Μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Καμπούλ

Αν η αμετροέπεια, η έπαρση και η αλαζονεία δικαιολογούνται από κάποιον που λόγω θέσεως είναι υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του τότε πείτε του μπράβο. Αν όμως έχει πραγματική συναίσθηση των λόγων του και των ευθυνών του, τότε, μετά την σημερινή ημέρα, θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο… Εκτός και αν κάποιοι δικαιούνται μόνον επαίνων επειδή δηλώνουν προστάτες του λαού, έστω και αν δεν το αποδεικνύουν…

Αν θεωρείτε ότι δούλεψε καλά η “προστασία του πολίτη” χθες το μεσημέρι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΧΌΛΙΑ… προφανώς είσθε ένας τρισευτιχισμένος πολίτης. Τώρα αν είσθε και δημοκρα΄της, καθώς, επειδή διαφωνείτε μαζί μου “είμαι εμαθής και εκπροσωπώ κάποιους” μπράβο σας! διδάσκετε ήθος και δημοκρατία. Ευχαριστώ για το “μάθημα”

Η κριτική προς τον Χρυσοχοϊδη μπορεί να είναι δικαιολογημένη μπορεί όχι. Ομοίως και οι έπαινοι προς αυτόν να ήταν δικαιολογημένοι ή όχι. Μπορεί να έχει κάνει καλή δουλειά μπορεί όχι. Μπορεί να είναι τυχερός, μπορεί όχι. Αλλά – τα έχω ξαναπεί – οι ημερομηνίες των άρθρων έχουν σημασία.

Ο κ. Καραχάλιος καθώς νύχτωνε η 5η Μαϊου 2010, απ’ όσα συνέβησαν την ημέρα αυτή, επέλεξε να ασχοληθεί με το εάν τα σώματα ασφαλεάις εν μέσω της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί έδρασαν καλώς κακώς. Εξετάζει το βαθμό πολιτικής ευθύνης που προκύπτει εξ’ αυτής της θετικής ή μη δράσης. Και επαναξιολογεί το δίκαιον ή μη της κατάταξης του κ. Χρυσοχοϊδη στους επιτυχημένους πολιτικούς άνδρες – σαφώς αμφισβητώντας την. Ζητώντας την παραίτησή του.

Δε λέω, το θέμα έχει το ενδιαφέρον του. Θα μπορούσα να συμφωνήσω ή να μη συμφωνήσω ή να κάτσω να σκεφτώ μήπως οι υπερβολές στην κριτική είναι ανάλογες με την κριτική των επαίνων κλπ. Να βγάλω ευρύτερα συμπεράσματα επιλέγοντας αυτό το θέμα ως σημείο εκκίνησης των συλλογισμών – πολλές καλές συζητήσεις μπορούν να αρχίσουν με οιαδήποτε αφορμή.

Δεν απαξιώνω καμιά προτεραιότητα – ο κ. Καραχάλιος αυτή προέκρινε, επ’ αυτής τοποθετήθηκε.
Δεν θα μπω στο περιεχόμενο του σχολίου του. Ούτε θα πω αν είναι βάσιμο ή μη. Θα πω ότι απ’ όσα μας πλημμυρίζουν σήμερα, στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, το να δούμε την 5η Μαίου ως μέρα κατά την οποία κρίνεται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης είναι μάλλον στενός, μάλλον παράξενος τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Και μιά κλειδαρότρυπα μπορεί να αποκαλύψει πολλά.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Κύριε Γιάννη Μικρέ
Απλώς φαντασθείτε τι θα έγραφε ο “προοδευτικός” τύπος εάν συνέβαινε κάτι παρόμοιο επί υπουργίας Πολύδωρα ας πούμε.
Πάντως τον Παυλόπουλο τα “Δεκεμβριανά” του 2008 τον έθαψαν πολιτικά.
Και να υπενθυμίσω ότι ο Κοντογιαννόπουλος ως υπουργός Παιδείας επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη είχε την ΕΥΘΙΞΙΑ να ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ μετά από αντίστοιχα γεγονότα (εμπρησμός Κ.Μαρούση, φόνος Τεμπονέρα) ή έστω ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ για εκτόνωση της κατάστασης. Απεναντίας ο κύριος Χρυσοχοϊδης συνεχίζει να παριστάνει τον “καμπόσο” και τον “ζόρικο”.
Κάντε τις συγκρίσεις σας και κρίνετε.

Υ.Γ: Συνηθισμένη βέβαια αυτή η αντίληψη για τους πασόκους.
Και ο Παπουτσής ήταν υπουργός Ναυτιλίας επί Σάμινα και δεν “ίδρωσε” το αυτί του. Και συνεχίζει και αυτός να κάνει τον “καμπόσο” εντός και εκτός βουλής.

johnmic σχόλια σαν και αυτό κρατάνε την ελπίδα ζωντανή. Αμα σταματήσει το μυαλό μας θα είμαστε τίποτα.

Δεν έχω απαντήσεις κα Καλούδη. Μάλλον έχω εκατοντάδες απαντήσεις – που όμως είναι περίπου το ίδιο. Μιά από τις σημαντικές αδυναμίες των ηγεσιών είναι ότι αδυνατούν να αναλύσουν (και πολιτικά μα και τεχνοκρατικά) την πολυπλοκότητα της σημερινής ζωής, της εποχής και της χώρας και να συνθέσουν, να ορίσουν καθαρά οράματα, καθαρούς στόχους ικανούς να προσανατολίσουν τις επιμέρους δράσεις. Τις όποιες δράσεις που πρέπει να αναληφθούν: Από το πως είναι τα δημόσια ουρητήρια μέχρι το πόσοι θα είναι οι βουλευτές του κοινοβουλίου. Κι από το αν θα διδάσκουμε αρχαία ελληνικά μέχρι το πως

Και πάνω απ΄όλα, εκτός από το “να προσανατολίσουν τις δράσεις”, να μπορούν να κινητοποιήσουν και να ενώσουν τον κόσμο, τους πολίτες, το λαό, όπως θέλετε πείτε το.

Υποτίθεται ότι αυτό είναι η δουλειά των ιδεολογιών αλλά υποτίθεται επίσης ότι οι ιδεολογίες οφείλουν κι αυτές να εξελίσσονται, να υπόκεινται σε μιά πολιτική και πνευματική επεξεργασία και να κινούν τα πράγματα μπροστά. Εντάξει, το έλλειμα ιδεολογιών και ηγεσιών δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο – κι έχει τις εξηγήσεις του.

Αλλά εδώ το παρακάναμε. Εχουμε καθολική αδυναμία να διατυπώσουμε πέντε ξεκάθαρες θέσεις για το πού πάμε τη χώρα, τι θέλουμε να κάνουμε και πως θα το πετύχουμε. Και δεν το λέω μόνο τώρα που είμαστε συγκλονισμένοι, το θέμα (όπως όλοι ξέρουμε) πάει μακριά.

Ας είναι. Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Με βολεύει που η κυρία Καλούδη δίνει το ρυθμό. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε στην τράπεζα πέραν του ότι έγινε ένα έγκλημα. Αυτουργοί; Μέγα ερώτημα κυρία Καλούδη. Οταν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συμπυκνώνεται μέσα σε λίγες ώρες σε λίγους δρόμους ένα να ξέρετε:

Ολα της τα καλά και όλα της τα στραβά θα προβληθούν συμπυκνωμένα, διεσταλμένα, τονισμένα μέσα σε εκείνες τις ώρες και εκείνους τους δρόμους. Οχι, όχι μην με βλέπετε έτσι “προοδευτικό” πρόκειται περί ενός εγκλήματος και δεν επιχειρώ να προσκομίσω κανενός είδους δικαιολογητικά.

Επιχειρώ μόνο να απαντήσω στην κυρία Καλούδη:

Ναί κυρία Καλούδη ναί σκοτώνουν. Ναί μπορεί να μην έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, ναί μπορεί να μην έλαβαν αξίες. Παράξενο σας φαίνεται; Γιατί σας φαίνεται παράξενο;

Μπορεί να είναι απλώς σκατόπαιδα του κερατά και όλα τα παραπάνω να είναι προβληματισμοί πολυτελείας. Μπορεί όμως να είναι και απλοικός ο τρόπος να το δεί κανείς έτσι. Είναι όμως ή δεν είναι το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί τέτοιο που να δίνει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει μέτρο, δεν υπάρχουν κανόνες, υπάρχει έγκλημα αλλά δεν υπάρχει και τιμωρία; Ναί ή όχι;

Με πολλούς τρόπους θα μπορούσαν οι τρείς νεκροί να ζούσαν σήμερα. Με πάρα πολλούς. Αλλά τους έχουμε χαντακώσει όλους. Εναν προς ένα. Σαν τα αεροπορικά δυστυχήματα, εάν κάποτε καθόμασταν να βγάλουμε ένα σοβαρό πόρισμα για το τραγικό θάνατο των τριών αυτών ανθρώπων θα έπρεπε να σκύψουμε το κεφάλι. Γιατί κάθε σύστημα που θα μπορούσε να λειτουργήσει, αστόχησε. Από το ποιός ήταν ο δάσκαλος των εμπρηστών, μέχρι πως έδρασαν ανενόχλητοι, από το πως δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που έδρασαν μέχρι το πως δουλεύουν οι πυροσβεστήρες ενός κτηρίου, όλα, μα όλα αστόχησαν. Κι αν κάθε ένα παράγοντα, απ’ αυτούς που θα ήταν ικανοί να σώσουν τους νεκρούς τον πιάσουμε και τον εξετάσουμε θα δούμε πόσο σαθρά είναι τα συστήματα (παιδευτικά, κοινωνικά, αξιακά) στα οποία είμαστε δομημένοι και λειτουργούμε.

Σκέφτομαι στο χαρτί,δεν κάνω τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή. Και δεν τολμώ να “κάνω εισηγήσεις” γιατί – εγώ ο ίδιος – θα αρχίσω την γνωστή κολοκυθιά που παίζουμε όλοι σε ανάλογες συζητήσεις: Μα πως να κάνουμε αυτό εάν δεν γίνει εκείνο; Μα τι λες τώρα, εκείνο είναι το σημαντικό; Αμ ποιό είναι το σημαντικό; Το σημαντικό είναι το άλλο. Και γιατί είναι το άλλο; Αμ ποιό είναι; Κλπ.

Επιστρέφω στην ουσία της παρέμβασής μου: Χρειαζόμαστε με δραματικό τρόπο, ένα ξεκάθαρο, θετικό, ενωτικό, στόχο. Και η βουλή να καεί και οι κλέφτες να πάνε φυλακή, και το σύνταγμα να αλλάξει, και – ότι θέλετε συζητάμε, μπορεί να είναι σωστό μπορεί να είναι λάθος. Πριν παραδοθώ στην αδυναμία μου να σκεφτώ καθαρά θα κάνω μιά τελευταία προσπάθεια:

Η κατάσταση έχει ξεφύγει από το πλαίσιο εκείνο στο οποίο μπορείς σε κάθε πρόβλημα να παρατάξεις μία λύση. Ηδη στα οικονομικά, με τα λίγα που έχω σπουδάσει θα μπορούσα να στοιχηματίσω: δεν έχουμε καμία ελπίδα!

Δεν χρειάζεται να προχωρήσεις πολύ: Οποιο θέμα και να πιάσεις, είτε “κάθετο” (Υγεία, Παιδεία, Εξωτερική Πολιτική, Ανάπτυξη) είτε “εγκάρσιο” (ανοργανωσιά, διαφθορά, αναξιοκρατία κλπ κλπ) θα απογοητευτείς είναι υπεράνθρωπη η προσπάθεια που θα χρειαζόταν να βρείς το κουράγιο να το παλέψεις. Ολα τα υπόλοιπα προβλήματα που δεν μπορείς να ελέγξεις θα παγίδευαν την προσπάθεια που ασκείς στο αντικείμενο που διάλεξες να καταπιαστείς.

Αρα,

Χρειαζόμαστε μιά υπέρβαση. Ενα ελληνικό θαύμα – όχι απαραίτητα “οικονομικό”. Δεν μπορεί να λυθεί ο γόρδιος δεσμός. Πρέπει να κοπεί. Μη με ρωτάτε οικονομικές λεπτομέρειες, έχω απόψεις απλώς δεν είναι το θέμα μου αυτή τη στιγμή.

Το θέμα μου είναι ένα: Ζούμε μιά τραγωδία.
Αλλά και μιά ευκαιρία. Η τώρα ή ποτέ.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Αυτό το οποίο με εχει απογοητεύσει είναι η νηφάλια διαπίστωση οτι είμαστε μια κοινωνία που δεν λύνει τα προβλήματα της. Τα ίδια και τα ίδια θέματα ,το σενάριο λίγο διαφορετικό κάθε φορά το νόημα το ίδιο.
Ας πούμε το θέμα που έχει προκύψει τωρα ας ισχυριστούμε για ενα χρόνο γνωστοί αγνωστοι για δύο για τρία ,τωρα να λέμε για τριάντα χρόνια γνωστοί αγνωστοι είναι παιχνίδι με τις λέξεις είναι κοροιδία.
Κάθομαι και σκέφτομαι προβλήματα που στο σύνολο της η κοινωνία παραδέχεται σαν προβλήματα δεν μπορεί κανείς να πεί πως λύθηκε κάνένα. Ολα τα πάμε απο γενιά σε γενιά.
Η πρώτη σφαλιάρα στα μούτρα της Εθνικής συνείδησης και ταυτόχρονα ισχυρή ενδειξη οτι καταρέουμε σαν εθνος για εμένα τουλάχιστον ήταν οι φωτιές του 2007. Η “ασύμετρη απειλή” του απιθανου υπουργού έδειξε οτι δεν υπάρχει επικράτεια στην πραγματικότητα. Ο όποιος λοιπόν κρατικός μηχανισμός υπάρχει χρησιμοποιήται μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων.
Πολίτες λοιπόν ενός κράτους αποδεδειγμένα ληστρικού διαδηλώνουν την δίκαιη οργή τους και κοντά σε αυτούς διάφοροι που ονειρεύονται την ανατροπή είτε των δημοκρατικών θεσμών είτε του καπιταλισμού κάνουν προβοκατόρικές ενέργειες. Αυτή νομίζω είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση.
Σκέφτομαι μερικά πράγματα στα οποία δύσκολα θα εβρισκα προσωπικά αντίρηση:
– Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να υπάρχει ειρήνη σε ληστρικό κράτος.
– Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να υπάρχει ειρήνη σε μια κοινωνία στην οποια δεν μπορούν να ζήσουν όλοι.Στην σημερινή κοινωνία θες προσόντα για να ζήσεις. Μερικοί δεν έχουν.
– Πολλοί συμπολίτες μας με τις ευλογίες του κράτους δανείστηκαν και εξαθλιωθηκαν οικονομικά.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς στο μέλλον. Σε αυτή τη φάση απαιτείται για εμένα:
α) Κυβέρνηση Εθνικής ενότητας η οποία θα διερευνήσει σκάνδαλα και θα κλείσει ανθρωπους στη φυλακή.
β) Μια αμείλικτη στάση της δημοκρατίας απέναντι στους καμπόηδες με τις κουκούλες και γενικά το κάθε τραμπούκο. (Τωρα τελευταία είχαμε και ακροδεξιά βία)
γ) Να μειωθεί δραματικά το ποσοστό των μεταναστων που ζουν στην Ελλάδα.
Αυτά τα τρία πράγματα πιθανόν και να εξασφάλιζαν μια στοιχειωδη λειτουργία. Δεν ελπίζω ιδιαίτερα εαν και φύση αισιόδοξος άνθρωπος.

Απυρόβλητο δεν υπάρχει για κανέναν. Το εξηγω ποιό επάνω. Η δικιά μου εντύπωση είναι οτι ο άνθρωπος δουλεύει. Αλλά αφού με πιέζετε να διατυπωσω την άποψη οτι ο υπουργός δημοσίας τάξης την δύσκολη ωρα δεν πρεπει να βάλετε πανταχόθεν γιατί σίγουρα είναι αντιμέτωπος με τα κακώς κείμενα. Αυτή την κουβέντα που είπα για τον αξιοσέβαστο Βύρωνα την είπα και την ξαναλέω. Τωρα την λέω οχι τότε που προσπαθούσε να προστατέψει την χώρα. Εγω τότε δεν είπα τίποτα. Ημουνα σοκαρισμένος και αγανακτισμένος όπως όλοι. Αλλα όχι προδότης.
Περίμενα υπομονετικά να διαβάσω δηλώσεις του να δω τι ηταν αυτό που μας απείλησε σαν υπόσταση εκείνο το καλοκαίρι. Τουλαχιστον εγω (εχω και άλλα πράγματα να ασχοληθω) δεν μπόρεσα να βρω κάτι σχετικό σαν εξήγηση. Γιαυτό τον λέω πάλι “Απίθανο υπουργό” . Τίποτα προσωπικό , ουτε κομματικό δεν έχω μαζί του. Το οτι σαν ανθρωπος είναι εκλεκτός δεν νομίζω να το αρνήται κανείς στη χώρα άλλοστε.

προσπάθησα να διασώσω τη λέξη τραγωδία.

Θεμιτό και κατανοητό κ. Τσίρο. Δεν επιμένω.

Γιάννης Μικρός

Δεν καταλαβαίνω αυτά τα προσόντα που αναφέρονται ότι θα πρέπει να έχει ένας ηγέτης, αναφέρονται στον ηγέτη ποιού λαού; Γιατί έχω την γνώμη ότι ο ηγέτης που έχει κάθε λαός είναι αυτός που του αξίζει. Εμείς όπως έχουμε καταντήσει δεν νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε τέτοιους ηγέτες και την απάντηση σε αυτό θα την βρείτε στην ερώτηση που κάνει ένας άλλος συνομιλητής με τον κωδικό thpr. Ρωτάει λοιπόν ο άνθρωπος το αυτονόητο. Γιατί όσοι ήταν παρόντες δεν αντέδρασαν στην ρίψη μολότωφ στον χώρο της τράπεζας. Απλά γιατί λόγω έλλειψης αξιών και αρχών έχουμε συνδέσει την αντίδραση με την καταστροφή. Νομίζουμε ότι αντίδραση σημαίνει να καταστρέφουμε αυτό που έχουν οι άλλοι και δεν έχουμε εμείς γιατί “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Αυτό μαθαίνουν τον κόσμο εδώ και κάτι χρόνια να κάνει.
Ξέρετε, όσοι προσπαθούν να επιβάλλουν τα συγκεκριμένα μέτρα έχουν “μελετήσει πολύ καλά το έδαφος”. Ξέρουν πώς μπορούν να μας χειριστούν. Θα γκρινιάξουμε λίγο και μετά θα συνηθίσουμε στα λίγα και δεν θα μιλάμε. Αυτός είναι και ο λόγος που εδώ και χρόνια γίνεται αυτή η προσπάθεια χλευασμού αξιών και αρχών και αφελληνισμού της χώρας. Και που φυσικά έχει αρχίσει από τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Αλλά πώς να μην γίνει αυτό όταν το εκπαιδευτικό σύστημα το βλέπουν οι περισσότεροι σαν τρόπο επαγγελματικής τακτοποίησης; Οι αντιδράσεις που δεν έχουν γερές βάσεις κάμπτονται εύκολα και επί πλέον προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα αφού αυτό τις υποκινεί για να κρατάει τα κορόϊδα απασχολημένα με κάτι. Είναι το ίδιο κόλπο που συμβαίνει με την μετανάστευση. Με την φυγή τόσων ανθρώπων αποτρέπεται ο κίνδυνος να γίνει κάποιος ξεσηκωμός. Μόνον εάν καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική αιτία της κατάντιας μας θα μπορέσουμε να έχουμε αποτέλεσμα. Αλλιώς θα είμαστε συνεχώς ο περίγελως όλων αυτών των ανεπαρκών καραγκιόζηδων που μας δουλεύουν κανονικά και με τον νόμο και που φαντάζομαι θα κρατάνε τις κοιλιές τους από τα γέλια όταν βλέπουν ότι δεν μας κάνουν καν εντύπωση οι βλακώδεις ενέργειές τους. Όταν διαπιστώνουν ότι δεν βλέπουμε καν τις “συμπτώσεις” που μας περιτριγυρίζουν. Όταν δεν αναρωτιόμαστε αν ήταν ή όχι τυχαίο το ότι χτυπήθηκε η συγκεκριμένη τράπεζα, το αν είναι ή όχι τυχαίο που οι βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου κωλοτούμπες τους προγραμματίζονται σε μέρες που γιορτάζουμε κάτι σημαντικό στην χώρα μας όπως εθνικές ή θρησκευτικές γιορτές. Λαός χωρίς αξίες συνθλίβεται εύκολα.