του Απόστολου Σαραντίδη*
Δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» το αποτέλεσμα Brexit στη Γηραιά Ήπειρο. Ήταν φωτιά που σιγόκαιγε επί δεκαετίες, σαράκι που δούλευε μεθοδικά και μεθοδευμένα στα διεθνή κέντρα τα οποία και έχουν ως στόχο πάντοτε όταν δεν μπορούν να παρέμβουν άμεσα και δικτατορικά, να καλύπτονται πίσω από «δημοκρατικές λαϊκές διαδικασίες» τις οποίες προηγουμένως κοινωνικά έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν. Αλλά και έτσι να μην ήταν και να λειτούργησαν τα αντανακλαστικά ενός συντηρητικού εκλογικού σώματος που συνειδητά ή ασυνείδητα, κυρίως οι πιο ηλικιωμένοι θορυβημένοι από το μεταναστευτικό κύμα εκφράστηκαν αρνητικά για την Ε.Ε., επί της ουσίας και επί του πρακτέου δεν αλλάζει τίποτα. Η Μεγάλη Βρετανία ιστορικά και πολιτιστικά πάντοτε κρατούσε στάση σκεπτικιστική έναντι των απέναντι ακτών όσο κι αν γεωγραφικά και γεωλογικά αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ευρωπαϊκού εδάφους από το οποίο φαινομενικά αποσπάσθηκε σε μια από τις τελευταίες περιόδους των παγετώνων. Η υποθαλάσσια σήραγγα της Μάγχης αποκατέστησε προ ολίγων δεκαετιών τη φυσική αυτή «αδικία» και όλοι πανηγύρισαν την επανένωση. Τα σχέδια όμως τώρα αλλάζουν άρδην και αλλάζουν δραματικά για όλη την υφήλιο.
Πέμπτη στη σειρά παγκόσμια οικονομία η Βρετανία, πάλαι ποτέ αυτοκρατορία κραταιά της Βικτωριανής εποχής και όχι μόνο, με βιομηχανία βαριά, διασυνδέσεις διεθνείς και λόμπι ισχυρό σε όλη την Κοινοπολιτεία, με δεσμούς στρατηγικούς και πολιτιστικούς με τις Η.Π.Α. και με πολιτικό καθεστώς μητρικό του κοινοβουλευτισμού λόγω μιας παράδοσης που συντηρεί τη συνταγματική μοναρχία σε όλον τον κόσμο, σε αντίθεση με τη Γαλλία που βίαια με την επανάστασή του 1789 επηρέασε όλο το πολιτικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πλην του Βρετανικού το οποίο με έναν ειδικό φλεγματικό συντηρητισμό σαν να μην άκουγε και δεν πειθαρχούσε στα νεοπαγή κελεύσματα. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Για την ακρίβεια ως από τα πρώτα μέλη της τότε Ε.Ο.Κ. πάντοτε ήταν με το ένα «πόδι» έξω. Θεσμικά εκεί που της συνέφερε μέσα, οικονομικά πιο μακριά, νομισματικά εντελώς αποστασιοποιημένη. Σαν να περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εξέλθει όχι από «την πίσω πόρτα» αλλά δυναμικά όπως θα άξιζε σε μια πρώην αυτοκρατορία και νυν ακόμη πολύ υπολογίσιμη δύναμη. Ας μη λησμονούμε ότι και στον στρατιωτικό τομέα ανήκει στις χώρες εκείνες που διεκδικεί και υπερασπίζεται τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για το τίμημα του αντιπάλου. Αρκεί να μη θιγεί το γόητρό της. Ο πόλεμος των Φόκλαντς το 1982 δεν είναι μακριά αλλά και τα εγκλήματα που διέπραξε στην Κύπρο πριν και μετά την ανεξαρτησία της. Φυσικά δεν είναι τα μόνα.
Η λεγόμενη Αγγλία θέλει να φαίνεται ως κράτος και έθνος ομοιογενές. Αλλά δεν είναι. Μόνο το πρόβλημα της Σκωτίας στον βορρά, αρκεί. Η Β. Ιρλανδία κατεχόμενη. Άφθονο αίμα έρρεε επί δεκαετίες εκεί. Η Ουαλία επίσης. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, εδώ και περίπου για πάνω από 10 αιώνες το στρατηγικό και πολιτικό τοπίο ήταν πολύ διαφορετικό. Το μισό και παραπάνω νησί προς τον νότο αναπόσπαστο τότε τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του μοναδικού πολιτικού και πολιτιστικού φορέα που έζησε για πάνω από 15 αιώνες, τους 11 σε ορθόδοξο χριστιανικό περιβάλλον. Το ίδιο και η Βρετανία. Ορθόδοξοι Άγγλοι, Κέλτες, Σκώτοι με δεσμούς ελληνικούς, στο δυτικότερο άκρο του κράτους, με πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με τη Νέα Ρώμη. Δυστυχώς όπως όλα δείχνουν, το ευτυχές αυτό παρελθόν μάλλον έχει λησμονηθεί. Η κατάκτησή τους κυρίως από τους Νορμανδούς δεν γνωρίζουμε κατά πόσο έχει αλλοιώσει εντελώς το ήθος και το φρόνημα των γηγενών. Τα πολλαπλά πολιτικά εσωτερικά τους προβλήματα δείχνουν πάντως το αντίθετο. Αυτό δεν πρέπει να είναι άσχετο με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα είναι βέβαιο, ότι καί σε αυτό το ευρωπαϊκό σημείο υπήρξε και υπάρχει κατοχή. Όπως και σε όλη τη λεγόμενη Δύση. Φράγκοι, Τεύτονες, Γότθοι, Βάνδαλοι, Λογγοβάρδοι, Βησιγότθοι κλπ, καταδυναστεύουν και καθιστούν δουλοπάροικους τους ορθόδοξους Ρωμαίους, Λατίνους κυρίως, αποκόπτοντάς τους βίαια από τον Ανατολικό τομέα κατασυκοφαντώντας τον από τον Καρλομάγνο και έπειτα, με την εκκλησιαστική πλαστογράφηση των αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου αλλά και τη δόλια οικειοποίηση του όρου Ρωμαϊκός και Ρωμαιοκαθολικός. Τα υπόλοιπα, με την αιρετική παπική απόσχιση, τις Σταυροφορίες, τη Μεταρρύθμιση, την Ιδεολογία, τον άθεο Διαφωτισμό και τον ασύνδετο Ουμανισμό λίγο ως πολύ γνωστά σε τι αλλοτριωτική κατάσταση περιέφεραν τη Δύση επί αιώνες γεννώντας τον υλισμό (καπιταλιστικό και μαρξιστικό), τη Μασονία και τον Φασισμό. Ό,τι Ρωμαίικο διασώθηκε σε πέντε αιώνες Τουρκοκρατίας στο ελληνόφωνο ανατολικό τμήμα το διέσπασε, αλλοίωσε και αλλοτρίωσε η δυτική Κοραϊκή μεταπρατική λαίλαπα του 19ου αιώνα, η Μικρασιατική γενοκτονία του 20ού με γερμανική καθοδήγηση και το ολοκληρώνει σήμερα η οικουμενιστική πλάνη του 21ου. Η χειρότερη από όλες.
Είναι επίσης γνωστό από τους ιστορικούς μελετητές ότι σε κάθε μορφής συγκρούσεων και δη πολεμικών αν και έχουν μια επικάλυψη οικονομική, το κατεξοχήν γενεσιουργό αίτιο είναι το θρησκευτικό. Σε παλαιότερη δοκιμιακή μας μελέτη αποδείξαμε εμπεριστατωμένα την πλήρη αντίθεση και το ασυμβίβαστο μεταξύ της Εκκλησίας και της Θρησκείας. Στον θρησκειοποιημένο ατομοκεντρικό χώρο της Δύσης αυτό δεν έγινε κατανοητό ποτέ. Η χαώδης πολιτισμική διαφορά ανάμεσα στους βαρβαρικούς κατακτητές και τους υπόδουλους Ρωμαίους ήταν καταλυτική. Οι τελευταίοι αντιστάθηκαν γενναία μα η γλωσσική και γεωγραφική τους αποξένωση από την Ανατολή τους εγκλώβισε. Οι πρώτοι αν και προσέρχονταν ομαδικά να βαπτιστούν και να γίνουν κι αυτοί συμμέτοχοι στον πολιτιστικό αλλά και υλικό πλούτο, ποτέ δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν το ιδιωτικό από το δημόσιο συμφέρον με αποτέλεσμα λαμβάνοντας φιλοσοφία από τον Αυγουστίνο, Αριστοτέλη και κυρίως Πλάτωνα που ούτε κι αυτούς ήταν σε θέση να κατανοήσουν και ενσωματώσουν, υπέπεσαν σε συρροή αιρέσεων και πλανών, κατασκευάζοντας έναν χριστιανισμό της νοησιαρχίας και της δεισιδαιμονικής απάτης του απόλυτου προορισμού, από τη μία των δούλων και από την άλλη των ελέω Θεού ευγενών.
Αυτή την Ευρώπη οραματίστηκαν να συνενώσουν μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ως αρχική η ιδέα ήταν πολύ καλή. Μόνο που ένας παρατηρητικός επιστημονικός μελετητής, βλέπει ότι αμέσως μετά από τον μεγαλύτερο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα και παραλίγο να την αφανίσει, ναι μεν ενστικτωδώς θα λέγαμε ιδρύουν τον Ο.Η.Ε. προς αποφυγή νέου ολέθρου, όσο κι αν πολλοί τον επικρίνουν για τους σκοπούς, τις σκοπιμότητές του και την αναποτελεσματικότητά του, από την άλλη μεριά η μήτρα της Ε.Ο.Κ και μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) βρίσκεται στην Ε.Κ.Α.Χ., (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα) το 1952, από το Βέλγιο των ανθρακωρυχείων, την Ολλανδία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Γερμανία και Ιταλία, πολύ πριν από την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης του 1957. Με άνθρακα και χάλυβα κατασκευάζεται το ατσάλι και το ατσάλι είναι το βασικό προϊόν που χρησιμοποιεί η πολεμική βιομηχανία. Ξεκινώντας λοιπόν με το «πρόσχημα» της ελεύθερης αγοράς και διακίνησης, στη βάση του όμως με μια καλοστημένη πολεμική μηχανή για τον επόμενο πόλεμο, η σημερινή Ε.Ε. δείχνει να έχει φθάσει στα όριά της και είναι πολύ φυσικό διότι δεν είναι δυνατόν να ενώσεις τα ανόμοιαεπικαλούμενος ένα ανύπαρκτο εκκλησιαστικό καθεστώς. Τα 12 αστέρια των Αποστόλων στη σημαία, ο Σταυρός, το κοινό χριστιανικό παρελθόν κλπ. Το παρόν είναι σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Πρέπει να βρεθεί άλλο συνεκτικό στοιχείο. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι ένας πλαστός ολιστικός οικουμενισμός που πάει να επιβληθεί άνωθεν στανικά.
Στο Κολυμπάρι της Κρήτης σίγουρα θα έχει πάει το μήνυμα των εκλογών που ο βρετανικός λαός για όποιον δεν κατάλαβε είπε: «Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Η Ευρώπη αν δεν επιστρέψει στο απολεσθέν από αιώνων ορθόδοξο Ρωμαϊκό παρελθόν της, την περιμένουν πολλά δεινά. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι ευρωσκεπτικισμός που οδηγεί σε εσωστρέφεια και εθνικισμό. Ούτε λόγος φονταμενταλιστικός και δογματικός. Ιστορικά, ας γίνει ξεκάθαρο ότι σε Ευρωπαϊκό και Μεσογειακό πλαίσιο, κατεχόμενα δεν υπάρχουν μόνο στην Ανατολή αλλά και στη Δύση. Αυτή η κατοχή αιώνων είτε από το Ισλάμ είτε από τους φορείς της αλλοτρίωσης μόνο με ένα επαναστατικό Europexitτων παθών της θα λήξει.
* Ο Απόστολος Σαραντίδης είναι δάσκαλος και πολιτικώς επιστήμων.