Στο Κραν Μοντανά επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η τραγική ανεπάρκεια των διεθνών θεσμών (ΟΗΕ, ΕΕ) να επιδείξουν αξιόπιστο λόγο και πυγμή επιβολής του. Ο Ελληνισμός πάλεψε, στην ουσία μόνος του εναντίον του αδίστακτου εισβολέα τον οποίο κανακεύουν κατά σύστημα οι πάντες, Δυτικοί και Ανατολικοί.
Αφωνότερη ιχθύος η θεσμική Ευρώπη παρακολούθησε, παρούσα – απούσα, τα τεκταινόμενα, αντί να βάλει στη θέση του τον υπερφίαλο Τσαβούσογλου και τον παλιμβάρβαρο ισλαμιστή που όπως εγράφη ήταν διαρκώς παρών από την Άγκυρα και υπαγόρευε την αδιαλλαξία του υπουργού του. Δεν ακούσθηκε η παραμικρή καταδίκη από εταίρους και συμμάχους τού απροσμέτρητου θράσους του τούρκου που ωρύονταν κτηνωδώς ότι «κατοχικά στρατεύματα και εγγυήσεις είναι αδιαπραγμάτευτα»!
Ο βρεττανός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Αλαν Ντάνκαν και ο νορβηγός εκπρόσωπος του Γ.Γ. του ΟΗΕ , Άιντε, έπαιξαν από κοινού ένα βρώμικο παιχνίδι σε βάρος της Κύπρου – ο Άιντε λειτουργεί σ’ όλη τη θητεία του ως τουρκολομπίστας. Ο Ντάνκαν είχε την αναίδεια να επιρρίψει σε Ελλάδα – Κύπρο την ευθύνη του ναυαγίου. Τον “μάζεψε” κάπως ο ΥπΕξ του Τζόνσον μετά την προειδοποίηση Κοτζιά ότι εν όψει Brexit, «Ελλάδα – Κύπρος έχουμε 2 ψήφους στην Ε.Ε, θα ήθελες να σου φερθούμε ανάλογα»;
Γλυκανάλατος ο ρόλος του Γ.Γ. των Η.Ε. Ηγείται ενός Οργανισμού που εδώ και 43 χρόνια έχει με ψηφίσματά του διατάξει την άμεση αποχώρηση του Αττίλα, και των παρακλουθημάτων του. Ο εγκληματίας ποδοπατεί ατιμωρητί τις αποφάσεις του Οργανισμού. Περιμέναμε περισσότερη αποφασιστικότητα και δυναμισμό από τον κ. Γκουτιέρες.
Ο Νίκος Κοτζιάς επέδειξε συνέπεια και σταθερότητα στα κεφάλαια «εγγυήσεις – κατοχικός στρατός – ασφάλεια». Αποτελεί εθνικό ατύχημα ότι ολόκληρη η εσωτερική πτυχή του κυπριακού αφέθηκε στην αποκλειστική διαχείριση του Κυπρίου Προέδρου, που δυστυχώς διακατέχεται από ακράτεια υποχωρήσεων και παραχωρήσεων. Αφού παγίδευσε την Ελλάδα στην απίθανη Πενταμερή, προχώρησε λίγο πριν την κατάρρευση του Κραν Μοντανά σε απίστευτες παραχωρήσεις ικανοποιώντας τουρκικές αξιώσεις σε κρισιμότατα ζητήματα:
- Εκ περιτροπής προεδρία
- 4 ελευθερίες για τα 80 εκατομμύρια των τούρκων της Τουρκίας [ έχουν συνειδητοποιήσει στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, πόσων μεγατόνων βόμβα για την Ε.Ε εγκλείει παρόμοια ρύθμιση;]
- Κατεχόμενες περιουσίες: Προτεραιότητα χρήστη [=τούρκων] με τις ελληνικές, προτεραιότητα στον Νότο ιδιοκτήτη με τις τουρκικές [=τούρκων].
Κρίμα αλλά, οι παραχωρήσεις και ανολοκλήρωτες λόγω μη τελικής υπογραφής δεν είναι αβλαβείς. Είναι παραχωρήσεις εν αναμονή. Θυμηθείτε τη Συμφωνία Χριστόφια – Ταλάτ, παρότι και τότε όπως και έκτοτε με την Αναστασιάδη – Έρογλου, τα συμφωνηθέντα ισχύουν μόνον εφόσον κλείσει τελική συμφωνία. Οι παραχωρήσεις εγγράφουν υποθήκη εις βάρος τού παραχωρούντος.
Η κατάληξη της Γενεύης 2 παρά τα όποια «πλην» της, είναι μια «αγορά χρόνου» για τον Ελληνισμό. Πρέπει να προχωρήσουμε κατά την συμβουλή του Αποστόλου των Εθνών: «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι η μέραι πονηραί εισί»(Εφεσίους 5, 15-16).
Προχθές από την Ακτή του Ελεφαντοστού ο πολύς Τσαβούσογλου λοιδόρησε την ελληνική πρόταση για κατάργηση μονομερούς επέμβασης, εγγυήσεων και αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων ως «ανόητη πρόταση»(!!!).
Είναι ώρα για επαναφορά του Κυπριακού στην φυσική του αφετηρία ως προβλήματος Εισβολής, Κατοχής, Εποικισμού. Στην Κύπρο το 1974 ο Ελληνισμός δεν έχασε έναν πόλεμο. Πόλεμος δεν έγινε, υπήρξε μια ύπουλη, βάναυση και επαίσχυντη τουρκική εισβολή κανοναρχούντος του περιώνυμου Χένρυ Κίσσινγκερ.
Ένας διδακτικός μύθος του Αισώπου «όφις πατούμενος» – όλοι οι μύθοι του κορυφαίου αρχαίου μυθογράφου είναι διδακτικότατοι – μας λέει: Το φίδι παραπονέθηκε όταν συνάντησε τον Δία ότι οι άνθρωποι το τσαλαπατούν. Και ο Ζευς του συνέστησε: αν δάγκωνες τον πρώτο που σε πάτησε, κανένας άλλος δεν θα τολμούσε να σε ξαναπατήσει!
Ο μύθος δηλοί ότι: «Οί τοις πρότερον επιβαίνουσιν ανθιστάμενοι, τοις άλλοις φοβεροί γίγνονται»
Υπάρχει ένα «προπατορικό αμάρτημα» στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ο πατέρας ενώ δονούνταν ο σύμπας Ελληνισμός με την ιαχή «Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» ετάχθη υπέρ της «διπλής» και «σύνθετης» ονομασίας. Η Ντόρα ως Υπ.Εξ. (2007) υπέρ της «σύνθετης με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes». Οι πολιτικοί μας την υιοθέτησαν, σχεδόν οι πάντες και αποτελεί έκτοτε την «λευκή σημαία» που έχει υψώσει ο πολιτικός μας κόσμος. Οι σκοπιανοί βεβαίως την απέρριψαν μετά μανίας.
Δρώσα από θέση ισχύος η Ελλάς και το πολιτικό προσωπικό της, πρέπει να επαναφέρει στην αφετηρία το ζήτημα: «Ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγα» καθώς τα ιδεολογήματα της «σύνθετης» είναι πολιτικώς αφελή και εθνικώς επικίνδυνα. Το όποιο συνθετικό θα είναι μιας χρήσεως, για την ημέρα της υπογραφής. Από την επομένη θα μείνει το σκέτο Μακεδονία. Ο Κυριάκος είναι νέος άνθρωπος, δικαιούται και οφείλει να ξανασκεφθεί. Και να αναθεωρήσει!
7 comments
Καλά τα επισημαίνεις κύριε Παπαθεμελή, αλλά όπως διαπιστώνεις πολύ λίγοι τα διαβάζουν και ολιγότεροι τα καταλαβαίνουν, τα αυτιά δε εκείνων που διαφεντεύουν τις τύχες μας είναι ερμητικά βουλωμένα. Ασφαλώς και γνωρίζεις τους στίχους του Καρυωτάκη ” Επρόδωσαν την αρετή και ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι…. και καταλήγει οι άνθρωποι δεν ακούναι!”
@ Γεώργιος Κατσαφάδος
Είναι άσκοπο να κρίνουμε όσους δεν διαβάζουν, ή δεν “καταλαβαίνουν” γιατί αυτοί που γράφουν δεν έχουν καταλάβει δεκαετίες τώρα πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος: Οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ, ή οι “ενώσεις κρατών” όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκαν για να απονέμουν δίκαιο ούτε και μπορούν. Ο ρόλος τους είναι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών που συμμετέχουν σ’ αυτούς και αυτό πράττουν.
Άδικα λοιπόν περιμένουμε δίκαιες “λύσεις και αποκαταστάσεις” από τις ανίσχυρες “βιτρίνες”. Ότι είναι να πετύχουμε μόνοι μας πρέπει να το επιδιώξουμε με τις δικές μας δυνάμεις, με δικό μας κόστος.
Δικός μας και μόνο πρέπει να είναι ο αγώνας. Αλλιώς συνεχώς θα χάνουμε.
Δυστυχώς οι πολιτικές και οι ακαδημαϊκές ηγεσίες της χώρας μας, συνεπικουρούντων και των ΜΜΕ δεν πληροφορούν σωστά τους πολίτες κι έτσι με πλάγιο τρόπο αποποιούνται των ευθυνών τους. Και ακούμε τα ίδια και τα ίδια παραμύθια, ότι μας αδίκησε ο ένας και μας παραμέλησε ο άλλος, ενώ εμείς οι ίδιοι δεν πράττουμε το καθήκον μας.
Τελείως βαρετά τα λόγια τα πολλά!
Θα παρουσιάσω ολόκληρο το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, κύριε Κατσαφάδο, γιατί και εύστοχο είναι, και αξίζει περισσότερο από το κείμενο:
Επρόδωσαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι.
Με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος.
Αν άλλοτε αντιφέγγιζε στο νου, στα μάτια, σ’ ότι,
είναι η ζωή πια σκοτεινή κι ανέφικτη σα θρύλος,
είναι πικρία στο χείλος.
Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι.
Άνοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία
ελπίς. Απ’ το παράθυρο, του τελευταίου διαβάτη
είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία:
«Δυστυχία!»
Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη.
Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνε,
επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι,
ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε.
Οι άνθρωποι δεν ακούνε.
Ναι εύστοχα και σωστά αυτά και κινδυνώδη. Ο Καρυωτάκης δεν άντεξε την ασχήμια αυτού του κόσμου κι έκοψε νωρίς το νήμα.
Ο ρόλος του ΟΗΕ στον σύγχρονο κόσμο, μπορεί να παραλληλισθεί με αυτόν της αθηναϊκής συμμαχίας κατά την αρχαιότητα, που συστάθηκε, αμέσως μετά τα Περσικά, ως ένωση ανεξάρτητων και ισότιμων κρατών για την εξυπηρέτηση των κοινών τους συμφερόντων με ηγέτιδα δύναμη την Αθήνα, η οποία στη συνέχεια και με τη μεταφορά το 454 π.Χ. του συμμαχικού ταμείου από τη Δήλο στην Αθήνα, αναπτύσσει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική της ισχύ κι επιβάλλει την ηγεμονία της επί των συμμάχων για την εξυπηρέτηση πλέον των δικών της συμφερόντων κι επεκτατικών βλέψεων.
Αιτία αυτών, διδάσκει ο Θουκυδίδης, είναι η φιλαρχία και η βούληση για δύναμη που έχει ρίζα την φιλοδοξία και την πλεονεξία στο ανθρώπινο είδος. Αυτά τα κρύβουν κάτω από μεγάλα και παχειά λόγια όπως ειρήνη, δικαιοσύνη, σεβασμό των δικαιωμάτων κ.λ.π. αλλά όταν η διπλωματία δεν επαρκεί, εκδηλώνονται με ωμό τρόπο υπό την απειλή και χρήση βίας.
Έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται διότι η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Καλά το λέει ο Ζιάκας ότι “αυτός ο κόσμος είναι του διαβόλου”. Εκείνος βέβαια ως χριστιανός πιστεύει στην μετά θάνατο ζωή, όπου εκεί κυρίαρχος είναι ο θεός. Κι εγώ συμφωνώ από άλλη σκοπιά μαζί του ότι περισσότερο διαβολικό από αυτό που ο άνθρωπος δημιουργεί για τον εαυτό του δεν υπάρχει.
@ Angelos Themelis
Λέει κάτι διαφορετικό στο άρθρο του ο Παπαθεμελής; Καφενέδες, όπως ο ΟΗΕ, είναι τόσο αποτελεσματικοί, όσο και η προκάτοχός του ΚτΕ.
Νομίζω ότι στην φράση «Οί τοις πρότερον επιβαίνουσιν ανθιστάμενοι, τοις άλλοις φοβεροί γίγνονται» συνοψίζεται το νόημα τού άρθρου και είναι σωστό.
Για την Κύπρο ισχύει ό,τι και για κάθε παρόμοια περίπτωση: Ό,τι χάνεται με πόλεμο, κερδίζεται μόνο με πόλεμο. Όλα τ’ άλλα είναι για να γίνεται κουβέντα.
@ Πατριώτης
Ναι λέει τα ίδια εδώ και χρόνια.
Στην πρώτη του φράση:
“Στο Κραν Μοντανά επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η τραγική ανεπάρκεια των διεθνών θεσμών (ΟΗΕ, ΕΕ) να επιδείξουν αξιόπιστο λόγο και πυγμή επιβολής του.”
Πότε επέδειξαν “επάρκεια” αξιόπιστου λόγου και πυγμή επιβολής του ο ΟΗΕ και η ΕΕ;
Μόνον όταν εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα των ισχυρών.
Ποτέ για την προάσπιση του “διεθνούς δικαίου” ή του δίκαιου των αδυνάμων.
Ποιος ο λόγος να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα;
Προσαρμογή στην διεθνή πραγματικότητα και την πρέπουσα αλλαγή συμπεριφοράς χρειαζόμαστε. Βλέπει κανείς να έρχονται αυτού του είδους οι επαναπροσδιορισμοί;
Ποιος ο λόγος; Ότι πολλοί εξακολουθούν να επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο και να πιστεύουν ΟΗΕ και ΕΕ μπορούν/θέλουν να το εφαρμόσουν.
Κύριε Παπαθεμελή, μόνος σας εχετε σημειώσει τις στάσεις του ΟΗΕ της ΕΕ και κάποιων άλλων απέναντι στην τουρκική αδιαλλαξία. Να προσθέσουμε και τη στάση μα και κυρίως τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ρωσίας, οπόταν πέστε μας παρακαλώ απο πού αντλείτε το θάρρος σας για ένα αγώνα με επανατοποθέτηση του Κυπριακού σε άλλη βάση; Εδω εμεις που ζούμε το Δράμα της Κυπρου απο το 1950 σας λέμε οτι καθε ωρα, καθε μέρα που περνά χωρις λύση η Κύπρος τουρκοποιείται και αν κάποτε ελπίζαε σε μια βοήθεια απο την Ελλάδα, εννοώ στρατιωτική, απο το 1974και εντεύθεν αυτο το αποκλείσαμε. Το να κάνεις το πατριωτάκι με αναφορές σε αρχαία ρητά και ποιήματα εκεί που είσαι δεν είναι οτι καλύτερο για εμας εδω στην Κύπρο που ζούμε καθημερινά και έχουμε να αντιμετωπίσουμε ΜΟΝΟΙ μας την Τουρκική απειλή.