Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αναδημοσίευση από την Καθημερινή.
Δεν ξέρω τι διδάσκει ο κύριος που έκρινε σκόπιμο να επιδείξει στην παρέλαση των μαθητών του τον ανέξοδο ηρωισμό του – «τζάμπα μαγκιά» εις την απλοελληνικήν. Πάντως, με το μαύρο φανελάκι που από τη μία έγραφε «Είπαμε Οχι» και από την άλλη «Ξαναείπαμε Οχι», προβίβασε εαυτόν σε πρότυπο αυτής της τάξης των συμπολιτών μας που αποκαλούνται «Ελληναράδες». Οπου χαρακτηριστικόν του «Ελληναρά» είναι ότι, επειδή μπορεί να φωνασκεί, να καπνίζει εκεί όπου απαγορεύεται και να περνάει με κόκκινο ατιμωρητί, θεωρεί ότι ενσαρκώνει κάποιου είδους ελληνικό πνεύμα το οποίο ταυτίζει με το θράσος, την αγένεια και την κακοτροπία.
Το πρόβλημα με τον κύριο αυτόν δεν είναι πολιτικό. Το πρόβλημα είναι ψυχολογικό. Πιστεύει πως οι φωνές που έβγαλε στο Σύνταγμα, οι μούντζες που έριχνε ενδεχομένως πριν από χρόνια στη Βουλή και το ψηφοδέλτιο που έριξε στην κάλπη μια Κυριακή τού δίνουν το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του ισότιμο με τους πατεράδες μας ή τους παππούδες μας που σκοτώθηκαν στην Αλβανία, όσους ακρωτηριάσθηκαν απ’ τα κρυοπαγήματα και όσους ήσαν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να υπερασπισθούν το δικό τους «Οχι». Αν κάποτε η εκπαίδευση έρθει στα συγκαλά της, οι φωτογραφίες του κυρίου αυτού θα πρέπει να αναλύονται στις σχολικές αίθουσες. Για να καταλάβουν τα παιδιά σε ποια κατάσταση οδηγούν τον άνθρωπο οι στρεβλώσεις που επιφέρει στην ψυχή ο συνδυασμός αμάθειας και θράσους.
Διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Πρέπει να βλέπουμε τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα σχολεία μας, εκπαιδευτικοί και μαθητές. Η χαλαρότητα, η αδιαφορία, ο γενικευμένος χαβαλές που επικρατούν στη σχολική τάξη επιδεικνύονται με υπερηφάνεια στους δρόμους. Ενας καρνάβαλος που αναπαριστά το State of the Union της εκπαίδευσης. Είχε δίκιο ο κ. Μπουτάρης, που θύμισε ότι παλιά, ενόψει της παρέλασης, μας τάραζαν στις δοκιμές και στον βηματισμό. Γιατί στο κάτω κάτω αυτό είναι η παρέλαση. Μια επίδειξη ευταξίας και ευπρέπειας, που γίνεται όχι μόνον για να τιμηθεί η μνήμη των περασμένων, αλλά για να αποδείξουν και οι ζωντανοί πως η σημαία την οποία ακολουθούν δεν είναι κουρελόπανο, αλλά σύμβολο ζωής που επιβάλλει τάξη και ευπρέπεια. Γι’ αυτό και τη σημαία πρέπει να την κρατούν οι άριστοι, όπως την κρατούν οι πρωταθλητές.
Η δε Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να έχει άποψη για το ποιος δικαιούται να κρατάει τη σημαία. Αν μη τι άλλο, κάποιος πρέπει να τους πει ότι την 28η Οκτωβρίου τιμούμε όσους έπεσαν αντιστεκόμενοι στις ιδέες τους.
4 comments
Νομίζω είναι παρατραβηγμένη η άποψη και η κριτική προς τον άνθρωπο….
“…ενδεχομένως έριχνε μούντζες…”
“…να βλέπουμε τις παρελάσεις λόγω καρναβαλισμού…” κλπ κλπ….
Θα πρότεινα, να κοιτάξουμε κατά πόσο Έλληνες είμαστε εμείς πρωτίστως και ας μην κρίνουμε τους άλλους….
Εμείς θα πολεμούσαμε το ίδιο με τους παππούδες μας;;;;;
Βεβαίως, ο σεβασμός απέναντι στις εθνικές επετείους είναι αδιαπραγμάτευτος, αλλά ας μην καταδικάζουμε τους υπόλοιπους….και μάλιστα με τέτοιο τρόπο….
(“…μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε…”)
Προς τι ακριβώς η ισοπεδωτική κριτική; Λέει ψέματα για το 2ο οχι; Οι πρόγονοί μας νομίζω πολέμησαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Είμαστε;
Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε τους άλλους από τον καναπέ μας πολύ δύσκολο όμως να πράτουμε οι ίδιοι το σωστό.
“Η δε Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να έχει άποψη για το ποιος δικαιούται να κρατάει τη σημαία. Αν μη τι άλλο, κάποιος πρέπει να τους πει ότι την 28η Οκτωβρίου τιμούμε όσους έπεσαν αντιστεκόμενοι στις ιδέες τους”
Πάλι αυτή η αριστερίστικη άποψη, που “εφευρέθηκε” μετά την Μεταπολίτευση, ότι δηλαδή πολεμήσαμε τον φασισμό και τον ναζισμό και όχι τον Γερμανό και Ιταλό εισβολέα. Αυτό είναι παραποίηση τής Ιστορίας δια τής πολιτικοποιήσεως. Tο κακό είναι ότι έπιασε και επαναλαμβάνεται εντελώς άκριτα από τα ΜΜΕ και από αρθρογράφους, που θα έλεγε κανείς ότι έχουν πέντε δράμια μυαλό.
«Ἀπογερμανοποίηση, ἀποϊταλοποίηση κλπ τοῦ Β΄ ΠΠ…»
Λένε ὅτι τὴν ἱστορία -ἀκριβέστερα τὴν ἑρμηνεία της, τὴν γράφουν οἱ νικητές. Αὐτὸ ἰσχύει παντοῦ, πλὴν τὴν τοῦ Β’ΠΠ καὶ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδος· ὅπου τὴν ἱστορία τὴν γράφουν οἱ ἡττημένοι. Ἐπὶ παραδείγματι, ἡ ἐπίσημη ἱστορία, μέ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας, τά κόμματα καί τὰ ΜΜΕ, γαλουχοῦν τά παιδιά μας καὶ τό πόπολο νὰ μαθαίνομε, ὅτι τὸν Β’ΠΠ, σὲ ἀντἰθεση μὲ τὀν Α’ΠΠ, δὲν τὀν ἔκανε ἡ Γερμανία καί οἱ Γερμανοί, ἀλλά … κάποιος μυστηριώδης ναζισμός μὲ ἕναν ὑπερφυσικό ἐκπρόσωπό του ὀνόματι Χίτλερ, ποὺ ἐπετέθη μαζί μὲ κάποιες φαντασιακές δυνάμεις, τοὺς ναζιστές, ἀγνώστου διαμονῆς καὶ λοιπῶν στοιχείων, ποὺ ἀντιμετωπίσθηκαν ἐπιτυχῶς, ἀπό ..φιλελεύθερους ἤ ..κομμουνιστές, διαλέχτε!
Ἡ Σοβιετική Ρωσσία, ποτὲ μὰ ποτὲ, δὲν ἐπετέθη τῷ 1939, μέ τὴν Γερμανία, στὴν Πολωνία, ξεκινῶντας μαζί τόν Β’ΠΠ. Ἥταν μόνο λάθος συντεταγμένων, ποὺ ἡ κεντρική ἡγεσία τό ἀνεγνώρισε, ἀπόδειξη ὅτι βάσει καποιου σχεδίου Μπαρμπαρόσσα, .. ἀπεχώρησε τῷ 1941. Τό ἴδιο καὶ στὰ βαλτικά κράτη, δὲν ὑπῆρξε τῷ 1939 ρωσσική εἰσβολή καὶ κατοχή, ἀλλά δική τους πρόταση ἐνσωμάτωσής τους ὡς “συνιστῶντα” κράτη, στόν κεντρικό πυρῆνα τῆς Σοβιετικῆς Ἑνωσεως, ποὺ ἔγινε ἀσμένως ἀποδεκτή ἀπὸ τὸ Πολιτμπυρό. Μιά ἀλλη ἐισβολή καί πόλεμος μέ τὴν Φινλανδία, ἤταν ἁπλῶς μιά, παρατραβηγμένη ἀπό τόν τότε ΟΗΕ, μικροδιαφορά διευθέτησης συνόρων, ἀφοῦ ἡ καημένη ἁγία Πετρούπολη (Λένινγκραντ τότε), ἀπεῖχε μόλις 20 μίλια ἀπὸ τὰ φινλανδικά σύνορα καὶ ὑπέφερε ἀπὸ … κλειστοφοβία. Καὶ ἔτσι παρεκάλεσαν τούς Φινλανδούς νὰ πᾶνε λίγο πιό πέρα τὰ σύνορά τους.
Ἡ αὐτοκρατορική Ἰαπωνία, δὲν ἤξερε τίποτε περί Β’ΠΠ. Διότι “ἀπεδείχθη” ὅτι αὐτά ἤταν καμώματα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς κυβέρνησης, ποὺ ἐνέταξε κρυφά τὴν Ἰαπωνία, στό πλαϊ ναζιστῶν καὶ φασιστῶν καὶ ποὺ ἐπετέθησαν ὅπου ἔβρισκαν, φέρνοντας τὸν Αὐτοκράτορα σέ ἀμηχανία πρὸ τετελεσμένων.
Ὄχι, ἡ Ἰταλία καὶ οἱ Ἰταλοί δέν ἐπετέθησαν στὴν Ἑλλάδα, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, μέ φουσᾶτα καὶ ὅπλα, ἀλλά ἕνας φασίστας ὀνόματι Μουσολίνι, μόνος του. Ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι μόνο αὐτός ἐκτελέσθηκε. Καὶ βεβαίως, τό «ΟΧΙ», δὲν τὸ εἶπε ὁ Μεταξᾶς, διότι ἦταν … δικτάτορας(sic), οὔτε οὶ πολῖτες ποὺ συντάχθηκαν, ἀλλά κάποιο ἀπροσδιόριστο, σοβιετικῶν πιστεύω, λαϊκό “κίνημα”.
Δυστυχῶς, ἡ μαύρη ἀλήθεια εἶναι ὅτι, στόν Β’ΠΠ, μέ τὴν πτώση τῶν αὐτοκρατοριῶν (Ἀγγλια, Γαλλία, Γερμανία), ξεκίνησε ἀνταγωνισμός ΗΠΑ – Ρωσσίας, γιά τὴν ἀπόκτηση γεωπολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἐπικυριαρχίας στόν μεταπολεμικοῦ κόσμο. Στά πλαίσια αύτά, ἐπέβαλαν: α)νὰ άπενεχοποιηθοῦν τὰ ὑπαίτια κράτη, ὥστε ὁ Β’ΠΠ, ἀλλά καὶ ὁ πιθανός κατὰ τὴν ἀνάλυσή τους, νέος, ψυχρός ἤ μή, πόλεμος νὰ θεωρηθῇ ὅτι ὀφείλεται σέ διπολικούς “-ισμούς”, ἐνάντια δηλαδή, στό «δίκιο» τῆς κυρίαρχης ἰδεολογίας..
β)νὰ ἐνστερνισθοῦν τό κυρίαρχο ἔνθεν καὶ ἔνθεν, ἀφήγημα, ἡ διανόηση, οἱ κρατικές ὑπηρεσίες καί τά ΜΜΕ, μέ μπούκωμα ἤ ἀλλοιῶς, καί νὰ τὸ ἐπιβάλλουν στόν λαό τους.
Καὶ ἐνῶ θὰ περιμέναμε οἱ γελοῖοι ἰσχυρισμοί ποὺ παραθέσαμε στὴν ἀρχή, νὰ πάψουν νὰ βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος, είδικά στὴν Ἑλλάδα, κατέστη ἐπίσημη πολιτική ἀφήγηση. Μὲ τὴν παράταιρη πλὴν ἀγαστή σύμπραξη, δεξιῶν καὶ άριστερῶν γιά δικούς τους λόγους, ὁ καθένας, ποὺ συμφωνοῦν στἰς ἱστορικές παραμορφώσεις ξεχνῶντας ὅτι αἴτια πολέμου εἶναι, κατά Θουκυδίδη, Κλαούσεβιτς, Κονδύλη καὶ ὅπως συνοψίζει ὁ Π. Ηφαιστος, «η ανισομέρεια μεγεθών και κατανομής ισχύος που προκαλούν άνιση ανάπτυξη σε όλες τις πιθανές εκδοχές της –πληθυσμιακές, τεχνολογικές, πλουτοπαραγωγικές, ιδεολογικές, στρατιωτικές, συμμαχικές, θρησκευτικές κτλ».
Κατὰ συνέπειαν, μὲ δεδομένη τὴν ἑτερότητα σκοπῶν καὶ τὶς ἡγεμονικές ἀξιώσεις τῶν ἀναθεωρητικῶν κρατῶν, ὁ πόλεμος ἀποτελεῖ τὸ κυριότερο διανεμητικό μέσο τῶν διεθνῶν σχέσεων. Ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν πιὸ ὕπουλο ἐχθρό: τοὺς ἐθνοαποδομητές, ἀριστερούς καὶ δεξιούς.