του Βασιλείου Μακρυπούλια*
Ο Θουκυδίδης σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρείται ως απλά ο πατέρας της επιστημονικής ιστορίας. Θα πρέπει να χαρακτηρίζεται και ως ο ένας εκ των μεγαλυτέρων πολιτικών αναλυτών που εμφανίσθηκαν στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας και πολιτισμού. Αναφερόμενος λοιπόν ο σπουδαίος αυτός ιστορικός στο θέμα της προδοσίας μας αναφέρει: «Προδότης δεν είναι μόνον αυτός ο οποίος φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος του στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχει».
Ποια είναι η πολιτειακή αξιολογία του Αθηναίου ιστορικού; O Σωκράτης στον Πλατωνικό Κρίτωνα μας την καθόρισε πλήρως και σαφώς: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νούν έχουσιν». Η Πατρίδα τίθεται υπεράνω όλων, όλων των ανθρώπων οι οποίοι διαθέτουν νού. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να εστιάσουμε: Ο άνθρωπος, ο έχων νούν, κατανοεί ότι ανήκει σε ένα ευρύτερο όλον, το οποίο εάν αποκατασταθεί θα τον φέρει σε επαφή με συνανθρώπους, με πρόσωπα τα οποία θα τον βοηθήσουν να εύρει το δρόμο προς τα εμπρός, προς το καλό, προς το αγαθό. Η κοινωνία της Πατρίδος αναπτύσσει όλα αυτά τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του. Η διαλεκτική της Πατρίδος έγκειται στη συνεχή αλληλοπροσφορά πνευματικών και άλλων δεξιοτήτων οι οποίες διαλύουν την ατομικότητα και ολοκληρώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Η Πατρίδα βέβαια χρειάζεται άτομα με ισχυρό πνευματικό υπόβαθρο, πρόσωπα που ατενίζουν τον ουρανό και τη γή με κοινές αξίες και ιδεατούς σκοπούς.
Όχι τυχαία ο Αριστοτέλης θεώρησε ότι «ουαί τω ενί». Ο ένας θα είναι η θηρίο ή Θεός. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι ο Δημοσθένης ταύτισε το συμφέρον της Πατρίδος και την Πόλεως κράτους με το συμφέρον των ανθρώπων. Σημασία έχει ότι η λέξη Πατρίς παράγεται από τη λέξη «πατήρ» διότι είναι ο πνευματικός πατήρ και οδηγός προς το αύριο όλων όσων την αποτελούν. Η Πατρίδα-σύμφωνα και με το Θουκυδίδη- είναι ζωντανός κινούμενος και εξελισσόμενος οργανισμός. Σκοπό έχει την ενδελέχεια και την ανθρώπινη πρόοδο. Ο Θουκυδίδης μας τα δίδει όλα αυτά στον Επιτάφιό του. Μέσα στην Πόλη κράτος οι άνθρωποι αναπτύσσουν τον εαυτό τους και την αξιωσύνη τους, τις οικογένειές τους, τον ανώτερο εαυτό τους, ζώντας σε σχέση με τον Άλλο που πρεσβεύει και αναφέρεται σε όμοια ιερά και όσια με αυτόν. Ο άνθρωπος, ως κομμάτι σπασμένο από την αρμονική εικόνα του πρώτου ανθρώπου, αποκαθίσταται στη σωστή θέση του, εμφανίζοντας και πάλι όμορφη αυτή τη διαλυμένη ενιαία εικόνα. Προδότης λοιπόν είναι και αυτός ο οποίος μέσα στην Πατρίδα δεν εμφανίζει αυτή την πορεία στους ανθρώπους, αλλά τους αφήνει σε μία πνευματική και υλική ένδεια, σε μία κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης προκειμένου να τους ελέγχει.
H λεκτική κινητικότητα γύρω από την έννοια της δημοκρατίας (η οποία σε κάθε περίπτωση είναι μη ορισμένη έννοια υπό την έννοια ότι έστω και ένας άνθρωπος θα υποστηρίζει το μη υπαρκτόν αυτής) φωτίζει τη συζήτηση που διεξάγουμε γύρω από την πολυεπίπεδη έννοια της προδοσίας. Ο Αριστοτέλης ορίζει τη δημοκρατία «δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα στο οποίο οι ελεύθεροι και οι άποροι είναι οι περισσότεροι και κατέχουν τις αρχές, ολιγαρχία είναι εκείνο το πολίτευμα εις το οποίον οι πλούσιοι και οι ευγενέστεροι είναι οι λιγότεροι». Ο Αριστοτέλης κατά κάποιον τρόπο συνεχίζει τη θεωρία του Θουκυδίδη για το ποιόν του προδότη της Πατρίδος. Οι άποροι και οι πολλοί σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρονται για την άμεση ευδαιμονία, πολλές φορές φθάνουν σε σημείο να μην υπολογίζουν το συμφέρον της Πατρίδος αλλά το στενό ιδιωτικό δικό τους συμφέρον. Αυτό είναι προδοσία και συνεχίζει την πίστη του Θουκυδίδη στο ότι προδότης είναι αυτός ο οποίος δεν υπολογίζει την Πατρίδα του, δεν συνεισφέρει στο κοινό καλό, δεν καλυτερεύει τη ζωή των πολιτών, κοιτάζει το στενό του υλικό συμφέρον. Οι ευγενείς, οι φιλόσοφοι-βασιλείς, είναι αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την πολιτειακή ισορροπία διότι έχουν το πνευματικό και αξιακό υπόβαθρο να το επιτύχουν.
Ο Θουκυδίδης κατενόησε αυτή την έννοια της προδοσίας που εδώ αναλύουμε μέσα από την «ενός ανδρός αρχή». Μέσα από την ικανότητα του Περικλή να καταστήσει το σύνολο των Αθηναίων πολιτών ευδαίμονες ,πνευματικά και υλικά. Συνέδεσε σωστά την ικανότητα αυτή του Περικλή με την πρόοδο της Πόλης. Άρα κάθε άλλη μορφή συμπεριφοράς των κυβερνώντων η οποία προκαλεί δυστυχία στους πολίτες, πλήττει την Πολιτεία, είναι αναμφίβολα στασιμότητα, μη εξελιξιμότητα, προδοσία. Ο προδότης είναι αυτός (προ+δίδω) ο οποίος δίδει την πατρίδα του στη δυστυχία, στον εγωϊσμό των ολίγων, στην μη ανάπτυξη, στον ιστορικό θάνατο. Διότι η ευτυχία των κυβερνώντων, των πολιτών και η ιστορική συνέχεια της Πατρίδος είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Άρα ο προδότης που προδίδει κρατικά μυστικά ή επιτηδευμένα κρατεί το λαό στην φτώχεια διαλύει την Πατρίδα και στερεί από αυτή την ιστορική συνέχεια. Σήμερα είναι πολλά τα μηνύματα που μεταφέρονται από το Θουκυδίδη προς τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Αυτοί που έδωσαν επίπλαστη ευτυχία και δικαιώματα στους πολλούς(δήθεν) ώστε έπειτα να τους βυθίσουν στη δυστυχία και στην απόγνωση είναι –σύμφωνα με το Θουκυδίδη- προδότες. Προδότες της Πατρίδος και των Πολιτών.
Η Χριστιανική διδασκαλία προχωρεί προς ένα περαιτέρω ποιοτικό επίπεδο τη διδασκαλία αυτή του Θουκυδίδη περί της προδοσίας. Η πολιτειακή υποχρέωση των κυβερνώντων προς τους πολίτες μετατρέπεται σε αγάπη. Εννοείται ότι η Αθηναϊκή Πολιτεία εμπεριείχε την έννοια της αγάπης κάτω από το κάλυμμα της λογικής αντιμετώπισης των πολιτών έναντι της αγαθής πολιτείας του καλού. Ο Λόγος των Ελλήνων μετετράπη σε χριστιανική αγάπη, οι κυβερνώντες πρέπει να προχωρούν σε αγαπητική πολιτική προς τα πλήθη. Αλλοιώς προδίδουν την εμπιστοσύνη των υπηκόων τους. Βασική αρχή της εν Χριστώ πολιτείας (της Εκκλησίας) είναι η αγάπη και η ταπεινοφροσύνη , η αντιμετώπιση του συνανθρώπου ως αδελφού. Κατά τον Παύλειον ύμνον της αγάπης (προς Κορινθ,Α,ΙΓ) η αγάπη ου ζηλοί, ου περπερεύεται (δεν κομπάζει) ου ζητεί τα εαυτής, αλλά πάντα στέγει και πάντα υπομένει. Στην κοινωνία αυτή της αγάπης ο άρχοντας είναι ο υπηρέτης και ο «ποιμήν ο καλός την ψυχή αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων (Ιω, ι,11).Εδώ δεν χωρεί η φιλαρχία, η φιλαυτία, ο συναγωνισμός ανάμεσα στην υπεροχή ή στην ισότητα, αλλά οι κυβερνώντες επιδίδονται σε μία ευγενή άμιλλα της ταπεινοφροσύνης, της αυτοθυσίας, κάτω μάλιστα από την προοπτική(την οποία ποτέ δεν πρέπει να λησμονούν οι κυβερνώντες) «πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και πολλοί έσχατοι πρώτοι» (Μαρκ,ι,31).
Εις την Βυζαντινή αυτοκρατορία (όπου ούτε δημοκρατία υπήρχε ούτε εκλογές υπήρχαν αλλά η «ελέω Θεού Βασιλεία») ο αυτοκράτωρ συχνά –πυκνά επιδείκνυε συναισθήματα αγάπης και αυτοθυσίας προς το κράτος και λαό του. Ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος θα μείνει αιώνιο σύμβολο ηγέτου και οδηγού ενός λαού όταν υπερήφανα αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό δείχνοντας με την απάντησή του στο Μωάμεθ ότι εκπροσωπεί ένα ολόκληρο έθνος, ένα ολόκληρο σύνολο ιδεών και αξιών. Ο ηγέτης επιβάλλεται να αναλύει τους κυβερνωμένους ως σύνολα ιδεών και στάσης ζωής, ως πρόσωπα που έχουν ιερά και όσια, ιστορικό ρόλο και πορεία εξέλιξης. Σε κάθε άλλη περίπτωση συζητούμε για την έννοια της προδοσίας υπό την έννοια ότι ο ηγέτης πρό+δίδει όλα όσα πρέπει να κάνει στην αφάνεια και στην απραξία, οδηγώντας το λαό του και τους ανθρώπους στην ιστορική και πολιτιστική εξαφάνιση.
Η έννοια του δικαίου εις τους Αρχαίους Έλληνες εμφανίζεται κατά ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο στους λόγους του Δημοσθένους. Το δίκαιο της πόλης απαιτεί ανταλλάγματα πρίν από κάθε συμφωνία ή πράξη του ηγέτη, του κυβερνώντος. Είναι επίσης από τις χείριστες μορφές προδοσίας η έγκριση συμφωνιών που τελικά βλάπτουν την Πόλη, είτε επειδή δεν φέρουν ωφέλειες στην Πόλη είτε επειδή αφήνουν την Πόλη χωρίς ανταλλάγματα. Συζητούμε για το περίφημο «αντιπεπονθός» των Ελλήνων το οποίο ήταν βασική πολιτική επιλογή των προγόνων μας. Έχοντας στο νού μας σημερινές συμφωνίες των «κυβερνώντων» οι οποίες δεν αποβαίνουν εθνικά ωφέλιμες κατανοούμε πλήρως την εμμονή του Δημοσθένους στο περίφημο αντιπεπονθός. Υπεράνω όλων τίθεται το συμφέρον της Πατρίδος και αυτό ταυτίζεται με το καθήκον και το νόμο. Άρα ο προδότης είναι ταυτόχρονα και παράνομος διότι αντιβαίνει στον υπέρτατο νόμο που είναι η ασφάλεια της Πατρίδος,η ανάπτυξή της και η ευδαιμονία των πολιτών.
Μέσα στην ιστορική πορεία των Εθνών και των Λαών, των Πολιτειών και των Αυτοκρατοριών, πολλά από αυτά λησμονήθηκαν. Ο Χόμπς συζήτησε για την ανάγκη του Λεβιάθαν, ο Μακιαβέλι δημιούργησε έναν Ηγεμόνα που συνδυάζει τη δύναμη, την πονηρία, την ευστροφία και τη ραδιουργία. Ο κόσμος σιγά και αργά αλλά σταθερά οδηγήθηκε στον υλισμό, στην μαζική συνένωση των ανθρώπων με θέα το χρήμα και την αμειβομένη εργασία στις συνθήκες της πόλης. Εάν οι κυβερνώντες έχουν στο μυαλό τους τη συνέχεια όλων αυτών επιβάλλεται και πρέπει να το ανακοινώσουν στους πολίτες. Διότι θα πρέπει να το γνωρίζουμε όλοι ότι ο δρόμος προς την υλική παγκοσμιοποίηση και την αποχαύνωση, περνά μέσα από την πλήρη εξαθλίωση ανθρώπων και συνειδήσεων προκειμένου όλα γύρω μας να καταστούν ίδια και απαράλλαχτα. Οι λαοί εάν νοιώσουν ότι προ+δίδονται θα πρέπει να αναζητήσουν πλήρως τη γνώση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους και στη ζωή τους. Αποδιώχνοντας τη συναισθηματική εκτίμηση των καταστάσεων –τέτοια είναι η συνεχής πειθώ σε διάφορους λαοπλάνους και δημοκόπους – επιβάλλεται να πληροφορηθούν ποιοι κυβερνούν τον τόπο του και τον κόσμο γενικότερα, ποια τα σχέδιά τους ποιος ο σκοπός τους. Εάν ο Θουκυδίδης έθεσε τα κριτήρια της προδοσίας οι άνθρωποι επιβάλλεται ανά εποχή να εκτιμούν τα συμπτώματα της προδοσίας. Η εξαθλίωση των ανθρώπων, η φτώχεια και η μαζοποίηση είναι συμπτώματα ενός απαισίου αύριο που κυρίως περιμένει τα παιδιά μας. Εάν και αυτό δεν μας αφυπνίσει-παιδευτικά, πολιτιστικά και αξιακά- τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
*O Βασίλειος Μακρυπούλιας είναι φιλόλογος.
24 comments
Ἔτσι νά ‘χουμε καλὸ ρώτημα, μιὰ καὶ σήμερα ὅλο τὸ κείμενο τοῦ Θουκυδίδη βρίσκεται στὴν διάθεση ὅλων μας στὸ διαδίκτυο, δὲν θὰ μποροῦσε ὁ κύριος φιλόλογος νὰ μᾶς δώσῃ μία ἢ δύο παραπομπές γιὰ τὸ ποῦ ἀκριβῶς ὁ Θουκυδίδης γράφει αὐτὰ ποὺ ὁ κύριος φιλόλογος διατείνεται ὅτι διάβασε στὴν ξυγγραφὴ τοῦ Θουκυδίδη ;
Εἶναι σφόδρα πιθανὸν ὅτι πρόκειται γιὰ άπόπειρα νοθεύσεως τοῦ ἔργου τοῦ Θουκυδίδη, ὅπως μπορεῖ κανένας νὰ παρατηρήσῃ μὲ μία άναζήτηση τοῦ κειμένου στὸ διαδίκτυο. Κατὰ πῶς φαίνεται τὸ νόθο χωρίον ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 2001, στὴν διαδικτυακὴ ὑπογραφὴ χρήστου σὲ διαδικτυακὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν … βόθρων !
Τὸ ὡραῖον εἶναι ὅτι τὴν νοθεία ἀναπράγει καὶ τὸ «Ἀντίβαρο» τὸ ὸποῖον τακτικὰ κόπτεται γιὰ τὶς νοθεῖες πού ἐπιχειροῦν ἄλλοι. Καί, ὅταν κανεὶς τὸ ἐπισημαίνῃ στοὺς διαχειριστάς, αὐτοί, δίκην Ποντίων Πιλάτων, ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ καθένας φέρει τὴν εύθύνη γιὰ τὶς ἀναρτήσεις πού ὑπογράφει. Κάπου, βέβαια πρέπει νὰ πᾶνε τὰ νερά, ὅταν οἱ διαχειρισταὶ τοῦ «Ἀντιβάρου» νίπτουν τὰς χεῖρας. Ἐ οὗ καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ βόθρο.
Τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού ἀναπαράγει ἀβασανίστως τέτοιες ἀνοησίες ἔχει πτυχίο κάποιας ἀνωτάτης Φιλοσοφικῆς σχολῆς. Καὶ οἱ καθηγητές ποὺ ὑπέγραψαν τὸ πτυχίο του δὲν φιλοτιμοῦνται νὰ τὸ ἀνακαλέσουν.
Προτείνω στοὺς διαχειριστὰς ὅπως στὴν προμετωπίδα τῆς ἱστοσελίδος προστεθῇ ὑπότιτλος «Οἱ παραχαράκτες τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Λογοτεχνίας εἶναι εὐπρόσδεκτοι», καὶ νὰ παραμείνῃ ἐκεῖ μέχρι νὰ ἀπαλειφθῇ κάθε ἵχνος τοῦ συγγράψαντος τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση ἀπὸ τὸν ἱστοτόπο.
Αγαπητοί Άνθρωποι που διαβάζετε το Αντίβαρο.
Έχοντας μελετήσει όλο το έργο του Θουκυδίδη, έχοντας διδάξει επί δέκα και πλέον συναπτά έτη τον Επιτάφιο του Περικλέους-μαζί με το βιβλιογραφικό σχολιασμό που απαιτείται στις δέσμες και στις κατευθύνσεις της Γ΄Λυκείου- υιοθέτησα τον ορισμό που έδωσα στο παραπάνω γραπτό μου:«Προδότης δεν είναι μόνον αυτός ο οποίος φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος του στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχει». Διότι ακριβώς αποδίδει πιστότατα τις ιδέες και τις αξίες του μεγάλου μας ιστορικού.
Συγκεκριμένα:
1.Προδότης δεν είναι μόνον αυτός ο οποίος φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς: Πράγματι ο Θουκυδίδης μας αναφέρει στο κεφάλαιο 39 του Επιταφίου του Περικλέους : “Την πόλη μας την έχουμε ανοιχτή σε όλους και ποτέ με ξενηλασίες δεν εμποδίζουμε κάποιον να μάθει ή να παρακολουθήσει κάτι που αν δεν κρυβόταν και το έβλεπε κάποιος από τους εχθρούς θα μπορούσε να ωφεληθεί”. Η εξιδανίκευση του Επιταφίου είναι γνωστή, σε κάθε περίπτωση παραδίδεται η συνήθεια της ξενηλασίας για όποιον πρόδιδε τα μυστικά της Πατρίδος του.Επίσης παραδίδεται η συνήθεια να θεωρείται κάτι κακό(προδότης) αυτός που παραδίδει μυστικά της Πατρίδος του(δίδεται ο ορισμός του προδότου).
2.Αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχει. Αναφέρεται στο έργο του Θουκυδίδη (2,59-1,2,65-13): “Εγώ τουλάχιστον πιστεύω, ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη. [2.60.3] Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζύ της, ενώ είναι πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτύχη μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. [2.60.4] Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ’ εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα,οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως, και κατηγορείτε όχι μόνον εμέ, ο οποίος συνεβούλευσα τον πόλεμον, αλλ’ επίσης τους ιδίους εαυτούς, οι οποίοι τον συναπεφασίσατε με εμέ. [2.60.5] Και οργίζεσθε εναντίον ανδρός τοιούτου όπως εγώ, ο οποίος νομίζω ότι είμαι ικανώτερος από κάθε άλλον όχι μόνον να διαγνώσω τα δέοντα, αλλά και να διαφωτίσω περί αυτών τους άλλους, και επί πλέον φιλόπατρις και ανώτερος χρημάτων,”. Σε αυτό το χωρίο φαίνεται με τον καλλίτερο τρόπο ότι είναι ανάξιος(προδότης) αυτός ο οποίος κοιτά το δικό του συμφέρον, αδυνατεί να δώσει την πνευματική και υλική ευημερία ων άρχων της πόλεως.Θεωρείται αποτυχημένος και προδότης αυτός ο οποίος δεν μπορεί να φέρει την ευτυχία των πολιτών διότι οι πολίται ως όλον ευτυχούν άρα η Πολιτεία ως όλον ευτυχεί. Η σχέση είναι αμφιμονοσήμαντη.Η πρόοδος των Αθηνών εστηρίχθη στο “ανειμένως διαιτώμενοι”. Η μανία που επιτέθηκαν στον άρχοντά τους οι Αθηναίοι αποδεικνύει τα παραπάνω.
3.Η φράση που παρέδωσα στο στόμα του Θουκυδίδη επιτομεί θαυμάσια το πνεύμα και το γράμμα του έργου του. Πόσες φορές θα διαβάσουμε πάμπολλους ορισμούς του Αριστοτέλους για την αρετή, σωστοί όλοι, αν και ένας είναι ο πιστότερος(«Έστιν άρα η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ουσα τη προς ημας ,ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν».).Όλοι όμως είναι επιτρεπτοί εάν αποδίδουν το πνεύμα του φιλοσόφου.Όπως συμβαίνει με τον ορισμό της προδοσίας που εδώ παρέδωσα, ο οποίος πλήρως αποδίδει το πνεύμα του Θουκυδίδη.
4.Όσον αφορά τον δίποδον σκώληκα, κάποιον γεωργανά, τον οποίο πλήρως αγνοώ(φυσικόν είναι γιατί δεν ασχολούμαι με σκώληκας) του αφιερώνω μόλις δύο φρασίδια: 1.Ηρακλείτου: ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι. 2.Επειδή πρώτη φορά αντιμετωπίζω τέτοια διαδικτυακή αλητεία παρακαλώ το Αντίβαρο να προστατέψει τους συγγραφείς και αναγνώστες του από τέτοιους σκώληκες. Παρακαλώ μάλιστα αυτόν τον δίποδο σκώληκα ο οποίος γνωρίζει (περιέργως) το διαδίκτυο να μην ασχοληθεί πάλι μαζί μου. Η ακαδημαϊκή διαλεκτική συζήτηση και έρευνα έχει επίπεδο που απογειώνει τους ανθρώπους και τους καθιστά βελτίους, στηρίζεται στην ανθρώπινη φύση γνώση και ευγένεια. Για αυτό και αυτό το σχόλιό μου απευθύνεται σε ανθρώπους.
Ευχαριστώ.
Θράσος ὁ πλαστογράφος !
Ἀντὶ νὰ μάζεψῃ τὰ βρεμμένα του, φωνάζει, μήπως καὶ περάσει τὸ κάλπικο χωρίο ποὺ προσπαθεῖ νὰ κυκλοφορήσῃ … Πτυχιοῦχος Φιλοσοσφικῆς σχολῆς πού νοθεύει ἀρχαῖο κείμενο καὶ ἐμμένει στὴν νοθεία δὲν μπορεῖ νὰ παριστάνει τὸ φιλόλογο. Ἂς σκεφθῇ κανεὶς ἕνα γιατρὸ ποὺ νοθεύει τὰ φάρμακα πού δίνει … Καὶ αὐτὸς κάνει μάθημα σὲ μαθητὰς τῆς Γ’ Λυκείου καὶ τοὺς προετοιμάζει γιὰ τὶς ἀνώτατες σχολές ! Δηλαδή, ὁμολογεῖ καὶ γραπτῶς ὅτι ἔχει δώσει εἰς ἑαυτὸν τὸ δικαίωμα νὰ ἐξηλιθιώνῃ καὶ νὰ ἐκμαυλίζῃ καὶ ἠθικῶς τοὺς μαθητάς. Τήν «ἀκαδημαϊκὴ συζήτηση καὶ ἔρευνα» τὴν θεωρεῖ ἰσοδύναμο τῆς πλαστογραφίας !
Ἀλλά, βεβαίως, δὲν φταίει μόνον αὐτός. Φταῖνε αὐτοὶ πού τοῦ ἔδωσαν πτυχίο, ποιός ξέρει μὲ πόσα σκονάκια καὶ κεφάλια τυρί πεσκέσι (ποιός ξέρει, μπορεῖ καὶ νὰ πῆρε πτυχίο στὰ Σκόπια, ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι), καὶ οἱ διαχειριστὲς τοῦ «Ἀντιβάρου», ποὺ δὲν τὸν ἔχουν πετάξει ἀκόμη ἔξω μὲ τὶς κλωτσιές.
Θὰ προτείνω κάτι δημιουργικό : Μιὰ διαδικτυακὴ ψηφοφορία ὅπου θὰ ἐρωτηθοῦν οἱ συναναγνῶστες ἐὰν θέλουν στὸ «Ἀντίβαρο» ἀναρτήσεις μὲ πλαστὲς παραπομπές, ναὶ ἢ ὄχι. Νομίζω τὸ ποσοστὸ τῶν «ναὶ» θὰ εἶναι καλὸ μέτρο τοῦ διανοητικοῦ καὶ ἠθικοῦ ἐκτοπίσματος τῶν συναναγνωστῶν.Ἴσως καὶ δεύτερο ἐρώτημα γιὰ τὸ ἂν ἐπιθυμοῦν οἱ συναναγνῶσται νὰ ἐρωτῶνται οἱ δημοσιεύοντες ἀναρτήσεις ἐὰν τὸ κείμενό τους περιέχει μὴ ἐξακριβωμένες παραπομπὲς καὶ, ἂν ἀπαντοῦν θετικῶς, νὰ ἐπισημαίνεται τὸ γεγονὸς πρὶν διαβάσῃ ὁ ἀναγνώστης τὴν ἀνάρτηση. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, ὅπως οἱ προειδοποιήσεις στὶς διαφημίσεις τοῦ στοιχήματος.
ΥΓ Εἶναι ανθρώπινο τὸ σφάλλειν. Τὸ νὰ ἐμμένει κανεὶς μὲ πεῖσμα στὸ σφάλμα του, ἀντὶ νὰ ζητήσῃ συγγνώμην, προσθέτει στὰ σφάλματα, τὰ καθιστᾶ πολλαπλῶς σοβαρώτερα. Σὲ κάθε περίπτωση, συμφωνῶ κι ἐγὼ μὲ τὸν συγγράψαντα τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση ὅτι χρήζει προστασίας. Οἱ διαχεισρισταὶ δὲν θὰ ἔπρεπε ἴσως νὰ τὸν ἀφήνουν νὰ γελοιοποιῆται περισσότερο. Διότι οἱ ἀνοησίες ποὺ γράφει κανεὶς στὸ διαδίκτυο μένουν είς τὸν αἰῶνα. Τί θὰ σκεφθοῦν οἱ μαθηταί του, ὅταν διαβάσουν αὐτὸ τὸ νῆμα συζητήσεων ; Καὶ οἱ μαθηταί, καθόλου περιέργως, ξέρουν καλὰ τὸ διαδίκτυο.
ΥΓ2 «Ὄχι» ψήφισε στὸ δημοψήφισμα ;
Iσχύουν τα προλεχθέντα περί της διακρίσεως ανθρώπων και σκωλήκων. Το Αντίβαρο μου δίδει την αίσθηση της κιβωτού όπου βεβαίως εισχωρούν προκειμένου να σωθούν από την αφάνειά τους και την αδυναμία παραγωγής λόγου οι σκώληκες. Σε κάθε περίπτωση συνεχίζουμε …..
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
Ἰσχύει ὅτι θὰ συνεχίσῃ τὸ «Ἀντίβαρο» νὰ δίδῆ βῆμα στὸν συγκεκριμένο ἀμετανόητο πλαστογράφο ; Ὄχι τίποτ’ ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξέρουμε ἐὰν τὰ γραπτὰ μαρτύρων καὶ ἡρώων, ἐξόχων ἀνθρώπων τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας, θὰ συμφύρονται μὲ ἐγνωσμένες νοθεῖες.
Ισχύει ότι θα συνεχίσει το Αντίβαρο να δίδει βήμα στο συγκεκριμένο βρωμόστομο σκώληκα με ανθρώπινη φαντάζομαι μορφή;Όχι τίποτε άλλο για να ξέρουμε εάν η αρίστη προσπάθεια του Αντιβάρου(η οποία μου θυμίζει σε σχέση με το σύγχρονο Έλληνα την προσπάθεια μετακένωσης του Κοραή) θα συμφύρεται με εγνωσμένους σκώληκες(μία ματιά στα διαχρονικά βρωμόστομα σχόλια του συγκεκριμένου αποδεικνύουν του λόγου το αληθές). Συνεχίζουμε….
Υ.Σ: Ω σκώληξ απόστειλέ μου το email σου προκειμένου να σου αποστείλω κατά αποκλειστικότητα την επομένη εργασία μου.
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
Ἀγαπητέ μου, ἐὰν πρόκειται νὰ παραιτηθῆτε ἀπὸ τὴν νόθευση τῶν ἀρχαίων συγγραφέων, οἱ ὁποῖοι, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, δὲν εἶναι ἰδιωτική σας κληρονομία, ἀλλὰ κοινὴ κληρονομία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, δὲν ἔχω κανένα πρόβλημα νὰ ὑφίσταμαι ἰδιωτικῶς ὅ,τι γράφετε. Ὅπως σᾶς ἐξήγησα, ἀρκετὸ πρόβλημα θὰ ἔχετε μὲ τοὺς μαθητάς σας. Ἐάν, μάλιστα, παραδίδετε καὶ ἰδιαίτερα μαθήματα, θὰ ἔχετε πρόβλημα καὶ μὲ τοὺς γονεῖς των, οἱ ὁποῖοι, στὴν περίπτωση αὐτή, εἶναι καὶ πελάτες σας. Έάν, ἐπὶ πλέον, εἶσθε ἐκπαιδευτικός, ὁ ὅποιος προϊστάμενός σας θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιμείνῃ νὰ ζητήσετε συγγνώμην δημοσίᾳ καὶ γιὰ τὴν πλαστογράφηση καὶ γιὰ τὴν φωνασκὸ ἀμετανοησία σας.
Τό δικό μου ἐρώτημα, ὅμως, ἀπηύθηνα πρὸς τοὺς αἰδημόνως σιωπῶντας Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι διαχειρίζονται τὸ παρόντα ἱστοτόπο. Ἄλλοτε εἶναι λαίστατοι … Ἡ νοθεία πού ἐπεσήμανα ἀπαντᾶται σὲ πλῆθος ἱστοτόπους τοῦ αὐταποκαλουμένου «πατριωτικοῦ» χώρου. Βλέπετε νὰ ἐγκαλῶ κανέναν ἀπὸ αὐτούς ; Ὑποτίθεται ὅτι τὸ «Ἀντίβαρο» σέβεται τὴν Ἑλληνικὴ καὶ Χριστιανικὴ κληρονομιά μας. Λοιπόν, ὄχι. Τἠν ἔχει ὡς ἐμπόρευμα, τὸ ὁποῖον μπορεῖ ὁ καθ’ ἕνας νὰ νοθεύῃ, νὰ πλαστογραφῇ χωρὶς συνέπειες. «Ἄφρακτον ἀμπελῶνα». Συνεπῶς οἱ ὅποιες καταγγελίες στὸ «Ἀντίβαρο» τῶν Φίλη, Ρεπούση, Λιάκου καὶ συντροφιῶν ἐπὶ πλαστογραφίᾳ εἶναι ἀπόπειρες ἐξαπατήσεως καὶ τίποτε περισσότερο. Δὲν εἶναι βεβαίως καὶ κάτι πρωτόφαντο. Ἐδῶ οὔτε τὴν Ἀριθμητικὴ τῆς Στ’ Δημοτικοῦ δὲν σέβονται. Πῶς θὰ σεβασθοῦν τὴν Ἱστορία, ἐπίσης τῆς Στ’ Δημοτικοῦ ; Ἡ ἱερὰ ἀγανάκτησις καὶ ἡ διάρρηξις τῶν ἱματίων εἶναι καθαρὰ ὑποκρισία.
ΥΓ Ἂς διορθώσουν τοὐλάχιστον τὸν τίτλο τοῦ νήματος. Θὰ εἶναι πολλαπλῶς ἀκριβέστερος καὶ ἀληθέστερος ἔτσι : «Ἡ ἔννοια τῆς προδοσίας στὸν Μακρυπούλια».
Aγαπητό Αντίβαρο.
Από τον Ηράκλειτο και έπειτα, από τον Χάϊντεγγερ επίσης(κορυφαίο το ερώτημά του “γιατί τα όντα και όχι το τίποτε(μέσα στο τίποτε ο φιλόσοφος του Μέλανος Δρυμού μάλλον εννοούσε και τους σκώληκες, ένας εκ των οποίων έχει παρεισφρήσει εδώ και καιρό στο Αντίβαρο υβρίζοντας ασυστόλως τους πάντες και τα πάντα) οι άνθρωποι ασχολούνται με τους ανθρώπους. Όχι με τους σκώληκας οι οποίοι έχουν αδυναμία παραγωγής ανθρωπίνου λόγου και συμπεριφοράς. Οι σκώληκες τους μόνους που επηρεάζουν είναι τους υπολοίπους ομοίους τους.Σε κάθε περίπτωση το κείμενό μου αποδίδει πιστότατα το πνεύμα και τα γραπτά του Θουκυδίδου, αλλά αυτό δεν μπορεί να το κατανοήσει ένας σκώληκας ο οποίος εδώ και χρόνια υβρίζει τους πάντες και τα πάντα, εις το Αντίβαρο,μάλλον οι διαχειρισταί θα πρέπει να τον πετάξουν κλωτσηδόν, εκτός εάν θέλουμε να θυμηθούμε τις ύβρεις του.Μία απλή έρευνα στο Αντίβαρο θα υπενθυμίσει πόσο υβριστής μπορεί να αποδειχθεί ένας σκώληκας.
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
Κοίτα νὰ ‘δῇς θράσος ὁ πλαστογράφος ! Ἐνδιαφέρον τὸ ὅτι ἐπιλέγει νὰ βρίζῃ μὲ τὸν ὅρο «σκώληξ» καὶ κανέναν ἄλλο, ὁ ὁποῖος, ἐνδεχομένως, θὰ τὸν ἐξέθετε σὲ ποινικὴ δίωξη. Δὲν τολμᾶ, ὅμως, νὰ μὲ έγκαλέσῃ πού τὸν γράφω καὶ τὸν ξαναγράφω «πλαστογράφο» καὶ «παραχαράκτη» τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γραμματείας. Δὲν σκέπτεται ὅτι ὁ λόγος κάποιου πού συλλαμβάνεται νὰ πλαστογραφῇ καὶ νὰ παραχαράσσῃ δημοσίᾳ δὲν εἶναι πιστευτὸς καὶ σὲ ὀτιδήποτε ἄλλο γράφῃ !
Καὶ πάλι, ὅμως, αὐτὸς ἔχει τὸ ἀκαταλόγιστο. Τὸ ἐνδιάφερον εὐρίσκεται στὸ ὅ,τι (δὲν) κάνουν οἱ ψοφοδεεῖς διαχειρισταὶ τοῦ «Ἀντιβάρου». Προφανῶς ἀποβλέπεουν στὸ νὰ κοπάσῃ ἡ θύελλα καὶ νὰ ἀπομακρύνουν τὸν πλαστογράφο σιωπηρῶς, ὅπως ἔχουν κάνει μὲ καμπόσους μέχρι τώρα. Ἀλλά, φαίνεται, ὁ συγκεκριμένος ἀπὸ κάπου τοὺς κρατᾶ … Ἤ, τὸ πιθανώτερο, δὲν μπορεῖ ἀκόμη νὰ χωνέψῆ τὸ πλῆγμα στὸν ἐγωισμό του ἀπὸ τὴν ἐπ’ αὐτοφώρῳ σύλληψή του καὶ θορυβεῖ.
“Προτείνω, μὲ ἀφορμὴ τοὺς ἐπικηδείους τῆς Νέας Δημοκρατίας ποὺ δημοσιεύει τὸ «Ἀντίβαρο» σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, νὰ μετονομασθεῖ ὁ ἰστοτόπος καὶ νὰ ὀνομάζεται στὸ ἑξῆς «Ἑλληνώνυμοι Σπουδαρχίδες». Βάζω στοίχημα ὅτι ἡ ἀναγνωσιμότητα θὰ αὐξηθεῖ κατακόρυφα.”.Αυτό το βρωμερό σχόλιο είναι του γεωργανά σε άρθρο του κ.Μητραλέξη(21/11/2015).Η απάντηση του Αντιβάρου στο γεωργανά είναι η ακόλουθη: “Μα κ. Γεωργάνα, σε μια σελίδα με όνομα «Ελληνώνυμοι Σπουδαρχίδες» θα ήσασταν administrator και ο μοναδικός αρθρογράφος”. Πιστεύω ότι το Αντίβαρο, ως συνεπές που είναι στις εκτιμήσεις θα τον στείλει στην μοναξιά της ευήθειάς του.Όλοι μπορούμε από τα παραπάνω να καταλάβουμε περί τίνος ανθρώπου ομιλούμε. Σε κάθε περίπτωση ο κάθε καλόβουλος αναγνώστης πείσθηκε και από το πρώτο μου σχόλιο και από το κείμενό μου ότι αποδίδω πιστά το Θουκυδίδη.
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
Αγαπητε κ. Μακρυπουλια, γιατι ασχολειστε; Δεν χρειαζεται…………….
Θα επιληφθει ο Editor2 στην πρωτη ευκαιρια. Οι παλιοι του ιστολογιου ξερουν τι εννοω 🙂 🙂 🙂 🙂
Φαίνεται ὅτι οἱ πλαστογράφοι καὶ οἱ παραχαράκτες εἶναι συμμορία ! Σὲ τί διαφέρουν ἀπὸ τοὺς Ρεπούση, Λιάκο, Φίλη καὶ συντροφία ; Ἁπλῶς ἡ παρ’ ἡμῖν συμμορία περιλαμβάνει καὶ κουκουλοφόρους, ἐνῶ τῶν ἀριστερῶν μόνον ἐπωνύμους …
Νὰ θυμίσω ὅτι ἡ ἀρχικὴ άνάρτησις παραπέμπει στὸν Θουκυδίδη μὲ πλαγιογραφὴ καὶ μέσα σὲ εἰσαγωγικά. Δὲν «ἀποδίδει», λοιπόν, «τὸ πνεῦμα τοῦ Θουκυδίδη», ἀλλὰ διατείνεται ὅτι ἀποδίδει τὸ γράμμα ! Πιὸ πλαστογράφος, πᾶς φυλακή ! Διότι ἡ ἔννοια καὶ τοῦ «βιοτικοῦ ἐπιπέδου» ὡς ὑποχρεώσεως τῆς ἀρχαίας Ἐλληνικῆς πόλεως καὶ τῆς «προδοσίας» δὲν ὑπάρχουν στὸν Θουκυδίδη. Ὄχι φιλόλογος, ἀλλὰ ἁπλὸς γνώστης τοῦ Θουκυδίδη, μπορεῖ νὰ καταλάβῃ καὶ μόνον ἀπὸ τὸ σημεῖον αὐτὸ ὅτι τὸ χωρίον εἶναι νόθο. Ἀλλά, βεβαίως, ὁ συγγράψας τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση δὲν εἶναι φιλόλογος. Ἁπλῶς δηλώνει φιλόλογος. Ὑπάρχει διαφορά ! Ἐγκυκλοπαιδικῶς, ἀπὸ ἀντίστοιχο ἀναχρονισμὸ ἀπεδείχθη ὅτι τὸ κείμενο τῆς «Διαθήκης τοῦ Κωνσταντίνου», μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἰσχυριζόταν ὅτι εἶχε λάβει ὅλη τὴν Ἰταλία ὡς τιμάριον ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ἦταν πλαστό. Τὴν νοθεία ἀπεκάλυψε ὁ Ἱταλὸς Ἑλληνιστὴς Λαυρέντιος Βάλλας. Ἔτσι, τὸ νοθευμένο ἐκεῖνο κείμενο ἐνεφανίσθη γιὰ τελευταία φορὰ στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας. Προκαλῶ ἐδῶ, δημοσίᾳ, ὅποιον βρῇ χωρίο τοῦ Θουκυδίδη ὅπου αὐτὲς οἱ ἔννοιες ὑπάρχουν μὲ τὸ περιεχόμενο ποὺ τοὺς δίδουν οἱ ἁπανταχοῦ τοῦ διαδικτύου πλαστογράφοι καὶ νοθευταί, νὰ τὸ παραθέσῃ ἐδῶ.
Αγαπητοί αναγνώσται του Αντιβάρου.
Διαβάζουμε στο βιβλίο 3, κεφ.82 της ιστορίας του Θουκυδίδου ( και σε μετάφραση Αγγέλου Βλάχου) τα εξής : “Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων.Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όταν υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο.”.Στην πράξη αυτή προδοσίας των σχεδίων του αντιπάλου ποιά λέξη ταιριάζει;(πρίν αλλαχθεί μέσα στην παράνοια του εμφυλίου πολέμου και θεωρηθεί κακώς ως πολεμική αρετή ;). Η λέξη προδότης.Είναι σαφές αυτό.
Εις το κεφάλαιο 38 του Επιταφίου του Περικλέους διαβάζουμε: ” Και πέρα απ’ αυτά εξασφαλίσαμε για το πνεύμα μας πολλούς τρόπους ξεκούρασης από τους κόπους, έχοντες τη συνήθεια να τελούμε γιορτές , με αγώνες και θυσίες, που καλύπτουν ολόκληρο το χρόνο και έχουμε συγυρισμένα νοικοκυριά που η καθημερινή τους ευχαρίστηση διώχνει τη λύπη μακριά. Εξαιτίας της σπουδαιότητας της πόλης εισάγονται όλα τα προϊόντα από κάθε σημείο της γης, και επακολουθεί σαν συνέπεια να μην απολαμβάνουμε πιο εύκολα τα προϊόντα που παράγονται εδώ, απ’ ότι και τα αγαθά των άλλων ανθρώπων.”.Για να μην θυμηθώ τον περί Ειρήνης του Ισοκράτους, τον Οικονομικό του Ξενοφώντος, το Συμπόσιο του Πλάτωνος(ειδικά εις τον λόγο του Αγάθωνος), όπου περίτρανα το βιοτικό επίπεδο του Έλληνος συνδεόταν με την περαιτέρω πνευματική και ευδαίμονα ηθική ανάπτυξη της πόλεως. Εις το αποκορύφωμά της ο Αριστοτέλης απεφάνθη ότι σκοπός της πόλεως είναι η ευδαιμονία.
Ο Π.Τρεμπέλας μετέφρασε με τη γνωστή ανοικτότητα πνεύματος την Καινή Διαθήκη, αποδίδοντας ευρέως το πνεύμα και το γράμμα της. Μεταφράζει το κατά Ματθαίον δ, 4-11 “και λέγει αυτώ.ταύτα πάντα σοι δώσω εάν πεσών προσκυνήσης με”, ως ακολούθως : “Και είπεν εις αυτόν: Ως άρχων και κυρίαρχος του κόσμου (εννοείται στο αρχικό κείμενο) τούτου θα σου δώσω όλα αυτά που βλέπεις, εάν πέσης κατά γής(δεν υπάρχει στο αρχικό κείμενο αλλά όπως και το παραπάνω εννοείται)και με προσκυνήσης αναγνωρίζων με ως κύριόν σου(δεν υπάρχει στο αρχικό κείμενο αλλά εννοείται).
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
“Ο Π.Τρεμπέλας μετέφρασε με τη γνωστή ανοικτότητα πνεύματος την Καινή Διαθήκη, αποδίδοντας ευρέως το πνεύμα και το γράμμα της. ”
“Ανοικτοτητα πνευματος” κ. Μακρυπουλια; 🙂
Γιατι εμενα μου φαινεται οτι εγραψε ενα ολοκαινουριο βιβλιο; 🙂
Αλλα βεβαια τα “αβολα” χωρια επρεπε να “στρογγυλευθουν” καπως , ωστε οι αγνοουντες την Κοινη Ελληνικη, που αποτελουν (ευτυχώς!) την ΄πλειοψηφια του “ποιμνίου” , να μην ψυλλιαστουν τι παιζεται και χασουν την πιστη τους, οπως την εχασε ο δυστυχης υποφαινομενος………….. 🙁
Αγαπητέ είναι μεγάλη συζήτηση η οποία κάποια στιγμή θα γίνει.Σας ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.
Βασίλειος Μακρυπούλιας.
Ἀμάν ! Ὁ Μέγας Ἑρμηνευτὴς Μακρυπούλιας, ἐπὶ τὸ ἔργον ! Καλέ μου ἄνθρωπε, στὸ χωρίον πού παραπέμπετε δὲν γράφει ὁ Θουκυδίδης γιὰ πράκτορες καὶ φράξιες, ποὺ τὶς μάθατε ἀπὸ τὶς κινηματογραφικὲς ταινίες τοῦ Τζαίημς Μπόντ, ἀλλὰ γιὰ κάποιον ποὺ διαβλέπει μὲ τὸν νοῦ του καὶ προλαμβάνει τὶς ἀπόπειρες τοῦ ἀντιπάλου. Βεβαίως, δὲν ἀποκλείεται ὅλοι οἱ μέχρι σήμερα ἑρμηνευτὲς νὰ λάθεψαν καὶ νὰ ἐπέτυχε διάνα ὁ Μακρυπούλιας … Προφανῶς θὰ πρέπῃ νὰ περιμένουμε καὶ νέο ἀριστούργημα μὲ τίτλο «Ἡ Σημασία τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν στὸν Θουκυδίδη». Αὐτὰ συμβαίνουν ὅταν κάποιος παίρνει τοῖς μετρητοῖς τὴν δήλωση κάποιου ὅτι εἶναι «φιλόλογος». Διότι ἀπατεῶνες καὶ πλαστογράφοι καὶ παραχαράκτες καὶ νοθευτὲς ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἐξ αὐτῶν ποὺ διαφημίζουν τόσο φωναχτὰ τὴν κατάντια τους διαφημίζουν καὶ κάτι ἄλλο : τὸ πόσο ἠλίθιοι εἶναι.
ΥΓ Εἶναι γεγονὸς ὅτι μία στήλη εὐθυμογραφήματος λείπει ἀπὸ τὸ «Ἀντίβαρο». Προφανῶς διότι τὸ κωμικὸν τάλαντον (vis comica) δὲν λείπει ἀπὸ ἐνίους τῶν συνεργατῶν καὶ προκύπτει αὐθορμήτως καὶ ἐν πολλοῖς ἀθελήτως τὸ κωμικὸ ἀποτέλεσμα.
Προσωπικά, δεν συμφωνώ καθόλου με το περιεχόμενο του άρθρου του κ. Μακρυπούλια, ο οποίος μας έχει δώσει κατά το παρελθόν πολύ καλύτερα δείγματα γραφής. Αλλά το ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Όποιος είναι «δυσανεκτικός» απέναντι στο «Αντίβαρο» ή σε εκείνους που γράφουν σ΄ αυτό, μπορεί κάλλιστα… να πάρει το κουβαδάκι του και να μετακομίσει σε άλλη παραλία. Το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να επιβάλει στο συγκεκριμένο ηλεκτρονικό περιοδικό τα κριτήρια, με τα οποία θα επιλέγει τους συνεργάτες του. Κατά τα άλλα, οι όποιες επισημάνσεις επιβάλλεται, κατά πάγια δεοντολογία, όχι μόνο να είναι τεκμηριωμένες, αλλά και να χαρακτηρίζονται από ευπρέπεια και να συνοδεύονται από σεβασμό προς τη άλλη πλευρά. Αντίθετα, η ιταμότητα, η αλαζονεία, η δοκησισοφία, η σοβαροφανής έπαρση και ο αφ’ υψηλού χλευασμός, σε συνδυασμό με επίδειξη πνεύματος, πατερναλιστικές υποδείξεις και άφθονη χρήση μειωτικών χαρακτηρισμών –αυτά όλα– δεν θίγουν κατά βάθος εκείνον, εναντίον του οποίου στρέφονται. Στην πραγματικότητα, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον αυτόκλητο κήνσορα, που με το ύφος και τις μεθόδους του κινδυνεύει να οδηγηθεί στην αυτογελοιοποίηση. Πολύ περισσότερο, όταν ο ίδιος ο κήνσωρ δεν συνηθίζει να τιμά το «Αντίβαρο» με δικά του κείμενα, αλλά αρέσκεται να αρθρογραφεί ως «ουρά» στις καταχωρίσεις των άλλων και να το παίζει «αστυνομία του πνεύματος», επιδιδόμενος συστηματικά σε bullying εναντίον τους. Πολύ κακή επιλογή για αυτοεπιβεβαίωση και αυτοπροβολή!
@ Κυριάκος Κατσιμάνης
Εύγε!
Τα γράψατε όπως αρμόζει στην περίπτωση.
Μπράβο, λοιπόν, καὶ στοὺς (αὐτοκλήτους 😉 συνηγόρους τοῦ πλαστογράφου. Πού, ἐνῶ καὶ αὐτοί, ὑποτίθεται, «δὲν συμφωνοῦν καθόλου» μὲ τὴν ἀπάτη, τὴν πλαστογραφία, τὴν παραχάραξη καὶ τὴν νοθεία, δὲν βρῆκαν τὸν χρόνο νὰ ὑπερασπισθοῦν τὸν Θουκυδίδη, ἀλλὰ μόνον τὸν Μακρυπούλια !
Μπράβο καὶ μπράβο καὶ στὸ «Ἀντίβαρο» πού, ἐνῶ ἰσχυρίζεται ὅτι καταπολεμᾶ ὅλα αὐτὰ τὰ φοβερά, στὴν πραγματικότητα τὰ προβάλλει.
Καί, φυσικά, χαίρομαι πού ἡ σύνδεσή μου μὲ τὸν συγκεκριμένο ἱστοτόπο παραμένει σὲ ἀπόσταση ἁσφαλείας.
Νὰ ἐπισημάνω ἐπίσης ὅτι τὰ παράπονά τους γιὰ τὸ ὕφος τῶν σχολίων πρέπει, ἂν εἶναι γνήσια, νὰ ἔχουν πρῶτα ὡς ἀποδέκτη ἐκεῖνον πού παραμένει ἀμετανόητος, ἀκόμη καὶ ἀφοῦ ἀπεδείχθη ἡ εὐθύνη του στὴν παραχάραξη τοῦ Θουκυδίδη. Πῶς νὰ μὴν γίνῃ κανεὶς ἐκτὸς ἑαυτοῦ ὅταν βλέπει τέτοιο ἀπύθμενο θράσος καί, μαζί, ὑποκριτικὴ ἀνοχὴ ἀπὸ τοὺς διαχειριστές ; Συνεπῶς, ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἐπιλεκτικὴ εὐαισθησία ἀπὸ τοὺς συσσχολιαστάς, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς διαχειριστάς. Δηλαδὴ ὑποκρισία, μὲ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά.
Αὐτὸ συμβαίνει διότι τὸ προσωπικὰ πάθη τυφλώνουν, ἰδίως τὸν μειονεκτικὸ ἄνθρωπο, καὶ τὸν ἐμποδίζουν νὰ δῇ καθαρά, ἀκόμη καὶ τὰ προφανῆ. Κι ἔτσι ἡ πλαστογραφία δὲν εἶναι πλαστογραφία, διότι ἔτυχε νὰ τὴν καταγγείλει κάποιος πού ἀντιπαθοῦμε … Μπράβο καὶ πάλι !
@ Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας
Προσωπικά μου είστε κάπως συμπαθητικός.
Πρέπει, λοιπόν, κάτι νὰ ἔχω κάνει λάθος. Ὑπόσχομαι ὅτι θὰ τὸ διορθώσω.
Συμπέρασμα:
Αναφερόμενος λοιπόν ο σπουδαίος αυτός ιστορικός στο θέμα της προδοσίας μας αναφέρει: «Προδότης δεν είναι μόνον αυτός ο οποίος φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος του στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχει».
που όμως ο Θουκυδίδης. δεν μας αναφέρει αυτό , αλλά … κάτι άλλο, όπως: “στο κεφάλαιο 39 του Επιταφίου του Περικλέους : “Την πόλη μας την έχουμε ανοιχτή σε όλους και ποτέ με ξενηλασίες δεν εμποδίζουμε κάποιον να μάθει ή να παρακολουθήσει κάτι που αν δεν κρυβόταν και το έβλεπε κάποιος από τους εχθρούς θα μπορούσε να ωφεληθεί”….
…. και μερικά άλλα.
Πάντως σε ΚΑΜΜΙΑ από τις παραπομπές του κου φιλολόγου δεν εμφανίζεται το αρχικώς αναφερόμενο κείμενο.
εχετε παρακαλω την αναφορα στο πρωτοτυπο να μας τηννδωσετε??? ολα τα λοιπα περιττευουν… θα τα δουμε μονοι μας.