Ο υπέροχος κ. Τράμπ ή η μετεξέλιξη του ψυχρού πολέμου

του Βασιλείου Μακρυπούλια*

Ποιος άραγε περίμενε την εκλογή του «ρατσιστή, ακροδεξιού, φασίστα, σεξιστή» κ. Τράμπ; Φαντάζομαι ότι κάποιοι που διέθεταν νού και γνώση και διάβασαν σωστά τα μηνύματα τα πολλαπλά των καιρών μας ίσως το ανέμεναν. Σε κάθε περίπτωση και επειδή η ιστορία διέπεται από νόμους, αφ΄ής στιγμής είναι ανθρώπινο δημιούργημα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να εξηγείται η νίκη αυτή του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Εξαρτάται βέβαια από ποιο πρίσμα αντικρίζει και εξετάζει κανείς τα δεδομένα και τα πεπραγμένα.

Εάν λοιπόν  κάποιος  τα εξετάζει από το πρίσμα των Μ.Μ.Ε ο κ. Τράμπ ήταν η γροθιά στο αμερικανικό κατεστημένο. Ίσως ήταν η πολιτειακή δυναμική της κάθε δημοκρατίας να εναλλάσσει τις πολιτικές δυνάμεις εναλλάξ στην εξουσία. Μετά τις δύο θητείες του κ. Ομπάμα ήταν καιρός για μία «αλλαγή». Εξάλλου αρκετή ρητορική του νέου προέδρου των αμερικανών στηρίχθηκε στο ότι χτυπήθηκε η διαφθορά, τα καθεστηκότα  κακά, γενικά τα κακώς κείμενα.

Η επιφανειακότητα των Μ.Μ.Ε και γενικά του εντύπου και του ηλεκτρονικού τύπου μάλλον ξεπερνά αβρόχοις ποσί το όλο θέμα. Κάποιος όμως κακόπιστος, ίσως καχύποπτος, ο οποίος θα πίστευε και σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά κυρίως θα αποδεχόταν ότι ο κόσμος κυβερνάται από αυτή την ομάδα που ο Σμίθ ονόμασε «αόρατος  χείρ» αυτός ο παρατηρητής της ιστορικής σημερινής πραγματικότητος θα διετύπωνε  και κάποια άλλα συμπεράσματα. Παρατηρώντας ψυχρά τα γεγονότα όπως αυτά εξελίχθηκαν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και έπειτα.

Το σημαντικότερο «δώρο» του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου –ή τουλάχιστον ένα από αυτά– ήταν η διάλυση των  αυτοκρατοριών. Ας θυμηθούμε το τέλος των Οθωμανών και της Αυστροουγγαρίας. Κράτη νέα ξεπήδησαν στη θέση των αυτοκρατοριών αυτών, δίδοντας νέα δυναμική στις έννοιες του κράτους και του έθνους. Σε κάθε όμως περίπτωση ο βιομηχανικός τρόπος παραγωγής ήθελε πρώτες ύλες, ανοικτέ ς αγορές, χρήμα και παγκόσμια κινητικότητα των προϊόντων. Οι νικητές του Β΄Παγκοσμίου πολέμου εκπροσωπούσαν δύο διαφορετικές ιδεολογίες. Οι Αμερικανοί διαφοροποιήθηκαν πλήρως από τους σοβιετικούς και σε αυτή τη δυαλιστική διαφωνία βοηθήθηκαν από τις διαφορετικές ιδεολογίες που εκπροσωπούσαν. Οι πρώτοι εκπροσωπούσαν την αστική κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη ενώ οι δεύτεροι την επιστημονική σοσιαλιστική θεωρία του Μάρξ. Οι πρώτοι εκπροσωπούσαν τους αστούς ενώ οι δεύτεροι την προλεταριακή τάξη. Εάν όμως το δούμε από ένα τελείως ψυχρό νοητικό πρίσμα θα δούμε ότι αυτά τα δύο συστήματα όχι μόνο δεν διαφέρουν αλλά είναι αλληλοσυμπληρούμενα. Έχουν μάλιστα πλείστα όσα κοινά σημεία, διαφέρουν μόνον ποσοτικά και όχι ποιοτικά ανάλογα με τη θέση και τον τόπο που εφαρμόζονται. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ίσως το πιο σημαντικό ζητούμενο στον υλιστικό κόσμο που διαβιούμε –μετά τη βιομηχανική επανάσταση και τον ανάλογο τρόπο παραγωγής-ήταν η οικονομική διαχείριση του κόσμου από τους νικητές. Κατά κάποιο τρόπο επεκράτησε το οικονομικό δόγμα: «όποιος επικρατήσει οικονομικά θα επικρατήσει και γεωπολιτικά». Έπειτα από τη Γιάλτα και το Μπρέτον Γούντς έπρεπε πάση θυσία οι νικητές να αποδείξουν ότι θα απολαύσουν τα επίχειρα της νίκης των. Η αστική δεξιά και η  προλεταριακή αριστερά απετέλεσαν δύο αναγκαία πειράματα και εφαρμογές γύρω από τη δυνατότητα μία χώρα να καταστεί οικονομική αυτοκρατορία συσσωρεύοντας και διαχειριζομένη τον πλούτο είτε από επάνω προς τα κάτω (από τους λίγους αστούς προς τον πολύ λαό) είτε από κάτω προς τα πάνω (δήθεν μέσα από την προλεταριακή συσσώρευση του πλούτου την οποία η σοβιετική νομενκλατούρα ποτέ δεν επέτρεψε βέβαια να γίνει η οποία θα οδηγούσε στην ουτοπική αταξική κοινωνία). Ο ψυχρός πόλεμος μάλλον ήταν το αναγκαίο διάστημα οι δύο υπερδυνάμεις να αφοσιωθούν στο πείραμα το οποίο ανέλαβαν απερίσπαστες η μία από την άλλη. Ούτως ή άλλως και η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά στηρίζονται στον υλικό πλούτο (δεν υφίστανται χωρίς αυτόν), στην παραγωγή και κατανάλωση, στον βιομηχανικό τρόπο ζωής και  πράξης, στο όνειρο όλοι να γευόμαστε τα καλά του βιομηχανικού life style. Απλά οι αστοί συσσωρεύουν τον πλούτο τον οποίο μετέπειτα επιδιώκουν μέσα από τις επαναστάσεις τους οι προλετάριοι(μέσα τέλος πάντων από τις κοινωνικές επιδιώξεις τους). Όλοι όμως κινούνται στο φαύλο αντιπνευματικό κύκλο του χρήματος και της ύλης. Το πνεύμα υπεράνω αυτόν παρακολουθεί απαθές την υλική και μαζοποιητική κατάντια της κοινωνίας και των ελλόγων ανθρώπων.

Εκεί κάπου στο 1990 η σοβιετική ένωση έδωσε τον τρόπο ελέγχου των μαζών, σταμάτησε το σοβιετικό πείραμα,  και μοιραία αλληλοπεριχωρήθηκε στο δυτικό life style αλλά και στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ζωής και καθημερινότητας. Κάπου διάβασα ότι 80 από τους πλέον υπερδισεκατομμυριούχους του κόσμου μας είναι Ρώσοι (ίσως υπολείμματα της παλαιάς κομμουνιστικής νομενκλατούρας). Επίσης η πατρίδα μας βιώνει το πλέον σύγχρονο μοντέλο σοβιετοποίησης μέσα από τα επαχθή μνημόνια (το παιχνίδι παίζεται όμορφα μέσα από την εναλλαγή της δεξιάς και της αριστεράς και του ομοκέντρου σημείου αναφοράς τους αυτό του υλικού πλούτου που διαμορφώνει σήμερα ζωές και συνειδήσεις).Η Αμερική μετά από αυτή την εξέλιξη πρόβαλε ως η απόλυτος υπερδύναμη. Ως έξυπνοι άνθρωποι οι Αμερικανοί απόλαυσαν αυτή την παγκόσμια ηγεμονία τους. Επέβαλαν την κουλτούρα του καταναλωτισμού, του δήθεν φιλελεύθερου τρόπου ζωής, την κουλτούρα «περνάω καλά άρα υπάρχω», εσχάτως δημιούργησαν (όχι μόνον αυτοί βέβαια) την έννοια και την αξία του πολιτικώς ορθού. Στηρίχθηκαν και σε ένα σωρό νεοπαγείς λεξιπλασίες όπως «ρατσισμός, ομοφοβικός, σεξιστής κ.λ.π». Οι λέξεις έγιναν φυλακές που φυλακίζουν ανησυχητικά όσους τολμούν να υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό από το πολιτικώς ορθό. Η Αμερική λοιπόν πέρασε στα παγκόσμια πλήθη ως ο παράδεισος ,η Μέκκα του ωραίου και του καλού, όπου όλα είναι καλά και όλα ελεύθερα και επιτρεπτά.

Η αόρατος χείρ όμως που κυβερνά την Αμερική όλα αυτά τα χρόνια προώθησε άριστα τα σχέδιά της. Και οικονομικά και άρα γεωπολιτικά. Οι ιδεολογίες διαμορφώθηκαν με βάση τα συμφέροντα. Επειδή θέλουμε πλέον φθηνό εργατικό δυναμικό και το θάνατο των εθνών ενισχύουμε την παράτυπη μετανάστευση και επιβάλλουμε τον όρο «ρατσιστής» σε όποιον κάτι πάει να πεί. Επειδή θέλουμε να αποχαυνώσουμε και να μαζοποιήσουμε τα πλήθη (πόσο ωραία τα λέει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια) τα σκλαβώνουμε στα πάθη, ανακαλύπτουμε συνεχώς πάθη, όποιος πεί κάτι άλλο είναι «σεξιστής και ομοφοβικός». Με αυτό τον τρόπο έθνη και κράτη κυβερνήθηκαν, η ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί να συνέλθει λόγω των πολλαπλών κοινωνικών προβλημάτων, η Αμερική φαντάζει ο θεματοφύλακας του πολιτικώς ορθού. Θα αποτολμήσω μία εκτίμηση λέγοντας ότι στην Ευρώπη (τα γραπτά του Γκράμσι πολύ θα μας βοηθούσαν) σήμερα απειλητική  απλώνεται η ευρωπαϊκή εκδοχή της σοβιετοποίησης, μέσα από τη συσσώρευση πλούτου σε μία συγκεκριμένη νομενκλατούρα αν και επίσημα όλοι είμαστε ίσοι σε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Βέβαια δεν θα συζητήσουμε εδώ τα οικονομικά κόλπα της Αμερικής (συσσώρευση χρυσού μετά το Μπρέτον Γούντς, δυνατότητα κοπής αφθόνου χρήματος από την ιδιωτική FED αντί συνεχούς αγοράς ομολόγων άρα δυνατότητα εξαγοράς εθνών και κρατών).

Η αόρατος χείρ κάπου εδώ, στις απαρχές  του 21^ου αι, στη Μέκκα του καπιταλισμού θρονιασμένη απολαμβάνει τον πλανήτη που ελέγχει. Είναι καιρός όμως να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Κάποτε και οι αυτοκρατορίες πέφτουν , οι παράδεισοι  μένουν ορφανοί από Αδάμ και Εύα, ακόμα και η Μέκκα κάποια στιγμή θα ερημώσει. Το επόμενο βήμα έχει και δόση τεχνολογίας και ηλεκτρονικού ελέγχου. Το χρήμα σιγά-σιγά γίνεται ηλεκτρονικό. Τα κράτη όλα υποταγμένα στις διεθνείς τράπεζες και τοκογλύφους –κάποιες και κάποιοι από αυτούς κυβερνούν αφανώς την Αμερική– χρωστούν και ως κράτη και ως σύνολα πολιτών. Ηλεκτρονικά πλέον όλοι και όλα ελέγχονται. Η ζωή των πολιτών είναι ελεγχόμενη μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Σε λίγο όλα θα καθορίζονται ηλεκτρονικά. Η Αμερική δεν χρειάζεται ως η Μέκκα του καπιταλισμού διότι ούτε και αυτός ο καπιταλισμός σήμερα χρειάζεται. Τα δύο επικρατούντα οικονομικά συστήματα έδεσαν τον άνθρωπο υλικά χειροπόδαρα, τον έκλεισαν στις πόλεις και τον παρέδωσαν στις τράπεζες. Τώρα η οικονομική εξουσία αντικαθίσταται από την ηλεκτρονική εξουσία. Μέσα από την ανακύκλωση των πάντων η αόρατος χείρ θα ελέγχει ηλεκτρονικά τους πάντες και θα βρίσκει τους πόρους που θέλει( ας προσεχθεί ο πολύς λόγος που γίνεται για τα μεταλλαγμένα).Σε κάθε περίπτωση ο ηλεκτρονικά ελεγχόμενος άνθρωπος είναι ο πλούτος για την αόρατο χείρα που αφανώς κυβερνά τον κόσμο. Δεν θέλει κανένα πλέον καπιταλισμό και κομμουνισμό. Ελέγχει το χρήμα και τις ανθρώπινες συνειδήσεις και τις ανάγκες.

Ο κ. Τράμπ σηματοδοτεί το τέλος της (τόσο ιστορικά ανεδαφικής και ψεύτικης) Αμερικανικής τελειότητας. Εάν η σοβιετική ένωση ήταν ο εξωτερικός ψυχρός εχθρός, ο κ. Τράμπ είναι ο εσωτερικός ψυχρός εχθρός. Ο κ. Τράμπ –έστω πνευματικά και αξιολογικά–σηματοδοτεί το τέλος της Αμερικής ως εξουσιαστικής αξιολογικής δύναμης του συγχρόνου ανοήτου πολιτικώς ορθού, και την απαρχή ενός εσωτερικού ψυχρού πολέμου. Τώρα κυβερνά ο «ρατσιστής, ο ξενοφοβικός, ο ομοφοβικός, ο σεξιστής». Η αφανής εξουσία διαλύει την Αμερική με τον τρόπο που διέλυσε τα Έθνη της Ανατολής. Μεταφέρει τον πόλεμο εντός των αμερικανικών τειχών ανάμεσα στις αμερικανικές μάζες. Πλέον και η Αμερική  έχει κάθε λόγο να αυτοαναιρείται μέσα από την πίστη πολλών ότι ο κ.Τράμπ είναι το σύγχρονο κακό. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος με αυτόν τον τρόπο επεκτείνεται και στις αμερικανικές μάζες. Η αόρατος χείρ αφαιρεί συνεχώς εξουσίες από τους εκλεγμένους και τις μεταφέρει στα πλήθη που η ίδια δημιούργησε ως κίνηση και κουλτούρα. Η Αμερική μοιάζει πλέον σαν όλες τις χώρες. Οι μάζες της έχουν κάθε λόγο να αλληλοσκοτώνονται. Το τέλειο πλέον δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη. Όλοι και όλα θα μάχονται (homo hominis lupus) ώστε η αφανής εξουσία σε λίγο, μετά από αυτόν τον τρίτο περίεργο παγκόσμιο πόλεμο  να κυβερνήσει επάνω στις αλληλοσπαρασσόμενες και αποχαυνωμένες μάζες. Ο κεντροδεξιός και συντηρητικός ρεπουμπλικάνος μπορεί να κρατήσει τις υποσχέσεις του. Όμως θα κυβερνά μία Αμερική η οποία θα είναι ένα κράτος όπως όλα τα άλλα, μέχρι τη στιγμή που ο πλανήτης θα αντικρύσει την πραγματική κατάντια των ανθρώπων και τους πραγματικούς κυβερνήτες. Ελεγχόμενοι πλέον οι άνθρωποι οικονομικά και πνευματικά, πρέπει να κουρασθούν πολεμώντας για όσα λίγα και μικρά θεωρούν πώς πρέπει πλέον να πολεμήσουν. Ο κ.Τράμπ εγκαινίασε το τελευταίο μεγάλο ρίνγκ το οποίο μέχρι εχθές έμοιαζε ως χώρος παρόμοιος με τη Μέκκα και τον παράδεισο, διότι επίσημα τουλάχιστον κανείς «ρατσιστής και ακροδεξιός» δεν θα τόν «βρώμιζε». Τώρα πλέον όλα είναι το ίδιο, άνθρωποι και κράτη. Η αόρατος χείρ θα απολαύσει τον αλληλοσπαραγμό πρίν την πρόσκαιρη εξουσία της.

* Ο Βασίλειος Μακρυπούλιας είναι δρ.φιλοσοφίας.