Οι κατήγοροι της Ελλάδας

Γράφει ο Άντης Ροδίτης, επιστολή στην εφημερίδα Σημερινή

Ιδιοκτήτης και φημισμένος αρθρογράφος καθημερινής εφημερίδας με σπουδαίο παρελθόν, δημοσίευσε στις 28 Ιουλίου 2019 άρθρο του με τίτλο «Η επίσκεψη Μητσοτάκη» (Σημερινή, 28.7.2019) στο οποίο, ανάμεσα σε άλλα, έγραψε: «η Ελλάδα ως Μητέρα εγκατέλειψε τις κρίσιμες ώρες τη βιαζόμενη Κόρη της»! Αν είναι δυνατόν!

            Αν είναι δυνατόν, ένας τόσο βαθιά και ευρέως εκτιμώμενος, ώριμος πια από καιρό αρθρογράφος, να ξεπέφτει σε τέτοιο ανιστόρητο αμάρτημα. Να ξεστομίζει τέτοια λόγια για την πατρίδα του.

Είναι, βέβαια, και θέμα μνήμης, αλλά ποιοι είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για την απώλεια της μνήμης μας παρά τα έντυπα ΜΜΕ; Ο ίδιος ο αρθρογράφος φέρει την πρώτη ευθύνη για την απώλεια της ιστορικής μας μνήμης.

Τα ιστορικά γεγονότα:

1. Από το 1964 έως το 1967 η Ελλάδα είχε μεταφέρει στην Κύπρο μια πάνοπλη μεραρχία, δύναμης δέκα χιλιάδων περίπου οπλιτών και αξιωματικών. Η στρατιωτική αυτή ισχύς (σε συνδυασμό με την τόσο τότε αξιόμαχη, με ηθικό ακμαιότατο Εθνική Φρουρά) σήμαινε ότι η Κύπρος ελεγχόταν πια από την Ελλάδα. Η de facto Ένωση ήταν αδιαμφισβήτητη.
2. Τον στρατό αυτό, πρωτοστατούντος του ΑΚΕΛ, το οποίο είχε την έμπρακτη στήριξη του μακαριακού καθεστώτος, διέβαλλαν και συκοφαντούσαν και οι δύο με χίλιους  τρόπους, μερικούς από τους οποίους έχει κατέγραψε και ο ερευνητής, φιλόλογος και λογοτέχνης Σάββας Παύλου, αρθρογράφος επίσης στην ίδια, ως άνω, εφημερίδα.
3. Το καλοκαίρι 1964 όλη η Ελλάς, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, Βασιλιάς, Στρατός, ομόφωνα αποφάσισαν την κήρυξη της Ενώσεως Κύπρου-Ελλάδος. Ολόκληρη η Ελλάς αποφάσισε να υποστηρίξει και με πόλεμο αν χρειαζόταν την εθνική διεκδίκηση.
4. Ποιος διαφώνησε και ακύρωσε την απόφαση; Η Κύπρος, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, έχοντας βασικό στήριγμα το ανέκαθεν και μόνο ευκαιριακά σε κάποιες περιπτώσεις «ενωτικό» ΑΚΕΛ.

            Η Ελλάδα την πιο κρίσιμη, την πιο κατάλληλη ώρα, αποφάσισε εκείνο που όφειλε και προετοιμάστηκε να πράξει. Η Κύπρος είπε το «όχι». Η Κύπρος εγκατέλειψε στις κρίσιμες ώρες τον εθνικό, πανελλήνιο, σκοπό. Πρώτη η Κύπρος φταίει για το σημερινό συντριπτικό σε βάρος μας αδιέξοδο. Κανένας, όσο σπουδαίος κι αν είναι, δεν έχει το δικαίωμα να γράφει «η Ελλάδα ως Μητέρα εγκατέλειψε τις κρίσιμες ώρες τη βιαζόμενη Κόρη της»!

            Η απώλεια αυτή της ιστορικής μας μνήμης, η ανευθυνότητα, η απερισκεψία, που καταφέρνουν να περνούν με τη φενάκη της «πολιτικής σοφίας», της «δημοσιογραφικής τόλμης» και του «ντόμπρου και τολμηρού λόγου» δεν είναι παρά ενδείξεις της απόλυτης πολιτισμικής μας παρακμής.

Μόλις χτες έλαβα «ευγενικό» μήνυμα ότι δεν είχα και τόσο δίκαιο που κατέκρινα άλλη σεβαστή αρθρογράφο, που στα πρόσφατα 60 άρθρα της και 7 δοκίμια, παρέγραψε, αγνόησε, λησμόνησε τα ως ανω 4 ιστορικά σημεία, που ανατρέπουν άρδην όλο το σύστημα της σκέψης μας όταν τα αγνοούμε, όταν τα ρίχνουμε στον Καιάδα.

            Η θέση ότι θα έπρεπε να μείνω σιωπηλός ή να ήμουν πιο επιεικής για χάρη των ανθρωπίνων σχέσεών μας, δεν είναι παρά κι αυτή μια σκέψη παρακμής. Η παρακμή απαιτεί να «περνάμε καλά» υπό οιεσδήποτε συνθήκες και να βάζουμε στο περιθώριο οτιδήποτε επηρεάζει αρνητικά την καλοπέρασή μας, τις «καλές» μας σχέσεις!.

Πρόκειται για ένα τεράστιο, αυτοκαταστροφικό λάθος, που καθρεφτίζεται καθημερινά και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, που συνιστούν το μέτρο του «πολιτιμού» μας, με τη βασική ερώτηση προς τον λαό που του βασικό του ενδιαφέρον είναι να «περνά καλά»! Ρωτά ο παρουσιαστής: «Περνάτε καλάαα;». «Ναιαιαι» απαντά ο φιλοξενούμενος λαός. Επαναλαμβάνει ο παρουσιαστής: «Δεν άκουσα καλά! Περνάτε καλάααα;», και κάνει με τη χούφτα χωνάκι γύρω από το αυτί του. Απαντά ο λαός σε πολύ υψηλότερο τόνο: «Ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!!!».

Ε, λοιπόν, όχι.

            Ο δικός μας πολιτισμός, ο ελληνικός, τον οποίο επικαλούνται τόσο συχνά ένα σωρό υπερπατριώτες, υπό τύπο ηχηρών πορδισμάτων, ούτε ο αρχαιοελληνικός ούτε ο χριστιανικός, βάζουν σε πρώτη ζήτηση το «να περνάμε καλά»! Καθόλου δεν δέχονται ότι τα πάντα οφείλουν να μπαίνουν στο περιθώριο επειδή η πρώτη-πρώτη υποχρέωσή μας είναι «να περνάμε καλά»!

            Δεν πρόκειται, βέβαια, να επιδοθώ τώρα εδώ στο τι ακριβώς οφείλουμε να κάνουμε, τι ακριβώς πρέπει να έχει προτεραιότητα στις ζωές μας. Οι έχοντες μνήμη, οι έχοντες παιδεία, οι έχοντες αξιοπρέπεια  ανθρωπίνων όντων ξέρουν καλά τι είναι. Ας γυρίσουν το βλέμμα με σοβαρότητα μέσα τους να το ιδούν.

            Η αποστροφή του βλέμματός μας από τού ενός ου έστι χρεία, είναι η παρακμή μας.

Η σιωπή, όταν είμαστε βέβαιοι για την αλήθεια αλλά την αποκρύπτουμε επειδή «δεν  συμφέρει» να την πούμε, είναι παρακμή.

Και η παρακμή ογκούται όταν πολλοί που όφειλαν να μιλούν όχι μόνο σιωπούν αλλά και συνασπίζονται κιόλας μεταξύ τους επιβάλλοντας και σε άλλους την προτεραιότητα τού «ας περνάμε καλά» κι όλα τα άλλα… δεν βαριέσαι!!

Έτσι οδηγούμαστε στην καταστροφή.

Έτσι καταλήγουμε να βρίζουμε την πατρίδα μας ότι τάχα μας.. εγκατέλειψε(!), τη στιγμή που εμείς είμαστε εκείνοι που την εγκατέλειψαν. Τόσο έξω πέφτουμε στην κρίση μας. Κι έτσι καταλήγουμε σε νηπιακή κατάσταση και σε νηπιακή σκέψη.

Μόλις χθες παρακολούθησα στην τηλεόραση, μια τρομερά υπερπατριωτική, δηλαδή ανόητη συζήτηση, πρώην υψηλά ιστάμενων Κυπρίων στρατιωτικών: Να φτιάξουμε, είπαν, «αποτρεπτική» κατά της Τουρκίας αεροπορία και «αποτρεπτικό» ναυτικό!

Ερώτηση (η μόνη άχρηστη που θα μπορούσε να υποβληθεί) από την νεαρά και ωραία (αυτά μετρούν στον πολιτισμό τού «περνάμε καλά»), τηλεπαρουσιάστρια, που όλα τα ξέρει (!) και όλα τα «αναλύει» και είναι πάνω απ’ όλα πατριώτισσα: Και τι θα στοιχίσει αυτό; Απάντηση: 1 δις μια «αποτρεπτική» αεροπορία και άλλο 1 δις ένα «αποτρεπτικό» ναυτικό! Από τα παρασκήνια του τηλεοπτικού στούντιο φαντάστηκα, μόλις άκουσα αυτά τα τόσο «πατριωτικά» λόγια, δυο δάφνινα στεφάνια να πετούν και να προσγειώνονται στα κεφάλια των (πρώην ευτυχώς) υψηλά ιστάμενων στρατιωτικών μας. Αμέσως μετά έφυγαν από το στούντιο πλήρεις πατριωτισμού και υπερηφάνειας επειδή επιτέλεσαν το πατριωτικό τους… καθήκον.

Αυτό, όμως, κι αν είναι νηπιακή σκέψη, αυτό κι αν είναι σκέψεις παρηκμασμένων, ανεξέλεκτων μυαλών,, ιδιαίτερα όταν δεν απαντά κανένας σε αυτούς που θέλουν (πράγματι θέλουν;) να πέσουν μαχόμενοι κι ας πάει η πατρίδα. Μόνο ανόητοι σκέφτονται και μιλούν με τρόπο λες και το μέλλον της πατρίδας τους ισούται με τα χρόνια που εκείνοι θα ζήσουν ακόμα επί της γης!

            Το απλό ερώτημα προς αυτούς τους ατυχείς ανεύθυνους, που δεν είναι παρά λουλούδια όσο λουλούδια είναι και όλοι οι άλλοι που βλαστάνουν στους αγρούς της παρακμής μας, είναι: Αυτή τη στιγμή η Κύπρος δεν διαφέρει πολύ από το να είναι μέσα στην Τουρκία.  Αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει τον στόλο της να περιφέρεται και να κάνει ό,τι θέλει στις θάλασσές μας, επειδή ακριβώς της το επιτρέπουν τα διεθνή (αμερικανικά και ρωσικά κ. ά. συμφέροντα), και θα μας επιτρέψουν να αποκτήσουμε αληθινά «αποτρεπτικό» ναυτικό και αεροπορία; Τι σημαίνει στην πραγματικότητα «αποτρεπτικές ένοπλες δυνάμεις»; Σημαίνει δεν επιτρέπεις στον εχθρό να κάνει αυτό που θέλει! Κι άμα δεν επιτρέπεις στον εχθρό να κάνει αυτό που θέλει, πόσο απέχεις από το να κάνεις εσύ αυτό που θέλεις;

            Προσωπικά θα έλεγα, πως η Τουρκία ευχαρίστως θα μας επέτρεπε να ξοδέψουμε και δυο και τέσσερα και περισσότερα δις για να αποκτήσουμε «αποτρεπτικές» δυνάμεις! Κι όταν πια τις έχουμε και κρίνουν ότι έφτασε ο καιρός ν’ αρχίσουν (και να εντείνουν) τις παραβιάσεις, εμείς θα στέλλουμε τα έξι αεροπλάνα μας ν’ αναχαιτίσουν τα 600 δικά τους; Κι όταν κάνοντας χάζι οι Τούρκοι (θυμηθείτε το χάζι που έκανε ο Ντενκτάς φωτογραφίζοντας τις «συνομιλίες»), μάς ρίξουν ένα από τα έξι τι θα κάνουν τα υπόλοιπα πέντε; Θα μπούμε σε πόλεμο με την Τουρκία για να τιμηθούμε «πέφτοντας μαχόμενοι» αλλά χάνοντας και την υπόλοιπη πατρίδα μας; Ποιος θα σταματήσει τους Τούρκους; Κανένας, βέβαια. Την Ελλάδα εμείς την καταστήσαμε αδύνατη με την άρνησή μας το 1964. Το δε πιθανότερο είναι, αν με θεϊκή παρέμβαση τα υπόλοιπα 5 αεροπλάνα μας βάλουν μπροστά τα 600 της Τουρκίας, τότε, να είστε βέβαιοι, ότι θα δείτε τη ρωσική αεροπορία ή την αμερικάνικη να σπεύδουν προς βοήθεια των Τούρκων, προκειμένου να τους προσεταιριστούν υπέρ των συμφερόντων τους και εις βάρος μας.

Αλλά, τι είναι τελικά η Τουρκία; Α, μπα, τίποτε καλέ. Μια υπερδύναμη όλη κι όλη, που εμείς φτιάξαμε με τον νηπιακό τρόπο σκέψης μας, και το 22 και το 64 και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τον ίδιο. Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχει η Ελλάδα (που τη βρίζουμε για τα δικά μας ασυγχώρητα αμαρτήματα) αλλά και η ντόπια ηγεσία, να μάχονται κατά της τρέχουσας υπερπατριωτικής ανευθυνότητας, που όλο και σφίγγει τον κλοιό της, μέχρι να καταφέρει ν’ αρπάξει ξανά την εξουσία, γιατί είναι η σειρά της ν’ αρχίσει από την αρχή «να περνά… καλά»!

Πως τα καταφέρνει τελικά η απόλυτη νοητική παρακμή μας να περνά ως «πατριωτισμός» μπορεί να μην είναι καν ερώτημα, αφού είναι αυταπάντητο: Πρόκειται για το τελευταίο της καταφύγιο.

ΑΡ