ΑΟΖ και Νεοοθωμανισμός

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη

www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com

Στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση υπάρχει διαχρονικά μια συνέπεια και από τις δύο πλευρές: Η Τουρκία πιέζει, διεκδικεί, δημιουργεί τετελεσμένα, και η Ελλάδα φοβάται και σκύβει το κεφάλι. Από την Κύπρο μέχρι τα Ίμια κι από τη Θράκη μέχρι την ΑΟΖ, τα δύο κράτη δείχνουν μια θαυμαστή συνέπεια στις πράξεις τους, όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της κάθε χώρας.

Στην πατρίδα μας η υποχωρητικότητα και η πολιτική κατευνασμού αποτελούν πια γονιδιακό γνώρισμα της στάσης μας, ανεξαρτήτως αν στην εξουσία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που γίνεται είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της παράδοσής μας στο Νεοοθωμανισμό. Με ένα πλέγμα τουρκόφιλων ΜΜΕ και εθνομηδενιστικού παροξυσμού, φτάσαμε να αναγνωρίζομε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, να μας καλεί ο Κοτζιάς, ο νεκροθάφτης της Μακεδονίας, να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο, και ο Δένδιας να υπονοεί ότι η Κρήτη ως μεγάλο νησί έχει περισσότερα δικαιώματα από το Καστελόριζο, εισάγοντας διάκριση στις ελληνικές γαίες με πολύ επικίνδυνες προεκτάσεις. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι λένε και τι επιπτώσεις έχουν οι ενέργειές τους.

Η Τουρκία λοιπόν, με σύμμαχο την κυβέρνηση-μαριονέττα της Τρίπολης (και όχι της Λιβύης, που έχει άλλη κυβέρνηση), κλιμακώνει την ένταση του ακήρυκτου υβριδικού πολέμου που από πολύ καιρό μαίνεται στο Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη, όπου υπάρχει Ελληνισμός. Η κυβέρνηση κοιμόταν στο Κολωνάκι και ξύπνησε στο γκριζαρισμένο Αιγαίο, βρέθηκε απροετοίμαστη, τρέχει και δε φτάνει γιατί τα ψέματα φαίνεται πως τελειώνουν.

Η παράνομη ανακήρυξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης θεωρεί ότι δεν έχουν ΑΟΖ τα νησιά. Τα εξαφανίζει κυριολεκτικά και προβλέπει την εμφάνιση τουρκικών ερευνητικών και πολεμικών πλοίων έξω από την Κρήτη, τη Ρόδο, την Κάρπαθο κλπ. Γράφουν διάφοροι ότι αυτή η συμφωνία δε μπορεί να εφαρμοστεί γιατί είναι παράνομη. Αυτά είναι φαιδρότητες για εσωτερική κατανάλωση, καθώς στις διεθνείς σχέσεις το δίκαιο του καθενός είναι αυτό που μπορεί να προασπίσει. Κι εμείς φροντίσαμε από χρόνια να αποδυναμώσομε την Ελλάδα από κάθε άποψη.

Στο επίπεδο του φρονήματος, με την κυριαρχία του εθνομηδενισμού, ο πατριωτισμός θεωρήθηκε φασισμός και κατασυκοφαντήθηκε από όλο το πολιτικό σύστημα. Πράγματι, σε όλα τα πολιτικά κόμματα ο εθνομηδενισμός είναι κοινός τόπος, σε ευθεία αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα και τον πατριωτισμό που ξεδιπλώθηκε σθεναρά στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Κι εφόσον η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της προηγούμενης, επιλέγοντας να μη βλέπει την πραγματικότητα, και να παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας, όταν την αναγκάζει ο Ερντογάν να βρεθεί ενώπιον μιας πραγματικότητας που θα ήθελε αλλά δε μπορεί να αγνοήσει, δεν έχει το κατάλληλο προσωπικό να το διαχειριστεί. Αντίθετα, δίπλα στις σπασμωδικές της κινήσεις προβάλλει ακμαίος ο ραγιαδισμός.

Μια καραμέλα που ακούμε συνεχώς είναι ότι η Τουρκία έχει μεγαλύτερο μήκος ηπειρωτικής ακτογραμμής. Και για να υπερασπιστούν τη θέση της Τουρκίας οι δικοί μας προσκυνημένοι, αποκρύπτουν πως εμείς έχομε μεγαλύτερη ακτογραμμή από την Τουρκία, επιμένοντας στην «ηπειρωτική» λες και τα νησιά δεν έχουν ακτογραμμή. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει τη 14η μεγαλύτερη ακτογραμμή στον κόσμο, ενώ η Τουρκία την 20^η.

Η άλλη καραμέλα είναι η επίκληση στη φιλειρηνική διάθεση του λαού μας, η οποία μεταφράζεται σε αποφυγή του πολέμου με κάθε τίμημα, άρα και με παραχώρηση εθνικού εδάφους. Ήδη τα Ίμια έχουν παραχωρηθεί, και πάμε για νέους ακρωτηριασμούς. Προκειμένου να εμπεδωθεί η πολιτική της υποταγής, ακούμε συχνά «θα κάνουμε πόλεμο για ένα νησί;» Θέλουμε ειρήνη. Όμως δυστυχώς η ειρήνη δεν κερδίζεται με την υποχωρητικότητα. Αυτή μόνο την όρεξη ανοίγει και η Τουρκία έχει αποδείξει πως δεν έχει τέλος στις διεκδικήσεις της. Την ειρήνη διασφαλίζει η αποτροπή, δηλαδή η ετοιμότητα και προετοιμασία υπεράσπισης της πατρίδας, έτσι ώστε να μην τολμήσει η Τουρκία να αμφισβητήσει την κυριαρχία μας. Όμως, ενώ εδώ και χρόνια υπάρχει το casus belli  για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ενώ η Κύπρος είναι υπό κατοχή, το κράτος μας αρνείται να λάβει τα μηνύματα και με εγκληματική αδιαφορία αφήνει τη χώρα ανυπεράσπιστη και ετοιμάζει την υποταγή.

Το δίλημμα λοιπόν είναι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ κι όχι πόλεμος ή ειρήνη. Αποτελεί ύβρη στις γενιές των αγωνιστών που αρνήθηκαν να βολευτούν στην ταπείνωση με αντάλλαγμα μια ντροπιασμένη ζωή και μας παρέδωσαν μια πατρίδα που εμείς ξεπουλάμε. Αποτελεί ύβρη στο Δασκαλογιάννη, τον Καραϊσκάκη, το Γιαμπουδάκη και το Σαμουήλ, ύβρη στους αγωνιστές του 40, της εθνικής αντίστασης, του ενωτικού αγώνα του λαού μας στην Κύπρο. Αυτοί δεν προτίμησαν την ειρήνη των νεκροταφείων, αλλά την αθανασία της ελευθερίας, της αντίστασης, της αξιοπρέπειας.

Αλλά και δίκιο να είχαν οι προσκυνημένοι, η παράδοση της Κρήτης και των Δωδεκανήσων στην Τουρκία δε θα σημάνει το τέλος αλλά την αρχή. Αυτοί θαρρούν πως έχουν ήδη εναλλακτικό σχέδιο, να προσκυνήσουν και να καταντήσουν δωσίλογοι, συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση από τον Εφιάλτη μέχρι την Κατοχή. Όμως οι Τούρκοι δεν τους έχουν ανάγκη. Όταν δε θα τους χρειάζονται θα τους ξεφορτωθούν, αλλά το κακό θα έχει γίνει.

Ο Λαός μας οφείλει να αντιδράσει έμπρακτα. Να επιβάλει μια πολιτική αντίστασης, αντιστροφής της παρακμής σε όλα τα επίπεδα. Γιατί μόνο έτσι θα αποφύγομε τον πόλεμο. Αυτό προϋποθέτει μια μεγάλη ανατροπή, ώστε να εκφραστεί σε επίπεδο κράτους το λαϊκό αίσθημα. Και μια πολιτική προοπτικής, γιατί θα πρέπει να υπάρξει επιτέλους κρατικός σχεδιασμός ανεξαρτήτως κομμάτων, ένα εθνικό δόγμα που θα καλύπτει όλο τον Ελληνισμό και που θα στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημογραφική ανάκαμψη, την αναχαίτιση της Τουρκικής επιθετικότητας και την αποκατάσταση της παιδείας.

Η αντιπαράθεση του σημερινού πολιτικού προσωπικού, επειδή έχει κοινή στάση απέναντι στην Τουρκία και κοινό τόπο τον εθνομηδενισμό, ανατρέχει στον εμφύλιο για να βρει κάποιο λόγο σύγκρουσης. Εμείς πρέπει να ξεπεράσομε αυτή την αντίθεση και να αναδείξομε έναν άλλο λόγο, αντιστασιακό, πατριωτικό, το λόγο των καταπιεσμένων από τις ντόπιες ελίτ που δε χειραγωγείται πια από αυτές. Μόνο τότε θα σταθούμε αντάξιοι των παλιών μας, κι όχι όταν ψελλίζομε φοβισμένοι πως δε θα κάνομε πόλεμο για ένα νησί.

Η Κρήτη οφείλει και τώρα να σταθεί στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Όχι γιατί την περιλαμβάνουν τα σχέδια του Σουλτάνου. Αλλά γιατί πάντα αγωνιζόταν για όλη την Ελλάδα, και η στάση της έδιδε κουράγιο και δύναμη σ’ όλους. Δεν έχομε το δικαίωμα να ηττηθούμε, δε μπορούμε να ζήσομε ξανά ραγιάδες. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!