Γράφει ο Νικόλαος Ροζής,
φοιτητής τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών Πολυτεχνικής Σχολής Παν. Θεσσαλίας
Οι στιγμές που ζούμε γράφονται στην Ιστορία. Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου μόλις υπέγραψε τη συμφωνία παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας στο κράτος των Σκοπίων. Λίγες ώρες πριν είχε απολαύσει της εμπιστοσύνης 153 βουλευτών της πλειοψηφίας. Πρόκειται για μια συμφωνία που αναγνωρίζει μακεδονική ταυτότητα στο κράτος και τους πολίτες του. Αναγνωρίζει μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα. Αποδέχεται μια ονομασία και κατ’ επέκταση ένα έθνος που προέρχεται από ιστορική παραχάραξη, αλυτρωτική αφετηρία και ενδοτισμό στα εθνικά μας συμφέροντα, σφραγίζει και υπογράφει την παραίτηση από κάθε δικαίωμα στην ιστορική συνέχεια της Μακεδονίας και των Μακεδόνων στο χρόνο.
Κατόρθωσαν, ισχυρίζονται, μια συμφωνία που χτυπά τον λεγόμενο «Μακεδονικό» Αλυτρωτισμό κι αυτό διότι υπάρχει υποσημείωση σε αυτή πως η μακεδονική γλώσσα που αναγνωρίζεται ανήκει στις σλαβικές γλώσσες. Τι πιο ψευδές τούτου; Ο περί ου ο λόγος αλυτρωτισμός ποτέ δεν εννόησε πως διεκδικεί κάποια ελληνικότητα στο αφήγημα του. Τουναντίον, διεκδικεί την αυθεντικότητα μιας και ενιαίας Μακεδονίας Σλάβων ερήμην της ελληνικότητας. Συνεπώς, η εξ’ ημών αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας στην κατηγορία των σλαβικών γλωσσών είναι προφανές πως κανέναν αλυτρωτισμό δεν σταμάτα, αλλά ρίχνει και νερό στον μύλο των αλυτρωτικών πεποιθήσεων των γειτόνων.
Το άλλο επιχείρημα είναι πως μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινότητας έχει αποδεχτεί την ονομασία «Μακεδονία» για το γειτονικό κράτος και άρα δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Αληθές σαν γεγονός, μα όχι ως επιχείρημα. Ας δούμε ένα παράδειγμα για να το αντιληφθούμε. Ο κόσμος αναγνώριζε την Ταϊβάν για 25 χρόνια περίπου ως «Δημοκρατία της Κίνας». Όταν τα συμφέροντα και η διεθνής διπλωματία άλλαξαν προς όφελος της Κίνας (Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας) τη δεκαετία του 1970, ο ίδιος κόσμος έπαψε να αναγνωρίζει με αυτή την ονομασία το συγκεκριμένο κράτος. Όλοι ξέρουμε σήμερα σε ποια κρατική οντότητα αναφερόμαστε ως Κίνα. Το τελευταίο μάλιστα διάστημα η Κίνα πιέζει, βάσει ισχύος, πλήθος φορέων, όπως αεροπορικές εταιρείες και αθλητικές διοργανώσεις, να εμφανίζουν την Ταϊβάν ως κινεζική επαρχία με τους Ταϊβανέζους να διαμαρτύρονται έντονα. Η ομοιότητα με την περίπτωση της διεθνούς αναγνώρισης του ονόματος των Σκοπίων είναι και εδώ εμφανής.
Εκτός αυτών, η συμφωνία του 1995 που όριζε τη χρήση από τα Σκόπια της ονομασίας «ΠΓΔΜ» παραβιάστηκε ουκ ολίγες φορές από τους γείτονες με γνωστό παράδειγμα τις αθλητικές διοργανώσεις όπου οι εκπρόσωποι μας έχουν έρθει πολλές φορές σε δύσκολη θέση, όπως επίσης και σε σχολικά βιβλία που εμφάνιζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας». Σήμερα, έχοντας ως δεδομένο το μεγάλο ρεύμα των ακραίων εθνικιστικών απόψεων που βρίσκεται πίσω από αυτά, θεωρήθηκε ευκαιρία η ελάχιστα πιο διαλλακτική τρέχουσα κυβέρνηση. Το δικό μας όπλο στον αλυτρωτισμό τους, το δικαίωμα δηλαδή σε βέτο εισόδου τους στις συμμαχίες δεν θα υπάρχει πια ποτέ ξανά. Όσο ακραία εθνικιστική και να είναι κάθε επόμενη ηγεσία εις το διηνεκές.
Η βλάβη που δημιούργησαν οι κυβερνώντες σε πλήρη μάλιστα αντίθεση με την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είναι ανεπανόρθωτη. Δεν είχαν λαϊκή εντολή, ούτε προγραμματική δέσμευση, ούτε καν κυβερνητική σύμπνοια. Ήταν γνωστό βέβαια προεκλογικά πως πρόκειται για ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο έθνος, με τους περισσότερους από αυτούς να αναγνωρίζουν με όνομα σκέτο «Μακεδονία» τα Σκόπια, όπως ήταν και η επίσημη θέση του κόμματος τους. Και ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό των στοχεύσεων τους ήταν η στάση του Πρωθυπουργού και του Υπ. Εξωτερικών την ώρα της υπογραφής της συμφωνίας. Ο μεν Πρωθυπουργός δεν επιδίωξε στην ομιλία του την παραμικρή προσέγγιση της πλειοψηφίας των πολιτών που διαφωνεί, ο δε Υπουργός χαρακτήρισε μηδαμινές πια τις αντιδράσεις την ώρα που χιλιάδες κόσμου ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα στις Πρέσπες για να διαμαρτυρηθούν δεχόμενοι πέτρες και δακρυγόνα.
Ποια η λύση του ζητήματος θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα. Σίγουρα όχι αυτή η συνθηκολόγηση της σημερινής κυβέρνησης. Δεν πηγάζει από κανένα εθνικό συμφέρον η επίσπευση επίλυσης από τη δική μας πλευρά την ώρα που δεν γίνεται αποδεκτή καμία εθνική γραμμή μας από το άλλο μέρος. Αν οι γείτονες επιθυμούν διακαώς να μπουν στις συμμαχίες είτε θα κατέληγαν κάποια στιγμή να αποδεχθούν την θέση μας για την ονομασία τους, είτε θα τους προλάβαιναν οι εσωτερικές αναταραχές. Βέβαια, αν οι πληροφορίες πως η κυβέρνηση πραγματοποίησε ανταλλαγή του ονόματος με κάποια οικονομική ελάφρυνση στο χρέος ώστε να παρουσιάσει νέο αφήγημα μετά τις τόσες κυβιστήσεις, τότε μιλάμε για εθνική μειοδοσία.
Καθήκον, λοιπόν, δικό μας να μην αναγνωρίσουμε ποτέ στις συνειδήσεις μας κανένα άλλο κατασκεύασμα «μακεδονικής» ταυτότητας που μάχεται την πραγματικότητα αιώνων, να θυμόμαστε για πάντα όσους αγωνίστηκαν για την Ιστορία μας καθώς και αυτούς που πάλεψαν, ερήμην της, για την πάρτη τους.