η Αεροπορια μας διεθεταν σχεδον αποκλειστικα αμερικανικο οπλισμο … ». Ἀπὸ ποῦ προκύπτει αὐτό ; Δὲν ἀπέδειξε ἡ ἀπόπειρα ἐπστρατεύσεως ὅτι οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῆς Ἑλλάδος ἦταν σὲ διάλυση ;
@Γεωργιος Ιακ. Γεωργανας
Γενικως δεν ασχολουμαι μαζι σας κυριε. Αν μου κανει την ιδια ερωτηση αλλος σχολιαστης ευχαριστως θα απαντησω πολυ αναλυτικα, διοτι το θεμα αυτο εχει πολυ μεγαλη σημασια και το εχω μελετησει σε βαθος.
@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Το ιδιο δε λεμε ολοι εδω περα; Ο Μακαριος εκανε οτι μπορουσε για να τορπιλισει την Ενωση το 1964. Που διαφωνουμε; Κρουεις ανοικτες θυρες φιλε μου.
@Μιχαλης Βαρδας
Αν η βαση παραχωρειτο με ενοικιαση, αυτη θα κρατουσε 50 χρονια. Οι Τουρκοι φωναζαν και το απερριπταν, αλλα μονο να φωναζουν μπορουσαν: Στρατιωτικα ειχαμε το πανω χερι στην Κυπρο, και ο Τζονσον τους ειχε κανει σαφες οτι δεν θα ανεχοταν τουρκικη επιθεση κατα της ιδιας της Ελλαδας. (επιστολη σε Ινονου 5/6/64).
Αναφερθηκατε στη μαρτυρια του Γαρουφαλια. Στις 20/8/1964 ο Υπουργος Αμυνας Πετρος Γαρουφαλιας φθανει στην Κυπρο και ανακοινωνει στον Μακαριο την τελικη προταση της ελληνικης Κυβερνησης: Αμεση κηρυξη της Ενωσης. Με δεδομενη την αμερικανικη σταση, οι Τουρκοι μαλλον δεν θα εκαναν τιποτα. Καλου κακου, η Ελλαδα θα κινητοποιουσε τις Ενοπλες Δυναμεις της, και αν οι Τουρκοι τουλμουσαν να χτυπησουν, η Ελλαδα θα ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ.
Ο Μακαριος απαντησε οτι δεχοταν υπο τον ορο οτι θα εφευγαν και οι βρεττανικες βασεις(!!!!), κατι που ηξερε οτι ηταν αδυνατο να επιτυχει η Ελληνικη Κυβερνηση. Μετα τη συναντηση διαμηνυσε στον Πρωθυπουργο οτι αν δεν ανακαλουσε το Γαρουφαλια θα διερρεε στο Λαο οτι η Αθηνα ετοιμαζε “κωλοβη Ενωση” με εδαφικες και αλλες παραχωρησεις στους Τουρκους, αλλα και βιαιη ανατροπη του. Ο Γερος υπεκυψε.
Οι Αμερικανοι στην Ουασιγκτον τραβουσαν τα μαλλια τους: Ηξεραν πλεον οτι οι διαλλακτικοτητες και οι συνεννοησεις του Γερου με τον Παπά θα απεφεραν μια τρυπα στο νερο. Ο “Κάστρο της Μεσογειου” θα εβαζε νεα προσκομματα, διερρεε στον λαο τη δικη διαστρεβλωμενη εκδοχη, και θα τα χαλουσε ολα. Αυτοι συμβουλευαν το Γερο οτι ηλθε πια η ωρα “να πιασει τον ταυρο απο τα κερατα”, δηλαδη να δωσει εντολη στο Διγενη και τη Μεραρχια να ανατρεψουν το Μακαριο, που τορπιλιζε τα παντα. Στα ματια τους ο Γερος φανηκε αδυναμος, νικηθηκε απο τον Κοκκινο Παπά. Δεν μπορουσαν να υπολογιζουν σε αυτον. Η συνεχεια ειναι γνωστη…………………..
Ολα αυτα ειναι στο βιβλιο του Αντη Ροδιτη “Κουραγιο Πηνελοπη”. Βασιζεται στα αμερικανικα διπλωματικα αρχεια, αλλα και σε πολλες πηγες, μεταξυ αλλων και στη μαρτυρια του Γαρουφαλια.
ΥΓ: Ενας λογος που ο Μακαριος ηταν παντα ενα βημα μπροστα στο ποκερ με τον Γερο ηταν οτι ειχε δικο του “υποβρυχιο” μεσα στο Πρωθυπουργικο περιβαλλον: Ηταν ο γιος του Πρωθυπουργου Ανδρεας Παπανδρεου, ενας απο τους πιο φαύλους πολιτικους της Νεοτερης Ελληνικης Ιστοριας.
Καλά, ἂς ρωτήσῃ κάποιος κάποιος ἄλλος τὸν μελετήσαντα τὸ θέμα τῆς στρατιωτικῆς ἀντιδράσεως τῆς Ἑλλάδος στὴν Τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κυπρο τὸ 1974, ὥστε νὰ τὸν ἀξιολογήσῃ ὁ πολλὰ βαρὺς μελετητὴς καί, ἴσως, τότε, νὰ καταστήσῃ τοὺς συναναγνώστας κοινωνοὺς τῆς συλλογιστικῆς τῶν μελετῶν του. Τὸ νὰ ζητᾶ κανεὶς νὰ έμπιστευθοῦν οἱ συναναγνῶστες σὲ δημόσιο χῶρο συζητήσεων ἐν λευκῷ τὴν κρίση του, χωρὶς νὰ δημοσιοποιῇ τὴν συλλογιστική του καὶ παραμένοντας έπιμελῶς ἀνώνυμος εἶναι κάτι ποὺ ὁ μέσος ἄνθρωπος θὲ θεωροῦσε μωρία. Θυμίζει ἐντόνως τὶς πρακτικὲς κουβέντας σὲ καφενεῖον, ὅπου λένε ἐλαφρότητες γιὰ νὰ περνᾶ ἡ ὥρα.
Ἕνα ἀνάλογο ἐπεισὸδιο ἀπὸ συνομιλία Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ Ἰωάννου Μεταξᾶ. Ὁ Βενιζέλος μιλᾶ πρώτος :
20 Νοεμβρίου 1910
– Ναί, ἔχετε δίκαιον … Ἀλλά, δυστυχῶς, ὁ κ. Σαπουντζάκης δὲν θέλει νὰ ἐργασθῇ. Σᾶς τὸ λέγω ἐμπιστευτικῶς · μοῦ ἐμήνυσε διὰ τοῦ κ. Νίδερ, ὅτι ἔχει ἑτοίμην ἐργασίαν, τὴν ὁποίαν ὅμως δὲν ἐννοεῖ νὰ μοῦ δώσῃ, ἐκτὸς ἐὰν γίνῃ ὁ ἴδιος ὑπουργὸς τῶν στρατιωτικῶν, διὰ νὰ τὴν ὑποβάλῃ εἰς τὴν Βουλήν.
– Μὰ τότε, εἶπα, εἰμπορεῖτε νὰ τὸν διώξετε, καὶ νὰ διορίσητε Ἀρχηγὸν τοῦ Ἐπιτελείου ἄλλον.
– Δυστυχῶς, δὲν εἰμπορῶ νὰ τὸν διώξω τώρα · συνδέομαι μαζύ του πολύ. Ἀργότερα θὰ τὸ κάμω, μὲ τρόπον.
Δὲν περιγράφω τὰς ἐντυπώσεις μου. Παρ’ ὅλην τὴν τραγικότητα τῆς καταστάσεως τοῦ δυστυχοῦς τούτου Κράτους, παρ’ ὀλίγον νὰ ξεσπάσω εἰς γέλωτας. Ἀλλὰ ἐγνώριζα καλὰ τὸν Σαπουντζάκην.
– Λοιπόν, σᾶς βεβαιῶ, κ. Πρόεδρε, ὅτι ὁ Σαπουντζάκης δὲν ἔχει καμμίαν ἐργασίαν ἑτοίμην.
Μὲ ἐκοίταξε μειδιῶν πονηρῶς καὶ σὰν νὰ ὑπωπτεύετο τὸ ἴδιον, ἀλλὰ μοῦ λέγει :
– Λέγετε, κ. Μεταξᾶ ; Εἶναι δυνατόν ;
– Εἶμαι βέβαιος · γνωρίζω καλὰ τὸν ἄνθρωπον. Καλέσατέ τον, ὑποχρεώσατέ τον ὑπηρεσιακῶς νὰ ὑποβάλῃ τὴν ἐργασίαν του, ἡ ὁποία ἄλλωςτε ἀνήκει καὶ εἰς τὴν ὑπηρεσίαν, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι δὲν ἔχει τίποτε.
Ἔμεινε σκεπτικὸς καὶ δὲν ἀπήντησε.
Δὲν ἠθέλησα νὰ διηγηθῶ περισσότερον τὰ κατὰ Σαπουντζάκην. Τὸ ἐθεώρησα ὄχι λεπτὸν ἐκ μέρους μου.
Ἡ ὁμιλία περιεστράφη κατόπιν ἀλλοῦ.
Βέβαια θα ξαναδιαβάσω προσεκτικά τόσο το άρθρο, όσο και τα επισυναμτόμενα σχόλια.
Θέλω όμως να επιστήσω την προσοχή σας σε ενα βιβλίο.
Στο βιβλίο του γνωστού «στρατηγιστή», όπως τον αποκαλούν, Δόκτορος Γεωργίου Μούρτου, Καθηγητή στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, «Ελλάδα και Τουρκία στην Μετά- Ψυχροπολεμική Εποχή , Προϋποθέσεις για μια Ελληνική Reapolitik”, Αθήνα, Μάρτιος 1997, Εκδότης ΤΡΟΧΑΛΙΑ, Γριβαίων 5, Αθήνα 106 80, Τηλ. 36 46 426, 36 21 932, Σελίδες 146, (τιμάται περίπου 4 Ευρώ).
Ο Δρ. Μούρτος είναι διαπρύσιος κήρυκας της αποκαλούμενης Realpolitik, παραθέτει δε στο βιβλίο του την πολιτική σκέψη τεσσάρων εκ των πλέον γνωστών θιασωτών της, των Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Κλάουζεβιτς, Μπίσμαρκ, και Κίσιντζερ, επί πλέον προσφέρει ιδέες για μια Ελληνική Realpolitik και κάμνει πλήθος προτάσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος που προκαλεί όσον αφορά την εξωτερική της πολιτική η Ελληνική μικρόνοια.
Το βιβλίο του δόκτορος Μούρτου, το ξαναμελέτησα πρόσφατα και το προτείνω και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Είναι τέλεια τεκμηριωμένο και εξαιρετικά κωδικοποιημένο, έτσι ώστε να μην είναι ούτε λακωνικό, αλλά να περιέχει την ουσία όσων ενστερνίζονται οι δόλιοι εξ ανατολών γείτονες!
Στοιχίζει μόνο 4 € αλλά αξίζει πολύ περισσότερα χρήματα λόγω του περιεχομένου του. Δεν παίζει κανένα ρόλο η παλαιά ημερομηνία έκδοσής του καθ’ όσον παραμένει πάντοτε επίκαιρο.
Πολύ Φιλικά
Ευμένης Καρδιανός
@NF … 17 May 2016 at 17:01
Δεν θα διαφωνούσα αλλά:
“Αν ο Ιωαννιδης δεν κινητοποιησε εγκαιρως την Εθνοφορουρα και δεν εστειλε εγκαιρως τα υποβρυχια στις 16-20 Ιουλιου, ηταν ακριβως επειδη εμπιστευτηκε τους Αμερικανους και ξεγελαστηκε απο τις διαβεβαιωσεις τους.”
Δεν νομίζω να ξεγελάστηκε….Μάλλον εκτελούσε εντολές. Γι’αυτό άλλωστε βρέθηκε και σε αυτή τη θέση.
Το ότι “Το 1974 η Ελλαδα ειχε την πιο φιλοαμερικανικη ηγεσια ολων των εποχων” δε σημαίνει ότι ίσχυε το ίδιο και από την άλλη πλευρά….Ήταν φιλοαμερικανός ο Ιωαννίδης γι’αυτό και έγινε ότι έγινε!!!
Οι ενδοκοινοτικές συγκρούσεις των Χριστουγέννων του 1963 στην Κύπρο, οι οποίες προκλήθηκαν από την χωρίς έγκριση της Ελλάδος πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ν’ αλλάξει το κυπριακό Σύνταγμα, δημιούργησαν κίνδυνο παγκόσμιας σύρραξης. Η Τουρκία απείλησε να επέμβει, η Ελλάδα απάντησε ότι δεν θα έμενε αδρανής, ο Μακάριος κάλεσε σοβιετική-ρωσική βοήθεια και οι Άγγλοι αναγκάστηκαν ν’ αναθέσουν το Κυπριακό στις ΗΠΑ. Με βρισιές εναντίον των Άγγλων για την αδυναμία τους να λύσουν προβλήματα της “δικαιοδοσίας τους” ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Λύντον Μπαίηνς Τζόνσον, παρέλαβε το πρόβλημα αρχές του 1964 μαζί με την διχοτομική πολιτική των Άγγλων.
Όμως, στη διάρκεια της διαδικασίας (συνομιλίες της Γενεύης) οι Αμερικανοί αντελήφθησαν (εξωθημένοι από τον Γεώργιο Παπανδρέου) ότι υπήρχαν κι άλλοι τρόποι να λύσουν το Κυπριακό, όπως π.χ. η Ένωσις. Αρχικά προσπάθησαν να την επιτύχουν με ανταλλάγματα, π.χ. στρατιωτική βάση των Τούρκων στην Κύπρο. Η αντίσταση που πρόβαλλε σε αυτή τη “λύση” τόσο ο Μακάριος όσο και ο Παπανδρέου, μετάτρεψε σε πρώτο στάδιο την “παραχώρηση” βάσης στην Τουρκία σε “ενοικίαση βάσης για 50 χρόνια”. Η αδιαλλαξία της Τουρκίας οδήγησε τελικά σε απόφαση των Αμερικανών να δεχτούν την Ένωση χωρίς εδαφικές παραχωρήσεις, μόνιμες ή με ενοίκιο, με μόνο διαβεβαιώσεις για τα δικαιώματα των Τ/Κυπρίων.
Η αδιαλλαξία, όμως, του Αρχιεπσκόπου Μακαρίου ήταν κι εναντίον κάθε μορφής Ένωσης. Αυτό επέφερε απουσία συνεννόησης με τον Παπανδρέου και η μοναδική, πραγματική ευκαιρία χάθηκε.
Το πιο κάτω σύντομο κείμενο δίνει λεπτομέρειες και στοιχεία:
“Στις 23 Αυγούστου 1964 ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντην Ρασκ απέστειλε τηλεγράφημα (D.S., C.F., POL 27 CYP, 479 secret) πέντε σελίδων, προς τον Μεσολαβητή των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας Ντην Άτσεσον, με αντίγραφα στους Αμερικανούς πρέσβεις Αθηνών, Άγκυρας και Λονδίνου.
Το τηλεγράφημα περιέγραφε τη «νέα πορεία δράσης» (“new proposed course of action”), επειδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε κρίνει ότι οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη είχαν τερματισθεί («had run its course»).
Επρόκειτο ουσιαστικά για τελεσίδικη απόφαση λύσης του Κυπριακού για την οποία ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ ενημέρωνε τους αρμοδίους πρέσβεις και ανέμενε την τυπική συγκατάνευσή τους, βάσει και των εκθέσεών τους των προηγουμένων μηνών.
Η Ελληνική Κυβέρνηση, έλεγε ο Ρασκ, θα έπρεπε «να προχωρήσει με τα σχέδια της για την πραγματοποίηση της Ενώσεως», ενώ οι ΗΠΑ αναλάμβαναν την ευθύνη «ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατιωτική ενέργεια». (“We will undertake to see that neither the Turks nor any other power will intervene with military force”).
Η διαβεβαίωση αυτή επαναλαμβάνεται στο έγγραφο δύο φορές. Ενδιάμεσα τίθεται ο μοναδικός όρος προς την Ελλάδα, να διαπραγματευθεί με την Τουρκία μετά την ολοκλήρωση της Ενώσεως (“once Enosis is concluded”) με στόχο την παραχώρηση στην Τουρκία βάσεως με ενοίκιο για 50 χρόνια. Και να διαβεβαιώσει η Ελλάς τον τ/κυπριακό πληθυσμό για τα μειονοτικά του δικαιώματα.
Ενώ οι Άγγλοι χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μέρες να πάρουν είδηση ότι αυτό το “once Enosis is concluded” σήμαινε πως η Τουρκία δεν θα έπαιρνε τίποτε στο τέλος σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα μετά την Ένωση (έγγραφο 25.8.64 DEFE 11/456, FO 10368), ο πρέσβης Αθηνών Χένρυ Λαμπουίς όχι μόνο συμφώνησε αλλά υπερθεμάτισε (387 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14), ενώ ο πρέσβης Λονδίνου Ντέηβιντ Μπρους εξέφρασε απλώς φόβους και απροθυμία συμμετοχής της Βρετανίας στην επιχείρηση, συμφωνώντας πάντως ότι η Ένωση ήταν υπό τις περιστάσεις η επιθυμητή λύση (911 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14). Ο Ρέυμοντ Χέαρ, πρέσβης στην Άγκυρα, αντέδρασε αρνητικά, προειδοποίησε πως επρόκειτο για άνευ όρων Ένωση, αλλά από την άλλη παραδεχόταν πως η αντίδρασή του ήταν άμεσα αντανακλαστική, επηρεασμένη μάλλον από την αναμενόμενη τουρκική αντίδραση (370 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14).
Ο ίδιος ο Ντην Άτσεσον είχε ήδη δεχτεί και παραδεχτεί από την προηγούμενη (22 Αυγούστου) – γι αυτό άλλωστε έφτασε και η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην απόφαση της 23ης Αυγούστου – ότι «μόλις οι Έλληνες είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πράγματι και θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο». (Έγγραφο 462 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP: “When Greeks were ready to produce Enosis, they could say that it was unconditional as it would indeed be since the Turks would have missed the bus”.
Οι Έλληνες, όμως, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, δεν μπορούσε να είναι καθόλου «έτοιμη να εφαρμόσει την Ένωση», επειδή η προπαγάνδα τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου είχε πείσει τον κυπριακό λαό ότι η ελληνική μεραρχία ήταν εχθρικός, νατοϊκός στρατός και ότι είναι διχοτόμηση που θα εφάρμοζε κι όχι την Ένωση. Οποιαδήποτε κίνηση της μεραρχίας μπορούσε να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες στην Κύπρο με απρόβλεπτες για όλους εξελίξεις. Η μεραρχία δεν κινήθηκε και η Ένωση δεν έγινε”.
Αυτή είναι η απλή, ιστορική αλήθεια. Οι λεπτομέρειες είναι αναρίθμητες και συγχύζουν όποιον δεν μπορεί να κρατηθεί στην ουσία του θέματος.
Καλως ηλθατε πισω κυριε Ροδίτη!
Επιτρεψτε μου μερικες παρατηρησεις:
Δεν είναι ορθο ότι «η μοναδικη πραγματικη ευκαρια για Ενωση» χαθηκε το καλοκαιρι του 1964. Σας το εχω πει και αλλη φορα, το βιβλιο σας κακως τελειωνει την αφηγηση του εκει.
Οι Κυβερνησεις ΕΡΕ-Αποστατων εργαστηκαν επισης σκληρα για την Ενωση το 1964-1966, (με τον Μακαριο παντα να την υπονομευει) και περιορισαν ακομα περισσοτερο τις τουρκικες απαιτησεις και ανταλλαγματα. Μεχρι τις αρχες του 1967 οι Τουρκοι ηταν ετοιμοι να συνθηκολογησουν, και η συζητηση ηταν να παρουν το……. 1 % της Κυπρου ως βαση, πιθανον μαλλιστα απο την περιοχη των βρεττανικων βασεων!
Ξαφνικα κατι αλλαξε εκει γυρω στην ανοιξη του 1967. Η αμερικανικη σταση μεταβληθηκε από φιλελληνικη σε ουδετερη, και οι Τουρκοι σκληρυναν αποτομα. Θα ακολουθουσε η κριση της Κοφινου το Νοεμβριο. Τι αυνεβη; Δεν είναι γνωστο. Ο Σαββας Βλασσης αναφερει ότι πιθανον οι Σοβιετικοι παροτρυναν την Τουρκια να σκληρυνει τη σταση της στο Κυπριακο, κατοπιν υποδειξεως που τους εκανε ο………….Μακαριος για…….προφανεις λογους! Υποθετω ότι ισως αυτό προκαλεσε και την αλλαγη της στασης των Αμερικανων, που εβλεπαν ότι η φιλελληνικη πολιτικη δεν τους οδηγουσε πουθενα, αφου η Αθηνα αδυνατουσε να τιθασευσει τον «Καστρο της Μεσογειου».
Γραφετε για την τουρκανταρσια του 1963. Θα γινω λιγο προβοκατορικος. Ποιες εστειλε στους κυπριους τα οπλα με τα οποια αμυνθηκαν εναντια στην τουρκανταρσια του 1963, και μαλλιστα κρυφα από τους Αβερωφ-Καραμανλη ; Για να σας βοηθησω, ηταν ενας ταγματαρχης της ΚΥΠ, να δεις πώς τον λεγανε……….
Επισης κυριε Ροδιτη θελω τη γνωμη σας για την εξης υποθεση που κανω: Η Μεραρχια ηταν αντιπαθης στο Μακαριο και για έναν ακομα λογο. Ως ένα βαθμο ηταν ασπιδα προστασιας των Ενωτικων από το Μακαριακο παρακρατος, το οποιο εγινε εντελως ασυδοτο μετα την αποχωρηση της.
Τα εχασα διαβαζοντας στο «Κουραγιο Πηνελοπη” για τη συναντηση Μακαριου Γαρουφαλια στις 20/8/1964. Η Ενωση στο πιατο, και αυτος να εφευρισκει τις πιο απιθανες δικαιολογιες για να την απορριψει! Αχ, και να «επιανε τον ταυρο από τα κερατα» τοτε ο Γερος, όπως τον συμβουλευαν οι Αμερικανοι! Δεν τολμησε όμως, τον ξεγελασε και ο αχρειος γιος του, και του την εφερε ο «Κοκκινος Παπας»!
ΥΓ: Δεν θα σχολιασω τον Προεδρο, γιατι θα σας κανω παλι “πυραυλο”, και δεν το θελω! :))))
Σχετικῶς μὲ τὶς «ἐντολὲς τῶν Ἀμερικανῶν» ποὺ δῆθεν «ἐκτελοῦσε ὁ Ἰωαννίδης», καλὸν εἶναι νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ κυβέρνηση τῶν ΗΠΑ τὸ θέρος τοῦ 1974 ἦταν άπὸ πολλοὺς ἤδη μῆνες σὲ πλήρη παράλυση λόγῳ τοῦ σκανδάλου Οὐώτεργκαιητ, τὸ ὁποῖον ὁδηγησε στὴν μοναδικὴ μέχρι σήμερα παραίτηση Προέδρου τῶν ΗΠΑ τὴν 9η Αὐγούστου 1974. Ἐπίσης, ἂν δεχθοῦμε τὴν πάντα βολικὴ ἐκδοχὴ ὅτι γιὰ ὅλα φταῖνε οἱ ξένοι, θὰ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι καὶ τὴν ἐπιστολὴ Μακαρίου πρὸς Γκιζίκη ὑπαγόρευσαν οἱ Ἀμερικανοὶ καὶ τὴν δημοσίευσή της ἐπέβαλαν διότι, ἀλλιῶς, ὁ Ἰωαννίδης δὲν εἶχε ἀφορμὴ νὰ στραφῇ κατὰ τοῦ Μακαρίου, ὅσο κι ἂν τὸ ἤθελε.
Καλώς σας βρήκα, κύριε NF!
Δεν έχω σκοπό να παραμείνω επί πολύ, πλην όμως, ως γνωστόν, δεν αποφασίζουμε τα πάντα εμείς. Μέχρι κι ο Ήφαιστος (όχι ο Θεός) μπορεί να με κάνει ν’ αλλάξω γνώμη.
Το έχω πει ξανά: Δεν είμαι ιστορικός, είμαι (θέλω να είμαι) λογοτέχνης. Ασχολήθηκα όσο μπορούσα καλύτερα με την περίοδο Δεκεμρίου 63-Αυγούστου 64 λόγω της ντε φάκτο Ενώσεως που είχε τότε επιβληθεί με ελληνική αποφασιστικότητα, κι ότι γράφω για εκείνη την περίοδο μπορώ να το στηρίξω με μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Οπότε δεν έχω μελετήσει επισταμένα την περίοδο που αναφέρετε, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό το 1% που λέτε, δεν είναι καλύτερο από την άνευ όρων (unconditional) Ένωση που μπορούσαμε, κατά τα γραφόμενα του Άτσεσον, να πάρουμε (αν θέλαμε) τον Αύγουστο του 64.
Δεν θυμούμαι ποιος έστειλε τα όπλα το 63, μου φαίνεται λεπτομέρεια χωρίς μεγάλη σημασία, και δεν ξέρω αν έχετε ειδικό λόγο να σας απασχολεί.
Εκτός από τον Ανδρέα, που έμαθε το ψηφοσυλλεκτικό κόλπο του “αντι-αμερικανισμού” από τον Μακάριο, οι άλλοι που βοήθησαν στην αποθάρρυνση του Γέρου τότε ν’ αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα ήταν το κυπριακό κόμμα ΕΔΕΚ (Βάσος Λυσσαρίδης) που βαδίζει σήμερα προς τη διάλυσή του στις βουλευτικές εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, όπως επίσης και ένας άλλος “ήρως” των καιρών, ο Λουκής Ακρίτας, όστις έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στον Παπανδρέου, λέγοντάς του ότι μια παραγνώριση ή παραμερισμός του Μακαρίου, θα έφερνε εμφύλιο στην Κύπρο με απρόβλεπτα αποτελέσματα αντί της Ενώσεως. Ίσως να είχε δίκιο, αφού η μεγάλης κυκλοφορίας “ηρωική και αντιστασιακή” εφημερίς “ο Φιλελεύθερος” διακήρυττε στεντορίως πως ήταν έτοιμος ν’ αρχίσει να γράφει και το “και” με έψιλον και περισπωμένη αν ο Μακάριος έτσι αποφάσιζε!!
Δεν μπορώ να ξέρω για ποιον Πρόεδρο μιλάτε, αλλά αν κατάλαβα καλά, θα ήθελα να σας πω ότι το μόνο που διακυβεύετε σήμερα στην Κύπρο είναι η ελληνική της μνήμη, κι ο Πρόεδρος είναι του μόνου κόμματος που απέμεινε, το οποίο, έστω υποτονικά τη διατηρεί. Άλλα κόμματα επικαλούνται τον… Μακάριο ακόμα!!
Τις λεπτομέρειες που αναφέρει ο κ. Γεωργάνας δεν θα ήθελα να σχολιάσω. Οι πολλές μικρές αλήθειες τείνουν καμιά φορά να κρυψουν τη μεγάλη, που γίνεται τεράστια και δεν τη χωρά καν το βλέμμα μας: Ο Μακάριος και οι σύμμαχοί του καλλιέργησαν συγκρουσιακό κλίμα μεταξύ ελληνικού στρατού και ελληνικών κυβερνήσων από τη μια και κυπριακού, κυβερνητικού κατεστημένου από την άλλη. Καλύτερο κλίμα από αυτό υπέρ των συμφερόντων των εχθρών του ελληνισμού, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Λίγα, αλλά σημαντικά πάνω σε αυτό μπορεί κανείς να διαβάσει στο “Αποφασισα να μιλήσω”, Εστία 1989, του Νίκου Δεληπέτρου. Τον Δεληπέτρο έστειλε ο Παπανδρέου Σεπτέμβρη του 64 στην Κύπρο να εξετάσει τι διάολο έπαθαν οι Κύπριοι και δεν ήθελαν πια την Ένωση. Ο Δεληπέτρος εξέτασε, έμαθε και απέρριψε και πρόταση για φτηνό οικόπεδο από την Αρχιεπισκοπή στα πανακριβα περίχωρα του Μετοχίου Μονής Κύκκου!!
Συστήνω επίσης τις περιπέτειες στην Κύπρο, τον Οκτώβρη του 64, του Ανασταση Πεπονή (“Τα γεγονότα και τα πρόσωπα”, Λιβάνης 2002, σ. 86-90)
Κλείνω με μια παράκληση προς τον κ. Σταλίδη: Δεν βλάπτει από καιρού εις καιρόν να δημοσιεύετε ξανά εκείνη την περίφημη φωτογραφία Κυπρίων αγωνιστάδων του γλυκού νερού με το τεράστιο πανό που λέει “ΝΑΤΟ ΟΧΙ, ΕΝΩΣΗ ΝΑΙ”. Αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη απάτη όλων των ελληνικών εποχών.
Ἡ θέσις τῶν περισσοτέρων Ἑλλαδιτῶν διπλωματῶν ὅτι ἡ ἀποστολὴ τῆς μεραρχίας στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸν Παπανδρέου ἦταν σφάλμα μπορεῖ καὶ νὰ ἑδράζεται στὶς ἐμπειρίες ἀπὸ τοὺς Ἑνωτικοὺς ἀγῶνες τῶν Ἑπτανήσων καὶ τῆς Κρήτης. Στὸν πρῶτο, ἦταν τόση ἡ δυσαναλογία δυνάμεων μὲ τὴν Προστατεύουσα Ἀγγλία ὥστε ὁ πολιτικὸς ἀγὼν ἦταν ἡ μόνη δυνατὴ ὀδός. Στὸν δεύτερο, οἱ ὅποιες ἀπόπειρες στρατιωτικῆς συνδρομῆς ἦταν ἀπὸ ἀποτυχημένες μέχρι καταστροφικές. Ἡ αὐτονομία τῆς Κρήτης τὸ 1898 καί, τὸ 1908, ἡ σιωπηρὰ ἀπόσυρσις ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν Ἀθηνῶν τοῦ Ἁρμοστοῦ τῶν Δυνάμεων Ἀλεξάνδρου Ζαΐμη καὶ ἡ στάσις ἀναμονῆς γιὰ μιὰν κατάλληλη εύκαιρία ὡδήγησαν στὴν Ἕνωση χωρὶς στρατιωτικὴ ἐμπλοκὴ στὴν νῆσο.
Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, ἡ διπλωματικὴ ἐπιτυχία τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου τὸ 1964, βεβαίως, καταλήγει νὰ ἀποτιμᾶται ἀκόμη ὑψηλότερα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὴν τοποθετεῖ ὁ Ἄντης Ροδίτης, ἀφοῦ ἦταν στρατηγικὴ ὑπερυψηλοῦ κινδύνου (καὶ ὑπερυψηλῆς ἀποδόσεως). Γιὰ ὅσον χρόνον εἶχε ὁ Παπανδρέου (ἤ, ἔστω, οἱ κυβερνήσεις τῶν Ἀθηνῶν) τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν εὐθύνη ἐπὶ τοῦ Μακαρίου καὶ τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν στὴν Κύπρο, πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ ἀπέδιδε.
Ἴσως τὸ δίδαγμα γιὰ σήμερα εἶναι ὅτι, ὅσο κατατρυχόμεθα ἀπὸ παθολογικὴ ἀρχομανία καὶ σπουδαρχία, καλὸ θὰ εἶναι νὰ άποφεύγουμε ἐθνικὰ ἐγχειρήματα ὑψηλοῦ κινδύνου. Καί, βεβαίως, τὸ ἀναγκαῖον λογικὸ παρακολούθημα εἶναι νὰ ἀποφεύγουμε νὰ ψηφίζουμε τοὺς πιὸ καραμπινάτους ἀρχομανεῖς, ἐξουσιολάγνους καὶ σπουδαρχίδες σὲ ὁποιοδήποτε αἱρετὸ ἀξίωμα, ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ταπεινά.
Ποιός εἶναι ὁ κύριος στὸ ἄκρο ἀριστερὸ τῆς φωτογραφίας ; Τοὺς ἄλλους τοὺς ἀναγνωρίζουμε, φαντάζομαι, ὅλοι. Εὐχαριστῶ.
Αγαπητε κυριε Ροδιτη
Ο αξιωματικος που εστειλε τα οπλα με τα οποια κατεσταλλη η τουρκανταρσια, κατα παραβαση των εντολων της Κυβερνησεως Καραμανλη ηταν ο Ταγματαρχης του 3ου γραφειου του ΓΕΣ Γεωργιος Παπαδοπουλος. Οχι, δεν ειναι συνωνυμια. Η ιστορια δεν ειναι ασπρο-μαυρο…………..
Τα σχετικα με τους Πεπονη-Δεληπετρου ειναι γνωστα. Ο Μακαριος καθε φορα σκαρφιζοταν ολο και πιο απιθανες δικαιολογιες για να απορριψει την Ενωση. Τη μια του ξυνιζαν οι βρεττανικες βασεις, την αλλη του βρωμαγε το ΝΑΤΟ. Στο τελος θα ελεγε οτι δεν του αρεσαν τα χρωματα της ελληνικης σημαιας.
Τι τα θελετε, ειστε απο τους λιγους που εχουν γραψει την Αληθεια :
“Την Ενωση το 1964 την τορπιλισαν:
1. Ο Μακαριος και οι οπαδοι του, που θα εχαναν τη νομη της εξουσιας
2. Το ΑΚΕΛ, που δεν ηθελε την Ενωση με την αντικομμουνιστικη Ελλαδα
3. Η κυπριακη αρχουσα ταξη, που θα ζημιωνοταν οικονομικα απο την Ενωση με την Ψωροκωσταινα.”
ΥΓ: Δε συνεχιζω για τον Προεδρο γιατι θα γινουμε παλι μαλλια κουβαρια. :)) Ευχομαι απλως ο ΔΗΣΥ να αποκτησει ξανα εναν ηγετη σαν το Γλαυκο Κληριδη.
Αγαπητέ κύριε NF,
Ναι, τώρα θυμήθηκα ότι κάπου το διάβασα ξανά. Αλλά να το πω ξανά, εγώ δεν είμαι επιστήμων ή πολιτικός, εγώ λογοτέχνης είμαι ή προσπαθώ να είμαι, δηλαδή αυτό που βασικά με τρώει με κέντρο κι αφορμή τα δεινά της πατρίδας μου Ελλάδας είναι η απορία περί της ανθρωπίνης φύσεως, περί του τι στο διάολο πρόκειται. Κι επειδή ιστορικά αποδειχτήκαμε οι Έλληνες πολύ “άνθρωποι”, φτάνοντας σε όλων των ειδών τα όρια, τα άκρα, τα επιτεύγματα και τις παλιανθρωπιές της “ανθρωποσύνης”, ασχολούμαι με αυτόν τον επίορκο Πάφιο, τον “μεγάλο ηγέτη”, που παρέλαβε μια Κύπρο με ολάνοικτα πανιά για την Ελλάδα, με όλους τους ανέμους ευνοϊκούς και κατόρθωσε να την καραβοτσακίσει μέσ’ τ’ άγρια σαγόνια του Γκρίζου Λύκου.
Του Κληρίδη δεν αμφισβητώ ως πολιτικού ανδρός την αξία, πλην όμως κι αυτός για χάρη της καριέρας του – μια μέρα η μαμά του να τον δει Πρόεδρο – υπηρέτησε κι αυτός κι εξυπηρέτησε σε κρίσιμες στιγμές τον “μεγάλο ηγέτη”.
Για τον σημερινό μας Πρόεδρο, που δεν του λείπουν οι αδυναμίες, μπορεί ν’ αμάρτησε αλλά δεν εγκλιμάτισε ακόμα εναντίον της πατρίδας. Αντίθετα, μάχεται όσο καλύτερα μπορεί εναντια σε πολλούς απατεώνες, έβαλε την Κύπρο πίσω σε μια πορεία ανάκαμψης της οικονομίας της από τη ζημιά που τις έκαναν οι “κομμουνιστές” (τρομάρα τους) κι ελπίζω ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ σε τόσο άσχημη “λύση” που να είναι χειρότερη από τη μη λύση. Όσοι τον πολεμούν, σας διαβεβαιώ, το κάνουν για την καρέκλα κι όχι γιατί είναι καλύτεροί του ή γιατί ξέρουν καλύτερη λύση. Με τον τρόπο του κερδίζουμε χρόνο, με τον τρόπο τους θα χάσουμε χρόνο. Με τον τρόπο του εκτίθεται η Τουρκία, με τον τρόπο τους εμείς είναι που θα μείνουμε ξανά εκτεθειμένοι.
Κλείνοντας: Όσο σπουδαίους προγόνους κι αν έχουμε, όση σπουδαία κληρονομιά, κι εννοώ και την Ορθοδοξία μας, ας μη διστάζουμε να μαθαίνουμε από εκείνους που σε πολλά σήμερα είναι καλύτεροί μας.
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν έκλεισε την τελευταία προς εμάς ομιλία του όταν στην Κύπρο πριν μερικούς μήνες με τους εξής στίχους, ενός Ιρλανδού ποιητή. Σημειώστε τους:
History says, Don’t hope
on this side of the grave,
but then, once in a lifetime
the longed-for tidal wave
of justice can rise up
and hope and history rhyme.
Χονδρικά θα τους μεταφράζαμε: «Η Ιστορία μάς διδάσκει πως δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες σ’ αυτή τη ζωή, αλλά, πάλι, ορμά κάποτε η ποθητή παλίρροια της δικαιοσύνης και βλέπεις τότε την ελπίδα να γίνεται ένα με την Ιστορία».
Και τι αλλες επιλογες ειχε τοτε ο φουκαρας ο Γλαυκος αγαπητε κυριε Αντη; Να αντιπολιτευεται και να υποστει κούρα απο γιαουρτι, σαν τον Τακη Ευδοκα, καταληγοντας εν τελει σε κανενα μπουντρουμι;
Πειτε σας παρακαλω στον Προεδρο οτι αν ο στοχος ειναι να διαχειριστουμε την ηττα περιοριζοντας οσο γινεται τις συνεπειες της, τοτε υπαρχουν και αλλες καλυτερες επιλογες απο την αποτυχημενη στρατηγικη της ΔΔΟ, που μας οδηγει σταθερα σε σχεδια Γκαλι-Α(υ)ναν.
Τα δε ευχολογια του Μπάιντεν δεν ξερω σε τι μας βοηθουν.
Οι επιλογές δεν είναι απλή και καθαρή υπόθεση. Εξαρτώνται από ένα σωρό παράγοντες. Και από το ποιος είναι ο καθένας, τι κρίνει ότι αξίζει στη ζωή και τι όχι, τι ξέρει, τι νιώθει και τι καταλαβαίνει. Και κρίνονται εκ των υστέρων.
Αν αντιστεκόταν ο Γλαύκος μπορεί και να μην ακουγόταν ποτέ στην Ελλάδα το όνομα “Τσίπρας”, παραδείγματος χάρη. Μπορεί άλλη να ήταν η εξέλιξη όλων όσα μας αφορούν σήμερα. Μια λεπτομέρεια που εκ των υστερων σημαίνει άλλα, θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα πάντα. Μπορεί και όχι.
Η πλάκα, αν υπάρχει “πλάκα” με τη ΔΔΟ (που είναι απόφαση τού Μακαρίου και μετά και του Κυπριανού), είναι ότι οι σημερινοί τάχα εχθροί της είναι οι εμμένοντες στο “μεγαλείο” και την “ορθότητα του αγώνος” και των αποφάσεων του Αρχιεπισκόπου. Δεν “αντιστέκονται” σήμερα στη ΔΔΟ επειδή ξέρουν καμιά καλύτερη “λύση” αλλά για να υποδυθούν τους “πατριώτες” και ν’ αρπάξουν ψήφους. Είναι η ίδια, παλιά ιστορία που μας καταστρέφει τους Έλληνες, σωστότερα “Έλληνες”, γιατί αν ήμασταν αληθινοί δεν θα τρωγώμασταν μέχρι θανάτου για την εξουσία, μετά που δηλώσαμε Πίστη στον Χριστό.
Η υπόθεση με τον Μπάιντεν δεν είναι τόσο απλή, όσο θέλετε να την καταλάβετε.
Πρόκειται για σοφή κουβέντα από άνθρωπο που αναγνωρίζει το δίκιο των Ελλήνων, αλλά ξέρει πως οι Έλληνες δεν στάθηκαν πολιτικά σοφοί όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή και τώρα δεν πρόκειται να στείλουν οι ΗΠΑ τις δυνάμεις της να λευτερώσουν την Κύπρο για να επιστρέψει το ανθρώπινο είδος εκεί που ποτέ δεν ήταν: στις αρχές!!
Δεν είναι ηλίθιοι οι Αμερικανοί και γι’ αυτό έγιναν υπερδύναμη. Σε αντίθεση με μάς που ήμασταν κάποτε υπερδύναμη και γίναμε κλωτσοσκούφι, επειδή δεν δείξαμε να έχουμε σε κρίσιμες στιγμές μυαλό.
Εμένα άλλο είναι που με στενοχωρεί: Αν ποτέ έρθει καμιά καλή στιγμή (σαν αυτή που “εύχεται” ο Μπάιντεν) για μάς, στη μηδενική κατάσταση που βρισκόμαστε σε όλα σήμερα, δεν θα είμαστε καν σε θέση να την εκμεταλλευτούμε σωστά.
Για όσους θεωρούν ότι η εισβολή στην Κύπρο, είναι μία τυχαία αλληλουχία γεγονότων, θα ήθελα να ρωτήσω εάν και η άνοδος του Ιωαννίδη στην εξουσία ήταν “τυχαία”.
Οι ΗΠΑ δεν “διαλύονται” από ένα γεγονός σαν το “Οὐώτεργκαιητ”!!!! Περίεργο σχόλιο από κάποιον που δείχνει ότι και γνωρίζει και σκέπτεται…….
ΟΙ ευθύνες είναι πολλών….αλλά η άλλη άκρη του Ατλαντικού να θεωρείται άμοιρη αυτών;;; Μάλλον αδαές.
Ἡ ἱστορία εἶναι ἀκριβῶς ἡ σύμπλεξις τοῦ συστηματικοῦ μὲ τὸ τυχαῖον. Δὲν εἶναι τὸ πᾶν ποὺ συμβαίνει ἀποτέλεσμα συνομωσιῶν σὲ ὑγρὰ καὶ σκοτεινὰ ὐπόγεια ὅπου βυσσοδομοῦν ὁλημερὶς κι ὁλονυκτίς, οἱ ἀπειράριθμοι πολέμιοι τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος.
Βεβαίως εὐθύνη τῶν Ἀμερικανῶν ἦταν ὅτι βρέθηκαν ἀπροετοίμαστοι καί, κυρίως, χωρὶς ὑπεύθυνη ἡγεσία, ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ κυβερνήσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο πιάστηκαν σὲ ἐμφύλιο πόλεμο. Ἁλλὰ εἶναι παραλογισμὸς νὰ ἰσχυριζόμεθα ὅτι οἱ ΗΠΑ σχεδίασαν νὰ ξεσπάσῃ τὸ σκάνδαλο Οὐωτεργκαίητ στὴν συγκεκριμένη χρονικὴ στιγμή, δύο χρόνια πρὶν τὴν εἰσβολή, ὥστε νὰ ἔχουν πρόφαση τὴν διάλυση τῆς κυβερνήσεώς τους γιὰ νὰ διευκολύνουν τοὺς Τούρκους νὰ εἰσβάλουν στὴν Κύπρο δύο χρόνια μετά. Ὅπως καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος στὴν θέση τους, οἱ ΗΠΑ ἐπιλέγουν τὸν θέση τοῦ ἐπιδιαιτητοῦ σὲ κάθε διαμάχη μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Ἐπιλέγουν νὰ στηρίξουν τὴν πλευρὰ ποὺ ἐξασφαλίζῃ εἰς τοὺς ἰδίους τὸ μεγαλύτερο ὄφελος. Εἶναι βέβαιον ὅτι οἱ πολιτικοὶ προϊστάμενοι τῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ΗΠΑ, ποὺ εἶχαν τὴν εὐθύνη τῶν σχέσεων μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο, δέν ἐνεθάρρυναν τὸν Ἰωαννίδη νὰ διατάξῃ τὸ πραξικόπημα. Κατώτερα στελέχη, ποὺ μοιράζονταν τὶς ἀνησυχίες τοῦ Ἰωαννίδη γιὰ τὶς σχέσεις τοῦ Μακαρίου μὲ τοὺς κομμουνιστές, μπορεῖ νὰ ἄκουσαν τὰ σχέδιά του μέσες-ἄκρες χωρὶς νὰ σχολιάσουν, ὅπως γίνεται σὲ κάθε τέτοια περίπτωση, καὶ νὰ ἤλπισαν ὅτι μπορεῖ νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὴν βρώμικη δουλειά. Ὁ ὁποιοσδήποτε στὴν θέση τους τὸ ἴδιο θὰ ἔκανε, ἀφοῦ γνώριζαν ὅτι, ἂν ἀπετύγχανε τὸ πραξικόπημα, εἶχαν καὶ τὴν Τουρκικὴ ἐπιλογή. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ ἔκρυψαν ἀπὸ κανένα ὥστε νὰ ἰσχυρίζεται αὐτὸς ὅτι τὸν ἐξηπάτησαν. [Τὶς ἴδιες ἀκριβῶς προειδοποιήσεις εἶχε κάνει ὁ Λλόϋδ Τζὼρτζ στὸν Γούναρη τὶς παραμονὲς τῆς δευτέρας μάχης τοῦ Ἲν-Ὀνοῦ.]
Γνωρίζουμε ότι ὁ Ἰωαννίδης ἦταν ὁ πόλος γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖον εἶχαν συσπειρωθῆ οἱ κατώτεροι ἀξιωματικοί, αὐτοὶ ποὺ ἦταν ἡ ζῶσα δύναμις τῆς δικτατορίας τοῦ 1967 καὶ οἱ ὁποῖοι, δικαίως, αἰσθάνονταν νὰ ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸν ἐλεγχόμενο ἐκδημοκρατισμό, τὸν ὁποῖον ἐπιχειροῦσε ὁ Παπαδόπουλος μὲ τὴν κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Μπορεῖ οἱ ΗΠΑ νὰ μὴν εἶχαν ἐγκρίνει τὴν ἀπόπειρα αὐτὴν τοῦ Παπαδοπούλου ; Καὶ νὰ τὴν δέχθηκαν μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ φέρουν, μόνον μετὰ ἀπὸ δύο-τρεῖς μῆνες τὸν Ἰωαννίδη ;
Σὲ κάθε περίπτωση, ἀπείρως βαρυτέρα εὐθύνη φέρουν ὅσοι στὴν Κύπρο, Ἑλλαδίτες καὶ Κύπριοι, προσέφυγαν στὰ ὅπλα κατὰ ἄλλων Ἑλλήνων, ἔστω καί, κατὰ τὴν γνώμη τους, «προδοτῶν».
Δεν είναι όλα συνομωσίες…Προϊόντα μακροπρόθεσμου σχεδιασμού είναι….Γιατί δεν έγινε 7 χρόνια με τον Πααπδόπουλο; Γιατί και πως αντικαταστάθηκε από τον Ιωαννίδη; Και ποιος ήλεγχε όσους “προσέφυγαν στὰ ὅπλα κατὰ ἄλλων Ἑλλήνων, ἔστω καί, κατὰ τὴν γνώμη τους, «προδοτῶν».”;
Κανείς δε μίλησε για “υπόγεια”…. Κάτι που εξυπηρετούσε την άλλη άκρη του Ατλαντικού το1964 δεν ολοκληρώθηκε λόγω κάποιων πολιτικών κοκοριών…Ο στόχος παρέμεινε, η τακτική άλλαξε και φτάσαμε στο 1974, οπότε και ο στόχος επετεύχθη…. Τα υπόλοιπα τα ακούμε βερεσέ…..
40-50 χρόνια μετά, καλό είναι να κρατάμε την ουσία.
@Αντης Ροδιτης
Δεν μας τα λετε καλα αγαπητε κυριε Αντη. Αν δηλαδη ειχε “αντισταθει” ο Γλαυκος στον Μακαριο το 1959-1977, τοτε ισως να μην ειχε γινει Πρωθυπουργος ο Τσιπρας το 2015; Μπαινω και εγω στον πειρασμο να πω οτι αν ο Προεδρος δεν ηταν τοσο προθυμος να “κανει την υπερβαση” το 2008, τοτε ισως να μην κερδιζαν οι “κοκκινοι”, οποτε δεν θα ετρεχε τωρα να μαζευει τα οικονομικα συντριμια της Κυπρου!
Σεο τι αφορα τη ΔΔΟ, δε με ενδιαφερουν τα κινητρα των υποστηρικτων ή επικριτων της, ουτε τα κομματικα σας εκει κατω. Ξερω μονο οτι ειναι κακη στρατηγικη, που την κανει ακομα χειροτερη η εσφαλμενη τακτικη που ακολουθειται στις διαραγματευσεις.
Δυστυχως ο μυθος του Μακαριου αντεχει ακομα. Τοσο πολυ που ενιοτε αναγκαζεται να τον υμνει μεχρι και ο…….Προεδρος, χαριν της…………Εθνικης Ενοτητας. Περιεργο πραμα η πολιτικη……………..
@ NF
Περίεργο λέει….Εδώ κάθονται να διαπραγματευτούν λύση χωρίς να θέσουν ως προϋπόθεση την απομάκρυνση στρατού κατοχής και εποίκων, την επιστροφή των ξεριζωμένων και των περιουσιών….Απλά περίεργο;
Ο κύριος Dimopoulos λέει ότι στην Κύπρο διαπραγματευόμαστε χωρίς να θέτουμε όρο την απομάκρυνση του στρατού κατοχής, χωρίς ν’ απαιτούμε επιστροφή ξεριζωμένων προσφύγων, περιουσιών κ.λπ. Και δεν είναι, λέει, μόνο “περίεργο” αυτό!! Τι άραγε να υπονοεί; Ότι αυτό κάνουν κάποιοι οι οποίοι απλά δεν είναι πατριώτες;;!! Ή πιστεύει μια “αντιπολίτευση” που είναι τόσο σίγουρη για τον πατριωτισμό της ώστε να μη διστάζει να πει και ψέματα αν αυτό θα εξυπηρετήσει τον αδιαμφισβήτητο, μοναδικά δικό της “πατριωτισμο”; Αυτό που σίγουρα βγαίνει στην επιφάνεια είναι ότι ο κ. D. απλά δεν είναι ενημερωμένος. Πιστεύει σε άλλα από αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Ακούει άλλα από εκείνα που συμβαίνουν και… τα δέχεται σαν να πρόκειται για την αδιαμφισβήτητη αλήθεια!
Αυτά, λοιπόν, (και άλλα πολλά που ακούω καμιά φορά από ελλαδικούς σταθμούς) δεν είναι σοβαρές κουβέντες και, ειλικρινά, διερωτώμαι αν υπάρχει περίπτωση να ενημερώνεται ο πολίτης σήμερα στην Ελλάδα με την απαιτούμενη σοβαρότητα και απαραίητα την ακρίβεια. Και δεν το λέω αυτό επειδή στην Κύπρο τα πράγμνατα είναι κατά πολύ καλύτερα. Απλώς συναντάς ακόμα πού και πού μια σεμνότητα, μια δημοσιογραφική έγνοια για την ακρίβεια και δεν πρόκειται αυτά ν’ αντ’έξουν για πολύ ακόμα.
Το γρήγορο, αστήρικτο, επιπόλαιο, ανταγωνιστικό μπλα-μπλα δείχνουν στην Ελλάδα να διεκδικούν την… ουσία! Το κέλυφος, ένα κακό, άδειο κέλυφος πουλιέται και αγοράζεται ως Η ΟΥΣΙΑ.
Ότι υπάρχουν και στην Ελλάδα κάποιες εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα, την κυρίαρχη παρακμή.
Δεν θ’ αναλάβω μόνος να ενημερώσω σωστά κανέναν, ειδικά για το Κυπριακό, από εδώ.
Δεν πρόκειται να πάρω φόρα και να κτυπήσω το τσιμεντένιο φράγμα που έχει μέσα του συγκεντρωμένο όλο αυτό το δηλητήριο. Μια αιχμή θα σκάψω κι αν έρθουν άλλοι να τη διευρύνουν για ν’ αρχίσει το δηλητήριο να φεύγει σιγά-σιγά για να μπορεί να το απορροφά ανώδυνα το χώμα, ας γίνει.
Μαζέψτε, λοιπόν, τους “δημοσιογράφους” σας θα έλεγα. Αλλά “μαζεύονται” τώρα πια; Μαζεύεται το εκλογικό σώμα που δεν είναι καν σε θέση ο μέσος πολίτης να δεχθεί έστω επιφανειακά (χώρια να συνειδητοποιήσει εις βάθος) τη δική του, προσωπική ευθύνη γι’ αυτά που υποφέρει;
Ακόμα περισσότερο λυπούμαι που άντε να εξηγήσω γιατί πράξεις ανευθυνότητας στην Κύπρο επηρεάζουν τις μελλοντικές εξελίξεις στην Ελλάδα, όπως και το αντίθετο.
Αυτό ακριβώς με απογοητεύει βαθύτατα: Η προσκόλληση στην επικαιρότητα, η απροθυμία και η ανικανότητα να διαλογιζόμαστε μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των αντιλήψεων που κυριαρχούν, και η ετοιμότητα να κρίνουμε ξεκάρφωτα, ως μεμονομένα και ασύνδετα τα γεγονότα.
Κι επειδή αυτό δεν είναι θέμα που “συζητείται” κι ασφαλώς δεν εξαντλείται εδώ, και για να δείξω πόσο αυτή η νοοτροπία και εν πολλοίς μια κυρίαρχη ανεντιμότητα σκέψης, μαζί με μια ετοιμότητα σύγκρουσης του ενός με τον άλλο με το παραμικρό είναι που καθορίζουν την “πολιτική” σκέψη σήμερα στην Ελλάδα – κι αυτού του είδους η “σκέψη” ακριβώς είναι ίσως το κυριότερο αίτιο της τρέχουσας παρακμής της Ελλάδας – θα πω ένα μικρό παράδειγμα.
Μέσα στο πλαίσιο όπου κάποιοι πρώην δήθεν, αριστεροί, προσπάθησαν να κάνουν μια αυτοκριτική για τις δικές τους αήκωτες ευθύνες, θέλησαν να ορίσουν ως σημείο εκκίνησης της παρούσας, πνευματικής στην ουσία, κρίσης στην Ελλάδα το έτος 1974.
Επειδή, όμως, η δική μου άποψή μου είναι ότι η παρούσα, ευρύτερη ελληνική κρίση άρχισε (σαν κυοφορία) το 1964 με την άφιξη της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο και την άμεση υπονόμευση και συκοφάντησή της από το μακαριακό-κομμουνιστικό κατεστημένο, με αποτέλεσμα το τερας να γεννηθεί με τη ντροπιαστική αποχώρησή της Μεραρχίας τα Χριστούγεννα του 1967, κι επειδή κυρίως τα είπα αυτά με καυστική γλώσσα, η “αριστερή” ή πρώην αριστερή ιστοσελίδα όπου γράφτηκαν τα περί 1974 κι όπου απάντησα πηγαίνοντας άκόμα πιο πίσω, στο 1964, η ιστοσελίδα, μου… απαγόρευσε την είσοδο.
Επειδή, απλά είπα ότι όταν ένας ελληνικός στρατός αποχωρεί ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ (χωρίς μάχη) και ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΣ από τα τελευταία εδάφη της Ελλάδας στην Ανατολή, η ψυχική κατάσταση των αξιωματικών και των οπλιτών είναι τέτοια ώστε, για να το πω με τις ελάχιστες λέξεις, ΠΑΥΟΥΝ να ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Την απορρίπτουν. Και αρχίζουν πια να πιστεύουν στο μόνο που απομένει, μετά την αυτοδιάλυση του συλλογικού, δηλαδή μόνο στο τομάρι τους. “Καταλαβαίνουν” ότι το μόνο το οποίο πρέπει πια να σκέφτονται και να φροντίζουν είναι το τομάρι τους. Τα προσωπικά, μικρά συμφέροντα σαλτάρουν αμέσως, όπως είναι πανέτοιμα, ως βασικά ένστικτα, πάνω από το γενικό συμφέρον και κυριαρχούν εις βάρος του. Μια πατρίδα που η αξιοπρέπειά της θεωρείται πια χαμένη από τους πολίτες της, απλά, αρχίζει να μπαίνει σε βαθιά ΚΡΙΣΗ και ΠΑΡΑΚΜΗ.
Τόση παρακμή, ώστε δεν είναι καθόλου βέβαια ικανή ν’ αντικρίσει την αλήθεια της. Οπότε εξορίζει κι αυτούς που μάχονται να τη φέρουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό της!
Με αυτά τα λίγα, ίσως δεχτεί ο κ. NF ότι πολύ πιθανόν η ανοχή των παρανομιών του Μακαρίου από τον Κληρίδη ήταν ένα από τα σοβαρότερα αίτια της ανόδου του Τσίπρα (δηλαδή αυτής καθεαυτής της ασυνέπειας, της κορύφωσης της παρακμής) στην πρωθυπουργία της Ελλάδος.
Ας χάναμε έναν ακόμα “μεγάλο ηγέτη”, τον Γλαύκο Κληρίδη, ας περιόριζε κάπως με τη θυσία της καριέρας του την απόλυτη, διττή εξουσία του Μακαρίου, που πρώτος με τους κομμουνιστές υπονόμευσαν την παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο.
Με μια νίκη του ελληνικού στρατού στην Κύπρο το 64, πολύ πιθανόν να μη φτάναμε στη δικτατορία του 67, την εισβολή του 74, την κατάργηση της ουσίας της παιδείας μας, τον Ανδρέα, τον Τσίπρα. Θα είχαμε, πολύ πιθανόν, μια άλλη Ελλάδα σήμερα, με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο, υπό εκμετάλλευση ήδη, με την Τουρκία στο μηδέν περίπου κι όχι στο απόγειο της ορμής της ν’ απειλεί τους πάντες και τα πάντα.
Θα προσπαθήσω να μην επανέλθω σε αυτή τη συζήτηση.
@Αντης Ροδιτης
Α, μα τα θελει ο πωπος σας!
Κατακρινετε τον Γλαυκο που προσκυνουσε εξ αναγκης τον Δικτατορα οταν ηταν ζωντανος και παντοδυναμος, αλλα οχι αυτον που τον προσκυναει τωρα που ειναι πεθαμενος.
“H πορεία του Εθνάρχη Μακαρίου πρέπει να είναι φάρος και οδηγός πολύτιμος στις δύσκολες μέρες που διερχόμαστε και τις δυσκολότερες που ακολουθούν…..Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία μας, να διδαχθούμε από τη σοφία και δόξα του ηγέτη, αλλά και από τα λάθη μας….Oφείλουμε να εκτιμήσουμε την αξία της συνεννόησης, της συνεργασίας και της διαβούλευσης και να αναλογιστούμε τον όλεθρο στον οποίο μπορεί να μας οδηγήσει η διχόνοια και οι συγκρούσεις. Πρέπει να είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ενωμένοι και συναινετικοί, όπως έπραξε και ο Εθνάρχης Μακάριος όταν έδωσε κλάδο ελαίας σε αυτούς που έστρεψαν τα όπλα εναντίον του, γνωρίζοντας ότι όταν δεν τιμάς και δεν οικοδομείς τον δημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό, τις συνέπειες τις πληρώνει τελικά όλη η χώρα, τις πληρώνει η πατρίδα.
Η Κυβέρνηση και όλος ο πολιτικός κόσμος τιμούν τη μνήμη του Εθνάρχη Μακαρίου, που συνιστά το σημαντικότερο κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας μας, μια προσωπικότητα που γνώριζε με πάθος να διεκδικεί αλλά και με πραγματισμό να αποφασίζει πάντα με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας. Αν κάτι διέκρινε τον Εθνάρχη Μακάριο, περισσότερο από κάθε άλλο, ήταν η οξεία αντίληψη της Ιστορίας. Αγωνιούσε πάντα για την τελική κρίση της Ιστορίας. Και έχει μεγίστη σημασία για όλους εμάς που έχουμε κληθεί από τον κυπριακό λαό να τον υπηρετήσουμε, να έχουμε πάντα την ίδια αγωνία για την τελική κρίση, όχι μόνο των πολιτών, αλλά του Έθνους και της Ιστορίας…..Στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έχει συνδέσει το όνομά του όχι μόνο με τους δεδομένους αγώνες του για τη δικαίωση του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και με την επιλογή και την ανάδειξη της πολιτικής ωριμότητας και σωφροσύνης που επιβάλλει σε κάθε υπεύθυνο ηγέτη την αναζήτηση λύσεων μέσα από το διεκδικητικό ρεαλισμό ο οποίος εξασφαλίζει την αξιόπιστη διπλωματία στο εξωτερικό και τη σύνθεση θέσεων και πολιτικών που διασφαλίζουν την απαραίτητη ενότητα στο εσωτερικό.»
Νικος Αναστασιαδης, 3/8/2013
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=242327&-V=articles
Προσκυνησε στα Σουσα τον Αρταξερξη, προσκυνησε και τον Καστρο της Μεσογειου στη Μονη Κυκκου.
Α, εγκαινιασε και τον αδριαντα του.
Την ωρα ομως που ο Προεδρος εκφωνουσε αυτον τον φλογερο πανηγυρικο, καποιοι που ηξεραν εκφωνουσαν απο μεσα τους εναν διαφορετικο επικηδειο για τον “Εθναρχη”, με τους στιχους απο το “Επιτυμβιο” του Μ. Αναγνωστακη:
“Α ρε Λαυρεντη, που μονο εγω ηξερα
τι καθαρμα ησουν, τι καλπικος παρας,
μια ολοκληρη ζωη μεσα στο ψεμμα”
Οπως καταλαβαινετε εχω μεγαλη αδυναμια στον Προεδρο. Μηπως εχετε τη διευθυνση του ; Θελω να του στειλω δωρο το “Κουραγιο Πηνελοπη”………….
@Αντης Ροδιτης
Σε οτι αφορα τη στιχομυθια σας με τον “Κωστα Δημοπουλο” εχω να παρατηρησω το εξης:
Εχω βαρεθει να φωναζω οτι η πιο κρισιμη πτυχη ειναι το εδαφικο και η ακτογραμμη, αφου το μορφωμα που θα προκυψει απο τη “λυση” μαλλον θα διαλυθει, οποτε καθε πλευρα θα παρει τα εδαφη της και θα φυγει.
Ο Προεδρος θα επρεπε να ζητησει μεγιστες επιστροφες εδαφων και ακτων, εστω και αν χρειαστει να κανει μεγαλες παραχωρησεις στα υπολοιπα. Ιδανικα, να παμε στο 80 % του εδαφους και της ακτογραμμης, και ας δωσουμε δικαιωμα αποσχισης στους Τουρκο”κυπριους”! Αλλα αυτος τι κανει; Αφηνει το εδαφικο για το τελος, καθεται και συζηταει με τον Τουρκο πώς να κανει βιωσιμο το κρατος-τερατουργημα του σχεδιου Α(υ)ναν, και μοιαζει να πιστευει οτι ο…….”συνεταιρισμος” με τον Τουρκο πιθανον να δουλεψει! Λυπουμαι που το λεω, αλλα ειναι επιρρεπης σε επικινδυνες αυταπατες…………….
Παράδεχομαι ήττα κι εγώ και ο πωπός μου. Ο Αναστασιάδης είναι το ίδιο ψεύτης μ’ έναν Αρχιεπίσκοπο, ειδικά τον συγκεκριμένο Αρχιεπίσκοπο, που ακατάπαυστα διακήρυττε ότι “αγωνιζόταν για την Ένωση αλλά εργαζόταν για την ανεξαρτησία”, όπως γράφει ο κολλητός του, ο πολύς Ανδρέας στο “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”, Λιβάνης 2006, σ. 223.
Βεβαια ο Αρχιεπίσκοπος “ακατάπαυστα” κι ο Αναστασιάδης “πολύ σπανίως”, αν και δεν το έκανε ξανά σε τέτοιο βαθμό εκτροπής!
Η δικαιολογία όλων των πολιτικών, όταν ψεύδονται, είναι ότι το κάνουν για το καλό του λαού (κυρίως, όμως, το δικό τους).
Αλλά η απάντηση εμού και του πωπού μου ομοίως είναι ότι αν βρισκόταν ένας Κληρίδης να καταγγείλει τον πρώτο ψεύτη την κατάλληλη στιγμή δύσκολα ο πρώτος ψεύτης θα γεννούσε, δίκην αρουραίου, μέχρι και είκοσι ψεύτες τον μήνα. Έτσι ηττήθηκε κι ο Ευδόκας το 1968 με 97%. Αρουραίοι ειν’ αυτοί, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Για την απστολή μιας “Πηνελόπης” προς Αναστασιάδη μην μπείτε στον κόπο. Σας προλάβαν άλλοι, αλλά ο Αναστασιάδης είναι ο πιο δραστήριος Προέδρος από καταβολής Κ.Δ. και δεν προλαβαίνει να διαβάζει εκθέσεις, επιστολές, υπομνήματα, νόμους και βάλε. Μέχρι που να κάνει χρόνο για βιβλία και δη την “Π” θα είναι πια πολύ αργά.
Όσον αφορά τις συμβουλές ή απόψεις σας για τον χειρισμό του Κυπριακού, δεν πρέπει να εκπίπτετε σε “προπονητή της κερκίδας”.
Σο μεταξύ βλέποντας από προχθές Κυριακή την ηρωική είσοδο τουλάχιστο 6 φουστανελοφόρων-χαντζαροφόρων κομμάτων στην κυπριακή βουλή, συνοδευμένα μάλιστα κι από την απαραίτητη Μπουμπουλίνα, έβγαλε κι ο Αναστασιάδης από την κασέλλα τη δική του φουστανέλα με την ασορτί χαντζάρα, αποφασισμένος να πουλήσει κι αυτός ό,τι πουλιέται καλά στο παζάρι, κι αρνήθηκε με ανεπανάληπτο ηρωισμό και αυτοθυσία να παρακαθήσει στο δείπνο του Ερντογάν στη Σύνοδο της Κων/πολης, επειδή προσκλήθηκε σ’ αυτό και ο Ακκιντζί. Όχι παίζουμε. Όποιος θέλει “αίμα” κέτσαπ, έχουμε κι εμείς.
Κι όσοι θέλουν ξανά “Ένωση χωρίς το ΝΑΤΟ”, να ετοιμάζονται να φαν ακόμα μία από τα ίδια.
Κι επειδή εδώ που φτάσαμε πρέπει να επαναλαμβάνουμε ακόμα και τους πίνακες του πολλαπλασιασμού δίκην “ποιήματος” της δευτέρας του Δημοτικού, δηλώνω ξανά:
Δεν υπάρχει περίπτωση οι Τούρκοι με τόσα που τους δώσαμε τα τελευταία χίλια χρόνια να δεχτούν να δώσουν το παραμικρό πίσω. Ειδικά, ειδικότατα, στο Κυπριακό. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε και κανέναν, θα παίζουν συνέχεια το ίδιο παιγνίδι μέχρι να πάρουν και το τζάκποτ. Δεν το χάνουν τέτοιο κελεπούρι.
Και το τζάκποτ θα τους έρθει αμέσως μόλις εμείς, δηλαδή τα 6 φουστανελοφόρα κόματα της κυπριακής Βουλής μετά της Μπουμπουλίνας τους αναφωνήσουν “Τούρκοι, ως εδώ και μη παρέκει” και τραβήξουν τις στομομένες τους χαντζάρες!!
Νομίζετε ότι ο Αναστασιάδης θα κάτσει να βλέπει αμέτοχος την καταστροφή; Καθόλου. Ήδη φόρεσε τη δική του φουστανέλα και τράβηξε τη δική του χαντζάρα – του αυτοτραυματισμού.
Όποιος δεν έχει την υπομονή και τη σοφία του Ιρλανδού ποιητή, του κολλητού του Μπάιντεν, να περιμένει και να ετοιμάζεται για τη μέρα που “η ελπίδα θα γίνει ένα με την Ιστορία”, ας ετοιμάζεται γι’ άλλα.
Εγώ, του λάχιστο, αλλά και ειδικά ο πωπός μου είμαστε έτοιμοι.
Λέω να προσπαθήσω να μην επανέλθω σε αυτή τη συζήτηση.
@Αντης Ροδιτης
Αμ θα επανελθετε…………………..
Παρακαλω μη διαστρεβλωνετε οσα γραφω: εγω δεν εβαλλα στο ιδιο τσουβαλι τον Αναστασιαδη με τον Μακαριο . Σοβαροι να ειμαστε. Ο «Κοκκινος Παπας» ηταν μια διαβολικη προσωπικοτητα, ενας Σατανας, αντιπροσωπευε το Απολυτο Κακο. Αλλα και ο Προεδρος θα επρεπε να είναι λιγο πιο συγκρατημενος στους υμνους του προς τον Καστρο της Μεσογειου, δε νομιζετε;
Αν ο Αναστασιαδης εβαλλε μυαλο και αρνηθηκε να ξαναπαει «οδοιπορος στα Σουσα», μαλλον είναι αξιεπαινος.
Αν η Μπουμπουλινα είναι η Ελενη Θεοχαρους, θα σας συνιστουσα να ειστε πιο προσεκτικος. Επισης για το ΕΛΑΜ μπορει να εχει κανεις ότι γνωμη θελει, αλλα το να αποκλειεται από τα ΜΜΕ ένα πολιτικο κομμα θυμιζει μακαριακες πρακτικες που δεν τιμουν κανεναν.
Διακρινω μια αντιφαση σε αυτά που λετε. Αν «δεν υπάρχει περίπτωση οι Τούρκοι να δεχτούν να δώσουν το παραμικρό πίσω στο Κυπριακο», τοτε κακως διαπραγματευεται ο Προεδρος. Θα πρεπει να περιμενει για καλυτερες μερες, αλλαγη διεθνων συσχετισμων, “τοτε που η ελπίδα θα γίνει ένα με την Ιστορία”, που λεει και ο κολλητος ποιητης του Μπάιντεν. Αλλα αυτό παλι ερχεται σε αντιφαση με αυτό που ειπατε ότι «ο χρονος δουλευει εναντιον μας». Εγω ειπα απλως ότι αν η επιλογη είναι να γινει διαχειριση της ηττας, αυτό να γινει σωστα. Διοτι τωρα γινεται λαθος.
Το Μαρτιο του 1821, οι Αγωνιστες συγκεντρωνονται στη Μονη της Αγιας Λαυρας και συνατουν τον Παλαιων Πατρων Γερμανο. Ακολουθει ο εξης διαλογος:
Αγωνιστες: «Αγιε Σεβασμιωτατε, ευλογηστε το λαβαρο της Επαναστασης, παμε να διωξουμε τον Τουρκο από το Μοριά!”
Παλαιων Πατρων Γερμανος: «Θα χυθει αιμα;»
Αγωνιστες: «Μαλλον! Ο Τουρκος δε θα φυγει με τα παρακαλια»
Παλαιων Πατρων Γερμανος: “Ε, τοτε δεν ευλογω τιποτα, εγω ειμαι κληρικος, δε θελω αιματοχυσια!”
Αγωνιστες:……….!!!;;;;;;;
Ο κ. Ροδιτης στο «Κουραγιο Πηνελοπη» αναφερεται εκτενως στη συναντηση του Μακαριου με τον Υπουργο Αμυνας της Ελαδος Π. Γαρουφαλια στις 20/8/1964. Ο Γαρουφαλιας του φερνει χαρμοσυνα νεα: Να κηρυξουν αμεσως την Ενωση. Οι Αμερικανοι είναι μαζι μας, το πιθανοτερο είναι ότι ο Τουρκος δεν θα κουνηθει, αλλα και αν κουνηθει, εχουν γνωση οι φυλακες: Οι Ενοπλες Δυναμεις της Ελλαδας θα κινητοποιηθουν προληπτικως, και η Μεραρχια στην Κυπρο θα προστατευσει το νησι. Ο Μακαριος αρχικα προβαλλει τις αστειες ενστασεις περι βρςεττανικων βασεων που ανεφερα πριν.
Και επειτα λεει το κορυφαιο: «Θα χυθει αιμα;»
Ο Γαρουφαλιας τον κοιταζει απορημενος και απαντα: Δεν μπορει να δωσει το λογο της τιμης του για λογαριασμο των Τουρκων. Μαλλον δε θα κινηθουν, λογω Αμερικης. Αν κινηθουν φυσικα θα χυθει αιμα, ενοπλη συρραξη είναι. Όμως η Μεραρχια θα τους νικησει, και η Ενωση θα στεφθει και με στρατιωτικη νικη.
Ο Μακαριος: «Τοτε δε γινεται, εγω ειμαι κληρικος, ειμαι κατά της αιματοχυσιας!»
Ο Γαρουφαλιας μενει αναυδος……………….
Το 1821 ολες οι πιθανοτητες ηταν ενατιον μας. Το 1964 ολες οι πιθανοτητες ηταν υπερ μας, και πιθανοτατα δε θα χρειαζοταν καν να πολεμησουμε, αλλα ο Μακαριος εκανε τον δυσκολο……………………
@ Άντης Ροδίτης 23 May 2016 at 07:00
Σεβαστή η άποψή σας…
Μία ένσταση: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ενημερώνομαι από τα “ελλαδικά” μέσα ενημέρωσης και όχι από συναδέλφους και φίλους εκεί αφού, λόγω της εργασίας μου, βρίσκομαι τουλάχιστον μία φορά το μήνα στην Κύπρο;
Και μία ερώτηση: Ποιος αποδέχτηκε εκείνο το προσχέδιο (πέρσι ή πρόπερσι ήταν) το οποίο αναλύθηκε δεόντως από το παρόν ιστολόγιο;
Αλλά και μία απορία: Εδώ και 10 περίπου χρόνια ακούω από Κυπρίους των (σημερινών) 50 περίπου ετών και κάτω φράσεις όπως :”…άντε να τελειώνουμε όπως προτείνουν…” ή “..έτσι όπως είναι τα πράγματα να τελειώνουμε γιατί μπήκε στο παιχνίδι το αέριο και η Ε.Ε.”
Τώρα το ποιος είναι πατριώτης ή όχι δεν θα το κρίνω εγώ…Πάντως η Ιστορία ως τώρα δεν ξεχειλίζει κιόλας απ’αυτούς….
Κύριε Ροδίτη, επαναλαμβάνω: Σεβαστή η γνώμη σας, αλλά υπάρχουν κι άλλες στηριγμένες σε προσωπικές εμπειρίες και συζητήσεις….Δεν πιστεύω τώρα να μου πείτε πως κάνω και λάθος παρέες, έ;
Συμφωνούμε σίγουρα ιδεολογικά….κάπου στις λεπτομέρειες χάνεται η μπάλα…Πάντως συνομιλίες και χειραψίες με Ακιτζί και προκατόχους έχουν γίνει. Άρα, αναγνωρίστηκε το ψευδοκράτος παρόντων και του στρατού κατοχής και των εποίκων. Τα υπόλοιπα είναι για εσω/εξωτερική κατανάλωση!
Τα δύο τελευταία σχόλια του NF είναι απόλυτα!!!
Κύριε Δημόπουλε, πού να ξέρω τι παρέες κένετε για να τις πω “λάθος” παρέες; Μπορεί να μην είναι και μπορεί να είναι, αφού λέτε ότι η Κυβέρνησή μας δέχεται παραμονή τουρκικού στρατού και τουρκικών εγγυήσεων. Πολλές φορές με επίσημες δηλώσεις αυτά έχουν από καιρό αποκλειστεί, άρα ΔΕΝ σας ενημερώνουν σωστά οι συνάδελφοί σας, σας παραπλανούν για να δικαιολογήσουν δεν ξέρω τι. Ίσως τον ανέξοδο “πατριωτισμό” τους.
Ότι δεν αντιμετωπίζουν με εντιμότητα τον “λόγο”, τη “λογική” οι Έλληνες σε σοβαρά θέματα είναι διαπιστωμένο. Ίσως μάλιστα ν’ αποτελεί την πρώτιστη αιτία των δεινών μας.
Μόλς πριν λίγο πήρα μηνύματα “αγανάκτησης” επειδή αυξήθηκαν οι έδρες της επαρχίας Κερύνειας υπέρ τού Δημοκρατικού Συναγερμού. Πώς είναι δυνατόν, λένε, ν’ αυξάνει τη δύναμη του το κόμμα που στηρίζει τη ΔΔΟ, αφού η Κερύνεια με τη ΔΔΟ θα είναι υπό τ/κυπριακή διοίκηση;
Όμως, με τη ΔΔΟ οι Κερυνειωτες θα μπορούν να παν πίσω και να διεκδικήσουν δικαιώματά τους. Χωρίς τη ΔΔΟ στερούνται όλων των δικαιωμάτων τους στην Κερύνεια εδώ και 42 χρόνια και θα συνεχίσουν να τα στερούνται χωρίς τη ΔΔΟ. Άρα είναι ΛΟΓΙΚΟ ν’ αυξάνεται η δύναμη του κυβερνώντος κόμματος στην Κερύνεια. Εκτός κι αν κάποιος υποστηρίζει απελευθέρωση των κατεχομένων δια πολεμικής ενεργείας. Κι αν θέλουν πόλεμο με την Τουρκία γιατί δεν το λένε;
Χωρίς περιστροφές θα έλεγα ότι εδώ έχουμε δειλία, υποκρισία και “κρίση” βάσει προσωπικών συμφερόντων, δηλαδή τομαρισμό, όχι έγνοια για την πατρίδα.
Επί τη ευκαιρία λέω κι αυτό: Όλοι οι νεοεισελθόντες στην κυπριακή Βουλή ήρωες-πατριώτες της αντίστασης κατά της ΔΔΟ βάσισαν την εκστρατεία τους και την “επιχειρηματολογία” τους (εδώ γελάμε) στο ΓΙΑΤΙ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΙ;
Η λογική και ο πατριωτισμός λένε: Συζητάμε επειδή δεν τολμούμε ν’ αποφασίσουμε να τους συντρίψουμε πολεμικά. Η ΕΠΙΛΟΓΗ όλων μας είναι να συζητάμε ΕΠΕΙΔΗ ακριβώς είναι αδιάλλκτοι. Η “συζήτηση” αποκαλύπτει ή κρατά αποκαλυμμένη την τουρκική αδιαλλαξία ώστε οι Τούρκοι να είναι εκτεθειμένοι ενώπιον της διεθνούς κοινότητας. Αν σταματήσουμε να συζητούμε όχι μόνο θα μείνουμε μεις εκτεθειμένοι ως αδιάλλακτοι αλλά θα έχουν και δικαιολογία να εδραιώνουν συνεχώς και να επισημοποιούν την κατοχή και τον εποικισμό. Ακόμα κι αν μου πείτε: Μα ποια “διεθνής κοινότης”, αφού η μόνη στήριξη που παίρνουμε είναι ποιήματα του Μπάιντεν, θα σας έλεγα: Επιτέλους, ας είναι και ποιήματα. Που δεν είναι βέβαι καθόλου έτσι. Χωρίς τη “διεθνή κοινόητα” θα μας έπιαναν όλους οι Τούρκοι χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, ακόμα και την Ελλάδα.
Αν είναι τόσο δύσκολο για τόσο πολλά ελληνικά μυαλά να βάλουν σε σειρά απλές σκέψεις, σημαίνει ότι η παρακμή μας (που οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι το συναίσθημα υπερτερεί μέσα μας εις βάρος της λογικής) είναι μη αναστρέψιμη κι ό,τι πάθουμε αξίζει μας.
Επιπλέον, αυτοί που πείθουν ψηφοφόρους να μην επλέγουν τη λογική και τη σωφροσύνη, δηλαδή τον αληθινό πατριωτισμό, το κάνουν παραπλανώντας τους ότι υπάρχει τάχα “άλλος” τρόπος συζήτησης με τους Τούρκους ή γενικώς “άλλος” τρόπος αντιμετώπισης τους. Ο μόνος λόγος που το κάνουν αυτό είναι επειδή πολύ θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι στην εξουσία. Η ανεντιμότης τους (την οποία πολλοί χάφτουν για “πατριωτισμό”) αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ τα έξι “πατριωτικά” κόμματα που μπήκαν στη Βουλή με ποσοστά μεταξύ 3.7% και 6% δεν έχουν καμιά ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διαφορά μεταξύ τους, δεν συμφωνούννα φτιάξουν όλα μαζί ένα κόμμα, που να είναι το μεγαλύτερο, γιατί δεν συμφωνούν μεταξύ τους… στην αρχηγία!! Αυτοί είναι οι “πατριωτες” που πολεμούν τους “προδότες”!!
Ένα μικρό παράδειγμα: Ο αρχηγός της Συμμαχίας Πολιτών υπήρξε για μια ολόκληρη δεκαετία βουλευτής του ΑΚΕΛ, που στήριζε πάντα και στηρίζει και τώρα τη ΔΔΟ. Υπήρξε και υπουργός Εξωτερικών τού ελέω ΑΚΕΛ προέδρου Γιώργου Βασιλείου, που στήριζε και στηρίζει τη ΔΔΟ. Πώς και γιατί έγινε άξαφνα “αντιστασιακός”, πώς και γιατί αποσπά 6% αν όχι λόγω αδυναμίας του εκλογικού σώματος να… σκεφτεί;
Μήπως δεν είναι αυτό το πρόβλημα του ελληνισμού γενικώς σήμερα, ότι αδυνατούμε να σκεφτούμε; Γι’ αυτό σε άλλο σημείωμα μίλησα για να ξαναρχίζαμε με τους πίνακες πολλαπλασιασμού της δευτέρας δημοτικού.
Τα ίδια συμβαίνουν και με το κόμμα της Αλληλεγγύης. Οι αρχηγοί του (δύο) γύρισαν σχεδόν όλα τα κόμματα, έφτιαξαν δικά τους, απέτυχαν, μέχρι που βρήκαν αυτή τη φόρμουλα για ν’ αποσπάσουν για την ώρα ένα 5% και να ξαναμπούν στη Βουλή με άλλη λεοντή.
Νομίζω είπα κάμποσα για να σας βάλουν σε σκέψεις.
Αγαπητέ κ. Ροδίτη,
Δυστυχώς πρέπει να μένουμε συγκεντρωμένοι στον στόχο όταν αποφασίζουμε την στρατηγική και τις τακτικές μας – όχι να τις αφήνουμε να μας αποπροσανατολίζουν από αυτόν (εις βάρος μας!!!).
Δεν είναι δυνατό να μιλάμε για “διεκδίκηση δικαιωμάτων” των εγκλωβισμένων σε ατομικό επίπεδο…Αν κάποιοσ είχε μπει με βία στο σπίτι σας, σας έδιωχνε βιαίωςαπό ένα δωμάτιο και το χρησιμοποιούσε όπως ήθελε χωρίς να σας επιτρέπει πρόσβαση ή χρήση των αντικειμένων εντός αυτού, τι θα κάνατε;
Μπορεί να το υπεραπλούστευσα αλλά δείτε τη βάση του προβλήματος…όχι μόνο ότι θεωρείτε ότι βλέπουμε εμείς από εδώ…..
Πιστέψτε με, αισθάνομαι ότι λείπει ένα κομάτι δικό μου εκεί….Και δεν το θεωρώ πατριωτισμό ή ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει…Κοινή λογική, μάλλον είναι….
Η στρατηγική και ο στόχος μας λέγεται “ΔΔΟ” και αποφασίστηκε από τους Μακάριο και Κυπριανού το 1977 και 1979, τους οποίους ηγέτες αναγνωρίζουν ως “μεγαλους” εκείνοι που διαφωνούν, τάχα, σήμερα με τη ΔΔΟ. Διαφωνούν για τους ίδιους λόγους που τότε τους λάτρευαν τους ως άνω “ηγέτες”, όχι διότι έβαζαν πρώτο το συμφέρον του συνόλου αλλά διότι έβαζαν πρώτα το δικό τους, όπως και τώρα, αυτοκοροϊδευόμενοι ότι αυτό ήταν ή είναι “πατριωτισμός”. Ελπίζω να είναι κατανοητό αυτό, γιατί η “απάντησή” σας δεν είναι ακριβώς ελληνική, αλλά “ελληνική” αν θέλετε να εννοήσετε τι λέω.
Πέρα από αυτό, γιατί δεν δίνετε εσείς απαντήσεις στο ερώτημά σας, τι θα κάνατε, αν κάποιος βίαια σας παίρνει μέσα στο σπίτι σας ένα δωμάτιο κ.λπ.;
Επειδή, όμως, δέχεστε οι εδώ φίλοι σας να σας παραπλανούν, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεστε ν’ απαντήσετε ευθέως και σωστά, σας απαντήσω εγώ:
Αν ο εισβολέας κρατά εφτά πολυβόλα κι εγώ ούτε σφεντόνα, κι οι γείτονες αγρόν ηγόρασαν, ε τότε θα μιλώ στον φρενοβλαβή μπας και με το καλό και την υπομονή και τον χρόνο γίνει κάτι. Τα υπόλοιπα τού “έτσι κι αποφασίω να γίνω γενναίος” και “καθισμένος σκοτώνω χίλιους κι αλίμονο αν σηκωθώ” (επιχειρήματα των φίλων σας), ξέρετε καλά τι αξίζουν. Τα εξήγησα στο προηγούμενο με τους “πατριώτες” “ηγέτες” που ούτε καν να συνενωθούν υπέρ της δημιουργίας ενός μεγάλου και αποτελεσματικού κόμματος δεν έχουν τον αναγκαίο, αληθινό πατριωτισμό.
Επίσης:
Οι συναισθηματισμοί ως απάντηση στη σκληρή πραγματικότητα που με τις απερισκεψίες και τους τομαρισμούς μας δημιουργήσαμε, ηγέτες και λαός, αλίμονο αν συνεχίσουν ν’ αποτελούν την “πατριωτική” μας απάντηση. Αλίμονο.
Και τι σημαινει ακριβως στην πραξη ο νεφελωδης ορος ΔΔΟ κυριε Ροδιτη;
Μεχρι στιγμης η ΔΔΟ στην πραξη μεταφραστηκε σε δυο σχεδια σχεδον ιδια μεταξυ τους: Το σχεδιο Γκαλι και το σχεδιο Α(υ)νάν. Ο κ. Αναστασιαδης θα φερει κατι που θα διαφερει πολυ απο αυτο; Διοτι τα Wikileaks τον εμφανιζουν να δεχεται οτι δεν μπορουν να γινουν μεγαλες βελτιωσεις και να ζηταει μονο μερικες κοσμητικες αλλαγες για να “πουλησει” το σχεδιο στο λαο.
Αλλα αν μια παραλλαγη του σχεδιου Α(υ)ναν ειναι η λιγοτερο κακη ή η μονη εφικτη λυση, τοτε να μας το πειτε, ωστε να συζητησουμε επι αυτου.
Τελικα τι πρεπει να κανουμε; Να κανουμε υπομονη και να αναμενουμε καλυτερες μερες οπως συμβουλευει ο ποιητης του Μπάιντεν, ή να διαχειριστουμε την ηττα με διαπραγματευσεις, ωστε να σωσουμε οτι μπορουμε, αφου “ο χρονος κυλαει εναντιον μας” ; Δεν γινονται και τα δυο, ετσι δεν ειναι;
Ή μηπως να εμπιστευτουμε εν λευκω τον σοφο Προεδρο Νικο Αναστασιαδη;
Ο Κωνσταντινος Καραμανλης ειχε πει τη δεκαετια του ’70 οτι η ιδεολογια της ΝΔ ειναι ο “ριζοσπαστικος φιλελευθερισμος”. Υπηρχε ενα προβλημα: Ο “ριζοσπαστικος φιλελευθερισμος” ηταν ενα νεφελωδες πραμα, που κανενας δεν ηξερε τι ακριβως ειναι. Ρωτηθηκε λοιπον εκεινα τα χρονοα ενας βουλευτης της ΝΔ: “Τι ειναι ριζοσπαστικος φιλελευθερισμος;” Και εκεινος απαντησε: “Εμμ….ξερετε…ριζοσπαστικος φιλελευερισμος ειναι…εμμ…ειναι……ριζοσπαστικος φιλελευθερισμος, ειναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ!”
και ετσι ξεφυγε απο τον σκοπελο………….
Φοβουμαι λοιπον οτι αν σας ρωτουσαμε “Ποιες ειναι οι μεγιστες επιτρεπτες υποχωρησεις μας; Ποιες πρεπει να ειναι οι “κοκκινες γραμμες” μας πχ στο εδαφικο;”
εσεις θα μας απαντουσατε: “Αυτες που λεει ο Νικος Αναστασιαδης!”
Ουτε ο Πάπας της Ρωμης δεν εχει αλαθητο, πολλω δε μαλλον ο Προεδρος!
Έδωσα απαντήσεις και είπα τις απόψεις μου σε ό,τι ερωτήθηκα. Δεν βλέπω τίποτε νεότερο για να επανέλθω.
Ως τελευταία μου γνώμη λέω ότι πουθενά, ποτέ δεν επιχειρηματολόγησα υπέρ του σχεδίου Ανάν, Α(υ)νάν ή όπως αλλιώς με λόγια ανέξοδα και πατριωτικά θέλετε να ονομάζετε τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ της ανθελληνικής και ανθενωτικής πολιτικής Μακαρίου.
Μόνοι σας φαντάζεστε “αλάθητα”, πάπες και τα ρέστα. Ο Αναστασιάδης είναι εκλελεγμένος Πρόεδρος από τον λαό. Έδωσε τέλος στο μνημόνιο, αποκατέστησε φιλικές σχέσεις με τα γειτονικά μας κράτη κι έβαλε την οικονομία πίσω στον δρόμο της ανάκαμψης.
Όσο για όλους όσοι “πιστεύουν” τα ίδια μεν αλλά δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους για το καλό του τόπου, επειδή ως “Έλληνες” κυνηγούν ο καθένας για τον εαυτό του την εξουσία (Θεοχάρους, Λιλλήκας, Νικόλας κ.α.), δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους να αρθρώσουν την ελάχιστη κριτική για τα ανθελληνικά, ανθενωτικά και στο τέλος ανανικά κατορθώματα του Μακαρίου. Οι δε Νικόλας και Λιλλήκας τον επικαλούνται κιόλας ως έμπνευση και βοήθειά τους!! Ή θα μάθετε να επιχειρηματολογείτε με μνήμη και λογική ή να συνεχίσετε μόνοι σας, όπως “ελληνικά” εμάθετε.
Αγαπητέ κ. Ροδίτη,
Βλέποντας ότι παρασύρεστε από συναισθήματα τα οποία κατευθύνουν την γλώσσα σας σε χαρακτηρισμούς περισσότερο, αντί επιχειρηματολογίας, δεν θεωρώ ότι έχετε να προσφέρετε κάτι σ’ αυτόν τον διάλογο.
Ό,τι και να είστε, δεν μπορείτε να χαρακτηρίζετε την ελληνικότητα ή τα πατριωτικά συναισθήματα των άλλων με ξύλινη γλώσσα και λόγο που θυμίζει συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Από όλα όσα διάβασα στα σχόλιά σας διακρίνω έντονα το στοιχείο της προσωπολατρείας στον νυν πρόεδρό σας….αυτή όμως δεν είναι ικανή εάν θέλετε να διαμορφώσετε ολοκληρωμένη άποψη για οποιοδήποτε θέμα.
Τα παραδείγματά σας δε, ξεχειλίζουν από μοιρολατρεία και παθητικότητα, βαφτίζοντάς τες “στρατηγική”.
Αυτό που λείπει είναι η Ψυχή, κ. Ροδίτη!!!
Είδατε που η… ξύλινη γλώσσα μου έβγαλε στην επιφάνεια τι ακριβώς είστε; Άλλ’ αντ’ άλλων, αλά Βουλή των “Ελλήνων” και όλο… ψυχή μάλιστα!!!
Τις καλαμαρίστικες αλληλοκοροϊδίες μόνοι σας και μεταξύ σας να τις γλεντάτε. Άλλα σας λεν κι άλλα απαντάτε, κανοντας πως δεν καταλαβαίνετε. Ε, όχι κύριε, εδώ πέρασε μαχαίρι τούρκικο, που χαχανίζει ακόμα, κι άλλες ανοησίες δεν σηκώνουμε.
Κ. Ροδίτη,
Δυστυχώς με κάθε σας σχόλιο φροντίζετε να επιδεικνύετε διαρκώς χαμηλότερο είπεδο επικοινωνίας. Ειδικά στο τελευταίο δείχνετε κι εσείς πόσο ενωτικός δεν είστε. Τα περί καλαμαρίων τα έχουμε ξανακούσει….Κάτι πιο πρωτότυπο;;;
Δεν τον θέλετε και δεν σας βοηθά ο διάλογος τελικά….
Να ξεκαθαρίσω γιατί μάλλον δεν έγινα σαφής (σε εσάς τουλάχιστον…). Αναφέρθηκα στην παθητικότητα της γενιάς που ουσιαστικά δεν έχει (έντονα ή καθόλου) προσωπικά βιώματα/μνήμες από την εισβολή στην τάση της για “για ό,τι νά’ναι” λύση. Εσείς με την προσωπολατρεία στον Πάπα – εεε συγγνώμη – στον Πρόεδρό σας απλά συμμερίζεστε την παραπάνω άποψη….Ποια η διαφορά και γιατί όλη αυτή η ανούσια επίδειξη αντιδιαλεκτικών ικανοτήτων από μέρους σας;
Με αυτές τις νοοτροπίες Αγαπητέ το τούρκικο μαχαίρι θα χαχανίζει για πολύ καιρό ακόμα.
Και απλά θα δημιουργούνται προηγούμενα και τετελεσμένα από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την έννοια του μακροπρόθεσμου….και απλά αρέσκονται στο να επιδεικνύουν αυτή τους την ανεπάρκεια μέσα από προσωπολατρεία και ύβρεις προς κάθε μορφής αντίλογο.
Κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι άξιοι της μοίρας τους….Οι άλλοι όμως δεν φταίνε!!!
Και – κατά την καλαμαραϊκήν – Ξυδάκι κ. Ροδίτη!!!
@Kostas Dimopoulos
Ειναι αληθεια οτι πλακωνομαστε συχνα με τον κυριο Ροδιτη, διοτι δεν αντεχω στον πειρασμο, αναφερομαι στον Προεδρο, και τοτε γινεται πυραυλος!
Ωστοσο ειναι ενας εξαιρετικος συγγραφεας, και οσα λεει για τον Μακαριο ειναι δυστυχως 100 % σωστα.
Αγορασε και διαβασε το “Κουραγιο Πηνελοπη” φιλε μου. Δε θα χασεις.
Μαθε πώς ενας αχρειος ανθρωπος τορπιλισε την Ενωση που μας δινοταν στο πιατο εξαιτιας της αρχομανιας του.
@ NF
Χα…Το παρατήρησα Αγαπητέ….Δείχνει να το προκαλεί….απλά είμαι υπέρ του διαλόγου παρά της κοκορομαχίας (αν και δεν λέω όχι αν είναι καλή….)
Επί του θέματος. Συμφωνώ για το ότι έχει να προσφέρει γνώσεις ο κ. Ροδίτης. Η λατρεία του όμως επισκιάζει την δυνατότητά του να μας βάλει σε σκέψη που θα καρποφορήσει. Δσυτυχώς έχω δει ότι σε αυτό το ιστολόγιου οι απόψεις και οι σκέψεις που
Για το βιβλίο μάλλον θα ακολουθήσω τη συμβουλή σας. Άλλωστε δεν ήμουν ποτέ λάτρης ή θιασώτης του “τορπιλιστή”. Η Ιστορία είναι αμείλικτη αρκεί να την βλέπεις όπως πρέπει να την δεις και όχι όπως θέλεις (ή θέλουν).
Βλέπω πολύ σύντομα να απομυθοποιούνται πολλοί “θρυλοηγέτες” που μόνο όλεθρο και συμφορά έφεραν….
@Kostas Dimopoulos
Δεν εχει απλως να προσφερει γνωσεις. Ειναι πραγματικα σπουδαιος λογοτεχνης. Θα παραθεσω καποια στιγμη μερικα κειμενα του να καταλαβεις.
Απο εκει και περα, ο Περικλης δεν θα υπερασπιζοταν με τοσο παθος την Ασπασια οσο ο κυριος Ροδιτης τον Αναστασιαδη.Τι να κανουμε, αδυναμιες ειναι αυτες.
Ουτε εγω λεω οχι σε μια καλη κοκορομαχια, οποτε μας βλεπω να γινομαστε συντομα μαλλια κουβαρια!
Αγαπητε κυριε Ροδιτη!
Ξερω οτι ειναι κακο αυτο που κανω, αλλα θα σχολιασω αυτα που ειπατε για τον κ. Αναστασιαδη. Ο διαολος βλεπετε δεν εχει δουλεια, και με βαζει σε μεγαλο πειρασμο!
“Ο Αναστασιάδης είναι εκλελεγμένος Πρόεδρος από τον λαό.”
Και τι παει να πει αυτό; Εκλεγμενοι ηταν επισης ο Α. Παπανδρεου, ο Χριστοφιας, ακομα και ο…….Μακαριος (μεχρι το 1964 που εγινε δικτατωρ).
” Έδωσε τέλος στο μνημόνιο
To μνημονιο τελειωσε…..μονο του, αφου ολοκληρωθηκε το προγραμμα. Η Κυπρος παραμενει υπο επιτροπεια μεχρι να πληρωσει τα δανεια. Αλλα αν δεν ηταν τοσο προθυμος “να κανει την υπερβαση” το 2008, δεν θα ειχαν ελθει στην εξουσια οι ΑΚΕΛοκομμουνισταί , οποτε δεν θα ειχε υπαρξει μνημονιο και δεν θα μαζευε τωρα τα οικονομικα συντριμια της Κυπρου.
“αποκατέστησε φιλικές σχέσεις με τα γειτονικά μας κράτη”
Ποια ειναι αυτα; Αν ειναι το Ισραηλ, η συνεργασια με τους Οβραίους ξεκινησε πολυ πριν γινει αυτος Προεδρος, οπως και η οριοθετηση της ΑΟΖ με τους γειτονες.
“κι έβαλε την οικονομία πίσω στον δρόμο της ανάκαμψης.”
Αντε παλι. Αυτο ειναι αληθεια, εφαρμοσε με επιτυχια το προγραμμα του ΔΝΤ, η οικονομια βελτιωθηκε και μπραβο του. Αλλα και παλι, αν δεν ηταν τοσο προθυμος “να κανει την υπερβαση” το 2008…………………
“Οι δε Νικόλας (Παπαδοπουλος) και Λιλλήκας τον επικαλούνται κιόλας (τον Μακαριο) ως έμπνευση και βοήθειά τους!! “
Γιατι, ο Αναστασιαδης τι κανει; Παραπεμπω παραπανω στον “Πανηγυρικο” που εκφωνησε στο μνημοσυνο του το 2013.
Είπατε ειρωνικά για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη: “Ή μηπως να εμπιστευτουμε εν λευκω τον σοφό Προεδρο Νικο Αναστασιαδη;”
Απάντησα, δηλώνοντας αναμφισβήτητα γεγονότα: “Ο Αναστασιάδης είναι εκλελεγμένος Πρόεδρος από τον λαό. Έδωσε τέλος στο μνημόνιο, αποκατέστησε φιλικές σχέσεις με τα γειτονικά μας κράτη κι έβαλε την οικονομία πίσω στον δρόμο της ανάκαμψης.”
Με καμιά λογική η απάντησή μου αυτή με κάνει… “προσωπολάτρη”, όπως με αποκαλέσατε. Δεν έχει δηλαδή το “συμπέρασμά” σας σχέση με τη λογική αλλά με τις συναισθηματικές αντιδράσεις σας πάθους και προκατάληψης, που είναι χαρακτηριστικά της ευρύτερης ελλαδικής κρίσης και παρακμής για την οποία λυπούμαστε να την παρατηρούμε από την Κύπρο, όχι διότι είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση, ακολουθώντας, όπως πάντα, τα δικά σας “κατορθώματα”.
Η δεύτερή σας θλιβερή παρατήρηση, σχετικά με τον τερματισμό του μνημονίου μας, είναι απότοκο της κακής και προκατειλημμένης ενημέρωσής σας, που τυφλά αποδέχεστε.
Η εκλογή Χριστόφια, που έφερε ποικίλες κατατστροφές στον τόπο, ήταν ΕΠΙΛΟΓΗ του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος παρενέβη τελευταία στιγμή για ν΄αλλάξει την απόφασή του κόμματός του, του Δη.Κο., και του αρχηγού του τότε, του Μάριου Καρογιάν, ώστε το κόμμα να ψηφίσει Χριστόφια αντί Γιαννάκη Κασουλίδη, που ήταν η απόφαση του κόμματος.
Υπόψη ότι λόγω της ανθελληνικής, μακαριακής του προκατάληψης και κατεύθυνσης ο Τάσσος Παπαδόπουλος και οι στενοί του συνεργάτες και συγγενεός ψήφιζαν πάντα στς βουλευτικές το ΑΚΕΛ. Πρόκειται για την ίδια εγκεφαλική και συναισθηματική σύγχυση των όσων έζησαν στον πολύ κοντινό περίγυρο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Π.Χ.: Ένας πολύ στενός συγγενής του ήθελε ν’ αφαιρέσει την ελληνική σημαία από το φέρετρο του Μακαρίου τη μέρα της κηδείας του, άλλος υπήρξε ο ιδρυτής του Νεοκυπριακού Συνδέσμου (διακηρυγμένου εχθρού της ελληνικής συνείδησης των Κυπρίων) κι ένα σωρό άλλα παραδείγματα που δεν μπορώ ν’ αραδιάσω εδώ για το πώς ένας Αρχιεπίσκοπος κατέλειπε “κομμουνιστική”, με την έννοια της αντεθνικής, συνείδηση στους φανατικούς οπαδούς του.
Στο τελευταίο μου βιβλίο “Τα Γράμματα στη Μητέρα τουΚώστα Μόντη” (Αρμός 2015) θα διαβάσετε και την ιστορία που όταν πέθανε μια πολύ στενή συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ξέθαψαν τα όστά τού ηρωικώς πεσόντος στις μάχες του 64 με τους Τουρκους, Ελλαδίτη υπολοχαγού Νικόλα Παπαγεωργίου για να θάψουν εκείνην μπροστά-μπροστά στο κοιμητήριο Κων/νου και Ελένης, στη λευκωσία, ως μεγαλύτερης ηρωίδας της προσωπολατρείας από τον πεσόντα για την Ένωση υπολοχαγό. Την παλιανθρωπιά αυτή ανακάλυψε τυχαία ο αδελφός του Νικόλα και μετακόμισε τα οστά του (που βρήκε σε μια σακούλα στυην αποθήκη του κοιμητηρίου) και τα έθαψε στην Ελλάδα.
Τα άλλα που αναφέρετε είναι ανάξια σχολιασμού γιατί ήδη απαντήθηκαν κι απλώς τα αναμασάτε ελλειψει επιχειρημάτων, ελλείψει διάθεσης παραδοχής των εμφανών πραγματικοτήτων, όπως κι εξηγήθηκαν οι έπαινοι (χωρίς προηγούμενο ή επόμενο) του Αναστασιάδη για τον Μακάριο, που δεν συγκρίνονται με το ακατάπαυστο και συνεχές πάθος που τον επικαλούνται οι άλλοι.
Τελικά θα πρεπει το συντομότερο να σκεφθείτε καλύτερα και να παραδεχτείτε εσείς οι Ελλαδίτες ότι κάνετε βαθιά μεσάνυκτα περί των γεγονότων και των πραγματικοτήτων της Κύπρου κι αντί να το συνειδητοποιήσετε αυτό το πρόβλημά σας – που σας δημιουργούν οι εκάστοτε εξουσίες σας – τα βάζετε με εκείνους που μάχονται να σας δώσουν τη σωστή εικόνα. Δεν πρόκειται πάντα να δέχομαι τα υποτιμητικά σας σχόλια και να σας απαντώ.
Ἀπὸ προηγούμενο, ὑπὸ ψευδώνυμο, σχόλιο :
« … η πιο κρισιμη πτυχη ειναι το εδαφικο και η ακτογραμμη, αφου το μορφωμα που θα προκυψει απο τη “λυση” μαλλον θα διαλυθει, οποτε καθε πλευρα θα παρει τα εδαφη της και θα φυγει.
Ο Προεδρος θα επρεπε να ζητησει μεγιστες επιστροφες εδαφων και ακτων, εστω και αν χρειαστει να κανει μεγαλες παραχωρησεις στα υπολοιπα. Ιδανικα, να παμε στο 80 % του εδαφους και της ακτογραμμης, και ας δωσουμε δικαιωμα αποσχισης στους Τουρκο”κυπριους”! Αλλα αυτος τι κανει; Αφηνει το εδαφικο για το τελος, καθεται και συζηταει με τον Τουρκο πώς να κανει βιωσιμο το κρατος-τερατουργημα του σχεδιου Α(υ)ναν, και μοιαζει να πιστευει οτι ο…….”συνεταιρισμος” με τον Τουρκο πιθανον να δουλεψει! Λυπουμαι που το λεω, αλλα ειναι επιρρεπης σε επικινδυνες αυταπατες……………. »
Συγγνώμην, ἀλλά, ἂν ἤμουν Τοῦρκος, αὐτὸ θὰ ἐπεδίωκα. Νὰ ὁμολογήσῃ ἡ Ἑλληνικὴ πλευρὰ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ συνεταιρισθῇ μὲ τὴν Τουρκικὴ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ὅτι τὸ μόνο ποὺ τὴν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ πωλήσῃ στὴν Τουρκικὴ πλευρὰ τὸ «δικαίωμα στὴν ἀπόσχιση» (αὐτὸ ἐμεῖς τὸ λέγαμε «Αὐτοδιάθεση», τότε πού μᾶς συνέφερε) στὴν ὑψηλοτέρα δυνατὴ τιμή. «Ἑμ τότε,» θὰ μᾶς ‘ποῦν οἱ Τοῦρκοι « ἐσεῖς τί πληρώσατε πού ἀποσχισθήκατε ἀπὸ τὴν Βρεταννικὴ αὐτοκρατορία ( γιὰ νὰ γίνετε ἀφεντικά μας καὶ ἐμεῖς, δοῦλοί σας) ; Νὰ εἶσθε καὶ εύχαριστημένοι πού σᾶς ἀφήνουμε αὐτὰ πού σᾶς ἀφήνουμε.»
Μὲ τέτοιαν σαπρὰν λογικὴ ἔχουμε, νομίζουμε τὸ δικαίωμα νὰ στιγματίζουμε ἄλλους, ἀνθρώπους μὲ εὐθύνες ἐμεῖς οἱ ἀνεύθυνοι καὶ ψευδώνυμοι, ὡς προδότες … Καὶ ὡς ὕπατοι κριτές τῆς Ἑλληνικότητος (τῶν ἄλλων) βαρυνόμεθα νὰ βάλωμε καὶ τόνους ! Βλέπεις, οὔτε οἱ «Ἀρχαῖοι» ἔβαζαν.
@Αντης Ροδιτης
Ηρεμηστε κυριε Αντη!
Τι μας χωριζει αληθεια, περαν της διαμετρικα αντιθετης αποψεως που εχουμε για τον Προεδρο; Σκεφτειτε το λιγο……………………
Δηλωνε ή δε δηλωνε ο Αναστασιαδης προθυμος να «κανει την υπερβαση» το 2008; Τουτεστιν, σε περιπτωση που αποκλειοταν ο δικος του, όπως ανεμενε, να δωσει γραμμη να ψηφιστει ο Χριστοφιας αντι του Τασσου στο 2ο γυρο! Παραδοξως ο δικος του περασε, και αποκλειστηκε ο Τασσος. Οποτε αρκετοι θυμωμενοι ψηφοφοροι του ΔΗ.ΚΟ, για να ανταποδωσουν την πισωπλατη μαχαιρια, ψηφισαν Χριστοφια. Αν ο Αναστασιαδης δεν «εκανε την υπερβαση», τοτε πολλοι περισσοτεροι ψηφοφοροι του ΔΗΚΟ θα ψηφιζαν Κασουλιδη και θα τον εβγαζαν Προεδρο.
”Δεν πρόκειται πάντα να δέχομαι τα υποτιμητικά σας σχόλια και να σας απαντώ.”
Εγω μονο επαινους εχω γραψει για εσας προσωπικα, τα υποτιμητικα σχολια είναι μονο για τον Προεδρο.
Επιμένετε να παραγνωρίζετε όσα σας γράφω και να παίζετε αυτό που νομίζετε ότι είναι το τελευταίο σας χαρτί, την “υπέρβαση” Αναστασιάδη, επειδή ως Έλληνας αυτής της παρακμής νομίζετε ότι το σημαντικό είναι να… κερδίσετε τη συζήτηση κι όχι να εννοήσετε την ουσία του Κυπριακού.
Η “υπέρβαση” του Αναστασιάδη είχε κίνητρο εκείνο που θεωρούσε – ως καλός μαθητής του Κληρίδη – το καλό της Κύπρου: Την επαναφορά της στην προ του 1955 ειρηνική συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, προκειμένου ν’ αποφευχθεί η προσάρτηση του βόρειου (προς το παρόν) μέρους του νησιού μας στην Τουρκία.
Η πραγματικά μεγάλη και καταστροφική υπέρβαση έγινε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο (τον δάσκαλο του Τάσσου) που “εμπνεύστηκε” την ανθενωτική-ανθελληνική “πολιτική”, την αντικειμενικά προδοτική, τού μερισμού του Ελληνισμού σε μια Ελλάδα μόνη από τη μια και σε μια Κύπρο μόνη από την άλλη.
Προς τούτο δεν δίστασε να γίνει και σοβιετικά “διεθνιστής”, με τη γνωστή φενάκη του αριστερού “προοδευτισμού”, δηλαδή να πάρει στην ουσία το μέρος του ρωσικού εθνικισμού, μέσω της στήριξης που παρείχε στο “κομμουνιστικό”, δηλαδή αντεθνικό κόμμα ΑΚΕΛ στην Κύπρο, αναγνωρίζοντάς το ως “πατριωτικό”, αφού ήταν η μόνη μεγάλη δύναμη που στήριζε τη διαχωριστική από την Ελλάδα πολιτική του.
Έτσι κατάντησε και ο Τάσσος, ως θαυμαστής και οπαδός του Αρχιεπισκόπου, όπως και πολλοί άλλοι δεξιοί να ψηφίζουν αριστερά. Αυτή η υπέρβαση ως απάτη και ως παρακμή κατέστρεψε την Κύπρο και σήμανε και πολλά δεινά για την ίδια την Ελλάδα. Η εξαπάτηση διαβάζεται και στη διαχείριση που έκανε ο Τάσσος τού περιβόητου ΟΧΙ.
Αν η απάντησή σας δεν λάβει σοβαρά υπόψη αυτά και συνεχίσετε απλώς ν’ αναζητάτε τρόπους προκειμένου να “κερδίσετε” αυτή τη συζήτηση σαν να ήταν οποιαδήποτε άλλη, λυπούμαι αλλά δεν θα υπάρχει σοβαρός λόγος για να συνεχίσω.
Σας απαντώ μόνο και μόνο γιατί ξέρω πολύ καλά πόσο επιπόλαια ασχολήθηκαν και ασχολούνται οι ιστορικοί και οι δημοσιογράφοι σας (και οι δικοί μας) με το Κυπριακό. Δεν εξαιρούνται αυτοί της παρακμής.
Ακόμα και βιβλία Ιστορίας που γράφτηκαν μόλις πρόσφατα, ανεύθυνα αγνοούν ντοκουμέντα και μαρτυρίες που απελευθερώθηκαν από τις αγγλικές και αμερικανικές επίσημες πηγές μετά το 2000. Επιμένουν απλώς ν’ αντιγράφουν οι ακαδημαϊκοί σας και οι δικοί μας ο ένας τον άλλο από τα τέλη της δεκαετίας του 60 ως σήμερα ΧΩΡΙΣ την παραμικρή αλλαγή, αφού αποφεύγουν να κάνουν καμιά αληθινή έρευνα. Ο φόβος τους – αυτή κι αν είναι η κορύφωση της παρακμής – είναι μήπως οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους παραγνωρίσουν το “έργο” τους, αφού τα νέα στοιχεία διαψεύδουν τόμους και τόμους αλλά, κυρίως, αποκαλύπτουν πάνω σε τι είδους θεμέλια οικοδομήθηκαν ολόκληρες “επιστημονικές” καριέρες.
Η “υπέρβαση” του Αναστασιάδη είχε κίνητρο εκείνο που θεωρούσε – ως καλός μαθητής του Κληρίδη – το καλό της Κύπρου: Την επαναφορά της στην προ του 1955 ειρηνική συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, προκειμένου ν’ αποφευχθεί η προσάρτηση του βόρειου (προς το παρόν) μέρους του νησιού μας στην Τουρκία.
Μεταφραση: Εκανε την “υπερβαση” το 2008 επειδη ελπιζε οτι το ΑΚΕΛ θα υποστηριζε ενα ξαναζεσταμενο σχεδιο Α(υ)νάν! Αλλα και επειδη μισουσε μεχρι θανατου τον Τασσο……………….
Η κομμουνιστικη ΕΣΣΔ (η “κοκκινη” Ρωσια) ηταν βεβαιως αντιπαλος μας. Αλλα γιατι οι Ελληνες να θεωρουν εχθρικο τον “λευκο” ρωσικο Εθνικισμο; Διαβαστε λιγο Π. Κονδυλη αγαπητε κυριε Ροδιτη, και μην βαζετε πια οοοοοολα τα αυγα στο αμερικανικο καλαθι. Εδω το Ισραηλ τα εχει καλα με τους Ρωσους…….
Και επιτελους ειστε συγγραφεας. Μη βαρατε εμας τους αναγνωστες σας, μονο και μονο επειδη αντιπαθουμε τον Προεδρο Ανα(ν)στασιαδη. Φυλαξτε την ενεργεια σας και τα πυρα σας για τους μακαριακους καθηγηταδες! :)))))))
Γιά τον κ. Γεωργάνα (19/5/2016 at 23:18)
Είναι πολύ πιθανόν , η επιστολή Μακαρίου προς Γκιζίκην να υπαγορεύθηκε από τους Αμερικανούς ή μάλλον
από τους Άγγλους . Δεν είχε άλλη επιλογή ο Ιωαννίδης, μετά την λήψη της επιστολής Μακαρίου, από την ανατροπήν του ασχέτως του αν αυτή έγινε με επιπόλαιο και εθνικά εγκληματικό τρόπο (με κινητοποίηση της Εθνοφρουράς). Ο Μακάριος ζητούσε επιτακτικά την απόσυρση όλων των Ελλήνων αξιωματικών που εστελέχωναν τον Κυπριακό Στρατό και την σταδιακή αντικατάστασή των από άλλους της δικής του επιλογής. Αν το καθεστώς των Αθηνών ενέδιδε στις παράλογες απαιτήσεις του Μακαρίου και απέσυρε τους Έλληνες αξιωματικούς και η Τουρκία επενέβαινε στρατιωτικά κατά την διάρκεια των ημερών που η Εθνοφρουρά εστερείτο αξιωματικών , ποιοί θα πολεμούσαν τον εισβολέα ;
κ. Γεωργάνα (20/5/2016 at 09:00)
To άτομο στο άκρο αριστερό της φωτογραφίας φαίνεται να είναι ο ΥπΕξ Κωστόπουλος.
[διεγράφη σύντομο σχόλιο – παρακαλώ μείνετε εντός θέματος, με σεβασμό στον ιστοχώρο, στους συνομιλητές σας και στους λοιπούς αναγνώστες.]