του Απόστολου Σαραντίδη*
Παρά την επιτυχή έκβαση του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη για τη Μακεδονία, δεν έλειψαν φωνές που προσπάθησαν και προσπαθούν με επιμονή να το υποβαθμίσουν. Συνταγματική νομιμοποίηση ουδείς αρνήθηκε ότι υπάρχει ως προς τη διακυβέρνηση του τόπου. Την ευθύνη των απαράδεκτων και ανιστόρητων ισχυρισμών τους, δεν την έχει βέβαια μόνο το κυβερνών κόμμα ή καλύτερα ασύμμετρο μωσαϊκό κομματιδίων αλλά όλο το λεγόμενο συνταγματικό τόξο πλην ελαχίστων, και αυτών δημοκρατικών φρονημάτων υπό αμφισβήτηση, αλλά η δημοκρατία, τι είναι δημοκρατία και πώς ασκείται είναι άλλο ένα ζητούμενο μετά από την πλήρη διαστρέβλωση αρχών και κυρίως χριστιανικών αξιών, από τον λεγόμενο ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και εντεύθεν.
Για το θέμα και την αντίκρουση στην παραφιλολογία και ίσως μειοδοτική έξαρση των ημερών, γράφτηκαν και θα γραφούν εξαιρετικά κείμενα από αξιόλογους συναδέλφους με ατράνταχτη επιχειρηματολογία. Στην προσπάθεια αυτή, κύριος αρωγός είναι ο λαός, ο οποίος σκασμένος εντελώς από τον παραλογισμό και την αδικία βγήκε αυθόρμητα στον δρόμο μαζικά και με πάρα πολλούς νεολαίους, για να υψώσει έναν πατριωτικό φράχτη σε μελλοντικές εξελίξεις που διαγράφονται και που είναι βέβαιο πως αν δεν γίνει αυτό, το μέλλον της πατρίδος διαφαίνεται δύσκολο. Ο λαός είναι και ο φύλαξ των ορθοδόξων παραδόσεων και αυτός τελικά μπαίνει πάντοτε μπροστάρης, ανέκαθεν, σε αιρετικές απόψεις και εσχάτως ομοίως, σε οικουμενιστικές. Όχι μόνο αναλογία εδώ, αλλά και ταύτιση ως προς τα θεολογικά θλιβερά τεκταινόμενα.
Ο κυρίαρχος λαός και κατά το Σύνταγμα των θολοκουλτουριάρηδων ψευδοπροοδευτικών, που μέμφθηκε στο παρελθόν και του ασκήθηκε δριμεία κριτική που δεν αντιδρά στην επέλαση των Μνημονίων και αναπαύεται στον καναπέ, τώρα ξεχύθηκε στους δρόμους της συμπρωτεύουσας, σκληρή απάντηση σε όσους ήσαν βέβαιοι πλέον ότι η Ελλάς ετελείωσε. Απ’ ό,τι φαίνεται καθαρά, τίποτα δεν έχει τελειώσει, οι δυνάμεις και τα αντανακλαστικά του λαού μας βρίσκονται έστω μουδιασμένα στη θέση τους και η περίφημη μαγιά δεν είναι παρά ζυμάρι θρεπτικό, ζεστό και έτοιμο να ξεχειλίσει από την στενή πινακωτή στην οποία τον έχουν στριμώξει την τελευταία δεκαετία ξένα συμφέροντα, πραγματοποιώντας το πείραμα του αιώνα. Το ουσιώδες είναι ότι ακόμη το σχέδιο δεν τους βγαίνει και δεν πρόκειται να τους βγει, λόγω Ελληνισμού.
Ειδικότερα, για το φερόμενο ως μακεδονικό ζήτημα, τα ιστορικά στοιχεία είναι ατράνταχτα υπέρ ημών και συνεπώς αδιαπραγμάτευτα. Αυτό, μας κάνει να αισθανόμαστε αρκετά ασφαλείς. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν τα συζητά ούτε και θα επεκταθούμε σε αυτά. Αυτό που συζητείται και προσπαθεί τεχνηέντως να αλλοτριώσει μια ισχνή διαπλεκόμενη μειοψηφία, είναι το θέμα της σύνθετης ονομασίας καινοφανούς κράτους προτεκτοράτου με επιθετικό αλυτρωτισμό στηριγμένο σε ιστορική πλαστογράφηση αδιαμφισβήτητης ως τα 1944 ελληνικής κυριαρχίας, με κάποιο μακεδονικό, ελληνικό δηλαδή συνθετικό.
Είναι γνωστό, ιδίως σε κάθε βαθμίδας δασκάλους ότι κυρίαρχο στη δομή μιας λέξεως είναι το θέμα. Και ομιλούμε για το γραμματικό θέμα μιας λέξεως, τον τύπο δηλαδή ο οποίος μένει αμετάβλητος μέσα στη γλωσσική δομή σε διαδρομή αιώνων, με καταλύτη χαρακτήρα το τελευταίο του γράμμα που υπό συνθήκες αλλάζει, όχι δραματικά όμως μα σε συνάφεια με τα σύμφωνα της οικογένειάς του και την όποια αλλαγή σε κλιτά μέρη την κάνει η κατάληξη. Ακόμη και σε περιπτώσεις ανωμάλων, η ενσωμάτωση στον αρχικό κορμό παραμένει σε αρμονία. Δεν γίνεται διαφορετικά, αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι σύγχυση, ασυνεννοησία και κυριολεκτικός βαρβαρισμός. Αν πρόκειται και για επιθετικό προσδιορισμό με σταθερό φυσικά θέμα, τότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το επίθετο προσδιορίζει πάντοτε ουσιαστικό, δηλαδή ουσία. Τελεία και παύλα.-
Η ταυτότητα λοιπόν, το σημαίνον σε ιστορική πορεία αιώνων σημαινόμενων, που όποιος την κατέχει ελέγχει και το γεωστρατηγικό παίγνιο, είναι το όνομα. Δίχως αυτό, είναι αδύνατη κάθε αναφορά, διεκδίκηση ή παραχώρηση. Παραχωρώντας ιστορικό όνομα με οποιαδήποτε θεματική μορφή, παραχωρείς κυριαρχία, παρεμβαίνοντας υπεροπτικά εις το μέλλον των επόμενων χωρίς καμία εξουσιοδότηση από αυτούς, των αγέννητων δηλαδή, οι οποίοι και θα δικάσουν ως αμείλικτοι κριτές, αλλά και παραθεωρείς ξεδιάντροπα παραχαράσσοντας τις πράξεις των νεκρών, των προγόνων που με αίμα σου παρέδωσαν τόπο, χρόνο και πνεύμα, ό,τι απαραίτητο για την προσωπική σωτηρία. Η πόλις τελικά, τελειούται στην πραγμάτωση των αναστημένων προσώπων εντός της Εκκλησίας αλλά σε αυτόν τον κόσμο, τούτο το οικοδόμημα στέκεται σε συγκεκριμένο τόπο, χρόνο και Ιστορία, διαφορετικά μεν για τον κάθε λαό, ως μέσον όμως της πραγματώσεως το αυτό, η πατρίδα. Και πατρίδα είναι οι νεκροί, οι ζώντες και οι αγέννητοι. Εάν δε, ο τόπος είναι κατεχόμενος, είναι πολύ χειρότερα.
Όταν εμποδίζεται το ζητούμενο δολίως με όχημα ψευδοαλυτρωτικό το όνομα, έχω χρέος όχι απλώς να αντιδράσω αλλά να επαναστατήσω και να πολεμήσω έναντι όποιου μου στερεί τη δυνατότητα αυτή. Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι τόσο απλά όσο θέλουν να τα κάνουν κάποιοι να φαίνονται. Έχουν βαθύτερες ρίζες που αν διαρραγούν κινδυνεύει ολόκληρη η ψυχοσωματική μου υπόσταση. Ριζοσπαστισμός σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ολέθριος. Αυτό, ευτυχώς μέσω των ιστορικών γονιδίων που μυστικά παραδίδονται από γενιά σε γενιά, ασυνείδητα έγινε αντιληπτό από άτομα φαινομενικά άσχετα και ίσως και άθρησκα και τα κατέβασε στο πεζοδρόμιο του συλλαλητηρίου. Το βασικό ένστικτο ιστορικής επιβίωσης.
Όσο εύκολος ή δύσκολος κι αν φαίνεται ο αγώνας, στη συγκεκριμένη περίπτωση η πλάνη είναι ότι είναι εύκολος, διότι η Ιστορία είναι πράγματι με το μέρος μας. Δείξαμε παραπάνω ότι δεν είναι καθόλου εύκολα. Οι μεγάλες παγίδες που στήνονται για να επιτύχουν την ελληνική συναίνεση είναι κύρια έξι. Συναίνεση σε υψηλή κλίμακα, δεν συζητείται! Είναι προ πολλού δεδομένη. Το πρόβλημά τους είναι να το περάσουν ανώδυνα και προς τα κάτω, στον κόσμο, στον λαό. Είναι τόση η πλύση εγκεφάλου που έγινε και γίνεται συστηματικά από συστημικά ΜΜΕ και όχι μόνο, ώστε το πριν από μερικές δεκαετίες αδιανόητο, να αρχίζει όχι μόνο να συζητείται από κάτω αλλά να θεωρείται πολλές φορές και αψήφιστα ως λογικό και αναπόφευκτο. Σαν τις αρχαίες Σειρήνες φωνασκούν ηδονικά, γαργαλούν την ακοή και η μόνη λύση βρίσκεται όχι στο κλείσιμο των αυτιών, αφού η πληροφορία εισέρχεται πλέον σήμερα αθρόα από πηγές και οχετούς πάσης φύσεως, αλλά με δέσιμο στο ακλόνητο κατάρτι της Παράδοσης. Του ζωηφόρου παρελθόντος. Και οι Σειρήνες οδηγούν μαθηματικά στην απώλεια.
Παγίδα πρώτη: Οι 150 περίπου αναγνωρίσεις και το μάταιο του αγώνα αφού όλοι πλέον τους αναγνωρίζουν ως Μακεδονία. Λάθος και παραπληροφόρηση. Για όποιον γνωρίζει στοιχειώδες Διεθνές Δίκαιο, είναι άνευ αξίας οι εκατοντάδες αναγνωρίσεις που έγιναν σε διμερές επίπεδο αν δεν αναγνωριστούν από τον ΟΗΕ, τη ελληνική συναινέσει. Και αυτό δεν έχει γίνει ακόμη και δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ελληνική αποδοχή. Τον επιζητούν διακαώς αυτόν τον τύπο οι μεγάλοι για να προωθήσουν με νομική επικάλυψη τα σχέδιά τους και την απώθηση του ρωσικού παράγοντα από τα Βαλκάνια αφού στη Μέση Ανατολή δεν το πέτυχαν. Διαφορετικά, δεν τολμούν. Η αναταραχή που θα δημιουργούνταν αν το έκαναν, τεράστια. ΕΕ και ΝΑΤΟ θα κρατήσουν τους τύπους διότι διά της βίας επιβολή είναι ασύμφορο. Συνεπώς, θα το παν προσεκτικά με τα Ηνωμένα Έθνη, θα πιέζουν για γονάτισμα αλλά αν δεν σκύψεις δεν μπορούν.
Παγίδα δεύτερη: Η τελευταία ευκαιρία. Σε θέματα στρατηγικής ποτέ δεν υπάρχει τελευταία ευκαιρία αλλά αξιολόγηση και δυναμική εκμετάλλευση υπαρχόντων δεδομένων προς το επόμενο βήμα για την αποφυγή μη αναστρέψιμων καταστάσεων. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάς πιέζεται παρασκηνιακά από «συμμάχους» αφόρητα. Και πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις πιέζουν τον πιο ενδοτικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το σχέδιο Ανάν. Και τότε, υστερία για τελευταία δήθεν ευκαιρία και καταστροφολογία. Και εποίησαν ουδέν. Λόγω στρατηγικής, και Τάσου Παπαδόπουλου. Τυχόν αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδος με συνθετικό «Μακεδονία» με τη δικαιολογία των ώριμων συνθηκών και της τελευταίας ευκαιρίας θα είναι ολέθρια ανοησία και στρατηγική ήττα μη αναστρέψιμη και μάλιστα χωρίς καμία λαϊκή εξουσιοδότηση. Δεν παραχωρείς εθνική ονομασία, ήτοι κυριαρχία με κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μάλιστα τεχνητή.
Παγίδα τρίτη: Οι τρεις (3) Μακεδονίες. Εξωφρενικό ιστορικό ιδεολόγημα υιοθετημένο από ντόπιους, ή ηλίθιους ή μειοδότες. Άλλο δεν υπάρχει. Εξωφρενικό όσο και επικίνδυνο. Διότι έχουμε και Βόρεια κατεχόμενη Ήπειρο και Ανατολική κατεχόμενη Θράκη (και Βόρεια), για Μικρασία ούτε λόγος. Αυτή τη βάφτισαν από καιρό αλησμόνητη και το πέρασαν σε όλους τους πολιτιστικούς συλλόγους. Το σεντόνι που υπερκαλύπτει λέγεται ΕΕ. Αρκεί να μπει μια περιοχή στην ΕΕ και…να απελευθερωθεί αυτοματικά και μη αναστρέψιμα αφού το ευρωπαϊκό είναι δήθεν, αναγώγιμη υπερδομή του εθνικού. Με διπλωματικά Μαθηματικά και ασύνδετα σχήματα στήνεται το οικουμενιστικό αυτοκρατορικό μετανεωτερικό περιβάλλον μιας «Νέας Εποχής», μετακαρλομάγνιας. Μόνο που το πλαίσιο παραμένει το ίδιο εδώ και 13 αιώνες. Το ντεκόρ αλλάζει κάθε φορά, με «-ισμούς» τελευταίας κυκλοφορίας.
Παγίδα τέταρτη: Οι αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων και άλλες πράξεις καλής θελήσεως. Π.χ. μετονομασία δρόμων, αεροδρομίων κλπ από μακεδονικά ονόματα. Παγίδα ολκής διότι μετά από το μη αναστρέψιμο του ονόματος στον ΟΗΕ, σε ανύποπτο χρόνο το Σύνταγμα μπορεί να ξαναλλάξει και να γράψει το ο,τιδήποτε. Εάν το δεχθούνε οι άλλοι αυτό, είναι έτοιμοι οι περισσότεροι από τους δικούς μας, αφελώς και βλακωδώς να δεχθούν κάθε επιθετικό προσδιορισμό με τη λέξη «Μακεδονία». Από τα πιο ύπουλα και επικίνδυνα επιχειρήματα – τεχνάσματα της άλλης πλευράς.
Παγίδα πέμπτη: Ονομασία με αποδεκτό επιθετικό προσδιορισμό Μακεδονίας, ergaomnes. Έναντι δηλαδή όλων. Στατική ανοησία προϋποθέτοντας ότι τα πάντα στην πολιτική και Ιστορία παραμένουν σταθερά, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων. Για ανιστόρητους. Ούτε τον Ηράκλειτο δεν σκέφτονται με το γνωστό «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν» όσο κι αν το εννοούσε περισσότερο για τα φυσικά φαινόμενα. Αλλά και τον Ευριπίδη στην Ηλέκτρα με το «ουκ εστ’ ακριβές ουδέν εις ευανδρείαν». Αρκεί να παρατηρήσει κανείς έναν διαχρονικό ιστορικό παγκόσμιο χάρτη και δη ευρωπαϊκό, για να αντιληφθεί ότι μόνο οι αλλαγές των συνόρων σε βάθος μιας χιλιετίας σε μίαμόνο περιοχή, είναι εκατοντάδες.
Παγίδα έκτη: Σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Πέρα από τη συγκεκριμένη πολιτική χρονική συγκυρία που οι απόψεις τους σχεδόν συμπίπτουν στο να παραχωρήσουν ιστορικό όνομα ερήμην του λαού, ουδέποτε πολιτικό συμβούλιο όσο και ανώτατη αρχή και αν κατείχε νομιμοποιήθηκε για να πράξει αντίθετα από τα εθνικά συμφέροντα, και όποτε αυτό έγινε είτε καταδικάστηκε στη λαϊκή συνείδηση είτε κατέρρευσε δυναμικά λόγω επανάστασης ή επιτυχούς στρατιωτικού κινήματος. Είναι το ανάλογο στα εκκλησιαστικά, ληστρικής ή αιρετικής Οικουμενικής Συνόδου. «Μηδέν εις το πηλίκον» δηλαδή δίχως τη λαϊκή αποδοχή.
Το θέμα που εξετάστηκε και γενικότερα το θέμα της Μακεδονίας δεν είναι απλό. Απλό είναι το σκοπιανό κρατίδιο αν και σύνθετο με κυριότερο συνθετικό τον αλβανικό παράγοντα, από το οποίο τώραδεν κινδυνεύουμε. Αλλά και η Βουλγαρία πάντα παρούσα όσο κι αν είναι στην ΕΕ. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είναι καταγεγραμμένη. Ο Μακεδονικός Αγώνας εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων έγινε και όχι Μακεδόνων. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τα πάντα και ίσως η προδοσία, αν την έχουν στο μυαλό τους, να αποφευχθεί λόγω τουρκικής αδιαλλαξίας για το όνομα, στο ΝΑΤΟ. Η Μακεδονία ανέκαθεν υπήρξε για τον Ελληνισμό η οριζόντια γεωγραφική και κάθετη πολιτιστική δομή πάνω στην οποία στηρίζονταν τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά μια ολόκληρη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία 11 αιώνων. Ο κίνδυνος προέρχεται από τους συμμάχους αυτών που επιθυμούν να το ελέγξουν αποσταθεροποιώντας τα Βαλκάνια σε γενικευμένη μελλοντική κρίση. Η μεγάλη δυστυχία είναι και για τους νέους του κρατιδίου αυτού, που είναι μεγαλωμένοι με ψεύδη. Είναι τρομακτικό να ζεις με πλαστή εθνική συνείδηση.
Οι Σειρήνες πλανούν και οι σειρήνες σιωπούν. Εκτός αν βρίσκεσαι σε συλλαλητήριο είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα είτε όπου αλλού. Η επιστροφή στην Ιθάκη δεν γίνεται δίχως θυσίες και Οδυσσέα. Όσο κουρασμένος κι αν είναι πάντα θα βρίσκει τον νεαρό Τηλέμαχο και θα τον παίρνει μαζί του. Τότε, γνωρίζουμε πολύ καλά την τύχη των Μνηστήρων, από βασικό ένστικτο. Τύχη, καθόλου αγαθή.
* Ο Α. Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων