Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 14 Νοεμβρίου 2017.
Αυτός είναι καταλληλότερος τίτλος για το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, αντί του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», διότι η 17 Νοέμβρη ήταν το μέσο προσπορισμού του. Ως ταμίας της οργάνωσης, μάζευε τη λεία από τις ληστείες και έδινε στον εαυτό του παχυλό μισθό. Μήπως έτσι έχτισε το σπίτι του στον Βαρνάβα; Όταν κάποιος αυτο-χρίζεται δημόσιος κατήγορος, δικαστής και εκτελεστής της (θανατικής) ποινής που αποφασίζει σε κλειστό κύκλο, αυτομάτως θέτει τον εαυτό του στην ύψιστη κλίμακα της εξουσίας, διότι η μεγαλύτερη εξουσία είναι η εξουσία επί της ζωής. Συνεπώς, τρομοκρατία ίσον εξουσιολαγνεία.
Ο Βασίλης Τζωρτζάτος απεκάλυψε ότι ο Κουφοντίνας παραβίασε τις δύο ρητές προϋποθέσεις στην απόπειρα κατά Παλαιοκρασά, δηλαδή να μην βρίσκεται άλλο πρόσωπο ούτε στο αυτοκίνητο, ούτε στο πεζοδρόμιο. Τις παραβίασε επειδή βιαζόταν να πάει διακοπές και δεν μπορούσε να αναβάλλει κι άλλο την εκτέλεση! Οι προτεραιότητές του είναι ενδεικτικές. Ο Χριστόδουλος Ξηρός απεκάλυψε στο δικαστήριο ότι ενίοτε δεν γνώριζαν πολλά για τους στόχους τους. Περίμεναν τα βιογραφικά των εφημερίδων στα θύματά τους για να διανθίσουν κατάλληλα τις προκηρύξεις τους. Η ψευδοτυχαία επιλογή του θύματος είναι κραυγαλέα της δολοφονικής φύσης τους. Όταν η κα. Μπακογιάννη ρώτησε τον Κουφοντίνα στο δικαστήριο για ποιον λόγο σκότωσε τον Παύλο Μπακογιάννη, εκείνος απάντησε «ας μην έκανε την εθνική συμφιλίωση». Όραμά του λοιπόν ο ατέρμων εμφύλιος.
Ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα της τρομοκρατίας της 17Ν; Μία τρύπα στο νερό. Μεσαίοι στόχοι, ανθρώπων χωρίς ισχύ. Είτε δολοφονείς τον περαστικό Αξαρλιάν και τον οδηγό του Μομφεράτου, είτε πολιτικό, δικαστή, επιχειρηματία ή ξένο διπλωμάτη, δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα, παρά αίμα και θρήνο. Το μοναδικό έμπρακτο πολιτικό αποτέλεσμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα ήταν η εξολόθρευση του κραταιού δεξιού τύπου 1975-85 με τις δολοφονίες Αθανασιάδη (Βραδυνή) και Μομφεράτου (Απογευματινή)[1].
Ο Κουφοντίνας χωρίς ίχνος μεταμέλειας -πόσο μάλλον σωφρονισμού-, διατηρεί στο ακέραιο τις απόψεις του ότι είναι «πολιτικός κρατούμενος», αντάλλαξε το αίμα των θυμάτων του με την δημοσιότητα ενός βιβλίου, γνωρίζει πού βρίσκεται το 45άρι, η γραφομηχανή και τα χρήματα των ληστειών, και αποτελεί τον Pater Patriae «αντιεξουσιαστών» και της νέας γενιάς τρομοκρατών. Όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός δραπέτευσε παραβιάζοντας τους όρους της αδείας του, οργάνωσε αποτυχημένη απόδραση μελών της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να συγκροτήσουν πιθανότητα τέλεσης νέων αδικημάτων. Παρόλ’ αυτά, το συμβούλιο των φυλακών, το οποίο απαρτίζεται από δύο διοικητικούς υπαλλήλους (υφισταμένων του υπουργού Δικαιοσύνης) και έναν πρόσφατα τοποθετημένο αντι-εισαγγελέα, αποφάσισε να ανοίξει τον μακρύ κύκλο των αδειών. Ο σάλος ανακοινώσεων του Αμερικανικού και Τουρκικού Υπ. Εξωτερικών, και των πρεσβευτών των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας δείχνει ότι δεν πρόκειται μόνο για ένα ζήτημα της επικαιρότητας, αλλά ότι εξ αυτού ελλοχεύουν διεθνείς επιπτώσεις.
Προοσθέτω εδώ ότι ο νόμος προέβλεπε δικαίωμα αιτήματος αδείας μετά από 8 χρόνια πραγματικής φυλάκισης. Μετά την παραβίαση των όρων του Ξηρού το 2014, ο νόμος τροποποιήθηκε στα 18 χρόνια και θεσμοθετήθηκαν οι φυλακές ασφαλείας. Ο πρώην υπ. Δικαιοσύνης Πανούσης [Σημείωση: Το σωστό είναι Υπουργός Προστασίας του Πολίτη] κατήγγειλε το 2015 ότι ο σύμβουλος του υπ. Δικαιοσύνης Λάμπρου υποσχόταν σε καταδικασθέντες των Πυρήνων ότι θα ακυρωθούν οι δύο αλλαγές, όπερ και εγένετο, ανοίγοντας τον δρόμο στις εξελίξεις.
[1] Ίσως τρίτωνε το κακό αν η Βλάχου δεν πουλούσε συμπτωματικά εκείνη την περίοδο την Καθημερινή στον Κοσκωτά.
7 comments
“Το μοναδικό έμπρακτο πολιτικό αποτέλεσμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα ήταν η εξολόθρευση του κραταιού δεξιού τύπου 1975-85 με τις δολοφονίες Αθανασιάδη (Βραδυνή) και Μομφεράτου (Απογευματινή). Ίσως τρίτωνε το κακό αν η Βλάχου δεν πουλούσε συμπτωματικά εκείνη την περίοδο την Καθημερινή στον Κοσκωτά.”
Η δραση της τρομοκρατίας και η πώληση της Καθημερινής ολοκλήρωσαν μία δομική αλλαγή στον ελληνικό τύπο: τους παραδοσιακούς -αμιγείς- εκδότες διαδέχθηκαν επιχειρηματίες που ασκούσαν – μεταξύ άλλων- και εκδοτική δραστηριότητα. Έτσι ο Τύπος έγινε μέσο πίεσης του χρήματος προς την πολιτική εξουσία (αυτό που ο Κ Μητσοτάκης όρισε ως διαπλοκή). Ο Τύπος πλέον δεν μπορούσε να επιτελέσει το θεσμικό του ρόλο που είναι ο έλεγχος της εξουσίας. Σε συνδυασμό δε με τον πολιτικό έλεγχο επι της Δικαιοσύνης ολοκληρώθηκε το κλειστό θεσμικά σύστημα που κατέρρευσε τον Απρίλιο του 2010.
Ατυχώς για τους εξτρεμιστές ισχύει και για αυτούς η ετερογονία των σκοπών!
να δούμε τι έχει γράψει
ένας βέρος αριστερός
για το «ηρωικό» Πολυτεχνείο.
Πρόκειται για τον πολυγραφότατο συγγραφέα και δημοσιογράφο Βασίλη Ραφαηλίδη, ο οποίος έγραψε στις σελίδες 436-7 του βιβλίου του «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου:
«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Η σημαντικότερη συνέπεια του «έπους» του Πολυτεχνείου, είναι το γεγονός πως η ημέρα της πτώσης του, η 17η του Νοέμβρη, χάρισε το όνομά της στην οργάνωση «17 Νοέμβρη». Επίσης, το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο «ηρωισμός» συνίσταται στην εκφώνηση απ’ το ραδιόφωνο των φοιτητών των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως, πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη βουλή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει. Όπως και να’ ναι, το «έπος» του Πολυτεχνείου έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μία νυκτί. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά-σιγά».
Συγχαρητήρια !
@Admin
Λυστε μου μια απορια. Πώς ειναι δυνατον ο Κουφοντινας να εχει ακομα σπιτι;
Απο τις φωτογραφιες στους συνδεσμους που παραπεμπετε φαινεται καθαρα οτι δεν ειναι καμμια καλυβα, αλλα ενα μεγαλο και αρκετα ακριβο εξοχικο.
Σε οποιοδηποτε σοβαρο κρατος η καταδικαστικη αποφαση θα προεβλεπε γενικη κατασχεση της περιουσιας του και ρευστοποιηση της, προς αποζημιωση των οικογενειων των θυματων, του Κρατους κλπ.
@NF Δεν γνωρίζω. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ρωτώ -ρητορικά – μήπως το έφτιαξε με τα χρήματα των ληστειών. Υπάρχουν δημοσιεύματα ότι έδινε στον εαυτό του μισθό 420.000 δραχμών από αυτά τα χρήματα. Και ενίοτε έδινε και αυξήσεις στον εαυτό του. Το “μελισσοκόμος” ήταν άλλοθι για όσους δεν γνώριζαν ότι ήταν τρομοκράτης. Η εργασία του ήταν να είναι τρομοκράτης της 17 Νοέμβρη. Συνεπώς, συμφωνώ με το σκεπτικού σας.
κ. Γεωργάνα, μεγάλη μου τιμή το μονολεκτικό αυτό σχόλιό σας!
Ανδρέας.
Εθνική Συμφιλίωση εννοεί το compromesso storico που έφαγε και τον Άλντο Μόρο στην Ιταλία. Θυμίζω την συγκυβέρνηση με το ΚΚΕ. Ο Μπακογιάννης όπως είπαν φίλοι του στο πολιτικό του μνημόσυνο στην βουλή πριν μερικά χρόνια, είχε για οδηγό του την Ανοικτή Κοινωνία του Πόπερ που ακολουθεί και ο διαβόητος, $OROS. Πρέπει λοιπόν να ήταν μασώνος και παγκοσμιοποιητής. Και κάτι ακόμα, νομίζετε ότι έτσι ελεύθερα θα κάναν τις λαμογιές όλα τα καθάρματα του Συστήματος που κατέστρεψσν την Ελλάδσ χωρίς ποτέ κανείς να τιμωρηθεί, αν υπήρχε ακόμη η 17 Νοέμβρη; Το βρίσκω απίθανο.
Δεν έχει σχέση η λαΐκή θαυμαστή και ανεπανάληπτη εξέγερση του Πολυτεχνείου με τα άτομα που κατέληξαν υπηρέτες του Συστήματος. Μακάρι τέτοιες εξεγέρσεις να είχαμε και τώρα, που έχουμε μια κυνοβουλευτική δικτατορία.