Γράφει ο Νίκος Λυγερός.
Οι γαλλικές εκλογές γίνονται με δύο γύρους. Όμως ήδη μπορούμε να δούμε ισχυρά αποτελέσματα της επιλογής του νέου Προέδρου και αποτελούν απόδειξη μιας νέας βούλησης στον πολιτικό χώρο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στελέχη του που προέρχονται από άλλα κόμματα. Αντιθέτως, επέλεξε ανθρώπους και από τη δεξιά και από την αριστερά για να δημιουργήσει μια καινοτομία στο γαλλικό πολιτικό σύστημα.
Έτσι είδαμε τα παραδοσιακά κόμματα και ειδικά τα δύο μεγαλύτερα να έχουν ένα μεγάλο κόστος. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν πήγαν σε ακραία πολιτικά κόμματα, όπως έγιναν στην Ελλάδα για να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκεια τους, ούτε ενίσχυσαν ένα εκφυλισμένο κόμμα με παρατάξεις που αντικρούουν η μια την άλλη, αλλά ενώνονται για να έχουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα που να μην δίνει καμιά δυνατότητα αποτελεσματικής κυβέρνησης.
Στη Γαλλία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, διότι πρόκειται για μια οικουμενική που θέλει ν’ αλλάξει τα δεδομένα και όχι να τα συντηρήσει. Το νέο κίνημα έχει μεγάλη αποδοχή, διότι πολλοί κουράστηκαν από τις δηλώσεις που έχουν καταπατηθεί άπειρες φορές μετά τις εκλογές.
Επίσης, το γεγονός ότι υπάρχει δεύτερος γύρος επιτρέπει στους Γάλλους ψηφοφόρους να κάνουν διορθωτικές κινήσεις και να επιλέξουν μεταξύ δύο ή τριών ψηφοφόρων, πράγμα το οποίο είναι πιο στρατηγικό, διότι λειτουργούν ήδη οι συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων.
Και πάλι αυτό δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, όπου όλο το κόστος καταγράφεται στο μοναδικό γύρο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει αναλογικό σύστημα κι αν λειτουργεί ακόμα το μη δημοκρατικό bonus του πρώτου.